Development of balneoclimatic treatment of patients with lung diseases and tuberculosis

• Authors: Mariusz Migała
• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

The aim of the was to present the history of balneoclimatic therapy applied in therapy of lungs diseases and tuberculosis (TB). It was started by accident and due to observation of animals, which used the nature to relieve their ailments. Later on the medics gave it some empirical attitudes, accepting in due course therapeutic methods that relied on natural stock. Most often they were baths in water or in sea breeze, walks in fresh air and diet. Ancient Greece was the main place of those practices with its special order of Asclepios building "health temples" in the vicinity mineral water sources or surrounded by woods and beautiful nature. The scientific development of balneo and climate therapy was stipulated by Hippocrates who elaborated a theory on the impact of climate on man. In Middle Ages the climate therapy was slightly forgotten, although used in therapy of TB and other diseases of the lungs. In XVIII century Richard Russel was the first to describe beneficial effects of staying at the seaside I children with TB of the lymph nodes. A breakthrough in therapy of TB with natural methods occurred in 1859 opened a sanatorium in Goebersdorf and recommended climatic therapy for patients with no permanent TB lesions, who showed congenital or acquired tendency to respiratory catarrhs or were in the initial stadium of the disease. In Poland the balneoclimatic therapy wad developed by Apolinary Tarnawski, Tytus Chałubiński, Stanisław Ponikły, Alfred Sokołowski. The greatest centre for TB therapy in XIX century was the mountain village of Zakopane, where the patients in initial stadium of the disease and in good physical and mental state were treated.

PL

Praca ma na celu ukazanie rodowodu historycznego terapii balneoklimatycznej, stosowanej w leczeniu chorób płuc i gruźlicy, będącej najstarszą gałęzią medycyny. O jej rozwoju decydował początkowo przypadek i instynkt człowieka, a także zwierzęta, które wcześniej niż człowiek - szukając ulgi w cierpieniu - wykorzystywały naturę. Z biegiem czasu świat lekarski nadał jej charakter empiryczny, akceptując tym samym metody lecznicze wykorzystujące surowce znajdujące się w środowisku naturalnym. Najczęściej były to kąpiele w wodzie lub powietrzu morskim, spacery na świeżym powietrzu, dieta, w czym prym wiodła starożytna Grecja, gdzie powstał słynny zakon eskulapów zakładający tzw. "świątynie zdrowia", mieszczące się blisko źródeł wód mineralnych lub w otoczeniu lasów i pięknej przyrody. Do naukowego rozwoju balneo- i klimatoterapii przyczynił się Hipokrates, który opracował teorię wpływu klimatu na organizm człowieka. W Średniowieczu zapomniano o klimacie, choć wykorzystywano go do leczenia gruźlicy, pod którą podciągano też inne choroby układu oddechowego. W XVIII w. Richard Russel po raz pierwszy opisał pozytywne efekty w leczeniu dzieci chorych na gruźlicę węzłów chłonnych podczas pobytu nad morzem. Przełomowy moment w leczeniu gruźlicy metodą naturalną nastąpił w 1859 r., gdy Herman Brehmer założył w Görbersdorf (po 1945 r. Sokołowsko) koło Wałbrzycha zakład sanatoryjny, w którym leczenie klimatyczne zalecał u osób bez trwałych zmian gruźliczych, wykazujących wrodzoną lub nabytą skłonność do nieżytów błon śluzowych narządu oddechowego lub będących w początkowej fazie rozwoju choroby. Na ziemiach polskich do rozwoju terapii balneoklimatycznej przyczynił się m. in. Apolinary Tarnawski, Tytus Chałubiński, Stanisław Ponikły, Alfred Sokołowski. Największym ośrodkiem wysokogórskim, leczącym gruźlicę płuc stało się w XIX w. Zakopane, gdzie leczono gruźlicę płuc, w początkowym stadium choroby, występującą u osób w dobrym stanie fizycznym i psychicznym.

