Search results

1

Attitudes of psychotherapists towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy

100%

Murawiec S., Jabłoński M. J., Sosnowska K., Datka W., Król-Kuczkowska A., Moraczewska R.

|

vol. 17

|

issue 2

93-103

EN

Background: In contrast to the reality of clinical practice, in which psychotherapy and pharmacotherapy are frequently combined, the attitudes of psychotherapists towards the use of pharmacotherapy in conjunction with psychotherapy have to date been rarely studied. Method: A special questionnaire was designed for the purpose of the study. An electronic format allowing for anonymous online responses was sent to psychotherapists from two selected mental health institutions in Warsaw. The results were analysed statistically. Results: One hundred six psychotherapists returned a completed questionnaire. They were classified into three groups depending on the length of psychotherapeutic practice as well as into groups of cognitive-behavioural, psychodynamic/psychoanalytic and systemic/integrative psychotherapists. Although cognitive-behavioural therapists do not treat more patients than therapists of other modalities, they encounter significantly more patients who receive medications (p = 0.001) and the number of their patients receiving combined treatment is increasing during psychotherapy. The highest knowledge of drug names was reported in the group of psychodynamic/psychoanalytic therapists. Integrative and systemic therapists more often declared their positive attitude towards combining psychotherapy with pharmacotherapy (Chi-squared test, χ2 ; p = 0.04). Psychotherapists declaring a neutral attitude towards pharmacotherapy – regardless of the therapeutic modality – had generally more patients in therapy than therapists by whom the use of drugs in the course of psychotherapy was perceived positively or negatively (p < 0.05). Conclusions: The use of medications in the course of psychotherapy is a result of an interplay between many factors, including patients’ preferences, psychotherapeutic modality and the age of a psychotherapist.

PL

Cel pracy: Poznanie nastawienia psychoterapeutów pracujących w różnych modalnościach terapeutycznych do skojarzonego stosowania psychoterapii i farmakoterapii. Metoda: Na potrzeby badania stworzono autorski kwestionariusz i przesłano go w formie elektronicznej do psychoterapeutów zatrudnionych w dwóch wybranych ośrodkach psychoterapeutycznych w Warszawie, co pozwoliło na uzyskanie anonimowych odpowiedzi online. Wyniki opracowano statystycznie. Wyniki: Odpowiedzi otrzymano od 106 psychoterapeutów. Do porównania wyodrębniono trzy grupy w zależności od modalności terapeutycznej: grupę poznawczo-behawioralną, grupę psychodynamiczno-psychoanalityczną oraz wspólną grupę terapeutów pracujących w modalnościach systemowej i zintegrowanej. Mimo że terapeuci poznawczo-behawioralni nie leczą większej liczby pacjentów niż ci pracujący w pozostałych modalnościach, trafia do nich istotnie statystycznie więcej osób przyjmujących leki (p = 0,001). Znajomość nazw leków była najwyższa w grupie psychodynamiczno-psychoanalitycznej. Terapeuci systemowi i zintegrowani częściej niż pozostali deklarowali pozytywne nastawienie do łączenia psychoterapii z farmakoterapią (test chi-kwadrat; p = 0,04). Terapeuci pracujący w modalnościach zintegrowanej i systemowej deklarowali największą akceptację wobec skojarzenia psychoterapii z farmakoterapią (p = 0,04). Psychoterapeuci deklarujący postawę neutralną wobec leków – niezależnie od modalności terapeutycznej – mieli więcej pacjentów w terapii niż ci, dla których stosowanie leków w trakcie psychoterapii miało jakiekolwiek znaczenie, i to zarówno pozytywne, jak i negatywne (p < 0,05). Wnioski: Stosowanie leku podczas psychoterapii jest wynikiem wzajemnego oddziaływania wielu czynników, w tym preferencji pacjentów, modalności psychoterapii i stażu pracy terapeuty.

2

Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II: Psychotherapy

88%

Voytenko V., Anderson K., Wyngarden N., Post D., Achtyes E., Thomas S., Edwards E., Stoyanov R., Nykamp L., Hill Lee S.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 3

242-247

EN

This document is the second instalment in a two-part series outlining evidence-based recommendations for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II focuses on psychotherapy as an important treatment option – as a standalone treatment or in combination with pharmacotherapy. This guideline adapts the definition of evidence-based practice in psychology, as proposed by the American Psychological Association, to the practice of psychotherapy. As such, evidence-based practice in psychotherapy is anchored in best available research evidence, the psychotherapist’s clinical expertise, and the patient’s characteristics, culture and preferences. The article reviews the best available research evidence for psychological treatments for depression and describes in some detail each of the current empirically-supported treatments with strong and modest research support. Further, it discusses the key components of clinical expertise, as it relates to both the person of the therapist and the process of psychotherapy. In particular, the discussion covers the following key areas of clinical expertise: 1) assessment, diagnosis, and case formulation; 2) treatment planning and implementation and ongoing monitoring of patients’ progress; 3) interpersonal expertise; 4) self-reflection, utilising available resources and ongoing professional growth; 5) scientific expertise; and 6) diversity expertise. Finally, the guideline addresses important patient-related variables and how they should inform treatment in order to maximise its effectiveness.

