Search results

1

Wieloletnia obserwacja pacjenta po przebytym w okresie noworodkowym pęknięciu nerki z powodu zastawki cewki tylnej

100%

Straż-Żebrowska E., Lichosik M., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2008

|

vol. 4

|

issue 3

200-204

EN

Urinary tract defects are one of the most common congenital anomalies. As a result of progress in the medical imaging methods and chirurgical procedures with development of endoscopic facilities, early diagnosis and fast management is possible. Therefore we can avoid many complications caused by congenital defects. Congenital hydronephrosis may be due to a variety of causes: an obstruction in ureteropelvic junction, ureterostenosis, kidney duplication, vesicoureteral reflux, posterior urethral valve, prune belly syndrome. Posterior urethral valve is the most common reason for abnormal bladder emptying and occurs in approximately 1 in 5000 live male births. The clinical presentation of posterior urethral valve is variable. As a result of występumechanical obstruction, we can observe bladder hypertrophy, detrusor sphincter dysfunction, vesical diverticula, distension and elongation of the ureters, kidney dysplasia. The mild obstructive syndrome, like voiding disorder or nocturnal enuresis, is caused by “mini valve” type of posterior urethral valve that is characterized by limited functional impairment and upper urinary tract changes. In severely cases pulmonary hypoplasia and oligohydramnios may exhibit as a result of intrauterine renal dysfunction, therefore high perinatal mortality is observed. We describe the case of kidney rupture of the patient with posterior urethral valve, who was diagnosed in neonatal period and underwent chirurgical intervention. During following 17 years, the patient has been under regular control in Department of Pediatrics, Nephrology and Allergology in Military Medical Institute. Blood test and urinary test were constantly controlled and did not revealed any abnormalities, however imaging methods showed smaller injured kidney. Actually injured kidney present irregular echogenicity in ultrasonography, as well as irregular perfusion and accumulation of radiotracer within renal parenchyma, however with the function proportional to its mass in renoscyntygraphy. At the early childhood the boy suffered from nocturnal enuresis but after pharmacological treatment a gradual improvement was observed. Actually the boy is 17 years old and arterial hypertension has been recently diagnosed. Infant’s kidney with the lack of correlation between its mass and child’s weight and with weak protective structure is extremely exposed to injury factors. Depending on the degree of kidney’s injury conservatively or rarely chirurgical treatment is administrated.

PL

Wady układu moczowego należą do najczęstszych wad wrodzonych. W dobie szybkiego rozwoju medycznych technik obrazowych oraz metod operacyjnych, szczególnie w zakresie możliwości endoskopowych, wczesne wykrycie wad pozwala na szybką interwencję w celu niedopuszczenia do rozwoju powikłań przez nie wywołanych. Do najczęstszych wad wodonerczowych należą: wodonercze spowodowane przeszkodą w połączeniu miedniczkowo-moczowodowym, obwodowe zwężenie moczowodu, zdwojenie nerki, wsteczne odpływy pęcherzowo-moczowodowe, zastawki cewki tylnej, zespół śliwkowatego brzucha. Najczęstszą przyczynę utrudnionego odpływu moczu u chłopców stanowią zastawki cewki tylnej występujące z częstotliwością 1:5000 noworodków. Ich obecność doprowadza w drogach moczowych do przerostu mięśniówki pęcherza moczowego, dysfunkcji mięśnia wypieracza, tworzenia się uchyłków w obrębie ściany pęcherza, poszerzenia i wydłużenia moczowodów, dysplazji nerek. Zastawki cewki tylnej mogą być również przyczyną nieprawidłowego oddawania moczu, np. moczenia nocnego. Najczęściej dotyczy to zastawek o typie mini valve, niepowodujących zmian w górnych drogach moczowych. Do najcięższych konsekwencji wywoływanych przez zastawki cewki tylnej należą małowodzie i niedorozwój układu oddechowego obarczone dużym stopniem śmiertelności. U przedstawionego pacjenta zastawki cewki tylnej były przyczyną pęknięcia lewej nerki w okresie noworodkowym, które wymagało pilnego zaopatrzenia chirurgicznego. Przez kolejne 17 lat chłopiec pozostawał pod okresową opieką naszej Kliniki. W wykonywanych badaniach laboratoryjnych surowicy i moczu nie stwierdzano nieprawidłowości, natomiast w badaniach obrazowych nerka po urazie jest mniejsza, aktualnie z nieprawidłową echogenicznością, scyntygraficznie o niezbyt równomiernym ukrwieniu i miąższowym gromadzeniu znacznika, ale z funkcją zachowaną proporcjonalnie do masy tej nerki. U chłopca przez kilka lat występował problem moczenia nocnego, który ustąpił po leczeniu farmakologicznym. W 17. roku życia stwierdzono nadciśnienie tętnicze. Nerka dziecięca z uwagi na dużą masę w stosunku do wielkości dziecka i słabe struktury ochronne jest podatna na czynniki urazowe. W zależności od stopnia uszkodzenia nerki po urazie pacjent wymaga leczenia zachowawczego, rzadziej operacyjnego.

