Introduction: Erythrocyte sedimentation rate (ESR, in Poland known as OB) and C-reactive protein (CRP) are biomarkers most often used to diagnose and monitor systemic inflammation. However, they are independent markers and have different properties. The aim of this study was to compare the values of specific markers of systemic inflammation such as ESR and CRP in patients hospitalized in the internal wards and suspected of suffering from systemic inflammation. Material and methods: The study group included 187 patients (99 women and 88 men, aged from 20 to 97 years) hospitalized in the internal medicine clinics of the Military Medical Academy University Teaching Hospital - Central Veterans' Hospital in Lodz. Each marker of inflammation, ESR and CRP, were measured in patients’ peripheral blood (ESR) and serum (CRP). Results: For the diagnosis of inflammation there was no significant correlation between CRP and ESR in groups of patients both with mild (CRP > 6.1 – 40 mg/L) and severe (CRP ≥ 40.1) inflammation. However, in persons with highly developed inflammation (ESR ≥ 31 mm/h and CRP ≥ 40.1 mg/L) there was a strong correlation between the mentioned biomarkers (r = 0.9973). Conclusions: The results indicate that CRP and ESR biomarkers are independent parameters that are clinically useful for the diagnosis and monitoring of inflammations. For the diagnosis of acute inflammation the designation of serum CRP is clinically more useful than the measurement of ESR.
PL
Wstęp: Odczyn opadania krwinek czerwonych (ESR, w Polsce znany pod nazwą odczyn Biernackiego - OB) i stężenie białka C-reaktywnego (CRP) są najczęściej wykorzystywanymi przez lekarzy biomarkerami do rozpoznawania i monitorowania stanu zapalnego ustroju. Jednak są one wskaźnikami niezależnymi i cechują się różnymi własnościami. Celem niniejszej pracy była analiza porównawcza wyników oznaczeń dwóch laboratoryjnych biomarkerów zapalenia: ESR i CRP u pacjentów leczonych na oddziałach internistycznych, u których podejrzewano narastający lub istniejący proces zapalny. Materiał i metody: Badaniem objęto 187 chorych (99 kobiet i 88 mężczyzn, w wieku od 20 do 97 lat) hospitalizowanych w klinikach chorób wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. Wojskowej Akademii Medycznej – Centralnego Szpitala Weteranów w Łodzi. U każdego pacjenta w tym samym czasie wykonano oznaczenie dwóch wskaźników stanu zapalnego: ESR i CRP. Wyniki: Dla rozpoznawania narastającego zapalenia nie wykazano istotnej korelacji między CRP i ESR w grupach pacjentów zarówno o małym (CRP > 6,1 – 40 mg/L), jak i dużym (CRP ≥ 40,1) nasileniu zapalenia. Z drugiej strony, u ludzi z silnie już rozwiniętym zapaleniem (ESR ≥ 31 mm/h i CRP ≥ 40,1 mg/L) zaznaczyła się wysoka korelacja pomiędzy tymi biomarkerami (r = 0,9973). Wnioski: Wyniki wskazują, że analizowane biomarkery CRP i ESR są parametrami niezależnymi i są klinicznie użyteczne w rozpoznawaniu i obserwacji stanów zapalnych. W rozpoznawaniu zapalenia o ostrym przebiegu bardziej użytecznym klinicznie biomarkerem jest stężenie CRP w surowicy niż wartość ESR.
Peripheral inflammation evokes functional and biochemical changes in the periphery and spinal cord which result in central sensitization and hypersensitivity. Inhibitory control systems from the rostral ventromedial medulla (RVM) are also activated. The present study investigates whether endogenous kappa-opioid receptor (KOPr) systems contribute to these neuroadaptations. Inflammation was induced by intraplantar injection of complete Freund’s adjuvant (CFA) into one hindpaw. Mechanical and thermal thresholds were determined using the Von Frey and radiant heat tests, respectively. KOPr gene deletion in mice or systemic administration of the long-acting KOPr antagonist, norbinaltorphimine (norBNI) significantly exacerbated mechanical and thermal hypersensitivity of the ipsilateral, inflamed paw. Thermal and mechanical thresholds of the non-inflamed, contralateral hindpaw were unaffected by CFA treatment. However, gene deletion as well as norBNI treatment resulted in mechanical, but not thermal hypersensitivity of the non-inflamed paw. Similar results were obtained when norBNI was administered intrathecally or into the RVM in rats. These data demonstrate a previously unrecognized role of endogenous KOPr systems in inhibiting hyperalgesia during inflammation. Furthermore, they demonstrate that decreased KOPr activity in either the spinal cord or RVM not only enhances mechanical and thermal hyperalgesia of the inflamed limb but also leads to an unmasking of mechanical hyperalgesia at a site remote from inflammation. The differential effects of KOPr antagonism on mechanical versus thermal thresholds for the non-inflamed paw support the notion that distinct neuroanatomical or neurochemical mechanisms modulate the processing of thermal versus mechanical stimuli.
PL
Obwodowe zapalenie wywołuje zmiany czynnościowe i biochemiczne w obwodowym układzie nerwowym i w rdzeniu kręgowym, które prowadzą do uwrażliwienia ośrodkowego i nadwrażliwości. Pobudzane są również hamujące układy ośrodkowe w ogonowej części brzuszno-przyśrodkowego rdzenia przedłużonego (RVM). W bieżącym badaniu sprawdzono, czy endogenne układy receptorów opioidowych kappa (KOPr) biorą udział w tych procesach adaptacyjnych układu nerwowego. Zapalenie indukowano wstrzyknięciem pełnego adjuwantu Freunda (CFA) do podeszwy jednej z tylnych łap. Progi bólu w odpowiedzi na bodźce mechaniczne i termiczne określano odpowiednio testami Von Freya i Hargreaves’a. Usunięcie genu KOPr u myszy lub obwodowe podanie długodziałającego antagonisty KOPr, norbinaltorfiminy (norBNI) istotnie nasilały nadmierną wrażliwość na bodźce mechaniczne i termiczne w łapie, w której toczył się proces zapalny. Podanie CFA nie wpłynęło na progi bólu wywołanego bodźcami termicznymi i mechanicznymi w przeciwległej tylnej łapie, w której nie występował stan zapalny. Usunięcie genu, podobnie jak podawanie norBNI, wpłynęło jednak tylko na nadmierną wrażliwość na bodźce mechaniczne, ale nie termiczne, w obrębie łapy nieobjętej procesem zapalnym. Podobne wyniki uzyskano po podaniu norBNI dokanałowo lub do RVM u szczurów. Dane te wskazują na nieznaną dotąd rolę endogennych układów KOPr w hamowaniu hiperalgezji w przebiegu zapalenia. Wykazują one ponadto, że zmniejszona aktywność KOPr w rdzeniu kręgowym lub w RVM nie tylko nasila hiperalgezję na bodźce mechaniczne i termiczne w kończynie objętej zapaleniem, ale prowadzi również do ujawnienia hiperalgezji na bodźce mechaniczne w miejscu odległym od procesu zapalnego. Zróżnicowane wpływy KOPr na progi czucia bólu wywołanego bodźcami mechanicznymi w porównaniu z termicznymi w kończynie nieobjętej zapaleniem przemawiają za spostrzeżeniem, że przekaz bodźców termicznych w porównaniu z mechanicznymi modulują odrębne mechanizmy neuroanatomiczne.
