PL
Wstęp: Celem pracy była porównawcza ocena wartości diagnostycznej testu VHIT Ulmer I oraz manewru Dix-Hallpike’a u pacjentów z zaburzeniami układu równowagi w praktyce ambulatoryjno-orzeczniczej.
Materiał i metody: Badania wykonano u 63 pacjentów w wieku 20–79 lat, w tym u 28 kobiet w wieku 20–72 lat i u 35 mężczyzn w wieku 23–79 lat, których podzielono na dwie grupy: I (grupa badawcza) – 33 pacjentów z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego (na podstawie próby kalorycznej wg Fitzgeralda-Hallpike’a w badaniu VNG), II (grupa odniesienia) – 30 pacjentów zdrowych. Po przeprowadzeniu otorynolaryngologicznego badania podmiotowego i przedmiotowego, wykluczeniu zmian chorobowych przewodu słuchowego zewnętrznego i ucha środkowego, każdy pacjent został poddany próbie kalorycznej wg Fitzgeralda-Hallpike’a w badaniu VNG oraz wykonano badanie VHIT oraz manewr Dix-Hallpike’a z oceną reakcji gałek ocznych podczas skrętu głowy.
Wyniki: U pacjentów z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego (grupa I) test kaloryczny wg Fitzgeralda-Hallpike’a wykazał deficyt jednostronny błędnika u 90,9% pacjentów o średniej wartości 41,8% i przewagę kierunkową względną o średniej wartości 19,0%, natomiast u 9,1% pacjentów zanotowano prawidłowe wartości pobudliwości błędników. W przeprowadzonych badaniach u chorych z zawrotami głowy stwierdzono w 9,1% przypadków łagodne, napadowe, położeniowe zawroty głowy, które rozpoznano na podstawie dodatniej odpowiedzi po wykonaniu manewru Dix-Hallpike’a, natomiast w badaniu VHIT występowało uszkodzenie kanału półkolistego tylnego (bez cech deficytu w badaniu VNG).
Wnioski: Badanie VHIT i wykonanie manewru Dix-Hallpike’a pozwala na szybkie i precyzyjne rozpoznanie łagodnych, napadowych, położeniowych zawrotów głowy w praktyce ambulatoryjno-orzeczniczej.