PSJD - Yadda

1

Wyniki leczenia chirurgicznego guzów przestrzeni przygardłowej – analiza 22 przypadków

100%

Rzepakowska A., Osuch-Wójcikiewicz E., Krupa Z., Durmaj A., Niemczyk K.

Otolaryngologia Polska

|

2018

|

vol. 72(4)

9-16

PL

Cel pracy: Ocena wyników leczenia chirurgicznego guzów przestrzeni przygardłowej (PP) w Klinice Otolaryngologii WUM na przestrzeni lat 2015–2017. Metody: Retrospektywna analiza dokumentacji medycznej, uwzględniająca dolegliwości, badanie przedmiotowe, wyniki badań obrazowych, zastosowany dostęp operacyjny, przebieg operacji i okresu pooperacyjnego oraz rozpoznanie histopatologiczne u 22 pacjentów z rozpoznaniem guza PP hospitalizowanych w klinice. Wyniki: Wśród analizowanej grupy chorych do najczęściej zgłaszanych dolegliwości przy przyjęciu do kliniki należały: dyskomfort, uczucie ciała obcego w gardle, zaburzenia połykania, zaburzenia słuchu oraz wyczuwalny guz na szyi. W pojedynczych przypadkach pacjenci podawali bóle głowy, zaburzenie ruchomości języka, chrypkę, zaburzenia mowy, blokadę nosa. Bezobjawowy przebieg choroby wykazano u 4 pacjentów. W celu dokładnego określenia lokalizacji guza, jego wymiarów i stosunku do sąsiednich struktur anatomicznych wykonano diagnostykę obrazową: tomografię komputerową i rezonans magnetyczny. Wszyscy pacjenci byli leczeni chirurgicznie: 11 z dostępu szyjno-podżuchwowego, 9 z dostępu przyuszniczo-szyjnego, jeden pacjent z dostępu przez jamę ustną, jeden pacjent z dostępu łączonego – przez jamę ustną i szyjno-podżuchwowego. W dwóch przypadkach planowo wykonano wewnątrztorebkową resekcję guza. Na podstawie badania histopatologicznego u większości chorych rozpoznano zmiany łagodne (18/22), w czterech przypadkach opisano zmiany złośliwe: raka w gruczolaku wielopostaciowym ślinianki, raka gruczołowo-torbielowatego oraz dwa przypadki raka płaskonabłonkowego. Najczęstszym punktem wyjścia guzów PP był gruczoł ślinowy. W tej grupie u 11 pacjentów rozpoznano gruczolaka wielopostaciowego. Wśród innych rozpoznań występowały: przyzwojak, nerwiak, przybłoniak (haemangiopericytoma), naczyniak limfatyczny i krwionośny oraz mięśniak prążkowanokomórkowy. U 9 pacjentów wystąpiły powikłania pooperacyjne w postaci chrypki i zaburzeń połykania spowodowane niedowładami dolnej grupy nerwów czaszkowych (IX, X, XII). U dwóch pacjentów w czasie operacji doszło do istotnego krwawienia, które wymagało podwiązania tętnicy szyjnej zewnętrznej. Wnioski: Chirurgiczna resekcja pozostaje podstawową metodą leczenia guzów PP. Z uwagi na topografię anatomiczną tej przestrzeni oraz istotne naczynia i dolną grupę nerwów czaszkowych, które się w niej znajdują, dla chirurgów głowy i szyi leczenie operacyjne patologii tego obszaru pozostaje wyzwaniem. Następstwem leczenia chirurgicznego guzów PP mogą być istotne powikłania dotyczące zaburzeń głosu, mowy i połykania

2

Leczenie chirurgiczne chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII – badanie jednoośrodkowe

100%

Szczepanik A., Wiszniewski A., Oses-Szczepanik A., Dąbrowski W., Pielaciński K., Misiak A.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

1-5

PL

Wstęp: Wrodzony niedobór czynnika VII jest rzadką, dziedziczoną recesywnie skazą krwotoczną. Leczenie operacyjne bez należytej korekcji skazy obarczone jest ryzykiem powikłań krwotocznych. Cel: Celem pracy jest ocena wyników leczenia operacyjnego chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII oraz określenie skuteczności i bezpieczeństwa rekombinowanego aktywnego czynnika VII (rFVIIa) w zabezpieczeniu hemostazy okołooperacyjnej w zastosowanych przez nas dwóch schematach leczenia substytucyjnego. Materiał i metody: W latach 2002–2017 22 chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII zostało poddanych leczeniu operacyjnemu. Jako leczenie substytucyjne zastosowano rFVIIa w dwóch schematach. U 15 chorych z aktywnością czynnika VII <10% normy wstrzykiwano w dniu operacji rFVIIa w dawce 30 µg/kg mc. co 12 godzin, w 1. dobie pooperacyjnej 15 µg/kg mc. co 12 godzin, zaś w następnych dobach – 15 µg/kg mc. co 24 godziny. U 7 chorych z aktywnością czynnika VII w granicach 10–25% normy w dniu operacji i 1. dobie pooperacyjnej stosowano rFVIIa w dawce 15 µg/kg mc. co 12 godzin, a w następnych dobach taką samą dawkę co 24 godziny. Leczenie prowadzono przez 4–10 dni. Wyniki: U 22 chorych wykonano 26 operacji, z czego u 15 chorych z niedoborem czynnika VII <10% normy 17 operacji i u 7 chorych z niedoborem czynnika VII 10–25% normy 9 operacji. Wykonano 9 cholecystektomii (8 laparoskopowych, 1 otwartą), 7 strumektomii, 2 laparotomie zwiadowcze, 1 hemikolektomię lewostronną, 1 proktokolektomię totalną, 3 operacje przepuklin pachwinowych oraz 3 operacje wycięcia żylaków kończyn dolnych. U jednego chorego z aktywnością czynnika VII 9% śródoperacyjnie stwierdzono skazowe krwawienie wymagające dodatkowej dawki rFVIIa. U pozostałych chorych spostrzegano prawidłową hemostazę śródoperacyjną, nie obserwowano też żadnych krwotocznych powikłań pooperacyjnych. U chorych z aktywnością czynnika VII <10% średnia dawka dobowa rFVIIa wynosiła 31,3 (zakres 20–56) µg/kg mc., całkowita dawka dobowa – 186 (136–303) µg/kg mc., całkowita dawka rFVIIa – 15,2 (12–112) mg. U chorych z aktywnością czynnika VII 10–25% ilości rFVIIa wynosiły odpowiednio: 21,2 (15–31) i 117 (46–271) µg/kg mc. oraz 9,1 (6–17) mg. Wnioski: Operacje u chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII mogą być przeprowadzane skutecznie i bezpiecznie przy zastosowaniu rFVIIa jako leczenia substytucyjnego zabezpieczającego hemostazę okołooperacyjną.

3

Dlaczego laparoskopia diagnostyczna?