Aim: Review of the current literature on the efficacy of cyclosporine A in the treatment of chronic dry eye syndrome. Methods: The PubMed data base was reviewed, using the following key words: cyclosporine A, dry eye syndrome, tear film, inflammation. Additional conditions taken into consideration included: original publications, works published over the past 5 years, papers in English, studies involving human subjects. 9 original papers discussing chronic use of cyclosporine A were selected. Results: 9 original papers on the efficacy of cyclosporine A treatment were selected for analysis. The prevailing regimen was twice daily administration of the drug in patients with dry eye syndrome. Studies demonstrated reduced local symptoms as well as a reduction in the amount of other topical drugs used, including glucocorticosteroids and artificial tears. A low rate of adverse events was reported, including painful administration and irritation of the eye. Conclusions: Cyclosporine A is an effective drug that reduces local symptoms of the dry eye syndrome, with a small number of local and systemic adverse events.
PL
Cel: Przegląd aktualnego piśmiennictwa dotyczącego skuteczności stosowania cyklosporyny A w leczeniu przewlekłego zespołu suchego oka. Metody: Przeszukano bazę danych PubMed, używając następujących słów kluczowych: cyklosporyna A, zespół suchego oka, film łzowy, stan zapalny. Dodatkowymi warunkami były: publikacje oryginalne, z ostatnich 5 lat, w języku angielskim, dotyczące ludzi. Wybrano 9 artykułów oryginalnych na temat przewlekłej terapii cyklosporyną A. Wyniki: Znaleziono 9 artykułów oryginalnych dotyczących skuteczności leczenia cyklosporyną A. Głównym schematem podawania leku było stosowanie go 2 razy dziennie u pacjentów z zespołem suchego oka. W badaniach zaobserwowano zmniejszenie objawów miejscowych oraz redukcję konieczności stosowania miejscowo innych leków, w tym glikokortykosteroidów oraz sztucznych łez. Stwierdzono mały odsetek działań niepożądanych, do których należały ból w momencie podawania i podrażnienie oka. Wnioski: Cyklosporyna A jest skutecznym lekiem zmniejszającym objawy miejscowe zespołu suchego oka przy niewielkiej liczbie miejscowych i ogólnych działań niepożądanych.
Bakteriofagi wykazują właściwości przeciwzapalne poprzez oddziaływanie na układ odpornościowy drogą obniżenia poziomu cytokin oraz innych mediatorów prozapalnych. Nabłonek dróg oddechowych stanowi istotną, mechaniczną barierę obronną odporności przeciwzakaźnej. Odgrywa również kluczową rolę w kontrolowaniu wielu funkcji dróg oddechowych. Jest źródłem cytokin i mediatorów biorących udział w procesie zapalnym. W niniejszej pracy wykazano zróżnicowany, zależny od czasu działania i stężenia bakteriofagów wpływ na syntezę kwasu 15-HETE, jak również właściwości regeneracyjne nabłonka oddechowego. Wyniki uzyskane w pracy mogą pozwolić na lepsze zrozumienie oddziaływania bakteriofagów obecnych w organizmie człowieka na procesy immunologiczne.
Aspirin has been known as a commercial drug for over a century, however, a much deeper understanding of its mechanism of action as an inhibitor of cyclooxygenase (COX) activity and thus, of prostanoid synthesis, is still lacking. Recent advances in understanding the central role of platelets in the pathophysiology of cardiovascular diseases and the identification of novel lipid mediators synthesized in the presence of aspirin have increased research upon the mechanisms of aspirin action.
PL
Aspiryna jest lekiem dostępnym komercyjnie od ponad stu lat, chociaż wciąż brakuje głębszego zrozumienia mechanizmu jej działania jako inhibitora aktywności cyklooksygenazy i syntezy prostanoidów. Niedawne odkrycia dotyczące centralnej roli płytek krwi w patofizjologii chorób układu sercowo-naczyniowego oraz identyfikacja nowych mediatorów lipidowych syntetyzowanych w obecności aspiryny nasiliły badania nad mechanizmami działania aspiryny.
In this review the authors describe long pentraxin 3 (PTX3), a protein from the pentraxin superfamily (like CRP), associated with local processes of infl ammation, especially related to blood vessels. Recent papers have revealed the relationship between PTX3 levels and atherosclerosis, therefore also with ischaemic heart disease and acute coronary syndromes. In many other diseases, PTX3 can play a diagnostic role, and may also be involved in the pathogenesis process, i.e. COPD, asthma, renal failure, PCO and sepsis. We describe the molecule itself, its clinical signifi cance and role in pathogenesis, as we understand it today, in some clinical areas.
PL
W niniejszym przeglądzie autorzy opisują pentraksynę 3 (PTX3), białko z nadrodziny pentraksyn (tak jak białko C-reaktywne – CRP), związane z lokalnymi procesami zapalnymi, szczególnie dotyczącymi naczyń krwionośnych. Współczesne badania pokazują związki między poziomem PTX3 a miażdżycą, a więc również chorobą niedokrwienną serca i ostrymi zespołami wieńcowymi. Innymi grupami schorzeń, w których PTX3 może odgrywać rolę diagnostyczną, a być może również uczestniczyć w patogenezie, są schorzenia układu oddechowego (przewlekła obturacyjna choroba płuc – POChP i astma), choroby nerek (w tym szczególnie niewydolność), PCO, ciężkie infekcje bakteryjne.
Postuluje się, iż szczepienia przeciw gruźlicy za pomocą szczepionki Bacillus Calmette-Gue’rin (BCG) mogą przekładać się na mniejszą zapadalność na infekcje dróg oddechowych poprzez modulację uwalniania cytokin prozapalnych przez komórki odporności wrodzonej. Modulacja ta może wynikać ze zmian epigenetycznych jakie zachodzą w tych komórkach, powodując zwiększenie wytwarzania cytokin prozapalnych, takich jak IL-1β, IL-6 czy TNF-α. Nie wiadomo, czy śródbłonek naczyń płucnych wyposażony w receptory rozpoznające wzorce molekularne (PRR) oraz posiadający receptory wejścia dla ludzkich koronawirusów może być infekowany przez nie, ani czy szczepienia BCG mogą modulować jego podatność na infekcje tymi wirusami. W niniejszej pracy dokonano analizy wpływu ludzkiego koronawirusa HCoV 229E na ludzki śródbłonek naczyń płucnych. Oceniono wpływ oddziaływania sonikatów BCG na podatność na zakażenie śródbłonka HCoV 229E oraz generowanie odpowiedzi przeciwwirusowej i zapalnej.
Actinomycosis is a very rare cause of inflammation of the labial soft tissue in girls. It is characterised by hard inflammatory infiltrates accompanied by fibrosis, abscesses and fistulas. The non-specific course of the disease makes a correct diagnosis difficult. In this paper, we have presented diagnostic and therapeutic difficulties in the inflammation of the labial soft tissue of probable actinomycotic aetiology in a 7-year-old girl. The patient was hospitalised twice, including three surgical procedures due to labial tissue inflammation and abscess. Methicyllin-resistant Staphylococcus aureus was cultured from the abscess content. Systemic antibiotics from six different classes were used; however, no improvement in the local condition was achieved. The abscess was irrigated with gentamicin solution; steroid ointments and physical therapy were used, but with no effect. A suspicion of actinomycotic infection was raised due to the chronic course of the disease and poor response to treatment. Penicillin was administered for a total period of 3 months, resulting in rapid improvement and, ultimately, a complete recovery of the child. Although the actinomycotic aetiology was not confirmed by cultures or histopathological examination, the course of the therapy has allowed to suspect Actinomyces infection.