PL

Niniejsza praca jest drugą i ostatnią częścią serii omawiającej oparte na dowodach zalecenia (evidence-based recommendations) w zakresie leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Część II skupia się na psychoterapii jako na istotnej opcji leczenia – czy to stosowanej jako jedyna, samodzielna forma terapii, czy też w połączeniu z leczeniem farmakologicznym. W pracy zaadaptowano definicję praktyk opartych na dowodach w zakresie psychologii w kształcie zaproponowanym przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (American Psychological Association) do praktyki psychoterapii. Tym samym oparte na dowodach praktyki w zakresie psychoterapii zakotwiczone są w najlepszych dostępnych dowodach naukowych i doświadczeniu klinicznym psychoterapeutów oraz umieszczone w odpowiednim kontekście kulturowym, jak również uwzględniają indywidualne uwarunkowania i preferencje pacjentów. Praca omawia najlepsze dostępne dowody na skuteczność leczenia depresji na drodze psychoterapii i opisuje na pewnym poziomie szczegółowości każdą ze stosowanych obecnie terapii o empirycznie dowiedzionej wysokiej lub umiarkowanej skuteczności. W dalszej części poruszono kluczowe elementy praktyki klinicznej w odniesieniu zarówno do osoby terapeuty, jak i samego procesu psychoterapii. W omówieniu tym uwzględniono następujące kluczowe aspekty praktyki klinicznej: 1) ocena, ustalanie rozpoznania, formułowanie diagnozy wyjaśniającej; 2) planowanie i wdrażanie leczenia oraz ciągłe monitorowanie jego postępów; 3) aspekt interpersonalny; 4) autorefleksja, wykorzystywanie istniejących zasobów i ciągły rozwój zawodowy; 5) źródła wiedzy naukowej oraz 6) umiejętność doboru sposobu postępowania w zależności od indywidualnych i kulturowych uwarunkowań pacjenta. Ponadto omówiono indywidualne zmienne mające wpływ na leczenie danego pacjenta i sposób, w jaki powinny one warunkować dobór leczenia, tak aby pozwolić na osiągnięcie optymalnych efektów.

3

When social withdrawal in adolescence becomes extreme: the “hikikomori” phenomenon in Italy

75%

Ranieri F.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2015

|

vol. 15

|

issue 3

148-151

EN

“Hikikomori syndrome,” or extreme social withdrawal, determines a refusal to go to school or work where one’s life style is centred around the home. In Japan hikikomoris, also called “family hermits” or “bedroom hermits,” were first identified in the late seventies. In the West (USA, France, UK, Spain, Italy) clinical psychologists are treating an increasing number of adolescents and young hikikomoris. Over the last few years, the Unità Funzionale Salute Mentale Infanzia Adolescenza (UFSMIA) in Arezzo has received a number of requests for treating young people who present strong similarities with hikikomoris as well as teenagers in early adolescence “on their way to social withdrawal.” The signs of the syndrome are largely similar to the Japanese description, with some differences linked to the Italian cultural context. As to treatment, a single clinical approach (e.g. individual or family psychotherapy) has not given the expected results. By combining different approaches it may be possible to create a network able to stimulate the subject’s resources and those of his or her family. Findings reveal the need to develop more in depth clinical knowledge on this social withdrawal syndrome and create new protocols which will be useful for future psychological and psychotherapeutic programmes.

PL

Zespół hikikomori, czyli zespół skrajnego wycofania społecznego, polega na rezygnacji z udziału w życiu społecznym łącznie z odmową uczęszczania do szkoły lub pracy, a życie osoby nim dotkniętej ogranicza się do przebywania we własnym domu. W Japonii przypadki „hikikomori”, nazywanych również „domowymi pustelnikami” (chory przebywa jedynie we własnym domu lub nawet tylko we własnym pokoju), po raz pierwszy zidentyfikowano i opisano w późnych latach 70. XX wieku. Obecnie w krajach zachodnich, takich jak USA, Francja, Wielka Brytania, Hiszpania i Włochy, obserwuje się rosnącą liczbę pacjentów „hikikomori” w okresie dojrzewania oraz młodych dorosłych trafiających do psychologów klinicznych. W minionych kilku latach do naszej Poradni Zdrowia Psychicznego Wieku Dziecięcego i Wieku Dojrzewania w Arezzo (Unità Funzionale Salute Mentale Infanzia Adolescenza, UFSMIA) skierowano pewną liczbę młodych pacjentów wykazujących znaczące podobieństwo do japońskich „hikikomori”, jak również nastoletnich pacjentów we wczesnej fazie wieku dojrzewania „zmierzających w kierunku wycofania społecznego”. Objawy zespołu, z którym mamy do czynienia, w dużej mierze pokrywają się z opisem japońskim, z uwzględnieniem pewnych różnic uwarunkowanych włoskim kontekstem kulturowym. W leczeniu wspomnianych przypadków zastosowanie jednego konkretnego podejścia klinicznego, takiego jak np. psychoterapia indywidualna lub psychoterapia rodzinna, nie przyniosło oczekiwanych efektów. Poprzez połączenie różnych sposobów postępowania w przypadku poszczególnych pacjentów możliwe wydaje się stworzenie sieci pomocy stymulującej zasoby własne pacjenta oraz jego rodziny. Wyniki badań wskazują na potrzebę poszerzenia wiedzy klinicznej dotyczącej tego zespołu wycofania społecznego, jak również stworzenia nowych protokołów terapeutycznych pomocnych w stosowanych w przyszłości programach psychologicznych i terapeutycznych.

4

Cost-effectiveness analysis of psychotherapy in treatment of essential hypertension in primary care

75%

Kalmatayeva Z., Zholamanova A.

Archives of Psychiatry and Psychotherapy

|

2014

|

vol. 16

|

issue 4

57-64

EN

Aim of the study. To estimate expediency of psychotherapy in patients with essential hypertension from a clinical and economic perspective. Place and duration of study. Clinical material was collected from September 2011 to February 2012 in Polyclinic no. 12, Almaty and the Central City’s Polyclinic, Kaskelen. Method. 75 patients with identified psychosomatic disorders (37 male, 38 female) suffering from hypertension of a first or second degree (from 140/90 to 179/109mmHg) were randomised into two groups (mean age 48.5±3.69 and 47.5±4.2 years). All patients received therapy within the same scheme, but group 1 was additionally treated with psychotherapy. Results. Qualitative improvements were shown on all scales of the “Mini-mult” test for group 1. The control examination of mean blood pressure (BP) at week 14 found a statistically significant difference in final systolic blood pressure (SBP) between the two groups (134.27±3.7 vs. 137.33±3.9, p=0.032), but no such difference in final diastolic blood pressure (DBP) (82.93±5.1 vs. 83.81±4.3, p=0.198). The average cost of the 24-week treatment per person was 47.81USD for group 1 (standard treatment with psychotherapy) and 48.62USD for group 2 (standard treatment). The cost of SBP reduction was 1.98 vs. 2.53USD per 1mmHg for group 1 and 2 respectively and for DBP reduction it was 3.19 vs. 3.73USD per 1mmHg for group 1 and 2 respectively. Blood pressure (BP) reduction was faster in group 1 (7.05 vs. 7.97 weeks). Conclusions. Conservative treatment of hypertension combined with comprehensive psychotherapy leads to better results compared with a conventional conservative treatment scheme, from psychological, clinical and economic points of view, bur results can be different in another country. More trials in different countries with greater numbers of patients are necessary.

