Search results

1

Naczyniakowłókniak młodzieńczy z inwazją wewnątrzczaszkową – diagnostyka i leczenie

100%

Gołąbek W., Szymańska A., Szymański M., Czekajska-Chehab E., Jargiełło T.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 2

1-7

PL

Wstęp: W niniejszym badaniu retrospektywnym poddano analizie wyniki badań radiologicznych, postępowanie lecznicze oraz wyniki leczenia chorych z naczyniowłókniakiem młodzieńczym z inwazją wewnątrzczaszkową. Omówiono: częstość szerzenia wewnątrzczaszkowego, jego drogi i wpływ na postępowanie lecznicze. Materiał i metody: Zanalizowano dokumentację medyczną 62 chorych z naczyniakowłókniakiem młodzieńczym. 10 chorych z guzami szerzącymi się wewnątrzczaszkowo włączono do badania. Wszyscy pacjenci to mężczyźni w wieku od 10 do 19 lat. Wyniki: Zgodnie z klasyfikacją Andrewsa, 8 chorych prezentowało stadium IIIb, 1 stadium IVa i 1 stadium IVb. U 8 chorych guz położony był zewnątrzoponowo, natomiast inwazję wewnątrzoponową stwierdzono w 2 przypadkach. 9 osób było leczonych operacyjnie. Najczęściej stosowano łączony dostęp: z dołu podskroniowego i podwargowy. Jednego chorego poddano radioterapii. Okres obserwacji po zakończeniu leczenia wynosił od 8 do 26 lat. U 2 z 9 operowanych chorych (22%) stwierdzono nawrót zewnątrzczaszkowy. Wnioski: U pacjentów z rozległym zajęciem dołu podskroniowego najczęstszą drogą naciekania wewnątrzczaszkowego jest szczelina oczodołowa górna. Ze względu na wysokie ryzyko nawrotów i potencjalnych poważnych powikłań, pacjenci z zaawansowanymi postaciami naczyniowłókniaka młodzieńczego powinni być leczeni przez interdyscyplinarny zespół w ośrodkach referencyjnych trzeciego poziomu z dostępem do nowoczesnych technik diagnostycznych i terapeutycznych.

2

Analiza składu kamieni moczowych

100%

Brewczyńska A., Lewicki S.

|

vol. 14

|

issue 2

125-132

EN

The presence of stones in the patient’s urinary tract is a sign of a disease process leading to the precipitation of chemical compounds and formation of deposits. It is estimated that kidney stone formation affects up to 10% of population, and the first identified deposit is associated with 25% risk of recurrence within 10 years. Therefore, it is very important from the diagnostic point of view to analyse every spontaneously excreted or surgically removed stone. Precise determination of the structure and chemical composition of stones allows to identify the reasons of their formation, choose appropriate treatment method and modify patient’s diet, and thus prevent recurrence. A number of methods have been developed for the analysis of urinary stones, such as qualitative chemical analysis, polarised light microscopy, scanning electron microscopy, infrared spectroscopy and computed tomography. The paper discusses different analytic techniques for the evaluation of kidney stones, including their advantages and limitations. In the current state of knowledge, infrared spectroscopy seems to be the most effective, rapid and precise measuring technique. It should be noted, however, that a comprehensive approach, i.e. the use of several different techniques, is of key importance in the diagnosis, as only their simultaneous use allows to compare the obtained results and obtain full information about the patient’s condition. Innovative methods for the analysis of kidney stones, such as nanoscale flow cytometry, are currently sought to improve deposit identification and rapid implementation of appropriate treatment. Works to improve the currently used techniques as well as the search for new quicker and more effective methods give rise to hopes that a single unique method for a comprehensive assessment of stones collected from patients will be selected.

PL

Występowanie kamieni w układzie moczowym pacjenta to objaw zachodzącego procesu chorobowego, w efekcie którego dochodzi do wytrącania związków chemicznych i formowania się złogów. Szacuje się, że formowanie się kamieni dotyczy nawet 10% populacji, a znalezienie pierwszego złogu wiąże się z 25-procentowym prawdopodobieństwem nawrotu ich formowania w okresie 10 lat. Wobec tego z punktu widzenia diagnostyki bardzo ważna jest analiza każdego złogu wydalonego samoistnie lub usuniętego operacyjnie. Szczegółowe określenie struktury i składu chemicznego kamieni pozwala ustalić przyczynę ich powstawania, wybrać właściwą metodę leczenia oraz zmodyfikować dietę chorego, a co za tym idzie – zapobiec nawrotom formowania złogów. Znanych jest wiele sposobów badania kamieni moczowych, takich jak: jakościowa analiza chemiczna, mikroskopia polaryzacyjna, skaningowa mikroskopia elektronowa, spektroskopia w podczerwieni i tomografia komputerowa. W niniejszej pracy omówiono techniki analizy kamieni moczowych ze wskazaniem wad i zalet każdej z nich. W obecnym stanie wiedzy najskuteczniejsza wydaje się zwłaszcza spektroskopia w podczerwieni – jako szybka i precyzyjna metoda pomiarowa. Należy jednak pamiętać, że w diagnostyce kluczowe znaczenie ma podejście kompleksowe, a więc stosowanie kilku różnych metod badawczych, gdyż tylko ich równoczesne wykorzystanie pozwala porównać otrzymane wyniki i uzyskać pełną informację o stanie chorego. Współcześnie w celu usprawnienia identyfikacji złogów i szybkiego wdrożenia odpowiedniej terapii badacze poszukują nowych, innowacyjnych metod badania kamieni moczowych, takich jak nanoskalowa cytometria przepływowa. Prace nad udoskonaleniem aktualnie stosowanych oraz poszukiwanie nowych – szybkich i skutecznych – technik badawczych dają nadzieję na wytypowanie jednej unikalnej metody, kompleksowo oceniającej kamień pobrany od pacjenta.

3

Diagnostyka obrazowa w przewlekłym zapaleniu ucha środkowego: czy fuzja badań TK i RM może wspomóc decyzje terapeutyczne – doniesienia wstępne

100%

Kusak A., Rosiak O., Durko M., Grzelak P., Pietruszewska W.

Otolaryngologia Polska

|

2019

|

vol. 73(1)

