Search results

1

Wyniki i 5-letnia obserwacja w grupie pacjentów wymagających pilnej ezofagoskopii z powodu niedrożności wywołanej kęsem pokarmowym

100%

Arman S., Vijendren A., Lyons M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 3

29-32

PL

Wprowadzenie: OFBO to częste zjawisko w stanach nagłych. Endoskopowe usuwanie kęsa pokarmowego za pomocą sztywnego lub giętkiego ezofagoskopu wykonywane jest dopiero w razie braku poprawy po okresie obserwacji i leczenia zachowawczego. Pomimo sugestii ESGE, obecnie nie istnieją wysokiej jakości zalecenia, które określałyby zakres niezbędnego do przeprowadzenia w tej grupie chorych procesu diagnostycznego. C el: Celem tego jednoośrodkowego badania klinicznego była ocena wyników zabiegu i dalszej 5-letniej obserwacji osób zgłaszających się do oddziału laryngologicznego z powodu niedrożności górnego odcinka przełyku. Retrospektywnie zebrano dane dotyczące wszystkich pacjentów poddanych pilnej ezofagoskopii w latach 2012–2017 oraz odnotowano ich wyniki i dalsze obserwacje. Wyniki: Stwierdzono, że tylko 33% osób wykonało badania diagnostyczne w okresie pooperacyjnym, a patologię w obrębie przełyku wykryto u 44% badanych. Najczęstsze rozpoznanie stanowiło eozynofilowe zapalenie przełyku, a OGD wykrywało patologię częściej niż inne techniki diagnostyczne. Wnioski: Niniejsze badanie sugeruje, że wyniki mogłyby być wyższe, gdyby wszyscy analizowani pacjenci zostali poddani dalszym badaniom. W związku z powyższym autorzy niniejszej pracy zalecaliby przeprowadzenie procesu diagnostycznego u wszystkich osób, po uprzednim omówieniu ryzyka związanego z badaniem endoskopowym. Całkowicie wspieramy dalsze, zakrojone na szeroką skalę międzyośrodkowe badania, które mogą rzucić lepsze światło na dowody w tej kwestii.

2

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

100%

Krasnodębska P., Szkiełkowska A., Jarzyńska-Bućko A., Włodarczyk E., Miaśkiewicz B.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(2)

17-22

PL

Wstęp: Współwystępowanie zaburzeń połykania z dolegliwościami ze strony głosu jest tematem rzadko podejmowanym w literaturze. Szczególną uwagę zwraca się na aspekt czynnościowej dysfunkcji w obrębie mięśni gardła i krtani. C el: Celem niniejszej pracy była analiza przypadków pacjentów z dysfonią pod kątem współwystępowania dysfunkcji procesu połykania. Materiał i metoda: Materiał pracy stanowiło 515 pacjentów hospitalizowanych z powodu zaburzeń głosu w roku 2018. Chorzy, których wywiad wskazywał na dolegliwości związane z połykaniem, zostali poddani dodatkowej diagnostyce w kierunku dysfagii (FEES, rozszerzone badanie logopedyczne, SEMG). Wyniki: 11,8% osób wymagających leczenia z powodu zaburzeń głosu zgłaszało współwystępowanie problemów z połykaniem. Na podstawie przeprowadzonych badań dysfagię rozpoznano u 9,3%. Odsetek osób ze stwierdzoną dysfunkcją połykania różnił się w zależności od rodzaju choroby zasadniczej i był najwyższy w grupie z zaburzeniami neurologicznymi. Analiza korelacji pomiędzy nasileniem dysfagii (zgodnie z ocenionym stopniem, wynikami DHI, EAT-10) a nasileniem stopnia niepełnosprawności głosowej VHI pokazała: słabą korelację pomiędzy VHI i EAT-10 (p = 0,1) oraz istotne statystycznie korelacje pomiędzy: VHI a RSI u osób z rozpoznaną chorobą neurologiczną; VHI a DHI u osób z dysfonią hiperfunkcjonalną; VHI a BMI i EAT-10 u osób z przewlekłym zapaleniem krtani. Ponadto uzyskano istotne statystycznie korelacje pomiędzy stopniem nasilenia dysfagii a EAT-10 i DHI (p < 0,05). Badanie logopedyczne przeprowadzone u pacjentów wskazało na współistniejący problem występowania nienormatywnego wzorca połykania. Badanie elektromiograficzne wykazało największe średnie różnice pomiędzy stronami w zapisie średniej i maksymalnej amplitudy z mm. żwaczy. Wnioski: Opieka nad pacjentami z zaburzeniami głosu musi mieć charakter interdyscyplinarny. Wywiad w kierunku zaburzeń połykania u tych osób powinien stanowić dopełnienie wywiadu odnoszącego się do zaburzeń głosu. Zaburzenia połykania występujące u osób z dysfonią mają różny charakter w zależności od przyczyny zaburzeń głosu, a ich współwystępowanie dotyczy średnio 9,3% pacjentów. Współwystępowanie czynnościowych zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu wymaga oddzielnego protokołu diagnostycznego. Procedura logopedyczna w interdyscyplinarnej opiece nad osobami z zaburzeniami czynnościowymi połykania powinna być elementem obowiązkowym.

