Search results

1

EPOS2020: co nowego dla lekarza praktyka?

100%

Arcimowicz M., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2020

|

vol. 9(2)

7-17

PL

Europejskie wytyczne na temat zapalenia zatok przynosowych i polipów nosa 2020 (ang. European Position Paper on Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2020; EPOS2020), zwane w skrócie EPOS2020, to kolejna edycja europejskiego dokumentu poświęconego szeroko pojętej tematyce stanów zapalnych błony śluzowej nosa i zatok przynosowych. Pierwsze wydanie ukazało się w 2005 r., kolejne w latach: 2007 i 2012. W lutym 2020 r. otrzymaliśmy wersję najnowszą, rozbudowaną, w pewnej mierze zmienioną, poszerzoną o najnowsze badania i metaanalizy w dziedzinach: rynologii, rynochirurgii, epidemiologii oraz doniesienia z zakresu chorób współistniejących. Przedstawiono całkowicie nowy podział przewlekłych zapaleń zatok. Rekomendacje oparte o najwyższej jakości dowody, wynikające z publikacji ostatnich ośmiu lat, wprowadzają również system oparty na zintegrowanych ścieżkach opieki (ang. integrated care pathways; ICP) w zapaleniach zatok. Rozszerzono rozdziały poświęcone aspektom pediatrycznym oraz chirurgii zatok przynosowych. EPOS2020 adresowany jest nie tylko do lekarzy, ale również do: pielęgniarek, farmaceutów, innych pracowników opieki medycznej, a także samych pacjentów, którzy często podejmują pierwsze próby leczenia za pomocą preparatów OTC, nierzadko na podstawie rekomendacji farmaceutów. Najnowszy EPOS wskazuje także kierunki dalszych badań w szeroko pojętej tematyce rhinosinusitis.

2

Zastosowanie substancji pochodzenia naturalnego w leczeniu zapalenia zatok przynosowych w świetle Europejskich wytycznych na temat zapalenia zatok przynosowych i polipów nosa – EPOS 2012

100%

Pachecka M., Pachecka R., Pławińska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 4

427-439

EN

Rhinosinusitis is a very common condition of the upper respiratory tract. The disease may be caused by viral, bacterial or fungal infections as well as by allergens or air pollution (e.g. tobacco smoke), with viral infections being the most common cause. The first phase of viral rhinosinusitis therapy involves the use of antipyretics, analgesics, anti-oedematous agents as well as nasal decongestants, occasionally, topical glucocorticosteroids, nasal irrigation and adjunct phytotherapy. Viral or allergic rhinosinusitis does not require antibiotic therapy. Antibiotics should be used if symptoms persist after 7–10 days or bacterial superinfection develops. More intense treatment (antibiotic, metronidazole, intranasal glucocorticosteroid as well as formulations that dilute mucous secretions and have anti-oedematous effects) for up to several days is necessary in cases of acute rhinosinusitis in children, which is quite often a very serious disease bordering on sepsis (pansinusitis). According to the 2012 European Position Paper on Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2012 (EPOS 2012), natural compounds may be used as an adjunct treatment in some cases and in certain periods of the disease. These include nasal irrigation with saline or an appropriate seawater solution as well as the use of herbal medicinal products. The paper discusses in detail the use of different herbal medicinal products and presents literature data related to the efficacy and tolerance of these products.

