Obecnie najbardziej popularną metodą korekcji starczowzroczności podczas operacji zaćmy jest wszczepienie wewnątrzgałkowej soczewki wieloogniskowej. Pozwalają one na uzyskanie dobrego widzenia na różne odległości, ale nie są pozbawione wad, które powodują ich niewielki udział w rynku soczewek wewnątrzgałkowych – wynosi on mniej niż 5%. Największe wady soczewek wieloogniskowych to: możliwość występowania uciążliwych zjawisk świetlnych w nocy, obniżenie kontrastu i wysoki koszt. Obecnie głównym celem rozwoju technologii soczewek wewnątrzgałkowych jest uzyskanie równowagi między dużą niezależnością od okularów i dobrą ostrością widzenia na różne odległości a występowaniem i tolerancją niekorzystnych zjawisk świetlnych i obniżonego kontrastu. Duże zapotrzebowanie na zapewnienie widzenia pośredniego i bliskiego (40–80 cm) spowodowało największy rozwój i postęp technologii soczewek trójogniskowych i soczewek o wydłużonej ogniskowej. Równocześnie nowe rozwiązania optyki dyfrakcyjnej umożliwiają znaczną transmisję światła przy jego małej utracie dzięki konstrukcji dyfrakcyjnej. Bardzo dobry kontrast w warunkach zmierzchowych zapewnia korekcja aberracji chromatycznych. Uzyskanie wydłużonego ogniska dzięki dyfrakcyjnej konstrukcji echelette prowadzi do pozbycia się znacznej części uciążliwych nocnych zjawisk świetlnych. Wysoka jakość widzenia na różne odległości (dal, pośrednia, bliż) przy niskiej częstotliwości i natężeniu niekorzystnych efektów ubocznych pozwala na coraz szersze i bezpieczniejsze stosowanie tych rozwiązań u coraz większej liczby pacjentów operowanych z powodu zaćmy.