3

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

100%

Krasnodębska P., Szkiełkowska A., Jarzyńska-Bućko A., Włodarczyk E., Miaśkiewicz B.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 2

17-22

PL

Wstęp: Współwystępowanie zaburzeń połykania z dolegliwościami ze strony głosu jest tematem rzadko podejmowanym w literaturze. Szczególną uwagę zwraca się na aspekt czynnościowej dysfunkcji w obrębie mięśni gardła i krtani. C el: Celem niniejszej pracy była analiza przypadków pacjentów z dysfonią pod kątem współwystępowania dysfunkcji procesu połykania. Materiał i metoda: Materiał pracy stanowiło 515 pacjentów hospitalizowanych z powodu zaburzeń głosu w roku 2018. Chorzy, których wywiad wskazywał na dolegliwości związane z połykaniem, zostali poddani dodatkowej diagnostyce w kierunku dysfagii (FEES, rozszerzone badanie logopedyczne, SEMG). Wyniki: 11,8% osób wymagających leczenia z powodu zaburzeń głosu zgłaszało współwystępowanie problemów z połykaniem. Na podstawie przeprowadzonych badań dysfagię rozpoznano u 9,3%. Odsetek osób ze stwierdzoną dysfunkcją połykania różnił się w zależności od rodzaju choroby zasadniczej i był najwyższy w grupie z zaburzeniami neurologicznymi. Analiza korelacji pomiędzy nasileniem dysfagii (zgodnie z ocenionym stopniem, wynikami DHI, EAT-10) a nasileniem stopnia niepełnosprawności głosowej VHI pokazała: słabą korelację pomiędzy VHI i EAT-10 (p = 0,1) oraz istotne statystycznie korelacje pomiędzy: VHI a RSI u osób z rozpoznaną chorobą neurologiczną; VHI a DHI u osób z dysfonią hiperfunkcjonalną; VHI a BMI i EAT-10 u osób z przewlekłym zapaleniem krtani. Ponadto uzyskano istotne statystycznie korelacje pomiędzy stopniem nasilenia dysfagii a EAT-10 i DHI (p < 0,05). Badanie logopedyczne przeprowadzone u pacjentów wskazało na współistniejący problem występowania nienormatywnego wzorca połykania. Badanie elektromiograficzne wykazało największe średnie różnice pomiędzy stronami w zapisie średniej i maksymalnej amplitudy z mm. żwaczy. Wnioski: Opieka nad pacjentami z zaburzeniami głosu musi mieć charakter interdyscyplinarny. Wywiad w kierunku zaburzeń połykania u tych osób powinien stanowić dopełnienie wywiadu odnoszącego się do zaburzeń głosu. Zaburzenia połykania występujące u osób z dysfonią mają różny charakter w zależności od przyczyny zaburzeń głosu, a ich współwystępowanie dotyczy średnio 9,3% pacjentów. Współwystępowanie czynnościowych zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu wymaga oddzielnego protokołu diagnostycznego. Procedura logopedyczna w interdyscyplinarnej opiece nad osobami z zaburzeniami czynnościowymi połykania powinna być elementem obowiązkowym.