PL

Zapalenie śluzówki nosa i zatok przynosowych to bardzo częste schorzenie górnych dróg oddechowych. Może być spowodowane zakażeniami wirusowymi, bakteryjnymi, grzybiczymi, alergenami oraz zanieczyszczeniem powietrza (np. dymem tytoniowym); najczęstszą przyczynę stanowią zakażenia wirusowe. W pierwszej fazie leczenie zapalenia śluzówki nosa i zatok przynosowych o etiologii wirusowej polega na stosowaniu leków przeciwgorączkowych, przeciwbólowych, przeciwobrzękowych, udrożniających nos, niekiedy glikokortykosteroidów miejscowo, płukaniu jam nosa oraz wspomagająco fitoterapii. Nie jest konieczne stosowanie antybiotyków w przypadkach wirusowego lub alergicznego podłoża choroby. Jeśli objawy po 7–10 dniach utrzymują się albo dochodzi do nadkażenia bakteryjnego, należy zastosować antybiotyki. W przypadkach ostrego zapalenia zatok przynosowych u dzieci, będącego dość często bardzo poważną chorobą na pograniczu posocznicy (pansinusitis), konieczne jest intensywne leczenie (antybiotyk, metronidazol, glikokortykosteroid donosowo oraz preparaty rozrzedzające wydzielinę i działające przeciwobrzękowo), trwające nawet kilkanaście dni. Według Europejskich wytycznych na temat leczenia zapalenia śluzówki nosa i zatok przynosowych z 2012 roku (EPOS 2012) w niektórych przypadkach i okresach choroby mają zastosowanie substancje pochodzenia naturalnego – jako leczenie wspomagające. Należy do niego płukanie jam nosa fizjologicznym roztworem chlorku sodu lub odpowiednim roztworem wody morskiej oraz wykorzystanie roślinnych produktów leczniczych. Niniejszy artykuł szczegółowo omawia zastosowanie poszczególnych roślinnych produktów leczniczych i przedstawia dane literaturowe na temat ich skuteczności oraz tolerancji.

3

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych – jedno z najczęstszych zakażeń gornych drog oddechowych

100%

Wachnicka-Bąk A., Lipińska-Opałka A., Będzichowska A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

25-31

EN

Rhinosinusitis is a one of the most common upper respiratory tracts diseases, which affects from 6% to 15% of human population. Presence of pathogens, ostial obstruction and impaired drainage from sinuses have vital importance in illness development. Moreover, the risk of rhinosinusitis is increased with the associated risk factor such as: allergic rhinitis, anatomic defects of nasal septum and nasal cavity, primary ciliary dyskinesia, gastrooesophageal reflux, laryngopharyngeal reflux, congenital and acquired immunodeficiencies, cigarette smoke exposure. Because of the time of the clinical symptoms duration we divided the disease into acute and chronic. Symptoms of less than 12 weeks duration are considered acute and it is definitely more likely associated with viral infection. Persistence of signs and symptoms for more than 12 weeks is diagnosed as chronic rhinosinusitis and is often complicated by bacterial infection (mainly Streptococcus pneumoniae and Haemophilus influenzae). No single symptom or sign is an accurate predictor as they are varied and depends on age and inflammation localization. The diagnosis of rhinosinusitis is initially a clinical one. Radiologic confirmation is required only if the patient does not improve with empiric therapy or if she/he appears extremely ill, not as a primary diagnostic tool. The vast majority of patients should be effectively treated by decongestants, analgesics, antipyretics, mucolytics and oral rehydration. The use of antibiotics should be considered if there is no improvement only after 7–10 days of symptomatic treatment. In presented article we also describe two cases of children hospitalized in 2013 in Paediatric, Nephrology and Allergology Clinic, Military Institute of Medicine, which quite good illustrate diagnostic problems caused by symptoms diversification and the recurrence of the disease.

PL

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (rhinosinusitis) to jedna z najczęstszych chorób górnych dróg oddechowych, dotykająca szacunkowo 6–15% ogółu populacji. Dla rozwoju schorzenia konieczna jest obecność zjadliwych szczepów patogennych oraz wewnątrzzatokowe gromadzenie wydzieliny śluzowej, spowodowane zaburzeniami drożności jednostki ujściowo-przewodowej zatok. Ponadto do czynników ryzyka wystąpienia zapalenia należą: alergiczny nieżyt nosa, wady anatomiczne przegrody i ściany bocznej nosa, wrodzone zaburzenia transportu rzęskowego, refluks żołądkowo-przełykowy, refluks krtaniowo-gardłowy, wrodzone i nabyte niedobory odporności, ekspozycja na dym tytoniowy. Ze względu na czas trwania objawów wyróżnia się postać ostrą i przewlekłą schorzenia. Najczęstszą pierwotną przyczyną ostrego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (objawy choroby trwają krócej niż 12 tygodni) są wirusy. U chorych skarżących się na dolegliwości trwające powyżej 12 tygodni istnieje podstawa do rozpoznania zapalenia przewlekłego, w którym przeważa etiologia bakteryjna (głównie Streptococcus pneumoniae i Haemophilus influenzae). Objawy są różnorodne, zależne od wieku i lokalizacji zmian zapalnych. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego; badania obrazowe nie powinny być traktowane jako wstępne, rutynowe badania diagnostyczne. Postępowanie terapeutyczne polega na zmniejszaniu obrzęku i przekrwienia błony śluzowej, łagodzeniu bólu i gorączki, nawadnianiu organizmu oraz ewakuacji zalegającej wydzieliny. W przypadku gdy po 7–10 dniach leczenia objawowego nie następuje poprawa, należy zastosować antybiotykoterapię ogólną. W prezentowanej pracy przedstawiamy dwa opisy dzieci hospitalizowanych w 2013 roku w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej WIM, dość dobrze obrazujące trudności diagnostyczne spowodowane różnorodnością objawów klinicznych, a także problem nawrotowości choroby.

