Search results

1

Managing breakthrough pain in clinical practice

100%

Woroń J., Wordliczek J., Dobrogowski J.

Ból

|

2012

|

vol. 13

|

issue 1

25

EN

Breakthrough pain (BTP) in cancer patients has been defined as a transitory increase in pain intensity in patients on regulary administered opioid analgesics. Due to its slow onset of effects, oral opioid analgesics cannot be considered an efficacious treatment of BTP. In clinical practice we preferred opioid drugs, such as fentanyl, delivered by noninvasive routes. Intranasal, transmucosal, buccal and sublingual fentanyl have been shown to provide very rapid analgesia of BTP.

PL

Ból przebijajacy (BP) u chorych na nowotwór jest definiowany, jako przemijający, zaostrzający się ból, który występuje podczas bólu nowotworowego, kontrolowanego przy użyciu opioidowych leków przeciwbólowych. W chwili obecnej ze względu na dostępność fentanylu podawanego drogą donosową oraz podpoliczkową w leczeniu bólu przebijającego nie zaleca się podawania leków opioidowych drogą doustną jako leków pierwszego wyboru, z uwagi na późny początek ich działania. Do leczenia BP poleca się stosowanie preparatów fentanylu podawanego różnymi drogami. Ze względu na bardzo szybki początek działania zaleca się stosowanie fentanylu drogą: donosową, przezśluzówkową, podpoliczkową lub podjęzykową.

2

Drug-induced diseases in otolaryngology – causes, clinical signs, treatment

100%

Woroń J., Jurkiewicz D., Rapiejko P., Lorkowska- Zawicka B., Tymiński R., Wordliczek J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 5

9-15

EN

Introduction: In the daily practice of an otolaryngologist, we encounter cases where the symptoms are not the result of disease but result from pharmacotherapy. In the case of symptoms such as hearing loss, tinnitus, or dizziness, polytherapy may be used as the basis for their occurrence, which, due to the lack of rationality in combining drugs, leads to symptoms that the patient and the doctor very often interpret as a new disease syndrome. Aim: The aim of the study is to show and to raise awareness of the fact that the symptoms of hearing organ impairment are frequently drug-related and only a modification of the currently used pharmacotherapy is a rational procedure in such cases. Material: This paper describes 30 cases who developed side effects of polypharmacy in the form of hearing disorders, dizziness, and tinnitus. The causes of drug-related complications were discussed, as well as effective methods of their prevention.

3

Patients with chronic venous insufficiency in the times of COVID-19 and the risk of thrombus formation – suggestions on conservative treatment of such patients based on the principles of pathophysiology

100%

Krasinski Z., Krasińska A., Markiewicz S., Zieliński M.

Polish Journal of Surgery

|

2021

|

vol. 93

|

issue 2

43-52

EN

The current limitations of surgical treatment, as well as restrictions on professional and sport activities related to COVID-19 pandemic require seeking therapeutic solutions for the vast population of patients with chronic venous insufficiency (CVI, chronic venous insufficiency). To understand the principles of pharmacotherapy of this disease, the authors used data related to epidemiology and pathophysiology of CVI. They provided the latest data on venoactive drugs and recommendations that should be followed and summarized the literature based on the EBM. The article should provide the answer to the question of how to deal with patients with varicose veins or, more broadly, chronic venous insufficiency during the pandemic.

4

Attitudes of psychotherapists towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy

100%

Murawiec S., Jabłoński M. J., Sosnowska K., Datka W., Król-Kuczkowska A., Moraczewska R.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2017

|

vol. 17

|

issue 2

93-103

EN

Background: In contrast to the reality of clinical practice, in which psychotherapy and pharmacotherapy are frequently combined, the attitudes of psychotherapists towards the use of pharmacotherapy in conjunction with psychotherapy have to date been rarely studied. Method: A special questionnaire was designed for the purpose of the study. An electronic format allowing for anonymous online responses was sent to psychotherapists from two selected mental health institutions in Warsaw. The results were analysed statistically. Results: One hundred six psychotherapists returned a completed questionnaire. They were classified into three groups depending on the length of psychotherapeutic practice as well as into groups of cognitive-behavioural, psychodynamic/psychoanalytic and systemic/integrative psychotherapists. Although cognitive-behavioural therapists do not treat more patients than therapists of other modalities, they encounter significantly more patients who receive medications (p = 0.001) and the number of their patients receiving combined treatment is increasing during psychotherapy. The highest knowledge of drug names was reported in the group of psychodynamic/psychoanalytic therapists. Integrative and systemic therapists more often declared their positive attitude towards combining psychotherapy with pharmacotherapy (Chi-squared test, χ2 ; p = 0.04). Psychotherapists declaring a neutral attitude towards pharmacotherapy – regardless of the therapeutic modality – had generally more patients in therapy than therapists by whom the use of drugs in the course of psychotherapy was perceived positively or negatively (p < 0.05). Conclusions: The use of medications in the course of psychotherapy is a result of an interplay between many factors, including patients’ preferences, psychotherapeutic modality and the age of a psychotherapist.

PL

Cel pracy: Poznanie nastawienia psychoterapeutów pracujących w różnych modalnościach terapeutycznych do skojarzonego stosowania psychoterapii i farmakoterapii. Metoda: Na potrzeby badania stworzono autorski kwestionariusz i przesłano go w formie elektronicznej do psychoterapeutów zatrudnionych w dwóch wybranych ośrodkach psychoterapeutycznych w Warszawie, co pozwoliło na uzyskanie anonimowych odpowiedzi online. Wyniki opracowano statystycznie. Wyniki: Odpowiedzi otrzymano od 106 psychoterapeutów. Do porównania wyodrębniono trzy grupy w zależności od modalności terapeutycznej: grupę poznawczo-behawioralną, grupę psychodynamiczno-psychoanalityczną oraz wspólną grupę terapeutów pracujących w modalnościach systemowej i zintegrowanej. Mimo że terapeuci poznawczo-behawioralni nie leczą większej liczby pacjentów niż ci pracujący w pozostałych modalnościach, trafia do nich istotnie statystycznie więcej osób przyjmujących leki (p = 0,001). Znajomość nazw leków była najwyższa w grupie psychodynamiczno-psychoanalitycznej. Terapeuci systemowi i zintegrowani częściej niż pozostali deklarowali pozytywne nastawienie do łączenia psychoterapii z farmakoterapią (test chi-kwadrat; p = 0,04). Terapeuci pracujący w modalnościach zintegrowanej i systemowej deklarowali największą akceptację wobec skojarzenia psychoterapii z farmakoterapią (p = 0,04). Psychoterapeuci deklarujący postawę neutralną wobec leków – niezależnie od modalności terapeutycznej – mieli więcej pacjentów w terapii niż ci, dla których stosowanie leków w trakcie psychoterapii miało jakiekolwiek znaczenie, i to zarówno pozytywne, jak i negatywne (p < 0,05). Wnioski: Stosowanie leku podczas psychoterapii jest wynikiem wzajemnego oddziaływania wielu czynników, w tym preferencji pacjentów, modalności psychoterapii i stażu pracy terapeuty.