5

Общие направления и дифференциация психотерапевтических подходов у лиц с непсихотическими психическими расстройствами вследствие частичной потери зрения травматического генеза

75%

Abdryahimova T. В.

|

issue 6

31-42

EN

On the base of clinical and psychopathological and psycho diagnostic examination of 200 patients with non-psychotic mental disorders due to partial loss of vision of traumatic origin, general trends and differentiated approaches to psychotherapy of the contingent under study have been developed. It has been revealed that the use of individual influences based on cognitive-behavioral approaches should be the leading sychotherapeutic strategy at the beginning of the work with the patients with prevailing anxiety phenomena and emotional maladjustment of personal and behavioral responses. On the contrary, the patients with prevailing asthenic and asthenodepressive psychopathological phenomena and dominating cognitive-and-destructive and aggressive-and-conflict personal and behavioral patterns require the use of group psychotherapeutic cognitive-behavioral experiences. An obligatory work with the patient’s family (first of all with his/her nearest surrounding – mother or wife) is a special direction of psychotherapeutic activity. It should be directed to the recovery of their mental state, adaptation to the new living conditions, accounting changes in social and family activity of the patient and activation of adaptive resource possibilities of the family itself. In the following, when auxiliary psychotherapeutic techniques (also differentiated according to clinical, neurophysiologic and psychological characteristics of the patients) are included, an accession of family psychotherapy is a must. Psycho education is a necessary psychotherapeutic background. It should be realized for all participants of psychotherapeutic process.

PL

На основе клинико-психопатологического и психодиагностического обследования 200 больных с непсихотическими психическими расстройствами вследствие частичной потери зрения травматического генеза, определены общие направления и дифференцированные подходы к их психотерапии. Доказано, что при работе с больными, в клинической симптоматике которых превалируют тревожные феномены, а среди типов личностного и поведенческого реагирования – эмоционально-дезадаптационные паттерны, в начале психотерапевтической работы базовой психотерапевтической стратегией является использование индивидуальных воздействий, снованных на когнитивно-бихевиоральных подходах. Напротив, пациенты с ведущими стеническими и астено-епрессивными психопатологическими феноменами с доминированием когнитивно-деструктивных и агрессивно-конфликтных личностных и поведенческих паттернов, требуют применения групповых психотерапевтических когнитивно-бихевиоральных воздействий. Отдельным направлением психотерапевтической деятельности при этом является обязательная работа с семьей пациента (прежде всего, наиболее близким окружением - матерью или женой), направленная на нормализацию их психического состояния, адаптацию к новым условиям жизни с учетом изменений социальной и семейной активности пациента и активизацию ресурсных адаптивных возможностей семьи. В дальнейшем, при включении вспомогательных психотерапевтических техник (также дифференцированных в зависимости от клинических, психологических и нейрофизиологических особенностей обследованных), обязательным является присоединение элементов семейной психотерапии. Необходимым психотерапевтическим фоном является проведение сихообразовательных мероприятий, что должно быть реализовано для всех участников сихотерапевтического процесса.

6

Psychoterapia ADHD

63%

Kołakowski A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

vol. 10

|

issue 3

182-188

EN

The psychomotor hyperactivity is one of the most prevalent paediatric, neurological and psychiatric ailments in children. Most guidelines on treatment of ADHD imply the use of nonpharmacological methods; only when these appear ineffective, pharmacological treatment may be considered. However, studies indicate that in the case of both very severe clinical picture of ADHD and concomitant disruptive behaviour (oppositional-defiant disorder and severe behavioural disorders according to DSM-IV-TR), pharmacological treatment should be included simultaneously with other therapeutic methods. In recent twenty years many nonpharmacological methods have been applied to treat ADHD: individual therapy, group therapy, restrictive or supplementary diets, EEG biofeedback and attention trainings, however only one of them – used independently or combined with pharmacotherapy – has a confirmed short-term efficacy in ADHD treatment: behavioural modification of conduct. Similar interventions should also be applied in school environment. Presently in Poland, similarly to European guidelines, a complex treatment of ADHD is recommended, where one of the elements may be pharmacological treatment. The article presents further methods to be contained in such therapeutic programme, ranging from psychoeducation for the patient and her/his family (the patient and parents should be told what the ADHD specificity is like, especially they should be informed about three axial groups of symptoms, aetiology, course, prognosis and planned treatment; the knowledge of parents, guardians, family members and teachers about the disorder allows to implement appropriate elements of support for the hyperactive child but also very often releases the child from the “guilt for symptoms”), educating and motivating the adolescent for treatment, to specific types of psychotherapy depending on the type of the patient’s additional problems (e.g. aggression replacement training, teaching social skills, or cognitive-behavioural therapy).

