Search results

1

Reoperacje z powodu krwawienia do jamy brzusznej po przeszczepieniu wątroby od dawcy zmarłego

100%

Figiel W., Grąt M., Wronka K., Patkowski W., Krasnodębski M., Masior Ł., Stypułkowski J., Grąt K., Krawczyk M.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(4)

196-201

PL

Krwawienie do jamy otrzewnej jest jednym z najczęstszych powikłań chirurgicznych po transplantacji wątroby. Celem pracy była analiza czynników ryzyka krwawienia do jamy otrzewnej po transplantacji wątroby wymagającego reoperacji oraz zbadanie znaczenia tego powikłania w kontekście wczesnych i odległych wyników przeszczepień. Materiał i metodyka. Dane 603 przeszczepień wątroby wykonanych w Klinice Chirurgii Ogólnej, Transplantacyjnej i Wątroby w okresie od stycznia 2011 do września 2014 r. poddano analizie retrospektywnej. Do punktów końcowych badania należały: reoperacja z powodu krwawienia oraz zgon w okresie do 90 dni i od 90 dni do 3 lat po transplantacji. Wyniki. Reoperacje z powodu krwawienia wewnątrzbrzusznego konieczne były po 45 z 603 (7,5%) transplantacji. Niższe stężenie hemoglobiny przed operacją było jedynym niezależnym predykatorem reoperacji (p=0,002), z wartością odcięcia wynoszącą 11,3 g/dl. Odsetek śmiertelności pooperacyjnej w grupie biorców poddanych relaparotomii z powodu krwawienia był istotnie wyższy (15,6% vs 5,6%, p=0,008) w porównaniu do pozostałych chorych. Przeżycie ogólne od 90 dni do 3 lat po transplantacji w grupie chorych poddanych relaparotomii z powodu krwawienia (83,3%) było nieistotnie niższe w porównaniu do pozostałych chorych (92,2%, p=0,096). Niezależnie jednak od gorszych obserwowanych wyników transplantacji, analizy wieloczynnikowe nie potwierdziły istotnego wpływu relaparotomii wykonywanych z powodu krwawienia do jamy brzusznej na wczesną śmiertelność pooperacyjną (p=0,589) oraz 3-letnie przeżycie chorych (p=0,079). Wnioski. Interwencje chirurgiczne z powodu krwawienia do jamy brzusznej nie wpływają obecnie negatywnie na wczesne i odległe wyniki transplantacji wątroby. Przedoperacyjne stężenie hemoglobiny powyżej 11,3 g/dl jest czynnikiem istotnie zmniejszającym ryzyko wystąpienia tego powikłania, jednak przydatność kliniczna tego parametru wydaje się być wątpliwa.

2

Skuteczne leczenie anizometropii osiowej astygmatycznej z zastosowaniem torycznej soczewki wewnątrzgałkowej podczas fakoemulsyfikacji zaćmy – opis przypadku

86%

Adamczyk-Ludyga A., Szostek-Helbig R.

OphthaTherapy

|

2014

|

vol. 1

|

issue 4

260-265

EN

Anisometropia is the condition in which the two eyes have unequal refractive power. Uncorrected anisometropia leads to amblyopia, lack of stereopsis and results in deficits in contrast sensitivity. A half of amblyopia cases are caused by anisometropia. A 39-year-old female with posterior subcapsular cataract was treated by implantation of a toric intraocular lens during phacoemulsification for axial, complex, astigmatic anisometropia. After catarct surgery with the implantation of binocular toric lens, she does not require spectacles for distance vision, however she still uses spectacles for near vision. She has stereopsis and receives the permission to work at a height. The results of treatment of our patient were then compared with the data presented in the literature.

PL

Anizometropia (różnowzroczność) polega na różnicy wady refrakcji między obojgiem oczu. Nieskorygowana anizometropia prowadzi do niedowidzenia, braku widzenia przestrzennego i zmniejszenia wrażliwości na kontrast. Jest ona przyczyną ok. połowy przypadków ambliopii. W pracy opisano przypadek 39-letniej pacjentki z zaćmą tylnotorebkową i rzadko występującą anizometropią osiową złożoną astygmatyczną, skutecznie leczoną implantacją torycznej soczewki wewnątrzgałkowej podczas fakoemulsyfikacji zaćmy. Kobieta aktualnie nie wymaga korekcji do dali. Używa korekcji okularowej do bliży. Korzysta z obuocznego, przestrzennego widzenia i uzyskała uprawnienia do pracy na wysokości. W pracy omówiono wyniki leczenia pacjentki w odniesieniu do danych przedstawionych w piśmiennictwie.