5

Flozins, inhibitors of type 2 renal sodium-glucose co-transporter – not only antihyperglycemic drugs

100%

Mizerski G., Kicinski P., Jaroszynski A.

Current Issues in Pharmacy and Medical Sciences

|

2015

|

vol. 28

|

issue 3

155-158

EN

The kidneys play a crucial role in the regulation of the carbohydrate metabolism. In normal physiological conditions, the glucose that filters through the renal glomeruli is subsequently nearly totally reabsorbed in the proximal renal tubules. Two transporters are engaged in this process: sodium-glucose co-transporter type 1 (SGLT1), and sodium-glucose co-transporter type type 2 (SGLT2) - this being located in the luminal membrane of the renal tubular epithelial cells. It was found that the administration of dapagliflozin, a selective SGLT2 inhibitor, in patients with type 2 diabetes, is associated with the reduction of HbA1c concentration by 0.45-1.11%. Additional benefits from the treatment with dapagliflozin are the reduction of arterial blood pressure and a permanent reduction of body weight. This outcome is related to the effect of osmotic diuresis and to the considerable loss of the glucose load by way of urine excretion. Dapagliflozin may be successfully applied in type 2 diabetes monotherapy, as well as in combined therapy (including insulin), where it is equally effective as other oral anti-diabetic drugs. Of note: serious adverse effects of dapagliflozin administration are rarely observed. What is more, episodes of severe hypoglycaemia related with the treatment occur only sporadically, most often in the course of diabetes polytherapy. The most frequent effects of the SGLT2 inhibitors are inseparably associated with the mechanism of their action (the glucuretic effect), and cover urogenital infections with a mild clinical course. At present, clinical trials are being continued of the administration of several subsequent drugs from this group, the most advanced of these being the use of canagliflozin and empagliflozin.

6

Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part I: Psychiatric management

88%

Voytenko V., Nykamp L., Achtyes E., Stoyanov R., Anderson K., Thomas S., Hill Lee S., Edwards E., Post D., Wyngarden N.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 3

234-241

EN

The high prevalence of depression globally and the severe burden of this life-threatening mental illness necessitate an evidence-based approach to its treatment, in order to offer best-possible relief to those suffering from it. The present bestpractice guideline was originally developed by a team of psychiatrists, psychologists, and other mental health professionals at a large psychiatric teaching hospital and outpatient clinic network in Michigan, USA. The document draws from several current major guidelines for the treatment of adult patients with depressive disorders published by national and international health organisations, such as the American Psychiatric Association (USA), Canadian Network for Mood and Anxiety Treatments (Canada), National Institute for Health and Care Excellence (UK) and World Health Organization (EU). The present document emphasizes the areas of broad consensus across these guidelines and, as such, the treatment recommendations contained herein represent the current “gold standard” in the field of psychiatry in the West. Part I of this two-part series covers a range of relevant psychiatric treatment aspects, from general patient management to treatment-stagespecific and population-specific recommendations. Special attention is given to pharmacotherapy, somatic therapies, treatment strategies for non-response and management of perinatal depression. Additional resources, including clinicianand patient-oriented websites and links to the full-text major published guidelines, where available, are provided. Psychiatric clinicians are encouraged to utilise the evidence-based practice recommendations for best-possible patient outcomes.

PL

Ze względu na wysoką zapadalność na depresję na całym świecie i ogromny ciężar tej zagrażającej życiu choroby psychicznej w jej leczeniu konieczne jest postępowanie oparte na dowodach (evidence-based approach), oferujące chorym możliwie największą poprawę samopoczucia. Niniejsze wytyczne w zakresie najlepszych praktyk stosowanych w leczeniu depresji zostały opracowane przez zespół psychiatrów, psychologów i innych specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym w dużym psychiatrycznym szpitalu klinicznym oraz w sieci poradni zdrowia psychicznego w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych. Dokument ten bazuje na aktualnych zaleceniach dotyczących leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi wydanych przez uznane krajowe i międzynarodowe instytucje zdrowotne, takie jak Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (American Psychiatric Association) (USA), Kanadyjska Sieć Leczenia Zaburzeń Nastroju iLękowych (Canadian Network for Mood and Anxiety Treatments) (Kanada), Narodowy Instytut Zdrowia iDoskonałości Klinicznej (National Institute for Health and Care Excellence) (UK) oraz Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization) (UE). Niniejsza praca kładzie nacisk na obszary, w których wytyczne wyżej wymienionych instytucji pokrywają się ze sobą. Tym samym zawarte w niej zalecenia odzwierciedlają przyjęte obecnie złote standardy w dziedzinie psychiatrii w krajach zachodnich. Część I dwuczęściowej serii artykułów dotyczy całego szeregu aspektów leczenia psychiatrycznego, począwszy od postępowania ogólnego, poprzez leczenie specyficzne dla danej fazy choroby, a skończywszy na zaleceniach dotyczących konkretnych grup pacjentów. Specjalną uwagę poświęcono farmakoterapii, terapiom somatycznym, strategiom stosowanym w przypadku braku odpowiedzi na leczenie oraz leczeniu depresji okołoporodowej. W pracy – tam, gdzie było to możliwe – podano również linki do dodatkowych zasobów zewnętrznych, takich jak strony internetowe dla pacjentów i klinicystów, oraz linki do pełnych tekstów wytycznych wydanych przez wspomniane instytucje. Klinicystów zachęca się do postępowania zgodnego z zaleceniami opartymi na dowodach w celu osiągania optymalnych wyników leczenia pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi.

7

Comparative analysis of pharmacotherapy used by Emergency Medical Services in Poland.

88%

Trochimiak P., Leszczyński P. K., Świniarski P.

