EN
Wstęp: Optymalny zakres ruchomości w połączeniach układu ruchu przekłada się nie tylko na sprawne wykonywanie codziennych czynności, ale także na pełniejsze uczestnictwo osób starszych w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym. Celem pracy jest ocena ruchomości klatki piersiowej, kręgosłupa i dużych stawów kończyn u kobiet mieszkających w domach pomocy społecznej o odmiennych standardach. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 124 kobiet, mieszkanek domów pomocy społecznej, w wieku 60-89 lat. Badane mieszkanki zostały podzielone na dwie grupy wieku: 60-74 lata i 75-89 lat. Wśród domów pomocy społecznej wyróżniono dwa rodzaje: pierwszy - domy, w których poza podstawowym programem rehabilitacji proponowano kobietom dodatkowy program terapii zajęciowej. Domy te umownie w pracy nazwano dobrymi. Drugi rodzaj - domy, w których rehabilitacja jest prowadzona w stopniu podstawowym. Domy te umownie nazwano przeciętnymi. Zmierzono ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym za pomocą cyfrowego pochyłomierza Saundersa oraz ruchomość klatki piersiowej. Pomiary ruchomości dużych stawów kończyn wykonano za pomocą goniometru. Wyniki: Mieszkanki domów o poszerzonym programie zajęć cechują się większą ruchomością klatki piersiowej, niż mieszkanki domów o przeciętnym standardzie. Ruchomość kręgosłupa badanych kobiet jest zróżnicowana. Zakres ruchomości dużych stawów jest większy u młodszych mieszkanek domów dobrych. Kobiety starsze z domów dobrych cechują się większą ruchomością stawów biodrowych. Wnioski: Z przeprowadzonych badań wynika, że program poszerzonych zajęć terapii zajęciowej i rehabilitacji winien obowiązywać we wszystkich tego typu placówkach. Spowoduje to nie tylko większą niezależność w czynnościach dnia codziennego, ale równocześnie poprawi jakość życia osób starszych.