7-12

PL

Wprowadzenie: Mimo postępu technik diagnostycznych i operacyjnych, pacjent z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego z perlakiem nadal stanowi istotne wyzwanie terapeutyczne. W przypadkach reoperacji z powodu podejrzenia nawrotu lub przetrwałego perlaka istotne jest określenie wielkości oraz dokładnego położenia jego wznowy celem zaplanowania zakresu leczenia chirurgicznego. Badanie rezonansu magnetycznego w sekwencjach dyfuzyjnych nieechoplanarnych (non-epi DWI) umożliwia wykrycie perlaka o średnicy powyżej 2 mm i może zapobiec konieczności ponownej rewizji okolicy operowanej. Tomografia komputerowa kości skroniowej (TK) umożliwia dokładniejsze uwidocznienie struktur kostnych oraz lokalizację zmiany względem punktów anatomicznych ucha środkowego. Połączenie tych dwóch metod obrazowania dostarcza narzędzia, które pozwalają na dokładniejsze umiejscowienie zmiany w porównaniu do każdego z wyżej wymienionych narzędzi stosowanych osobno. Materiał i metody: U chorych leczonych w Klinice Otolaryngologii i Laryngologii Onkologicznej UM w Łodzi z powodu podejrzenia wznowy perlaka przeprowadzono badanie RM z wykorzystaniem standardowych sekwencji RM (np. BFFE) i sekwencji nieechoplanarnych oraz badanie TK kości skroniowej. Wykonano fuzję obrazów z użyciem oprogramowania OsirixMD nakładając na siebie kolejno obraz z TK oraz sekwencję BFFE, następnie dodano sekwencje non-EPI DWI. Uzyskano obraz anatomiczny kości w połączeniu z wysoką rozdzielczością tkankową obrazów RM. Nałożenie obrazu non-EPI DWI pozwalało na dokładne zlokalizowanie zmiany w uchu środkowym. Następnie w przypadku zakwalifikowania do leczenia chirurgicznego tych chorych porównano rozpoznanie histopatologiczne oraz lokalizację śródoperacyjną zmian z opisem fuzji badań. Wyniki: Do badania włączono 5 chorych z podejrzeniem wznowy perlaka ucha środkowego. Na podstawie badania TK ustalono rozległość poprzednich zabiegów i zachowanie punktów topograficznych. We wszystkich przypadkach badanie RM wykazało prawdopodobieństwo wznowy w jamie pooperacyjnej, które potwierdzono w 4 przypadkach śródoperacyjnie oraz w badaniu histopatologicznym. Jeden przypadek zakwalifikowano jako fałszywie dodatni stwierdzając śródoperacyjnie tkankę bliznowatą, potwierdzoną w badaniu histopatologicznym jako tkanka łączna. Wnioski: Fuzja obrazów RM oraz TK stanowi pomocne narzędzie diagnostyczne w przygotowaniu do leczenia chirurgicznego u pacjentów z podejrzeniem wznowy perlaka.

4

Zmiany w obrazie radiologicznym po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej

100%

Shpachynskyi O., Didkovskij V., Kopchak A.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(2)

34-41

PL

Wstęp: Przywrócenie czynności życia u pacjentów z ubytkami uzębienia w odcinku tylnym łuku zębowego górnego jest często trudne z powodu zmian wstecznych wyrostków zębodołowych i bliskości zatoki szczękowej, co skutkuje niewystarczającą ilością tkanki kostnej, potrzebnej dla umocowania implantów zębowych. Cel: Celem badania była analiza zmian grubości błony Schneidera po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej (ang. lateral sinus floor augmentation; LSFA) ocenianej w obrazie stożkowej tomografii komputerowej (CBCT). Materiały i metody: Zabieg LFSA z użyciem różnych materiałów do przeszczepu kostnego przeprowadzono u 97 pacjentów operowanych w dwóch ośrodkach akademickich w okresie od 2016 r. do 2018 r. CBCT wykonano u wszystkich pacjentów przed zabiegiem, miesiąc i sześć miesięcy po zabiegu, przed przygotowaniem miejsca pod wszczep i wprowadzeniem implantów. Wyniki: W okresie przedoperacyjnym niewielkie zmiany radiologiczne w morfologii błony śluzowej obserwowano u 17,1% pacjentów. Pooperacyjne badanie CBCT we wczesnym okresie po zabiegu wykazało istotne zmniejszenie częstości obrazu bez zmian radiologicznych z 86,7% do 26,7%. Częstość miejscowego przerostu błony śluzowej wzrosła z 20,3% do 26,7%. Częstość pogrubienia śluzówki wzrosła z 7,5% do 41,7%. Sześć miesięcy po zabiegu liczba zatok bez zmian radiologicznych w obrębie błony śluzowej wzrosła do 57,8%. Zwiększyła się również częstość miejscowego przerostu błony śluzowej do 37,4%. Liczba przypadków pogrubienia śluzówki lub gromadzenia się wysięku zmniejszyły się odpowiednio do 11,8% i 5,3%. W dwóch przypadkach doszło do rozwoju przewlekłego zapalenia zatok, wymagającego reoperacji. Wnioski: Obecne restrospektywne badanie wykazało niewielkie zmiany w obrazie radiologicznym błony śluzowej zatoki szczękowej u 17,1% pacjentów poddawanych zabiegowi LSFA. We wczesnym i późnym okresie pooperacyjnym częstość zmian radiologicznych wzrosła odpowiednio do 68,5% i 47,1%. Jednakże objawy przewlekłego zapalenia zatok rozwinęły się jedynie u 19,26% pacjentów. Nie stwierdzono istotnej korelacji między częstością i nasileniem zmian radiologicznych a: wysokością pozostałej tkanki kostnej, anatomią zatoki, pierwotnym stanem błony śluzowej i rodzajem przeszczepianego materiału

5

Korelacja między stopniem pneumatyzacji komórek grobli nosa a wymiarem przednio-tylnym zachyłka czołowego – wspomagane komputerowo badanie anatomiczne

100%

Altıntaş A., Çelik M., Yegin Y., Canpolat S., Olgun B., Tülin Kayhan F.

Otolaryngologia Polska

|

2017

|

vol. 71(3)

48-52

PL

Cele: Zbadanie korelacji między objętością komórki grobli nosa (agger nasi; AN) a wymiarem przednio-tylnym (anterior-posterior; AP) zachyłka czołowego (frontal recess; FR). Materiał i metody: Do badania włączono 120 pacjentów, którzy zostali poddani zabiegowi septoplastyki. U wszystkich chorych przed operacją wykonano badanie obrazowe – tomografię komputerową zatok przynosowych (TK ZP). W odniesieniu do stopnia pneumatyzacji wyniosłości komórki AN i wymiarów A-P FR przeanalizowano obrazy zatok przynosowych pochodzące łącznie ze wszystkich 120 wykonanych TK. Każda ze stron została poddana odrębnej analizie. Wyniki: Do badania włączono 120 chorych: 78 kobiet (65,0%) i 42 mężczyzn (35,0%). Średni wiek pacjentów wynosił 33,7±11,6 lat (zakres: 18–65 lat). Średnia wielkość wyniosłości komórki AN wynosiła 0,26±0,4 mm3 po obu stronach, prawej i lewej. Wymiar A-P FR wynosił 7,7±2,2 mm. Nie stwierdzono istotnej różnicy między średnią objętością wyniosłości komórki AN (p=0,906). Wielkość ta nie różniła się znacząco ani w zależności od wieku, ani płci (p=0,844 i p=0,971). Nie stwierdzono korelacji pomiędzy objętością wyniosłości komórki AN a wymiarem A-P FR (r=0,098, p=0,192). Wniosek: W niniejszym badaniu nie stwierdzono korelacji pomiędzy wielkością wyniosłości komórki AN a wymiarem A-P FR. Przy badaniu złożoności anatomicznej FR należy wziąć pod uwagę objętość komórki AN. Autorzy pracy sugerują, że przedoperacyjne obrazowanie za pomocą TK ma kluczowe znaczenie w przypadku planowania endoskopowej operacji zatok przynosowych. W celu zbadania zależności między pneumatyzacją komórki AN a anatomią FR potrzebne są jednak dalsze badania z udziałem większej liczby pacjentów.