Critical Care Innovations

|

2020

|

vol. 3

|

issue 3

20-30

EN

INTRODUCTION: Pharmacotherapy is essential during emergency medical services (EMS). Medication administered in pre-hospital conditions enables i.a.: sedation, analgesia, treatment of arrhythmias, and resuscitation. The equipment of the paramedic’s box (Drug Kit) in an ambulance depends on the Rescue System in a given country. In Poland, since several years, there has been a standardized list of medications available in the emergency medical services. The authors attempt to assess the indication of pharmaceuticals that are most commonly used and those that may turn out to be unnecessary in pre-hospital care. MATERIAL AND METHODS: The interventions of two emergency medical teams (specialized "SEMS" and basic "BEMS") from 2019 were analyzed. The Kolmogorov-Smirnov variable distribution normality test was used for statistical analysis; Pearson correlation and Chi squared independence tests. All results were considered significant at p <0.05. RESULTS: The teams intervened 4,530 times in the analyzed period. Medications were used in 1742 cases, which accounts for 38.45% of all interventions (BEMS - 1429; 82.03% vs. SEMS: 313; 17.97%). The most commonly administered were: Natrii chloridum 0.9%, Captoprilum, Ephinephrinum and Hydroxyzinum. Drugs such as: Flumazenilum, HES - hydroxyethyl starch, Isosorbidi mononitrans, Lidocaini hydrochloridum, Urapidilum were not administered. Comparing the total amount of drugs used between the teams, a statistically strong correlation was demonstrated (χ2 = 402.41; p = 0.000), point out more frequent use of drugs by BEMS staff. CONCLUSIONS: There is a group of drugs that are not used in the emergency medical service. The equipment of the paramedic’s box in the BEMS can be considered as sufficient because drugs from the SEMS were used occasionally. Due to the significant differences in the frequency of administration of individual drugs, a modification of the list of medicines in the emergency medical service in Poland should be considered.

PL

WSTĘP: Farmakoterapia jest niezbędna w pracy zespołów ratownictwa medycznego (EMS). Podane leki w warunkach przedszpitalnych umożliwiają m.in .: sedację, znieczulenie, leczenie arytmii i resuscytację. Wyposażenie ampularium ratownika medycznego w karetce zależy od systemu ratownictwa w danym kraju. W Polsce od od kilku lat istnieje ujednolicona lista leków dostępnych dla ratowników medycznych. Autorzy pracy podejmują próbę wskazania leków, które są najczęściej stosowane i tych, które mogą się okazać zbędne w opiece przedszpitalnej. MATERIAŁ I METODY: Przeanalizowano interwencje dwóch zespołów ratownictwa medycznego (specjalistyczny "SEMS" i podstawowy "BEMS") z 2019 roku. Do celów statystycznych zastosowano test normalności rozkładu zmiennej Kołmogorowa-Smirnowa, testy korelacji Pearsona i niezależności Chi-kwadrat. Wszystkie wyniki uznano za istotne przy p <0.05. WYNIKI: Zespoły w analizowanym okresie interweniowały 4530 razy. Leki były używane w 1742 przypadkach, co stanowi 38.45% wszystkich interwencji (BEMS - 1429; 82.03% vs. SEMS: 313; 17.97%). Najczęściej podawano: Natrii chloridum 0.9%, Captoprilum, Ephinephrinum i Hydroxyzinum. Leki takie jak: Flumazenilum, HES - hydroksyetyloskrobia, Isosorbidi mononitrans, Lidocaini hydrochloridum, Urapidilum - nie były podawane. Porównując całkowitą ilość leków narkotycznych stosowanych w zespołach, stwierdzono statystycznie silną korelację (χ2 = 402.41; p = 0.000), wskazując na ich częstsze używanie przez personel zespołów podstawowych. WNIOSKI: Istnieje grupa leków, które nie są stosowane w ratownictwie medycznym. Wyposażenie ampularium ratownika medycznego w podstawowych zespołach ratownictwa medycznego można uznać za wystarczające, ponieważ sporadycznie używano leków z ampularium zespołu specjalistycznego. Ze względu na istotne różnice w częstości podawania poszczególnych leków należy rozważyć modyfikację leków stosowanych w pogotowiu ratunkowym w Polsce.

8

Generic substitution in the pharmacotherapy of pain – are medicines containing the same active substance the same?

75%

Woroń J., Filipczak- Bryniarska I., Wordliczek J., Dobrogowski J.

Ból

|

2013

|

vol. 14

|

issue 4

33-37

EN

Generic substitution on the Polish pharmaceutical market is becoming more common. Both doctors and that pharmacists are not fully aware of the differences that may exist between original and generic drugs so their decision that should be substantive therapeutic decision is random. In most cases, it is not supported by the knowledge of the bioequivalence study, which is necessary for rational drug substitution. Much more complicated is the problem in the case of conversion of drugs available in forms with modified release. The authors wish to bring this important for the practitioner and pharmacist problem that we encounter in everyday work.

PL

Substytucja generyczna na polskim rynku farmaceutycznym jest coraz częstsza. Zarówno lekarze jak i farmaceuci nie do końca są świadomi różnic, jakie mogą występować pomiędzy lekami oryginalnymi i generycznymi a zatem ich decyzja, która powinna być terapeutyczną decyzją merytoryczną jest przypadkowa. W większości przypadków nie jest ona poparta znajomością badania biorównoważności, które jest niezbędne do racjonalnej substytucji leków. O wiele bardziej skomplikowany jest problem w przypadku zamiany leków dostępnych w postaciach o modyfikowanym uwalnianiu. W pracy autorzy pragną przybliżyć ten jakże ważny dla lekarza praktyka oraz farmaceuty problem, z którym spotykamy się w codziennej pracy.

9

The pharmacogenetic aspects of pain pharmacotherapy

75%

Woroń J.

Ból

|

2012

|

vol. 13

|

issue 3

40

EN

The rapidly progressing field of pharmacogenetics offers insight into the variation in responses observed clinically among patients administered analgesics. Genetic variation leads to interperson variability in pharmacokinetics and pharmacodynamics, processes that have an important impact on the observed efficacy and toxicity of analgesics. As more pharmacogenetic research links specific polymorphism to the pharmacologic effects of analgesics, clinicians will continue to improve their understanding of how to prescribe analgesics more effectively.

