Search results

1

Pusher Syndrome in stroke patients. The current state of knowledge on assessment and physiotherapy

100%

Śliwka A., Piliński R.

Medical Rehabilitation

|

2013

|

vol. 17(4)

19-27

PL

Wprowadzenie: Patologiczne odpychanie to zaburzenie posturalne pojawiające się przy uszkodzeniach centralnego układu nerwowego, w którym chory odpycha się we wszystkich pozycjach w kierunku strony niedowładnej oraz aktywnie oporuje każdą próbę pasywnej korekcji postawy. Zachowanie takie prowadzi do ustawiania ciała według własnego, zaburzonego poczucia pionu. Cel: Przedstawienie aktualnych, wiarygodnych doniesień z przeglądu piśmiennictwa naukowego, na temat: objawów, badania i fizjoterapii patologicznym odpychaniu.Metody: Przegląd piśmiennictwa zamieszczonego w elektronicznych bazach danych: Scopus, Embase, Pubmed/Medline, PeDro, Cochrane, ProQuest obejmujący okres od 1.01.2002 do 13.09.2013. Wyniki: Wyniki badań i publikacje na temat patologicznego odpychania ukazują się sporadycznie. Ich przedmiotem są: sposoby badania, poszukiwanie wyjaśnień neurofizjologicznych patologicznego odpychania oraz jego współwystępowanie z innymi zaburzeniami neurologicznymi. Rzadko przedmiotem publikacji jest fizjoterapia o wyraźnych implikacjach praktycznych. Stan wiedzy na temat skuteczności fizjoterapii w patologicznym odpychaniu bazuje głównie na doniesieniach narracyjnych (ang. narrative review) oraz opisach przypadków (ang. case report). Ich analiza wskazuje na podejście do usprawniania tej grupy chorych oparte o zasady nauczania motorycznego z wykorzystywaniem wskazówek wzrokowych oraz postępowanie uniemożliwiające odpychanie się kończynami pośrednio zajętymi (po stronie przeciwnej do kończyn niedowładnych nazywanych bezpośrednio zajętymi) we wszystkich pozycjach, w których znajduje się pacjent. Wnioski: Zagadnienia z zakresu sposobów badania i metod fizjoterapii w patologicznym odpychaniu wymagają bardziej rzetelnych badań klinicznych, głównie randomizowanych, z grupą kontrolną oraz usystematyzowania dotychczasowej wiedzy i zdobytego doświadczenia pod kątem praktycznego zastosowania klinicznego.

EN

Introduction: Pusher Syndrome is a result of damage to the central nervous system manifesting itself as a postural disturbance, whereby the patient in every position pushes himself away in the direction of the paresis and actively resists any attempts towards passive correction of posture. Such behaviour results in the body being position being established according to its own distorted sense of verticality.Aim: The review of literature dedicated to the symptoms, research and physiotherapy conducted within pusher syndrome.Methods: A review of studies published within the following electronic databases: Scopus, Embase, Pubmed/Medline, PeDro, Cochrane, ProQuest for the period from 01.01.2002 to 13.09.2013. Results: Results of research and publications on the subject of Pusher Syndrome appear only occasionally. The subjects of such research are: examination methods, searching for neurophysiological explanations of the Pusher Syndrome and its concurrence with other neurological disorders. Physiotherapy with clear practical implications is rarely the subject of research. The state of knowledge on the matter of the effectiveness of physiotherapy in Pusher Syndrome is based chiefly on narrative reviews as well as on case study reports. Their analysis points to an approach to be adopted as regards the rehabilitation of this group of patients which is based on the principle of motor learning with the use of visual cues as well as proceedings blocking the possibility to push away with limbs that are indirectly involved (limbs on the opposite side to the paresis are referred to as directly involved) in all positions the patient assumes.Conclusions: There is limited literature available regarding physiotherapy methods used in PS. Existing knowledge is primarily based on observational studies and case reports which provide low evidence (grade III) for clinical practice. The analysis of 9 publications with high risk of bias showed that physiotherapists apply: positioning, principles of motor learning, using visual cues, galvanic vestibular stimulation, robot assisted gait therapy and methods of preventing the possibility for a pushing away with indirectly involved limbs. Most of the included studies promote the same scheme of treatment approach for patients with PS, described in four main points (A-D) in section Physiotherapy treatment of the article.