PL

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest jedną z najczęstszych pediatrycznych, neurologicznych i psychiatrycznych przypadłości u dzieci. Większość wytycznych dotyczących postępowania w ADHD sugeruje zastosowanie metod niefarmakologicznych, a dopiero gdy te okażą się nieskuteczne, rozważenie dołączenia leczenia farmakologicznego. Jednak badania pokazują, że w przypadku zarówno skrajnie nasilonego obrazu klinicznego ADHD, jak i towarzyszących zaburzeń zachowania (zaburzenie opozycyjno-buntownicze i poważne zaburzenia zachowania według DSM-IV-TR) leczenie farmakologiczne powinno być włączane równocześnie z innymi metodami terapeutycznymi. W ostatnich dwudziestu latach w leczeniu ADHD stosowano wiele metod niefarmakologicznych: terapię indywidualną, grupową, diety restrykcyjne lub suplementacyjne, EEG biofeedback, treningi uwagi, jednak tylko jedna z nich – samodzielnie lub w połączeniu z farmakoterapią – ma potwierdzoną krótkoterminową skuteczność w leczeniu ADHD: behawioralna modyfikacja zachowań. Podobne interwencje powinny być również przeprowadzane w środowisku szkolnym. W chwili obecnej w Polsce – tak jak i w europejskich wytycznych – zaleca się kompleksowe leczenie ADHD, w którym jednym z elementów może być leczenie farmakologiczne. W artykule omówiono kolejne metody, które powinny znaleźć się w takim programie terapeutycznym, poczynając od psychoedukacji pacjenta i rodziny (pacjent oraz rodzice powinni usłyszeć, jaka jest specyfika ADHD, w szczególności uzyskać informacje o trzech osiowych grupach objawów, etiologii, przebiegu, rokowaniu i planowanym leczeniu; wiedza rodziców, opiekunów, członków rodzin i nauczycieli na temat zaburzenia pozwala wdrażać odpowiednie elementy pomocy nadpobudliwemu dziecku, ale także bardzo często zdejmuje z niego „winę za objawy”), edukacji i motywowaniu nastolatka do leczenia, a kończąc na dołączaniu specyficznych rodzajów psychoterapii w zależności od rodzaju dodatkowych problemów pacjenta (np. trening zastępowania agresji, uczenie umiejętności społecznych, terapia poznawczo-behawioralna).

7

Bulimia psychiczna – rozpowszechnienie, objawy i leczenie z uwzględnieniem aspektu stomatologicznego

63%

Osińska A., Mozol-Jursza M., Tyszkiewicz-Nwafor M., Słopień A., Paszyńska E.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 3

276-284

EN

Bulimia nervosa is a serious and complex health problem encountered by many professionals, including general practitioners and dentists. The aim of the study was to describe the problem of bulimia (its prevalence, symptoms, special situations, treatment), with particular emphasis on the aspect of the oral health. The paper presents the causes and factors contributing to the disease, diagnostic criteria, the onset and the possible course of the disease, dental and oral mucosa pathologies due to bulimia as well as other comorbidities (including diabetes). The paper is of descriptive nature. The research method was based on the analysis of the available literature on bulimia nervosa supplemented by our own experience. It was concluded based on the analysed sources that appropriate diagnosis and treatment of bulimia nervosa is possible only with the cooperation of many specialists: psychiatrists or paediatric psychiatrists, dentists and general practitioners as well as other doctors if necessary. Psychotherapy is a necessary and integral aspect of treatment. Early treatment onset is essential for good treatment outcomes. Due to the low sense of illness, some patients would never meet a psychiatrist if not for the intervention of a family doctor or a dentist.

PL

Bulimia psychiczna stanowi poważny i złożony problem zdrowotny, z którym spotyka się w swej praktyce wielu specjalistów, w tym lekarzy rodzinnych i lekarzy stomatologów. Celem pracy jest przedstawienie problemu (rozpowszechnienia bulimii, objawów, sytuacji szczególnych, leczenia) ze zwróceniem szczególnej uwagi na aspekt zmian w obrębie jamy ustnej. W niniejszym artykule opisano postulowane przyczyny i czynniki spustowe choroby, kryteria diagnostyczne, początek i możliwy przebieg, patologie zębów i śluzówek jamy ustnej w wyniku choroby, a także inne schorzenia współwystępujące z bulimią (w tym cukrzycę). Praca ma charakter poglądowy. Metodą badawczą była analiza dostępnego piśmiennictwa na temat bulimii psychicznej uzupełniona o doświadczenia własne. Na podstawie źródeł wnioskuje się, że właściwa diagnostyka i leczenie bulimii psychicznej są możliwe tylko przy współpracy wielu specjalistów: psychiatry lub psychiatry dzieci i młodzieży, stomatologa i lekarza rodzinnego oraz w razie potrzeby innych lekarzy. Niezbędny, integralny aspekt leczenia stanowi psychoterapia. Wczesne podjęcie terapii jest kluczowe dla uzyskania dobrych wyników. Z powodu niskiego poczucia choroby część pacjentów nigdy nie trafiłaby do psychiatry, gdyby nie interwencja lekarza rodzinnego lub lekarza stomatologa.

8

Zaburzenia odżywiania u młodzieży

63%

Kierus K., Białokoz‑Kalinowska I., Piotrowska‑jastrzębska J.

|

issue 4

293-297

EN

Eating disorders such as anorexia nervosa, atypical anorexia, bulimia nervosa belong to the behavioural and psychiatric disorders especially common in adolescents during the puberty period. The girls aged 14‑18 years old constitute the risk group for anorexia nervosa with the tendency to affect even the younger girls. Eating disorders are characterized by body dissatisfaction related to the overvaluation of the thin body ideal associated with dysfunctional patterns of cognition and weight control behaviours that results in significant medical, psychological and social complication. The important factor for initiating the onset of eating disorders is dysfunctional family background: controlling and with high expectations and demands mother and the certain personality traits of the adolescent such as low esteem, high ambition, perfectionism, perseverance, determination. The first symptoms of anorexia nervosa are often unnoticeable. They began with gradual elimination of the chosen food products e.g. sweets, bread, meat and introduction of “healthy” or “fit“ eating patterns to the daily diet routine. During the initial phase of the disease the food restriction plays the corroborant role giving the anorectic patient the feeling of full control, satisfaction and even sense of the success. Patient with bulimia nervosa are often undiagnosed because there is no spectacular and evident reduction of the body mass. The half of the patients with anorexia demonstrate the suicidal thoughts and suicidal attempts. The majority of them shows the self.destructive behaviours. The treatment of eating disorders comprise the permanent and complex psychiatric therapy including the individual and family psychotherapy together with nutritional treatment. There is clear correlation between the duration of the disorder and the prognosis. The earlier diagnose is established, the better prognosis for the effective treatment is achieved.

