Search results

1

Terapia akceptacji i zaangażowania w leczeniu zaburzeń lękowych w relacji do klasycznej terapii poznawczo-behawioralnej

100%

Legierski J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 3

290-295

EN

Acceptance and commitment therapy is an approach arising on the basis of post-Skinnerian behaviour analysis, belonging to the third wave of cognitive-behavioural therapies which have become increasingly popular within the last two decades. The aim of the article is to present the theoretical basis and the application of the acceptance and commitment therapy in treating anxiety disorders as compared to the classical cognitive-behavioural therapy consistent with the general cognitive model (Beck and Haigh, 2014). The text introduces the theoretical basis for the analysed approach, that is the relational frame theory and its implications for the understanding of anxiety reactions. An exemplary description of an anxiety reaction based on the language of the relational frame theory is also presented. The general assumptions of the acceptance and commitment therapy are discussed, as well as the model of mental disorders used in this strand of therapy, its basic techniques and strategies used in the treatment of anxiety disorders, and an outline of the treatment protocol together with the therapeutic techniques helpful at each stage. The conclusions of the meta-analyses of studies on the effectiveness of the acceptance and commitment therapy in the treatment of various anxiety disorders are gathered here, as well. The similarities and differences between the approach to the therapy of anxiety disorders in the classical cognitive-behavioural therapy and the acceptance and commitment therapy are discussed. Furthermore, guidelines have been included to facilitate the practical application of acceptance and commitment techniques, as well as the theoretical basis conducive for the integration of this approach with the classical cognitive-behavioural therapy.

PL

Terapia akceptacji i zaangażowania to podejście powstałe na gruncie postskinnerowskiej analizy zachowania, należące do trzeciej fali terapii poznawczo-behawioralnych, które w ostatnich dwóch dekadach coraz bardziej zyskują na popularności. Celem artykułu jest przedstawienie podstaw teoretycznych oraz zastosowania terapii akceptacji i zaangażowania w leczeniu zaburzeń lękowych w relacji do klasycznej terapii poznawczo-behawioralnej, zgodnej z ogólnym modelem poznawczym (Beck i Haigh, 2014). W tekście zaprezentowano podstawę teoretyczną analizowanego podejścia, czyli teorię ram relacyjnych (relational frame theory), oraz jej implikacje dla rozumienia reakcji lękowej. Przedstawiono również przykładowy opis reakcji lękowej oparty na języku teorii ram relacyjnych. Omówione zostały ogólne założenia terapii akceptacji i zaangażowania, model zaburzeń psychicznych stosowany w tym nurcie, podstawowe techniki i strategie, z których korzysta się w leczeniu zaburzeń lękowych, a także zarys protokołu leczenia wraz z technikami terapeutycznymi pomocnymi na poszczególnych etapach. Zebrano też wnioski z metaanaliz badań nad skutecznością terapii akceptacji i zaangażowania w leczeniu różnych zaburzeń lękowych. Omówiono podobieństwa i różnice między podejściem do terapii zaburzeń lękowych w klasycznej terapii poznawczo- -behawioralnej oraz w terapii akceptacji i zaangażowania. Uwzględniono ponadto wskazówki ułatwiające praktyczne zastosowanie technik akceptacji i zaangażowania oraz podstawy teoretyczne pomocne w integracji tego podejścia z klasyczną terapią poznawczo-behawioralną.

2

Pregabalina w terapii zaburzeń lękowych

75%

Święcicki Ł.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2015

|

vol. 15

|

issue 3

141-147

EN

Anxiety disorders belong to the most common mental disorders. The treatment methods that have been used so far are not effective enough and therefore further attempts are undertaken. Pregabalin is thought to be a promising drug. Clinical studies indicate that it is at least as effective in the treatment of generalised anxiety as antidepressants with serotoninergic effects. Moreover, its efficacy has also been tested in the treatment of social anxiety disorder (a double-blind, placebo-controlled trial). The results are indicative of pregabalin efficacy. Furthermore, a series of case reports concerning the application of pregabalin in the treatment of drug-resistant obsessive-compulsive disorder has also been published. Similarly, the drug occurred to be effective. In studies on anxiety disorders, the efficacy of pregabalin was comparable to benzodiazepine, although such a comparison is not justified completely since benzodiazepine cannot be used in long-term therapies whereas the efficacy of pregabalin increases with time. Pregabalin is a safe and well-tolerated drug. According to the indications of the World Federation of Societies of Biological Psychiatry, it is a first-line drug in generalised anxiety disorder. Certain concerns are raised by a possible addictive effect of pregabalin, which has lately been addressed more and more frequently. This article presents data concerning the efficacy, safety and tolerability of this drug in the treatment of anxiety disorders.