4

Zasady terapii neurologopedycznej w dysfagii

100%

Kosmowska A., Sielska-Badurek E., Niemczyk K.

|

2015

|

vol. 4(4)

14-20

PL

Słowo dysphagia wywodzi się z języka greckiego, gdzie przedrostek dys- oznacza trudność, -phagia zaś to jedzenie, połykanie. Zaburzenie połykania może dotyczyć zarówno osób dorosłych, jak i dzieci. Terapią tego zaburzenia zajmuje się głównie neurologopeda. Specjalista indywidualizuje metodę leczenia w zależności od przyczyn i objawów występujących u pacjenta, mając do dyspozycji dwa rodzaje ćwiczeń: terapeutyczne i wyrównawcze. Pierwsze służą poprawie efektywności połykania poprzez zmianę mechanizmu połykania. Neurologopeda może nauczyć pacjenta specjalnych manewrów lub wykonywać z nim ćwiczenia stymulujące odruch połykania. Z kolei w ramach ćwiczeń terapeutycznych można wyróżnić dwie kategorie: pośrednie i bezpośrednie. Ćwiczenia pośrednie to inaczej te wzmacniające mięśnie, biorące udział w akcie połykania. Do ich wykonywania nie stosuje się pokarmów ani płynów. Ćwiczenia bezpośrednie, czyli ćwiczenia z pokarmami i płynami, wpływają na siłę mięśni jamy ustnej i gardła. Głównym celem tej metody jest usprawnienie aktu połykania. Drugi rodzaj ćwiczeń to ćwiczenia wyrównawcze, które służą nauczeniu pacjenta kompensacji deficytów towarzyszących dysfagii i nie wpływają na zmianę czynności połykania. Neurologopeda daje wskazówki pacjentowi oraz uczy go specjalnych manewrów, polegających m.in. na zmianie pozycji głowy podczas połykania. Założeniem tej metody jest zmniejszenie ryzyka aspiracji. Terapia dzieci z zaburzeniami połykania jest dużym wyzwaniem dla neurologopedy. Terapeuta ćwiczy z nimi podstawowe ruchy języka i ułożenie narządów jamy ustnej biorących udział w połykaniu. Następnie uczy wykorzystania tych umiejętności w trakcie przełykania śliny czy spożywania pokarmów lub płynów. O efektywności terapii dysfagii decyduje dobra współpraca neurologopedy z pacjentem oraz samodzielność i ilość ćwiczeń wykonywanych przez pacjenta pomiędzy zajęciami terapeutycznymi.

5

Wyniki i 5-letnia obserwacja w grupie pacjentów wymagających pilnej ezofagoskopii z powodu niedrożności wywołanej kęsem pokarmowym

100%

Arman S., Vijendren A., Lyons M.

|

PL

Wprowadzenie: OFBO to częste zjawisko w stanach nagłych. Endoskopowe usuwanie kęsa pokarmowego za pomocą sztywnego lub giętkiego ezofagoskopu wykonywane jest dopiero w razie braku poprawy po okresie obserwacji i leczenia zachowawczego. Pomimo sugestii ESGE, obecnie nie istnieją wysokiej jakości zalecenia, które określałyby zakres niezbędnego do przeprowadzenia w tej grupie chorych procesu diagnostycznego. C el: Celem tego jednoośrodkowego badania klinicznego była ocena wyników zabiegu i dalszej 5-letniej obserwacji osób zgłaszających się do oddziału laryngologicznego z powodu niedrożności górnego odcinka przełyku. Retrospektywnie zebrano dane dotyczące wszystkich pacjentów poddanych pilnej ezofagoskopii w latach 2012–2017 oraz odnotowano ich wyniki i dalsze obserwacje. Wyniki: Stwierdzono, że tylko 33% osób wykonało badania diagnostyczne w okresie pooperacyjnym, a patologię w obrębie przełyku wykryto u 44% badanych. Najczęstsze rozpoznanie stanowiło eozynofilowe zapalenie przełyku, a OGD wykrywało patologię częściej niż inne techniki diagnostyczne. Wnioski: Niniejsze badanie sugeruje, że wyniki mogłyby być wyższe, gdyby wszyscy analizowani pacjenci zostali poddani dalszym badaniom. W związku z powyższym autorzy niniejszej pracy zalecaliby przeprowadzenie procesu diagnostycznego u wszystkich osób, po uprzednim omówieniu ryzyka związanego z badaniem endoskopowym. Całkowicie wspieramy dalsze, zakrojone na szeroką skalę międzyośrodkowe badania, które mogą rzucić lepsze światło na dowody w tej kwestii.