2

Methodologies of inspiratory muscle training techniques in obstructive lung diseases

71%

Kaszuba M., Śliwka A., Piliński R., Nowobilski R., Wloch T.

Medical Rehabilitation

|

2018

|

vol. 22(4)

49-57

PL

WSTĘP: Trening mięśni oddechowych (IMT) należy do niefarmakologicznych, nieinwazyjnych metod terapeutycznych, które mogą prowadzić do poprawy jakości życia pacjentów z chorobami układu oddechowego. Skuteczność IMT może zależeć od rodzaju urządzenia użytego do treningu oraz parametrów programu treningowego. CELE: Celem przeglądu było przedstawienie różnych technik i protokołów IMT stosowanych u pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc. METODY: W celu zidentyfikowania publikacji z ostatnich 5 lat potencjalnie kwalifikujących się do analizy przeszukano elektroniczne bazy MEDLINE i EMBASE. Szczegółowo przeanalizowano i opisano protokoły IMT stosowane w różnych pracach badawczych. WYNIKI: W efekcie wyszukiwania w bazie danych zidentyfikowano 333 rekordy, z których 23 zostały włączone do ostatecznej analizy. Wszystkie finalnie przeanalizowane badania zrealizowano u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Protokoły IMT stosowane w badaniach różniły się rodzajem stosowanego urządzenia, czasem trwania programu treningowego, liczbą i czasem trwania sesji treningowych, początkowym obciążeniem oraz szybkością zmiany obciążenia podczas treningu. WNIOSKI: IMT jest ostatnio stosowany głównie w badaniach nad pacjentami z POChP, a nie z astmą. Nie istnieje jeden zatwierdzony program treningowy dla IMT. Najczęściej stosowanym rodzajem IMT jest trening z obciążeniem progowym. Najbardziej rozpowszechnionymi urządzeniami do IMT są POWERbreath i Threshold IMT. Protokoły IMT wykorzystywane w badaniach naukowych są bardzo zróżnicowane.

EN

Background: Inspiratory muscle training (IMT) is a non-pharmacological, non-invasive therapeutic method that can improve the quality of life in patients with obstructive lung diseases. The effectiveness of IMT may depends on the type of the device used in the training and the parameters of the training programme. Objectives: The aim of the review was to present different techniques and protocols of IMT used in patients with obstructive lung diseases. Methods: The MEDLINE and EMBASE were searched to identify the potentially eligible publications from the previous 5 years. The various protocols of IMT used in different studies were analysed and described in detail. Results: A database search identified 333 records, of which 22 were included into the final analysis. All of the finally analysed studies were conducted in patients with chronic obstructive pulmonary disease (COPD). The protocols of IMT used in the studies differed in the type of the device used, the duration of the training programme, the number and the duration of training sessions, the initial load, and the rate at which the load was changed during the training. Conclusions: IMT is used mainly in studies on patients with COPD and not with asthma. There is no one approved training programme for IMT. The most predominant type of IMT is a training with threshold loading. The most frequently used devices for IMT are POWERbreath and Threshold IMT. The protocols of IMT used in the studies are very diverse.

3

Learning effect of the six-minute walk test in healthy young persons

71%

Włoch T., Mrozińska A., Piliński R., Śliwka A., Nowobilski R.

Medical Rehabilitation

|

2015

|

vol. 19(1)