PL

Zaburzenia lękowe to jedne z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych. Dotychczas stosowane metody leczenia nie są wystarczająco skuteczne, dlatego podejmuje się kolejne próby. Pregabalina uchodzi za lek obiecujący pod tym względem: w badaniach klinicznych wykazano, że jest co najmniej równie skuteczna w terapii zespołu lęku uogólnionego jak leki przeciwdepresyjne o działaniu serotoninergicznym. Przeprowadzono także badanie oceniające jej skuteczność w leczeniu zespołu lęku społecznego (wykorzystano metodę podwójnie ślepej próby, działanie leku porównywano z placebo) – wyniki wskazują na skuteczność pregabaliny. Opublikowano również serię opisów kazuistycznych na temat wykorzystania pregabaliny w terapii lekoopornego zespołu obsesyjno-kompulsyjnego. Również w tym przypadku lek okazał się skuteczny. W badaniach dotyczących zaburzeń lękowych skuteczność pregabaliny była porównywalna do skuteczności benzodiazepin, choć takie porównanie nie jest w pełni uzasadnione – benzodiazepin nie można stosować w długotrwałych kuracjach, a skuteczność pregabaliny rośnie z upływem czasu. Pregabalina to lek bezpieczny i dobrze tolerowany, zgodnie ze wskazówkami World Federation of Societies of Biological Psychiatry stosowany jako lek pierwszego rzutu w terapii zespołu lęku uogólnionego. Pewne obawy może budzić ewentualne działanie uzależniające pregabaliny, o którym ostatnio coraz więcej się pisze. W artykule zostaną omówione dane dotyczące skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji tego leku w terapii zaburzeń lękowych.

3

Tiagabina w zaburzeniach lękowych

63%

Pawełczyk M., Kaczorowska B., Przybyła M.

Aktualności Neurologiczne

|

2012

|

vol. 12

|

issue 3

164-168

EN

With currently available drugs, patients with anxiety disorders experience only partial response to pharmacotherapy and require augmentation therapy. Selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs) and benzodiazepines are commonly used in the treatment of anxiety disorders. Unfortunately many patients do not achieve a complete response and experience significant adverse effects. Thus, pharmacotherapy for anxiety disorders is an active area of research. Results of these trials suggest potential usefulness of antiepileptic drugs in treatment of anxiety disorders. Tiagabine, a selective GABA reuptake inhibitor, has been shown to reduce symptoms of anxiety. γ-Aminobutyric acid (GABA) is the most potent inhibitory neurotransmitter in the central nervous system. There is evidence that GABA is implicated in both aetiology and treatment of anxiety. Tiagabine acting by GAT-1 transporter presynaptic blockade, facilitates GABA neurotransmission. Recent studies suggest than tiagabine may have anxiolytic properties with a reasonable adverse events profile, including dizziness, headache and nausea. Tiagabine has shown promise in the treatment of generalized anxiety disorder, post- traumatic stress disorder, and panic disorder, and as monotherapy or augmentation therapy for patients with anxiety disorders who are partial responders.

PL

Wiadomo, że pacjenci z zaburzeniami lękowymi uzyskują tylko częściową odpowiedź na stosowaną farmakoterapię i wymagają leczenia uzupełniającego. Głównymi lekami w terapii zaburzeń lękowych są selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) oraz benzodiazepiny. Niestety wielu chorych nie osiąga zadowalającej odpowiedzi na to leczenie lub doświadcza znaczących objawów ubocznych. Z tego względu farmakoterapia zaburzeń lękowych stanowi aktywne pole do badań, a obecne ich wyniki sugerują potencjalną skuteczność leków przeciwpadaczkowych w terapii tych zaburzeń. Do leków wykazujących działanie redukujące objawy lękowe należy tiagabina, selektywny inhibitor zwrotnego wychwytu GABA. Kwas γ-aminomasłowy (GABA) jest najważniejszym hamującym neurotransmiterem w ośrodkowym układzie nerwowym. Istnieją dowody, że GABA jest zaangażowany w etiologię zaburzeń lękowych, ale może być również skuteczny w ich leczeniu. Działanie tiagabiny polega na presynaptycznym blokowaniu transportera GAT-1, dzięki czemu ułatwiona zostaje neurotransmisja GABA. Ostatnie badania sugerują, że tiagabina z uwagi na ów mechanizm może wykazywać właściwości przeciwlękowe przy jednoczesnych umiarkowanych działaniach niepożądanych obejmujących między innymi zawroty, bóle głowy oraz nudności. Badania dowiodły skuteczności tiagabiny w terapii uogólnionych zaburzeń lękowych, stresu pourazowego, jak również ataków paniki. Korzystny wpływ leczenia tiagabiną dotyczy zarówno przypadków stosowania jej w monoterapii, jak i w leczeniu uzupełniającym u pacjentów, którzy nie odnieśli satysfakcjonującej poprawy po wcześniejszej typowej terapii przeciwlękowej.

