Search results

1

Porównanie kryteriów do wykonywania planowej tracheostomii w chirurgii raka głowy i szyi

100%

Kissin F., Rysz M., Budziszewska M., Krajewski R.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 4

20-26

PL

Tracheostomia w trybie planowym, poprzedzająca resekcję nowotworu złośliwego regionu głowy i szyi, zapewnia niezakłóconą wentylację w okresie pooperacyjnym, ale wiąże się ze zwiększonym ryzykiem powikłań. Celem niniejszej pracy była retrospektywna ocena wpływu zastosowania skal kwalifikujących do planowej tracheostomii na częstość wykonywania tej procedury chirurgicznej w porównaniu ze wskazaniami wynikającymi z przedoperacyjnej oceny klinicznej. U 205 chorych operowanych w latach 2013–2017 resekcja nowotworu złośliwego obejmowała mięśnie nadgnykowe lub gardłowe, usunięcie węzłów chłonnych szyi oraz rekonstrukcję płatową. Decyzję o planowej tracheostomii podejmowano w oparciu o ocenę kliniczną. U każdego z pacjentów obliczono wynik kwalifikacji na podstawie 3 opublikowanych skal. W grupie badanej 76 pacjentów zostało poddanych planowej tracheostomii w początkowym etapie zabiegu resekcyjnego. Spośród 129 pacjentów zdyskwalifikowanych z planowej tracheostomii, u 9 wykonano tracheostomię w okresie pooperacyjnym. Wskazania do planowej tracheostomii obliczono dla skal I, II i III. Decyzja o wykonaniu tracheostomii w trybie planowym lub odstąpieniu od niej byłaby identyczna w odniesieniu do każdej ze skal jedynie u 120 pacjentów. Uzyskane wyniki sugerują, że decyzje o przeprowadzeniu planowej tracheostomii podejmowane w oparciu o 3 skale wykazują niską swoistość. Czynniki brane pod uwagę w opublikowanych skalach należy poddać szczegółowej ocenie w prospektywnym badaniu wieloośrodkowym.

2

Wpływ przygotowania jelita na powikłania pooperacyjne w leczeniu chirurgicznym nowotworów jelita grubego

100%

Małek Z., Małek P., Dziki Ł.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(3)

10-14

PL

Wstęp Rak okrężnicy i odbytnicy jest najczęstszym nowotworem przewodu pokarmowego leczonym operacyjnie przez oddziały i kliniki chirurgiczne w Polsce. Obecnie największym wyzwaniem chirurgii kolorektalnej jest zmniejszenie ilości nieszczelności zespoleń jelitowych oraz infekcji ran pooperacyjnych do minimum. Materiał i metodyka Badanie miało charakter retrospektywny i objęło materiał 227 chorych operowanych planowo w jednym ośrodku chirurgicznym z powodu nowotworów jelita grubego i odbytnicy w latach 2013-2018. W badaniu uczestniczyli kolejno operowani pacjenci, których podzielono na dwie grupy. Pierwszą stanowiło 109 chorych, u których zastosowano mechaniczne płukanie jelita, drugą zaś 118, którzy oprócz płukania otrzymali doustnie antybiotyk. Wyniki Badane grupy nie różniły się istotnie pod względem cech mogących mieć wpływ na wyniki leczenia w okresie 30 dni od zabiegu operacyjnego. Śmiertelność pooperacyjna wyniosła 0,9 i 0,85%, natomiast powikłania: nieszczelność zespolenia 1,8 i 1,7%, niedrożność pooperacyjna 3,7 i 5,0%, rozejście się rany 2,75 i 0,85% a zakażenie miejsca operowanego 13,8 oraz 3,4%, odpowiednio w pierwszej i drugiej grupie chorych. Wnioski 1. Przygotowanie jelita grubego płukaniem w połączeniu z podażą doustną antybiotyku znamiennie zmniejsza częstość zakażenia miejsca operowanego w porównaniu do samego mechanicznego płukania. 2. Rodzaj przygotowania jelita przed zabiegami operacyjnymi nie wpływa w sposób istotny na śmiertelność pooperacyjną oraz inne powikłania, w tym nieszczelność zespolenia, ale może mieć znaczenie na częstość rozejścia się rany pooperacyjnej.

