Search results

Search:
in the keywords: stuttering

Sort By:

Limit search:

Podejście psychologiczne w terapii jąkania

100%

Błachnio A., Przepiórka A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2013

vol. 13

issue 2

121-125

The presented article concerns the issue of stuttering therapy and takes into account the psychological approach. Stuttering is not only a speech fluency disorder, but the symptoms occur on several levels: neurophysiological, social and psychological. Considering the complexity of this disorder, stuttering therapy requires an interdisciplinary approach that focuses particularly on dealing with the patient’s emotions and reducing the related pathological anxiety – logophobia. This article aims to discuss the methods used in the treatment of stuttering, and assess their effectiveness. The main division of methods assumes the existence of two approaches: direct and indirect methods. Methods of direct impact on speech are aimed at reducing speech disfluencies. Among them are: rhythmisation of speech, supporting movements of hands while speaking, and extension of statements. On the other hand, indirect methods are complementary and are aimed at reducing anxiety and tension appearing in stuttering individuals. Various relaxation techniques, visualization and autogenic training may be enumerated here. These methods focus on stuttering patients’ emotions. In addition, techniques such as music therapy, psychodrama, hippotherapy, desensitization and desensibilisation are effective ways to improve the psychosocial functioning of stuttering individuals. This is a review article, so it may be used as a basis for the development and implementation of therapeutic programs with participation of a speech therapist and psychologist.

Praca omawia różne metody stosowane w terapii jąkania z uwzględnieniem podejścia psychologicznego. Jąkanie jest nie tylko zaburzeniem płynności mówienia, objawy występują bowiem na kilku płaszczyznach: neurofizjologicznej, społecznej i psychologicznej. Terapia jąkania ze względu na złożoność tego zaburzenia wymaga podejścia interdyscyplinarnego, w tym szczególnie koncentracji na radzeniu sobie z emocjami pacjenta i obniżeniu związanych z tym zaburzeniem patologicznych reakcji lękowych – logofobii. Celem artykułu jest omówienie metod stosowanych w terapii jąkania oraz ocena ich skuteczności. Główny podział metod zakłada istnienie dwóch podejść: pośrednie i bezpośrednie metody. Metody bezpośrednie oddziałują na akt mowy i mają na celu zmniejszenie niepłynności mowy. Wśród nich można wymienić: rytmizację mówienia, wspomaganie wypowiedzi ruchem ręki czy wydłużenie wypowiedzi. Natomiast metody pośrednie stanowią ich uzupełnienie i koncentrują się na obniżeniu lęku oraz redukcji napięcia pojawiającego się u osoby jąkającej się. Należą do nich różnego rodzaju techniki relaksacyjne, metody oparte na wizualizacji czy treningi autogenne. Zwracają one uwagę na emocje przeżywane przez osoby jąkające się. Ponadto techniki takie jak muzykoterapia, psychodrama, hipoterapia, desentyzacja i desensybilizacja są skutecznymi sposobami polepszenia funkcjonowania psychospołecznego osób jąkających się. Prezentowany artykuł ma charakter przeglądowy, może zatem służyć jako podstawa do opracowania i wdrożenia programów terapeutycznych z udziałem logopedy i psychologa.

Wczesnodziecięca niepłynność mówienia – opis przypadku

80%

Dunaj J., Tarkowski Z.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2011

vol. 11

issue 1

55-58

The aim of this work is presentation of the basic information concerning speech disfluency among young children, as well as a review of the three-year longitudinal research. A young boy was examined and the research was conducted by his mother (J.D.), who was advised and assisted by the supervisor (Z.T.). Although speech disfluency starts and develops mainly at preschool age, literature on the subject is relatively meagre and case studies are rarely presented. According to the ICD-10 diagnostic criteria, stuttering is treated as a behaviour and emotion disorder which starts in the childhood. It may be regarded as a psychosomatic disorder, whose structure consists of linguistic (e.g. speech disfluency), biological (e.g. increased muscle tension), psychological (e.g. fear of speaking) and social (e.g. isolation) factors, as well as relations between them. Such systemic and structural presentation of this disorder was used to describe the child examined. The following stages of his development were distinguished: I – disfluency which is basically fluent (1.0-2.5), II – natural speech disfluency (2.6-3.3), III – stuttering (3.4-3.9), IV – mainly semantic disfluency (3.1-4.1), V – deciding whether the disfluency develops into a normal or a pathological one (≥4.11). The following factors can be distinguished in the aetiology of this disorder: predisposing (family disposition, little articulatory activity, crossed lateralization), triggering (separation, competition, change of environment) and establishing (communicational stress, habit).

Celem pracy jest prezentacja podstawowych informacji dotyczących wczesnodziecięcej niepłynności mówienia oraz przedstawienie wyników 3-letnich badań podłużnych małego chłopca, prowadzonych przez matkę (J.D.) pod kierunkiem oraz w asyście naukowego opiekuna (Z.T.). Chociaż niepłynność mówienia powstaje i rozwija się przede wszystkim w wieku przedszkolnym, światowa literatura na ten temat jest jednak stosunkowo skromna, a opisy przypadków są prezentowane sporadycznie. Według kryteriów diagnostycznych ICD-10 jąkanie jest zaliczanie do zaburzeń zachowania i emocji z początkiem w dzieciństwie. Może być ono traktowane jako zaburzenie psychosomatyczne o strukturze składającej się z czynników lingwistycznych (np. niepłynność mówienia), biologicznych (np. wzmożone napięcie mięśniowe), psychologicznych (np. lęk przed mówieniem) i społecznych (np. izolowanie się) oraz relacji między nimi. Takie systemowo-strukturalne ujęcie tego zaburzenia zostało wykorzystane do opisu badanego dziecka. W rozwoju dziecka wyróżniono fazę I – niepłynność w zasadzie płynną (1,0-2,5), II – normalną niepłynność mówienia (2,6-3,3), III – jąkanie (3,4-3,9), IV – niepłynność głównie semantyczną (3,1-4,1), V – rozstrzygającą o rozwoju niepłynności zwykłej lub patologicznej (≥4,11). W etiologii tego zaburzenia można wyróżnić czynniki predysponujące (skłonności rodzinne, niska sprawność artykulacyjna, lateralizacja skrzyżowana), wyzwalające (rozłąka, rywalizacja, zmiana otoczenia) i utrwalające (stres komunikacyjny, nawyk).

Refine search results

2 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2013

1 2011

1 Błachnio A.

1 Dunaj J.

1 Przepiórka A.

1 Tarkowski Z.

Search results

Podejście psychologiczne w terapii jąkania

Wczesnodziecięca niepłynność mówienia – opis przypadku