PL
Promienica jest bardzo rzadką przyczyną zapalenia tkanek miękkich okolicy warg sromowych u dziewczynek. Charakteryzuje się występowaniem twardych nacieków zapalnych z towarzyszącymi włóknieniem, ropniami i przetokami. Niecharakterystyczny przebieg utrudnia ustalenie właściwego rozpoznania. W artykule autorzy przedstawili trudności w diagnostyce i leczeniu zapalenia tkanek miękkich okolicy sromu o prawdopodobnej etiologii promieniczej u 7-letniej dziewczynki. Pacjentka była dwukrotnie hospitalizowana, w tym trzy razy operowana z powodu stanu zapalnego i ropnia w obrębie warg sromowych. W posiewach treści z ropnia wyhodowano Staphylococcus aureus MRSA. Stosowano leczenie ogólnoustrojowe antybiotykami z sześciu różnych grup, nie uzyskano jednak poprawy stanu miejscowego. Ropień płukano roztworem gentamycyny, stosowano maści steroidowe oraz fizykoterapię bez efektu. Ze względu na przewlekły przebieg oraz słabą odpowiedź na leczenie wysunięto podejrzenie zakażenia promieniczego. Podawano penicylinę przez łączny okres 3 miesięcy, uzyskując szybką poprawę i ostatecznie pełne wyleczenie dziecka. Pomimo braku potwierdzenia promieniczej etiologii zakażenia w posiewach oraz badaniu histopatologicznym przebieg terapii pozwala podejrzewać zakażenie Actinomyces.
The search for stroke biomarkers has been initiated several years ago. Commonly available and sensitive biomarkers of stroke are still not available for the early diagnosis of this disease as well as for monitoring of its treatment. The ideal stroke biomarker should be very specific to differentiate stroke from other clinically similar diseases like complicated migraine, transient ischaemic attack (TIA), multiple sclerosis or posticus paralysis. Moreover, its concentration in the blood should correlate with the concentration in the cerebrospinal fluid (CSF). Additionally it should be detectable shortly after stroke clinical signs appearance and should allow to differentiate between TIA and stroke or ischaemic stroke with haemorrhagic stroke. Good stroke biomarker should be also an useful indicator of effectiveness of stroke treatment. In this review we present potential inflammatory biomarkers tested in stroke and their experimental models. The most commonly analysed inflammatory biomarkers are C-reactive protein (CRP), interleukin 1, 6, 8, metalloproteinase 9 (MMP-9), vascular cell adhesion molecule-1 (VCAM-1), intracellular cell adhesionmolecule (ICAM) and tumour necrosis factor-alpha (TNF-α). Currently available results suggest that there are a few potentially interesting inflammatory biomarkers of stroke but still further studies are necessary to confirm their usefulness in this field.
PL
Od wielu lat prowadzone są poszukiwania biochemicznych markerów udaru mózgu. Wciąż brakuje jednak ogólnie dostępnego i wystarczająco czułego biomarkera udaru niedokrwiennego mózgu, którego obecność byłaby przydatna zarówno we wczesnej diagnostyce udaru, jak i w monitorowaniu skuteczności jego leczenia. Idealny biomarker udaru mózgu powinien charakteryzować się wysoką specyficznością (tzn. pozwolić na odróżnienie udaru od innych podobnych klinicznie chorób, takich jak: migrena skojarzona, przemijający atak niedokrwienny – transient ischaemic attack, TIA, porażenie ponapadowe czy stwardnienie rozsiane), być łatwo oznaczalny we krwi, a jego stężenie we krwi powinno korelować ze stężeniem w płynie mózgowo-rdzeniowym (PMR). Ponadto powinien pojawiać się w krótkim czasie od zachorowania i umożliwić różnicowanie TIA z udarem dokonanym, a udar krwotoczny – z niedokrwiennym oraz być wskaźnikiem prognostycznym dla oceny skuteczności leczenia. W niniejszej pracy przedstawiamy przegląd potencjalnych biomarkerów zapalnych badanych w klinicznym i doświadczalnym udarze niedokrwiennym mózgu. Najczęściej analizowanymi biomarkerami zapalnymi są: białko C-reaktywne (C-reactive protein, CRP), interleukiny 1, 6, 8, metaloproteinaza 9 (metalloproteinase 9, MMP-9), śródbłonkowy czynnik adhezji komórek-1 (vascular cell adhesion molecule 1, VCAM-1), wewnątrzkomórkowy czynnik adhezji komórek (intracellular cell adhesion molecule, ICAM), czynnik martwicy nowotworów alfa (tumor necrosis factor alpha, TNF-α). Dostępne obecnie wyniki badań wskazują, że istnieje kilka potencjalnie interesujących biomarkerów zapalnych udaru mózgu, jednak niezbędne są dalsze badania, aby potwierdzić ich przydatność w tym zakresie.
It is scientifically confirmed that atherosclerosis simultaneously develops in the whole arterial system. The mechanism and character of atherosclerotic plaque formation is similar in different regions of the vascular system. The essence of atherosclerosis pathogenesis appears to be an excessive inflammatory and fibroproliferative response to various forms of arterial wall injury. The development of unstable atheromatous plaques is closely related to the inflammatory process involving the arterial wall. Immunological factors seem to play an important role in the development of atherosclerotic plaques and their destabilization. Unstable plaque is characterized by higher blood supply, thinner and more fragile fibrous layer and higher number of inflammatory cells. Lipid core of plaque is bigger and more rich in liquid cholesterol esters. Pathological and growing vessels are the main source of bleeding to plaque what leads to its rupture. Cytokines and growth factors have a strong impact on activation of atheromatous plaque. Finding of inflammatory markers of plaque destabilisation in blood serum may be an additional diagnostic tool useful for diagnosis and monitoring of stroke management. It should be stressed that a closer look at participation of the immune system in pathogenesis of artherosclerosis may contribute to a development of the new therapies of this pathology and its complications like ischaemic stroke.
PL
Badania naukowe pokazują, że zmiany miażdżycowe mogą rozwijać się jednocześnie w różnych naczyniach. Charakter i mechanizm powstawania tych zmian jest bardzo podobny. Miażdżyca to proces chorobowy, którego istotą jest nadmierna, zapalno-proliferacyjna odpowiedź na uszkodzenie ściany tętnicy. Proces zapalny toczący się w obrębie ściany naczynia wiąże się z rozwojem niestabilnych zmian miażdżycowych. Blaszka tego typu cechuje się bogatszym unaczynieniem, cieńszą, podatną na pęknięcia czapeczką włóknistą oraz zwiększoną liczbą komórek zapalnych. Rdzeń lipidowy blaszki staje się obszerny i bogaty w płynne estry cholesterolowe. Nieprawidłowe i rozrastające się naczynia są głównym źródłem wylewów do blaszki i jej obrzeża, co w efekcie prowadzi do jej pęknięcia. W procesie rozwoju blaszek miażdżycowych biorą udział różnorodne komórki układu immunologicznego, głównie monocyty, makrofagi, limfocyty T i B oraz komórki dendrytyczne. Ponadto udokumentowany został wpływ mediatorów zapalnych, a także czynników wzrostu na rozwój blaszek miażdżycowych. Znalezienie markerów zapalnego podłoża destabilizacji blaszek miażdżycowych w surowicy może stanowić istotne uzupełnienie badań diagnostycznych stosowanych w rozpoznawaniu i monitorowaniu leczenia udaru niedokrwiennego mózgu. Poznanie udziału komórek układu immunologicznego w rozwoju miażdżycy może pozwolić na dokładniejsze zrozumienie mechanizmu powstawania blaszek miażdżycowych oraz przyczynić się do wprowadzenia nowych metod leczenia miażdżycy i jej powikłań, w tym udaru niedokrwiennego mózgu.