PL

Zaburzenia odżywiania o typie jadłowstrętu psychicznego, jadłowstrętu atypowego oraz bulimii zgodnie z aktualną wiedzą medyczną należą do poważnych zaburzeń psychicznych występujących u młodzieży w okresie dojrzewania. Na zachorowanie najbardziej narażone są dziewczęta w wieku 14‑18 lat (w przypadku anoreksji), z tendencją do obniżania dolnej granicy wieku. Przyczyną tych zaburzeń jest nie tyle dążenie do uzyskania szczupłej sylwetki, ile zespół wielu czynników wpływających na rozwój emocjonalny dziecka, proces separacji – indywidualizacji, poczucie własnej wartości, akceptacja siebie i swojego ciała. Bardzo istotną rolę w rozwoju zaburzeń odżywiania u młodzieży odgrywają: dysfunkcja systemu rodzinnego, nadmiernie kontrolująca matka, stawiająca wysokie wymagania, oraz charakterystyczne cechy osobowości chorego, między innymi wygórowana ambicja, perfekcjonizm, silna wola, determinacja w dążeniu do osiągnięcia celu. Objawy jadłowstrętu psychicznego pojawiają się zazwyczaj skrycie, najczęściej rozpoczynają się od stopniowej rezygnacji z wybranych pokarmów z diety, np. słodyczy, pieczywa, mięsa, wprowadzania zasad „zdrowego żywienia” itp. W początkowej fazie choroby ograniczanie jedzenia pełni funkcję czynnika wzmacniającego, dającego chorej poczucie kontroli, satysfakcji czy nawet sukcesu. Zachowania bulimiczne przez długie miesiące pozostają niezauważone przez otoczenie chorego, gdyż najczęściej nie dochodzi do utraty masy ciała. U ponad połowy osób cierpiących na anoreksję pojawiają się myśli suicydalne oraz próby samobójcze, znaczna część chorych podejmuje także zachowania autodestrukcyjne. Leczenie pacjentów z zaburzeniami odżywiania jest długotrwałe. Oprócz prawidłowo prowadzonej terapii żywieniowej konieczne są stała opieka psychiatryczna, psychoterapia indywidualna, psychoedukacja opiekunów oraz terapia rodzinna. Ponieważ istnieje bezpośrednia zależność między czasem trwania choroby a możliwościami skutecznej terapii, bardzo ważne jest wczesne rozpoczęcie leczenia.

9

Migrena u dzieci i młodzieży. Zasady rozpoznania i terapii ze szczególnym uwzględnieniem problemów psychologicznych

63%

Wendorff J., Wiśniewska B.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2006

|

vol. 6

|

issue 3

133-138

EN

Between 2% and 10% of children preset the so-called “functional” pains, for which a “cause” is not found. However, the lack of evidence for organic cause does not mean in itself that problem is exclusively “psychological”. Psychological factors interact with this biological basis, even though we do not know how (triggers, shared background, or both?). IHS in 2004 presents a new classification for headache disorders, cranial neuralgias and facial pain, which includes criteria of the diagnosis of migraine in children. Authors pay attention on the differences in the migraine clinical diagnostic criteria in children in relation to the adults. Evolution of migraine symptoms during the childhood depend generally on the maturity of dopaminergic and serotoninergic systems. The diagnosis of migraine bases on history, examination and observation of the child during and after attacks. Some psychological features are more frequent in children with migraine. Psychogenic attacks triggering factors are the most frequent in children and psychotherapy is most effective as the prophylactic therapy. In the last period there are a few studies concerning the role of antiepileptics in the treatment of migraine. The new double blinded studies are needed to establish the indications and effectiveness of the prophylactic treatment in migraine in children.

PL

2-10% dzieci miewa tzw. bóle „czynnościowe”, w których nie stwierdza się organicznej przyczyny. Najczęściej dotyczy to bólów głowy. Brak dowodów na organiczną ich przyczynę nie oznacza jednak, że problem jest wyłącznie „psychologiczny”. Czynniki psychologiczne współdziałają z biologicznymi, chociaż nie zawsze wiadomo, w jakim mechanizmie (czynnik prowokujący, czynnik o wspólnym podłożu albo oba razem?). Międzynarodowe Towarzystwo Bólów Głowy zaprezentowało w 2004 roku nową klasyfikację bólów głowy, neuralgii i bólu twarzy obejmującą również kryteria rozpoznania migreny u dzieci. Autorzy zwracają uwagę na różnicę między klinicznymi kryteriami diagnostycznymi u dzieci i u dorosłych. Ewolucja objawów migrenowych, które obserwujemy w okresie dzieciństwa, zależy głównie od dojrzewania układu dopaminowego i serotoninergicznego. Rozpoznanie migreny jest oparte na wywiadzie, badaniu przedmiotowym i obserwacji dziecka w czasie napadu i po nim. Niektóre cechy sylwetki psychologicznej stwierdza się częściej wśród dzieci z migreną. Psychogenne czynniki prowokujące napad są najczęstsze u dzieci, a psychoterapia to najskuteczniejsza metoda leczenia profilaktycznego. W ostatnim okresie zostało opublikowanych kilka badań dotyczących leczenia profilaktycznego migreny u dzieci za pomocą leków przeciwpadaczkowych. Jednakże konieczne są kolejne badania oparte na metodzie podwójnie ślepej próby, aby ustalić ostatecznie wskazania i skuteczność leczenia profilaktycznego w migrenie u dzieci.

