Search results

1

Choroba refluksowa przełyku – spojrzenie specjalisty gastroenterologa, otolaryngologa i chirurga

100%

Jurkiewicz D., Waśko-Czopnik D., Pietruszewska W., Tarnowski W., Barańska M., Kowalczyk M., Jaworski P.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 2

42-50

PL

Choroba refluksowa przełyku to zarzucanie treści żołądkowej do przełyku, powodujące kłopotliwe dla pacjenta objawy lub powikłania. Przed włączeniem leczenia należy zawsze obiektywnie potwierdzić tę chorobę, zwłaszcza w korelacji z dolegliwościami laryngologicznymi jako powikłaniami pozaprzełykowymi. W diagnostyce „złotym standardem” jest 24-godzinna impedancja-pH, uzupełniona endoskopią. Nie zaleca się leczenia bez obiektywnego potwierdzenia choroby, tym bardziej, że najwięcej powikłań laryngologicznych powoduje refluks niekwaśny gazowy proksymalny, możliwy do detekcji wyłącznie w badaniu MII-pH. Ważne jest potwierdzenie współwystępowania wraz z zespołami pozaprzełykowymi objawów klinicznych GERD (ang. Gastroesophgaeal Reflux Disease). Mając na uwadze czas leczenia choroby i jej konsekwencji, warto rozważnie i ostrożnie podchodzić do rozpoznania choroby, a leczenie powinno być odpowiednio długo prowadzone, w odniesieniu do rekomendacji, najlepiej przy współpracy specjalisty laryngologa i gastroenterologa. Największą efektywność terapeutyczną uzyskujemy poprzez połączenie inhibitorów pompy protonowej (PPI) z itoprydem przy zachowaniu odpowiednich dawek leków oraz przestrzegając odpowiednio długiego czasu leczenia z zachowaniem prawidłowego schematu redukcji dawek i odstawiania leków. W przypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego, należy rozważyć leczenie chirurgiczne antyrefluksowe.

2

Choroba refluksowa przełyku – spojrzenie specjalisty gastroenterologa, otolaryngologa i chirurga

100%

Jurkiewicz D., Waśko-Czopnik D., Pietruszewska W., Tarnowski W., Barańska M., Kowalczyk M., Jaworski P.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(2)

42-50

PL

Choroba refluksowa przełyku to zarzucanie treści żołądkowej do przełyku, powodujące kłopotliwe dla pacjenta objawy lub powikłania. Przed włączeniem leczenia należy zawsze obiektywnie potwierdzić tę chorobę, zwłaszcza w korelacji z dolegliwościami laryngologicznymi jako powikłaniami pozaprzełykowymi. W diagnostyce „złotym standardem” jest 24-godzinna impedancja-pH, uzupełniona endoskopią. Nie zaleca się leczenia bez obiektywnego potwierdzenia choroby, tym bardziej, że najwięcej powikłań laryngologicznych powoduje refluks niekwaśny gazowy proksymalny, możliwy do detekcji wyłącznie w badaniu MII-pH. Ważne jest potwierdzenie współwystępowania wraz z zespołami pozaprzełykowymi objawów klinicznych GERD (ang. Gastroesophgaeal Reflux Disease). Mając na uwadze czas leczenia choroby i jej konsekwencji, warto rozważnie i ostrożnie podchodzić do rozpoznania choroby, a leczenie powinno być odpowiednio długo prowadzone, w odniesieniu do rekomendacji, najlepiej przy współpracy specjalisty laryngologa i gastroenterologa. Największą efektywność terapeutyczną uzyskujemy poprzez połączenie inhibitorów pompy protonowej (PPI) z itoprydem przy zachowaniu odpowiednich dawek leków oraz przestrzegając odpowiednio długiego czasu leczenia z zachowaniem prawidłowego schematu redukcji dawek i odstawiania leków. W przypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego, należy rozważyć leczenie chirurgiczne antyrefluksowe.

