Search results

1

Gene expression alterations induced by low molecular weight heparin during bowel anastomosis healing in rats

100%

Krześniak N., Paziewska A., Rubel T., Skrzypczak M., Mikula M., Dzwonek A., Goryca K., Wyrwicz L. S., Jarosz D., Laubitz D., Woszczyński M., Bielecki K., Ostrowski J.

|

2011

|

vol. 58

|

issue 1

79-87

EN

Colon anastomosis is therapeutically challenging because multiple, usually undetectable factors influence a spectrum of repair mechanisms. We hypothesized that low molecular weight heparins, routinely administered perioperatively, may differentially affect gene expression related to colon healing. Twenty pairs of untreated and enoxaparin-treated rats underwent left-side hemicolectomy with a primary end-to-end anastomosis. Normal colon and anastomotic bowel segments were resected on day 0 and on days 1, 3, 5, and 7 after surgery, respectively. Serial anastomosis transverse cross-sections were evaluated microscopically and by microarray (Rat Genome 230 2.0, Affymetrix). Differentially expressed probe sets were annotated with Gene Ontology. We also examined the influence of enoxaparin on fibroblast proliferation and viability in vitro. Among the 5476 probe sets, we identified differential expression at each healing time point, yielding 79 subcategories. Most indicated genes were involved in wound healing, including multicellular organismal development, locomotory behavior, immune response, cell adhesion, inflammatory response, cell-cell signaling, blood vessel development, and tissue remodeling. Although we found no intensity differences in histological features of healing between enoxaparin-treated and control rats, treatment did induce significant expression changes during early healing. Of these changes, 83 probe sets exhibited at least twofold changes and represented different functional annotations, including inflammatory response, regulation of transcription, regulation of apoptosis, and angiogenesis. Fibroblast culture confirmed an anti-viability effect of enoxaparin. Enoxaparin affects colon wound-related gene expression profiles, but further studies will resolve whether heparin treatment is a risk factor after intestinal surgery, at least in some patients.

2

Proangiogenic activity of plant extracts in accelerating wound healing - a new face of old phytomedicines

100%

Majewska I., Gendaszewska-Darmach E.

|

2011

|

vol. 58

|

issue 4

449-460

EN

Angiogenesis, the formation of new capillaries from pre-existing vascular network, plays an important role in physiological and pathological processes such as embryonic development, wound healing, and development of atherosclerosis. Extension of the circulatory network is also considered to be one the most important factors during cancerogenesis. Inhibition of angiogenesis may lead to inhibition of tumor growth whereas stimulation may improve wound healing. Research achievements suggest the use of plants and their extracts as potential therapeutic agents with pro- or antiangiogenic activity. Since the anticancer and antiangiogenic properties of many phytomedicines have been amply reviewed elsewhere this paper will focus on the treatment of vascular insufficiency in wound healing. Globally accepted herbal drugs are thought to be safe and effective, however, there is a need for more evidence-based confirmation in controlled and validated trials. Among the most frequently studied proangiogenic phytochemicals are ginsenosides from Panax ginseng, beta-sitosterol from Aloe vera, calycosin from Radix Astragali, and extracts from Hippophae rhamnoides L. and Angelica sinensis.

3

Non-thermal plasma treatment induces MAPK signaling in human monocytes

88%

Bundscherer L., Nagel S., Hasse S., Tresp H., Wende K., Walther R., Reuter S., Weltmann K.-D., Masur K., Lindequist U.

Open Chemistry

|

2015

|

vol. 13

|

issue 1

EN

The application of non-thermal atmospheric pressure plasma raises a hope for the new wound healing strategies. Next to its antibacterial effect it is known to stimulate skin cells. However, monocytes are also needed for the complex process of a wound healing. This study investigates the impact of plasma on the intracellular signaling events in the primary human monocytes. The proliferative MEK-ERK (MAPK/ERK kinase-extracellular signal-regulated kinase) pathway was activated by short plasma treatment times. In contrast, an induction of the apoptotic JNK (c-Jun N-terminal kinase) cascade as well as activation of caspase 3 were observed after long plasma exposure. These findings indicate that monocytes can be differentially stimulated by plasma treatment and may contribute to the proper wound recovery.