3

The Programme and Results of Rehabilitation Treatment after Surgical Anastomosis of the Tendon of the Flexor Pollicis Longus

72%

Wańczyk A., Pieniążek M.

Medical Rehabilitation

|

2008

|

vol. 12(3)

9-14

EN

Introduction: Damage to the tendon of the flexor pollicis longus (FPL) is a very frequent sequel of injuries in the region of the thumb. The mechanism of injuries can be very different; most often, these are cuts by sharp tools. Damage to other tissues frequently accompanies these injuries. In such cases, surgical junction of a lesioned tendon is the treatment of choice followed by specialistic rehabilitation.Aim of paper: The aim of this study is to present a therapy program and the results of rehabilitation treatment in patients after surgical FPL junction.Material and methods: The study involved patients with damage to FPL tendon, who were treated in the Malopolskie Hand Rehabilitation Centre of the L. Rydygier Hospital in Krakow. The investigation method included physiotherapeutic diagnostic studies comprising measurements of the range of movements, dynamometric measurements of muscle strength, examination of sensation and the NHP test of manipulative capacity. For the assessment of hand function, Swanson’s methodology was applied.Results: Based on twice repeated assessments (at the beginning and at the end of rehabilitation) and their analysis, effectiveness and correctness of applied rehabilitation program were confirmed. Conclusions: Surgical treatment FPL damage requires the immediate introduction of rehabilitation. A broad selection of resources and physiotherapeutic methods applied during such therapy increase the effectiveness of treatment.

4

Analiza wyników zabiegów endoprotezoplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpieni z grupy VI według Khanuja i wsp.

72%

Drobniewski M., Krasińska M., Synder M., Borowski A.

|

vol. 23(5)

361-374

EN

Background. Total cementless hip joint arthroplasty is universally recognized as a method of treatment of advanced hip osteoarthritis. Multifaceted research by a wide group of implant specialists has led to the development of special implants that fulfill their purpose even in the most severe deformities of the hip joint. The aim of the study is to present and analyse the results of hip joint arthroplasty with the Antega anatomical stem. Materials and methods. The study enrolled 533 patients (342 women and 191 men) who underwent a total of 595 hip joint arthroplasties with the Antega anatomical stem. The mean age of the patients at surgery was 56.2 years (range: 20-87 years). The mean follow-up period was 7.3 years (range: 5-15.5 years). Results. Pre-operative Merle d’Aubigne-Postel scores (modified by Charnley) were poor in all patients. Mean post-operative improvement was 6.1 points. The outcomes were classified as excellent in 419 cases (70.4%), good in 102 cases (17.1%), satisfactory in 39 (6.6%) and poor in 34 cases. Poor results were usually associated with loosening of one of the prosthetic components. Heterotopic ossification was noted in 37 cases (6.2%). According to the Kaplan-Meier estimator, 10 years’ survival probability was 89.9% for the whole implant and 96.1% for the stem alone. Conclusions. 1. Our follow-up data (from a mean follow-up period of more than 10 years) indicate that the Antega anatomical stem affords excellent clinical and functional results. 2. With good surgical technique and in the absence of complications, the risk of aseptic loosening is minimal. 3. Modification of the Antega stem implantation technique significantly reduces the risk of so-called unexplained thigh pain, which sometimes occurs following hip replacement surgery. 4. As only medium-term follow-up data are available, there may be more cases of loosening (mainly of the acetabular cup) over time, requiring regular long-term follow-up.