100%

Firat N., Mantoglu B., Akin E., Altintoprak F., Bas E.

Polish Journal of Surgery

|

2021

|

vol. 93

|

issue 3

22-26

PL

Wstęp: Ból brzucha wymaga szybkiej diagnostyki i leczenia, szczególnie w nagłych przypadkach. Niekiedy niemożliwe jest zdiagnozowanie choroby za pomocą metod laboratoryjnych lub obrazowych; wymagane jest wtedy wykorzystanie metody inwazyjnej, której przykład stanowi laparoskopia diagnostyczna. Mimo że może być ona z powodzeniem wykorzystywana w celach terapeutycznych już po postawieniu rozpoznania, niektórzy pacjenci wymagają dodatkowo przeprowadzenia zabiegu laparotomii. Cel: Zamierzeniem niniejszej pracy jest ocena znaczenia laparoskopii diagnostycznej w procesie diagnostycznym i terapeutycznym oraz retrospektywna analiza czynników, które zmuszają chirurgów do podjęcia decyzji o laparotomii. Materiał i metody: Przedmiotem analizy retrospektywnej byli pacjenci powyżej 18. r.ż., którzy zostali poddani laparoskopii diagnostycznej w Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Klinicznego Sakarya od stycznia 2013 r. do grudnia 2019 r. Z badania wykluczono osoby poniżej 18. r.ż. oraz takie, u których rozpoznanie zostało postawione przed zabiegiem laparoskopowym. Udokumentowano również dane demograficzne dotyczące pacjentów, tj.: przypadki zmiany techniki operacyjnej z laparoskopii na laparotomię oraz pooperacyjne komplikacje i zgony. Wyniki: Dane 347 pacjentów zostały poddane retrospektywnej ocenie na przestrzeni wspomnianych powyżej lat. Spośród tej grupy 216 pacjentów zostało już wcześniej zdiagnozowanych, dlatego nie włączono ich do badania. Procedury laparoskopowe wykonywane w celu oceny stopnia zaawansowania choroby również nie są uwzględnione w badaniu. Pozostała grupa, licząca 131 pacjentów, została zakwalifikowana do badania; liczba kobiet wynosiła 68, natomiast mężczyzn – 63. Diagnostycznej laparoskopii w trybie pilnym zostało poddanych 79,4% osób, podczas gdy pozostałe 20,6% zabiegów laparoskopowych wykonano w trybie planowym w celu diagnostyki bólów brzucha. U 64,9% badanych procedura diagnostyczna została wykonana wyłącznie przy użyciu laparoskopii, podczas gdy u 35,1% zabieg został poszerzony do laparotomii. Wnioski: Mimo ciągłego rozwoju technik obrazowania oraz rosnącej częstotliwości wykorzystywania badań obrazowych, laparoskopia pozostaje kluczowym postępowaniem zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu pacjentów z niepewnym rozpoznaniem, ze szczególnym uwzględnieniem stanów nagłych.

4

Czynniki ryzyka 30-dniowej pooperacyjnej śmiertelności po operacjach raka jelita grubego

100%

Mik M., Dziki Ł., Trzciński R., Dziki A.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(1)

44-53

PL

30-dniowa pooperacyjna śmiertelność jest czynnikiem odzwierciedlającym jakość leczenia. Wszystkie działania mające na celu zmniejszenie częstości jej występowania prowadzą do poprawy jakości leczenia. Celem pracy było wskazanie czynników ryzyka 30-dniowej pooperacyjnej śmiertelności na podstawie przebadanej grupy chorych operowanych z powodu raka jelita grubego w jednym ośrodku zajmującym się chirurgią jelita grubego. Materiał i metodyka. Do badania włączono chorych operowanych z powodu raka jelita grubego (RJG) w latach 2008‑2014. Badanie miało charakter retrospektywny, 30-dniowa śmiertelność była punktem końcowym badania. Wszystkie dane uzyskano z prospektywnej bazy danych. Wyniki. W okresie objętym badaniem operowano grupę 1744 chorych z powodu RJG. 30-dniową śmiertelność pooperacyjną odnotowano u 65 chorych (3,5%). W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że zaawansowanie procesu nowotworowego i gorszy stan ogólny pacjenta przed operacją były istotnymi czynnikami ryzyka 30-dniowej śmiertelności: OR 2,35; 2,01‑2,57 95%CI, p=0,03 i OR 2,18; 1,95‑2,41 95%CI; p=0,01. Operacja ze wskazań pilnych znamiennie zwiększała ryzyko śmiertelności w ciągu 30 dni po operacji: OR 2,64; 2,45‑2,87 95%CI; p=0,009. Niskie stężenie albumin w surowicy krwi i obecność cukrzycy były dodatkowymi czynnikami zwiększającymi ryzyko 30-dniowej śmiertelności: OR 1,65; 1,52‑1,78 95%CI; p=0,01 i OR 1,67; 1,41‑1,82 95%CI; p=0,03. Odsetek śmiertelności był wyższy po zabiegach resekcyjnych niż po zabiegach paliatywnych: 4,21% vs 1,57%; p=0,002. Wnioski. Chorzy operowani ze wskazań pilnych, pacjenci z zaawansowaną chorobą nowotworową i w ciężkim stanie ogólnym powinni być oceniani i przygotowywani do operacji przez wielospecjalistyczny zespół. Dodatkowo, aby zmniejszyć ryzyko śmiertelności pooperacyjnej, decyzję o rodzaju i rozległo- ści zabiegu muszą podejmować doświadczeni chirurdzy.

5

Wszystkie te przetoki to nie choroba Leśniowskiego-Crohna. Liczne przetoki jelitowo-jelitowe w gruźlicy jelit

100%

Singh H., Mandavdhare H., Sharma V.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(1)

35-37

PL

Gruźlica brzuszna stanowi częsty problem klinicystów pracujących w krajach o klimacie tropikalnym i może przejawiać się różnymi scenariuszami klinicznymi. Gruźlica jelit może wiązać się z owrzodzeniami, zwężeniem jelit, przerostowymi zmianami chorobowymi, takimi jak polipy, a także być zaostrzona przez perforację, krwawienie i niedrożność jelit. Choroba Leśniowskiego-Crohna stanowi czynnik mechanizmu różnicowego w gruźlicy jelit; jej postęp ściśle naśladuje gruźlicę jelit w obrazach: klinicznym, endoskopowym, radiologicznym i histologicznym. Wiadomo, że choroba Leśniowskiego-Crohna występuje także w postaci przetokowej. W niniejszej pracy opisano przypadek 23-letniej kobiety z gruźlicą rozsianą z zajęciem jelit. Zaobserwowano pozorną poprawę po zastosowaniu terapii przeciwnowotworowej (ATT) z objawami wczesnej reakcji zapalnej błony śluzowej po dwóch miesiącach, jednak w trzecim miesiącu u pacjentki wystąpiła niedrożność jelitowa. Rewizja chirurgiczna ujawniła skupienie pętli jelitowej z wieloma przetokami krętniczo-kątnicznymi. Przypadek opisano ze względu na obecność przetok jelitowo-jelitowych, a także dlatego, że okazuje się, iż mimo początkowej poprawy, gruźlica jelit może wymagać interwencji chirurgicznej w wyniku powikłań, takich jak np. niedrożność jelit.