4

Pentraksyna 3 i jej rola w odbudowie tkanek

75%

Górka-Dynysiewicz J., Zuwała-Jagiełło J.

Farmacja Polska

|

2020

|

vol. 76

|

issue 2

65-72

EN

Pentraxin 3 (PTX3) is a member of the long pentraxin family. It is an acute-phase protein produced and released in regions of injury. It belongs to humoral innate immune response. It acts as an indicator and regulator of inflammation, in response to the activity of i.a. proinflammatory cytokines (TNF-α, IL-1β), toll-like receptor (TLR) agonists and lipopolysaccharides. It is synthesised in different types of cells, such as: monocytes, macrophages, dendritic cells, endothelial cells, smooth muscle cells, fibroblasts or adipocytes. PTX3 is also produced during neutrophil differentiation and stored in specific granules of mature neutrophils, ready to be released upon microbial recognition. This multimeric glycoprotein is composed of 381 amino acid residues. It contains the N-terminal domain (18-178 amino acid residues) and the C-terminal domain (179-381 amino acid residues), including the 17-amino-acid signal peptide. Its modular structure enables its various bioactivity. PTX3 removes apoptotic cells during the immune response. PTX3 interacts with components of the hemostatic system and the fibrinolytic cascade, under acidic conditions that occur in damaged tissues. As a result of the interaction with plasminogen and fibrin in the wound, pentraxin 3 promotes the process of fibrinolysis and plays a role in the tissue repair process. Together with chemokines, PTX3 organises the leukocyte recruitment in the region of injury, contributing to the formation of the inflammatory microenvironment and the suppression of the inflammatory response. In many animal models, it has been shown that PTX3 plays a complex, non-redundant role in pathogen resistance, inflammation control and tissue repair, acting as an onco-suppressor gene as well. The diverse bioactivity of PTX3 is probably a result of its capability to interact with a wide spectrum of ligands, including complement components, adhesion molecules, growth factors and extracellular matrix components. The involvement of PTX3 in many biological processes determines it as a potentially important biomarker of many diseases. These studies will prove that pentraxin 3 is involved in tissue regeneration. The involvement of PTX3 in tissue injury / tissue remodelling will highlight the relationship and interaction between homeostasis and resistance. This information helps us to understand why PTX3 may become a potential diagnostic marker of the severity of illness related to tissue remodeling, as well as it provides sufficient evidence for using this protein as a therapeutic tool. A better understanding of the complex mechanisms, in which pentraxin 3 is involved, should be sought. ..

PL

STRESZCZENIE. Pentraksyna 3 (PTX3) jest przedstawicielem długiej rodziny pentraksyn. Jest białkiem ostrej fazy produkowanym i uwalnianym w miejscach uszkodzenia. Należy do humoralnej odporności wrodzonej. Działa jako wskaźnik i regulator zapalenia. PTX3 usuwa komórki apoptotyczne podczas odpowiedzi immunologicznej. PTX3 oddziałuje ze składnikami układu hemostatycznego i kaskadą fibrolityczną, w warunkach kwasowych, które występują w uszkodzonych tkankach. W wyniku reakcji z plazminogenem i fibryną w miejscu zranienia pentraksyna 3 promuje proces fibrynolizy i pełni rolę w procesie naprawy tkanek.

5

Management of hard-to-heal wounds arising as a result of surgical oncology treatment- usage of the modern wound dressings

75%

Lik P., Nejc D.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(1)

10-13

EN

The problem of hard-to-heal wounds concerns 1-1.5% of the total population and about 3% of the population above 60 years of age. The risk factors associated with impaired wound healing are diabetes, arterial and venous insufficiency, advanced atherosclerosis, obesity, and inadequate wound supply. As a result of these pathological processes may develop localized wound infection, disseminated infection, tissue necrosis, and even chronic inflammation carcinogenesis. In the group of patients with malignant tumors, there are wounds arising in the course of the underlying disease and as a result of medical treatment. Wound healing is a significant problem and is often complicated due to the patient’s general condition, comorbidities and complex treatment of cancer, which includes surgery, radiotherapy, and chemotherapy. Radiotherapy used for local-regional control of disease after surgical treatment has a negative effect on healing by causing fibrosis of tissues and blood vessels damage, while chemotherapy interferes with the process of cell proliferation.