6

Korelacja między stopniem pneumatyzacji komórek grobli nosa a wymiarem przednio-tylnym zachyłka czołowego – wspomagane komputerowo badanie anatomiczne

100%

Altıntaş A., Çelik M., Yegin Y., Canpolat S., Olgun B., Tülin Kayhan, F.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2017

|

vol. 71

|

issue 3

48-52

PL

Cele: Zbadanie korelacji między objętością komórki grobli nosa (agger nasi; AN) a wymiarem przednio-tylnym (anterior-posterior; AP) zachyłka czołowego (frontal recess; FR). Materiał i metody: Do badania włączono 120 pacjentów, którzy zostali poddani zabiegowi septoplastyki. U wszystkich chorych przed operacją wykonano badanie obrazowe – tomografię komputerową zatok przynosowych (TK ZP). W odniesieniu do stopnia pneumatyzacji wyniosłości komórki AN i wymiarów A-P FR przeanalizowano obrazy zatok przynosowych pochodzące łącznie ze wszystkich 120 wykonanych TK. Każda ze stron została poddana odrębnej analizie. Wyniki: Do badania włączono 120 chorych: 78 kobiet (65,0%) i 42 mężczyzn (35,0%). Średni wiek pacjentów wynosił 33,7±11,6 lat (zakres: 18–65 lat). Średnia wielkość wyniosłości komórki AN wynosiła 0,26±0,4 mm3 po obu stronach, prawej i lewej. Wymiar A-P FR wynosił 7,7±2,2 mm. Nie stwierdzono istotnej różnicy między średnią objętością wyniosłości komórki AN (p=0,906). Wielkość ta nie różniła się znacząco ani w zależności od wieku, ani płci (p=0,844 i p=0,971). Nie stwierdzono korelacji pomiędzy objętością wyniosłości komórki AN a wymiarem A-P FR (r=0,098, p=0,192). Wniosek: W niniejszym badaniu nie stwierdzono korelacji pomiędzy wielkością wyniosłości komórki AN a wymiarem A-P FR. Przy badaniu złożoności anatomicznej FR należy wziąć pod uwagę objętość komórki AN. Autorzy pracy sugerują, że przedoperacyjne obrazowanie za pomocą TK ma kluczowe znaczenie w przypadku planowania endoskopowej operacji zatok przynosowych. W celu zbadania zależności między pneumatyzacją komórki AN a anatomią FR potrzebne są jednak dalsze badania z udziałem większej liczby pacjentów.

7

Naczyniakowłókniak młodzieńczy z inwazją wewnątrzczaszkową – diagnostyka i leczenie

100%

Gołąbek W., Szymańska A., Szymański M., Czekajska-Chehab E., Jargiełło T.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(2)

1-7

PL

Wstęp: W niniejszym badaniu retrospektywnym poddano analizie wyniki badań radiologicznych, postępowanie lecznicze oraz wyniki leczenia chorych z naczyniowłókniakiem młodzieńczym z inwazją wewnątrzczaszkową. Omówiono: częstość szerzenia wewnątrzczaszkowego, jego drogi i wpływ na postępowanie lecznicze. Materiał i metody: Zanalizowano dokumentację medyczną 62 chorych z naczyniakowłókniakiem młodzieńczym. 10 chorych z guzami szerzącymi się wewnątrzczaszkowo włączono do badania. Wszyscy pacjenci to mężczyźni w wieku od 10 do 19 lat. Wyniki: Zgodnie z klasyfikacją Andrewsa, 8 chorych prezentowało stadium IIIb, 1 stadium IVa i 1 stadium IVb. U 8 chorych guz położony był zewnątrzoponowo, natomiast inwazję wewnątrzoponową stwierdzono w 2 przypadkach. 9 osób było leczonych operacyjnie. Najczęściej stosowano łączony dostęp: z dołu podskroniowego i podwargowy. Jednego chorego poddano radioterapii. Okres obserwacji po zakończeniu leczenia wynosił od 8 do 26 lat. U 2 z 9 operowanych chorych (22%) stwierdzono nawrót zewnątrzczaszkowy. Wnioski: U pacjentów z rozległym zajęciem dołu podskroniowego najczęstszą drogą naciekania wewnątrzczaszkowego jest szczelina oczodołowa górna. Ze względu na wysokie ryzyko nawrotów i potencjalnych poważnych powikłań, pacjenci z zaawansowanymi postaciami naczyniowłókniaka młodzieńczego powinni być leczeni przez interdyscyplinarny zespół w ośrodkach referencyjnych trzeciego poziomu z dostępem do nowoczesnych technik diagnostycznych i terapeutycznych.

8

Zastosowanie tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) w laryngologii i chirurgii rekonstrukcyjnej głowy i szyi – przegląd literatury i doświadczenia własne

88%

Piotrowska-Seweryn A., Krakowczyk Ł., Maciejewski A., Kaniszewska-Dorsz Ż., Markowski J., Pietrauszka K., Goroszkiewicz K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2019

|

vol. 8(3)

1-7

PL

CBCT jest stosunkowo nową metodą diagnostyki obrazowej w medycynie. Po raz pierwszy została użyta w 1982 r. w Mayo Clinic Biodynamics Research Laboratory [1], a od 2001 r. jest komercyjnie wykorzystywana w stomatologii. Od wielorzędowej osiowej tomografii komputerowej różni się m.in. techniką wykonania oraz poszczególnymi parametrami. Niska dawka promieniowania stanowi jej największą zaletę, dzięki której coraz chętniej posługuje się nią wielu specjalistów, w tym laryngolodzy i chirurdzy rekonstrukcyjni. W laryngologii CBCT znalazła zastosowanie w diagnostyce przed- i okołooperacyjnej zarówno w rynologii, jak i otologii. W chirurgii rekonstrukcyjnej CBCT ułatwia dokładne zaplanowanie płata, a śródoperacyjnie pozwala na perfekcyjne dopasowanie odtwarzanych elementów tkankowych. W niniejszym artykule autorzy przedstawiają dotychczasowe informacje na temat CBCT w laryngologii, uzyskane na podstawie przeglądu literatury polskiej i zagranicznej, oraz dzielą się własnym doświadczeniem w zastosowaniu tomografii komputerowej wiązki stożkowej w operacjach rekonstrukcyjnych w obrębie twarzoczaszki.