6

Torbiele trzustki czy nowotwory torbielowate trzustki? Analiza 145 przypadków

88%

Wlaźlak M., Oleśna A., Danilewicz M., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

22-26

PL

Częstość wykrywania zmian torbielowatych w trzustce w ostatnich latach wzrosła. Większość to torbiele rzekome (pozapalne), pozostałe stanowią głównie nowotwory. Wewnątrzprzewodowe brodawkowate nowotwory śluzowe (IPMN – Intraductal papillary mucinous neoplasms) i nowotwory śluzowo torbielowate (MCN – mucinous cystic neoplasms) to zmiany o udowodnionym ryzyku złośliwości. Celem pracy była analiza danych klinicznych pacjentów z torbielami lub guzami torbielowatymi trzustki operowanych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Szpitala im. Barlickiego w Łodzi. Materiał i metody 145 chorych operowanych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Szpitala im. Barlickiego w Łodzi w latach 2007-2016 z powodu zmiany torbielowatej trzustki. Przeanalizowano rodzaj operacji, rozpoznanie histopatologiczne oraz dane demograficzne. Wyniki Torbiel nienowotworową (rzekomą) stwierdzono u 66,9% pacjentów, nowotwory wykryto u 33,1%. Średnia wieku była istotnie wyższa u pacjentów z nowotworem niż bez nowotworu (57,06 lat vs. 50,88 lat, p=0,009). Torbiel nowotworowa wystąpiła częściej u kobiet, (68,75% kobiet, 31,25% mężczyzn, p=0,001). Nowotwór złośliwy wykryto w 14,58% przypadków nowotworów i 4,83% przypadków wszystkich analizowanych zmian torbielowatych trzustki. Wnioski Na podstawie analizowanego materiału istnieje istotne ryzyko obecności nowotworu złośliwego u pacjentów z torbielą trzustki. Torbiele nowotworowe trzustki występują częściej u kobiet. Dyskusja Leczenie guzów torbielowatych trzustki stanowią głównie operacje resekcyjne. W przypadku zmian łagodnych o niskim ryzyku złośliwości wykonuje się również operacje mniej rozległe, takie jak wyłuszczenie zmiany. Nie istnieją obecnie wytyczne, które w zadowalający sposób mogłyby być użyte do nadzoru pacjentów z torbielą trzustki.

7

Turyści bariatryczni. Zagraniczni pacjenci bariatryczni leczeni w Polsce – badanie ankietowe

88%

Kowalewski P., Janik M., Kwiatkowski A., Paśnik K., Walędziak M.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(4)

12-16

PL

Wprowadzenie: Rośnie popularność zabiegów bariatrycznych na świecie. Przedstawiamy obecną sytuację pacjentów zagranicznych leczonych przez chirurgów bariatrycznych w Polsce w 2016 roku. Materiały i metody: Rozesłaliśmy ankiety on-line do dwudziestu doświadczonych chirurgów bariatrycznych. Kwestionariusz dotyczył 2016 roku. Pytaliśmy o: (1) liczbę i rodzaj zabiegów bariatrycznych wykonanych lub nadzorowanych, (2) liczbę pacjentów zagranicznych, (3) proces kwalifikacji, (4) kraj pochodzenia, (5) rodzaj zabiegu i (6) zalecenia pooperacyjne. Wyniki: Otrzymaliśmy zwrotnie dziewięć ankiet (45%). Pięciu chirurgów wykonało lub nadzorowało od 100 do 300 zabiegów bariatrycznych rocznie, dwóch wykonało lub nadzorowało ponad 300 zabiegów, dwóch wykonało lub nadzorowało od 50 do 100 zabiegów. Wszyscy ankietowani wykonywali laparoskopową rękawową resekcję żołądka (LSG) i laparoskopowe wyłączenie żołądkowe z zespoleniem na pętli Roux-en-Y (LRYGB), czterech przeprowadzało zabiegi minizespoleń omijających żołądek (mini gastric bypass), dwóch laparoskopowe założenie regulowanej przewiązki (LAGB), jeden – SADI-S i dwóch – ominięcie dwunastnicy (DS). Sześciu ankietowanych chirurgów łącznie leczyło 64 pacjentów z zagranicy, głównie zabiegami LSG, LRYGB i minizespoleniem omijającym. Większość zagranicznych pacjentów zostało zakwalifikowanych w oparciu o znane międzynarodowe kryteria (BMI powyżej 40 kg/m2 lub BMI powyżej 35 kg/m2 z chorobami współistniejącymi). Najwięcej osób pochodziło ze Zjednoczonego Królestwa, następnie z: Niemiec, USA, Irlandii i Szwecji. Kwalifikacji dokonywano po osobistym zbadaniu chorego. Po zabiegu pięciu badanych (83,3%) wydało kartę wypisową w języku angielskim z zaleceniem długoterminowej kontroli w kraju pochodzenia. Każdy badany osobiście prowadził trzymiesięczną obserwację każdego pacjenta zagranicznego. Wnioski: Zagraniczni pacjenci bariatryczni przyjeżdżający do Polski są kwalifikowani do zabiegów zgodnie z uznanymi międzynarodowymi standardami. Większość z nich otrzymuje kartę informacyjną w języku angielskim i jest poddawanych trzymiesięcznej obserwacji przez operatora. Zaleca się dalsze leczenie bariatryczne w kraju pochodzenia.

8

Nowy sposób prezentacji badań obrazowych w planowaniu postępowania operacyjnego

88%

Alzubedi A., Kusz M., Kuczyńska M., Białek W., Bicki J., Rudzki S.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(4)

48-51

PL

Postęp technologiczny, dostępność, jak i powszechne stosowanie badań obrazowych powoli, aczkolwiek konsekwentnie, prowadzą do zmiany ich dotychczasowego charakteru w diagnostyce i planowaniu leczenia z dodatkowych na podstawowe, szczególnie w trudnych przypadkach, wymagających postępowania zabiegowego. Przedstawienie badania angiografii CT za pomocą iluzji „Ducha Pepper’a” w porównaniu do wydruku trójwymiarowego oraz obecnego sposobu prezentacji wyników miało na celu pokazanie zasadności poszukiwania i wdrażania nowych technologii w diagnostyce i przy planowaniu operacji. Wytworzony przez nas obraz, mimo bycia dalekim od ideału i będącym zaledwie iluzją hologramu, był bardziej przemawiający i szczegółowy dla chirurgów w porównaniu do wydrukowanego modelu 3D czy standardowej prezentacji badania angiografii CT w programie Osirix. Chcąc zmienić dotychczasowe metody prezentacji badań obrazowych, warto sięgnąć po najnowsze osiągnięcia technologiczne, a spośród dostępnych na szczególną uwagę zasługują rozwiązania oparte na wirtualnej lub mieszanej rzeczywistości.