6

Role of T-lymphocytes in Radiation-Impaired Wound Healing

75%

Schäffer M., Stülten C., Viebahn R.

Polish Journal of Surgery

|

2007

|

vol. 79

|

issue 4

312-318

EN

Radiation impairs healing, although the underlying mechanisms are not clearly defined. T-lymphocytes have been shown to be critical for wound healing. We hypothesized that radiation-impaired healing may affect different subtypes of T cells.The aim of the study. We studied the effect of local electron irradiation on standard parameters of dermal wound healing in rats and correlated the outcome of healing with the expression of different lymphocyte subtypes in the wound.Material and methods. Groups of 10 rats were irradiated using single dose 12 or 24 Gray electron radiation at the dorsal skin. Control rats were sham-irradiated. On day 5, a skin incision in the irradiated area was performed and polyvinyl alcohol sponges were inserted subcutaneously. Rats were sacrificed 10 days later to determine the wound breaking strength and reparative collagen deposition. Blood lymphocytes were analyzed by FACS. Immunohistochemistry was performed on wound sections.Results. Irradiation significantly reduced wound collagen deposition and wound breaking strength (p <0.05), leading to a 78% reduction in collagen deposition and 47% reduction in breaking strength in 24 Gy animals. Blood lymphocytes were not affected by electron-irradiation, suggesting that the wound was not affected by radiation-induced systemic effects. Impaired healing was reflected, however, in increased expression of wound CD8 cells and decreased expression of CD25 (IL-2 receptor) (p <0.01). No effect was seen on wound CD4 cells. In addition, the ratio of CD4/CD8 was significantly decreased (p <0.05).Conclusions. Radiation-impaired healing is reflected in impaired expression of wound lymphocyte subtypes. Altered lymphocyte subtypes may affect the outcome of healing in irradiated wounds.

7

Platelet-rich plasma, platelet-rich fibrin, and enamel matrix derivative for oral mucosal wound healing

75%

Vokurka J., Hromcik F., Faldyna M., Gopfert E., Vicenova M., Pozarova L., Izakovicova Holla L., Vokurka J., Hromcik F., Faldyna M., Gopfert E., Vicenova M., Pozarova L., Izakovicova Holla L.

|

8

Ziarnina olbrzymich rozmiarów w pochwie po operacji manchesterskiej

63%

Markowska J., Mądry R., Jaszczyńska-Nowinka K., Kasprzak B., Kurzawa P., Bręborowicz J.

Current Gynecologic Oncology

|

2014

|

vol. 12

|

issue 3

245-248

EN

We reported on a case of granulation tissue of large size in the vagina after Manchester operation. A 71-year-old patient was admitted with a tumor of 7 cm in diameter in the vagina. The patient had undergone Manchester operation a year before. Granulation of tissues in the vagina are an often complication after hysterectomy. Clinical symptoms are mucous or blood secretion and mild coital bleeding. In some cases it might also be asymptomatic. It was found that in more than 30% of women after hysterectomy there is granulation tissue in the vagina. It was observed that in more than 60% it is ≤5 mm in size and that it regresses more often than in cases where it is of >5 mm (72% and 33%, respectively). Granulation tissue of >10 mm is very rare. Double biopsies of the 7-centimeter tumor did not provide sufficient information on the tumor origin. There are different therapeutic options for granulation tissue depending on its size – from observation to laser and surgical treatment. In the presented case the only possible option was according to us cautious removal of the tumor from the anterior wall of the vagina to prevent bladder damage. Tumor excision was performed – immunohistochemical staining methods revealed granulation tissue.