10

Zastosowanie terapii behawioralno-poznawczej w leczeniu osób znajdujących się w grupie ryzyka zachorowania na psychozę – przegląd badań

63%

Pawełczyk A., Pawełczyk T., Pabich-Zrobek D., Kołakowski A., Rabe-Jabłońska J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

vol. 10

|

issue 4

275-281

EN

Pursuant to the neurodevelopmental concept, schizophrenia is understood as a pathological process, starting with the genetic susceptibility in childhood and gradually progressing, which is initially accompanied by the occurrence of nonspecific symptoms and dysfunctions. A culmination of the described course of events is the occurrence of full-symptom psychosis. The discernible symptomatic premorbid period occurs in 75% of patients in the first episode of schizophrenia. It may vary in length, but the studies indicate that the average duration of symptomatic premorbid period in schizophrenia reaches 5 years, whereas in highly developed countries – at least 2 years. Numerous studies indicate that a late diagnosis of the disease is an independent risk factor of adverse course of schizophrenia. Therefore, many researchers paid attention to those stages of the disease which precede the occurrence of acute psychosis, characterized by schizophrenia image, which gave rise to distinguishing a group of people exhibiting an increased, as compared to the general population, ultra-high risk syndrome (UHRS). So far, few interventional studies have been carried out to evaluate various strategies applied to the group of patients with UHRS of psychosis. Available foreign guidelines and experts’ recommendations point to a priority of psychosocial activities, especially the cognitive-behavioural therapy (CBT). The article presents a review of studies on the efficacy of CBT in the UHRS group. It indicates that the severity of symptoms in patients often requires pharmacotherapy, and the use of CBT entails a lower risk of the development of adverse effects than is the case with implementation of pharmacotherapy. The results of studies, obtained by various research teams, allow to state that the CBT may be effective in reduction of symptoms accompanying the high risk of the development of schizophrenia. Besides, CBT by monitoring the patient’s mental state enables a faster diagnosis of the transition into psychosis, thereby abbreviating the duration of untreated psychosis, which constitutes an acknowledged negative predictor of the course of schizophrenic psychoses.

PL

Zgodnie z koncepcją neurorozwojową schizofrenię rozumie się jako stopniowo postępujący proces chorobowy, rozpoczynający się na podłożu podatności genetycznej w dzieciństwie i stopniowo postępujący, czemu początkowo towarzyszy występowanie niespecyficznych objawów i dysfunkcji. Kulminacją opisywanego ciągu zdarzeń jest wystąpienie pełnoobjawowej psychozy. Dający się wyróżnić objawowy okres przedchorobowy występuje u około 75% chorych w pierwszym epizodzie schizofrenii. Może on mieć różną długość, przy czym badania wskazują, że średni czas trwania objawowego okresu przedchorobowego w schizofrenii wynosi 5 lat, a w krajach wysoko rozwiniętych co najmniej 2 lata. Liczne badania wykazały, iż późne rozpoznanie choroby jest niezależnym czynnikiem ryzyka niekorzystnego przebiegu schizofrenii. Z tego względu wielu badaczy zwróciło uwagę na etapy choroby poprzedzające wystąpienie ostrej psychozy o obrazie schizofrenii, co doprowadziło do wyróżnienia grupy osób o podwyższonym, w stosunku do populacji ogólnej, ryzyku rozwoju psychozy (ultra-high risk syndrome, UHRS). Dotychczas przeprowadzono nieliczne badania interwencyjne mające na celu ocenę różnych strategii postępowania w grupie pacjentów z zespołem wysokiego ryzyka rozwoju psychozy. Dostępne wytyczne zagraniczne oraz zalecenia ekspertów wskazują na priorytet oddziaływań psychospołecznych, w tym szczególnie terapii behawioralno-poznawczej (TBP). W pracy przedstawiono przegląd badań nad skutecznością TBP w grupie UHRS. Wynika z niego, iż nasilenie objawów u pacjentów często nie wymaga stosowania farmakoterapii, a zastosowanie TBP jest związane z mniejszym ryzykiem rozwoju działań niepożądanych niż w przypadku wdrożenia farmakoterapii. Wyniki badań uzyskanych przez różne zespoły badawcze pozwalają na stwierdzenie, że TBP może być skuteczna w redukcji objawów towarzyszących wysokiemu ryzyku rozwoju schizofrenii. Ponadto TBP poprzez monitorowanie stanu psychicznego pacjenta umożliwia szybsze rozpoznanie przejścia w psychozę i tym samym skrócenie czasu nieleczonej psychozy, który stanowi uznany negatywny czynnik rokowniczy przebiegu psychoz schizofrenicznych.

11

Odmienności terapii poznawczo‑behawioralnej w leczeniu osób z zespołem Aspergera

63%

Gajdzik M., Bryńska A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2012

|

vol. 12

|

issue 1

52-56

EN

Autism spectrum disorder is a group of neurodevelopmental disorders characterized by communication and social impairments, and repetitive patterns of behaviours. In Asperger’s syndrome (AS) in addition to difficulties related to social functioning, observed language abnormalities include: pragmatics (the application of language in social context), semantics (the meaning of what is being said) and prosody (rhythm, intonation and modulation of speech). Cognitive dysfunctions underlying the symptoms, especially in the “theory of mind”, make it easier to understand the nature of specific problems and deficits. They determine the specificity of therapeutic work with patients with AS, but also exhibit its difficulties, although on the other hand they will constitute one of the main goals of the treatment effects. The cognitive and behavioural therapy is aimed towards the modification of dysfunctional thinking style resulting from cognitive distortions, false beliefs or cognitive deficits. In persons with Asperger’s syndrome there is a need for modification and adjustment of therapeutic techniques to the specific cognitive profile of this group of patients. The main scope of CBT intervention in AS includes deficits in social relations, recognizing emotions and their consequences. Negative emotions experienced as a result of the lack of understanding of interactions within the environment and the lack of being understood often manifest themselves in the form of impulsive and aggressive behaviours. Therapeutic decisions are also influenced by the presence of additional diagnoses, such as ADHD, anxiety disorders, depressive disorders, conduct disorders or obsessive‑compulsive disorders.