9

Zaawansowany mięsak maziówkowy o długotrwałym przebiegu – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

88%

Jagiełło-Wieczorek E.

OncoReview

|

2013

|

vol. 3

|

issue 4

264-269

EN

We present the case of a 18-year-old man, who was admitted to the Maria Sklodowska-Curie Memorial Cancer Centre and Institute of Oncology in Warsaw in 2007 year after non-radical resection of synovial sarcoma located in right axilla. The staging was established as unifocal limited disease after diagnostic procedures. The patient was treated with combined therapy consists of neoadiuvant chemotherapy, radiotherapy, surgery and adjuvant chemotherapy. In 2009 year we noted locoregional recurrence of disease and after dissemination to the lungs and locoregional recurrence was diagnosed again. Eight line of chemotherapy was given and a number of metastasectomy of lungs was performed because of recurrence of pulmonary metastases. At present on the grounds of progression of disease – metastases to bones and recurrence of metastases to lungs patient is receiving a new drug – pazopanib, as non-standard therapy. As a result of this therapy a thirteen months stabilisation of disease is achieved.

PL

W pracy opisano przypadek 18-letniego mężczyzny, który zgłosił się do Centrum Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie w 2007 r. po nieradykalnej operacji wycięcia mięsaka maziówkowego w okolicy prawego dołu pachowego. Po przeprowadzeniu diagnostyki określającej zaawansowanie miejscowe i wykluczeniu rozsiewu procesu nowotworowego pacjenta zakwalifikowano do leczenia skojarzonego pod postacią chemioterapii neoadiuwantowej, radioterapii, leczenia chirurgicznego i uzupełniającej chemioterapii. W 2009 r. doszło do wznowy miejscowej, a w kolejnych latach do rozsiewu choroby do płuc oraz do następnej wznowy miejscowej. Pacjent otrzymał łącznie 8 linii chemioterapii i został poddany kilku metastazektomiom z powodu nawrotowych przerzutów do płuc. Obecnie z powodu progresji choroby, pod postacią przerzutów do kości i nawrotu przerzutów do płuc, pacjent jest leczony nowo zarejestrowanym lekiem w terapii mięsaków – pazopanibem, w ramach chemioterapii niestandardowej, w której wyniku uzyskano trwającą już 13 miesięcy stabilizację choroby.

10

Dlaczego polscy studenci medycyny rezygnują z podejmowania specjalizacji zabiegowych? Badanie ankietowe

88%

Skorus U., Karpińska I., Kominko A., Romaniszyn M.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(2)

12-21

PL

Wstęp: Zainteresowanie podejmowaniem specjalizacji zabiegowych przez polskich studentów spadło w ostatnich latach. W obliczu wzrastającego zapotrzebowania na zabiegi chirurgiczne, istotne jest poszukiwanie czynników odpowiedzialnych za tę sytuację. Cel: Celem badania było przeprowadzenie oceny poziomu zainteresowania podejmowaniem specjalizacji zabiegowych przez polskich studentów medycyny oraz identyfikacja czynników wpływających na ich decyzje. Materiał i metody: Anonimowe kwestionariusze ankiety zostały rozesłane drogą elektroniczną do studentów kierunku lekarskiego z 11 polskich uczelni medycznych. Wyniki: Do badania włączono 595 uczestników (190 mężczyzn i 405 kobiet). 48% z nich zadeklarowało chęć wyboru specjalizacji zabiegowej po ukończeniu studiów. Procent studentów, którzy rozważali taką karierę w przeszłości, był jednak większy i wyniósł 65%. Niewielkie zainteresowanie chirurgią jako dziedziną nauki (OR = 20.6), własna ocena predyspozycji chirurgicznych jako niesatysfakcjonujących (OR = 14.3), przekonanie, że nie jest się w stanie dostać i ukończyć szkolenia specjalizacyjnego z chirurgii (OR = 5.2), odradzanie kariery chirurga przez partnera (OR = 3.4), negatywne wcześniejsze doświadczenia ze środowiskiem chirurgicznym (OR = 2.6), brak dorobku naukowego (współautorstwa artykułów lub prezentacji na konferencjach naukowych) (OR = 1.9), pierwszy kontakt z blokiem operacyjnym po drugim roku studiów (OR = 1.9) zostały zidentyfikowane jako niezależne czynniki ryzyka rezygnacji z podejmowania kariery w specjalizacjach zabiegowych. Wnioski: Na przestrzeni lat studiów większość studentów medycyny rozważa podjęcie specjalizacji zabiegowej. Zniechęcani przez czynniki dotyczące stylu życia, niski poziom szkolenia chirurgicznego lub doświadczając dyskryminacji ze względu na płeć, często rezygnują z tej ścieżki kariery.

11

Szkliwiak zatoki szczękowej – opis przypadku

88%

Łapienis M., Kaczmarczyk D., Zimmer-Nowicka J., Niedźwiecka I., Jesionek-Kupnicka D., Morawiec-Bajda A.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2008

|

vol. 62

|

issue 6

784-786

EN

Ameloblastoma (adamantinoma) is a benign neoplasm deriving from the enamel organ. Its etiology has not been ultimately determined. It constitutes about 1% of all head and neck tumours, and about 11% of teeth-originating tumours. Usually it occurs in the mandible near premolar and molar teeth, more rarely in its anterior part. About 20% of described cases of ameloblastoma relate to the jaw, its very rare location is gingiva or cheak tunica mucosa. The essay presents a case of ameloblastoma of a maxillary sinus in a 65-year-old man. The diagnostic and treatment algorithm in ameloblastoma is discussed.

12

Szkliwiak zatoki szczękowej – opis przypadku

88%

Łapienis M., Kaczmarczyk D., Zimmer-Nowicka J., Niedźwiecka I., Jesionek-Kupnicka D., Morawiec-Bajda A.

Otolaryngologia Polska

|

2008

|

vol. 62(6)

784-786

PL

Ameloblastoma (adamantinoma) is a benign neoplasm deriving from the enamel organ. Its etiology has not been ultimately determined. It constitutes about 1% of all head and neck tumours, and about 11% of teeth-originating tumours. Usually it occurs in the mandible near premolar and molar teeth, more rarely in its anterior part. About 20% of described cases of ameloblastoma relate to the jaw, its very rare location is gingiva or cheak tunica mucosa. The essay presents a case of ameloblastoma of a maxillary sinus in a 65-year-old man. The diagnostic and treatment algorithm in ameloblastoma is discussed.

