Wstęp: Optymalny zakres ruchomości w połączeniach układu ruchu przekłada się nie tylko na sprawne wykonywanie codziennych czynności, ale także na pełniejsze uczestnictwo osób starszych w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym. Celem pracy jest ocena ruchomości klatki piersiowej, kręgosłupa i dużych stawów kończyn u kobiet mieszkających w domach pomocy społecznej o odmiennych standardach. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 124 kobiet, mieszkanek domów pomocy społecznej, w wieku 60-89 lat. Badane mieszkanki zostały podzielone na dwie grupy wieku: 60-74 lata i 75-89 lat. Wśród domów pomocy społecznej wyróżniono dwa rodzaje: pierwszy - domy, w których poza podstawowym programem rehabilitacji proponowano kobietom dodatkowy program terapii zajęciowej. Domy te umownie w pracy nazwano dobrymi. Drugi rodzaj - domy, w których rehabilitacja jest prowadzona w stopniu podstawowym. Domy te umownie nazwano przeciętnymi. Zmierzono ruchomość kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym za pomocą cyfrowego pochyłomierza Saundersa oraz ruchomość klatki piersiowej. Pomiary ruchomości dużych stawów kończyn wykonano za pomocą goniometru. Wyniki: Mieszkanki domów o poszerzonym programie zajęć cechują się większą ruchomością klatki piersiowej, niż mieszkanki domów o przeciętnym standardzie. Ruchomość kręgosłupa badanych kobiet jest zróżnicowana. Zakres ruchomości dużych stawów jest większy u młodszych mieszkanek domów dobrych. Kobiety starsze z domów dobrych cechują się większą ruchomością stawów biodrowych. Wnioski: Z przeprowadzonych badań wynika, że program poszerzonych zajęć terapii zajęciowej i rehabilitacji winien obowiązywać we wszystkich tego typu placówkach. Spowoduje to nie tylko większą niezależność w czynnościach dnia codziennego, ale równocześnie poprawi jakość życia osób starszych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.