3

Rola lekarza pierwszego kontaktu we wczesnym rozpoznawaniu zakażeń okołoprotezowych stawów

88%

Białecki J., Para M., Bartosz P., Marczyński W.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2017

|

vol. 13

|

issue 4

460-469

EN

Hip and knee replacement is a common procedure in the treatment of advanced arthropathy. It relieves pain and restores joint function. That is why the number of arthroplasties is continuously increasing. In view of the growing number of patients with endoprostheses, shorter hospitalisation after the surgery, problems with availability of specialists and an increasing role of primary care physicians, family doctors need better knowledge of the most severe postoperative complication, i.e. periprosthetic joint infection. The diagnosis of chronic periprosthetic infection is a complex and challenging problem. The symptoms of early postoperative infection or acute haematogenous periprosthetic infection should be diagnosed as soon as possible as proper treatment preconditions full recovery with implant preservation. Delayed diagnosis and failure to apply early surgical intervention change the treatment algorithm and which frequently entail prolonged multi-stage treatment. If early periprosthetic joint infection is suspected, the best decision is to urgently refer the patient again to the hospital where the surgery was performed. In this case, antibiotic therapy is vital; however, if it is instituted without proper indications, it cannot warrant recovery and blurs the picture of the disease. Before antibiotics are administered, an attempt at confirming the inflammation should be made and the responsible pathogen isolated so that targeted antibiotic therapy can be implemented. Early antibiotic administration makes it much harder to isolate the pathogen responsible and increases the number of multidrug resistant strains. The treatment of periprosthetic joint infection is always based on surgery combined with targeted antibiotic therapy. Prompt diagnosis and proper surgical management offer chances for the patient’s recovery and normal functioning. Orthopaedic surgical procedures are usually scheduled. Proper patient preparation, consisting in the stabilisation of systemic diseases, their proper control and elimination of systemic inflammatory foci, is crucial in the prevention of periprosthetic joint infection.

PL

Endoprotezoplastyka stawu biodrowego i kolanowego jest powszechnie stosowaną procedurą w zaawansowanej chorobie zwyrodnieniowej, która likwiduje ból i przywraca sprawność choremu. Z tego powodu liczba wykonywanych zabiegów alloplastyki systematycznie wzrasta. Zwiększenie liczby chorych z endoprotezami, skrócenie czasu pobytu w szpitalu po operacji, problem z dostępem do specjalistów oraz rosnąca rola lekarzy rodzinnych nakładają na tych ostatnich obowiązek bliższego zapoznania się z najpoważniejszym powikłaniem pooperacyjnym, jakim są zapalenia okołoprotezowe. Diagnostyka przewlekłego zapalenia okołoprotezowego jest złożonym i trudnym zagadnieniem, natomiast objawy zapalenia występujące w krótkim okresie po operacji lub też ostre krwiopochodne zapalenie stawu z endoprotezą powinny zostać rozpoznane jak najszybciej, ponieważ prawidłowe postępowanie daje szansę na pełne wyleczenie z uratowaniem implantu. Opóźnienie rozpoznania i zaniechanie leczenia operacyjnego skutkują zmianą algorytmu i często kilkuetapowym, długotrwałym leczeniem. Jeśli występują objawy sugerujące wczesne zapalenie okołoprotezowe, najlepszym postępowaniem jest ponowne pilne skierowanie chorego do szpitala, w którym była wykonana operacja. W przypadku podejrzenia zapalenia okołoprotezowego antybiotykoterapia ma ogromne znaczenie, ale rozpoczęta bez właściwych wskazań nie daje gwarancji wyleczenia i zaciemnia obraz choroby. Przed podaniem antybiotyku powinno się podjąć próbę potwierdzenia rozpoznania zapalenia i wyizolowania patogenu, tak aby można było zastosować antybiotykoterapię celowaną. Wczesne podanie antybiotyku znacznie osłabia możliwość wyizolowania patogenu i zwiększa liczbę szczepów wielolekoopornych. Podstawą leczenia infekcji okołoprotezowych zawsze jest leczenie operacyjne skojarzone z celowaną antybiotykoterapią. Szybka diagnoza i właściwe postępowanie operacyjne zapewniają choremu możliwość wyleczenia i dają szanse na normalne funkcjonowanie. Operacje ortopedyczne to zazwyczaj zaplanowane procedury. W zapobieganiu infekcji okołoprotezowej kluczowe znaczenie ma odpowiednie przygotowanie pacjenta, które polega na ustabilizowaniu chorób ogólnoustrojowych, prawidłowej ich kontroli i eliminacji wewnątrzustrojowych ognisk zapalnych.

