PMDD, a severe form of PMS, is characterized by affective and somatic symptoms in luteal phase of menstrual cycle, and cause social impairment. ICD-10 diagnostic criteria of PMS are less precise and less strict than DSM-IV. In diagnostic process very important is taking carefully a history. Helpful may be also special scales estimating symptoms during at least two menstrual cycles. Etiology and pathogenesis are unknown but evidence suggests that serotonergic activity and gonadal steroids influence on PMDD. At the beginning, non-pharmacological therapy, like lifestyle and diet changes, is advisable. SSRI are the first-line drugs for PMDD for example: fluoxetine, sertraline, paroxetine (recommended by FDA). The efficacy of venlafaxine has been also reported. Intermitted treatment, e.g. only in luteal phase, is as effective as continuous therapy and minimizes exposure to drugs, costs of therapy, long-term adverse effects like sexual dysfunctions and weight gain. The second-line therapy included: spironolactone, bromocriptine, alprazolam, GnRH agonist, danazol, oral contraceptives. Promising seems to be drospirenone, which have not only antimineralocorticoid but also antiandrogenic activity.
PL
Przedmiesiączkowe zaburzenia dysforyczne (PMDD) stanowią najbardziej nasiloną postać zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS), charakteryzują się występowaniem objawów afektywnych oraz somatycznych w drugiej (lutealnej) fazie cyklu miesięcznego i powodują zaburzenia funkcjonowania społecznego. Kryteria diagnostyczne zawarte w ICD-10 są mniej precyzyjne niż w DSM-IV i zdecydowanie mniej restrykcyjne. W postawieniu diagnozy pomocne są: dokładny wywiad oraz specjalne skale oceniające nasilenie poszczególnych objawów w czasie trwania co najmniej dwóch cykli. Leczenie rozpoczyna się od działań niefarmakologicznych, takich jak zmiana trybu życia i diety. Etiologia i patogeneza tych zaburzeń nie są dokładnie poznane, postuluje się udział czynników hormonalnych oraz zaburzeń transmisji serotoninowej. Najdokładniej przebadaną grupą leków stosowanych w terapii PMS/PMDD są selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak: fluoksetyna, sertralina, paroksetyna (zalecane w USA przez Food and Drug Administration dla tej jednostki chorobowej). Wykazano również skuteczność wenlafaksyny (SNRI). Stosowanie leków tylko w fazie lutealnej jest równie skuteczne jak codzienne ich przyjmowanie, a zmniejsza ekspozycję na leki, ogólne koszty leczenia oraz objawy niepożądane związane z długotrwałym leczeniem, takie jak dysfunkcje seksualne czy przyrost masy ciała. Dopiero w przypadku nieskuteczności tych leków stosuje się inne środki (np. spironolakton, bromokryptyna, alprazolam, agoniści GnRH, danazol, doustne środki antykoncepcyjne). Duże nadzieje pokłada się w środkach zawierających drospirenon, który oprócz właściwości antyandrogenowych posiada właściwości antymineralokortykoidowe.
The aim of therapy in case of arterial hypertension is not only lowering blood pressure, but first of all, diminishing cardiovascular morbidity and mortality. Cardiovascular risk factors probably are greater in children than in adults, as the disease starts early and lasts longer. Rules of pharmacologic and nonpharmacologic therapy are similar to those used in internal medicine. In all patients therapeutic lifestyle changes should establish the base of treatment. In the moment when indications for antihypertensive drug therapy appear paediatricians use the same pattern as accepted in internal medicine. Still we should remember that no data are available on the long-term effects of antihypertensive drugs on growth and development. Acceptable drug classes for use in children include ACE inhibitors, angiotensin receptor blockers, b-blockers, calcium channel blockers and diuretics. Some drugs have a long history of safety and efficacy and these drugs remain appropriate for paediatric use. It will take longer for paediatricians to have opportunity for use of new therapeutic tools as direct renin inhibitors, new inhibitors of aldosterone receptor or angiotensin immunotherapeutic vaccine.
PL
Celem przyjętego w przypadku rozpoznanego nadciśnienia tętniczego postępowania jest nie tylko obniżenie jego wartości, ale przede wszystkim prewencja powikłań narządowych i związanych z nimi czynników ryzyka sercowo- -naczyniowego. Biorąc pod uwagę wczesny początek choroby i długość jej trwania u dzieci i młodzieży, można przypuszczać, że ryzyko to jest większe niż u chorych dorosłych, jakkolwiek brak jest długofalowych badań. Zasady postępowania farmakologicznego i niefarmakologicznego są analogiczne do używanych przez internistów. U wszystkich chorych podstawę leczenia powinna stanowić modyfikacja diety i stylu życia. W momencie pojawienia się wskazań do włączenia farmakoterapii należy stosować zasady takie same jak u dorosłych, pamiętając, że jak dotychczas nie dysponujemy danymi na temat wpływu długotrwałego leczenia na wzrost i rozwój dzieci. Do leczenia zostało dopuszczonych pięć grup leków: inhibitory konwertazy angiotensyny, antagoniści receptora AT1, b-adrenolityki, blokery kanału wapniowego i leki moczopędne. Dla bezpieczeństwa terapii w pediatrii częściej sięgamy po leki z długą historią stosowania, o określonych w badaniach evidence-based medicine bezpieczeństwie i skuteczności. Pediatrzy z oczywistych względów dłużej będą czekać na możliwość zastosowania w terapii nowych preparatów, takich jak bezpośredni inhibitor reniny, swoiści antagoniści receptora aldosteronowego czy szczepionka przeciwko nadciśnieniu.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.