The first studies on expression of chemokines and their receptors in the central nervous system (CNS) appeared several years ago and since that time many papers were published increasing our knowledge in that field. Recent studies are concentrated mostly on involvement of chemokines and chemokine receptors in neurodegeneration and neuroprotection.There are evidences that chemokines may directly initiate neurodegeneration through activation of their receptors on the surface of neurons or indirectly through activation of microglia which in turn may secrete neurotoxic mediators damaging neuronal cells. There are also evidences suggesting that chemokines and chemokine receptors are also involved in neuroprotection. So far only two chemokines, CX3CL1 (fractalkine) and CXCL12 (SDF-1 – stromal cell-derived factor- 1) have been shown to be expressed constitutively in the CNS. However, expression of many chemokine receptors including CXCR2, CXCR4, CCR1, CCR3, CCR4, CCR5, CCR9/10, CX3CR1 i DARC has been detected on the surface of neuronal cell. Based on presented in this review studies it may be concluded that direct interaction between some chemokine receptors and chemokines or other chemokine receptor ligands may be important for development ofneurodegeneration and/or neuroprotection. The detailed mechanisms of those processes are still not well known. This is confirmed by the high number of inconsistent results in current scientific literature so the further studies are necessary in that field.
PL
Pierwsze doniesienia potwierdzające ekspresję chemokin i ich receptorów w komórkach ośrodkowego układu nerwowego (OUN) pojawiły się kilkanaście lat temu. Od tego czasu opublikowano wiele prac poszerzających naszą wiedzę na ten temat. Ostatnie doniesienia zwracają szczególną uwagę na zaangażowanie chemokin i receptorów chemokinowych w procesach neurodegeneracji i neuroprotekcji. Istnieją przesłanki świadczące o tym, że chemokiny mogą w sposób bezpośredni prowadzić do neurodegeneracji poprzez aktywację swoich receptorów na powierzchni komórek nerwowych, jak i w sposób pośredni poprzez aktywację mikrogleju, który następnie uwalnia związki neurotoksyczne uszkadzające neurony. Istnieją też dowody na obecność receptorów chemokinowych i chemokin odpowiedzialnych za proces neuroprotekcji. Jak dotąd odnotowano obecność tylko dwóch chemokin wytwarzanych konstytutywnie w OUN, są nimi: CX3CL1 (fraktalkina) i CXCL12 (stromal-cell-derived factor 1, SDF-1). Na powierzchni neuronów stwierdzono z kolei ekspresję znacznej liczby receptorów chemokinowych, takich jak: CXCR2, CXCR4, CCR1, CCR3, CCR4, CCR5, CCR9/10, CX3CR1 i DARC. Na podstawie przedstawionych doniesień można wnioskować, że bezpośrednia interakcja między niektórymi receptorami chemokinowymi a chemokinami lub innymi ligandami dla tych receptorów może mieć duże znaczenie w procesach neurodegeneracji i/lub neuroprotekcji. Dokładne mechanizmy tych procesów są jednak wciąż niedostatecznie poznane. Świadczy o tym duża liczba sprzecznych informacji dostępnych w aktualnym piśmiennictwie, w związku z czym konieczne są dalsze badania tego interesującego zagadnienia.
Wstęp: Dziecięce pierwotne zapalenie naczyń ośrodkowego układu nerwowego (ang. childhood primary angiitis of cerebral nervous system, cPACNS) jest rzadką, idiopatyczną chorobą zapalną. Jej rozpoznawalność w populacji dziecięcej wzrasta, jednak ze względu na brak jednoznacznej klasyfikacji zachorowalność w grupie pediatrycznej wciąż pozostaje nieznana. Patofizjologia choroby jest słabo poznana, co przyczynia się do braku wytycznych dotyczących leczenia. Opis przypadku: 6-letni chłopiec został przyjęty z objawami ostrego udaru niedokrwiennego mózgu. Przy przyjęciu w badaniu neurologicznym stwierdzono masywny niedowład połowiczy lewostronny. Po wykluczeniu krwotoku śródmózgowego włączono leczenie przeciwzakrzepowe. Badanie rezonansu magnetycznego mózgowia z funkcją angiografii (angio-MRI) wykazało redukcję przepływu i podłużne zwężenia w prawej tętnicy szyjnej wewnętrznej i prawej tętnicy środkowej mózgu. Liczne ogniska niedokrwienne, zarówno ostre jak i przewlekłe, zostały uwidocznione w regionach korowych i podkorowych obu półkul mózgu. Obraz radiologiczny odpowiadał pierwotnemu zapaleniu naczyń mózgowia. W trakcie procesu diagnostycznego wszelkie zaburzenia hematologiczne, jak i zapalenia tętnic na tle wtórnym zostały wykluczone. Ze względu na obraz MRI włączono leczenie sterydami, co spowodowało stopniową regresję deficytów neurologicznych, a także poprawę przepływu przez zwężone tętnice uwidocznioną w badaniu obrazowym. Ostatecznie postawiono rozpoznanie pierwotnego zapalenia naczyń mózgu (cPACNS). Podsumowanie: cPACNS powinno być podejrzewane u pacjentów z charakterystycznymi, podłużnymi zmianami w obrębie naczyń mózgowia, u których wykluczono wtórne przyczyny zapalenia naczyń. Szybka diagnoza i włączenie terapii są kluczowe dla regresji zmian neurologicznych i powrotu pacjenta do pełnej sprawności.
EN
Introduction: Primary angiitis of central nervous system in childhood (cPACNS) is a rare idiopathic inflammatory disease and an increasing cause of acute ischemic stroke in children. Due to heterogenous classification and poorly understood pathomechanism there are no estimated prevalence and treatment guidelines for PACNS in pediatric population. Case report: A 6-year-old boy with symptoms of acute ischemic stroke was admitted. Neurological examination revealed left hemiparesis. After exclusion of brain hemorrhage the patient was primarily treated with anticoagulants. Brain magnetic resonance (MRI) showed reduced flow with longitudinal stenosis in right internal carotid artery and right middle cerebral artery. Numerous ischemic focuses acute and chronic were found in right cortical and subcortical regions. Hematologic disorders were excluded, as were other inflammatory disorders. Due to imaging studies and clinical features primary angiitis was suspected. Corticosteroids were administrated and regression of neurological deficits was observed. Eventually cPACNS was diagnosed. Conclusion: cPACNS should be considered after exclusion of systematic, rheumatological and secondary causes of vasculitis. Fast diagnosis and administration of therapy is absolutely essential as most of the case series carried on adult population suggest a favorable clinical outcome of cPACNS early treated with steroids.