4

Zespół Aspergera – trudności w rozpoznawaniu zaburzenia na podstawie analizy historii chorób pacjentów oddziału psychiatrii dziecięcej

63%

Grygo M., Jagielska G., Resler-Maj A., Bryńska A., Gajdzik M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2013

|

vol. 13

|

issue 2

92-98

EN

Asperger’s syndrome is a neurodevelopmental disorder from the group of autistic spectrum disorders. Objective: The authors describe the group of children diagnosed with Asperger’s syndrome, treated in the Department of Child Psychiatry or in the Child Psychiatry Outpatient Clinic. The aim of the study was to evaluate the patients’ age when they were diagnosed and the reason for seeking the clinician’s help by parents. Method: A retrospective chart review of children (n = 35) diagnosed with Asperger’s syndrome. Age and reason for the first contact with the specialist, number of health facilities where the patient was treated before diagnosis, age at which the diagnosis was made, the period between the patient’s first contact with the specialist and diagnosis, and the first diagnoses in hospitalized children were analysed. Results: The median age of diagnosis was 11.75 ± 3.29 years, 5 ± 3.44 years after the children’s first contact with the specialist (psychiatrist or psychologist). Before the diagnosis, the patients were treated in different health facilities and often diagnosed with attention deficit/hyperactivity disorder or disruptive behaviour. Conclusions: The results may indicate the major diagnostic difficulties which clinicians are facing or may be the result of insufficient knowledge among various groups of specialists on the Asperger’s syndrome. The results were compared to the results of the research conducted in the USA and Great Britain.

PL

Zespół Aspergera to zaburzenie neurorozwojowe z grupy całościowych zaburzeń rozwoju. Cel badania: Celem pracy było określenie, w jakim wieku w grupie pacjentów z zespołem Aspergera będących pod opieką oddziału psychiatrii dziecięcej lub pozostających pod opieką w poradni zdrowia psychicznego zostało ustalone rozpoznanie oraz jakie objawy były powodem zgłoszenia się do specjalisty. Metoda: W pracy przedstawiono wyniki analiz historii chorób 35 pacjentów z zespołem Aspergera. Analizy dotyczyły wieku oraz powodu pierwszego kontaktu ze specjalistą, liczby placówek, w których chory był diagnozowany, zanim rozpoznano zaburzenie, oraz wieku postawienia diagnozy. Określono, jaki czas upłynął pomiędzy zgłoszeniem się pacjenta po raz pierwszy do specjalisty a diagnozą, a także jakie były rozpoznania wstępne u dzieci hospitalizowanych na oddziale psychiatrii. Wyniki: Na podstawie uzyskanych rezultatów ustalono, że rozpoznanie zespołu Aspergera zostało ustalone w wieku 11,75 ± 3,29 roku, a od pierwszej wizyty u specjalisty (lekarz, psycholog) upłynęło 5 lat ± 3,44 roku. Pacjenci byli wcześniej diagnozowani w różnych ośrodkach i otrzymywali najczęściej rozpoznanie nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi lub zaburzeń zachowania. Wnioski: Wyniki niniejszego badania mogą wskazywać na duże trudności diagnostyczne, które mogą być wynikiem zbyt małej wiedzy specjalistów na temat zespołu Aspergera. Uzyskane rezultaty zostały porównane z wynikami badań przeprowadzonych między innymi w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