PL

Postęp jaki dokonuje się w zakresie farmakogenetyki pozwala na zrozumienie osobniczych różnic w odpowiedzi na podanie leków przeciwbólowych. Różnice farmakogenetyczne i związane z tym zmiany w farmakokinetyce i farmakodynamice leków przeciwbólowych pozwalają dzisiaj wyjaśnić ich wpływ zarówno na skuteczność jak i bezpieczeństwo stosowania tych leków. Znajomość czynników genetycznych pozwala na uzyskanie wiedzy niezbędnej do coraz efektywniejszego stosowania leków przeciwbólowych.

10

Postoperative pain relief in general surgery – recommendations of the Association of Polish Surgeons, Polish Society of Anaesthesiology and Intensive Therapy, Polish Association for the Study of Pain and Polish Association of Regional Anaesthesia and Pain Treatment

75%

Wordliczek J., Zajączkowska R., Dziki A., Jackowski M., Richter P., Woroń J., Misiołek H., Dobrogowski J., Paśnik K., Wallner G., Malec-Milewska M.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(1)

47-68

EN

It is estimated that there are over 310 million surgeries performed in the world every year. Appropriate analgesic management in the perioperative period constitutes a fundamental right of every patient, significantly reducing the number of postoperative complications and the time and costs of hospitalization, particularly in the high-risk group of patients (ASA III-V) subject to extensive surgical procedures and hospitalized in intensive care units. Despite such significant arguments speaking for the conduct of effective analgesia in the perioperative period, nearly 79% of patients operated in hospitalization settings and 71% of patients operated in outpatient settings (so-called first day surgery) experienced postoperative pain of moderate, strong or extreme intensity. Hence, effective relief of postoperative pain should constitute one of the priorities of integrated, modern perioperative management, the components of which apart from adequate analgesia involve early nutrition through the alimentary canal, early patient activation and active physiotherapy. In the currently published “Guidelines”, a team of authors has updated the previous “Recommendations” primarily in terms of methods for optimizing postoperative pain relief and new techniques and drugs introduced for postoperative pain therapy in recent years. The algorithms of postoperative pain management in different treatment categories were also updated.

11

Farmakoterapia zaburzeń behawioralnych towarzyszących otępieniu

63%

Sobów T.

Aktualności Neurologiczne

|

2013

|

vol. 13

|

issue 4

295-301

EN

Pharmacotherapy of behavioural and psychological symptoms of dementia (BPSD) has been studied in numerous clinical trials. Their results, however, are inconclusive and do not allow simple recommendations applicable for majority of patients. Antipsychotics (including atypicals) has been proved effective for agitation and aggression, with doubtful effectiveness against delusions and hallucinations. Moreover, their efficacy is counterbalanced by safety concerns that include cerebrovascular events and related mortality. Antidepressants, particularly selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs), are similarly to antipsychotics effective for agitation and psychosis; this is encouraging for their wider use considering their better safety profile. Other drugs, including antiepileptics and benzodiazepines, are poorly studied to date and both their effectiveness and safety are questionable. Hierarchical clinical management of BPSD is recommended for routine practice. In this model psychotropics are allowed only after careful diagnostic process (including exclusion of delirium) and employment of non-pharmacologic interventions coupled with optimal use of cholinesterase inhibitors and/or memantine.

PL

Farmakoterapia zaburzeń zachowania i objawów neuropsychiatrycznych u chorych otępiałych (behavioural and psychological symptoms of dementia, BPSD) była przedmiotem wielu badań klinicznych. Ich wyniki nie pozwalają niestety na sformułowanie prostych zaleceń. Leki przeciwpsychotyczne (zwłaszcza II generacji) okazały się względnie skuteczne w zwalczaniu pobudzenia i agresji, ale ich działanie na objawy psychotyczne jest wątpliwe. Poważne obawy dotyczące bezpieczeństwa stosowania leków przeciwpsychotycznych (zwłaszcza ryzyko ostrych zdarzeń sercowo-mózgowych i związanej z nimi śmiertelności) w znaczący sposób ograniczają ich wykorzystanie. Leki przeciwdepresyjne, szczególnie z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (selective serotonin reuptake inhibitor, SSRI), wykazują podobną skuteczność w zwalczaniu pobudzenia i objawów psychotycznych jak leki przeciwpsychotyczne, co wobec lepszej tolerancji zachęca do ich szerszego stosowania. Inne grupy leków (w tym przeciwdrgawkowe i benzodiazepiny), pomimo teoretycznych przesłanek sugerujących możliwą skuteczność, w randomizowanych badaniach nie zostały ocenione jako wystarczająco efektywne (i bezpieczne), aby rekomendować ich szersze wykorzystanie. Rutynowe stosowanie zasady hierarchicznego postępowania w BPSD (najpierw staranna diagnostyka, w tym wykluczenie majaczenia, następnie interwencje niefarmakologiczne i optymalizacja leczenia inhibitorami cholinesterazy i/lub memantyną, a dopiero w trzeciej kolejności zastosowanie leków psychotropowych) pozwala na ograniczenie farmakoterapii w tej szczególnie wrażliwej grupie pacjentów.

12

Plastyczność dorosłej kory mózgowej

63%

Rymarczyk K., Makowska I., Pałka-Szafraniec K.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

vol. 15

|

issue 2

80-87

EN

The human brain is characterized by high plasticity, a feature well-illustrated by many examples described in medical literature. Over the last decades, there has been a significant increase in our knowledge concerning the above, made possible by the appearance of new diagnostic tools, such as functional magnetic resonance imaging, or molecular biology. These methods allow to follow the changes taking place at various levels, including behaviour, anatomy, physiology, and especially at the cellular and subcellular level. Some studies confirm the important role of neuroplasticity, not only in childhood, when the potential is the greatest, and the central nervous system is still developing, but also at later stages of human life. It has now been established that the brain remains plastic at any age, also senile. Understanding the role of brain plasticity in the pathogenesis of diseases has the potential to develop new therapeutic techniques. Based on the latest scientific reports, it can be concluded that neuroplasticity is increasingly becoming the target of novel therapeutic techniques, which make use of the brain’s natural ability to regenerate or compensate lost function. An example would be the use of transcranial magnetic stimulation in neurorehabilitation of patients with structural brain damage, e.g. after stroke, or the targeted use of pharmacotherapy in selected mental illnesses. The purpose of this review is to present the available results of the research on the basic characteristics of brain plasticity, also in adulthood, and the potential influence of drugs on neuroplasticity