15-24

EN

Introduction: The six-minute walk test is a standardised and frequently used measure of tolerance for exercise. It is usually applied to patients with disorders of the respiratory and circulatory systems. Researchers differ in their opinion about whether what is referred to as the learning effect exists, and consequently, whether a preliminary test should be conducted prior to the actual test. Aim: The aim of this study was to determine whether a learning effect occurs in the six-minute walk test, by conducting the test twice with healthy young persons for whom the test should not constitute an excessive strain. The obtained results will be used for further research aimed at assessing the learning effect in patients with interstitial lung diseases. Material and Methods: The study participants comprised 30 students of physiotherapy at the University of Physical Education in Krakow (22 women and 8 men) aged between 20 to 26 years (with a mean age of 23.2 ± 1.56 years). The participants underwent two trials of the six-minute walk test at an interval of at least 15 minutes (i.e., after the following parameters had returned to their resting values: exhaustion, shortness of breath, heart rate, and blood pressure). Both trials of the test were conducted in the same conditions. None of the study participants were informed about the aim of the experiment. Results: The mean of the six-minute walk distance among all study participants was 748.13 ± 56.81 m in the first trial and 773.88 ± 70.32 m in the second trial. Thus, a statistically significant difference was found in the walk distance of the first and the second trial. Most participants (90%) improved their distance in the second trial. a statistical analysis showed that the difference in the obtained distance between Trial 1 and Trial 2 was statistically significant among all participants and for both men and women (p<0.05), even though as much as 80% of the participants declared after the first trial that they would be unable to walk faster. The mean differences between Trials 1 and 2 for the entire sample amounted to 25.75 ± 34.85 m. Conclusions: The results indicate the existence of the learning effect in the six-minute walk test among young healthy persons. Consequently, a preliminary test should be conducted with the study participants prior to the main test, as a routine procedure to prevent an incorrect interpretation of the results. The analysis should be based on the results obtained in the second test. This will guarantee the elimination of the learning effect and the correct interpretation of the potential improvement in the achieved distance as an effect of physical training or a therapeutic procedure. Further research should involve testing for the existence of the learning effect in persons with a decreased tolerance for exercise and/or with different chronic disorders of the respiratory system.

PL

Wprowadzenie: 6-minutowy test marszowy jest ustandaryzowanym i często stosowanym miernikiem tolerancji wysiłku. Stosuje się go zazwyczaj u chorych ze schorzeniami układu oddechowego oraz układu krążenia. Istnieją różnice poglądów na temat istnienia tzw. efektu uczenia się, a co za tym idzie konieczności wykonywania testu próbnego przed wykonaniem właściwej próby. Cel: Celem pracy było sprawdzenie, czy występuje efekt uczenia w dwukrotnie przeprowadzonym teście 6-minutowego marszu u młodych, zdrowych osób, dla których test 6-minutowego marszu nie powinien być zbyt dużym obciążeniem. Otrzymane wyniki wykorzystane będą w kolejnych badaniach, mających na celu ocenę efektu uczenia u chorych z chorobami śródmiąższowymi płuc. Metody: Badaniami objęto 30 studentów kierunku Fizjoterapia Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie (22 kobiety i 8 mężczyzn) w wieku od 20 do 26 lat (średnia 23,2 ± 1,56 lat). Badanie polegało na przeprowadzeniu dwóch prób testu 6-minutowego marszu w co najmniej 15-minutowym odstępie (po powrocie do wartości spoczynkowych parametrów: zmęczenia, duszności, tętna i ciśnienia krwi tętniczej). Warunki przeprowadzania obu prób były identyczne. Żadnej spośród badanych osób nie udzielono informacji na temat celu przeprowadzanego doświadczenia. Wyniki: Średni dystans marszu 6-minutowego w całej grupie wyniósł: w pierwszej próbie 748,13 ± 56,81, w drugiej 773,88 ± 70,32. Wykazano istotną statystycznie różnicę w dystansie marszu 6-minutowego zarówno w pierwszym, jak i w drugim teście marszowym. Większość badanych osób (90%) poprawiło swój dystans w drugiej próbie marszowej. Analiza statystyczna wykazała, że różnica w uzyskanych dystansach próby 1 i 2 jest istotna statystycznie zarówno w całej grupie, jak i w grupach kobiet i mężczyzn (p < 0,05), pomimo że aż 80% badanych stwierdziło po 1 próbie, że nie było w stanie iść szybciej. Średnia różnica między rezultatem 1 i 2 próby dla całej grupy wynosiła 25,75 ± 34,85 m. Wnioski: Wyniki niniejszego badania wskazują na istnienie w grupie młodych, zdrowych osób efektu uczenia w przypadku testu marszu 6-minutowego. W związku z tym, w celu uniknięcia niewłaściwej interpretacji wyników testu, konieczne jest w tej grupie osób wykonywanie próby wstępnej przed testem właściwym jako rutynowej procedury. Do analizy powinno się brać pod uwagę wyniki drugiej próby. Zagwarantuje to wyeliminowanie efektu uczenia i właściwe zinterpretowanie ewentualnej poprawy dystansu jako efektu treningu fizycznego/procedury terapeutycznej. W dalszej kolejności konieczne jest także sprawdzenie istnienia efektu uczenia u osób z obniżoną tolerancją wysiłku i/lub z różnymi przewlekłymi schorzeniami układu oddechowego.