5

Fitobezoar żołądka – opis przypadku

63%

Dyrla P., Wojtuń S., Jałocha Ł., Wojtkowiak M., Gil J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 2

164-167

EN

Bezoars are foreign bodies that arise from swallowed various indigested material. In humans originally bezoars are found in stomach and then could translocate to other parts of human alimentary tract. Depending on material included, there could be distinguished phytobezoars, trichobezoars and pharmacobezoars. Bezoars are caused by pathologies in oral cavity, motility disorders of alimentary tract, pyloric stenoses, not adequate gastric juice production, gastric postoperative conditions, systemic diseases and psychiatric diseases. In most cases bezoars are asymptomatic, but may cause nausea, vomitting, loss of appetite, bloating, fetor ex ore, early satiety, loss of weight, pain in the upper part of stomach. Bezoars can provoke chronic gastritis creating erosions and ulcers that could lead to perforation and bleeding from alimentary tract. In rare cases bezoars could lead to alimentary tract obstruction. In diagnosis establishment imaging methods are used. Endoscopic procedures allow quick distinguishing between bezoar and neoplasm and in some cases could allow splitting it up and removing. Massive bezoars require surgical procedures. In conservative treatment prokinetic and enzymatic drugs are employed. In presented case patient was admitted to Gastroenterology Department because of stomach pain, early satiety and loss of weight. In patient medical history there was lymphoma treated successfully with chemotherapy about 5 years ago. After laboratory and imaging procedures performed neoplastic process was suspected. During gastroscopy a massive bezoar was found in the stomach. Bezoar filled stomach making duodenum endoscopic evaluation impossible. Because of the bezoar’s material: fibres and plant remnants (phytobezoar), endoscopic removal attempt was performed. Solid and hard elements were removed using snare and Dormia sound. Remnants were flushed with water. All procedures were performed twice during two consecutive days. After stomach clearance deformed pylorus and narrow pyloric stenosis were found. After performed procedures all symptoms were gone and lab results improved. Patient was discharged from the hospital in good condition.

PL

Bezoary są to ciała obce, które powstają z różnych połkniętych materiałów nieulegających trawieniu. U człowieka bezoary występują pierwotnie w żołądku, a następnie mogą przemieszczać się do dalszych odcinków przewodu pokarmowego. W zależności od składników wyróżnia się fitobezoary, trichobezoary, farmakobezoary. Tworzeniu bezoarów sprzyjają: patologie w obrębie jamy ustnej, zaburzenia motoryczne przewodu pokarmowego, zwężenie odźwiernika, nieprawidłowa ilość wydzielanego soku żołądkowego, stany po operacjach żołądka oraz choroby ogólnoustrojowe i choroby psychiczne. W większości przypadków bezoary nie dają żadnych dolegliwości, ale mogą towarzyszyć im: nudności, wymioty, upośledzenie apetytu, wzdęcie, nieprzyjemny zapach z ust, uczucie szybkiego nasycenia pokarmem, utrata masy ciała i ból w nadbrzuszu. W zakresie błony śluzowej żołądka bezoary wywołują przewlekły proces zapalny, tworząc nadżerki i owrzodzenia, które mogą prowadzić do perforacji lub krwawienia z przewodu pokarmowego. W rzadkich przypadkach bezoary powodują niedrożność przewodu pokarmowego. W diagnostyce bezoarów wykorzystuje się badania obrazowe. Badanie endoskopowe umożliwia szybkie odróżnienie bezoaru od nowotworu, a niekiedy także pozwala na rozkawałkowanie bezoaru i usunięcie go. Duże bezoary wymagają leczenia operacyjnego. W leczeniu zachowawczym stosuje się leki prokinetyczne i enzymy. W omawianym przypadku pacjent zgłosił się do Kliniki Gastroenterologii z powodu dolegliwości bólowych nadbrzusza, uczucia szybkiej sytości oraz utraty masy ciała. W wywiadzie chłoniak żołądka leczony skutecznie chemioterapią mniej więcej przed 5 laty. Po badaniach laboratoryjnych i obrazowych wstępnie podejrzewano proces rozrostowy. Wykonano gastroskopię, w której stwierdzono dużych rozmiarów bezoar wypełniający żołądek i uniemożliwiający przejście do dwunastnicy. Ze względu na skład bezoaru – konglomerat włókien i resztek roślinnych (fitobezoar) – podjęto próbę usunięcia go metodą endoskopową. Przy pomocy pętli oraz kosza rozkawałkowano bezoar na mniejsze fragmenty. Stałe i twarde elementy usunięto przy pomocy kosza, pozostałą treść płukano wodą. Wyżej wymienione czynności powtarzano jeszcze dwukrotnie w odstępach 24-godzinnych. Po opróżnieniu żołądka z fitobezoaru uwidoczniono zniekształconą okolicę antralną oraz ciasne przejście przez odźwiernik do dwunastnicy. Po wykonanych zabiegach uzyskano ustąpienie dolegliwości oraz poprawę parametrów morfologicznych i biochemicznych krwi. Pacjent wypisany w stanie ogólnym dobrym do domu.