9

Ocena głębokości stropu sitowia oraz długości płytki bocznej blaszki sitowej, położenia górnego przyczepu wyrostka haczykowatego i tętnicy sitowej przedniej w oparciu o wielopłaszczyznowe rekonstrukcje tomografii komputerowej

88%

Berger G., Grinevych V., Milewska A. J., Łukasiewicz A., Tarasów E.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(5)

15-23

PL

Cel: Celem niniejszego badania jest ocena położenia tętnicy sitowej przedniej (TSP) względem górnego przyczepu wyrostka haczykowatego (GPWH) oraz położenia wyżej wymienionych struktur względem płytki bocznej blaszki sitowej (PBBS) w oparciu o wielopłaszczyznowe (tj. wykonywane w płaszczyznach: czołowej, osiowej i strzałkowej) rekonstrukcje tomografii komputerowej. Dokonaliśmy pomiarów głębokości dołu opuszki węchowej oraz długości płytki bocznej blaszki sitowej, a także wyznaczyliśmy najwyższy punkt przyczepu wyrostka haczykowatego. Powyższe wymiary porównaliśmy względem przedniej, bocznej i przyśrodkowej granicy zachyłka czołowego [4, 6]. Metody: Wszystkie badania TK przeprowadzono przy pomocy 320-rzędowego tomografu Aquilion ONE (Canon Medical Systems, Otawara, Japonia). Rekonstrukcje w płaszczyznach osiowej, czołowej i strzałkowej wykonano przy użyciu przeznaczonego do tego celu oprogramowania stacji roboczej (Vitrea Enterprise Suite, wersja 6.7; Vital Images, Minnetonka USA). Do analiz wykorzystano oprogramowanie Statistica 13, przy czym wyniki uznawano za istotne statystycznie na poziomie p < 0,05. Wyniki: W grupie mężczyzn najczęstszymi typami wyrostka haczykowatego wg klasyfikacji Landsberga-Friedmana były: typ I (30,77% przypadków), typ II (30,77% przypadków), typ III (26,92% przypadków), typ VI (7,69% przypadków), typ V (3,85%) i typ IV (0% przypadków). Z kolei w grupie kobiet najczęstsze typy wyrostka haczykowatego wg klasyfikacji LandsbergaFriedmana to: typ III (44,12% przypadków), typ II (32,35% przypadków), typ I (8,82% przypadków), typ V (8,82% przypadków), typ IV (5,88% przypadków) i typ VI (0% przypadków). Mediana długości płytki bocznej blaszki sitowej (PBBS) w wymiarze przednio-tylnym wyniosła 13 mm po obu stronach, co odpowiada typowi II wg klasyfikacji Yeniguna. Mediana głębokości stropu sitowia w górno-dolnym wymiarze PBBS wyniosła po obu stronach 5 mm, co odpowiada typowi II wg klasyfikacji Kerosa. Średnia odległość między tętnicą sitową przednią a górnym przyczepem wyrostka haczykowatego to około 9,73 mm i 9,16 mm odpowiednio po prawej i lewej stronie. Wnioski: Ocena położenia TSP, GPWH oraz konfiguracji przedniej części podstawy czaszki w wielopłaszczyznowych rekonstrukcjach TK przyczynia się do optymalizacji wyników operacji zatok czołowych.

10

Diagnostyka zmian nowotworowych trzonu macicy (TK, MRI, PET)

75%

Królicki L., Andrysiak R., Jakuciński M.

Ginekologia Onkologiczna

|

2009

|

vol. 7

|

issue 1

22-24

EN

Badania obrazowe w diagnostyce raka macicy odgrywają istotną rolę, zwłaszcza w ocenie zaawansowania choroby. Ponieważ każda metoda ma pewne zalety i ograniczenia, wybór odpowiedniej metody diagnostycznej zależy od określonego problemu diagnostycznego. W artykule dokonano przeglądu możliwości wykorzystania tomografii komputerowej, tomografii rezonansu jądrowego oraz PET w diagnostyce raka trzonu macicy.

11

Rak płuca u 55-letniego chorego – problemy diagnostyczne

75%

Zagdańska R., Grzelewska-Rzymowska I.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2009

|

vol. 5

|

issue 4

296-300

EN

Lung cancer is the most common neoplasm on over the world and remains the leading cause of cancer death in both men and women. The predominant cause of lung cancer is exposure to tobacco smoke. The methods using for diagnosis and monitoring of the disease are based on radiological, cytological and histopathological examinations. The prognosis for survival in lung cancer is very poor which is mostly caused by late diagnosis when the disease gets the last phases. The prevention methods used for early detection of lung cancer include X-ray chest examination, cytological sputum examination and chest computer tomography (CT). In that article we present the case of history of 55 years old patient, heavy smoker, who was admitted to the hospital because of tumour of right lung and right hilus showed on chest X-ray. The bronchoscope revealed extended changes in bronchium for the left lower lobe, which were not present on chest X-ray but only in later done CT. If there were no changes in right lung, probably the diagnostic examinations in that patient, with high risk of lung cancer, would be performed much later. That is because the present guidelines do not recommend that low-dose CT should be used to screen for lung cancer.

PL

Rak płuca jest najczęstszym nowotworem złośliwym na świecie, występuje kilkakrotnie częściej u mężczyzn niż u kobiet. Stanowi pierwszą przyczynę zgonów z powodu chorób nowotworowych u mężczyzn i drugą u kobiet. Najbardziej znanym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka płuca jest palenie tytoniu. W rozpoznawaniu i monitorowaniu przebiegu choroby wykorzystuje się badania obrazowe i badania morfologiczne, które służą do wykrywania komórek nowotworowych. Rak płuca należy do najgorzej rokujących nowotworów, wynika to głównie z późnego rozpoznawania choroby. Profilaktyka wtórna raka płuca obejmuje badania, które polegają na wykrywaniu wczesnych stadiów nowotworu. Do badań tych należą okresowe badania RTG klatki piersiowej, badania cytologiczne plwociny oraz tomografia komputerowa. W pracy przedstawiamy przypadek diagnozowanego 55-letniego chorego, wieloletniego palacza papierosów. Chory został przyjęty do kliniki z powodu widocznych na zdjęciu RTG klatki piersiowej zmian guzowatych w okolicy wnęki oraz w samej wnęce płuca prawego. Badanie bronchoskopowe ujawniało obecność rozległych zmian naciekowych w oskrzelu dolnopłatowym płuca lewego, co potwierdziło radiologicznie dopiero badanie komputerowe. Gdyby nie obecność zmian w płucu prawym, to omawiany chory, należący do grupy wysokiego ryzyka zachorowania na raka płuca, nie zostałby skierowany na badania diagnostyczne. Aktualne wytyczne dotyczące postępowania w raku płuca nie zalecają wykonywania tomografii komputerowej z użyciem małej dawki promieniowania jako badania przesiewowego w kierunku raka płuca.

12

Guz kłębka szyjnego – obrazowanie radiologiczne i badanie genetyczne

75%

Berger G., Łukasiewicz A., Grinevych V., Tarasów E.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(6)

39-44

PL

Guz kłębka szyjnego (CBT), tj. przyzwojak, jest klasyfikowany przez WHO jako łagodny guz neuroendokrynny. Zawsze wymaga on przeprowadzenia diagnostyki wielodyscyplinarnej. Najczęstszą, gdyż występującą w 60% przypadków, lokalizację przyzwojaków regionu głowy i szyi (HNPGL) stanowi rozwidlenie tętnicy szyjnej wspólnej w okolicy kłębka szyjnego [15]. Wiedza o mutacjach germinalnych genów związanych z kompleksem mitochondrialnej dehydrogenazy bursztynianowej (SDH), powodujących deregulację czynników indukowanych hipoksją, pozwala na lepsze zrozumienie charakteru guza. Ze względu na możliwość transformacji złośliwej guzów kłębka szyjnego, zwłaszcza współistniejącej w przypadku mutacji genu SDHB, zaleca się zawsze przeprowadzenie selektywnej, ipsilateralnej operacji węzłowej szyi w regionach IIA, IIB, III w celu wykluczenia zmian w węzłach chłonnych szyi, jednoznacznych z przerzutami guza kłębka szyjnego. Główną przyczyną występujących w rodzinie, tj. o podłożu dziedzicznym, mnogich przyzwojaków regionu głowy i szyi jest mutacja genu SDHD. Najczęściej stosowana metoda leczenia chirurgicznego CBT niesie ze sobą śródoperacyjne ryzyko powikłań naczyniowych i porażenia nerwów czaszkowych. Tomografia komputerowa (TK), rezonans magnetyczny (MRI) i badanie angiograficzne umożliwiają dokładną ocenę rozległości przyzwojaka. W przypadkach guzów dużych rozmiarów można rozważyć embolizację tętnicy unaczyniającej guz pod kontrolą angiografii. Diagnostyka różnicowa w przypadku guza kłębka szyjnego powinna obejmować: tętniaka tętnicy szyjnej, limfadenopatię, nerwiaka osłonkowego nerwu podjęzykowego lub dodatkowy płat tarczycy.