4

Phantom phenomena in limb amputees – a review article

52%

Krawczyk P., Włoch T., Pirowska A., Śliwka A., Piliński R., Maga P., Golec E., Nowobilski R.

Medical Rehabilitation

|

2017

|

vol. 21(4)

50-59

PL

Amputacja prowadząca do utraty części ciała wiąże się nie tylko ze znacznymi kosztami ekonomicznymi, ale i poważnymi konsekwencjami natury medycznej i społeczno-psychologicznej. Jest ostatecznym środkiem mającym na celu ochronę życia lub poprawę jego jakości. Do najtrudniejszych wyzwań, z jakimi przychodzi mierzyć się osobom po amputacji należy zaliczyć zaakceptowanie zmian we własnej fizjonomii oraz wynikające z nich, ograniczenia życiowe. Pacjent po amputacji ma przed sobą niezwykle trudny okres adaptacyjny, w trakcie którego powinien dążyć do maksymalnego stopnia samodzielności. Niestety duża ich grupa zmaga się także z różnego rodzaju doznaniami i dolegliwościami bólowymi umiejscowionymi w obrębie utraconej kończyny − tak zwanymi wrażeniami fantomowymi. Jest to szczególna grupa odczuć o zróżnicowanym charakterze „umiejscowionych” w obrębie utraconej kończyny. Występowanie zespołu kończyny fantomowej u pacjentów po amputacjach jest niezwykle częste. Problem ten dotyka od 45% do nawet 98% z nich po amputacji jednej lub obu kończyn górnych i dolnych. Głównym celem artykułu było opisanie wrażeń fantomowych, obserwowanych u chorych po amputacji kończyn w świetle aktualnej literatury. Przedstawiono definicję wrażeń fantomowych i ich rodzaje, rys historyczny, hipotetyczne patomechanizmy, czynniki wpływające na częstość i intensywność wrażeń fantomowych oraz dostępne sposoby leczenia. Praca powstała w oparciu o liczne źródła tekstowe i doświadczenia własne.

EN

Amputation leading to the loss of a body part is associated not only with significant economic costs, but also serious consequences of medical and socio-psychological nature. It is the ultimate means to save a life or improve its quality. The most difficult challenges faced by amputees include accepting changes regarding their own physiognomy and the resulting life restrictions. The patient subjected to amputation is faced with an extremely difficult adaptation process, during which s/he should strive for a maximum degree of independence. Unfortunately, a large group of patients also struggles with various types of sensations and pain located within the lost limb − i.e., so-called phantom phenomena. This is a special group of phenomena of diverse nature, “located” within the lost limb. The occurrence of phantom limb syndrome in amputee patients is extremely common. This problem affects from 45% to even 98% of patients after amputation of one or both upper and lower limbs. The main purpose of this article is to describe phantom phenomena observed in patients after limb amputation in light of current literature. The definition, historical outline, types of phantom phenomena are presented, as well as hypothetical pathomechanisms, factors influencing the frequency and intensity of phantom phenomena and available treatment methods. The work was based on numerous text sources and the author’s own experience.

Refine search results

4 Medical Rehabilitation

1 2019

1 2018

1 2015

1 2013

4 Piliński R.

4 Śliwka A.

3 Nowobilski R.

2 Włoch T.

1 Golec E.

1 Kaszuba M.

1 Krawczyk P.

1 Maga P.

1 Mrozińska A.

1 Pirowska A.

1 Wloch T.

Pusher Syndrome in stroke patients. The current state of knowledge on assessment and physiotherapy

Methodologies of inspiratory muscle training techniques in obstructive lung diseases

Learning effect of the six-minute walk test in healthy young persons

Phantom phenomena in limb amputees – a review article