PL

Opisano przypadek dużej ziarniny w pochwie po operacji manchesterskiej. Siedemdziesięciojednoletnia pacjentka została przyjęta z powodu 7-centymetrowego guza w pochwie. Chora przed rokiem przebyła operację manchesterską. Ziarnina w kikucie pochwy jest częstym powikłaniem po wycięciu macicy. Klinicznie przebiega z nieprawidłową wydzieliną z pochwy, niekiedy krwistą, krwawieniem przy współżyciu płciowym, choć może też nie powodować żadnych objawów. Ocenia się, że ziarnina w kikucie pochwy występuje u ponad 30% kobiet po operacjach wycięcia macicy. W ponad 60% ma ona rozmiary ≤5 mm i w takich przypadkach jej samoistna regresja jest częstszym zjawiskiem, niż kiedy ma wielkość >5 mm (odpowiednio w 72% i 33%). Ziarnina o wielkości >10 mm występuje rzadko. Dwukrotnie wykonane biopsje 7-centymetrowego guza nie wyjaśniły jednoznacznie jego pochodzenia. Metody postępowania z ziarniną są różne, w zależności od jej wielkości – od postawy wyczekującej po leczenie laserem i leczenie chirurgiczne. W sytuacji tak wielkiej ziarniny jedyną opcją wydaje się ostrożne chirurgiczne oddzielenie zmiany z przedniej ściany pochwy w celu uniknięcia okaleczenia pęcherza moczowego. Wycięto guz w całości – metody immunohistochemiczne potwierdziły rozpoznanie tkanki ziarninowej.

9

Pressure injury treatment with anodal and cathodal electrical stimulation in persons with nervous system injuries. A prospective, randomized, clinical study. Preliminary report.

63%

Polak A., Nawrat-Szołtysik A., Ickowicz T., Kucio E., Kasprzak K., Chlebek A., Etfer B., Pniowska M., Rajca J., Łagodzic S., Kania W.

|

vol. 21(3)

23-34

PL

Wstęp: Elektrostymulacja (ES) jest zabiegiem rekomendowanym w leczeniu odleżyn ale metodyka zabiegów zapewniających najlepsze skutki lecznicze wymaga jeszcze ustalenia. Cel: Porównanie skuteczności ES katodowej i anodowej w leczeniu odleżyn II-IV stopnia. Projekt badawczy: Badanie eksperymentalne z randomizacją. Materiał i metody: 38 osób z odleżynami leczonych w Centrum Rehabilitacji na terenie Górnego Śląska zostało losowo podzielonych do grupy elektrostymulacji anodowej (AG/12 osób; średni wiek 52,83 lata), elektrostymulacji katodowej (KG/13 osób; średni wiek 52,00 lata) i elektrostymulacji placebo (PG/13 osób; średni wiek 54,46 lata). U wszystkich chorych stosowano standardowe leczenie odleżyn. Dodatkowo w AG i KG zastosowano elektrostymulację wysokonapięciową prądem pulsującym (high-voltage monophasic pulsed current − HVMPC) (impulsy podwójne szpiczaste, 154 μs; 100 Hz; 0,36 A; 360 μC/s) przez 50 minut dziennie, pięć dni w tygodniu, przez 8 tygodni. W AG elektrodą leczniczą była anoda, a w KG – katoda. W PG wykonywano symulowaną elektrostymulację. Obie elektrody były układane na wilgotnej gazie. Elektrodę leczniczą układano na powierzchni rany a zamykającą obwód na zdrowej skórze w odległości przynajmniej 15 cm od rany. Pole powierzchni odleżyn było mierzone przed leczeniem oraz po zakończeniu każdego kolejnego tygodnia terapii. Wyniki: W grupach AG i KG powierzchnia odleżyn zmniejszyła się odpowiednio o 73,68% (SD 28,03) i 76,02% (SD 17,51). Wyniki te były znamiennie statystycznie większe niż w PG (44,20%; SD 20,86). Wyniki uzyskane w AG i KG nie różniły się znamiennie statystycznie. Wnioski: ES wysokonapięciowa anodowa i katodowa w podobnym stopniu przyczyniają się do zmniejszenia odleżyn II-IV stopnia.