13

Zespoły uwięźnięcia nerwów obwodowych w badaniach obrazowych

63%

Kordek P.

Aktualności Neurologiczne

|

2006

|

vol. 6

|

issue 4

259-266

EN

The diagnosis of nerve entrapment at osteofibrous tunnels relies primarily on clinical and electrodiagnostic findings. However, while electrodiagnostic studies are sensitive, they lack specificity and do not display the anatomic detail needed for precise localization and treatment planning. The radiological study of peripheral nerve disorders initially was limited to secondary skeletal changes on plain radiographs and CT. Plain radiographs are useful for evaluating bones for trauma and fractures, severe osteoarthritis, and other arthropathies. Routine CT is useful for its ability to display and evaluate the cross-sectional volume of the tunnel and for detecting subtle calcification in the tendons within the canal. CT also provides an excellent tool for evaluating bones through multiplanar and 3-dimensional reconstructions. MR imaging have been useful to exclude mass lesions in the vicinity of a peripheral nerve. Recent technical improvements in MRI have resulted in improved visualization of both normal and abnormal peripheral nerves. The refinement of high frequency broadband transducers with a range of 5-15 MHz, sophisticated focusing in the near field, and sensitive color and power Doppler technology have improved the ability to evaluate peripheral nerve entrapment in osteofibrous tunnels with ultrasonography (US).

PL

Diagnostyka uwięźnięcia nerwów obwodowych w obrębie kostno-włóknistych kanałów opiera się głównie na analizie objawów klinicznych i wynikach badań elektrofizjologicznych. Testy elektrofizjologiczne są czułe, ale mało swoiste dla przyczyny ucisku, nie umożliwiają także oceny szczegółów anatomicznych koniecznej do precyzyjnej lokalizacji zmian i planowania leczenia. Dawniej badanie radiologiczne w zespołach ucisku nerwów obwodowych było ograniczone do obrazowania zmian kostnych na zdjęciach RTG i TK niezwiązanych bezpośrednio z nerwem i jego otoczeniem z tkanek miękkich. Zdjęcia RTG są przydatne do oceny kości w kierunku zmian pourazowych i złamań, ostrego zapalenia kości i stawów oraz innych artropatii. W miarę rozwoju techniki TK umożliwiło uwidocznienie i ocenę poprzecznych warstw kanału oraz wykrywanie delikatnych zwapnień w ścięgnach tunelu. TK jest doskonałym narzędziem do oceny kości w rekonstrukcjach wielowarstwowych oraz trójwymiarowych. Po wprowadzeniu badań RM możliwe stało się wykrywanie nieprawidłowych mas w otoczeniu nerwu. Współczesny RM pozwala także na obrazowanie i ocenę samych nerwów. Udoskonalenie techniki ultrasonograficznej, polegające na wprowadzeniu szerokopasmowych głowic wysokiej częstotliwości, ogniskowania w bliskim polu, zastosowanie czułych metod badania przepływu sprawiły, iż możemy dokładnie ocenić usidlenie nerwów obwodowych w przebiegu tunelopatii.

14

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych zębów powikłane przetoką skóry policzka

63%

Krawczyk P., Majszyk D., Bruzgielewicz A., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(4)

42-46

PL

Stan zapalny w obrębie tkanek okołowierzchołkowych zębów może prowadzić do rozwoju powikłań wymagających leczenia przez zespół lekarzy różnych specjalności. Przetoka skórna jest rzadkim powikłaniem przewlekłego stanu zapalnego w obrębie zębodołu i niejednokrotnie stanowi wyzwanie diagnostyczno-terapeutyczne ze względu na brak specyficznych objawów. Odpowiednie przeprowadzanie procesu diagnostycznego może pozwolić na postawienie właściwej diagnozy, lokalizację pierwotnego ogniska stanu zapalnego oraz wdrożenie leczenia przyczynowego.

15

Assessment of effect of computer tomography with intravenous contrast administration on renal excretory function

63%

Pietrzak M., Cieślar G.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2016

|

vol. 70

33-39

EN

INTRODUCTION: Despite the described risk of contrast-induced nephropathy, defined as sudden (up-to 48–72 h) deterioration of renal function after the administration of contrast, guidelines for border level renal excretory function markers securing safe contrast CT have not been established. The aim of study was to assess the effect of CT with intravenous contrast on changes of renal excretory function markers. MATERIALS AND METHODS: In a prospective study, 60 patients who had CT with intravenous contrast were analyzed. Before CT and after 48 hours, the level of markers of renal function: creatinine, urea and potassium were marked in the patients’ serum and the eGFR value was calculated. The patients were divided into 2 groups, depending on the output value of creatinine and eGFR: group 1 – normal values and group 2 – slightly elevated ones by 20%. RESULTS: The average concentration of creatinine before CT did not differ significantly from the values after contrast application (1.05 ± 0.23 vs. 1.03 ± 0.26 mg/dl). The average value of eGFR before contrast CT did not differ significantly from the value after contrast application (71.53 ± 18.86 vs. 74.25 ± 22.50 ml/min./1.73 m2). No significant changes in urea and potassium concentrations after radio-contrast application were observed. The values of the analyzed markers did not differ significantly compared to the baseline values in any group, nor did sex or type of CT have an effect on the marker levels. CONCLUSIONS: The intravenous administration of contrast during CT does not cause significant changes in renal excretory function markers, either in patients with normal renal function or in patients with baseline values elevated by 20%, irrespective of sex or type of CT.