PL

Ludzki mózg cechuje się znaczną plastycznością, co doskonale obrazują przykłady opisywane w literaturze fachowej. W ostatnich kilkudziesięciu latach doszło do istotnego poszerzenia wiedzy na temat mechanizmów plastyczności mózgowej – było to możliwe dzięki pojawieniu się nowych narzędzi badawczych, w tym technik obrazowania mózgu i metod biologii molekularnej. Pozwalają one na śledzenie zmian zachodzących na różnych poziomach, m.in. zachowania, anatomii i fizjologii, a także na poziomie komórkowym. Część badań potwierdza ważną rolę neuroplastyczności nie tylko w dzieciństwie, kiedy ośrodkowy układ nerwowy wykazuje największy potencjał plastyczny, lecz także w późniejszych okresach życia. Ludzki mózg pozostaje plastyczny w każdym wieku, nawet podeszłym. Poznanie mechanizmów plastyczności pozwala na opracowanie nowych technik terapeutycznych. Kierunki najnowszych badań naukowych nad neuroplastycznością wskazują na potencjał wykorzystania nowoczesnych technik terapeutycznych w celu wspierania naturalnych zdolności regeneracyjnych czy kompensacyjnych mózgu. Przykładem może być wykorzystanie przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (transcranial magnetic stimulation) w rehabilitacji pacjentów z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego bądź też celowane stosowanie farmakoterapii w wybranych chorobach psychicznych. W niniejszej pracy poglądowej przedstawiono wybrane zagadnienia związane z mechanizmami plastyczności mózgowej, plastycznością w okresie dorosłości i zmianami plastycznymi w przebiegu farmakoterapii.

13

Dementia in old age – diagnostics, differentiation and current therapeutic management proposition

63%

Klich-Rączka A.

Medical Rehabilitation

|

2005

|

vol. 9(3)

13-18

PL

Otępienie jest zaburzeniem wyższych funkcji korowych często występującym w starości, spowodowanym chorobą Alzheimera (AD), otępieniami: naczyniowym (VaD), z ciałami Lewy´ego lub czołowo-skroniowym. Etiologia AD jest nadal nieznana. Najważniejszymi czynnikami predysponującym są: gen APOE 4, wiek, płeć, krótki okres edukacji, zawód nie wymagający aktywności umysłowej i występowania otępienia w rodzinie. Główne zmiany patomorfologiczne polegają na obecności w mózgu płytek starczych oraz zwyrodnienia włókienkowego, a patofizjologiczne na zaburzeniu w układzie cholinergicznym. AD objawia się podstępnym początkiem, powolnym przebiegiem, zaburzeniami pamięci, orientacji i zachowania, afazją, apraksją, agnozją, przestawieniem rytmu dobowego snu, trudnościami w ubieraniu i utrzymywaniu higieny. Później występują halucynacje, urojenia, nietrzymanie zwieraczy, postępujące osłabienie, którego skutkiem jest leżący tryb życia, dołączają się infekcje i odleżyny. VaD spowodowane jest najczęściej niedokrwieniem. Do czynników ryzyka tego otępienia należą głównie: wiek, płeć, nadciśnienie, niski poziom wykształcenia, nikotynizm, cukrzyca, hipercholesterolemia. W VaD częściej niż w AD obserwuje się nagły początek, skokowy przebieg, zachowany krytycyzm, obniżony nastrój. Występuje częściej u mężczyzn. Otępienie z ciałami Lewy’ego przebiega z nasilonymi zaburzeniami pozapiramidowymi, natomiast czołowo-skroniowe z zaburzeniami behawioralnymi. W diagnostyce otępień najważniejsze są: wywiad, badania laboratoryjne, neuropsychologiczne oraz CT lub MRI w celu wykluczenia innych przyczyn zaburzeń. W leczeniu AD stosuje się głównie inhibitory acetylocholinesterazy, a w VaD leki poprawiające krążenie mózgowe oraz przeciwmiażdżycowe. Coraz ważniejszą rolę odgrywa długotrwały proces rehabilitacji.

EN

The disorder of higher functions of the core is characteristic of dementia, which often affects old people. It is mainly caused by Alzheimer’s disease (AD), vascular dementia (VaD), frontotemporal dementia and dementia with Lewy’s Bodies. Etiology of AD is still unknown. The most important risk factor are APOE 4 gene, age, sex, short education period, jobs that do not require intellectual activity and dementia among family members. The main pathomorphological changes consist in the presence of senile plaques and neurofibrillary tangles, whereas pathophysiological changes consist in disorders in cholinergic system. AD manifests itself in the insidious onset, a slow course of the disease, memory, spatial orientation and behavioural disorders, aphasia, apraxia, agnosia, dissomnia, difficulties in getting dressed and practising personal hygiene, and later on hallucinations, delusions, incontinent sphincters, increasing weakness and lack of mobility finally resulting in infections and decubitus ulcers. Vascular dementia is generally caused by cerebral ischaemia. The main risk factors include age, sex, hypertension, level of education, smoking, diabetes, and hypercholesterolaemia. VaD differs from AD with a sudden onset, an irregular course of disease, criticism and mood depression. It is more frequent in men. Dementia with Lewy Bodies takes a course with intensified extrapiramidal disorders, whereas frontotemporal dementia – with behavioural ones. In diagnosing dementia the most important are an interview, laboratory, neuropsychological, CT and MRI investigations. In AD treatment cholinesterase inhibitors are most often used while in VaD – antiarteriosclerotic drugs and those improving cerebral circulation. Long-lasting rehabilitation is playing an increasingly significant role in treating these groups of patients.

14

Tiagabina w zaburzeniach lękowych

63%

Pawełczyk M., Kaczorowska B., Przybyła M.

Aktualności Neurologiczne

|

2012

|

vol. 12

|

issue 3

164-168

EN

With currently available drugs, patients with anxiety disorders experience only partial response to pharmacotherapy and require augmentation therapy. Selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs) and benzodiazepines are commonly used in the treatment of anxiety disorders. Unfortunately many patients do not achieve a complete response and experience significant adverse effects. Thus, pharmacotherapy for anxiety disorders is an active area of research. Results of these trials suggest potential usefulness of antiepileptic drugs in treatment of anxiety disorders. Tiagabine, a selective GABA reuptake inhibitor, has been shown to reduce symptoms of anxiety. γ-Aminobutyric acid (GABA) is the most potent inhibitory neurotransmitter in the central nervous system. There is evidence that GABA is implicated in both aetiology and treatment of anxiety. Tiagabine acting by GAT-1 transporter presynaptic blockade, facilitates GABA neurotransmission. Recent studies suggest than tiagabine may have anxiolytic properties with a reasonable adverse events profile, including dizziness, headache and nausea. Tiagabine has shown promise in the treatment of generalized anxiety disorder, post- traumatic stress disorder, and panic disorder, and as monotherapy or augmentation therapy for patients with anxiety disorders who are partial responders.