PL

Wstęp. Zabieg całkowitej aloplastyki stawu biodrowego jest obecnie powszechnie uznaną metodą leczenia zaawansowanych postaci choroby zwyrodnieniowej tego stawu. Wielokierunkowe badania szerokiej grupy specjalistów nad implantami, doprowadziły do powstania specjalnych wszczepów, które mogą być użyte i spełniają swoje zadanie nawet w najbardziej zaawansowanych deformacjach stawu biodrowego. Celem pracy jest przedstawienie analizy wyników zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpienia anatomicznego Antega. Materiał i metody. Do badań zakwalifikowano 533 pacjentów (342 kobiet i 191 mężczyzn), u których wykonano w sumie 595 zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z użyciem trzpienia anatomicznego Antega. Średni wiek pacjentów w dniu zabiegu wynosił 56,2 lat (w zakresie od 20 do 87 lat). Średni okres obserwacji wynosił 7,3 lat (w zakresie od 5 do 15,5 lat). Wyniki. W ocenie przedoperacyjnej wszyscy pacjenci uzyskali wynik zły wg klasyfikacji Merle d‘Aubigne i Postela w modyfikacji Charnleya. Średnia poprawa po operacji według użytej skali wyniosła 6,1 punktów. Wynik bardzo dobry odnotowano w 419 przypadkach (70,4%), wynik dobry w 102 przypadkach (17,1%), wynik dostateczny w 39 (6,6%), a wynik zły w 34 przypadkach. Wyniki złe z reguły związane były z obluzowaniem jednego z elementów endoprotezy. W 37 przypadkach (6,2%) odnotowano obecność kostnienia pozaszkieletowego. Według estymatora Kaplana -Meiera 10-letnie prawdopodobieństwo przeżycia całej endoprotezy wyniosło 89,9%, a samego trzpienia 96,1%. Wnioski. 1. Nasze średnio ponad dziesięcioletnie obserwacje wskazują, że zastosowanie anatomicznego trzpienia Antega daje znakomity wynik kliniczny i funkcjonalny operowanym pacjentom. 2. Przy braku powikłań i prawidłowej technice operacyjnej ryzyko aseptycznego obluzowania jest znikome. 3. Modyfikacja techniki implantacji trzpienia Antega pozwala w znacznym stopniu ograniczyć ryzyko wystąpienia tak zwanych niewyjaśnionych dolegliwości bólowych uda pojawiających się niekiedy po zabiegach aloplastyki stawu biodrowego. 4. Ze względu na średni okres obserwacji należy liczyć się z możliwością zwiększenia się liczby obluzowań, głównie komponentu panewkowego endoprotezy wraz z biegiem lat, co stwarza konieczność regularnych kontroli w dłuższym okresie obserwacji.

5

Endoprotezoplastyka odwrócona w artrozie stawu ramiennego – ocena wyników

72%

Porwoł A., Bereza P., Marszałek W., Kusz D.

|

vol. 24(4)

239-249

EN

Background. The aging structure of society results in a growing need for treatment of shoulder osteoarthritis. Reverse shoulder arthroplasty (RSA) has been developed to improve the motor function and strength of the shoulder joint without increasing the risk of dislocation. The aim of the study was to assess the change in quality of life and functional assessment of the shoulder joint after RSA in patients with osteoarthritis, based on the Oxford Shoulder Score (OSS) and an assessment of joint mobility parameters. Material and methods. A total of 10 patients were admitted to our centre for shoulder arthroplasty between August 2020 and October 2021. The assessment of the degenerative changes was based on the Walch classification and the Samelson & Prieto classification. The OSS questionnaire was used to assess function of the affected shoulder joint and pain in each patient. The range of motion in the shoulder joint was assessed in the pre- and postoperative period. A follow-up examination was performed approximately 6 months after surgery. Results. Analysis of the OSS scores revealed a mean value of 46 points preoperatively and 25 points postoperatively. The OSS scores six months after the procedure were an average of 20.5 points lower. A statistically significant improvement was noted in shoulder flexion (mean 37˚), abduction (42˚), external rotation (34˚), and internal rotation (5˚)(p<0.05). Conclusion. Each patient reported reduced pain and demonstrated an increased range of motion in the affected shoulder joint and functional improvement.