EN

Introduction: Electrical stimulation (ES) is a treatment recommended for pressure injuries (PIs), but an optimal protocol methodology for wound treatment has not yet been established. Objective: Comparing the effectiveness of cathodal and anodal ES in the treatment of category II-IV pressure injuries. Research project: Experimental trial with randomization. Material and methods: 38 individuals with pressure wounds treated at the Rehabilitation Centre in the region of Upper Silesia were randomly divided into the anodal ES group (AG/12 people, mean age 52.83 years), cathodal ES group (CG/13 people, average age 52.00 years) and the ES placebo group (PG/13 people, average age 54.46 years). Standard pressure injury treatment was implemented in all patients. Additionally, in the AG and CG, ES with high-voltage monophasic pulsed current (HVMPC; twin-peak impulses; 154 μs; 100 pps; 0.36 A; 360 μC/s) was applied for 50 minutes a day, fi ve days a week, for 8 weeks. In the AG group, the healing electrode was an anode, while in the CG, cathodes were used. In the PG, sham ES was performed. Both electrodes were placed on moist gauze. The electrode for treatment was placed on the surface of the wound and the return electrode was positioned on healthy skin at least 15 cm from the PI edge. The surface area of the PIs was measured before and after each subsequent week of therapy. Results: In the AG and CG, the surface of the pressure injuries decreased by 73.68% (SD 28.03) and 76.02% (SD 17.51), respectively. These results were statistically signifi cantly higher than in the PG (44.20%, SD 20.86). The results obtained in AG and CG did not signifi cantly differ statistically. Conclusions: High-voltage anodal and cathodal ES cause a decrease in category II-IV pressure injuries to a similar extent.

10

NOWE ROZWIĄZANIA TECHNOLOGICZNE W ASPEKCIE MIEJSCOWEGO I DOUSTNEGO PODANIA RESWERATROLU

63%

Górska A., Jachowicz R., Niwiński K.

Farmacja Polska

|

2019

|

vol. 75

|

issue 11

599-604

EN

Resveratrol (3,5,4-trihydroxystilbene) is a natural polyphenolic compound with a wide spectrum of biological activities, which could possibly be useful in the prevention or treatment of cardiovascular, neurodegenerative diseases, cancer, as well as premature skin aging. The extraction and synthesis methods have been developed rapidly for resveratrol. It is isolated mainly from Polygonum cuspidatum due to its high concentration in this herb. However, rapid development of biotechnology led to a new way of resveratrol synthesis directly in recombinant yeast, but also in bacteria, such as Escherichia coli. Currently, resveratrol is used as a dietary supplement in form of tablets, capsules or sublingual drops. Nonetheless, resveratrol application is still being a major challenge due to its poor solubility in water as well as low and erratic bioavailability. However, the latest studies showed the possibility of extending the therapeutic range of resveratrol utility, including its potential as a wound care agent. The systems designed for application to the skin are particularly promising, although the formulations proposal for oral administration are also interesting. Despite its potential as a compound administered topically, nowadays resveratrol is available only as an anti-aging ingredient in skin care products. As a substance with the pleiotropic mode of action, it has become the object of interest of many research groups as well as the pharmaceutical industry. Most studies have tended to focus on pharmacological activity of raw resveratrol and its poor bioavailabilty, thus the number of research concerning the development of a drug delivery system for resveratrol is very limited. The present review summarizes the most recent literature which demonstrates the currently used technologies allowing to overcome poor bioavailability of resveratrol, with particular emphasis put on its topical and oral administration. The article shows the current state of knowledge on delivery systems with resveratrol such as liposomes, nanoemulsions, lipid nanoparticles and nanocrystals. It presents also an overview of recent developments in the use of resveratrol in the prevention and treatment of different skin diseases.

PL

Resweratrol (3,4',5-trihydroksystilben) jako substancja o szerokim spektrum aktywności biologicznej stanowi przedmiot wielokierunkowego zainteresowania. Obecnie stosowany jest jako suplement diety oraz składnik kosmetyków o przeciwstarzeniowym działaniu, jednak najnowsze wyniki badań wskazują możliwość rozszerzenia zakresu terapeutycznego resweratrolu m.in. o pielęgnacje ran. Wielokierunkowe działanie farmakodynamiczne, przy jednocześnie trudnej rozpuszczalności w wodzie i niskiej biodostępności rozszerza problematykę badawczą o poszukiwanie nowych form leku zapewniających uzyskanie optymalnego efektu terapeutycznego. Szczególnie obiecujące są układy przeznaczone do aplikacji na skórę, jakkolwiek ciekawa jest też propozycja formulacji do podania drogą doustną. W pracy przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat właściwości i zakresu stosowania resweratrolu, ze szczególnym uwzględnieniem nowych rozwiązań technologicznych w formie liposomów, nanoemulsji, nanokryształów, nanocząstek lipidowych czy materiałów opatrunkowych pod kątem jego miejscowego i doustnego podania.