3

Zapalenie wnętrza gałki ocznej – obraz kliniczny i aktualne schematy postępowania

100%

Dereń J., Niedzielska-Krycia A., Dorecka M., Wyględowska-Promieńska D., Wasyluk J.

OphthaTherapy

|

2019

|

vol. 6

|

issue 4

233-242

EN

Endophthalmitis is a rare, but very severe form of ocular inflamation. Inflammatory process involves all types of intraocular liquids and tissues. It is usually accompanied by lowered of visual acuity, pain and notable inflammation of anterior segment. Endophthalmitis is most commonly diagnosed as a result of ocular surgery; however its etiology can be of a different background. Due to severe complications, fast diagnosis and optimal treatment are required. The aim of this article is to systematize types of endophthalmitis and indicate the best treatment possible for each of them.

PL

Zapalenie wnętrza gałki ocznej, zwane również endoftalmitem, jest rzadkim, ale bardzo groźnym w skutkach stanem okulistycznym. Proces zapalny obejmuje zarówno płyny, jak i tkanki wewnątrzgałkowe. Zwykle obserwuje się spadek ostrości wzroku, ból oraz wyraźny stan zapalny przedniego odcinka oka. Najczęściej występuje po zabiegach okulistycznych, choć może on mieć również inne podłoże. Ze względu na możliwe ciężkie powikłania konieczne jest podjęcie szybkiej diagnostyki i wdrożenie najbardziej optymalnego leczenia. Artykuł ten ma na celu usystematyzowanie typów zapaleń wnętrza gałki ocznej i wskazanie najtrafniejszej metody leczenia dla każdego z nich.

4

Ocena czynników ryzyka powikłań pooperacyjnych u chorych na raka odbytnicy

100%

Zeman M., Czarnecki M., Grajek M., Idasiak A., Tukiendorf A., Czarniecka A.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(5)

24-30

PL

Wstęp: Powikłania chirurgicznego leczenia chorych na raka odbytnicy, a w szczególności nieszczelność zespolenia po przedniej resekcji, pozostają istotnym problemem klinicznym. Retrospektywnie przeanalizowaliśmy czynniki mogące mieć wpływ na ich wystąpienie. Materiały i metody: Retrospektywnej analizie poddano 392 chorych na raka odbytnicy. U 257 z nich wykonano przednią, a u 135 brzuszno-kroczową resekcję odbytnicy. Czynniki ryzyka wczesnych powikłań pooperacyjnych analizowano przy użyciu regresji logistycznej. Wyniki: Istotnymi statystycznie czynnikami ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań (w stopniu 3B i wyższym w skali Claviena-Dindo) w analizie czynnikowej były: stosunek liczby neutrofilów do limfocytów >5 (p = 0.047) w grupie chorych po przedniej resekcji, wiek chorych (p = 0.031) w grupie po resekcji brzuszno-kroczowej oraz choroba niedokrwienna serca w obydwu grupach (odpowiednio: p = 0.03 i p = 0.011). Nie stwierdzono czynników ryzyka nieszczelności zespolenia w grupie po przedniej resekcji, przed podziałem na nieszczelności wczesne i późne. W analizie jednoczynnikowej czynnikami ryzyka wystąpienia wczesnych nieszczelności były: stosunek liczby neutrofilów do limfocytów >5 oraz liczba płytek krwi obwodowej. Natomiast nieszczelności późne wiązały się ze współistnieniem choroby niedokrwiennej serca, jednakże czynniki te nie były istotne w analizie wieloczynnikowej. Wnioski: Czynnikami ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań pooperacyjnych są: stosunek neutrofilów do limfocytów >5, podeszły wiek oraz współistnienie choroby niedokrwiennej serca. Inne czynniki ryzyka wystąpienia wczesnych i późnych nieszczelności wskazują na ich odmienną etiologię.

5

Rehabilitacja chorych na nowotwory układu oddechowego

100%

Głogowska O., Szmit S., Głogowski M.

