Search results

Search:
in the keywords: psychotic disorder

Sort By:

Limit search:

Trauma okresu rozwojowego jako czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń psychotycznych. Część I. Rozpowszechnienie zjawiska, problemy metodologiczne w badaniach naukowych

100%

Kotlicka-Antczak M., Rabe-Jabłońska J.

issue 2

66-75

Biopsychosocial model of psychotic disorders accounts for the role of extrabiological environmental factors in their development. Early trauma (ET) is often viewed as a potential psychosocial risk factor for future development of psychosis. Prevalence of events considered as ET in general population is estimated at 4-30%, while among persons with mental disorders the phenomenon may concern even up to 50% of examinees. Research of rozcorrelations between ET with psychosis is fraught with several methodological problems. One of them is lack of precise and consistent definition of ET. Furthermore, sources of data and ways of their collection are also inconsistent (data from reports of appropriate agencies, past history and questionnaires obtained from the examinees). Studies dealing with the subject often lack control groups or their selection is inadequate, they do not provide for the so-called distracting factors in final statistical analyses. There are not enough prospective studies. The issue of diagnostic difficulties is also highlighted. Authors frequently do not specify the type, clinical phase or severity of psychotic disorders in examined subjects. Disorders possibly associated with ET experience require an indepth differentiation with post-traumatic stress with dissociation disorders. Problems discussed here greatly delimit reaching of unambiguous conclusions and even may preclude a meta-analysis of hitherto performed studies. In some authors’ opinion, it is necessary to mark off a new category of psychotic disorders, i.e. post-traumatic psychosis. Typical features would be: trauma-associated content of symptoms (particularly auditory hallucinations), fluctuating depressive symptoms with suicidal ideation, abuse of psychoactive substances, poor effects of pharmacological treatment and favourable response to cognitive-behavioural therapy.

Model biopsychospołeczny zaburzeń psychotycznych uwzględnia rolę pozabiologicznych czynników środowiskowych w ich powstawaniu. Jako potencjalny czynnik psychospołeczny rozwoju psychoz postrzegane jest między innymi zjawisko tzw. wczesnej traumy (WT). Rozpowszechnienie wydarzeń ocenianych jako WT szacuje się w granicach od 4 do niemal 30% w populacjach ogólnych. W populacji chorych psychicznie zjawisko to może dotyczyć nawet połowy badanych. Badaniu związku WT z psychozą towarzyszą liczne problemy metodologiczne. Jednym z nich jest brak precyzyjnych i jednolitych definicji WT. Niejednolite są również źródła i sposoby uzyskiwania danych (dane z raportów odpowiednich służb, wywiady lub kwestionariusze uzyskiwane od badanych). Prace dotyczące problemu cechuje także brak lub nieprawidłowy dobór grup kontrolnych oraz brak uwzględniania w analizach statystycznych tzw. czynników zakłócających. Zbyt mała jest liczba badań o charakterze prospektywnym. Podnoszony jest także problem obecności w badaniach trudności diagnostycznych. Autorzy często nie określają rodzaju, fazy przebiegu ani stopnia nasilenia zaburzeń psychotycznych u badanych osób. Zaburzenia potencjalnie związane z przeżyciem WT wymagają wnikliwego różnicowania z zaburzeniem stresowym pourazowym oraz z zaburzeniami dysocjacyjnymi. Opisane problemy w znacznym stopniu ograniczają możliwość uzyskania jednoznacznych wniosków i wręcz uniemożliwiają przeprowadzenie metaanalizy dotychczasowych badań. Część autorów uważa, że konieczne jest wyodrębnienie nowej kategorii zaburzeń psychotycznych - tzw. „psychozy potraumatycznej". Jej cechami charakterystycznymi mają być nawiązanie w treści objawów (zwłaszcza halucynacji słuchowych) do doznanego urazu, podlegające fluktuacjom objawy depresyjne z myślami samobójczymi, nadużywanie środków psychoaktywnych, a także słabe efekty leczenia farmakologicznego oraz dobra odpowiedź na terapię poznawczo-behawioralną.

