Search results

Search:
in the keywords: terapia skojarzona

Sort By:

Limit search:

Miejsce atorwastatyny i ezetimibu w nowoczesnej terapii hipolipemizującej – czas na leczenie skojarzone

100%

Barylski M.

vol. 14

issue 4

361-368

Hypercholesterolaemia is the most common cardiovascular risk factor in Poland. The benefits of intensive cholesterol lowering in both primary and secondary prevention have been clearly demonstrated in many clinical trials. Statins are drugs of choice and should be used in the highest recommended or tolerated dose in order to achieve therapeutic goals. Unfortunately, the success rates in achieving therapeutic goals in dyslipidaemia are still low in Poland, which, according to experts, is associated with low statin doses, the choice of drugs with low lipid-lowering activity, short treatment duration, unjustified treatment cessation, and the limited use of combination therapy. Numerous studies have shown that combining ezetimibe with any statin is associated with greater reduction of LDL cholesterol and more frequent achievement of lipid targets compared to statin monotherapy. Ezetimibe monotherapy should be used in patients with statin intolerance or contraindications to its use. Therapy with statin and ezetimibe should also be considered in patients at increased risk of adverse effects of statins (e.g. the elderly, patients with impaired liver or kidney function, with previous side effects of statins or with possibility of interactions). This paper presents the potential position of atorvastatin and ezetimibe in contemporary lipid-lowering therapy, with particular emphasis on the effectiveness and safety of its use.

Hipercholesterolemia jest najczęstszym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego w Polsce. Korzyści z intensywnego obniżania stężenia cholesterolu zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej zostały jednoznacznie wykazane w wielu próbach klinicznych. Farmakoterapię z wyboru stanowią statyny, które należy stosować w jak największej zalecanej lub tolerowanej dawce, tak aby osiągnąć cel terapeutyczny. Niestety, w Polsce skuteczność w osiąganiu celów terapeutycznych w dyslipidemii jest nadal niska, co według ekspertów wiąże się z wyborem statyn o słabym działaniu hipolipemizującym, stosowaniem zbyt małych dawek tych leków, krótkim okresem leczenia, a także zbyt rzadkim sięganiem po terapię skojarzoną. Jak wykazują liczne badania, dołączenie ezetimibu do jakiejkolwiek statyny skutkuje większą redukcją stężenia cholesterolu frakcji LDL i częstszym osiąganiem docelowych wartości lipidów w porównaniu z monoterapią statyną. Ezetimib w monoterapii należy natomiast stosować u osób nietolerujących statyn lub z przeciwwskazaniami do ich stosowania. Terapię złożoną ze statyny i ezetimibu powinno się rozważać również u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka działań niepożądanych statyn (np. u osób w podeszłym wieku, pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby lub nerek, z wcześniej występującymi działaniami niepożądanymi statyn bądź u osób, u których mogą wystąpić interakcje z innymi jednocześnie przyjmowanymi niezbędnymi lekami). Poniższe opracowanie przedstawia potencjalne miejsce atorwastatyny i ezetimibu w nowoczesnej farmakoterapii kardiologicznej, ze szczególnym uwzględnieniem ich skuteczności i bezpieczeństwa.

Terapia anty-VEGF w cukrzycowym obrzęku plamki

63%

Mozolewska-Piotrowska K.

OphthaTherapy

2015

vol. 2

issue 3

205-210

Macular edema is the leading cause of considerable visual impairment in diabetic patients. Elevated levels of vascular endothelial growth factor (VEGF) in the vitreous humour play a key role in accumulation of fluid and in formation of diabetic macular edema. According to the results of multiple studies, anti-VEGF therapy with ranibizumab, bevacizumab or aflibercept proved to be more effective in improving vision in patients with decreased visual acuity due to diabetic macular edema (both in mono- and combined therapy) than laser photocoagulation. The paper presents different treatment options of anti- VEGF therapy depending on various forms of macular edema, visual acuity and previously undergone treatments to achieve the best functional results in an individual patient.

Obrzęk plamki jest najczęstszą przyczyną znacznego pogorszenia widzenia u pacjentów z cukrzycą. Jednym z głównych czynników odpowiedzialnych za gromadzenie się płynu w obszarze plamkowym i powstawanie obrzęku jest wewnątrzgałkowy wzrost stężenia śródbłonkowego czynnika wzrostu naczyniowego (VEGF, vascular endothelial growth factor). Wyniki licznych badań potwierdzają lepsze efekty terapii anty-VEGF ranibizumabem, bewacyzumabem lub afliberceptem (zarówno w monoterapii, jak i terapii łączonej) w porównaniu z dotychczas stosowaną laseroterapią w zakresie poprawy ostrości wzroku u pacjentów z pogorszeniem widzenia w przebiegu cukrzycowego obrzęku plamki. Praca przedstawia możliwości leczenia inhibitorami anty-VEGF w zależności od czasu trwania i postaci obrzęku, wyjściowej ostrości wzroku oraz wcześniej stosowanych metod leczenia, w celu osiągnięcia najlepszego efektu terapii u danego pacjenta.

Refine search results

1 OphthaTherapy

1 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2018

1 2015

1 Barylski M.

1 Mozolewska-Piotrowska K.

Search results

Miejsce atorwastatyny i ezetimibu w nowoczesnej terapii hipolipemizującej – czas na leczenie skojarzone

Terapia anty-VEGF w cukrzycowym obrzęku plamki