6

Zespół połowiczego zaniedbywania jamy ustnej

63%

Pogorzelski R., Kułakowska A., Sadzyński A., Halicka D., Drozdowski W.

|

2007

|

vol. 7

|

issue 4

277-281

EN

Background and purpose: Hemineglect is a group of behavioural symptoms in a person with right hemispheric (mostly vascular) lesion. The aim of the study was to determine whether there are, besides other hemineglect syndrome symptoms, signs of buccal hemineglect syndrome in patients with right hemispheric stroke lesion. Material and methods: The reference population comprised 20 patients (12 female and 8 male), aged 51-78 years after right hemispheric stroke. Control group consisted of 20 age and sex matched people after left hemispheric stroke. They had no speech disturbances in a degree making verbal contact or fulfilling protocol specific tests impossible. Patients with multiple stroke history, pseudobulbar syndrome, buccofacial apraxia, mental impairment, dementia and severe facial nerve paresis were excluded. All patients were examined after the acute phase of stroke. Motor deficit was assessed using neurological examination and was based on National Institute of Health Stroke Scale. Evaluation of spatial hemineglect was done using visual, motor tests and perception tests (reading, writing and body image tests). Anosognosia was assessed using specially selected test procedures. Evaluating buccal hemineglect we performed: chewing and swallowing organs examination with extinction assessment, exploration of taste, exploration of swallowing to check for dribbling, protochoking, stasis of the saliva or food in a mouth cavity. Results: Buccal hemineglect was usually concomitant with other hemineglect symptoms resulting from the lesion of the right hemisphere. Clinical signs associated with this condition consisted of: impaired swallowing (food retention, food debris in the left side of buccal cavity, drooling from the left angle of the mouth and choking), taste and sensory disturbances in the left hemibuccal space. These disturbances were incorrectly diagnosed initially. Conclusions: Buccal hemineglect is frequent phenomenon in subjects with other hemineglect syndrome symptoms. Proper rehabilitation can reduce the number of complications and greatly improve the neglected functions.