Trauma okresu rozwojowego jako czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń psychotycznych. Część II. Wyniki badań, mechanizmy przyczynowo-skutkowe, implikacje kliniczne

100%

Kotlicka-Antczak M., Rabe-Jabłońska J.

issue 2

76-92

Several studies provide ample evidence supporting association of early trauma (ET) with various non-psychotic mental disorders. Authors of this paper review recently published papers on correlations between ET and subsequent development of psychotic disorders. Pertinent data are largely inconsistent. Most investigators agree that an ET experience may lead to the development of the positive symptoms of a psychosis in the future, mainly hallucinations and delusions. No association was demonstrated between ET and negative symptoms, nor with disturbances of cognitive functions or thought disorganization, considered typical for schizophrenic psychosis. This suggests that association of ET and psychosis is diagnostically non-specific and rather indicates the possibility of development of psychotic symptoms, present in other mental disorders. The mechanism of development of ET-associated psychotic disorders is explained both in biological and psychological aspects. Biological mechanisms include the impact of stress on brain development, derangement of the hypothalamus-pituitary-adrenals axis and of the dopaminergic system. According to the cognitive model of psychosis, traumatic experience results in development of negative cognitive patterns, promoting external attributions and construction of delusions and hallucinations. The issue has several clinical implicadooewiadtions, thereof the most important is the need to include ET in medical history and accounting for a possible traumatic experience when planning the therapeutic process. Cognitive-behavioural therapy is recommended as primary or adjuvant form of therapy in persons with a history of ET.

Wiele badań przynosi dowody na istnienie związku pomiędzy przeżyciem wczesnej traumy (WT) a różnorodnymi niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi. Autorki pracy dokonują przeglądu współczesnego piśmiennictwa dotyczącego relacji WT z późniejszym rozwojem zaburzeń psychotycznych. Dane na ten temat pozostają w dużym stopniu niespójne. Większość badaczy jest zgodna, że doznanie WT może skutkować wystąpieniem w przyszłości tzw. objawów pozytywnych psychozy, zwłaszcza halucynacji i urojeń. Nie wykazano związku WT z występowaniem uznanych za charakterystyczne dla psychoz schizofrenicznych objawów negatywnych, zaburzeń funkcji poznawczych czy cech dezorganizacji myślenia. Sugeruje to, że związek pomiędzy WT a psychozą jest niespecyficzny diagnostycznie i dotyczy raczej możliwości wystąpienia objawów psychotycznych obecnych w różnych zaburzeniach psychicznych. Mechanizm rozwoju objawów psychotycznych związanych z WT znajduje swoje wyjaśnienie zarówno w paradygmacie biologicznym, jak i psychologicznym. Mechanizmy biologiczne obejmują między innymi wpływ stresu na rozwój mózgu, dysregulację osi podwzgórze - przysadka - nadnercza lub układu dopaminergicznego. Zgodnie z modelem poznawczym psychozy przeżycie traumy prowadzi do powstawania negatywnych schematów poznawczych, co sprzyja zewnętrznym atrybucjom i formowaniu urojeń i halucynacji. Omawiany problem przynosi wiele implikacji klinicznych, z których podstawowymi są konieczność przeprowadzania wywiadu w kierunku WT i uwzględnianie faktu jej doznania w procesie terapeutycznym. Najbardziej polecaną jako podstawowa lub dodatkowa forma leczenia osób z WT w wywiadzie jest terapia poznawczo-behawioralna.

Refine search results

2 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2 2008

2 Kotlicka-Antczak M.

2 Rabe-Jabłońska J.

Search results

Trauma okresu rozwojowego jako czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń psychotycznych. Część I. Rozpowszechnienie zjawiska, problemy metodologiczne w badaniach naukowych

Trauma okresu rozwojowego jako czynnik ryzyka rozwoju zaburzeń psychotycznych. Część II. Wyniki badań, mechanizmy przyczynowo-skutkowe, implikacje kliniczne