PL

Wstęp. Starzejąca się struktura społeczeństwa powoduje rosnąca potrzebę leczenia choroby zwyrodnieniowej z wykorzystaniem technik endoprotezoplastyki stawu ramiennego. Endoprotezoplastyka odwrócona powstała by usprawnić motorykę i siłę stawu ramiennego u chorych bez jednoczesnego zwiększenia ryzyka zwichnięć. Celem badania jest ocena zmiany jakości życia i ocena funkcjonalna stawu ramiennego po operacji endoprotezoplastyki odwróconej stawu ramiennego, u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową, w oparciu o wykorzystanie skali Oxford Shoulder Score (OSS) oraz ocenę parametrów ruchomości stawu. Materiał i metody. W okresie od sierpnia 2020 do października 2021 przyjęto do oddziału 10 chorych w trybie planowym do endoprotezoplastyki stawu ramiennego. Ocenę zmian zwyrodnieniowych przeprowadzono na podstawie klasyfikacji Walcha oraz klasyfikacji Samelson & Prieto. U każdego pacjenta wykonano ocenę funkcji chorego stawu ramiennego oraz dolegliwości bólowych, w oparciu o ankietę OSS. W badaniu określono zakres ruchu w stawie ramiennym w okresie przed- i pooperacyjnym. Badanie kontrolne wykonywano po około 6 miesiącach od daty zabiegu. Wyniki. Analiza ocen skali OSS wykazała uzyskanie średniej wartości 46 punktów w okresie przed operacją oraz 25 punktów po operacji. Chorzy uzyskiwali średnio o 20,5 punktu mniej w formularzu OSS pół roku po zabiegu. Uzyskano statystycznie znamienną poprawę w zakresie zgięcia w stawie ramiennym, które średnio wynosi 37˚, odwodzenie 42˚, rotacja zewnętrzna 34˚, a rotacja wewnętrzna 5˚(p<0,05). Wniosek. Każdy z operowanych chorych uzyskał istotne statystycznie zmniejszenie dolegliwości bólowych, zwiększenie funkcjonalności stawu oraz zwiększenie zakresu ruchomości stawu.

6

Artroskopowa operacja Latarjet: wyniki kliniczne leczenia 156 pacjentów z minimum 2-letnim okresem obserwacji

72%

Brzóska R., Błasiak A., Solecki W., Laprus H., Kiciński M., Grzegorzewski A., Kordasiewicz B.

|

vol. 24(4)

223-237

EN

Background. Various arthroscopic stabilization procedures are associated with recurrence rates ranging from 10.8% to 21.1%. Recurrences occur especially in young male patients participating in contact sport activities. Bony defects of the humeral head and the glenoid predispose not only to subsequent dislocations but also to failure of surgical treatment. This is the group where "bony" procedures such as arthroscopic Latarjet are recommended to provide better stability as the primary treatment. Material and methods. Patients with traumatic unidirectional anterior shoulder instability treated from 2009 to 2016 with an arthroscopic Latarjet procedure operated on in two centres. Clinical results, including range of motion, Subjective Shoulder Value and Walch-Duplay score, and postpoperative complications were evaluated. Results. 158 patients were available for follow-up at a minimum of 2 years after surgery. The mean follow-up was 43±18 months. Mean age at the time of surgery was 27.9 (16-53) years. At final follow-up, 8 cases of recurrent instability were identified, including 6 cases of recurrent dislocation and two cases of recurrent subluxation. Mean Walch-Duplay score increased from 30±19 preoperatively to 83±16 (p<0.05) at the last follow-up. An average loss of external rotation of 11.8⁰ (0-70) (p<0.05) when compared with the contralateral shoulder was observed at the last follow-up. Mean Subjective Shoulder Value score was 92.8±9.4%. 8 (5%) patients presented with loss of shoulder stability. 25 (15.8%) patients reported subjective return to sport anxiety. Eleven (7%) patients complained of anterior compartment pain. The total number of revision surgeries was 14 (8.9%). Conclusions. 1. The arthroscopic Latarjet procedure can achieve satisfactory clinical outcomes for the treatment of anterior shoulder instability 2. The rate of complications and recurrence does not increase with time and is comparable at a minimum of 2 years’ follow-up to early results described in literature.