6

Zastosowanie Volume-Viscosity Screening Test jako przesiewowego narzędzia w diagnostyce zaburzeń połykania

88%

Milewska M., Jamróz B., Chmielewska J., Clave P.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(2)

21-24

PL

Powszechnie wiadomo, że występowanie dysfagii wiąże się z konsekwencjami zarówno pierwotnymi (niedożywienie, odwodnienie, zachłystowe zapalenia płuc), jak i wtórnymi (dłuższy czas hospitalizacji, zwiększone koszty leczenia, wyższa śmiertelność). Z tego powodu tak ważne są badania przesiewowe w kierunku występowania zaburzeń połykania, szczególnie w grupach ryzyka. Celem badania przesiewowego jest identyfikacja chorych z zaburzeniami połykania wymagających dalszej pogłębionej diagnostyki przy użyciu metod instrumentalnych. Badanie przesiewowe powinno być nieinwazyjne, szybkie, łatwe do przeprowadzenia przez personel medyczny oraz charakteryzować się wysoką czułością i swoistością. Jednym z takich badań jest Volume-Viscosity Screening Test (VVST) wykorzystujące różne konsystencje w 3 objętościach (5, 10 i 20 ml), co poszerza możliwości narzędzia w zakresie wskazania nie tylko bezpiecznej objętości, lecz także także konsystencji.

7

Wykorzystanie terapii adaptacyjnej w rehabilitacji zaburzeń połykania

88%

Jamróz B., Szałańska M., Chmielewska J., Milewska M., Przekop Z., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2017

|

vol. 6(4)

24-27

PL

Zaburzenia połykania stanowią problem interdyscyplinarny, a w terapii pacjentów powinni uczestniczyć zarówno lekarze różnych specjalności, logopedzi, rehabilitanci, jak i dietetycy. Zadaniem logopedów i rehabilitantów jest pełna diagnostyka, określenie bezpiecznych konsystencji płynów i pokarmów oraz pokazanie skutecznych manewrów terapeutycznych (metody restytucyjne i kompensacyjne), zaś zadaniem dietetyków dostosowanie optymalnej pod względem wartości odżywczej diety do możliwości pacjenta (metody adaptacyjne). Celem pracy było przedstawienie modyfikacji konsystencji płynów i pokarmów wg zaleceń Międzynarodowej Inicjatywy Standaryzacji Diet w przypadku Dysfagii (The International Dysphagia Diet Standardisation Initiative; IDDSI). Praca przedstawia podstawowe konsystencje oraz testy pozwalające na ich sprawdzenie.

8

Endoskopowa ocena zaburzeń połykania - FEES : procedura badania z oceną kwestionariuszową

75%

Jamróz B., Walczak J., Milewska M., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(3)

1-8

PL

Badanie endoskopowe połykania FEES (fiberoptic endoscopic examination of swallowing) należy do podstawowych badań instrumentalnych wykorzystywanych w diagnostyce dysfagii ustno-gardłowej. Składa się z trzech części: I. Ocena anatomii i fizjologii gardła i krtani; II. Ocena spożywania pokarmów o różnych konsystencjach; III. Ocena skuteczności manewrów terapeutycznych. Celem pracy jest przedstawienie procedury badania oraz formularza wykorzystywanego do jego opisu.

9

Badanie wideofluoroskopowe – procedura badania z oceną kwestionariuszową

63%

Chmielewska J., Jamróz B., Gibiński K., Sielska-Badurek E., Milewska M., Niemczyk K.

|

vol. 6(1)

