Search results

Search:
in the keywords: psychiatria ewolucyjna

Sort By:

Limit search:

O nieuzasadnionych wnioskach etycznych z psychiatrii ewolucyjnej

100%

Nowak M. P.

vol. 17

issue 3

225-229

Evolutionary psychiatry is a field of psychiatry that uses laws and concepts discovered by evolutionary biology for describing psychiatric disorders. Being partially associated with genetic factors, some common psychiatric disorders (psychotic, mood and anxiety disorders) should be subject to natural selection, whereby traits diminishing fitness would be deleted from the population. Yet, this is not the case, so it is possible that they play some positive role. This function may be disturbed by therapy, hence the question about the ethical aspects of treatment – if it is, in fact, harmful. Argumentation proving the deleterious effect of psychiatric treatment is, however, incorrect, because: 1. It contains unjustified move from facts to moral statements, first described by the philosopher David Hume (known as Hume’s guillotine or the “is–ought” gap). Modern day philosophy presents variable views on this inference, but usually it is treated as invalid. 2. Evolutionary biology is not concerned with the patient’s interest, since natural selection is associated with fitness – not necessarily the fitness of a given patient, but frequently the fitness of selfish genes or inclusive fitness of an entire group of individuals. What is more, even the fitness of a patient does not have to correspond with their wellness. In conclusion, neither evolutionary biology nor evolutionary psychiatry can be a source of moral statements. Its role consists in providing knowledge about the aetiology of psychiatric disorders, which can contribute to the improvement of therapy.

Psychiatria ewolucyjna to dziedzina psychiatrii wykorzystująca pojęcia i prawa odkryte przez biologię ewolucyjną do opisu zaburzeń psychicznych. Niektóre częste zaburzenia psychiczne (psychotyczne, nastroju i lękowe), jako zależne częściowo od czynników genetycznych, powinny podlegać doborowi naturalnemu, usuwającemu z populacji cechy, które zmniejszają dostosowanie. Tak się nie dzieje – być może zaburzenia pełnią więc jakąś pozytywną funkcję. Funkcja ta może być zakłócana przez terapię, pojawia się zatem pytanie o etyczne aspekty leczenia i jego potencjalną szkodliwość. Argumentacja prowadząca do wniosku o szkodliwości leczenia zaburzeń psychicznych jest jednak nieprawidłowa, ponieważ: 1. Obejmuje nieuprawnione przejście od faktów do sądów moralnych, opisane po raz pierwszy przez filozofa Davida Hume’a (znane jako gilotyna Hume’a lub przepaść między jest a powinien). Współczesna filozofia prezentuje zróżnicowane poglądy odnośnie do takiego wnioskowania, ale zazwyczaj traktuje się je jako niepewne. 2. Biologia ewolucyjna nie zajmuje się dobrem chorego. Dobór naturalny dotyczy dostosowania – niekoniecznie dostosowania pacjenta, często chodzi bowiem o dostosowanie samolubnych genów bądź dostosowanie włączne grupy osobników. Co więcej, nawet dostosowanie dotyczące pacjenta nie musi odpowiadać jego dobru. Podsumowując, ani biologia ewolucyjna, ani psychiatria ewolucyjna nie mogą stanowić źródła sądów moralnych. Ich rola polega na dostarczaniu wiedzy o etiologii zaburzeń psychicznych, która to wiedza może się przyczynić do poprawy terapii.

Zaburzenia depresyjne z ewolucyjnego punktu widzenia

100%

Nowak M. P.

vol. 17

issue 2

120-128

A depressive episode is a common psychiatric disorder, yet, according to theories of evolution, traits negatively impacting fitness are deleted from population by natural selection, which is not observed in this case. To solve that paradox, evolutionary hypotheses of depression have been proposed, namely: • immunologic hypothesis (depressive episode as prolonged reaction to infection); • attachment hypothesis (depressive symptoms resemble the behaviour of a child detached from the mother); • social rank hypothesis (competition with dominant individuals is not profitable for ones of lower social position); • social navigation hypothesis (depressive symptoms have social rumination function – a depressive person is actually intensely thinking about solving his/her problems – and social motivation function – bargaining for help); • incentive hypothesis (major depression is maladaptive, but fear of depression – like physical pain informing about trauma – helps to avoid danger). Some of the formulations in the listed hypotheses are inconsistent with modern evolutionary synthesis, e.c. describing evolutionarily unstable strategies. This provokes questions: If depressive symptoms are part of human nature and enhance fitness, should they be treated? And which of the hypotheses is correct? Firstly, when some trait is natural and improves fitness, it does not necessarily have to improve the clinical state and well-being of the patient. What is more, the fact that “something is” does not entail that “something has to be.” To answer the second question, the mechanism of preadaptation is proposed, in which some adaptation can change to new functions. Depressive symptoms could appear as a part of response to infection or maternal detachment and, when the social structure of the human group became more sophisticated, adapt to perform new functions.

Epizod depresyjny stanowi częste zaburzenie zdrowia psychicznego. Jednak zgodnie z teoriami ewolucji cechy wpływające negatywnie na dostosowanie są usuwane z populacji przez selekcję naturalną, czego w przypadku epizodu depresyjnego się nie obserwuje. W celu wyjaśnienia tego paradoksu zaproponowano ewolucjonistyczne hipotezy depresji: • hipotezę immunologiczną (epizod depresyjny jako przedłużona reakcja na infekcję); • hipotezę przywiązania (objawy depresyjne przypominają zachowanie dziecka odłączonego od matki); • hipotezę pozycji społecznej (osobnikom o niskiej pozycji społecznej nie opłaca się konkurować z dominującymi); • hipotezę nawigacji społecznej (objawy depresyjne pełnią funkcję ruminacji – osoba depresyjna intensywnie myśli nad rozwiązaniem swoich problemów – oraz funkcję motywacji społecznej – są ukierunkowane na uzyskanie pomocy); • hipotezę motywacyjną (duża depresja jest nieadaptacyjna, ale lęk przed nią może chronić przed niebezpieczeństwem, podobnie jak ból ostrzega przed urazem). Pewne sformułowania zawarte w powyższych hipotezach pozostają w sprzeczności ze współczesną syntezą ewolucyjną, m.in. opisują strategie ewolucyjnie niestabilne. Sytuacja ta prowokuje pytania: Jeśli objawy depresyjne stanowią część ludzkiej natury i zwiększają dostosowanie, to czy powinny być leczone? Która z przedstawionych hipotez jest poprawna? Po pierwsze, nawet gdy dana cecha jest naturalna i poprawia dostosowanie, nie musi polepszać stanu klinicznego ani dobrostanu pacjenta. Co więcej, to, że „coś jest”, nie oznacza, że „coś musi być”. W odpowiedzi na drugie pytanie proponuje się mechanizm preadaptacji, w którym dana adaptacja może ulec zmianie, by wypełniać nową funkcję. Objawy depresyjne mogły się pojawić jako część odpowiedzi na infekcję bądź odłączenie dziecka od matki i – w miarę rozwoju społecznego grup ludzkich – zaadaptować się do pełnienia innych funkcji.

Refine search results

2 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2 2017

2 Nowak M. P.

Search results

O nieuzasadnionych wnioskach etycznych z psychiatrii ewolucyjnej

Zaburzenia depresyjne z ewolucyjnego punktu widzenia