13

The impact of accurate documentation of parotid tumor operative reports on secondary surgical procedure

75%

Piwowarczyk K., Bartkowiak E., Chou J., Kukawska K., Piwowarczyk L., Wierzbicka M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 3

1-7

EN

Aim: The accuracy of primary operative reports (OpR) was assessed based on a tertiary referral department’s experience with reoperations of parotid gland tumors, in order to develop a comprehensive operative report schema. Material and methods: The retrospective cross-sectional study was conducted at the Department of Otolaryngology and Laryngological Surgery, Poznan University of Medical Sciences, Poland. Out of 1154 surgeries performed over a 10-year period, 71 patients underwent reoperation. Their OpR were categorized into accurate and non-accurate, and the reoperation field and reoperation course were categorized as anticipated or unanticipated, according to the defined criteria. The main outcome measure was the impact of accuracy of the first OpR on reoperation course. Results: In this series, OpR were 39% (14/36) accurate, 61% (22/36) non-accurate. Reoperation fields were 16% (11/71) anticipated, 37% (26/71) unanticipated. Reoperation courses were 37% (26/71) anticipated, 63% (45/71) unanticipated. An anticipated reoperation course followed 20% (5/26) of accurate and 20% (5/26) of non-accurate primary OpR. An unanticipated reoperation course followed 20% (9/45) of accurate and 40% (18/45) of non-accurate OpR. There is no significant relationship between the reoperation course and the accuracy of the first OpR [Chi2(1) = 0.69; p = 0.40466]. The most common variable that affected non-accuracy of the OpR was facial nerve function after surgery (6/12). Discussion: The operative report should be based on transparent criteria, a robust classification and a comprehensive protocol. This will improve follow-up and facilitate the planning of reoperation.

14

Rafał Józef Czerwiakowski: a pioneer of Polish rehabilitation

75%

Kałamacka E.

Medical Rehabilitation

|

2013

|

vol. 17(4)

49-55

PL

Rafał Józef Czerwiakowski (1743-1816), wybitny lekarz i uczony, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, prekursor chirurgii to zarazem pionier rehabilitacji polskiej. W swych licznych, medycznych opracowaniach zajmował się leczeniem „bezkształtności ciała”, omawiał sprzęty poprawcze i dodawcze, czyli „brak części nagradzających”, zalecał wodolecznictwo, masaże, „elektryzowanie i galwanizowanie”, ćwiczenia ciała („agitacyje” i „komocyje”). Jako pierwszy w Polsce opisał przyrządy ortopedyczne i ich zastosowanie. Toteż wydaje się celowym przypomnienie postaci Czerwiakowskiego, którego możemy uznać za faktycznego pioniera fizjoterapii w Polsce. Spuścizna Czerwiakowskiego ma duże znaczenie dla dziejów fizjoterapii w Polsce. Jego poglądy, chociaż ukształtowane w XIX wieku, w dużej mierze nic nie straciły na wartości. A zatem warto pochylić się nad niektórymi myślami i wskazaniami, które Czerwiakowski przekazał jemu współczesnym i potomnym, chociaż zawierają historyczne już prawdy. Ale, jak wiadomo „Antiqua quae nunc, fuerunt olim nova” („To, co dziś jest stare, było kiedyś nowe”). Z perspektywy czasu lepiej możemy dostrzec znaczenie jego nauki, będącej zapowiedzią postępów, które w fizjoterapii miały dopiero nadejść.

EN

Rafał Józef Czerwiakowski (1743-1816) was an eminent doctor and academic, a professor of the Jagiellonian University, a precursor of surgery and at the same time a pioneer within Polish rehabilitation. In his numerous medical works he took up the treatment of ‘bodily deformity,’ discussed corrective and supplementary equipment, or ‘the lack of compensating parts,’ he recommended water therapy, massages, ‘electrifising and galvanising’, body exercises (‘agitations’ and ‘commotions’). He was the first in Poland to describe orthopaedic instruments and their application. Which is why it seems of importance to recall the figure of Czerwiakowski, who we may consider to be the actual pioneer of physiotherapy in Poland. Czerwiakowski’s legacy is of significance for the history of physiotherapy in Poland. His views, although shaped in the 19th century, have to a large degree not lost their value. And consequently it is worth considering some of the notions and recommendations which he conveyed to his contemporaries and those who followed, although these contain already historical truths. Yet, as is known Antiqua quae nunc, fuerunt olim nova (what today is old once was new). From the perspective of time we are able to perceive the significance and meaning of his work, which foresaw the innovations which were yet to arrived in physiotherapy.

15

Przegląd i charakterystyka 585 nowotworów ślinianek z Polskiego Rejestru Niezłośliwych Nowotworów Dużych Gruczołów Ślinowych operowanych w szpitalu klinicznym w okresie 5 lat: badanie prospektywne

75%

Piwowarczyk K., Bartkowiak E., Klimza H., Greczka G., Wierzbicka M.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(5)

1-6

PL

Wprowadzenie: Polski Rejestr Nowotworów Niezłośliwych Dużych Gruczołów Ślinowych (RGŚ) jest prowadzony od 2014 r. i zawiera dane na temat łagodnych nowotworów gruczołów ślinowych (NGŚ) z 26 różnych ośrodków w Polsce. Cel: Zamierzeniem niniejszego badania była analiza danych demograficznych i charakterystyki kliniczno-histologicznej łagodnych NGŚ w dużym ośrodku uniwersyteckim, w celu określenia możliwych korelacji między wybranymi zmiennymi. Materiały i metody: Analizie poddano 585 pacjentów zgłoszonych do RGŚ, którzy byli operowani z powodu NGŚ w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu w okresie pięciu lat. Analizie poddano zmienne, takie jak: wiek, płeć, zawód, miejsce zamieszania, lokalizacja guza, rozmiar, typ histologiczny, nawrót, czynność nerwu twarzowego po zabiegu, gojenie się rany, rodzaj zabiegu operacyjnego, dostępne przedoperacyjne badania obrazowe i wynik biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC). Wyniki: Leczeniu poddano 338 kobiet i 247 mężczyzn w średnim wieku 53 lat. Większość guzów (96,2%) była zlokalizowana w obrębie śliniaki przyusznej, a 3,8% – podżuchwowej. Większość guzów pierwotnych miała średnicę 2–4 cm (59,5%), pozostałe <2 cm (29,2%) i >4 cm (8,4%). Guzy powyżej 4 cm usunięto w czasie zabiegu parotidektomii powierzchownej częściowej, a guzy poniżej 3 cm – w czasie zewnątrztorebkowej resekcji (ECD). Dominowały gruczolaki wielopostaciowe (PA) – 58,5%, w mniejszym stopniu występował guz Warthina (WT) – 37,1%. Pacjenci z WT byli średnio o 13,3 lat starsi niż pacjenci z PA. Dyskusja: Nasze badanie pomaga zrozumieć charakterystykę kliniczną i histologiczną NGŚ. Istnieje potrzeba przeprowadzenia długoterminowej analizy w naszym ośrodku i porównania danych z innymi ośrodkami dla stworzenia metaanalizy. Należy dokładniej zbadać przyczyny, z powodu których nie wszyscy pacjenci są raportowani w RGŚ.