PL

WSTĘP: Pomimo opisywanego ryzyka wystąpienia nefropatii kontrastowej definiowanej jako nagłe (do 48–72 h) pogorszenie funkcji nerek po podaniu kontrastu dotychczas nie ustalono wytycznych odnośnie do granicznego poziomu markerów czynności wydalniczej nerek, dla których dopuszczalne jest wykonanie kontrastowego badania TK. Celem pracy była ocena wpływu dożylnego podania kontrastu podczas badań TK różnego typu na zmiany wartości markerów czynności wydalniczej nerek. MATERIAŁ I METODY: W prospektywnym badaniu analizowano 60 kolejnych pacjentów (25 kobiet i 35 mężczyzn), którym wykonano badanie TK z dożylnym podaniem kontrastu. W dniu badania oraz po 48 godzinach w surowicy pacjentów oznaczano stężenie markerów czynności nerek: kreatyniny, mocznika i potasu oraz obliczano współczynnik filtracji kłębuszkowej (eGFR). Pacjentów podzielono na 2 grupy zależnie od wyjściowych wartości badanych markerów: grupa 1 – wartości prawidłowe, grupa 2 – wartości przekraczające normę średnio o ok. 20%. WYNIKI: Średnie stężenie kreatyniny przed badaniem nie różniło się znamiennie od stężenia po badaniu (1,05 ± 0,23 vs. 1,03 ± 0,26 mg/dl). Średnia wartość eGFR przed badaniem nie różniła się znamiennie od wartości po badaniu (71,53 ± 18,86 vs. 74,25 ± 22,50 ml/min./1,73 m2). Nie stwierdzono również istotnych zmian stężenia mocznika i potasu po wykonaniu badania. Wartości badanych parametrów po wykonaniu badania TK nie różniły się znamiennie w stosunku do wartości wyjściowych w żadnej grupie chorych, nie były również zależne od płci i rodzaju badania TK. WNIOSKI: Dożylne podanie kontrastu w trakcie badania TK nie powoduje znamiennych zmian wartości markerów czynności wydalniczej nerek u pacjentów z prawidłową czynnością nerek oraz u pacjentów z wyjściowymi wartościami markerów przekraczającymi granicę normy o ok. 20%, bez względu na płeć i rodzaj wykonanego badania.

16

Samoistny drenaż ropnia trzustki do światła przewodu pokarmowego

63%

Hebzda A., Dyrla P., Serwin D., Szczeblowska D., Wojtuń S., Gil J., Hebzda Z., Grys I.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

67-70

EN

The progress of the modern graphic technology is connected with better diagnosing of the pseudocyst of the pancreas in clinical practice. The pancreas pseudocysts are diagnosed accidentally in 20% of the patients in ultrasound examination, computed tomography, magnetic resonance imaging or endosonography; 24% of the patients reveal such abnormality in autopsy examinations. Pseudocyst is a complication occurring in 7–15% of acute pancreatitis patients. Usually they dissolve spontaneously, however, pseudocysts of diameter higher than 6 cm have a 30–50% risk of complications such as: rupture, bleeding and infection. Pseudocyst can turn in abscess in few weeks since acute pancreatitis. In this article we would like to present a case of spontaneous drainage of pancreatic abscess into gastric lumen. The treatment options for this entity are dictated by the severity of symptoms, the size of the pseudocyst, the ductal anatomy, and the surgical expertise available. Surgical drainage using open laparotomy or percutaneous drainage were the chosen treatment options. In most of the cases open surgical drainage should be reserved for patients in whom pancreatic necrosis, abscess, haemorrhage, or rupture of pseudocyst occurs. Transmural drainage using approach endoscopic ultrasound guidance is a technically feasible, minimally invasive, and safe procedure for drainage of pancreatic pseudocyst.

PL

Postęp w dziedzinie współczesnych technik obrazowania sprawił, że zmiany torbielowate trzustki są coraz częściej rozpoznawane w praktyce klinicznej. Wykrywa się je przypadkowo u około 20% pacjentów, u których wykonywane są badania obrazowe (ultrasonografia, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, endosonografia), zaś badania autopsyjne potwierdzają ich obecność aż u 24% badanych. Torbiel rzekoma jest powikłaniem rozwijającym się u 7–15% pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki. Przeważnie ulega samoistnej regresji, jednak w przypadku zmian o średnicy większej niż 6 cm ryzyko wystąpienia powikłań, takich jak pęknięcie, krwotok czy infekcja, oceniane jest na 30–50%. Na podłożu torbieli rzekomej w ciągu kilku tygodni od epizodu ostrego zapalenia trzustki może rozwinąć się ropień. W niniejszym artykule opisujemy przypadek samoistnego drenażu ropnia trzustki do światła żołądka. Wskazaniem do leczenia torbieli rzekomej jest występowanie objawów klinicznych i powikłań. Leczenie zależy od stopnia nasilenia objawów, wielkości torbieli, rodzaju powikłań oraz doświadczenia i preferencji danego ośrodka. Nadal wykorzystywane są metody chirurgiczne, takie jak laparotomia czy drenaż przezskórny, jednak w większości przypadków powinny one być zarezerwowane dla pacjentów, u których mamy do czynienia z zakażoną martwicą trzustki, obecnością ropni, krwotokiem lub pęknięciem torbieli. Przezścienny drenaż torbieli rzekomej trzustki pod kontrolą endoskopowej ultrasonografii jest zabiegiem technicznie wykonalnym, małoinwazyjnym i bezpiecznym dla pacjenta.

17

Choroba Bourneville'a-Pringle'a - opis przypadku

63%

Dryla P., Wojtuń S., Gil J., Jałocha Ł., Wojtkowiak M., Błaszak A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2008

|

vol. 4

|

issue 3

189-194

EN

Tuberous sclerosis complex (TSC), known as Bourneville-Pringle syndrome, is a genetically conditioned multiple organ disease associated with mental retardation and epilepsy. It could be found in any ethnic groups and races in both sexes. It is estimated that about 2 million people suffer from the disease in the world. Clinical manifestations in the disease could be various. Many signs appear along with the natural development of a child. Lesions that could be found in the disease are associated with skin, nervous system, eye bulbs, heart, kidneys, liver and intestines. These could take form of cysts as well as tumours that could become malignant. Histologically these are fibromas, lipomas, myomas or vasolipomyomas. Specific organ lesions do not require histological confirmation. TSC diagnosis could be established on Gomez criteria established on TSC Consensus in Annapolis in 1998. TSC diagnosis could be assumed as final, when two major criteria are met or one major and two minor. There are no pathognomonic signs of TSC. That means many signs should be taken into account, sometimes hard to find in not highly specialized assessment. Many specialists and specific tests should take part in diagnosis establishment (dermatologic, neurologic, oculistic, cardiologic, endoscopic and imaging procedures – USG, CT, MRI, PET-CT). Family background and often assessment of family members is essential for diagnosis establishment. Therapeutic indications for specific organ lesions need individual approach. Treatment of the illness could be only palliative. It is based on surgical procedures of malignant tumours resection and antiepileptic treatment. In the paper authors discuss case of woman with liver lesions. Those weren’t assessed histologically because of the high risk of hemorrhagic complications. Follow-up was planned with use of imaging procedures. Discussed case shows that during decision making process risk assessment of imaging procedures should be taken into account.

