Search results

Search:
in the keywords: premedykacja

Sort By:

Limit search:

Premedykacja do małoinwazyjnych zabiegów wykonywanych w praktyce pediatrycznej

100%

Rustecki B., Rustecka A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

2011

vol. 7

issue 3

223-228

Assessing of possible profits and endangers of premedication performed for little invasive procedures in paediatrics are goal of this work. Lack of researches in that direction, made to base on researches concerning premedication of children for general anaesthesia and surgical procedures, there are various methods of sedation of children with applied with various drug used traditionally in anaesthesiological practice. Midazolam is best researched drug. On that issue it can be administrated trough IV, orally, rectal or with usage of transmucosal routes, nasal, sublingual or with usage of application on anterosuperior aspect of the child’s tongue route. All these methods gave similar sedation effect vs. placebo, but were variously tolerated by children depending on route of administration. Oral and rectal administration demands higher doses, which gave prolonged sedation effect and requires more time to achieve proper sedation. Transmucosal application methods allowed reduction of total dose, similar to intravenous route, and allowed early sedation onset. Lack of children cooperation makes sublingual route difficult to perform. Nasal route gave better effects, but in was poorly tolerated by children. It seemed technically more difficult to administrate drug through aliquots doses on anterosuperior aspect of the child’s tongue, but it appeared to connect advantages and eliminate disadvantages of previous forms of drug administration. Usage of opioids adapted in children premedication don’t seem to find usage in sedation of children in paediatric ward due to post operational tendency to cause nausea and vomiting, and appearance of respiratory disorders connected with these drugs usage. Usage of proper monitoring and preservation of safety precautions should be obligatory, due to adverse event including death of patient connected with irresponsible usage of sedation drugs by unprepared medical personnel and lack of preservation of safety precautions while dealing with children. Further research are necessary to set proper guidelines for premedication for little invasive procedures in paediatric practice.

W pracy podjęto próbę przedstawienia metod premedykacji u dzieci przed małoinwazyjnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi stosowanymi na co dzień na oddziale pediatrycznym. Analizowano badania dotyczące przygotowania dzieci do znieczulenia ogólnego i do zabiegów operacyjnych z zastosowaniem różnych metod sedacji i z użyciem kilku grup leków wykorzystywanych tradycyjnie w anestezjologii. Najlepiej przebadanym lekiem stosowanym w premedykacji jest midazolam. Może on być podawany drogą dożylną, doodbytniczą, doustną, jak również z wykorzystaniem wchłaniania leku przez śluzówki nosa, jamy ustnej i z aplikacją na część przednio-górną języka. Niezależnie od drogi podania midazolamu uzyskiwano podobny efekt końcowy w porównaniu z placebo, jednakże poszczególne drogi podawania leku były różnie tolerowane przez dzieci. Przy podawaniu leku doustnie lub doodbytniczo konieczne było podanie stosunkowo wysokich dawek, co pozwalało na uzyskanie przedłużonego efektu działania, ale jednocześnie wydłużał się czas potrzebny do uzyskania sedacji. Metody z wykorzystywaniem przezśluzówkowego wchłaniania się leku umożliwiły zredukowanie dawki do stosowanej dożylnie i uzyskanie szybszego początku działania. Metoda podjęzykowa okazała się trudna do zastosowania u dzieci ze względu na brak współpracy. Wykazano, że donosowe podanie leku było bardziej efektywne, ale źle tolerowane przez małych pacjentów. Z kolei podawanie leku w podzielonych dawkach na błonę śluzową przednio-górnej części języka było trudne technicznie, ale łączyło zalety i eliminowało wady poprzednich metod aplikacji leku. Opioidy stosowane niekiedy w premedykacji dzieci przed zabiegami nie znajdują zastosowania w premedykacji dzieci na oddziałach pediatrycznych ze względu na tendencję do wywoływania wymiotów oraz zaburzeń ze strony układu oddechowego. Należy podkreślić konieczność monitorowania parametrów życiowych i zachowania dużych środków ostrożności podczas premedykacji u dzieci. Stosowanie sedacji przez nieprzygotowany do tego personel medyczny w połączeniu z brakiem zachowania podstawowych środków ostrożności może prowadzić do powikłań, ze zgonem pacjenta włącznie.