PL

Wiadomo, że pacjenci z zaburzeniami lękowymi uzyskują tylko częściową odpowiedź na stosowaną farmakoterapię i wymagają leczenia uzupełniającego. Głównymi lekami w terapii zaburzeń lękowych są selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) oraz benzodiazepiny. Niestety wielu chorych nie osiąga zadowalającej odpowiedzi na to leczenie lub doświadcza znaczących objawów ubocznych. Z tego względu farmakoterapia zaburzeń lękowych stanowi aktywne pole do badań, a obecne ich wyniki sugerują potencjalną skuteczność leków przeciwpadaczkowych w terapii tych zaburzeń. Do leków wykazujących działanie redukujące objawy lękowe należy tiagabina, selektywny inhibitor zwrotnego wychwytu GABA. Kwas γ-aminomasłowy (GABA) jest najważniejszym hamującym neurotransmiterem w ośrodkowym układzie nerwowym. Istnieją dowody, że GABA jest zaangażowany w etiologię zaburzeń lękowych, ale może być również skuteczny w ich leczeniu. Działanie tiagabiny polega na presynaptycznym blokowaniu transportera GAT-1, dzięki czemu ułatwiona zostaje neurotransmisja GABA. Ostatnie badania sugerują, że tiagabina z uwagi na ów mechanizm może wykazywać właściwości przeciwlękowe przy jednoczesnych umiarkowanych działaniach niepożądanych obejmujących między innymi zawroty, bóle głowy oraz nudności. Badania dowiodły skuteczności tiagabiny w terapii uogólnionych zaburzeń lękowych, stresu pourazowego, jak również ataków paniki. Korzystny wpływ leczenia tiagabiną dotyczy zarówno przypadków stosowania jej w monoterapii, jak i w leczeniu uzupełniającym u pacjentów, którzy nie odnieśli satysfakcjonującej poprawy po wcześniejszej typowej terapii przeciwlękowej.

15

Leczenie skojarzone nadciśnienia tętniczego

63%

Jaguś-Jamioła A., Kaźmierczak-Dziuk A., Skrobowski A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 4

310-318

EN

Primary arterial hypertension is a long-lasting elevation of blood pressure above the accepted numbers. It is one of the most common causes of mortality in the world. Not until the complications occur it may be symptomless, furthermore it coexists with other cardiovascular risk factors such as metabolic disorders. The aim of medical treatment is to reduce hypertension but also eliminate the risk factors by encouraging changes in the patient’s lifestyle (non-pharmacological actions) and introducing proper therapy. According to Polish Hypertension Society there are five major groups of hypotensive drugs. These are: thiazide diuretics (thiazide-like preferred), betaadrenolytics (vasodilatators preferred), calcium channel antagonists (dihydropiridine preferred), angiotensin converting enzyme inhibitors and angiotensin II receptor blockers. Drugs from the groups above may be used as a monotherapy and also in various specific combination. In the uneventful hypertension the hypotensive therapy should be started from single medication chosen from five main groups of drugs, which have proved favorable influence on the reduction of cardiovascular mortality. But the majority of treated population needs more than one drug to control the hypertension. Then it is necessary to start the combined therapy and use medication in connections with regards to the favorable synergic and additive mechanism of action of each active substance. The remarkable advantages in efficiency, blood vessels protection and avoiding side effects are reached with the combination of angiotensin converting enzyme inhibitors and dihydropirydyne calcium channel antagonist. In the combined therapy it is always necessary to take into account the use of combined pill, because it essentially improves the effectiveness of hypertension treatment and raises the compliance.

PL

Nadciśnienie tętnicze pierwotne to trwałe podwyższenie ciśnienia tętniczego powyżej przyjętych wartości. Jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Przed wystąpieniem powikłań narządowych może nie dawać żadnych objawów, a dodatkowo najczęściej współistnieje z innymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego z grupy zaburzeń metabolicznych. Podstawą postępowania medycznego jest normalizacja ciśnienia tętniczego i eliminacja czynników ryzyka, które należy osiągnąć poprzez zmobilizowanie pacjenta do istotnych zmian stylu życia (postępowanie niefarmakologiczne) oraz wdrożenie odpowiedniej farmakoterapii. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego dysponujemy pięcioma głównymi grupami leków hipotensyjnych. Są to: diuretyki tiazydowe (preferowane tiazydopodobne), beta-adrenolityki (preferowane wazodylatacyjne), antagoniści wapnia (preferowane pochodne dihydropirydynowe), inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę oraz blokery receptora AT1 dla angiotensyny drugiej. Leki z tych grupa można stosować w monoterapii, jak również w pewnych wzajemnych połączeniach. W niepowikłanym nadciśnieniu tętniczym terapię hipotensyjną rozpoczyna się od pojedynczego leku, wybierając spośród pięciu głównych grup o udowodnionym korzystnym wpływie na redukcję śmiertelności sercowo-naczyniowej. Większość chorych wymaga jednak stosowania więcej niż jednego leku w celu osiągnięcia docelowych wartości ciśnienia tętniczego. Wówczas należy wdrożyć terapię skojarzoną, stosując leki w połączeniach uwzględniających wypadkowy efekt synergistyczny i addytywny mechanizmów działania poszczególnych substancji czynnych. Szczególnie korzystne pod względem siły działania, pożądanych efektów naczynioprotekcyjnych i minimalizacji działań ubocznych jest połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny z antagonistą kanałów wapniowych z grupy pochodnych dihydropirydynowych. W terapii skojarzonej należy zawsze rozważyć stosowanie leków w postaci preparatu złożonego, gdyż wpływa to istotnie na skuteczność leczenia nadciśnienia tętniczego i sprzyja przestrzeganiu zaleceń lekarza.