PL

Stwardnienie guzowate (tuberous sclerosis complex, TSC), nazywane chorobą Bourneville’a-Pringle’a to wielo-narządowa choroba uwarunkowana genetycznie, związana z upośledzeniem umysłowym i padaczką. Spotykane jest we wszystkich grupach etnicznych i rasowych, jednakowo często u obojga płci. Szacuje się, że występuje u około 2 milionów osób na świecie. Zmienność obrazu klinicznego w stwardnieniu guzowatym jest bardzo duża. Wiele objawów pojawia się wraz z rozwojem dziecka. Zmiany dotyczą głównie skóry oraz układu nerwowego, a także gałek ocznych, serca, nerek, wątroby i jelit. Mogą przyjmować postać torbieli i guzów wykazujących nierzadko tendencję do transformacji w nowotwory złośliwe. Pod względem histopatologicznym są to włókniaki, tłuszczaki, mięśniaki, naczyniakotłuszczakomięśniaki. Poszczególne zmiany narządowe z reguły nie wymagają potwierdzenia histopatologicznego. Diagnoza TSC standardowo stawiana jest na podstawie zmienionych kryteriów Gomeza ustalonych na TSC Consensus Conference w Annapolis w 1998 roku. Rozpoznanie TSC uważa się za ostateczne, gdy spełnione są dwa większe kryteria albo jedno większe i dwa mniejsze. Nie ma patognomonicznych dla TSC objawów, co oznacza, że diagnoza musi uwzględniać liczne objawy, często nieuchwytne w niespecjalistycznym badaniu lekarskim. W rozpoznaniu konieczne są współpraca wielu specjalistów oraz wykonanie badań wielokierunkowych (badanie dermatologiczne, neurologiczne, okulistyczne, kardiologiczne, badania endoskopowe, badania obrazowe - USG, TK, MRI, PET-CT). Kluczowe jest dokładne zebranie wywiadu rodzinnego i nierzadko przebadanie pozostałych członków rodziny. Leczenie chorych ze stwardnieniem guzowatym jest objawowe i polega na chirurgicznym usuwaniu guzów złośliwych i podawaniu leków przeciwpadaczkowych. Zalecenia terapeutyczne dla poszczególnych zmian narządowych wymagają indywidualnego rozpatrzenia. W pracy omówiono przypadek chorej kobiety, u której stwierdzono zmiany ogniskowe wątroby. Chociaż istniało podejrzenie ich złośliwego charakteru, nie zostało ono zweryfikowane histopatologicznie z powodu wysokiego ryzyka powikłań krwotocznych. U pacjentki zaplanowano badania kontrolne z wykorzystaniem badań obrazowych. Omawiany przypadek pokazuje, że czasami w podejmowaniu decyzji trzeba uwzględnić ryzyko stosowanych metod diagnostycznych.

18

Występowanie dyskinez w przebiegu choroby Parkinsona leczonej preparatami lewodopy

63%

Zaborowska M., Maciejek Z., Wawrzyniak S.

Aktualności Neurologiczne

|

2012

|

vol. 12

|

issue 1

40-43

EN

The aim of this study was to assess the incidence of dyskinesias during long-term treatment of Parkinson’s disease with levodopa. Material and methods: Analysis encompassed 103 patients with Parkinson’s disease (54 with and 49 without dyskinesias) of similar age (64.37±6.94 vs. 64.94±6.81 years). Their clinical and neurological status was assessed using the Hoehn-Yahr scale, Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS), Mini-Mental State Examination (MMSE). Each patient has had a CT scan to assess brain atrophy and angiogenic lesions. Risk factors included in the analysis were: hypertension, hypercholesterolaemia, ischaemic heart disease and diabetes. Results: Dyskinesia more frequently developed in persons with hypertension, ischaemic heart disease, hypercholesterolaemia or diabetes. Furthermore, they presented more frequently cortical atrophy in their CT scans as compared with the control group (25 vs. 8). Levodopa doses were higher in patients with dyskinesias (1013.43±260.61 vs 877.55±216.46 mg) and duration of treatment was on the average 2 years longer than in the control group. Performance status as assessed by Hoehn-Yahr and UPDRS rating systems was similar in both groups. Conclusions: Our study indicates that in patients with Parkinson’s diseasedyskinesias develop mostly in cases of more advanced neurodegenerative process, associated with longer duration of symptoms and use of higher doses of levodopa. This correlated with higher prevalence of additional risk factors in this group of patients.

PL

Wstęp: Celem pracy była ocena występowania dyskinez podczas wieloletniego leczenia preparatami lewodopy u pacjentów z chorobą Parkinsona. Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 103 chorych z chorobą Parkinsona (54 z dyskinezami, 49 bez dyskinez), w podobnej grupie wiekowej (64,37±6,94 vs 64,94±6,81 roku). Stan kliniczny oceniano wg skali Hoehn-Yahra, Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS), Mini-Mental State Examination (MMSE). W każdym przypadku wykonywano badanie tomografii komputerowej głowy w celu oceny zaników mózgu lub obecności zmian naczyniopochodnych. Dodatkowo wzięto pod uwagę obecność czynników ryzyka, takich jak: nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia, choroba niedokrwienna serca, cukrzyca. Wyniki: Chorzy z dyskinezami charakteryzowali się częstszym występowaniem nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, hipercholesterolemii i cukrzycy. W tej samej populacji stwierdzono częstszą obecność zaników korowych w tomografii komputerowej mózgu w porównaniu z grupą odniesienia (25 vs 8). Wśród chorych z dyskinezami dawki lewodopy były wyższe (1013,43±260,61 vs 877,55±216,46 mg), a czas leczenia dłuższy o średnio 2 lata. Wartości oceny w skali Hoehn-Yahra i UPDRS były zbliżone. Wnioski: W badaniach własnych u pacjentów z chorobą Parkinsona dyskinezy występowały częściej w przypadkach bardziej zaawansowanego procesu neurozwyrodnieniowego, co wiązało się z dłuższym czasem trwania objawów oraz stosowaniem wyższych dawek lewodopy. Korelowało to z częstszym w tej grupie występowaniem dodatkowych czynników ryzyka.

19

Przydatność tomografii komputerowej jamy brzusznej z rekonstrukcją wielopłaszczyznową i trójwymiarową w diagnostyce skomplikowanych wad układu moczowego u dzieci

63%

Wachnicka-Bąk A., Jobs K., Jung A., Koziński P., Bogusławska-Walecka R.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

71-77

EN

Modern diagnostics of kidneys and urinary tract defects in children covers a wide range of examination, first of all of diagnostic imaging. They are designed mainly to detect specific diseases but they are also useful in monitoring treatment, predicting the risk of developing chronic kidney disease and its multiorgan long-term effects. The correct interpretation of images of the urinary system requires the knowledge of kidneys, ureters, bladder and urethra, anatomy with all kinds of the most common varieties of their construction. Malformations of the urinary tract are the most common congenital anomalies. Most of them are asymptomatic, which may hinder the identification and implementation of appropriate procedure. Early diagnosis and appropriate treatment of urinary tract defects is essential in prognosis, gives a chance to maintain renal function, and thus to normal development of the child. The article describes the cases of clinical diagnostic steps successively achieved in particular health problem, In which the key element proved to be computed tomography (TK). TK allows a good assessment of the anatomy of the kidney and urinary tract. Progress in the field of diagnostic imaging and the prospect of new technical possibilities of tests gives clinicians many diagnostic and therapeutic opportunities and helps to improve the standard of care in children with nephrological problems.