11

Glycosaminoglycans – types, structure, functions, and the role in wound healing processes

63%

Orlińska K., Komosińska-Vassev K., Olczyk K., Kowalczyk A., Olczyk P.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2023

|

issue 77

PL

Glikozoaminoglikany (glycosaminoglycans – GAGs) są grupą heteropolisacharydów, w której skład wchodzą: siarczany chondroityny, siarczany dermatanu, siarczany heparanu, heparyny, siarczany keratanu oraz kwas hialuronowy. GAGs zbudowane są z ujemnie naładowanych łańcuchów polisacharydowych, złożonych z powtarzających się jednostek disacharydowych, do których należą reszty N-acetylowanej heksozoaminy – D-glukozoaminy lub D-galaktozoaminy – albo N-siarczanowanej D-glukozoaminy oraz reszty kwasu heksuronowego – D-glukuronowego lub L-iduronowego – albo galaktozy. Wszystkie GAGs, z wyjątkiem kwasu hialuronowego, posiadają grupę siarczanową oraz tworzą, po przyłączeniu do białek rdzeniowych, proteoglikany (proteoglycans – PGs). GAGs pełnią wiele ważnych biologicznych funkcji, determinujących funkcje PGs. Te ostatnie są obecne we wszystkich rodzajach tkanek, uczestniczą w procesach migracji, proliferacji i różnicowania komórek. Występują głównie w macierzy pozakomórkowej (extracellular matrix – ECM), biorąc udział w organizacji ECM, kształtując jej strukturę i właściwości mechaniczne. Pełnią istotną rolę w utrzymaniu homeostazy, a także wywierają wpływ na szereg procesów metabolicznych, takich jak mineralizacja kości i krzepnięcie krwi. PGs (ze względu na silnie ujemny ładunek łańcuchów glikanowych) biorą udział w selektywnej przepuszczalności błon komórkowych. Składniki ECM, w tym GAGs, odgrywają rolę strukturalno-czynnościową podczas gojenia się uszkodzeń tkankowych. Regulują proces gojenia poprzez stanowienie rezerwuaru i modulatora dla cytokin i czynników wzrostu oraz pełnią funkcje strukturalne poprzez wypełnianie ubytków tkankowych podczas procesu naprawczego.

EN

Glycosaminoglycans (GAGs) are a group of heteropolysaccharides, which include: chondroitin sulfates, dermatan sulfates, heparan sulfates, heparin, keratan sulfates, and hyaluronic acid. GAGs are composed of negatively charged polysaccharide chains composed of repeating disaccharide units, which include N-acetylated hexosamine residues – D-glucosamine or D-galactosamine – or N-sulfated D-glucosamine and hexuronic acid residues – D-glucuronic or L-iduronic acid – or galactose. All GAGs, except for hyaluronic acid, have a sulfate group and form proteoglycans (PGs) when attached to the core proteins. GAGs have many important biological functions influencing PGs functions. PGs are present in all types of tissues and participate in cell migration, proliferation, and differentiation. They occur mainly in the extracellular matrix (ECM), where they participate in ECM organization, structure formation and mechanical properties. They play an important role in maintaining homeostasis and also influence metabolic processes, such as bone mineralization and blood coagulation. PGs (due to the strongly negative charge of the glycan chains) are involved in the selective permeability of cell membranes. Components of the ECM, including GAGs, play a structural and functional role during the healing of tissue damage. They regulate the healing process by acting as a reservoir and modulator for cytokines and growth factors and perform structural functions by filling tissue defects during the repair process.