16

Fakty i mity na temat stosowania leków przeciwpsychotycznych w terapii jadłowstrętu psychicznego

63%

Rabe-Jabłońska J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2012

|

vol. 12

|

issue 3

183-186

EN

Recent reviews of research and meta-analyses indicate that there is no evidence of the efficacy of antipsychotics in treatment of anorexia nervosa. The authors of all available guidebooks and standards of treatment of anorexia nervosa warn against inclusion of psychotropic drugs when the BMI amounts to <15 or there are somatic complications of eating restrictions. Furthermore, emphasized is unnecessary risk of hasty decisions in the case of concomitant symptoms of other mental disorders, because they may subside with increased body mass or result from patients’ personality traits. Considered should always be the possible occurrence of adverse symptoms of applied pharmacotherapy, especially within the circulatory system and prolactin secretion disorders. The use of antipsychotics may be considered in special cases of patients resistant to treatment, with extremely persistent, at times absurd and uncorrectable convictions about one’s body size and shape, and eating habits. Yet it should be emphasized that too fast body mass gain which sometimes occurs after therapy with some of these medicinal drugs, may appear a disadvantageous factor enhancing the fear of the body mass change in patients who are not psychologically prepared for so fast changes and consequently cease the progress achieved due to psychological therapy. Changes in prolactin secretion, occurring due to the use of certain antipsychotics, may inhibit the return of correct levels of sex hormones in women, and menstruation, and increase osteoporosis which is almost always present in some of the chronically emaciated patients.

PL

Z ostatnich przeglądów badań i metaanalizy wynika, że nie ma żadnych dowodów na skuteczność leków przeciwpsychotycznych w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. Autorzy wszystkich dostępnych przewodników i standardów leczenia jadłowstrętu psychicznego przestrzegają przed włączaniem leków psychotropowych, gdy BMI wynosi <15 lub występują powikłania somatyczne restrykcji w zakresie odżywiania się. Podkreśla się również niepotrzebne ryzyko pochopnych decyzji w przypadku towarzyszących objawów innych zaburzeń psychicznych, gdyż mogą one ustąpić wraz ze wzrostem masy ciała lub wynikać z cech osobowościowych pacjentów. Należy zawsze brać pod uwagę możliwość wystąpienia objawów niepożądanych zastosowanej farmakoterapii, szczególnie z zakresu układu krążenia oraz zaburzeń wydzielania prolaktyny. Stosowanie leków przeciwpsychotycznych można rozważyć w szczególnych przypadkach pacjentów opornych na leczenie, z niezwykle trwałymi, czasem absurdalnymi, niepoddającymi się korekcie przekonaniami na temat rozmiarów i kształtów swojego ciała, sposobów odżywiania się. Należy jednak podkreślić, że zbyt szybki przyrost masy ciała, który zdarza się po terapii niektórymi z tych leków, może okazać się czynnikiem niekorzystnym, nasilającym lęk przed zmianą masy ciała u osób nieprzygotowanych psychologicznie na tak szybką przemianę i w konsekwencji zatrzymać postępy uzyskane dzięki terapii psychologicznej. Zmiany w zakresie wydzielania prolaktyny, występujące po niektórych lekach przeciwpsychotycznych, mogą utrudnić powrót prawidłowych poziomów hormonów płciowych u kobiet oraz miesiączkowania, nasilić osteoporozę, która niemal zawsze jest obecna u części długotrwale wyniszczonych pacjentek.

17

Pharmacotherapy of pain in cancer patients – recommendations of the Polish Association for the Study of Pain, Polish Society of Palliative Medicine, Polish Society of Oncology, Polish Society of Family Medicine, Polish Society of Anaesthesiology and Intensive Therapy and Association of Polish Surgeons

63%

Wordliczek J., Kotlińska-Lemieszek A., Leppert W., Woroń J., Dobrogowski J., Krajnik M., Przeklasa-Muszyńska A., Jassem J., Drobnik J., Wrzosek A., Janecki M., Pyszkowska J., Kocot-Kępska M., Zajączkowska R., Filipczak-Bryniarska I., Boczar K., Jakowicka-Wordliczek J., Malec-Milewska M., Kübler A., Suchorzewski M., Mordarski S., Dziki A., Paśnik K.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(4)

55-84

EN

Guidelines for the pharmacotherapy of pain in cancer patients were developed by a group of 21 experts of the Polish Association for the Study of Pain, Polish Society of Palliative Medicine, Polish Society of Oncology, Polish Society of Family Medicine, Polish Society of Anaesthesiology and Intensive Therapy and Association of Polish Surgeons. During a series of meetings, the experts carried out an overview of the available literature on the treatment of pain in cancer patients, paying particular attention to systematic reviews and more recent randomized studies not included in the reviews. The search was performed in the EMBASE, MEDLINE, and Cochrane Central Register of Controlled Trials databases using such keywords as “pain”, “cancer”, “pharmacotherapy”, “analgesics”, and similar. The overviewed articles included studies of pathomechanisms of pain in cancer patients, methods for the assessment of pain in cancer patients, and drugs used in the pharmacotherapy of pain in cancer patients, including non-opioid analgesics (paracetamol, metamizole, non-steroidal anti-inflammatory drugs), opioids (strong and weak), coanalgesics (glucocorticosteroids, α2-adrenergic receptor agonists, NMDA receptor antagonists, antidepressants, anticonvulsants, topical medications) as well as drugs used to reduce the adverse effects of the analgesic treatment and symptoms other than pain in patients subjected to opioid treatment. The principles of opioid rotation and the management of patients with opioidophobia were discussed and recommendations for the management of opioid-induced hyperalgesia were presented. Drugs used in different types of pain experienced by cancer patients, including neuropathic pain, visceral pain, bone pain, and breakthrough pain, were included in the overview. Most common interactions of drugs used in the pharmacotherapy of pain in cancer patients as well as the principles for the management of crisis situations. In the final part of the recommendations, the issues of pain and care in dying patients are discussed. Recommendations are addressed to physicians of different specialties involved in the diagnostics and treatment of cancer in their daily practice. It is the hope of the experts who took part in the development of these recommendations that the recommendations would become helpful in everyday medical practice and thus contribute to the improvement in the quality of care and the efficacy of pain treatment in this group of patients.