PL

Wstęp. Artroskopowe leczenie operacyjne niestabilności stawu ramiennego wiąże się z dużym odsetkiem opisywanych nawrotów- od 10,8% do 21,1%. Nawroty występują najczęściej u młodych mężczyzn uprawiających sporty kontaktowe. Ubytki kostne głowy kości ramiennej i panewki, predysponują do kolejnych zwichnięć i do niepowodzenia leczenia chirurgicznego. Jest to grupa, w której zabiegi „kostne”, takie jak artroskopowa procedura Latarjet a priori, mogą zminimalizować ryzyko nawrotu niestabilności. Materiał i metody. Do badania włączono pacjentów z urazową, jednokierunkową niestabilnością przednią stawu ramiennego, leczonych od 2009 do 2016 roku w dwóch ośrodkach artroskopową metodą Latarjet. Oceniono wyniki kliniczne, w tym zakres ruchu, Subiektywną Ocenę Stawu Ramiennego i punktację w skali Walch-Duplay. Odnotowano powikłania pooperacyjne. Wyniki. Ocenie poddano 156 pacjentów w okresie co najmniej 2 lata po operacji. Średni czas obserwacji wyniósł 43±18 miesięcy. Średni wiek pacjentów w momencie operacji wynosił 27,9 (16-53) lat. Odnotowano 8 (5%) przypadków nawrotu niestabilności, w tym 6 zwichnięć i dwa przypadki nawracającego podwichnięcia operowanego stawu. Średnia punktacja Walch-Duplay wzrosła z 30±19 przed operacją do 83±16 (p<0,05). Średnia utratę rotacji zewnętrznej wynosiła 11,8⁰ (0-70) (p<0,05) w porównaniu ze stawem ramiennym po stronie przeciwnej. Średnia Subiektywna Ocena Stawu Ramiennego wyniosła 92,8±9,4%. Dwudziestu pięciu (15,8%) pacjentów zgłaszało subiektywną obawę przed powrotem do sportu. Jedenastu (7%) pacjentów odczuwało ból przedniego przedziału operowanego barku. Liczba operacji rewizyjnych wyniosła 14 (8,9%). Wnioski. 1. Artroskopowa procedura Latarjet zapewnia zadowalające wyniki kliniczne w leczeniu niestabilności przedniej stawu ramiennego. 2. Częstość powikłań i nawrotów nie wzrasta z czasem i jest porównywalna z wynikami opisanymi w piśmiennictwie.

7

Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci – częstość występowania, postępowanie oraz efekty leczenia

72%

Wiktor Ł., Tomaszewski R.

|

vol. 24(4)

251-261

EN

Background. Humeral shaft fractures are relatively rare in children, with incidence between 0.4% and 3% of all fractures in children and between 10% and 20% of all humeral fractures. The purpose of our study was to retrospectively evaluate all humeral shaft fractures treated at children's trauma center from january 2012 till december 2021. Material and methods. We retrospectively evaluated the group of 104 skeletally immature patients with humeral shaft fracture treated in our hospital. We have analyzed: age; sex; fracture type, management; time of bone healing; final effect and complications. Results. The non-surgical group consisted of 73 patients (27 girls and 46 boys) with an average age of 8.03 (0.6 - 17.7), while the surgical group consisted of 31 patients (16 girls and 15 boys) with an average age of 12.47 (5,7- 17.8). The mean follow-up was 7.65 months (4-12) in non-surgical group, and 13.38 months (4-24) in surgical group. We have analyzed the results statistically, confirming increase the frequency of the above-mentioned fractures and increase the number of patients treated with surgery. We achieved good effect in all patients. Conclusions. 1. Humeral shaft fractures in children are relatively rare. Although in recent years, we have observed an increase of their frequency; 2. The vast majority of humeral shaft fractures are treated non-surgically with good clinical results; 3. Increase of number of patients treated surgically has been noticeable in the last decade; 4. Surgery is associated with a relatively low risk of complications and allows for cast withdrawal, which significantly improves the patients comfort.

PL

Wstęp. Złamania trzonu kości ramiennej są stosunkowo rzadkie w populacji dziecięcej, częstość ich występowania waha się między 0,4% a 3% wszystkich złamań dziecięcych oraz 10 do 20% wszystkich złamań kości ramiennej. Celem naszej pracy była retrospektywna ocena postępowania oraz efektów leczenia złamań trzonu kości ramiennej leczonych w dziecięcym centrum urazowym od stycznia 2012 do grudnia 2021 roku. Materiał i metody. Retrospektywny przegląd bazy danych zidentyfikował 104 pacjentów leczonych z powodu złamania trzonu kości ramiennej w jednym ośrodku. Analizie poddaliśmy: wiek, płeć, typ złamania, rodzaj zastosowanego leczenia; czas zrostu kostnego; efekt końcowy leczenia oraz ewentualne powikłania. Wyniki. Grupa pacjentów leczonych zachowawczo liczyła 73 (27 dziewczynek i 46 chłopców) ze średnią wieku 8,03 (0,6-17,7) natomiast grupa pacjentów leczonych operacyjnie stanowiła 31 (16 dziewczynek i 15 chłopców) ze średnią wieku 12,47 (5,7-17,8). Średni okres obserwacji w grupie leczonej zachowawczo wyniósł 7,65 miesiąca (4-12), a w grupie leczonej operacyjnie 13,38 miesiąca (4-24). Otrzymane wyniki poddaliśmy analizie statystycznej potwierdzając wzrost częstości występowania w/w złamań oraz wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjne. U wszystkich pacjentów uzyskaliśmy dobry efekt leczenia. Wnioski. 1. Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci są stosunkowo rzadkie. W ostatnich latach obserwujemy wzrost częstości ich występowania. 2. Zdecydowana większość złamań trzonu kości ramiennej podaje się leczeniu zachowawczemu z dobrym efektem klinicznym. 3. W ostatniej dekadzie zauważalny jest wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjnie. 4. Leczenie operacyjne związane jest ze stosunkowo niskim ryzykiem powikłań, pozwala na wcześniejszą rezygnację z unieruchomienia gipsowego co znacząco poprawia komfort leczonych pacjentów.