2

Kamica układu moczowego u dzieci w wieku 0–3 lata w badaniach własnych z uwzględnieniem współwystępowania wad i zakażeń układu moczowego

100%

Wachnicka-Bąk A., Jobs K., Jung A., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 2

164-170

EN

In recent years, there has been a significant increase in the number of children with urolithiasis, particularly in the youngest age group. It is estimated that metabolic disorders account for about 75% of cases of stone formation. Urinary tract infections and defects promote stone formation in children. The aim of the study was to evaluate paediatric patients aged up to 3 years, diagnosed with urolithiasis and staying under the care of our Department, with attention being paid to staghorn calculi and the coexistence of urinary tract infections and defects. Material: A total 514 children with urolithiasis, including 122 children aged up to 3 years, were staying under the care of the Department. Methods: We have performed a retrospective analysis of medical records of children hospitalised at the Department of Paediatrics, Paediatric Nephrology and Allergology of the Military Institute of Medicine between 2008 and 2014 due to urolithiasis. Results: Children in the youngest age group, i.e. up to 3 years old, including 50% of children diagnosed in their first year of life, accounted for 25% of patients with urolithiasis. Urinary tract defects and infections coexisted with urolithiasis in more than 70% of the monitored patients. Staghorn urolithiasis was diagnosed in 16.4% of patients, mostly in children with urolithiasis complicated by urinary infection and/or urinary tract defects. Staghorn urolithiasis was not related to urinary tract defects or infections in more than 30% of children.

PL

W ostatnich latach znacząco zwiększa się liczba dzieci z kamicą układu moczowego, zwłaszcza w najmłodszej grupie wiekowej. Ocenia się, że u około 75% z nich przyczyną tworzenia złogów są zaburzenia metaboliczne. U dzieci do procesu tworzenia złogów przyczyniają się zakażenia oraz wady układu moczowego. Celem pracy była ocena pacjentów pediatrycznych w wieku do 3 lat z rozpoznaniem kamicy układu moczowego, pozostających pod opieką naszego ośrodka, z uwzględnieniem kamicy odlewowej oraz współwystępowania zakażeń i wad układu moczowego. Materiał: Pod opieką ośrodka pozostawało 514 dzieci z kamicą układu moczowego, w tym 122 dzieci do 3. roku życia. Metoda: Retrospektywna analiza dokumentacji medycznej dzieci hospitalizowanych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego z powodu kamicy układu moczowego w latach 2008–2014. Wyniki: Jedną czwartą chorych z kamicą moczową stanowiły dzieci z najmłodszej grupy, w wieku do 3 lat, wśród których u prawie 50% zdiagnozowano chorobę w 1. roku życia. Wady rozwojowe układu moczowego oraz zakażenia dróg moczowych towarzyszyły kamicy u ponad 70% obserwowanych pacjentów. Kamicę odlewową stwierdzono u 16,4% badanych, najczęściej u dzieci z przebiegiem kamicy powikłanym zakażeniem układu moczowego i/lub z wadami dróg moczowych. U ponad 30% dzieci kamica odlewowa nie była związana z wadą ani zakażeniem układu moczowego.