PL

Wstęp i cel pracy: Zespół połowiczego zaniedbywania jest zespołem zaburzeń behawioralnych występujących u osób z uszkodzeniem (najczęściej naczyniopochodnym) prawej półkuli mózgu. Celem naszej pracy było ustalenie, czy u pacjentów z udarem prawej półkuli mózgu, oprócz innych cech zespołu połowiczego zaniedbywania, występują objawy zaniedbywania połowiczego jamy ustnej. Material i metody: Badaniem objęto grupę 20 osób (12 kobiet i 8 mężczyzn) w wieku 51-78 lat po przebytym udarze prawej półkuli mózgu. Grupę kontrolną stanowiło 20 pacjentów dobranych pod względem wieku i płci po przebytym udarze niedokrwiennym dotyczącym lewej półkuli mózgu, bez zaburzeń mowy uniemożliwiających kontakt słowny oraz wykonanie przewidzianych protokołem badania testów. Wykluczeni z badania byli chorzy z mnogimi epizodami udarowymi, z cechami zespołu rzekomoopuszkowego, apraksją jamy ustnej, upośledzeniem umysłowym, cechami otępienia oraz znacznym niedowładem dotyczącym nerwu twarzowego. Wszyscy pacjenci zostali poddani badaniu po ostrej fazie udaru. Oceniono stopień deficytu ruchowego przy użyciu Skali Udarów Narodowego Instytutu Zdrowia (NIH Stroke Scale). Oceny przestrzennego zaniedbywania połowiczego dokonano, używając testów wzrokowych i ruchowych oraz testów na percepcję (czytanie i pisanie oraz test obrazu ciała). Anozognozję oceniano za pomocą specjalnie dobranej baterii testów. Oceniając zaniedbywanie jamy ustnej, wykonano: badanie narządów żucia i połykania z oceną wygaszania, badanie smaku, ocenę zdolności połykania ze zwróceniem uwagi na wyciekanie śliny, krztuszenie się, zaleganie śliny i pokarmu w jamie ustnej. Wyniki: Zaniedbywanie połowicze jamy ustnej występowało zazwyczaj z innymi symptomami zespołu zaniedbywania, jako wynik uszkodzenia prawej półkuli mózgu. Objawy kliniczne wynikające z tego zaburzenia widoczne były pod postacią zaburzeń połykania (zaleganie pokarmu, obecność resztek pokarmowych w lewej połowie jamy ustnej, ślinienie z lewego kącika ust oraz krztuszenie się), lewostronnych zaburzeń smaku i czucia. Były one w okresie początkowym nieprawidłowo rozpoznawane. Wniosek: Zaniedbywanie jamy ustnej jest częstym zjawiskiem u chorych z innymi cechami zespołu połowiczego zaniedbywania. Właściwa rehabilitacja może istotnie zmniejszyć liczbę powikłań i przyczynić się do poprawy zaniedbywanych funkcji.

7

Częstość występowania Zespołu niefunkcjonalnego przemęczenia i Zespołu przetrenowania u sportowców

51%

Szewczyk A., Rębowska E., Jegier A.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(4)

213-218

EN

Background. Imbalance between training load and body recovery leads to the development of the non-functional overreaching syndrome (NFO) or overtraining syndrome (OTS) and deterioration of athlete’s performance. The aim of the study was to determine the prevalence of these syndromes in a sample of athletes. Material and methods. 111 males aged 18-35 years, training long distance running, cycling, triathlon, powerlifting, crossfit, bodybuilding and weightlifting minimum 2 years. The medical assessment was combined with history taking on athletic career and performance. Aerobic capacity was assessed by means of ergospirometry – cardiopulmonary exercise test (CPET) on a mechanical treadmill and anaerobic capacity was measured using Wingate test on a cycle ergometer. The patients with inflammatory conditions, hematological disorders and metabolic disorders were excluded. Anthropometric measurements were taken. Overreaching level and motivation for training were assessed using Profile of Mood State (POMS) questionnaire. The results were next compared with the reference values. Statistical analysis was performed using Statistica program, v.13.0. Results. Based on POMS results and the changes in physical capacity a group of 26 participants was selected (23.4%) with NFO/OTS syndrome symptoms. These were athletes training long distance running, crossfit and bodybuilding within 73 months and those who started in competitions more often than 20 times a year. Statistically significant differences were noted in athletes with NFO/OTS syndromes in mood assessment using POMS questionnaire. Higher values were noted in the following subscales: tension/anxiety, depression and fatigue while lower values were obtained in vigor/ activity subscale. Lower yet statistically insignificant values corresponding to physical anaerobic and anaerobic activity were observed in this group. The amount of sleep and the number of training sessions had no effect on the results. Conclusions. NFO/OTS syndromes are developed in nearly 25% of athletes involved in various sport disciplines, training within about 73 months and starting in competitions 20 times a year on average. POMS questionnaire turned out a useful tool in diagnosing these syndromes.