Wprowadzając do organizmu człowieka biomateriał, musimy mieć pewność, że jest on biozgodny (nie cytotoksyczny czy karcynogenny) i że ryzyko aktywacji układu odpornościowego jest niewielkie. Grupa biomateriałów dopuszczonych do użytku medycznego jest obszerna, jednak wiele z nich nie spełnia jednocześnie wszystkich wymagań w zakresie biozgodności. Dlatego materiały przeznaczone do użytku medycznego są wciąż udoskonalane/modyfikowane w celu poprawy ich parametrów, a co za tym idzie, w celu ich jak najskuteczniejszego "ukrycia" przed układem odpornościowym. Jedną z najczęstszych, niepożądanych reakcji organizmu na biomateriał/implant jest odczyn zapalny. Dlatego wiele badań koncentruje się na wpływie implantów na komórki układu odpornościowego. Wykazano, że najczęściej obecnie stosowane modyfikacje biomateriałów, pokrycie ich powierzchni materiałem biologicznym, zmiana porowatości czy też dodatek nanocząsteczek, istotnie poprawiają ich właściwości, w tym osłabiają aktywację leukocytów. W obecnym opracowaniu opisujemy typy biomateriałów, sposoby ich modyfikacji oraz wpływ na komórki immunokompetentne z naciskiem na strategie, które pozwalają na uniknięcie aktywacji układu odpornościowego.
EN
Biocompatibility verification is required prior to implantation of any biomaterial into human body. This involves verification of its cytotoxic and carcinogenic effects, and confirmation of (only) weak activation of the immune system. A substantial number of biomaterials is currently used in medical procedures, however, many of them do not fulfill all biocompatibility requirements. Therefore nowadays materials aimed for medical application are being modified to improve their characteristics, and thus "hide" them more efficiently from the immune system. One of the most common, yet undesirable, responses to biomaterial/implant is inflammation. Because of this, numerous studies focus on immune cells and strategies to modify biomaterials in such ways that they induce only weak or mild, and short-lasting, activation of leukocytes. It has been documented that three approaches in particular are efficient in this regard - surface modification by its covering with biological substances/proteins, modification of surface porosity and addition of nanoparticles. Herein we described types of biomaterials, strategies of their modification and biomaterial impact on leukocytes. In particular, we focus on strategies used to minimize activation of the immune response.
Asthma and chronic obstructive pulmonary disease (COPD) are both inflammatory respiratory diseases which links the presence of airflow limitation, that is emphasized in their definition. Underlying inflammation demonstrate a qualitatively difference in the prevailing cells and leading inflammatory mediators in each disease. Response to bronchodilators is also generally different in asthma and COPD. Despite these differences, and significant distinctness of the natural course, prognosis and pathogenesis, in clinical practice a proper diagnosis between these two conditions is often difficult to achieve and may be even impossible in some patients due to overlapping features of asthma and COPD in the same patient. Over the years, some patients with asthma becomes irreversible, and many patients with COPD show significant airway hyperreactivity and partially reversible airflow obstruction. Even the profile of inflammation in severe asthma may change similar to that observed in COPD, and exacerbations of COPD proceed with a greater participation of eosinophils. Common risk factors and the fact that asthma itself can increase the likelihood of developing COPD is considered the main reason of coexistence of both diseases (overlap syndrome). Prevalence of the phenomenon forces to develop effective methods of preventing the emergence overlap syndrome, to better differentiate the both diseases, and to search for optimal management strategies and treatment in the cases of their coexistence.
PL
Astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) to zapalne choroby dróg oddechowych, które łączy obecność ograniczenia przepływu powierza przez drogi oddechowe podkreślane w ich definicji. Zapalenie, które leży u podłoża obu chorób, różni się jakościowo rodzajem przeważających komórek i głównych mediatorów zapalnych. Inna jest też na ogół odpowiedź na leki rozszerzające oskrzela w astmie i POChP. Pomimo tych różnic i znaczących odrębności naturalnego przebiegu, rokowania i patogenezy właściwe rozpoznanie obu chorób w praktyce jest trudne, a niekiedy nawet niemożliwe z powodu nakładania się cech astmy i POChP u tego samego pacjenta. Wraz z upływem lat u części chorych na astmę dochodzi do utrwalenia się obturacji, a wielu pacjentów z POChP wykazuje istotną reaktywność oskrzeli i częściową odwracalność obturacji. Nawet profil zapalenia w ciężkiej astmie może zmieniać się na podobny do obserwowanego w POChP, a zaostrzenie POChP przebiega niejednokrotnie z większym udziałem eozynofilów. Głównej przyczyny takiego współwystępowania obu schorzeń (zespołu nakładania) upatruje się we wspólnych czynnikach ryzyka i fakcie, że sama astma może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia POChP. Powszechność zjawiska zmusza do wypracowania skutecznych metod zapobiegania rozwojowi zespołu nakładania, lepszego różnicowania obu chorób, a w przypadku ich współistnienia – do poszukiwania optymalnych sposobów postępowania i leczenia.
Methoxyindole hormone - melatonin (MEL) is produced and released by the mammalian pineal gland in a circadian rhythm exhibiting a low level during the day and an elevation at night, strictly dependent on the environmental lighting conditions. The main MEL function is, therefore, to synchronize diurnal rhythms of several physiological processes and for the diurnally active species (including humans) it gives information on the beginning of sleepiness. For the nocturnal species, however, elevated MEL level serves as a signal to start locomotor and feeding activity. In seasonal breeders the pineal gland function synchronizes the time of gonadal development and sexual activity with the external conditions in a way that progeny appears in the optimal climatic moment. MEL is produced also extrapineally, e.g. in the gastro-intestinal tract and bone marrow, where it exerts a protective effect due to its activity as an antioxidant and a potent free radical scavenger. Being both lipid and water soluble, MEL is able to cross biological barriers and, therefore, it uses several cellular mechanism to exert its physiological activity, including membrane and nuclear receptors, proteins of the cytoskeleton, mitochondrial membrane stabilization. MEL is also involved in immunomodulation, the effects are different and dependent on numerous factors, nevertheless, its immunostimulatory activity is generally well accepted. Additionally, activated immune cells are able to produce MEL acting in an auto- and paracrine way. As an efficient antioxidant MEL exerts the anti-inflammatory effect, which, reciprocally, modulates the pineal gland biosynthetic activity adapting it to temporary endogenous conditions.
