Celem badania była ocena bezpieczeństwa i skuteczności zastosowania implantu Ventralight ST z systemem pozycjonującym ECHO i dedykowanym urządzeniem mocującym – staplerem SorbaFix w prospektywnym badaniu kohortowym. Marteriał i metodyka. Badanie zaplanowano jako prospektywne jednoośrodkowe badanie kohorty chorych z jednorocznym okresem obserwacyjnym. Do badania włączono 52 chorych poddanych interwencji z powodu przepukliny brzusznej za pomocą laparoskopowego zaopatrzenia z implantem Ventralight ST ECHO PS. Wielkość siatki i sposób mocowania oparto na teoretycznych założeniach matematycznych. Głównym ocenianym parametrem było wystąpienie nawrotu w 12-miesięcznej obserwacji. Wyniki. Zanotowano dwa nawroty przepukliny, jeden u chorego z przepukliną okołostomijną i drugi w dużej przepuklinie pooperacyjnej. Ból obserwowano u 22 chorych (41%) po zabiegu. U większości chorych ból ustępował po okresie 3 miesięcy (7%). Obserwowano niskie natężenie bólu (VAS <2). Jednak silny ból występował u 2 chorych (VAS >6) w całym okresie obserwacji. Wnioski. Użycie implantu Ventralight ST Echo PS mocowanego stapleremSorbafix jest wartościową i bezpieczną opcją w laparoskopowym zaopatrzeniu przepukliny brzusznej. Rozwiązanie może być użyte do zaopatrzenia chorych zakwalifikowanych do laparoskopii z uwzględnieniem wielkości przepukliny. W odniesieniu do modeli matematycznych i przedstawionych danych klinicznych autorzy nie rekomendują używania opisanego implantu do przepuklin o pierścieniu większym niż 10 cm.
Pooperacyjne przepukliny brzuszne powstają po niemal co czwartej laparotomii. Powszechnie stosowane metody leczenia, zarówno przez proste zeszycie, jak i z użyciem siatki syntetycznej wszczepianej z szerokiego dostępu przedniego, charakteryzuje wysoki odsetek powikłań, m.in. zakażeń rany i nawrotów. W celu zmniejszenia liczby występujących powikłań, w ostatnich latach obserwujemy dalszą ewolucję stosowanych technik operacyjnych. Poszukiwanie skutecznych metod naprawczych ma obecnie charakter dwukierunkowy – z jednej strony, opracowuje i upowszechnia się techniki zmniejszające napięcie tkanek w linii szwów (m.in. modyfikacje tzw. techniki Ramireza), z drugiej strony, wprowadza się techniki małoinwazyjne, pozwalające na umieszczanie dużych siatek syntetycznych bez konieczności rozległego preparowania tkanek sposobem otwartym. W pierwszej grupie nowych technik omówiono założenia i dostęp w następujących metodach: oryginalna metoda Ramireza, zmodyfikowana metoda Ramireza, przednie uwolnienie z zachowaniem perforatorów okołopępowych i endoskopowe oraz uwolnienie mięśnia poprzecznego brzucha. W drugiej grupie omawianych metod przedstawiono: eTEP, odwrócony TEP, MILOS/eMILOS, naprawę staplerową, TAPP, TARUP, TESLA, SCOLA, REPA, LIRA, IPOM, IPOM-plus. Dokonując wyboru optymalnej techniki, należy przede wszystkim kierować się: możliwościami technicznymi, dostępnością materiałów, doświadczeniem chirurga oraz charakterystyką pacjenta i występującymi obciążeniami ogólnymi. Chirurdzy podejmujący się rekonstrukcji powłok brzusznych w przypadku przepuklin powinni znać różne dostępy operacyjne oraz poszczególne przestrzenie powłok brzusznych, w których można umieścić materiał syntetyczny. Należy podkreślić, że słaba ergonomia nowych technik, złożona anatomia i skomplikowane preparowanie przestrzeni oraz konieczność szycia laparoskopowego w trudnym ułożeniu zaopatrywanych warstw w wąskiej przestrzeni bez pełnej triangulacji narzędzi, powodują, że operacje te stanowią wyzwanie nawet dla doświadczonego w operacjach małoinwazyjnych chirurga.
Pooperacyjne przepukliny brzuszne powstają po niemal co czwartej laparotomii. Powszechnie stosowane metody leczenia, zarówno przez proste zeszycie, jak i z użyciem siatki syntetycznej wszczepianej z szerokiego dostępu przedniego charakteryzuje wysoki odsetek powikłań, m.in. zakażeń rany i nawrotów. W celu zmniejszenia liczby występujących powikłań w ostatnich latach obserwujemy dalszą ewolucję stosowanych technik operacyjnych. Poszukiwanie skutecznych metod naprawczych ma obecnie charakter dwukierunkowy – z jednej strony opracowuje i upowszechnia się techniki zmniejszające napięcie tkanek w linii szwów (m.in. modyfikacje tzw. techniki Ramireza), z drugiej natomiast strony wprowadza się techniki małoinwazyjne pozwalające na umieszczanie dużych siatek syntetycznych bez konieczności rozległego preparowania tkanek sposobem otwartym. W pierwszej grupie nowych technik omówiono założenia i dostęp w następujących metodach: oryginalna metoda Ramireza, zmodyfikowana metoda Ramireza, przednie uwolnienie z zachowaniem perforatorów okołopępkowych i endoskopowe oraz uwolnienie mięśnia poprzecznego brzucha. W drugiej grupie omawianych metod przedstawiono: eTEP, odwrócony TEP, MILOS/eMILOS, naprawę staplerową, TAPP, TARUP, TESLA, SCOLA, REPA, LIRA, IPOM, IPOM-plus. Dokonując wyboru optymalnej techniki należy przede wszystkim kierować się możliwościami technicznymi, dostępnością materiałów, doświadczeniem chirurga oraz charakterystyką pacjenta i występującymi obciążeniami ogólnymi. Chirurdzy podejmujący się rekonstrukcji powłok brzusznych w przypadku przepuklin powinni znać różne dostępy operacyjne oraz poszczególne przestrzenie powłok brzusznych, w których można umieścić materiał syntetyczny. Należy podkreślić, że słaba ergonomia nowych technik, złożona anatomia i skomplikowane preparowanie przestrzeni oraz konieczność szycia laparoskopowego w trudnym ułożeniu zaopatrywanych warstw w wąskiej przestrzeni bez pełnej triangulacji narzędzi powodują, że operacje te stanowią wyzwanie nawet dla doświadczonego w operacjach małoinwazyjnych chirurga.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.