4

Depresyjność a poczucie koherencji u osób z zaburzeniami lękowymi

63%

Kurowska K., Ciesielska L.

|

issue 1

40-49

EN

Introduction: Anxiety and depressive disorders belong to the most prevalent mental diseases. Concomitance of anxiety and depression is very strongly correlated with increased sense of guilt, low self-esteem and hopelessness, which significantly contributes to worse social functioning. The sense of coherence (SOC) is a factor which influences the ability to cope with stress and is inseparably related with health. A high level of SOC makes people more self-confident and gives them strength to fight with the disease. Aim: Defining the correlation between the level of the sense of coherence and the level of depression in people treated for anxiety disorders, as a determinant having an influence on maintaining the optimal health. Material and methods: The research was carried out among 96 patients treated in the Anxiety and Affective Disorders Ward in Bydgoszcz. The sense of coherence was assessed using Antonovsky’s Orientation to Life Questionnaire (SOC-29) and the level of depression was assessed using the Beck Depression Inventory. Results: People suffering from anxiety disorders have a low level of the sense of coherence and a high level of depression. A strong negative correlation was found between the level of the sense of coherence and the level of depression: with a lower level of the sense of coherence the level of depression grows and vice versa. Conclusions: The obtained results may significantly affect the level of understanding and accepting the people with anxiety disorders. Determining the level of the sense of coherence and the level of depression may have a signif

PL

Wstęp: Zaburzenia lękowe oraz depresyjne należą do najczęściej występujących zaburzeń psychicznych. Współwystępowanie lęku i depresji ma silny związek z nasileniem poczucia winy, niskiego poczucia własnej wartości i beznadziejności, a to znacząco wpływa na gorsze funkcjonowanie społeczne. Poczucie koherencji (SOC) jest czynnikiem wpływającym na umiejętność radzenia sobie ze stresem i jest nierozerwalnie związane ze zdrowiem. Wysoki poziom SOC sprawia, że ludzie czują się bardziej pewni siebie i mają siłę do walki z chorobą. Cel: Określenie związku pomiędzy poziomem poczucia koherencji a stopniem depresji u osób leczonych z powodu zaburzeń lękowych, jako czynnika wpływającego na utrzymanie optymalnego stanu zdrowia. Materiał i metody: Badaniem objęto 96 pacjentów Oddziału Zaburzeń Lękowych i Afektywnych Collegium Medicum w Bydgoszczy. Poczucie koherencji określono za pomocą Kwestionariusza Orientacji Życiowej (SOC-29) autorstwa Aarona Antonovsky’ego, a stopień depresji oceniono skalą Aarona Becka. Wyniki: Chorzy na zaburzenia lękowe mają niski poziom poczucia koherencji i wysoki stopień depresji. Stwierdzono silny ujemny związek pomiędzy poziomem poczucia koherencji a stopniem depresji – wraz ze spadkiem poziomu poczucia koherencji wzrasta poziom depresji, i odwrotnie. Wnioski: Otrzymane wyniki mogą mieć znaczący wpływ na poziom zrozumienia i akceptacji choroby u osób z zaburzeniami lękowymi. Określenie poziomu poczucia koherencji i stopnia występowania depresji może znacząco wpływać na terapię i posłużyć jako wykładnik w przewidywaniu i planowaniu opieki nad pacjentem.