PL

Spektrum zaburzeń autystycznych to grupa zaburzeń neurorozwojowych charakteryzujących się deficytami w zakresie funkcjonowania społecznego, komunikacji oraz powtarzalnymi wzorcami zachowań. W obrazie klinicznym zespołu Aspergera, oprócz trudności dotyczących funkcjonowania społecznego, dominują deficyty językowe przede wszystkim w zakresie pragmatyki, czyli używania języka w kontekście społecznym, semantyki, czyli rozpoznawania różnych znaczeń tego samego słowa, oraz prozodii, czyli rytmu, intonacji i modulacji mowy. Zaburzenia funkcji poznawczych leżące u podłoża objawów, zwłaszcza w zakresie „teorii umysłu”, pozwalają łatwiej zrozumieć naturę charakterystycznych trudności i deficytów. Decydują one o specyfice pracy terapeutycznej z pacjentem z zespołem Aspergera, ale również stanowią o jej trudności, choć z drugiej strony będą jednym z głównych celów oddziaływań terapii. Terapia poznawczo‑behawioralna ukierunkowana jest na zmianę dysfunkcjonalnego sposobu myślenia będącego wynikiem zniekształceń poznawczych, błędnych przekonań lub deficytów poznawczych. W przypadku osób z zespołem Aspergera istnieje konieczność modyfikacji i dostosowania technik terapeutycznych do specyficznego profilu poznawczego tej grupy pacjentów. Podstawowe obszary oddziaływań terapii poznawczo‑behawioralnej w zespole Aspergera to deficyty w zakresie relacji społecznych i rozpoznawania emocji oraz ich konsekwencje. Negatywne emocje przeżywane w obliczu braku rozumienia tego, co się dzieje w otoczeniu, i poczucia bycia nierozumianym często manifestują się zachowaniami impulsywnymi i agresywnymi. Na podejmowane decyzje terapeutyczne wpływa również obecność dodatkowych rozpoznań, takich jak zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzenia lękowe, zaburzenia depresyjne, zaburzenia zachowania czy też zaburzenie obsesyjno‑kompulsyjne.

12

Manifestacja kliniczna zespołu depresyjnego u dziecka z poalkoholowym uszkodzeniem płodu

63%

Janas-Kozik M., Gawęda A., Cichoń-Lenart A., Klecka M., Krupka-Matuszczyk I.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2011

|

vol. 11

|

issue 1

26-30

EN

Fetal alcohol spectrum disorder (FASD) occurs in children of mothers consuming alcohol during pregnancy. The recent statement of NOFAS (National Organization of Fetal Alcohol Syndrome) and FASD Center of Excellence in Washington DC of April 15th, 2004 has the following wording: “Fetal alcohol spectrum disorders (FASD) is a broad term describing a wide range of developmental outcomes among individuals with prenatal alcohol exposure. The outcomes may include physical, mental, cognitive and behavioural anomalies; and they may persist across the lifespan. The term FASD is not intended for use as a clinical diagnosis”. As a result of alcohol intoxication during the prenatal development the fetus is damaged at the cellular level, which results in a malformation of the central nervous system and internal organs. The most dangerous consequence of the prenatal alcohol damage is fetal alcohol syndrome (FAS). Developmental disorders of children with FASD occur in different areas. These include: abnormal cognitive development (problems with memory, hyperactivity, planning, anticipation, skills learning), problems with emotions, especially in social situations (withdrawal or aggression, a tendency to steal and lie, avoidance of responsibility, credulity, over-confidence and lack of reflection). Currently used diagnostic criteria are still based on the triad of the following clinical symptoms: 1. characteristic facial features; 1. growth deficiency; 1. central nervous system abnormalities. The outcomes of the teratogenic (toxic for fetus) impact of alcohol exposure depend on the following: • Amount of alcohol (Note! Even a very small amount of alcohol may in certain circumstances be dangerous). • Phase of pregnancy – in each trimester some specific damage typical for a given moment of fetus development may take place. In the first trimester alcohol exposure can lead to growth retardation and development of dysmorphia, in the second and third trimester the central nervous system is mostly vulnerable and there is a disturbed neurotransmitters production. • Mother’s general health condition (nutritional status, genetic predisposition, immune system). Children of drinking mothers who did not present all the symptoms of damage (dysmorphia) were initially described as the FAE children (fetal alcohol effects). The aim of this study is to analyse the clinical picture of depression on the basis of the case of a 12-year-old boy. The authors describe the symptoms presented by him and give understanding of the patient in the individual context, as well as in relationship with his mother, and discuss his drawing. They propose a psychotherapy treatment.

PL

Poalkoholowe spektrum zaburzeń rozwojowych (fetal alcohol spectrum disorder, FASD) występuje u dzieci matek spożywających alkohol w okresie ciąży. Ostatnie wspólne oświadczenie NOFAS (National Organization of Fetal Alcohol Syndrome) i FASD Center of Excellence w Waszyngtonie z 15 kwietnia 2004 roku brzmi następująco: „Fetal alcohol spectrum disorders (FASD) jest ogólnym terminem opisującym całe spektrum skutków rozwojowych występujących u potomstwa matek pijących alkohol w okresie ciąży. Skutki te mogą obejmować zaburzenia rozwoju fizycznego, umysłowego, zachowania, uczenia się; mogą trwać przez całe życie. Termin FASD nie jest terminem przeznaczonym do wykorzystania w diagnostyce klinicznej”. Na skutek intoksykacji alkoholowej w okresie płodowym dochodzi do uszkodzenia na poziomie komórkowym, co skutkuje wadami rozwojowymi ośrodkowego układu nerwowego i narządów wewnętrznych. Najgroźniejszym w skutkach uszkodzeniem poalkoholowym wchodzącym w skład FASD jest alkoholowy zespół płodowy (fetal alcohol syndrome, FAS). Zaburzenia rozwojowe dzieci z FASD dotyczą różnych obszarów. Wśród nich wymienia się: zaburzenia zdolności poznawczych (zapamiętywania, myślenia przyczynowo-skutkowego, zdolności uogólniania, planowania, przewidywania i opanowywania czynności, deficyt uwagi, objawy nadpobudliwości), trudności emocjonalne, głównie w sytuacjach społecznych (wycofanie lub agresja, skłonność do kradzieży, kłamstwa, unikanie odpowiedzialności, łatwowierność i nadmierna ufność oraz bezrefleksyjność). Rozpowszechnione obecnie kryteria diagnostyczne wciąż opierają się na triadzie objawów klinicznych: 1. charakterystyczne cechy dymorficzne, 2. opóźnienie wzrostu, 3. objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Skutki teratogennego (toksycznego dla płodu) wpływu alkoholu zależą od: • Dawki alkoholu (Uwaga! Nawet bardzo mała dawka alkoholu może być w pewnych warunkach niebezpieczna). • Okresu ciąży – w każdym trymestrze ciąży może dojść do specyficznych uszkodzeń typowych dla danego etapu rozwoju płodu. W pierwszym trymestrze pod wpływem alkoholu może dojść do opóźnienia wzrostu i rozwoju dysmorfii, w drugim i trzecim najbardziej narażony jest ośrodkowy układ nerwowy i ma miejsce zaburzona produkcja neurotransmiterów. • Kondycji zdrowotnej matki (stan odżywienia, wyposażenie genetyczne, układ odpornościowy). Dzieci pijących matek, które nie prezentowały wszystkich objawów uszkodzenia (dysmorfia), opisywane były pierwotnie jako dzieci z FAE (poalkoholowe uszkodzenie płodu). Celem pracy jest przeanalizowanie obrazu klinicznego depresji na podstawie prezentacji przypadku 12-letniego chłopca z alkoholowym uszkodzeniem płodu (FAE). Autorki przedstawiająobjawy prezentowane przez niego, rozumienie jego problematyki w kontekście indywidualnym i relacji z matką, jak również omawiają rysunek jego autorstwa i proponują postępowanie psychoterapeutyczne.

