PL
Pandemia COVID-19 jest wynikiem postępującej globalizacji. Jednak właśnie dzięki wysiłkom klinicystów i umiędzynarodowieniu współpracy ośrodków badawczych nieustannie opracowywane są najlepsze metody diagnostyki oraz leczenia zakażenia COVID-19. Zgodnie z najaktualniejszymi badaniami, do najwcześniej występujących objawów zostały zaliczone zaburzenia węchu. Niniejsza praca poglądowa stanowi syntetyczny zbiór i podsumowanie aktualnego piśmiennictwa na temat występowania zaburzeń węchu u chorych na SARS-Cov-19. W artykule prezentowane są: mechanizmy patofizjologiczne, typowy obraz kliniczny oraz dostępne narzędzia diagnostyczne dla prawidłowego rozpoznawania zaburzeń węchu u chorych na SARS-Cov-19. W dyskusji wyróżniona została skuteczność olfaktometrii psychofizycznej i dokładnego wywiadu lekarskiego. Autorzy pracy sugerują możliwość skutecznego prowadzenia diagnostyki zaburzeń węchu w formie telekonsultacji oraz podkreślają, jak istotna jest rola laryngologów w diagnostyce COVID-19 i konieczność rozpowszechniania wiedzy na temat zaburzeń węchu w kontekście ograniczenia pandemii. Postulują również utworzenie prostego modelu opartego o badanie przedmiotowe i podmiotowe, który z wysoką czułością rozpoznawałby zakażenia SARS-CoV-2. Docenienie wagi zaburzeń węchu może pozwolić na skuteczniejsze izolowanie bezobjawowych nosicieli, co wyraźnie zahamowałoby rozwój pandemii. Ponadto w pracy zaprezentowane zostało postępowanie terapeutyczne w przypadku zaburzeń węchu utrzymujących się dłużej niż dwa tygodnie.