3

Ocena stężenia ludzkiej obojętnochłonnej lipokaliny (NGAL) w surowicy i moczu dzieci z wadami układu moczowego, poddanych badaniu z użyciem dożylnego środka kontrastowego – doniesienie wstępne

100%

Jobs K., Rączka A., Jung A., Lichosik M.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 1

44-47

EN

For diagnostic and treatment purpose it is often necessary to perform radiologic examinations with radiocontrast media. Once, in spite of making contrast media more and more safe, specific form of acute kidney injury (AKI), called contrast-induced nephropathy, is still common complication. Many incidences of acute renal injury can lead to chronic renal disease. Lately a promising biomarker for early diagnosis of AKI was found. It is neutrophil gelatinase-associated lipocalin (NGAL). Its level in blood and urine rises within few hours from the time of insult. The aim of the study was preliminary estimation of NGAL level in patients receiving intravenous contrast because of urography. Material: Seven patients with urinary tract abnormalities (5 girls, 2 boys, mean age 8.5 years). They had normal renal function and had not microalbuminuria. Results: Before administration of the contrast, mean NGAL blood level was 69.9 ng/ml and mean NGAL urine level was 15.8 ng/ml. Four hours after contrast administration mean urine NGAL level raised to 44.18 ng/ml. Forty-eight hours later mean NGAL blood level was 54.31 ng/ml and mean urine NGAL level – 31.18 ng/ml, still twofold higher than before contrast administration. Conclusions: It is of notice that urine NGAL was threefold higher 4 hours after contrast administration than before, and higher level persisted 48 hours later. It is possible that intravenous contrast administration has negative influence on renal function even in patients with initially good renal function.

PL

Badania z użyciem dożylnych środków kontrastowych są często niezbędne w diagnostyce różnych schorzeń. Jednocześnie, mimo stosowania coraz bezpieczniejszych preparatów, po ich podaniu nadal obserwuje się, przeważnie przejściowe, pogorszenie funkcji nerek nazywane nefropatią pokontrastową. Wielokrotne epizody ostrego uszkodzenia funkcji nerek (AKI) mogą z czasem doprowadzić do przewlekłej choroby nerek. W ostatnich latach odkryto nowy, czuły parametr, oceniający ostre uszkodzenie funkcji nerek bardzo wcześnie, bo już w ciągu kilku godzin po zadziałaniu czynnika szkodliwego. Jest nim stężenie we krwi i, przede wszystkim, w porcji moczu ludzkiej obojętnochłonnej lipokaliny (NGAL). Celem pracy jest wstępna ocena stężenia NGAL u pacjentów badanych z użyciem dożylnego środka cieniującego. Materiał stanowiło 7 pacjentów z wadami układu moczowego (5 dziewczynek, 2 chłopców w średnim wieku 8,5 roku), u których wykonano urografię. Wszyscy badani mieli prawidłową czynność nerek, nie stwierdzano u nich mikroalbuminurii. Wyniki: Przed podaniem kontrastu średnie stężenie NGAL w surowicy wynosiło 69,9 ng/ml, w porcji moczu – 15,8 ng/ml. Po 4 godzinach od podania kontrastu średnie stężenie NGAL w porcji moczu podniosło się do 44,18 ng/ml. Po 48 godzinach średnie stężenie NGAL w surowicy wynosiło 54,31 ng/ml, w porcji moczu średnie stężenie obniżyło się do 31,18 ng/ml. Wnioski: Zwraca uwagę fakt potrojenia stężenia NGAL w porcji moczu po 4 godzinach od podania dożylnego kontrastu i utrzymywania się wyższych stężeń po 48 godzinach od badania, co może świadczyć o negatywnym wpływie środka kontrastowego na czynność nerek nawet u pacjentów bez cech przewlekłej choroby nerek.