13

Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część I. Obraz kliniczny, trudności diagnostyczne, leczenie

51%

Szaniawska M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

vol. 10

|

issue 3

205-210

EN

Hyperactivity is the most prevalent diagnosis at the early school age. In diagnostic classifications of diseases and mental disorders it is defined as the attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) – DSM-IV-TR, or hyperkinetic disorder (F90) – according to European classification ICD-10. It is characterized by the presence of permanent behavioural patterns maintained for at least 6 months and arranged in a characteristic triad of symptoms: problems with keeping oneself attentive, impulsivity and hyperactivity, the severity of which causes the patient’s malfunctioning. The occurrence of ADHD in children was first described at the beginning of the 20th century but awareness that this disorder may last also in adulthood appeared no sooner than in the 70s. In Poland the prevalence of ADHD among children and adolescents is on a similar level to that in other EU countries and the United States. Therefore, we can assume that the ADHD prevalence among adults will be also similar. Unfortunately, as far as the authoress knows there are no centres in Poland which would diagnose and treat ADHD in adults. The article is aimed at approximation of the ADHD diagnosis subject in adults and discussing the difficulties which may be revealed during a clinical evaluation. The factors which hamper a proper diagnosis of ADHD in adults comprise diagnostic criteria which have been established specifically for schoolchildren, and lack of mandatory diagnostic procedures and standardized diagnostic tools. While diagnosing this disorder, it is worth remembering that ADHD is not a style of life and general “going mad”, but a very severe clinical diagnosis. Speaking about the clinical unit, we have to see the malfunctioning of a given person. If the functioning is not evidently deficient socially, occupationally or in relations with other people, it means there is no ADHD.

PL

Nadpobudliwość psychoruchowa jest najczęstszym rozpoznaniem u dzieci we wczesnym wieku szkolnym. W klasyfikacjach diagnostycznych chorób i zaburzeń psychicznych określona jest jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) – DSM-IV-TR, lub zespół hiperkinetyczny (F90) – według klasyfikacji europejskiej ICD-10. Charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania utrzymujących się przynajmniej przez 6 miesięcy i układających się w charakterystyczną triadę objawów: problemy z utrzymaniem uwagi, nadmierna impulsywność oraz nadruchliwość, których nasilenie powoduje upośledzenie funkcjonowania pacjenta. Występowanie ADHD u dzieci opisano po raz pierwszy na początku XX wieku, ale świadomość, że zaburzenie to może utrzymywać się także w wieku dorosłym, pojawiła się dopiero w latach 70. W Polsce rozpowszechnienie ADHD wśród dzieci i młodzieży jest na podobnym poziomie jak w innych krajach UE i Stanach Zjednoczonych. Na tej podstawie można domniemywać, że rozpowszechnienie ADHD wśród dorosłych również będzie podobne. Niestety, według wiedzy autorki niniejszego artykułu w Polsce nie ma ośrodków, które zajmowałyby się diagnozą i leczeniem ADHD u osób dorosłych. Celem artykułu jest przybliżenie tematu diagnozy ADHD u osób dorosłych i omówienie trudności, które mogą ujawnić się podczas oceny klinicznej. Czynniki utrudniające właściwe rozpoznanie ADHD u osób dorosłych to m.in. kryteria diagnostyczne, które są dostosowane do dzieci w wieku szkolnym, oraz brak obowiązujących procedur diagnostycznych i wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych. Diagnozując to zaburzenie, warto pamiętać, że ADHD to nie styl życia i ogólne „zwariowanie”, ale bardzo poważne rozpoznanie kliniczne. Mówiąc o jednostce klinicznej, musimy widzieć upośledzenie funkcjonowania danej osoby. Jeśli nie występuje wyraźne upośledzenie funkcjonowania społecznego, zawodowego lub w sferze relacji z innymi ludźmi, to nie mamy do czynienia z ADHD.

Refine search results

Attitudes of psychotherapists towards pharmacotherapy in the course of psychotherapy

Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II: Psychotherapy

When social withdrawal in adolescence becomes extreme: the “hikikomori” phenomenon in Italy

Cost-effectiveness analysis of psychotherapy in treatment of essential hypertension in primary care

Psychoterapia ADHD

Bulimia psychiczna – rozpowszechnienie, objawy i leczenie z uwzględnieniem aspektu stomatologicznego

Zaburzenia odżywiania u młodzieży

Migrena u dzieci i młodzieży. Zasady rozpoznania i terapii ze szczególnym uwzględnieniem problemów psychologicznych

Zastosowanie terapii behawioralno-poznawczej w leczeniu osób znajdujących się w grupie ryzyka zachorowania na psychozę – przegląd badań

Odmienności terapii poznawczo‑behawioralnej w leczeniu osób z zespołem Aspergera

Manifestacja kliniczna zespołu depresyjnego u dziecka z poalkoholowym uszkodzeniem płodu

Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część I. Obraz kliniczny, trudności diagnostyczne, leczenie