4

Ostre zapalenie zatok przynosowych w codziennej praktyce

80%

Arcimowicz M.

|

PL

Znajomość prawidłowych zasad diagnostyki i terapii ostrych zapaleń błony śluzowej nosa i zatok przynosowych jest niezwykle istotna ze względu na rozpowszechnienie tych schorzeń w populacji. Umiejętność różnicowania podstawowych fenotypów ostrych zapaleń zatok, tj.: ostrej infekcji wirusowej (przeziębienia), ostrego powirusowego zapalenia zatok oraz ostrego bakteryjnego zapalenia zatok, determinuje prawidłowe postępowanie i racjonalne zalecenia terapeutyczne, zwłaszcza w zakresie antybiotykoterapii, która niezwykle często jest nadużywana w ostrych zapaleniach zatok, mimo że fenotyp bakteryjny to jedynie 0,5–2% wszystkich ostrych zapaleń zatok. Najnowsze rekomendacje terapeutyczne zawarte w dokumencie EPOS2020 wprowadzają w zapaleniach zatok system oparty na zintegrowanych ścieżkach opieki (ang. integrated care pathways; ICP), wyróżniając na pierwszym poziomie samoleczenie z udziałem farmaceuty oraz e-medycynę, zaś na kolejnym podstawową opiekę zdrowotną, a opiekę specjalistyczną rezerwują dla pacjentów z cięższym przebiegiem, podejrzeniem powikłań czy nawracającymi ostrymi zapaleniami zatok. W leczeniu ostrych zapaleń zatok dominuje przede wszystkim leczenie objawowe oraz leczenie przeciwzapalne, a antybiotykoterapia ma bardzo ściśle określone i ograniczone wskazania. Najnowsze wytyczne rekomendują w leczeniu ostrych wirusowych i powirusowych zapaleń zatok również fitoterapię. Powikłania ostrych zapaleń zatok są stosunkowo rzadkie i nie mają związku z przyjmowaniem antybiotyków. Ze względu na powszechność występowania ostrych zapaleń zatok, ich istotny wpływ na jakość życia oraz wysokie koszty zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie, prawidłowa diagnoza i odpowiednie leczenie, bez niepotrzebnego eskalowania terapii może przekładać się w istotny sposób na szeroko pojęte elementy zdrowia publicznego.

Refine search results

2 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Polish Journal of Otolaryngology

1 Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

1 2021

1 2020

2 2014

2 Arcimowicz M.

1 Będzichowska A.

1 Jung A.

1 Kalicki B.

1 Lipińska-Opałka A.

1 Niemczyk K.

1 Pachecka M.

1 Pachecka R.

1 Pławińska A.

1 Wachnicka-Bąk A.

EPOS2020: co nowego dla lekarza praktyka?

Zastosowanie substancji pochodzenia naturalnego w leczeniu zapalenia zatok przynosowych w świetle Europejskich wytycznych na temat zapalenia zatok przynosowych i polipów nosa – EPOS 2012

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych – jedno z najczęstszych zakażeń gornych drog oddechowych

Ostre zapalenie zatok przynosowych w codziennej praktyce