16

Znaczenie chirurgii w leczeniu ciążowej choroby trofoblastycznej

63%

Jędryka M., Kornafel J.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 2

114-121

EN

Gestational trophoblastic disease (GTD) is a rare, potentially malignant condition, originating in the fetal tissue and developing inside maternal organism. Treatment of gestational trophoblastic neoplasia, a worse form of GTD, is based on chemotherapy administered as single- or multi-drug protocols, selected depending on the presence of significant risk factors, while in some clinical situations surgical treatment may play a significant role. In particular, surgery is resorted to in cases of persistent disease, developing as a result of primary or secondary chemoresistance of the original pathology. In such a setting, adjuvant surgery, e.g. hysterectomy or excision of a single pulmonary GTD focus, considerably improves expected remission rate. Standard procedure performed in patients with chemoresistant, residual form of GTD is hysterectomy. The second most frequently performed procedure in GTD is excision of a pulmonary metastasis. Furthermore, surgical intervention in an emergency setting (e.g. massive hemorrhage) is relatively frequent in GDT. Apart of hysterectomy, available surgical options include hemostatic suture of bleeding tissue, ligation of internal iliac arteries or interventional radiology aiming at selective embolization of uterine arteries. Therefore, surgery plays an important role in eradication of persistent and chemoresistant forms of GTD and may be life-saving in emergency situations.

PL

Ciążowa choroba trofoblastyczna (gestational trophoblastic disease, GTD) jest rzadką, czasem złośliwą chorobą wywodzącą się z tkanki płodowej, a powstającą w organizmie matczynym. Zasadnicze leczenie gorzej rokującej postaci tej choroby, zwanej ciążową trofoblastyczną neoplazją, oparte jest na chemioterapii stosowanej w postaci schematów mono- lub wielolekowych dobieranych w zależności od obecności istotnych czynników ryzyka, jednak w pewnych sytuacjach klinicznych istotną rolę odgrywa leczenie chirurgiczne. Stosuje się je w szczególności w przypadkach choroby przetrwałej rozwijającej się w wyniku pierwotnej lub wtórnej chemiooporności ogniska chorobowego. Zastosowanie wówczas chirurgii adiuwantowej, na ogół w postaci histerektomii lub resekcji pojedynczego ogniska GTN w płucach, znacznie poprawia szanse na uzyskanie remisji. Podstawowym zabiegiem operacyjnym wykonywanym u pacjentek z chemiooporną, przetrwałą postacią choroby trofoblastycznej jest usunięcie macicy. Drugi co do częstości wykonywania zabieg chirurgiczny w przypadku GTN stanowi usunięcie przerzutu do płuca poprzez jego resekcję. Również chirurgia interwencyjna w sytuacjach nagłych (np. masywnego krwotoku) ma relatywnie często miejsce w GTN. Do arsenału zabiegowego poza histerektomią zalicza się wówczas: hemostatyczne szycie krwawiącej tkanki, podwiązanie tętnic biodrowych wewnętrznych czy wreszcie wykorzystanie radiologii interwencyjnej w postaci angiograficznej selektywnej embolizacji tętnic macicznych. Chirurgia odgrywa zatem istotną rolę w eradykacji przetrwałych i chemioopornych postaci ciążowej choroby trofoblastycznej, a stosowana interwencyjnie ratuje życie chorej w stanach nagłych.

17

Doświadczenia własne Kliniki Onkologii Ginekologicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu w leczeniu skojarzonym raka szyjki macicy w stopniu I według FIGO

63%

Izmajłowicz B., Jędryka M., Kornafel J.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 1

18-25

EN

Aim of study: Patients affected with high-risk stage I cervical cancer undergo surgical treatment combined with adjuvant radio- or radiochemotherapy. The purpose of the present study was to assess the outcome of FIGO stage IB cervical cancer patients treated at a single center (Gynecologic Oncology Clinic of the Wroclaw Medical University, Poland) compared with worldwide data presented at the 2006 FIGO Annual Report. Patients and methods: Retrospective analysis included in total 61 patients with squamous-cell cervical cancer, treated at our institution since 2003 thru 2005. In this group, 45 patients underwent Wertheim-Meigs procedure, 16 – simple hysterectomy with adnexectomy. Fifty-eight patients received adjuvant external beam radiotherapy and brachytherapy, while 3 – brachytherapy alone. Twenty-seven patients received conventional teleradiotherapy and 31 – conformal radiotherapy. Results: Overall 5-year survival rate in the entire study population was 75.9%. In patients undergoing Wertheim-Meigs procedure and conventional radiotherapy vs. conformal radiotherapy, 5-year survival rates were 72.2% and 75%, respectively. In patients undergoing simple hysterectomy with adnexectomy and conventional vs. conformal radiotherapy, 5-year survival rates were 71.8% and 80%, respectively. Conclusions: To sum up, use of conformal radiotherapy favorably affected treatment outcomes, particularly in patients undergoing simple hysterectomy with adnexectomy. In spite of progress in therapeutic techniques, no significant improvement in patients affected with cervical cancer was obtained, while treatment outcomes in Poland appear significantly worse than those reported in the FIGO report.

PL

Cel pracy: Chore na raka szyjki macicy w stopniu zaawansowania I według FIGO z niekorzystnymi czynnikami rokowniczymi leczone są operacyjnie z uzupełniającą radioterapią lub radiochemioterapią. Celem pracy była ocena wyników leczenia chorych na raka szyjki macicy w stopniu IB według FIGO w materiale Kliniki Onkologii Ginekologicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu i porównanie wyników z danymi FIGO zawartymi w Annual Report 2006. Pacjenci i metoda: Analizie retrospektywnej poddano 61 chorych na raka płaskonabłonkowego szyjki macicy leczonych w latach 2003-2005. U 45 pacjentek została wykonana operacja Wertheima-Meigsa, u 16 chorych proste usunięcie macicy z przydatkami. U 58 kobiet zastosowano uzupełniającą teleterapię i brachyterapię, u 3 chorych samodzielną brachyterapię. U 27 chorych przeprowadzono teleterapię konwencjonalną, u 31 chorych konformalną. Wyniki: Dla całej badanej grupy 5-letnie przeżycia całkowite wyniosły 75,9%. W grupie chorych po operacji Wertheima-Meigsa poddanych radioterapii konwencjonalnej 5-letnie przeżycia całkowite wynosiły 72,2%, a w grupie poddanych radioterapii konformalnej 75%. W grupie chorych po prostym usunięciu macicy z przydatkami, które były napromieniane techniką konwencjonalną, 5-letnie przeżycia całkowite wynosiły 71,4%, u napromienianych techniką konformalną 80%. Wnioski: Podsumowując, zastosowanie radioterapii konformalnej wpływa korzystnie na wyniki leczenia, szczególnie u chorych po prostym usunięciu macicy z przydatkami. Pomimo postępu w metodach leczenia nie zanotowano poprawy wyników leczenia u chorych na raka szyjki macicy, a wyniki leczenia w Polsce są istotnie gorsze niż na świecie.