5

Lęk separacyjny a historia życia

51%

Dąbkowska M.

|

EN

Anxiety affects people from their earliest moments of life. The closeness of a beloved person, for the child usually its mother, helps to face the anxiety and become acquainted with the world in a sense of safety. A normative separation anxiety in the early developmental period in children brought up in a safe environment passes without disturbing the child's development. Attachment which does not give a sense of safety does not allow the children and adolescents to reach an autonomy and undertake exploration of new aspects of the world. Parental attitudes, parents' mental and physical health, the way of perceiving the environment, traumatic events in the child's family and life, genetical environmental and individual effects determine the occurrence of pathological separation anxiety. Depending on the care system, the children react differently to separation situations. The parents who are unable to provide for the child a sense of safety are not able to make the child feel confidently during their absence, either. Temperamental anxiety characteristics may inhibit learning the sense of safety while the parents are absent. Parents of anxiety-affected children do not give them any autonomy, they exhibit a higher level of anxiety themselves and shape avoidance of anxiety-related situations by their behaviour. An unexpected separation in their childhood favours a fear of separation. Aetiology of separation anxiety is related to both genetic and environmental factors. Age and gender affect the ratio of the share of environmental and genetic factors. With age, the impact of the environment decreases, while the role of genetic factors is increased. Separation anxiety in childhood may herald agoraphobia and panic disorder in adulthood. Separation anxiety significantly disturbs passing to subsequent developmental stages and inhibits or even prevents education, limits contacts in peers environment, hampers undertaking independent roles in adulthood, and causes the patient's subjective suffering.

PL

Lęk towarzyszy człowiekowi od najwcześniejszych momentów życia. Bliskość kochanej osoby, dla dziecka z reguły matki, pomaga przeciwstawiać się lękowi i poznawać świat w poczuciu bezpieczeństwa. Normatywny lęk separacyjny we wczesnym okresie rozwoju u wychowywanych w bezpiecznym otoczeniu dzieci mija, nie zaburzając rozwoju dziecka. Przywiązanie niedające poczucia bezpieczeństwa nie pozwala dzieciom i młodzieży uzyskiwać autonomii i podejmować eksploracji nowych aspektów świata. Postawy rodzicielskie, zdrowie psychiczne i fizyczne rodziców, sposób postrzegania otoczenia, traumatyczne wydarzenia w rodzinie i życiu dziecka, genetyczne środowiskowe i indywidualne wpływy determinują ujawnienie się patologicznego lęku separacyjnego. W zależności od systemu opieki dzieci różnie reagują na sytuacje separacji. Rodzice, którzy nie są w stanie zapewnić dziecku poczucia bezpieczeństwa, nie są też w stanie sprawić, by poczuło się ono pewnie podczas ich nieobecności. Cechy lękowe temperamentu mogą utrudniać wyuczenie poczucia bezpieczeństwa w przypadku nieobecności rodziców. Rodzice dzieci lękowych nie dają im autonomii, sami mają wyższy poziom lęku, modelują swoim zachowaniem unikanie lękowych sytuacji. Niespodziewane rozdzielenie we wczesnym dzieciństwie sprzyja obawie przed separacją. W etiologii lęku separacyjnego odgrywają rolę zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Wiek i płeć wpływają na stosunek udziału czynników środowiskowych i genetycznych. Wraz z wiekiem maleje wpływ środowiska, a wzrasta rola czynników dziedzicznych. Lęk separacyjny w dzieciństwie poprzedza agorafobię i zaburzenia paniczne w dorosłości. Lęk separacyjny znacząco zaburza przechodzenie do następnych etapów rozwojowych, utrudnia, a niekiedy uniemożliwia kształcenie się, ogranicza kontakty w środowisku rówieśniczym, hamuje podejmowanie samodzielnych ról w dorosłości, powoduje subiektywne cierpienie pacjenta.

Refine search results

4 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 Aktualności Neurologiczne

1 2018

1 2015

1 2013

1 2012

1 2006

1 Ciesielska L.

1 Dąbkowska M.

1 Kaczorowska B.

1 Kurowska K.

1 Legierski J.

1 Pawełczyk M.

1 Przybyła M.

1 Święcicki Ł.

Terapia akceptacji i zaangażowania w leczeniu zaburzeń lękowych w relacji do klasycznej terapii poznawczo-behawioralnej

Pregabalina w terapii zaburzeń lękowych

Tiagabina w zaburzeniach lękowych

Depresyjność a poczucie koherencji u osób z zaburzeniami lękowymi

Lęk separacyjny a historia życia