Keywords

EN

development; balneoclimatic therapy; lungs diseases; tuberculosis

PL

rozwój; terapia balneoklimatyczna; choroby płuc; gruźlica

• Publisher: Versita
• Journal: Physiotherapy
• Year: 2009
• Volume: 17
• Issue: 3
• Pages: 47-50

Dates

published

1 - 7 - 2009

online

8 - 11 - 2010

Contributors

author

Mariusz Migała

• The Department of Physical Education and Physiotherapy, Technical University of Opole, Poland

References

• Korczyński L. Początki i ewolucja balneoterapii. Pamiętnik Polskiego Towarzystwa Balneologicznego, 1930, 9, 131.
• Moskwa Z. Leczenie klimatyczne i ogólnousprawniające. Walka z Gruźlicą i Chorobami Płuc, 1987, 23, 3, 34-36.
• Mączyński B. Lecznictwo klimatyczne, Warszawa 1978, 6-10.
• Wilk S. Galen o gimnastyce i medycynie. Wychowanie Fizyczne i Sport, 1984, 1, 13-17.
• Zaremba W. Zarys dziejów szkoły lekarskiej w Salermo. Roczniki Towarzystwa Naukowego, Poznań 1986, 22.
• Szubert J., Szubert H. Medycyna i magia: Paracelsus. Polski Tygodnik Lekarski, 1976, 31, 43, 1861-1863.
• Kowalenko H. Zarys historii biometeorologii. Balneologia Polska, 1975, 20, 3-4, 266.
• Sabatowski A. Lecznictwo uzdrowiskowe w zarysie. Warszawa 1947, 82.
• Trybowski W. S. Polskie Towarzystwo Ftyzjopneumonologiczne - powstanie i rozwój. Pneumonologia Polska, 1986, 7, 275.
• Kielanowski T. Elementy etiologii gruźlicy człowieka. Warszawa 1965, 67.
• Sabatowski A. Krótki zarys lecznictwa klimatycznego i zdrojowo-kąpielowego w Polsce, [w:] W. Przywieczerski,# (red.) Uzdrowiska polskie. Warszawa 1936, 35-62.
• Woźniewski Z. Historyczny zarys leczenia gruźlicy płuc w Polsce. Warszawa 1967, 22.
• Tempka T. Józef Dietl (1804-1878). Polski Tygodnik Lekarski, 1963, 18, 50, 1903-1904.
• Sokołowski A. Leczenie klimatyczne suchot płucnych. Gazeta Lekarska, 1893, 53, 5, 50.
• Gałecki S. Znaczenie klimatu górskiego w leczeniu gruźlicy. Zdrowie, 1903, 19, 12, 1285-1307.
• Kamsler A. Znaczenie klimatu górskiego w walce z gruźlicą. Zakopane 1930, 9, 6, 2; 8, 9.
• Ponikło S. Zakopane jako miejsce klimatyczne. Studium klimatologiczne, Kraków 1890, 42.
• Dłuski K. O sanatoryach. Prace sekcyi gruźliczej IX Zjazdu przyrodników i lekarzy polskich w Krakowie w roku 1900. Warszawa 1901, 213-251.
• Rudzki S. Zdrojowiskowe i uzdrowiskowe leczenie gruźlicy. Nowiny Lekarskie, 1932, 44, 12, 361-370.
• Orłowski W. Nauka o chorobach wewnętrznych. Warszawa 1951, 163-165.
• Telatycki M. O sanatoriach dla leczenia gruźlicy, [w:] K. Saysse-Tobiczek Uzdrowiska polskie: ilustrowany przewodnik po zdrojowiskach, stacjach klimatycznych, kąpieliskach morskich, wczasowiskach i miejscowościach wypoczynkowych. Warszawa 1947, 27-28.

Identifiers

DOI

10.2478/v10109-010-0018-7