18

Wyniki leczenia raka trzonu macicy w materiale własnym Kliniki Onkologii Ginekologicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu

63%

Jędryka M., Izmajłowicz B., Kornafel J.

Current Gynecologic Oncology

|

2010

|

vol. 8

|

issue 4

225-233

EN

Cancer of the uterine corpus is the most frequent gynecologic malignancy in Poland and the fourth most common malignancy in the females. Periodic assessment of effectiveness of treatment outcomes in the context of 5-year survival rate is crucial for objective evaluation of efficacy of therapeutic protocols used at a particular center. The aim of this study was a retrospective analysis of outcomes in women treated at our center for cancer of the uterine corpus observing a 5-years’ follow-up and comparison of these data with international literature. Analysis encompassed only patients undergoing surgical treatment only (n=37) and those offered complementary radiotherapy (n=207), treated for endometrioid type of uterine corpus cancer since 2003 thru 2005. Every case underwent clinical staging (acc. to FIGO classification) and tumor grading. Results of this analysis, in the form of 5-year overall survival data, were compared with those published in the 2006 Annual Report. The study confirmed a similar overall survival rate in the whole group, i.e. in surgery-only patients: 84% vs. 80% (Annual Report) and combined-treatment patients: 75% and 83%. Results of our study were favorable in FIGO stage I and in G1 tumors at higher stages. In other settings, they differed somewhat from Annual Report data. Concluding, a more individualized approach to particular cases and adherence to recommendations of recognized opinion-making bodies in this area should contribute to improved treatment outcomes in even late-stage uterine corpus cancer.

PL

Rak trzonu macicy jest najczęstszym nowotworem ginekologicznym w Polsce, zajmuje czwarte miejsce wśród wszystkich nowotworów u kobiet. Okresowa ocena skuteczności leczenia w kontekście 5-letniego przeżycia odgrywa kluczową rolę w ewaluacji stosowanych standardów leczenia danego ośrodka. Celem pracy była retrospektywna analiza wyników leczenia pacjentek naszego ośrodka chorujących na raka trzonu macicy przy założeniu 5-letniej obserwacji i porównanie tych wyników z danymi światowymi. Analizowaliśmy pacjentki leczone tylko chirurgicznie (n=37) oraz w sposób skojarzony z radioterapią (n=207) z powodu postaci endometrioidalnej raka trzonu macicy w naszym ośrodku w latach 2003-2005. W każdym przypadku określiliśmy zaawansowanie kliniczne choroby wg FIGO oraz zróżnicowanie histologiczne (grading). Uzyskane z tej analizy wyniki w postaci 5-letniego przeżycia (OS) zestawiliśmy z danymi Annual Report 2006. Wykazaliśmy porównywalne OS w całej grupie, u chorych leczonych tylko operacyjnie wyniosło 84 vs 80% (Annual Report 2006), a w leczeniu skojarzonym odpowiednio 75 i 83%. Rezultaty naszego leczenia były zadowalające w przypadku stopnia I wg FIGO oraz G1 w pozostałych stopniach zaawansowania klinicznego. U reszty chorych odbiegały o kilkanaście procent od OS podawanego przez Annual Report 2006. W konkluzji stwierdzamy, że bardziej zindywidualizowane podejście do konkretnego chorego oraz postępowanie zgodne z rekomendacjami uznanych organizacji opiniotwórczych w tej dziedzinie powinno poprawić w przyszłości także nasze wyniki leczenia raka trzonu macicy w zaawansowanych przypadkach.

19

Ból jako jeden z głównych problemów osób leczonych operacyjnie

63%

Budzyńska K.

Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu

|

2021

|

vol. 6

|

issue 2

33-45

EN

Admission. Pain is one of the most common feelings in a person's life. Properly conducted analgesic therapy is a fundamental right of the patient. Objective. The aim of the study was to assess the degree and type of pain experienced in adults treated surgically. Materials and methods. The paper uses the method of a diagnostic survey, thanks to which material for research was obtained. The research was carried out with the use of an own-made questionnaire, the VAS scale and the shortened version of the McGill questionnaire. Results. 100% of the study population experienced pain following surgery. The percentage data show that the patients currently most often experienced moderate pain – 45,0% and mild pain – 37,0%. 8,0% of patients described the pain as severe or absent. Very severe pain occurred in 2,0% of the respondents. The current pain ailments ranged from 0 to 9 points, averaging M = 4,28 points with SD = 0,216 points, and pain was most often assessed on a scale from 0 to 10 at the level of 5, as indicated by 21,0% of the respondents. Women significantly more often than men experienced pain during the last week measured with the McGill scale (p = 0,001). Sex also differentiated the intensity of the current pain (p = 0,012), which was significantly higher in women than in men. The sex of the respondents also differentiated the occurrence and intensity of sensory pain (p = 0,010), affective pain (p-0,004) and overall pain (p = 0,005) during the last week. It has also been shown that the day after surgery significantly differentiates the intensity of current pain on the McGill scale (p = 0,030) and VAS (p = 0,017). In both scales, this pain was more common in patients on the 2nd, 1st and 3rd day after surgery than in patients on the fourth and later days after surgery. Conclusions. The intensity of postoperative pain was determined by gender. Women significantly more often than men experience seven out of fifteen types of pain occurring during the last week. Pain is one of the main problems of people treated with surgery. It varies in severity and occurrence in patients who have undergone surgery. The current pain after surgery was usually moderate.