PL
Szyszynka ssaków produkuje i wydziela do krwi melatoninę (MEL) w rytmie dobowym, którego cechą charakterystyczną jest wysoki poziom w nocy niski w dzień, a czas nocnej syntezy zaleŜy od warunków świetlnych otoczenia. Dzięki temu MEL synchronizuje wiele procesów fizjologicznych przebiegających rytmicznie, a jako chemiczny sygnał ciemności przekazuje gatunkom o aktywności dziennej (w tym ludziom) informację o rozpoczęciu pory snu. Gatunki aktywne w nocy inaczej interpretują sygnał melatoninowy. Dla zwierząt rozmnaŜających się sezonowo informacja niesiona przez MEL stanowi sygnał do takiej synchronizacji funkcji rozrodczych z warunkami klimatycznymi, aby potomstwo mogło pojawić się w optymalnym momencie. Melatonina powstaje takŜe pozaszyszynkowo, np. w układzie pokarmowym, gdzie pełni funkcje ochronne, związane z aktywnym zmiataniem wolnych rodników i właściwościami antyoksydacyjnymi. Jako cząsteczka amfifilowa moŜe przekraczać bariery biologiczne, dlatego swoje efekty moŜe wywierać za pośrednictwem wielu róŜnych mechanizmów takich jak: wiązanie z receptorami błonowymi i jądrowymi, białkami cytozolowymi, stabilizowanie błony mitochondrialnej. MEL wykazuje działanie immunomodulacyjne, zaleŜne od wielu czynników, choć zasadniczo wydaje się być czynnikiem wspomagającym odporność, a aktywowane komórki odpornościowe takŜe syntetyzują MEL działającą auto- i parakrynowo. Dzięki właściwościom antyoksydacyjnym pełni istotną rolę przeciwzapalną, z kolei toczący się proces zapalny moduluje aktywność biosyntetyczną szyszynki, dostosowując je do aktualnych warunków w organizmie.
Multiple sclerosis (MS) is a common chronic neurological disorder of the central nervous system that leads to progressive disability. The disease usually affects people between 20 and 40 years of age, with women being affected twice as often. Despite many years of research, very little is known about its pathogenesis. There are four distinct clinical presentations, of which the most common are the relapsing-remitting, the secondary progressive and primary progressive courses. The pathogenesis of MS is a complicated process, involving the disruption of the blood–brain and blood–cerebrospinal fluid barriers, secondary hyperplasia of the astroglia, inflammation, and neurodegeneration in a broad sense, among others. The inflammatory process involving various subpopulations of inflammatory cells plays a major role in the development of the disease, especially in its early stages. Previous studies have indicated that the tumour necrosis factor alpha (TNF-α), a proinflammatory cytokine, is particularly involved in the process. Aim of the study: To assess levels of TNF-α in the plasma of patients suffering from MS both undergoing a relapse and in remission, to correlate its concentration with clinical parameters, and to determine whether TNF-α could potentially serve as a marker of MS progression. The relationship between plasma concentrations of TNF-α and the number of leukocytes and subpopulations was analyzed in an attempt to identify major sources of TNF-α in the plasma in MS patients. Material and methods: Thirty-seven MS patients formed study groups (20 in the relapse group, 17 in the remission group). Thirty healthy volunteers formed the control group. Four millilitres of venous blood were collected from each participant. The blood was centrifuged (5000 rpm, 20 min, 23ºC) until the plasma layer could be separated and stored at –80ºC until the testing. TNF-α concentrations were determined using the ELISA method. Results and conclusions: The preliminary results did not show a statistically significant increase in TNF-α levels in the plasma of MS patients, both in the relapse and the remission groups. A positive correlation was found between the clinical severity of MS (measured by the EDSS score) and TNF-α levels in remission and relapse groups. However, it was not statistically significant. In a subgroup of patients in remission with low plasma levels of TNF-α (<1 pg/ml), higher TNF-α concentrations correlated with greater disability (EDSS score). WBC counts were statistically significantly higher in patients undergoing a relapse compared to the joint group of MS patients in relapse and in remission. Preliminary findings of small studies indicate that TNF-α plasma concentrations could potentially reflect the activity of underlying pathological processes in MS. Further studies on larger groups of patients are necessary to confirm the hypothesis as well as in order to correlate TNF-α concentrations in blood and the cerebrospinal fluid.
PL
Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) zaliczane jest do częstych przewlekłych chorób ośrodkowego układu nerwowego wiążących się z postępującą niepełnosprawnością. Dotyczy zwykle osób pomiędzy 20. a 40. rokiem życia, przy czym dwukrotnie częściej chorują kobiety. Mimo wieloletnich badań nadal bardzo mało wiemy na temat patogenezy tej choroby. Klinicznie można wyróżnić cztery jej postaci, do najczęściej występujących należą postać rzutowo-remisyjna, wtórnie postępująca oraz pierwotnie postępująca. Patogeneza SM jest procesem bardzo skomplikowanym, biorą w nim udział m.in.: uszkodzenie bariery krew–mózg oraz bariery krew – płyn mózgowo-rdzeniowy, wtórny przerost astrogleju, toczący się proces zapalny i szeroko pojęta neurodegeneracja. Szczególną rolę w rozwoju SM, głównie na jego wczesnym etapie, odgrywa proces zapalny, w którym biorą udział różne subpopulacje komórek zapalnych. Dotychczasowe badania wskazują na szczególny udział w tym procesie czynnika martwicy nowotworów alfa (TNF-α) zaliczanego do cytokin prozapalnych. Cel badania: Celem niniejszej pracy była analiza stężenia TNF-α w osoczu pacjentów z SM w rzucie i remisji choroby oraz jego korelacja z parametrami klinicznymi przebiegu choroby w celu oceny roli TNF-α jako potencjalnego markera zaawansowania SM. Poszukując najważniejszych producentów TNF-α we krwi chorych z SM, analizowano również związek pomiędzy stężeniem TNF-α w osoczu i liczebnością leukocytów we krwi oraz ich subpopulacji. Materiał i metodyka: W badaniu wzięło udział 37 pacjentów z grup badanych (20 w grupie z rzutem i 17 w grupie z remisją choroby) oraz 30 osób z grupy kontrolnej. Od pacjentów pobrano do odpowiednich probówek krew żylną w ilości 4 ml. Wirowano ją (5000 rpm, 20 min, 23ºC), a następnie ostrożnie usuwano górną warstwę z osoczem, zabezpieczano i przechowywano w temperaturze –80ºC do czasu wykonywania oznaczeń. Do oznaczenia poziomu TNF-α w osoczu wykorzystano metodę ELISA. Wyniki i wnioski: We wstępnym badaniu nie wykazano istotnego wzrostu stężenia TNF-α w osoczu pacjentów z SM zarówno w rzucie, jak i w remisji. Zaawansowanie choroby (oceniane w skali EDSS) u osób z SM wykazało nieistotną statystycznie dodatnią korelację ze stężeniem TNF-α w osoczu pacjentów w grupie z rzutem oraz grupie w remisji. W podgrupie pacjentów z remisją SM, posiadających niskie poziomy TNF-α w osoczu (<1 pg/ml), z aobserwowano w yższe p oziomy T NF-α u osób z większym zaawansowaniem choroby (mierzonym skalą EDSS). Porównanie liczby WBC u osób z SM w rzucie oraz w remisji (razem) wykazało istotnie wyższe liczebności leukocytów we krwi pacjentów w rzucie. Wstępne badania na małych grupach pacjentów pokazują, że stężenie TNF-α w osoczu chorych mogłoby odzwierciedlać aktywności procesów patologicznych w SM. W tym celu konieczne są dalsze badania na większej grupie osób oraz ocena korelacji stężenia TNF-α we krwi z jego stężeniem w płynie mózgowo-rdzeniowym.