Dziedziczny obrzęk naczynioruchowy – przygotowanie pacjenta do zabiegu operacyjnego

100%

Rustecki B., Rychlik A., Żylińska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

2012

vol. 8

issue 2

165-167

Hereditary angioedema (HAE) is a rare condition, first described by Quincke in 1882. Diminished levels of the C1 inhibitor protein of dysfunctional forms of the same protein are basis of this disease pathophysiology. We mark out three types of HAE. Type I, most common, is related with C1 INH insufficiency, type II – with its abnormal function. Mucous oedemas are characteristic for these diseases, including face and larynx oedema. Oedema involving larynx can be life‑threatening condition. HAE swelling can be caused by some drugs, especially from angiotensin convertase inhibitors group, stress, trauma, infections. Surgical procedures can predispose to HAE related larynx swelling. Surgery preparation can involve continuous intubation tube cuff pressure control, doubling androgen based drugs doses as well as transfusion of fresh frozen plasma. Acute HAE swelling management is recently based on cause treatment covering substitution C1 INH. We describe 46 years old patient ongoing gynaecologic surgery with prophylactic C1 INH concentrate application (Cinryze). No complications were observed during surgery, subarachnoid anaesthesia or post‑surgery period.

Dziedziczny obrzęk naczynioruchowy (hereditary angioedema, HAE) jest rzadko występującym schorzeniem, opisanym po raz pierwszy przez Quinckego w 1882 roku. Podstawowy czynnik wyzwalający mechanizm patogenetyczny choroby stanowi niedobór lub nieprawidłowa funkcja inhibitora dopełniacza C1 esterazy (C1 INH). Wyróżniamy trzy typy dziedziczonego obrzęku naczynioruchowego. Typ I, najczęstszy, jest związany z niedoborem C1 INH, typ II – z jego nieprawidłową funkcją. Choroba charakteryzuje się występowaniem obrzęków błony śluzowej, w tym w obrębie twarzy i krtani. Obrzęk błony śluzowej dróg oddechowych może stanowić zagrożenie życia. Obrzęk w HAE wywołują niektóre leki, szczególnie z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny, stres, uraz oraz infekcje. Zabieg operacyjny może predysponować do wystąpienia obrzęku krtani w przebiegu HAE. Przygotowanie do znieczulenia wymaga ciągłego pomiaru ciśnienia w mankiecie uszczelniającym rurkę intubacyjną, zaleca się podwojenie dawek preparatów pochodnych androgenów, dopuszczalne jest również przetaczanie świeżo mrożonego osocza. Ostatnio zaleca się rutynową profilaktykę koncentratem C1 INH. Od niedawna postępowanie w ostrych napadach obrzęku naczynioruchowego jest oparte na leczeniu przyczynowym obejmującym substytucję C1 INH. W niniejszym opracowaniu przedstawiamy przypadek 46‑letniej pacjentki pozostającej pod opieką alergologiczną z powodu HAE, poddanej zabiegowi ginekologicznemu z profilaktycznym okołooperacyjnym podaniem koncentratu C1 INH uzyskiwanego z ludzkiego osocza (preparat Cinryze). Znieczulenie podpajęczynówkowe, zabieg i okres okołooperacyjny przebiegły bez powikłań.

Refine search results

2 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2012

1 2011

2 Rustecki B.

1 Rustecka A.

1 Rychlik A.

1 Żylińska A.

Search results

Premedykacja do małoinwazyjnych zabiegów wykonywanych w praktyce pediatrycznej

Dziedziczny obrzęk naczynioruchowy – przygotowanie pacjenta do zabiegu operacyjnego