4

Zakażenia układu moczowego u noworodków

100%

Bochniewska V., Jung A., Maślany A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 2

121-123

EN

Urinary tract is a frequent location of infection among children, this also applies to neonatal period. The prevalence of urinary tract infections (UTI) ranges from 0.1% to 1% among newborns born on time with a normal weight, about 10% among patients with a low birth weight and 4 to 25% in premature newborns. There are several defence mechanisms protecting against the development of UTI. The most significant microorganisms responsible for developing UTI among neonates are: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis and Candida albicans. Chlamydia trachomatis is also playing an important role in these kind of infections. The most frequent is occurrence of E. coli. In the neonatal period UTI is usually hematogenous or developed by the continuity of the reproductive tract of the mother. Nosocomial infections are also play a significant role in spreading microorganisms in this age group. Diagnosis UTI among newborns is difficult because of the nonspecific clinical representation. The course of the disease can vary from asymptomatic and mild to very severe and fully-blown. The diagnostic process should include markers of inflammation (i.e. leukocytosis, C-reactive protein and OB), urinalysis, urine culture and abdominal sonography. Other advanced diagnostic methods such as voiding cystourethrography and renal scintigraphy are chosen individually. Popularity of prenatal ultrasound tests has resulted in earlier detection of urinary abnormalities that constitute 20% of all birth defects. Antibiotics are a treatment of choice in urinary tract infections among neonates. Intensity of treatment depends on general state of the newborn, clinical symptoms and laboratory findings. The following antibiotic prophylaxis is recommended until completion of all diagnostic tests. A history records of urinary tract infections in a neonatal period is an indication for a specialist nephrological care, and often an urological care in the future.

PL

Układ moczowy jest częstym miejscem lokalizacji zakażeń u dzieci, również u noworodków. Częstość występowania zakażeń układu moczowego (ZUM) wynosi 0,1‑1% u noworodków urodzonych o czasie z prawidłową masą ciała oraz około 10% wśród pacjentów z niską masą urodzeniową i 4‑25% u urodzonych przedwcześnie. Istnieje szereg mechanizmów obronnych przed rozwojem ZUM. Wśród drobnoustrojów wywołujących ZUM u noworodków istotną rolę odgrywają: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis oraz Candida albicans. Duże znaczenie w etiologii ZUM ma zakażenie Chlamydia trachomatis. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZUM jest E. coli. W okresie noworodkowym do rozwoju ZUM może dochodzić drogą krwiopochodną lub przez ciągłość z dróg rodnych matki. Ważną rolę odgrywają zakażenia szpitalne. Rozpoznanie ZUM u noworodka jest trudne z uwagi na niecharakterystyczny obraz kliniczny. Przebieg choroby może być bardzo gwałtowny lub skryty oraz skąpo- lub bogatoobjawowy. W diagnostyce ZUM u noworodków należy uwzględnić: wykładniki stanu zapalnego we krwi (leukocytoza, ↑OB, ↑CRP), wynik badania ogólnego moczu i posiewu moczu oraz badanie ultrasonograficzne układu moczowego. Dalsza diagnostykę – cystografię mikcyjną, scyntygrafię nerek – wykonuje się według indywidualnych wskazań. Upowszechnienie prenatalnych badań USG przyczyniło się do jeszcze wcześniejszego wykrywania wad układu moczowego, które stanowią 20% wszystkich wad wrodzonych. Antybiotykoterapia jest postępowaniem z wyboru w leczeniu ZUM u noworodków. Intensywność leczenia zależy od stanu ogólnego noworodka, objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. Do czasu zakończenia diagnostyki układu moczowego zaleca się profilaktykę przeciwbakteryjną. Przebycie zakażenia układu moczowego w okresie noworodkowym jest w przyszłości wskazaniem do opieki nefrologicznej, a często również urologicznej.