12

Glycosaminoglycans – types, structure, functions, and the role in wound healing processes

63%

Orlińska K., Komosińska-Vassev K., Olczyk K., Kowalczyk A., Olczyk P.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2023

|

issue 77

204-216

EN

Glycosaminoglycans (GAGs) are a group of heteropolysaccharides, which include: chondroitin sulfates, dermatan sulfates, heparan sulfates, heparin, keratan sulfates, and hyaluronic acid. GAGs are composed of negatively charged polysaccharide chains composed of repeating disaccharide units, which include N-acetylated hexosamine residues – D-glucosamine or D-galactosamine – or N-sulfated D-glucosamine and hexuronic acid residues – D-glucuronic or L-iduronic acid – or galactose. All GAGs, except for hyaluronic acid, have a sulfate group and form proteoglycans (PGs) when attached to the core proteins. GAGs have many important biological functions influencing PGs functions. PGs are present in all types of tissues and participate in cell migration, proliferation, and differentiation. They occur mainly in the extracellular matrix (ECM), where they participate in ECM organization, structure formation and mechanical properties. They play an important role in maintaining homeostasis and also influence metabolic processes, such as bone mineralization and blood coagulation. PGs (due to the strongly negative charge of the glycan chains) are involved in the selective permeability of cell membranes. Components of the ECM, including GAGs, play a structural and functional role during the healing of tissue damage. They regulate the healing process by acting as a reservoir and modulator for cytokines and growth factors and perform structural functions by filling tissue defects during the repair process.

PL

Glikozoaminoglikany (glycosaminoglycans – GAGs) są grupą heteropolisacharydów, w której skład wchodzą: siarczany chondroityny, siarczany dermatanu, siarczany heparanu, heparyny, siarczany keratanu oraz kwas hialuronowy. GAGs zbudowane są z ujemnie naładowanych łańcuchów polisacharydowych, złożonych z powtarzających się jednostek disacharydowych, do których należą reszty N-acetylowanej heksozoaminy – D-glukozoaminy lub D-galaktozoaminy – albo N-siarczanowanej D-glukozoaminy oraz reszty kwasu heksuronowego – D-glukuronowego lub L-iduronowego – albo galaktozy. Wszystkie GAGs, z wyjątkiem kwasu hialuronowego, posiadają grupę siarczanową oraz tworzą, po przyłączeniu do białek rdzeniowych, proteoglikany (proteoglycans – PGs). GAGs pełnią wiele ważnych biologicznych funkcji, determinujących funkcje PGs. Te ostatnie są obecne we wszystkich rodzajach tkanek, uczestniczą w procesach migracji, proliferacji i różnicowania komórek. Występują głównie w macierzy pozakomórkowej (extracellular matrix – ECM), biorąc udział w organizacji ECM, kształtując jej strukturę i właściwości mechaniczne. Pełnią istotną rolę w utrzymaniu homeostazy, a także wywierają wpływ na szereg procesów metabolicznych, takich jak mineralizacja kości i krzepnięcie krwi. PGs (ze względu na silnie ujemny ładunek łańcuchów glikanowych) biorą udział w selektywnej przepuszczalności błon komórkowych. Składniki ECM, w tym GAGs, odgrywają rolę strukturalno-czynnościową podczas gojenia się uszkodzeń tkankowych. Regulują proces gojenia po-przez stanowienie rezerwuaru i modulatora dla cytokin i czynników wzrostu oraz pełnią funkcje strukturalne poprzez wypełnianie ubytków tkankowych podczas procesu naprawczego.

Refine search results

Gene expression alterations induced by low molecular weight heparin during bowel anastomosis healing in rats

Proangiogenic activity of plant extracts in accelerating wound healing - a new face of old phytomedicines

Non-thermal plasma treatment induces MAPK signaling in human monocytes

Pentraksyna 3 i jej rola w odbudowie tkanek

Management of hard-to-heal wounds arising as a result of surgical oncology treatment- usage of the modern wound dressings

Role of T-lymphocytes in Radiation-Impaired Wound Healing

Platelet-rich plasma, platelet-rich fibrin, and enamel matrix derivative for oral mucosal wound healing

Ziarnina olbrzymich rozmiarów w pochwie po operacji manchesterskiej

Pressure injury treatment with anodal and cathodal electrical stimulation in persons with nervous system injuries. A prospective, randomized, clinical study. Preliminary report.

NOWE ROZWIĄZANIA TECHNOLOGICZNE W ASPEKCIE MIEJSCOWEGO I DOUSTNEGO PODANIA RESWERATROLU

Glycosaminoglycans – types, structure, functions, and the role in wound healing processes

Glycosaminoglycans – types, structure, functions, and the role in wound healing processes