18

Escitalopram w leczeniu zaburzeń psychicznych chorych w podeszłym wieku

51%

Sobów T.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2015

|

vol. 15

|

issue 2

93-98

EN

The pharmacotherapy of mental disorders is often difficult in the elderly and might be limited by several factors, including medication side effects, drug–drug interactions as well as psychiatric and somatic comorbidities, which are all more common than in younger patients. These aspects of therapy, together with the multifactorial pathogenesis as well as a well-known increased placebo response, lead to overall lower effectiveness of drug therapies in the elderly. The choice of medication, taking into account its proven efficacy and safety, is therefore a key to a successful treatment. Escitalopram is a promising agent for treating older patients. Its pharmacodynamic selectivity, beneficial pharmacokinetic profile (including a relatively low potential of inducing drug interactions) and relatively rare incidence of severe side effects, together with acceptable efficacy in clinical trials, resulted in its common use for the treatment of mood and anxiety disorders (including those with presumable organic causes) and, recently, as a drug for agitation, aggression and psychosis that accompany dementia of the Alzheimer’s type. Additionally, escitalopram is easy to use. A once-daily schedule as well as the availability of a non-tablet formulation (oral drops) is a further advantage, particularly for patients with swallowing difficulties, gastrostomy (enteral nutrition), those who take many medications and for patients with cognitive impairment.

PL

Farmakoterapia zaburzeń psychicznych u chorych w podeszłym wieku jest często trudna i ograniczona powszechniejszym niż u młodszych chorych występowaniem objawów niepożądanych, interakcji lekowych oraz koniecznością brania pod uwagę współchorobowości, nie tylko psychiatrycznej, ale przede wszystkim – somatycznej. Te aspekty, razem z wieloczynnikową patogenezą zaburzeń i znaczną w wielu badaniach odpowiedzią placebo, prowadzą do względnie niższych wskaźników efektywności klinicznej leczenia. Właściwy wybór leku, uwzględniający jego skuteczność i bezpieczeństwo, jest zatem kluczowy dla sukcesu terapii. Escitalopram to obiecujący lek dla starszych chorych. Jego znaczna selektywność farmakodynamiczna, korzystny profil farmakokinetyczny, w tym stosunkowo niewielki potencjał wchodzenia w interakcje lekowe, oraz dość rzadkie wywoływanie poważnych objawów ubocznych spowodowały – wraz z zadowalającymi wynikami badań klinicznych – częste i z korzyścią dla pacjentów stosowanie escitalopramu w zaburzeniach nastroju (także w tzw. organicznych) i zaburzeniach lękowych, a ostatnio jako leku korygującego zaburzenia zachowania towarzyszące otępieniu, takie jak pobudzenie, agresja czy psychoza. Dodatkowym ważnym aspektem stosowania escitalopramu jest łatwość podawania (jedna dawka na dobę) oraz dostępność postaci w kroplach, która może być szczególnie użyteczna dla chorych z problemami w połykaniu, przyjmujących wiele leków, karmionych poprzez gastrostomię czy z zaburzeniami funkcji poznawczych.

19

The treatment of severe chronic pain in an elderly patient - case report

51%

Kocot-Kępska M., Przeklasa-Muszyńska A., Dobrogowski J.

Ból

|

2014

|

vol. 15

|

issue 2

42-47

EN

Chronic pain is a disease in its own right and requires a multimodal treatment including pharmacotherapy, interventional procedures, rehabilitation, psychotherapy and neuromodulation. Multimodal pharmacotherapy remains the main and best available method of symptomatic chronic pain treatment. In clinical practice, the choice of analgesics is based on the pharmacological properties, the risk of side effects, ease of use, and availability of the drug,. A special group of patients with chronic pain are elderly patients in whom, due to changes in the pharmacokinetics of drugs, many limitations and contraindications to the use of analgesics are present. In the paper an elderly patient suffering from severe pain was described, in whom the use of drugs with different mechanisms of action in the transdermal and topical form provided the effective pain control while minimizing risk of side effects.

PL

Ból przewlekły jest chorobą samą w sobie, wymaga kompleksowego leczenia z uwzględnieniem farmakoterapii, zabiegów interwencyjnych, rehabilitacji, psychoterapii oraz neuromodulacji. Farmakoterapia multimodalna pozostaje nadal główną i najbardziej dostępną metodą leczenia objawowego bólu przewlekłego. W praktyce klinicznej wybór analgetyków opiera się na własnościach farmakologicznych leku, ryzyku objawów niepożądanych, łatwości stosowania leku oraz jego dostępności. Szczególną grupę pacjentów z bólem przewlekłym stanowią osoby w wieku podeszłym, u których ze względu na zmiany w farmakokinetyce leków istnieje wiele ograniczeń i przeciwwskazań do stosowania analgetyków. W pracy opisano pacjentkę w wieku podeszłym cierpiącą z powodu silnego bólu, u której zastosowanie leków o różnym mechanizmie działania aplikowanych w postaci przezskórnej pozwoliło na skuteczną kontrolę bólu przy zminimalizowanym ryzyku objawów niepożądanych.

Refine search results

Managing breakthrough pain in clinical practice

Drug-induced diseases in otolaryngology – causes, clinical signs, treatment

Patients with chronic venous insufficiency in the times of COVID-19 and the risk of thrombus formation – suggestions on conservative treatment of such patients based on the principles of pathophysiology

Attitudes of psychotherapists towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy

Flozins, inhibitors of type 2 renal sodium-glucose co-transporter – not only antihyperglycemic drugs

Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part I: Psychiatric management

Comparative analysis of pharmacotherapy used by Emergency Medical Services in Poland.

Generic substitution in the pharmacotherapy of pain – are medicines containing the same active substance the same?

The pharmacogenetic aspects of pain pharmacotherapy

Postoperative pain relief in general surgery – recommendations of the Association of Polish Surgeons, Polish Society of Anaesthesiology and Intensive Therapy, Polish Association for the Study of Pain and Polish Association of Regional Anaesthesia and Pain Treatment

Farmakoterapia zaburzeń behawioralnych towarzyszących otępieniu

Plastyczność dorosłej kory mózgowej

Dementia in old age – diagnostics, differentiation and current therapeutic management proposition

Tiagabina w zaburzeniach lękowych

Leczenie skojarzone nadciśnienia tętniczego

Fakty i mity na temat stosowania leków przeciwpsychotycznych w terapii jadłowstrętu psychicznego

Escitalopram w leczeniu zaburzeń psychicznych chorych w podeszłym wieku

The treatment of severe chronic pain in an elderly patient - case report