12-20

PL

W artykule zaproponowano formularz do oceny badania wideofluoroskopowego u pacjentów z zaburzeniami połykania. Formularz został stworzony między 2015 a 2016 rokiem w Katedrze i Klinice Otolaryngologii WUM. Zasadnicza część formularza składa się z trzech elementów: oceny fazy oralnej, fazy gardłowej i oceny fazy przełykowej. Podstawowa kolumna formularza zawiera poszczególne objawy i odpowiedzi TAK/NIE. Następnie zastosowano ocenę nasilenia poszczególnych parametrów w skali czteropunktowej, gdzie: 0 – objawy nieistotne klinicznie, 1– łagodne zaburzenie, 2 – znaczne zaburzenie, 3 – głębokie zaburzenie. Pozostałe elementy formularza to: podstawowe dane o pacjencie i metodach odżywiania, ocena konsystencji i tekstur przyjmowanych pokarmów, konsystencji zalecanych po przeprowadzonym badaniu (wg standardów International Dysphagia Diet Standardisation Initiative (www.iddsi.org) oraz część oceny terapeutycznej niezbędnej do terapii logopedycznej. Formularz został opracowany na podstawie kwestionariusza obowiązującego w Trinity College, doświadczeń własnych oraz literatury przedmiotu.

10

Przezskórna endoskopowa gastrostomia u dzieci – szansa na lepsze życie czy zło konieczne?

63%

Jabłoński J., Czajka P., Białas A. J., Lewandowska M.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 3

204-210

EN

Introduction: Percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG) is a surgical procedure for placing a gastrostomy tube into the stomach using a gastroscope in order to administer food directly to the stomach. The main group of paediatric patients qualified for PEG procedure are those with neurological conditions associated with dysphagia. Objectives: The aim of the study was to evaluate long-term results after PEG insertion and parents satisfaction from use of PEG. Material and methods: The study group consisted patients treated in University Maria Konopnicka Hospital in Lodz who had PEG performed, in the period from 2002 to 2007. Indications of PEG performed, time from insertion to feeding start, complications, frequency and cause replace tube by another were retrospectively reviewed. Nutritional status was assessed according to BMI values referred to Polish BMI standards charts. The main source of data on parents satisfaction were original questionnaires. Results: Medical records of 27 patients were analyzed. The main indications for PEF was diseases of central nervous system. Feeding was started during of 3 day after PEG insertion in 70.4% patients. Post-procedure complication were seen in 10 patients (37%) and all were minor problems. Blockage of the tube seen in 16 patients (59.3%). The gastrostomy tube was removed after PEG placement in 11 children (40.7%). Duration of feeding was shorter after PEG insertion. Improving the nutritional status was observed in 23 patients (85%). Majority of parents highly evaluated the use of PEG and would have recommended this method of feeding to the other parents with similar problems. Only one parent negatively evaluated training about use of PEG. Conclusions: The PEG procedure is a well tolerated, effective, highly evaluated by parents way to tube feeding with relatively low complications rate.

PL

Wprowadzenie: Przezskórna endoskopowa gastrostomia (PEG) to zabieg polegający na wytworzeniu przetoki żołądkowo-skórnej za pomocą gastroskopu w celu bezpośredniego podawania pokarmu do żołądka. Główną grupą pacjentów pediatrycznych kwalifikującą się do PEG są chorzy z chorobami neurologicznymi, u których wystąpiły zaburzenia połykania. Cel pracy: Celem pracy była analiza wyników odległych u dzieci po założeniu PEG oraz ocena satysfakcji rodziców z użytkowania PEG. Materiał i metody: Badaniem objęto pacjentów Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego nr 4 im. Marii Konopnickiej, u których w latach 2002-2007 założono przezskórną endoskopową gastrostomię. Analizie retrospektywnej poddano: przyczyny założenia PEG, powikłania, czas od założenia PEG do rozpoczęcia żywienia, częstość i przyczynę wymiany zestawu do gastrostomii. Stan odżywienia określono na podstawie siatek centylowych dla BMI. Podstawowym źródłem danych o satysfakcji rodziców była odpowiedź pisemna udzielona na pytania zawarte w oryginalnych kwestionariuszach. Wyniki: Analizie poddano historie chorób 27 pacjentów. Głównym wskazaniem do założenia PEG były choroby centralnego układu nerwowego. Rozpoczęcie żywienia u 70,4% pacjentów nastąpiło do 3. doby po założeniu PEG. U 10 pacjentów (37%) wystąpiły niegroźne powikłania. Zatykanie rurki obserwowano u 16 pacjentów (59,3%). Wymiany rurki dokonano u 11 dzieci (40,7%). Czas karmienia po założeniu PEG uległ skróceniu. Stwierdzono poprawę stanu odżywienia u 23 dzieci (85%). Wszyscy rodzice wysoko ocenili wyniki użytkowania PEG i poleciliby ten sposób żywienia dzieci innym rodzicom w podobnej sytuacji. Tylko jeden rodzic negatywnie ocenił szkolenie na temat użytkowania PEG. Wnioski: PEG jest metodą leczenia żywieniowego dobrze tolerowaną, efektywną, obciążoną niewielkimi powikłaniami oraz wysoko ocenianą przez rodziców chorych dzieci.