According to the established medical knowledge, the atheromatous lesions occur in the arteries of large and medium diameter. Their presence in the aorta, arteries of extremities as well as extracerebral and coronal arteries is clinically relevant. The evolution of atherosclerotic plaques probably starts in the prenatal development, what may be proved by the presence of the fatty streaks in endothelium of coronal arteries in some newborns. Then it evolves through lipid accumulation, media inflammatory response, vasa vasorum proliferation, fibrination and calcification of plaques. Researches proved that the matter of atherosclerosis is exaggerated inflammatory proliferative reaction to the arterial wall damage. The oxidative stress phenomenon and infections with common pathogens play an undoubtful role in this process. Ultimately the direct damage is an effect of immune response cells infiltration and secretion of cytokines and proinflammatory factors. Among the cells of immune system responsible for formation and development of atheromatous plaque are considered: macrophages, dendritic cells, T and B lymphocytes, monocytes. Attention was also paid to the inflammatory mediators and growth factors. Scientist are interested in unstable atherosclerotic plaque and accompanying inflammatory process within the artery wall for a long time. Meanwhile, there are conducted researches on inflammation markers underlying the destabilisation of plaques. Revealing the role of these cells in evolution of atherosclerosis would enable more complex understanding of the mechanism of lesions development. Then it would facilitate an introduction of the new and upgraded methods of treatment and prevention. Also the progress of imaging examinations is meaningful for diagnostics and treatment. It is contributory to the choice of therapeutic strategy and assessment of surgical intervention urgency. In the clinical practice there are recognized standards of imaging the morphology of atheromatous plaque. Development of diagnostics aims the indirect assessment of possible dynamics of lesions progression. Targeting the complex plaque analysis is based on excellence of established standards such as ultrasound examination or computed tomography.
PL
Według powszechnej wiedzy medycznej zmiany miażdżycowe dotyczą naczyń tętniczych dużego i średniego kalibru. Kluczowe kliniczne znaczenie ma ich powstawanie w aorcie i tętnicach kończyn dolnych, tętnicach domózgowych czy tętnicach wieńcowych. Ewolucja zmian miażdżycowych rozpoczyna się prawdopodobnie już w życiu płodowym, czego dowodem może być istnienie u niektórych noworodków pasm tłuszczowych (fatty streaks) w śródbłonku naczyń wieńcowych. Obejmuje ona kolejno etapy gromadzenia lipidów, odpowiedź immunologiczną błony środkowej, proliferację vasa vasorum, włóknienie oraz wapnienie blaszek. Badania naukowe wykazały, iż istotą miażdżycy jest nadmierna zapalno-proliferacyjna odpowiedź na uszkodzenie ściany tętnicy. Niekwestionowaną rolę w tym procesie odgrywają zjawisko stresu oksydacyjnego oraz infekcje powszechnie występującymi patogenami. Jednak bezpośrednie uszkodzenie jest efektem napływu komórek odpowiedzi immunologicznej oraz wydzielanych przez nie czynników zapalnych. Wśród komórek układu immunologicznego zaangażowanych w proces tworzenia i rozwoju blaszki miażdżycowej na szczególną uwagę zasługują m.in. makrofagi, komórki dendrytyczne, limfocyty T i B oraz monocyty. Zwrócono również uwagę na mediatory zapalne i czynniki wzrostu. Od dawna naukowcy zainteresowani są niestabilną blaszką miażdżycową i związanym z nią toczącym się procesem zapalnym w obrębie ściany naczynia. W chwili obecnej trwają poszukiwania markerów zapalnych podłoża destabilizacji blaszek miażdżycowych. Poznanie roli tych komórek w procesach rozwoju miażdżycy w przyszłości pozwoliłoby na szersze oraz dogłębne zrozumienie mechanizmu powstawania blaszek miażdżycowych. To z kolei daje możliwość szybkiego wprowadzenia nowych i udoskonalonych metod leczenia tej choroby lub spowalniania jej rozwoju. Nie bez znaczenia dla diagnostyki i leczenia pozostaje także rozwój badań obrazowych. Umożliwia on przede wszystkim wybór strategii terapeutycznej i ocenę pilności interwencji chirurgicznej. Dotychczas podstawową rolę odgrywały badania określające hemodynamiczną istotność zmian. W praktyce klinicznej funkcjonują ugruntowane standardy obrazowania morfologii blaszki miażdżycowej. Celem diagnostyki jest jednak pośrednie określanie możliwej dynamiki jej zmian. Dąży się do coraz bardziej wnikliwej analizy zmian, doskonaląc takie uznane metody, jak ultrasonografia czy tomografia komputerowa.
Magnetic resonance imaging (MRI) of the central nervous system (CNS) is currently the most important imaging tool for diagnosis and monitoring of multiple sclerosis (MS). Recently several studies were published looking for the correlation between neuroimaging, clinics and pathology in the CNS during MS. These efforts are focused on seeking correlation between changes in MRI scans and inflammation, demyelination, neurodegeneration and gliosis in CNS. T1-weighted hypointensive lesions in MS correlate mostly with demyelination and neuronal loss. Moreover many trials indicate that the volume of T1-hypointense lesions correlate well with clinical disability in MS patients. Gadolinium enhancement in T1-weighted images reflects blood-brain barrier (BBB) breakdown and histologically correlates with the inflammatory phase of lesion development. Most MS lesions are hyperintense on T2-weighted MRI scans. The appearance of MRI changes in MS is not typical for any kind of tissue destruction. There are some trials suggesting that in clinically isolated syndromes (CIS) the number of cerebral T2-lesions is predictive for the development of definite MS in thefuture. All of data presented above indicate that there are still many problems with correlating CNS neuroimaging data from MS patients with their clinical status as well as with CNS histopathology. However, there is some progress in that field lately because of development of the new MRI techniques.
PL
Badanie ośrodkowego układu nerwowego (OUN) techniką rezonansu magnetycznego (magnetic resonance imaging, MRI) jest obecnie najważniejszym badaniem dodatkowym w diagnostyce i monitorowaniu stwardnienia rozsianego (SM). W ostatnich latach pojawiło się duże zainteresowanie możliwościami poszukiwania korelacji między obrazem uzyskanym w MRI a kliniką i neuropatologią podczas rozwoju SM. Badacze poszukują korelacji między obrazem MRI a zapaleniem, demielinizacją, neurodegeneracją oraz gliozą w OUN. Obecnie uważa się, że hipointensywne zmiany w obrazach T1-zależnych najlepiej korelują z rozwojem demielinizacji i neurodegeneracją. Ponadto liczne badania potwierdzają, że objętość ognisk widzianych w sekwencji T1 może korelować z nasileniem niesprawności u pacjentów z SM. Obrazy T1-zależne wzmocnione gadoliną ujawniają miejsca w OUN, w których nastąpiło uszkodzenie bariery krew-mózg i świadczą o aktywnym procesie zapalnym. Olbrzymia większość ognisk patologicznych w OUN w przebiegu SM jest hiperintensywna w sekwencji T2. Nie jest to jednak obraz typowy dla jakiegokolwiek procesu patologicznego. Istnieją badania sugerujące, że liczba ognisk w sekwencji T2 u chorych z CIS (clinically isolated syndrome) koreluje z prawdopodobieństwem rozwoju SM w przyszłości. Przedstawione wyniki wskazują, że przy pomocy MRI wciąż nie uzyskujemy odpowiedzi na wiele pytań dotyczących przyżyciowej oceny zmian patologicznych zachodzących w OUN podczas SM, niemniej jednak dostępne dane sugerują, że możemy to już robić z pewnym przybliżeniem.