PL

Wstęp. Ból jest jednym z najczęstszych odczuć towarzyszących w życiu każdego człowieka. Właściwie prowadzona terapia przeciwbólowa jest podstawowym prawem pacjenta. Cel. Celem pracy była ocena stopnia i rodzaju odczuwanego bólu wśród osób dorosłych leczonych operacyjnie. Materiały i metody. W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, dzięki któremu pozyskano materiał do badań. Badania przeprowadzono za pomocą kwestionariusza ankiety własnego autorstwa, skali VAS oraz skróconej wersji kwestionariusza McGill. Wyniki. Wśród badanej populacji 100% odczuwało ból występujący po zabiegu operacyjnym. Z danych procentowych wynika, że pacjenci aktualnie odczuwali najczęściej ból umiarkowany - 45,0% i łagodny - 37,0%. Po 8,0% pacjentów określiło ból jako silny lub nie występujący. Ból bardzo silny występował u 2,0% badanych. Aktualne dolegliwości bólowe wynosiły od 0 do 9 pkt wynosząc średnio M=4,28 pkt przy SD=0,216 pkt, a ból najczęściej określany był w skali od 0 do 10 na poziomie 5, na co wskazało 21,0% ankietowanych. Kobiety istotnie częściej też niż mężczyźni odczuwały ból w ciągu ostatniego tygodnia mierzonego skalą McGill (p=0,001). Płeć różnicowała również nasilenie aktualnych dolegliwości bólowych (p=0,012), które były istotnie wyższe u kobiet niż u mężczyzn. Płeć badanych różnicowała także występowanie i nasilenie bólu sensorycznego (p=0,010), afektywnego (p-0,004) i całościowego (p=0,005) w ciągu ostatniego tygodnia. Wykazano także, że doba po zabiegu różnicuje istotnie nasilenie aktualnego bólu w skali McGill (p=0,030) i VAS (p=0,017). Ból ten w obu skalach częściej towarzyszył osobom w II, I i III dobie po zabiegu niż pacjentom w czwartym i dalszym dniu po zabiegu. Wnioski. Natężenie bólu pooperacyjnego w badanej pracy warunkowała płeć. Kobiety istotnie częściej niż mężczyźni odczuwają siedem z piętnastu rodzajów bólu występujących podczas ostatniego tygodnia. Wiek pacjentów po przebytej operacji różnicuje natomiast odczuwanie pięciu z piętnastu typów bólu. Ból stanowi jeden z głównych problemów osób leczonych operacyjnie. Różne jego nasilenie i występowanie obserwujemy u pacjentów po przebytym zabiegu operacyjnym. Aktualny ból po operacji miał najczęściej charakter umiarkowany.

20

Czy optymalność zabiegu może być traktowana jako niezależny czynnik rokowniczy u chorych na zaawansowanego raka jajnika?

63%

Starnawski M., Bidziński M.

Ginekologia Onkologiczna

|

2006

|

vol. 4

|

issue 2

90-98

EN

In Poland ovarian cancer is on fifth place regarding morbidity and fourth most common cause of cancerrelated death in women. Surgical cytoreduction followed by paclitaxel and platinum-based chemotherapy is standard of care in advanced ovarian cancer. The aim of this study was to assess, if optimal surgical cytoreduction is an independent prognostic factor in this group of patients. Clinical data of 358 women with FIGO stage III ovarian cancer treated in Maria Sklodowska-Curie Memorial Cancer Centre – Institute, Warsaw, between 1995 and 1999 were assessed. Primary endpoint was PFS. Multivariable analysis showed that optimal surgical cytoreduction was not independent prognostic factor. Optimal surgery was statistically less frequently performed in older patients (p=0.06; borderline statistical significance), FIGO stage III C and patients with performance status 1 or 2 according to WHO criteria (p<0.001). Grade and FIGO stage were identified as independent prognostic factors for PFS. Median PFS were 11.4 and 5.7 months in optimally and suboptimally cytoreduced group respectively. We conclude that optimal surgical cytoreduction was not independent prognostic factor in this group of patients because there was correlation between surgical resectability and certain clinical factors.

PL

Rak jajnika jest piątym pod względem częstości występowania nowotworem złośliwym u kobiet i czwartą co do częstości przyczyną zgonów w Polsce. Leczenie operacyjne z następową chemioterapią, opartą na pochodnych platyny w skojarzeniu z paklitakselem, jest podstawową metodą terapii przypadków zaawansowanego raka jajnika. Celem niniejszej pracy była odpowiedź na pytanie, czy optymalność zabiegu może być traktowana jako niezależny czynnik rokowniczy u chorych na raka. Badaną grupę stanowiło 358 kobiet leczonych w Centrum Onkologii w Warszawie w latach 1995-1999 z powodu raka jajnika w III stopniu zaawansowania wg FIGO. Głównym punktem końcowym stosowanym w analizie był czas do progresji choroby (PFS). Na podstawie wyników analizy wieloczynnikowej stwierdzono, że optymalność zabiegu operacyjnego nie może być traktowana jako niezależny czynnik rokowniczy w tej grupie chorych. Uznano, że zabieg optymalny był istotnie rzadziej wykonywany u pacjentek, u których rozpoznano nowotwór w późniejszym wieku (p=0,06; na granicy istotności) oraz u pacjentek z FIGO III C i pacjentek ze stanem sprawności wg WHO 1-2 (p<0,001). Czynnikami wpływającymi niezależnie na długość czasu do progresji choroby były stopień zróżnicowania histologicznego oraz stopień zaawansowania wg FIGO. Mediany czasu do progresji choroby wynosiły: w przypadku chorych operowanych optymalnie – 11,4 miesiąca, a grupie, w której takiego zabiegu nie udało się wykonać – 5,7 miesiąca. W badanej grupie chorych wykazano związek pomiędzy rodzajem zabiegu a występowaniem pewnych cech klinicznych, dlatego też optymalność zabiegu nie powinna być traktowana jako niezależny czynnik rokowniczy.

Refine search results

Search results

Wyniki leczenia chirurgicznego guzów przestrzeni przygardłowej – analiza 22 przypadków

Leczenie chirurgiczne chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII – badanie jednoośrodkowe

Dlaczego laparoskopia diagnostyczna?

Czynniki ryzyka 30-dniowej pooperacyjnej śmiertelności po operacjach raka jelita grubego

Wszystkie te przetoki to nie choroba Leśniowskiego-Crohna. Liczne przetoki jelitowo-jelitowe w gruźlicy jelit

Torbiele trzustki czy nowotwory torbielowate trzustki? Analiza 145 przypadków

Turyści bariatryczni. Zagraniczni pacjenci bariatryczni leczeni w Polsce – badanie ankietowe

Nowy sposób prezentacji badań obrazowych w planowaniu postępowania operacyjnego

Zaawansowany mięsak maziówkowy o długotrwałym przebiegu – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Dlaczego polscy studenci medycyny rezygnują z podejmowania specjalizacji zabiegowych? Badanie ankietowe

Szkliwiak zatoki szczękowej – opis przypadku

Szkliwiak zatoki szczękowej – opis przypadku

The impact of accurate documentation of parotid tumor operative reports on secondary surgical procedure

Rafał Józef Czerwiakowski: a pioneer of Polish rehabilitation

Przegląd i charakterystyka 585 nowotworów ślinianek z Polskiego Rejestru Niezłośliwych Nowotworów Dużych Gruczołów Ślinowych operowanych w szpitalu klinicznym w okresie 5 lat: badanie prospektywne

Znaczenie chirurgii w leczeniu ciążowej choroby trofoblastycznej

Doświadczenia własne Kliniki Onkologii Ginekologicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu w leczeniu skojarzonym raka szyjki macicy w stopniu I według FIGO

Wyniki leczenia raka trzonu macicy w materiale własnym Kliniki Onkologii Ginekologicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu

Ból jako jeden z głównych problemów osób leczonych operacyjnie

Czy optymalność zabiegu może być traktowana jako niezależny czynnik rokowniczy u chorych na zaawansowanego raka jajnika?