PL

Wstęp. Zaburzenie równowagi pomiędzy obciążeniem treningowym a regeneracją organizmu prowadzi do rozwinięcia Zespołu niefunkcjonalnego przemęczenia (NFO) lub Zespołu przetrenowania (OTS) i pogorszenia wyniku sportowego. Celem badania jest określenie częstości występowania tych zespołów w grupie sportowców. Materiał i metody. Przebadano 111 mężczyzn w wieku 18-35 lat trenujących min. 2 lata: biegi długie, kolarstwo, triathlon, trójbój siłowy, crossfit, kulturystykę, podnoszenie ciężarów. Przeprowadzono badanie lekarskie z wywiadem sportowym. Oceniano wydolność fizyczną tlenową – badanie ergospirometryczne (CPET) na bieżni mechanicznej oraz wydolność beztlenową podczas testu Wingate na cykloergometrze. Wykluczono stany zapalne, zaburzenia hematologiczne i metaboliczne. Dokonano pomiarów antropometrycznych. Poziom przemęczenia oraz motywację do treningu oceniano kwestionariuszem Oceny profilu nastrojów- POMS (Profile of Mood State)- wyniki odniesiono do wartości referencyjnych. Materiał poddano analizie w programie Statistica v. 13.0. Wyniki. Na podstawie wyników POMS i zmian w wydolności fizycznej wyodrębniono grupę 26 (23,4%) osób z cechami zespołu NFO/OTS. Byli to sportowcy ze średnim stażem treningowym 73 miesiące trenujący: biegi długie, crossfit i kulturystykę, startujący w zawodach częściej niż 20 razy w roku. Obserwowano istotne statystycznie różnice u sportowców z cechami zespołów NFO/OTS w ocenie nastroju POMS: wartości wyższe w subskalach: napięcie/niepokój, depresja, zmęczenie oraz niższe w subskali krzepkość/aktywność. Obserwowano mniejsze wartości wydolności fizycznej tlenowej i beztlenowej w tej grupie, jednak bez istotności statystycznej. Ilość snu, czas trwania i liczba treningów nie wpływały na wyniki badań. Wnioski. Wystąpienie NFO/OTS dotyczy blisko 25% sportowców różnych dyscyplin sportowych, o średnim stażu treningowym ok. 73 miesiące, startujących w zawodach średnio 20 razy w roku. Kwestionariusz oceny nastrojów POMS okazał się przydatnym narzędziem do diagnostyki tych zespołów.

Refine search results

Choroba refluksowa przełyku – spojrzenie specjalisty gastroenterologa, otolaryngologa i chirurga

Choroba refluksowa przełyku – spojrzenie specjalisty gastroenterologa, otolaryngologa i chirurga

Rola lekarza pierwszego kontaktu we wczesnym rozpoznawaniu zakażeń okołoprotezowych stawów

Zespół Aspergera – trudności w rozpoznawaniu zaburzenia na podstawie analizy historii chorób pacjentów oddziału psychiatrii dziecięcej

Fitobezoar żołądka – opis przypadku

Zespół połowiczego zaniedbywania jamy ustnej

Częstość występowania Zespołu niefunkcjonalnego przemęczenia i Zespołu przetrenowania u sportowców