8

Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne

72%

Maszke M., Buchcic P., Marciniak M., Lebiedziński R., Lipiński Ł., Grzegorzewski A.

|

vol. 24(2)

79-86

EN

Background. The term Monteggia fracture refers to a class of injuries encompassing the fracture of the proximal end of the ulna with subluxation or dislocation of the radial head. These injuries account for 0.4-1% of all forearm fractures in children. Despite its low incidence, Monteggia fractures require particular attention, since as much as 30-50% of the cases may be unrecognized, which subsequently leads to complications. The purpose of this paper is to evaluate treatment outcomes of Monteggia fractures in children. Both conservative treatment and surgery were analyzed. Material and methods. 15 children (7 boys and 8 girls) between the ages of 4-16.3 years (mean age 8.3 years) with Monteggia fractures were hospitalized at our center in the years 2015-2020. Closed reduction and immobilization in a cast were performed in 12 patients, while three children underwent surgical treatment with internal fixation of the ulna. The radial head dislocation was reduced successfully in every patient. Results. Every child from the study group who received conservative treatment regained full elbow mobility as well as normal forearm supination and pronation. Only one of the patients who underwent the surgery demonstrated a 20° deficit in elbow flexion that did not affect limb function. Conclusions. 1. Our experience shows that closed reduction together with immobilization in a cast is usually a sufficient treatment in Monteggia fractures. 2. However, the dislocated radial head should be properly reduced in all patients. 3. Correct diagnosis and treatment followed by appropriate rehabilitation result in full recovery and no mobility limitations in children and teenagers.

PL

Wstęp. Złamanie Monteggia opisuje grupę urazów obejmujących złamanie bliższego końca kości łokciowej wraz z podwichnięciem lub zwichnięciem głowy kości promieniowej. Urazy te stanowią między 0,4-1% wszystkich złamań przedramienia u dzieci. Pomimo tak rzadkiego występowania, wymagają szczególnej uwagi, gdyż nawet 30-50% złamań Monteggia może być nierozpoznawanych, co prowadzi do późniejszych powikłań. Celem niniejszej pracy jest ocena wyników leczenia złamań Monteggia u dzieci, zarówno metodami zachowawczymi, jak i poprzez zastosowanie leczenia operacyjnego. Materiał i metody. W latach 2015-2020 w naszym ośrodku było hospitalizowanych 15 dzieci ze złamaniem Monteggia. Grupę tę stanowiło 7 chłopców i 8 dziewcząt, w wieku 4-16,3 lat (średnia 8,3). U 12 pacjentów zastosowano leczenie w postaci zamkniętej repozycji z unieruchomieniem gipsowym, u 3 dzieci zastosowano leczenie operacyjne ze stabilizacją wewnętrzną kości łokciowej. U wszystkich pacjentów uzyskano odprowadzenie zwichniętej głowy kości promieniowej. Wyniki. Spośród badanej grupy pacjentów u wszystkich dzieci, u których stosowano leczenie zachowawcze ruchomość stawu łokciowego oraz supinacja i pronacja przedramienia wróciła do pełnej sprawności. Jedynie jeden z pacjentów, u którego zastosowano leczenie operacyjne, rok po urazie miał 20° deficyt zgięcia w stawie łokciowym nie wpływający na funkcję kończyny. Wnioski. 1. Doświadczenia naszego ośrodka pokazują, że w leczeniu złamań Monteggia najczęściej wystarczającym postępowaniem jest zamknięta repozycja z unieruchomieniem gipsowym. 2. Jednak w każdym jednak przypadku należy pamiętać o właściwym odprowadzeniu zwichnięcia głowy kości promieniowej. 3. Odpowiednie rozpoznanie i prawidłowo poprowadzone leczenie, a następnie właściwa rehabilitacja prowadzą do całkowitego wyleczenia i braku deficytów ruchu u dzieci i młodzieży.