5

Zakażenie układu moczowego u dzieci

100%

Bochniewska V., Jung A., Żuber J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 1

12-22

EN

Urinary tract infections are one of the most common bacterial diseases among children. In the adult population urinary tract infections represent 10‑20% of community‑acquired infections and approximately 40‑50% of nosocomial infections. In the neonatal period and in the first three months of live urinary tract infections are observed more frequently among boys whereas in the following years this is more common among girls. Urine found in the urinary tract of a healthy men is sterile. The presence of microorganisms (bacteria, viruses, fungi) in the urinary tract located above the sphincter of the bladder is considered to be the urinary tract infection. Increased uropathogenic colonization around the external urethral orifice, urinary retention and weakness of local defence mechanisms are playing crucial role in developing the urinary tract infections. Evolution of urinary tract infections among children usually takes place through the ascending path. Haematogenous urinary tract infections occur mainly during neonatal period and among infants. Recurrent urinary tract infections are usually observed among children during their first year of life. Escherichia coli is responsible for approximately 33‑90% cases of urinary tract infections among children, depending on age and sex. Clinical symptoms of urinary tract infections vary depending on the child’s age, anatomic location and severity of inflammatory changes. It is not possible to take one standardized approach in the treatment of urinary tract infections. Generally, the rule is that the younger the child and the more severe form of the disease, the therapy should be more intense. Method treatment is always chosen individually. Co‑trimoxazole prophylaxis treatment, for 12 months, reduces the risk of re‑infection.

PL

Zakażenia układu moczowego należą do najczęstszych chorób bakteryjnych wieku dziecięcego. W populacji dorosłych zakażenia układu moczowego stanowią około 10‑20% wszystkich zakażeń pozaszpitalnych i około 40‑50% zakażeń szpitalnych. W okresie noworodkowym i w pierwszym kwartale życia znacznie częściej chorują chłopcy, w późniejszym wieku dziewczynki. Mocz znajdujący się w układzie moczowym zdrowego człowieka jest jałowy. Obecność drobnoustrojów (bakterii, wirusów, grzybów) w drogach moczowych położonych powyżej zwieracza pęcherza moczowego uznaje się za zakażenie układu moczowego. W rozwoju zakażenia układu moczowego istotną rolę odgrywają: zwiększona kolonizacja uropatogennymi drobnoustrojami okolicy zewnętrznego ujścia cewki moczowej, zaleganie moczu oraz osłabienie miejscowych mechanizmów odpornościowych. Rozwój zakażenia układu moczowego u dzieci najczęściej odbywa się drogą wstępującą. Zakażenie drogą krwiopochodną występuje głównie w okresie noworodkowym i niemowlęcym. Najczęstsze nawroty zakażeń układu moczowego obserwuje się u dzieci w 1. roku życia. Za 33‑90% przypadków zakażeń u dzieci, w zależności od płci i wieku, odpowiada Escherichia coli. Objawy kliniczne zakażenia układu moczowego różnią się w zależności od wieku dziecka, lokalizacji i ciężkości zmian zapalnych. W leczeniu zakażenia układu moczowego generalnie obowiązuje zasada, że im młodsze dziecko i cięższa postać choroby, tym terapia powinna być bardziej intensywna. W uzasadnionych przypadkach stosowanie profilaktyki kotrimoksazolem przez 12 miesięcy zmniejsza ryzyko powtórnego zakażenia.

Refine search results

5 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2016

1 2012

1 2011

1 2010

1 2008

5 Jung A.

2 Bochniewska V.

2 Jobs K.

2 Lichosik M.

1 Kalicki B.

1 Maślany A.

1 Rączka A.

1 Straż-Żebrowska E.

1 Wachnicka-Bąk A.

1 Żuber J.

Wieloletnia obserwacja pacjenta po przebytym w okresie noworodkowym pęknięciu nerki z powodu zastawki cewki tylnej

Kamica układu moczowego u dzieci w wieku 0–3 lata w badaniach własnych z uwzględnieniem współwystępowania wad i zakażeń układu moczowego

Ocena stężenia ludzkiej obojętnochłonnej lipokaliny (NGAL) w surowicy i moczu dzieci z wadami układu moczowego, poddanych badaniu z użyciem dożylnego środka kontrastowego – doniesienie wstępne

Zakażenia układu moczowego u noworodków

Zakażenie układu moczowego u dzieci