Epilepsy is a chronic, frequently encountered neurological disease, demanding long-term treatment with antiepileptic drugs (AEDs). It involves high treatment expenses. Epilepsy is a complex pathophysiological process, the numerous and complex symptoms are the result of various disorders of the brain. In the treatment of epilepsy, there is no one standard way to proceed. The main and primary goal of epilepsy treatment is complete seizure control and getting the least side effects during treatment with antiepileptic drugs. It is vital that individual adjustment of the drug for each patient. The drug should be adapted to the type of seizure or seizure team, the frequency and severity of seizures. The emergence of a new generation of drugs gave them a certain advantage over the older generation drugs. Levetiracetam is one of the antiepileptic drugs – the pharmacokinetic profile of levetiracetam has been evaluated in many populations. Overall, levetiracetam has a very favourable pharmacokinetic profile, with rapid absorption following oral administration, excellent bioavailability, quick achievement of steady-state concentrations, linear kinetics, minimal plasma protein binding and without important hepatic metabolism. The mechanism of actions is still unclear. It may be used as monotherapy in patients with newly diagnosed epilepsy, to treat seizures with focal onset with secondary generalization or without secondary generalization. Levetiracetam may also be used supplementary to other antiepileptic drugs in the treatment of seizures of focal onset with secondary generalization or without secondary generalization, myoclonic seizures or primary generalized tonic-clonic seizure. This medicine is very useful tool for clinicians.
PL
Padaczka (epilepsia) to przewlekłe i częste schorzenie neurologiczne, wymagające długotrwałego stosowania leków przeciwpadaczkowych. Liczne i złożone objawy tego skomplikowanego procesu patofizjologicznego są wynikiem różnych zaburzeń funkcji mózgu. W leczeniu padaczki nie występuje jeden standardowy sposób postępowania. Głównym i podstawowym celem leczenia padaczki jest całkowita kontrola napadów i zminimalizowanie objawów niepożądanych spowodowanych terapią lekami przeciwpadaczkowymi. Ogromne znaczenie ma indywidualne dopasowanie leku do każdego pacjenta. Lek powinien być dostosowany do typu napadu lub zespołu padaczkowego, częstości i ciężkości napadów. Pojawienie się leków nowej generacji dało im pewną przewagę w stosunku do leków starszej generacji. Jednym z dostępnych na rynku leków przeciwpadaczkowych jest lewetiracetam, występujący w postaci podłużnych tabletek. Można go stosować w monoterapii u pacjentów od 16. roku życia z nowo rozpoznaną padaczką, w leczeniu napadów padaczkowych o początku ogniskowym z wtórnym uogólnieniem lub bez wtórnego uogólnienia. Lewetiracetam można również dodawać do terapii innymi lekami przeciwpadaczkowymi, w leczeniu m.in. napadów padaczkowych o początku ogniskowym z wtórnym uogólnieniem lub bez wtórnego uogólnienia u dzieci od 1 miesiąca życia, drgawek mioklonicznych (u pacjentów w wieku powyżej 12 lat z młodzieńczą padaczką miokloniczną) czy pierwotnych uogólnionych napadów toniczno-klonicznych u pacjentów powyżej 12 lat z idiopatyczną padaczką uogólnioną. Lek ten między innymi pomaga w stabilizowaniu aktywności elektrycznej w mózgu i zapobiega napadom.
Stroke to the present is one of the most common causes of death and permanent disability. Ischemic stroke (ischemic stroke called IS) is not only a dangerous disease because of its high mortality rate, but also because of a disability in patients who do survive, which represents approximately 76% of cases. It is a heterogeneous disease entity, which is a set of symptoms caused by focal ischemia or bleeding into the brain tissue caused by a wide variety of reasons. There are two types of strokes: haemorrhagic and ischemic. Haemorrhagic strokes account for 20% of all strokes, the other 80% are ischemic strokes. Stroke is a systemic disease, mainly resulting from vascular pathology. It plays a huge role in atherosclerosis and the mechanisms involved. The disease process affects the whole of the body, not just the cerebral vessels. From the point of view of pathological, ischemic stroke is the rapidly developing neurodegenerative process that leads to cell death. This disease is beyond the vascular damage, induces cell-molecular immune response to central nervous system and the vascular system, aimed at the development of the inflammatory response. The activated cells of the brain and vascular cells are involved in the synthesis of various molecules, among others. cytokines, chemokines, adhesion molecules and inflammatory enzymes. Continues to grow numerous reports confirming the importance of inflammatory factors in the development of ischemic stroke. In this process, the blood-brain barrier plays an important role. At the cellular level it is the main line of microglia immune surveillance of the central nervous system, which is responsible for the induction of the inflammatory response in stroke. In stroke, a sudden change in the expression of cytokines proceeds, which reveal the neurodegenerative effects of inflammatory cytokines and anti-inflammatory cytokines neuroprotective effect. Processes occurring in the brain during ischemia are very complicated and is not involved in a number of factors.
PL
Udar mózgu (stroke) jest obecnie jedną z najczęstszych przyczyn zgonów i trwałego kalectwa. Udar niedokrwienny mózgu (ischaemic stroke, IS) jest niebezpieczną chorobą nie tylko ze względu na dużą śmiertelność, ale również z powodu niepełnosprawności u pacjentów, którzy go przeżywają (około 76% przypadków). Jest to niejednorodna jednostka chorobowa, będąca zespołem objawów ogniskowych powstałych w wyniku niedokrwienia lub krwotoku do tkanki mózgowej spowodowanych wieloma różnymi przyczynami. Rozróżniamy dwa typy udarów mózgowych: krwotoczne i niedokrwienne. Udary krwotoczne stanowią 15% wszystkich udarów, pozostałe 80% to udary niedokrwienne. Udar mózgu jest chorobą ogólnoustrojową, głównie wynikającą z patologii naczyniowej. Ogromną rolę odgrywa tu miażdżyca i mechanizmy z nią związane. Proces chorobowy dotyczy całego organizmu, a nie tylko naczyń mózgowych. Z punktu widzenia patologii udar niedokrwienny mózgu jest dynamicznie rozwijającym się procesem neurodegeneracyjnym, który prowadzi do śmierci komórek (cell death). Oprócz uszkodzenia naczyniopochodnego choroba ta indukuje komórkowo-molekularną odpowiedź immunologiczną ośrodkowego układu nerwowego i układu naczyniowego, ukierunkowaną na rozwój reakcji zapalnej. Aktywowane komórki mózgu, a także komórki układu naczyniowego zaangażowane są w syntezę różnych molekuł, m.in. cytokin, chemokin, cząsteczek adhezyjnych oraz enzymów prozapalnych. Ciągle rośnie liczba doniesień potwierdzających duże znaczenie czynników zapalnych w rozwoju udaru niedokrwiennego mózgu. W procesie tym znaczącą rolę odgrywa bariera krew-mózg. Na poziomie komórkowym mikroglej stanowi główną linię nadzoru immunologicznego nad ośrodkowym układem nerwowym, odpowiedzialną za indukcję reakcji zapalnej w udarze mózgu. W udarze mózgu następuje gwałtowna zmiana ekspresji cytokin, które ujawniają neurodegeneracyjny efekt cytokin prozapalnych oraz neuroprotekcyjny efekt cytokin antyzapalnych. Procesy zachodzące w mózgu podczas jego niedokrwienia są bardzo skomplikowane i wiele czynników jest w nie zaangażowanych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.