9

Wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny

72%

Koniec W., Marczyński W.

|

vol. 24(2)

95-106

EN

Background. Ineffectively treated trochanteric fractures lead to disability and thus constitute a significant social problem. The aim of the study was to analyze the effect of dynamization of the fixation of trochanteric fractures on bone union. Material and methods. We conducted a retrospective study involving 149 patients operated on for trochanteric fractures in 2015-2017. The fractures were anastomosed with a DHS extramedullary device or a Gamma 3 intramedullary nail. Results. Bone union was achieved at an average of 11 weeks after the surgery (8-20 weeks). In the extramedullary stabilization (DHS) group, union was achieved after 12 weeks (8 to 16 weeks) (N = 47). In intramedullary stabilization, union was achieved after 10 weeks (8 to 20 weeks) (N = 96). The intramedullary nails were locked statically or dynamically. The time to union in static stabilization was 12.3 weeks (8 to 20 weeks) (N = 31), while in dynamic stabilization it was 9.4 weeks (8 to 16 weeks) (N = 64). Conclusions. 1. This study revealed a measurable biologically beneficial effect of dynamization of the fixation of trochanteric fractures on the time of bone union. 2. Conventional radiographs and CT imaging according to indications significantly facilitate the classification of fractures and selection of the method of stabilization with dynamization. 3. Due to the considerable comminution of the trochanteric massif, double dynamization (cervical-trochanteric and femoral-trochanteric) of fracture fragments is essential, ensuring reduction of fracture gaps and self-reduction of inter-fracture resorptive gaps, which is a prerequisite for optimal union. 4. Allowing early, full weight-bearing of the operated limb within the painless range is an important element of effective dynamization.

PL

Wstęp. Złamania krętarzowe leczone nieskutecznie stają się przyczyną kalectwa stanowiąc znaczny problem społeczny. Celem pracy była analiza wpływu dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny. Materiał i metody. Badanie retrospektywne dotyczyło 149 pacjentów operowanych z powodu złamania krętarzowego w latach 2015-2017r. Złamania zespolono metodą zewnątrzszpikową za pomocą DHS lub śródszpikową gwoździem Gamma 3. Wyniki. Zrost kostny uzyskano średnio po 11 tygodniach od operacji (od 8 do 20 tygodni). W grupie zespoleń zewnątrzszpikowych (DHS) zrost uzyskano po 12 tygodniach (od 8 do 16 tygodni) (N=47). U zespolonych śródszpikowo zrost uzyskano po 10 tygodniach (od 8 do 20 tygodni) (N=96). Zespolenia śródszpikowe blokowano statycznie lub dynamicznie. Czas zrostu w zespoleniach statycznych wynosił 12,3 tygodnia (od 8 do 20 tygodni) (N=31) , natomiast w zespoleniach dynamicznych 9,4 (od 8 do 16 tygodni) (N=64). Wnioski. 1. W analizowanym materiale klinicznym stwierdzono wymierny, korzystny biologicznie wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na czas uzyskania zrostu kostnego. 2. Sposoby diagnostyki obrazowej RTG i TK wg wskazań znacznie ułatwiają kwalifikację złamań i dobór metody stabilizacji z dynamizacją. 3. Ze względu na znaczną liczbę odłamów masywu krętarzowego istotnym jest podwójna dynamizacja międzyodłamowa; szyjkowo-krętarzowa i trzonowo-krętarzowa zapewniające redukcję szpar złamań oraz samoredukcję szpar resorpcyjnych międzyodłamowych, co warunkuje optymalizację zrostu. 4. Istotnym elementem skutecznej dynamizacji jest wczesne, pełne obciążanie operowanej kończyny w granicach bezbólowych.