11

Zaburzenia połykania u pacjentów po całkowitym usunięciu krtani: postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne

63%

Jamróz B., Chmielewska-Walczak J., Milewska M.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2020

|

vol. 9(4)

23-28

PL

Zaburzenia połykania występują u 10–89% chorych po całkowitym usunięciu krtani; w większym odsetku u pacjentów leczonych uzupełniającą radioterapią. Mechanizm zaburzeń związany jest ze zmianami anatomicznymi po operacji (zakres operacji) lub powikłaniami terapii adiuwantowej (kserostomia, neuropatia, obrzęk tkanek itp.). Powyższe zmiany prowadzą do: obniżenie ruchomości ścian bocznych gardła i retrakcji języka, pojawienia się ruchów pompujących języka, obniżenia odruchu do połykania, osłabienia otwarcia górnego zwieracza przełyku, skurczu mięśnia pierścienno-gardłowego, włóknienia tkanek, powstania pseudouchyłka gardła itp. W efekcie dochodzi do: regurgitacji treści pokarmowych do nosa i jamy ustnej, ich zalegania na poziomie gardła środkowego i dolnego, wydłużenia transportu bolusa. W przypadku powstania przetoki tchawiczo-przełykowej może dochodzić do aspiracji treści pokarmowych. Powyższe zmiany znacznie obniżają jakość życia chorych po operacji. Protokół diagnostyczny obejmuje: zebranie wywiadu (pomocne bywają kwestionariusze, np.: EAT 10, SSQ, MDADI, DHI), wykonanie oceny klinicznej połykania oraz badań instrumentalnych: przede wszystkim wideofluoroskopii, ale także badania endoskopowego połykania. W wybranych przypadkach konieczne jest wykonanie manometrii wieloczęstotliwościowej. Wśród metod leczenia można wyróżnić: metody chirurgiczne (np.: dylatacja balonem górnego zwieracza przełyku, miotomia mięśnia pierścienno-gardłowego, neurektomia splotu gardłowego, usunięcie pseudouchyłka gardła), metody zachowawcze (np.: ostrzyknięcie toksyną botulinową zwieracza górnego przełyku, rehabilitacja logopedyczna, leczenie żywieniowe) oraz metody wspomagające (np. konsultacja psychologa, fizjoterapeuty, dietetyka klinicznego). Wybór konkretnego sposobu leczenia powinien być poprzedzony procesem diagnostycznym, w którym zostanie ustalony mechanizm zaburzeń czynnościowych związanych z tworzeniem głosu i połykaniem.

Refine search results

Wyniki i 5-letnia obserwacja w grupie pacjentów wymagających pilnej ezofagoskopii z powodu niedrożności wywołanej kęsem pokarmowym

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

Zasady terapii neurologopedycznej w dysfagii

Wyniki i 5-letnia obserwacja w grupie pacjentów wymagających pilnej ezofagoskopii z powodu niedrożności wywołanej kęsem pokarmowym

Zastosowanie Volume-Viscosity Screening Test jako przesiewowego narzędzia w diagnostyce zaburzeń połykania

Wykorzystanie terapii adaptacyjnej w rehabilitacji zaburzeń połykania

Endoskopowa ocena zaburzeń połykania - FEES : procedura badania z oceną kwestionariuszową

Badanie wideofluoroskopowe – procedura badania z oceną kwestionariuszową

Przezskórna endoskopowa gastrostomia u dzieci – szansa na lepsze życie czy zło konieczne?

Zaburzenia połykania u pacjentów po całkowitym usunięciu krtani: postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne