In the therapy of an inguinal hernia, there is a huge variety in the way of treating and the choice of surgical technique. Practice shows that the intraoperative improvisation and surgeons’ own modifications of the original techniques have become part of routine procedure. No mandatory hernia registration system causes the actual detailed herniology status in our country remains unknown. The aim of the study was to summarize the results of a survey on knowledge of a hernia according to the standards developed by international hernia societies compared with everyday clinical practice. During the International Conference Hernia in Poland, which took place on 10 December 2016 in Zakopane we conducted an interactive session among 106 surgeons dealing with hernias. Surgeons responded to 66 questions about daily surgical practice and decision making in their centers, and 27 questions for the assessment of the world’s latest treatment recommendations regarding groin hernias. The most common method of using the implant technique Lichtenstein, used by 91% of doctors. 20% of surgeons in planned operations in adult men routinely uses no mesh technique. Almost 80% of respondents do not apply TEP or TAPP. Only 45.7% of surgeons customize surgical technique to the patient. Only 7 of the 27 analyzed recommendation has been accepted by more than 90% of respondents. 9 of the 27 recommendations were approved by less than half of the surgeons. In the case of 11 recommendations, surgeons simultaneously failed to comply with these recommendations in daily practice. Deficiencies in the system of training and the underfunding of medical procedures cause insufficient TAPP/ TEP availability in Poland in an inguinal hernia. Improvement of the surgeons’ knowledge on how to perform surgery
Torbiel mezotelialna więzadła obłego to rzadka przyczyna przepukliny pachwinowej. Zwykle jest rozpoznawana podczas zabiegów operacyjnych, które podejmowane są ze względu z wstępną diagnozę przepukliny pachwinowej. W badaniu staramy się przedstawić przypadki dwóch pacjentek, które lekarzom naszej kliniki zgłosiły występowanie zgrubienia w okolicy pachwinowej, i u których za pomocą ultrasonografii, obrazów rezonansu magnetycznego i obrazów tych pozyskanych w trakcie zabiegu, zdiagnozowano torbiel więzadła obłego.
Wprowadzenie. Starszym pacjentom często odradza się leczenie operacyjne, ponieważ ryzyko wystąpienia powikłań okołooperacyjnych rośnie wraz z wiekiem. Cel. Chcieliśmy ocenić chorobowość i śmiertelność u pacjentów w wieku powyżej 75 lat, operowanych z powodu przepukliny pachwinowej w trybie planowym lub pilnym w jednym ośrodku, z uwzględnieniem rodzaju i ciężkości powikłań. Metody. W badaniu oceniano wszystkich pacjenci w wieku powyżej 75 lat, którzy byli operowani z powodu przepukliny pachwinowej w Klinice Chirurgii Ogólnej i Kolorektalnej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w latach 2003-2015. Zebrano szczegółowe informacje dotyczące demografii, trybu przyjęcia, rodzaju zabiegu, zastosowanego znieczulenia i 30-dniowych wyników leczenia. W przebiegu pooperacyjnym oceniano pojawienie się powikłań internistycznych lub chirurgicznych, ponowne przyjęcia do szpitala oraz śmiertelność wewnątrzszpitalną. Wyniki. Łącznie 132 pacjentów w wieku powyżej 75 lat było operowanych z powodu przepukliny pachwinowej, w tym 16 (12.1%) w trybie pilnym i 116 (87.9%) w trybie planowym. U osiemnastu pacjentów (13.6%) wystąpiły powikłania, 8 (50%) w grupie przyjęć ostrych i 10 (8.6%) planowych. W grupie przyjęć ostrych poważne powikłania (Clavien-Dindo 4) były częste, podczas gdy w grupie przyjęć planowych nasilenie powikłań nie różniło się istotnie pomiędzy powikłaniami internistycznymi i chirurgicznymi (Clavien-Dindo – mediana 2, p=0,6084) i sklasyfikowano je jako łagodne (Clavien-Dindo 1-2). Jedyny zgon nastąpił w grupie przyjęć ostrych. Wnioski. Plastyka przepukliny pachwinowej może być bezpieczna i skuteczna u starszych pacjentów, jeśli jest przeprowadzona w trybie planowym i w znieczuleniu regionalnym. Kluczowym elementem zmniejszania ryzyka powikłań jest szczegółowe badanie pacjenta przed zabiegiem oraz identyfikacja potencjalnych czynników ryzyka związanych ze współistniejącymi chorobami. Główny wniosek: Plastyka przepukliny u pacjentów w wieku ponad 65 jest zabiegiem związanym z niskim ryzykiem powikłań, pod warunkiem wykonywania w trybie planowym.
W dobie zaawansowania technologicznego oraz dostępności syntetycznych materiałów wykorzystywanych do plastyki przepuklin pachwinowych, nawrót po pierwotnym zabiegu nie należy do najczęstszych i najistotniejszych zdarzeń niepożądanych. Z drugiej strony część chorych zgłasza różnorodne oraz przewlekłe dolegliwości bólowe zlokalizowane w miejscu wcześniejszej operacji z wykorzystaniem siatki polipropylenowej. Zmusza to wielu pacjentów do przedłużonego stosowania leków przeciwbólowych, zwiększa częstotliwość wizyt kontrolnych po zabiegu, a w konsekwencji może skutkować utratą zaufania do operatora. Każdy zabieg operacyjny związany jest z ryzykiem wystąpienia powikłań – bezpośrednio po nim lub w czasie odległym. Neuralgia płciowo-udowa, związana z zaburzeniami nerwów obwodowych przebiegających w kanale pachwinowym lub jego otoczeniu, należy do uporczywych, przewlekłych i niepożądanych następstw leczenia przepuklin pachwinowych. Możliwość zminimalizowania przewlekłego zespołu bólowego pachwiny poprzez odpowiednie postępowanie w czasie herniorafii powinno być rozważone w każdym przypadku rekonstrukcji kanału pachwinowego. Celem pracy było wykazanie, czy śródoperacyjna interwencja w czasie zabiegu przepukliny pachwinowej, mosznowej i nawrotowej sposobem Lichtensteina, polegająca na ostrzyknięciu miejsca operowanego (preemptive analghesia) środkiem znieczulającym w postaci roztworu 0,5% bupiwakainy, wpływa na pooperacyjne dolegliwości bólowe oceniane w dniu operacji oraz dzień i dwa dni po zabiegu. Ponadto w badanej populacji próbowano wyizolować czynniki wpływające na poziom bólu po leczeniu operacyjnym przepukliny pachwinowej, mosznowej oraz nawrotowej. Materiał i metody: Od grudnia 2015 roku do maja 2016 roku, 133 pacjentów z przedoperacyjnym rozpoznaniem przepukliny pachwinowej (81,95%; n=109), przepukliny mosznowej (13,53%; n =18) oraz przepukliny nawrotowej (4,51%; n=6), operowanych w trybie planowym, losowo przydzielono do grupy śródoperacyjnie otrzymującej 20 ml 0,5% bupiwakainy podawanej lokalnie w wybrane anatomiczne punkty kanału pachwinowego. W grupie z przedoperacyjnym rozpoznaniem przepukliny pachwinowej interwencję zastosowano wśród 56,88% chorych (n=62). W przypadkach rozpoznania przepukliny mosznowej i nawrotowej podobna interwencja dotyczyła 41,67% pacjentów (n=10). W okresie obserwacji szpitalnej ból oceniano czterokrotnie w ciągu doby, wykorzystując numeryczną skalę NRS. U każdego chorego przed zabiegiem stosowano profilaktykę antybiotykową, podczas obserwacji wykorzystywano leki przeciwbólowe oraz heparynę drobnocząsteczkową. W badanej grupie dodatkowo wyizolowano czynniki wpływające na nasilenie bólu związane z zabiegiem chirurgicznym przepukliny pachwiny. Wyniki: Uzyskany średni wynik nasilenia bólu ocenianego w skali NRS (0–10) dla przepuklin pachwinowych wynosił w dniu zabiegu –4,17 (odchylenie standardowe – 2,22; minimum – 0; maksimum – 10). W pierwszej dobie – 2,86 (odchylenie standardowe 1,86; minimum – 0; maksimum – 8). W dobie drugiej – 0,84 (odchylenie standardowe – 1,21; minimum – 0; maksimum – 5). Powyższe parametry dla przepukliny mosznowej oraz nawrotowej wynosiły odpowiednio w dniu zabiegu – 3,67 (odchylenie standardowe – 1,76; minimum – 0; maksimum – 6). W dobie pierwszej – 3,79 (odchylenie standardowe – 1,67; minimum – 0; maksimum – 7). W dobie drugiej – 2,25 (odchylenie standardowe – 1,54; minimum – 0; maksimum – 4). Śródoperacyjne podawanie roztworu 0,5% bupiwakainy w objętości do 20 ml nie redukowało dolegliwości bólowych ocenianych w dniu zabiegu oraz w pierwszym i drugim dniu po nim.Wśród niezależnych czynników ryzyka powodujących nasilenie bólu wyizolowano takie zmienne jak: powikłania miejscowe rany operacyjnej w postaci obrzęku, podbiegnięcia krwawego oraz krwiaka okolicy pachwinowej. Częstsze zmiany opatrunku bezpośrednio korelowały ze zwiększeniem odczuwanych dolegliwości bólowych. Konieczność pooperacyjnego cewnikowania pęcherza moczowego – wynikające z zatrzymania moczu – wiązało się ze zwiększeniem poziom bólu bezpośrednio po zabiegu. W przypadku śródoperacyjnego rozpoznania jednocześnie przepukliny skośnej oraz prostej (pantaloon hernia) stwierdzono mniejsze odczuwanie bólu w pierwszej dobie po zabiegu. Pozostałe parametry takie jak: wiek, płeć, czas trwania zabiegu, czas hospitalizacji, konieczność drenażu miejsca operowanego nie wpływały na nasilenie dolegliwości bólowych. Wnioski:Oceniana interwencja miejscowego ostrzykiwania pola operacyjnego pachwiny nie wiązała się z redukcją dolegliwości bólowych ocenianych w dniu zabiegu oraz w pierwszym i drugim dniu po operacji izolowanej przepukliny pachwinowej, przepukliny mosznowej oraz przepukliny nawrotowej. Zmiany dotyczące miejsca operowanego w postaci obrzęku, zasinienia podbiegnięcia krwawego lub krwiaka rany wiązały się z większym nasileniem bólu w okresie obserwacji. Również pooperacyjne zatrzymanie moczu oraz konieczność cewnikowania pęcherza moczowego nasilały odczuwanie bólu po operacjach przepukliny pachwinowej. Bezpowikłaniowy, miejscowy stan rany znamiennie zmniejsza odczuwane dolegliwości bólowe w bezpośrednim okresie pooperacyjnym przepuklin pachwiny.
Wstęp: Ocena tolerancji wysiłku odgrywa ważną rolę w kwalifikacji do leczenia i rehabilitacji. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena tolerancji wysiłku u chorych przed i po operacji przepukliny pachwinowej metodą Lichtensteina. Materiał i metody: Do badania włączono mężczyzn operowanych z powodu przepukliny pachwinowej metodą Lichtensteina, których podzielono na grupę badaną (n = 50) i kontrolną (n = 50). Chorzy z grupy badanej spełniali kryterium współistnienia chorób układu krążenia i układu oddechowego. Dzień przed operacją i w 2. dobie po operacji pacjenci zostali poddani testowi 6-minutowego marszu (ang. 6 Minute Walk Test; 6MWT) oraz subiektywnie ocenili poziom zmęczenia według skali Borga (przed, bezpośrednio po i 10 minut po teście). Analizowano dystans 6MWT, poziom zmęczenia wg skali Borga. W 2. dobie po operacji 66% chorych z grupy badanej i 58% z grupy kontrolnej nie ukończyło testu. Pacjenci z grupy badanej przed operacją (500,07 ± 40,38 m) i w 2. dobie po operacji (243,46 ± 18,18 m) osiągali krótsze dystanse w porównaniu do grupy kontrolnej (565,93 ± 20,41 m; 249,47 ± 26,66 m), p < 0,001 i p = 0,481. Potwierdzono istotną statystycznie silnie ujemną korelację pomiędzy dystansem 6MWT przed operacją a wiekiem badanych. Pacjenci, którzy nie rozwinęli powikłań, osiągali w dniu przyjęcia istotnie dłuższe dystanse (dla grupy badanej p = 0,003, dla kontrolnej p = 0,004). Dla 6MWT przed operacją oraz 2 dni po operacji chorzy z grupy badanej wykazali istotnie wyższy poziom zmęczenia w porównaniu do grupy kontrolnej po teście (przed operacją: p = 0,001, po operacji: p = 0,001). Pacjenci z grupy badanej częściej przerywali 6MWT i gorzej tolerowali wysiłek w porównaniu do grupy kontrolnej. 6MWT jest przydatnym narzędziem do określenia wydolności fizycznej i tolerancji wysiłku.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.