10

Próba oceny leczenia dzieci w złamaniach nadkłykciowych kości ramiennej

72%

Kierońska A., Oliwko E., Babuśka-Roczniak M., Brodziak-Dopierała B., Widuchowski W., Roczniak W.

|

vol. 24(1)

13-22

EN

Background. Supracondylar humerus fractures are a serious problem in children. The complicated anatomy of the elbow joint necessitates careful assessment of the damage before individually adapting treatment methods. The aim of the study was to evaluate the effectiveness of comprehensive treatment of children in Group A in relation to children in Group B. Moreover, the impact of rehabilitation on the function of the affected elbow joint was examined. Materials and methods. The study enrolled 40 children divided into two groups: Group A and Group B. In Group A, the dominant method of treatment was percutaneous K-wire stabilization. The results demonstrate that the use of this treatment method and the implementation of systematic rehabilitation made it possible to achieve very good results. In Group B, stabilization was performed in less than half of the children and rehabilitation was carried out at home. The initial and follow-up examinations were carried out in both groups according to a medical test card. In Group A, the initial examination was performed on the day the rehabilitation commenced, and the follow-up examination after the completion of a 10-day rehabilitation cycle. In Group B, the initial examination was carried out after immobilization was removed and a follow-up examination was performed after 3 weeks of home-based rehabilitation. Results. The treatment model used in Group A was more effective than the model used in Group B. Conclusions. 1. Correct repositioning, the use of percutaneous K-wire stabilization and elbow rehabilitation performed at the earliest possible time give very good functional results. 2. The use of percutaneous stabilization shortens the hospitalization period, which is of great importance in the treatment of young patients.

PL

Wstęp. Złamania nadkłykciowe kości ramiennej są poważnym problemem wieku dziecięcego. Skomplikowana budowa stawu łokciowego wymaga starannej oceny uszkodzenia i indywidualnego dopasowania metod leczniczych. Celem pracy była ocena skuteczności kompleksowego leczenia dzieci w grupie „A” względem dzieci w grupie „B”, ponadto zbadano wpływ leczenia rehabilitacyjnego na funkcję stawu łokciowego dotkniętego urazem. Materiał i metody. Badaniami objęto 40 dzieci, które podzielono na grupę „A” i „B. W grupie „A” dominującą metodą leczenia była przezskórna stabilizacja drutami Kirschnera, badania dowiodły, że zastosowanie przedstawionej metody leczenia oraz wdrożenie usystematyzowanego cyklu leczniczego pozwoliło osiągnąć bardzo dobre rezultaty. W badanej grupie „B” metodę stabilizacji zastosowano tylko w niespełna połowie przypadków oraz usprawnianie przeprowadzono w warunkach domowych. W obydwu grupach przeprowadzono badanie wstępne oraz kontrolne według karty badań. W grupie „A” badanie wstępne wykonywano w dniu rozpoczęcia usprawniania, natomiast kontrolne po zakończeniu 10-dniowego cyklu rehabilitacyjnego. W grupie „B” badanie wstępne przeprowadzono po zdjęciu unieruchomienia oraz badanie kontrolne po 3 tygodniach usprawniania w domu. Wyniki. Model leczenia dzieci w grupie „A” wykazał wyższą skuteczność w porównaniu z modelem leczenia w grupie „B”. Wnioski. 1. Prawidłowo wykonana repozycja, zastosowanie przezskórnej stabilizacji drutami Kirshnera oraz wczesne usprawnianie łokcia daje bardzo dobre efekty funkcjonalne. 2. Zastosowanie przezskórnej stabilizacji skraca okres hospitalizacji, co ma duże znaczenie w leczeniu pacjentów.

Refine search results

Reoperacje z powodu krwawienia do jamy brzusznej po przeszczepieniu wątroby od dawcy zmarłego

Skuteczne leczenie anizometropii osiowej astygmatycznej z zastosowaniem torycznej soczewki wewnątrzgałkowej podczas fakoemulsyfikacji zaćmy – opis przypadku

The Programme and Results of Rehabilitation Treatment after Surgical Anastomosis of the Tendon of the Flexor Pollicis Longus

Analiza wyników zabiegów endoprotezoplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpieni z grupy VI według Khanuja i wsp.

Endoprotezoplastyka odwrócona w artrozie stawu ramiennego – ocena wyników

Artroskopowa operacja Latarjet: wyniki kliniczne leczenia 156 pacjentów z minimum 2-letnim okresem obserwacji

Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci – częstość występowania, postępowanie oraz efekty leczenia

Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne

Wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny

Próba oceny leczenia dzieci w złamaniach nadkłykciowych kości ramiennej