PL

Nowoczesna diagnostyka wad nerek i układu moczowego u dzieci obejmuje szeroki zakres badań, przede wszystkim obrazowych. Mają one na celu wykrycie określonych nieprawidłowości anatomicznych, ale znajdują również zastosowanie w monitorowaniu ich leczenia, przewidywaniu zagrożenia rozwojem przewlekłej choroby nerek i jej wielonarządowych odległych skutków. Właściwa interpretacja obrazu układu moczowego możliwa jest jedynie pod warunkiem dokładnej znajomości anatomii obrazowej nerek, moczowodów, pęcherza moczowego i cewki moczowej, wraz ze wszelkiego rodzaju najczęściej spotykanymi odmianami ich budowy. Wady układu moczowego to najczęściej występujące anomalie wrodzone. Większość z nich ma przebieg bezobjawowy, co może utrudniać rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego postępowania. Dlatego też wczesne postawienie diagnozy i właściwe leczenie wad dróg moczowych ma podstawowe znaczenie dla rokowania, daje szansę na utrzymanie funkcji nerek, a tym samym prawidłowy rozwój dziecka. Przedstawione w pracy opisy przypadków ukazują kolejne etapy diagnostyki konkretnego problemu zdrowotnego, w którym kluczowym elementem okazało się wykonanie badania tomografii komputerowej (TK). TK pozwala na bardzo dobrą ocenę anatomii nerek i dróg moczowych, która umożliwia dokładne określenie anomalii rozwojowych układu moczowego, a co za tym idzie – ustalenie pewnego rozpoznania. Daleko idący postęp w dziedzinie diagnostyki obrazowej i perspektywa nowych możliwości technicznych wykonywanych badań daje klinicystom wiele możliwości diagnostyczno-terapeutycznych i przyczynia się do podwyższenia standardu opieki nefrologicznej u dzieci.

20

Current techniques of 3D reconstruction in computed tomography and magnetic resonance in diagnostic imaging of the spine

63%

Nowak P., Dąbrowski M., Kubaszewski Ł.

Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

|

2023

|

vol. 88

|

issue 3

103-108

PL

Przedstawiono analizę 36 artykułów naukowych dotyczących nowoczesnych technik rekonstrukcji trójwymiarowych (3D) w tomografii komputerowej (CT) oraz rezonansie magnetycznym (MRI) w kontekście zastosowania tych technik w diagnostyce medycznej. Celem przeglądu jest zaprezentowanie aktualnego stanu wiedzy na temat rozwoju i zastosowania rekonstrukcji 3D oraz identyfikacja najważniejszych trendów i wyzwań w tej dziedzinie. W pierwszej części pracy skoncentrowano się na kierunkach rozwoju MRI i CT. Analiza wskazała główne trendy w ewolucji obu tych metod diagnostycznych, takie jak zwiększenie dostępności badań CT i MRI dla pacjentów, skrócenie czasu trwania badania, zwiększenie roli sztucznej inteligencji oraz szersze wykorzystanie tych modalności w radiologii interwencyjnej. Druga część pracy skupia się na możliwościach użycia modelowania 3D w diagnostyce obrazowej i jego skuteczności. Tworzenie trójwymiarowych modeli struktur anatomicznych to złożony i wieloetapowy proces. W toku przeglądu ustaliliśmy, że modele 3D uzyskane na podstawie MRI mogą być równie dokładne i posiadać podobną wartość diagnostyczną co wykorzystywane do tej pory rekonstrukcje oparte o obrazy CT. W przyszłości coraz większą rolę w diagnostyce obrazowej w ortopedii będą odgrywać obrazy fuzyjne MRI/CT. Przegląd pokazuje, że modelowanie 3D ma duży potencjał w diagnostyce obrazowej. Wciąż są jednak potrzebne dalsze badania, aby lepiej zrozumieć możliwości modelowania 3D w diagnostyce złożonych struktur anatomicznych. Wykorzystanie technologii informatycznych w medycynie będzie miało kluczowe znaczenie w tym procesie.

EN

This review article presents an analysis of 36 scientific papers focusing on modern three-dimensional (3D) reconstruction techniques in computed tomography (CT) and magnetic resonance imaging (MRI) for their applications in medical diagnostics. The objective of this review is to present the current state of knowledge regarding the development and utilization of 3D reconstruction techniques, as well as to identify key trends and challenges in this field. The first part of the study focuses on the advancements in MRI and CT. The analysis reveals the major trends in the evolution of these diagnostic methods, such as increased accessibility of CT and MRI examinations for patients, reduced scan duration, greater utilization of artificial intelligence, and expanded applications in interventional radiology. The second part of the article highlights the potential and effectiveness of 3D modelling in diagnostic imaging. Creating 3D models of anatomical structures is a complex and multi-step process. Through the review, it was determined that 3D models derived from MRI can be equally accurate and diagnostically valuable compared to the more commonly used CT-based reconstructions. In the future, fusion imaging of MRI/CT is expected to play an increasingly significant role in orthopaedic imaging. The review demonstrates the significant potential of 3D modelling in diagnostic imaging. However, further research is still required to better understand the capabilities of 3D modelling in diagnosing complex anatomical structures. The integration of information technology in medicine will be crucial in advancing this field.

Refine search results

Naczyniakowłókniak młodzieńczy z inwazją wewnątrzczaszkową – diagnostyka i leczenie

Analiza składu kamieni moczowych

Diagnostyka obrazowa w przewlekłym zapaleniu ucha środkowego: czy fuzja badań TK i RM może wspomóc decyzje terapeutyczne – doniesienia wstępne

Zmiany w obrazie radiologicznym po zabiegu podniesienia dna zatoki szczękowej

Korelacja między stopniem pneumatyzacji komórek grobli nosa a wymiarem przednio-tylnym zachyłka czołowego – wspomagane komputerowo badanie anatomiczne

Korelacja między stopniem pneumatyzacji komórek grobli nosa a wymiarem przednio-tylnym zachyłka czołowego – wspomagane komputerowo badanie anatomiczne

Naczyniakowłókniak młodzieńczy z inwazją wewnątrzczaszkową – diagnostyka i leczenie

Zastosowanie tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) w laryngologii i chirurgii rekonstrukcyjnej głowy i szyi – przegląd literatury i doświadczenia własne

Ocena głębokości stropu sitowia oraz długości płytki bocznej blaszki sitowej, położenia górnego przyczepu wyrostka haczykowatego i tętnicy sitowej przedniej w oparciu o wielopłaszczyznowe rekonstrukcje tomografii komputerowej

Diagnostyka zmian nowotworowych trzonu macicy (TK, MRI, PET)

Rak płuca u 55-letniego chorego – problemy diagnostyczne

Guz kłębka szyjnego – obrazowanie radiologiczne i badanie genetyczne

Zespoły uwięźnięcia nerwów obwodowych w badaniach obrazowych

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych zębów powikłane przetoką skóry policzka

Assessment of effect of computer tomography with intravenous contrast administration on renal excretory function

Samoistny drenaż ropnia trzustki do światła przewodu pokarmowego

Choroba Bourneville'a-Pringle'a - opis przypadku

Występowanie dyskinez w przebiegu choroby Parkinsona leczonej preparatami lewodopy

Przydatność tomografii komputerowej jamy brzusznej z rekonstrukcją wielopłaszczyznową i trójwymiarową w diagnostyce skomplikowanych wad układu moczowego u dzieci

Current techniques of 3D reconstruction in computed tomography and magnetic resonance in diagnostic imaging of the spine