OncoReview

|

2012

|

vol. 2

|

issue 4

236-243

EN

Many patients with lung cancer have concomitant chronic obstructive pulmonary disease and heart diseases. The planned anticancer therapy should be individualized in relationship of patient’s cardiac and pulmonary condition. Pulmonary rehabilitation is based on evidence, its main aim is to improve the quality of life by increasing physical fitness and optimal pattern of ventilation. It may prevent complications such as hypoxemia, respiratory infections, symptoms related to immobilization during hospitalization. Rehabilitation can be recommended both before and after lung resection. The most effective way to prevent post-operative complications is early respiratory physiotherapy before and after surgery. Properly rehabilitation can also be very useful in patients treated with palliative radio- or chemotherapy. The article is a summary of the available results and efficiency of the rehabilitation in patients with lung cancer.

PL

Większość chorych na raka płuca ma współistniejącą przewlekłą obturacyjną chorobę płuc oraz chorobę serca. Zakres planowanego leczenia przeciwnowotworowego zawsze musi uwzględniać stan kardiologiczny i pneumonologiczny pacjenta. Rehabilitacja oddechowa jest opartym na faktach, wielokierunkowym i wszechstronnym postępowaniem, którego celem jest poprawa jakości życia przez zwiększenie wydolności fizycznej i optymalizację wysiłkowej wentylacji, a także zapobieganie występowaniu powikłań takich jak: hipoksemia, infekcje układu oddechowego, dolegliwości wynikające z unieruchomienia. Rehabilitację można zalecać zarówno przed resekcją płuca, jak i po niej. Najskuteczniejszym sposobem zapobieżenia pooperacyjnym powikłaniom jest wczesne usprawnianie przed- i pooperacyjne, zwłaszcza stosowanie fizjoterapii oddechowej. Odpowiednio przeprowadzona rehabilitacja może być również bardzo przydatna w fazie leczenia paliatywnego radio- lub chemioterapią. Artykuł stanowi podsumowanie dostępnych badań dotyczących rehabilitacji chorych na nowotwory układu oddechowego.

6

Zespół rozdęcia torebki soczewki – rzadkie powikłanie po operacji zaćmy

100%

Kanclerz P., Przewłócka K.

OphthaTherapy

|

2020

|

vol. 7

|

issue 1

46-50

EN

Capsular bag distension syndrome is an uncommon complication following cataract extraction, which may occur even several years after surgery. The main symptoms include a gradual or sudden development of myopia and – in cases with opaque intracapsular fluid – a decrease in visual acuity. Anterior segment-optical coherence tomography is useful in confirming the diagnosis, however, Scheimpflug imaging or ultrasound biomicroscopy can also be considered. Nd:YAG posterior (or anterior) capsulotomy is an established treatment method. An advantage of surgical treatment is the feasibility of removing the intracapsular fluid completely. This article presents the modern classification, diagnostic methods and principles of management in the capsular bag distension syndrome.

PL

Zespół rozdęcia torebki soczewki jest rzadkim powikłaniem po operacji usunięcia zaćmy, które może się rozwinąć nawet wiele lat po zabiegu. Do głównych objawów zalicza się nagłe lub stopniowe przesunięcie wady refrakcji w kierunku krótkowzroczności, a w przypadku zmętnienia płynu wewnątrztorebkowego również pogorszenie ostrości wzroku. Optyczna koherentna tomografia przedniego odcinka oka może potwierdzić rozpoznanie, pomocne może być także obrazowanie kamerą Scheimpfluga bądź biomikroskopią ultradźwiękową. Za złoty standard leczenia uznaje się kapsulotomię tylną (ewentualnie przednią) laserem Nd:YAG. Korzyścią z leczenia chirurgicznego jest możliwość całkowitego usunięcia płynu wewnątrztorebkowego. W poniższej pracy przedstawiono współczesną klasyfikację, metody diagnostyczne i zasady postępowania w zespole rozdęcia torebki soczewki.

7

Rola ultrasonografii w ocenie powikłań po laparoskopowym usunięciu pęcherzyka żółciowego

88%

Smereczyński A., Starzyńska T., Kołaczyk K., Kładny J.

Journal of Ultrasonography

|

2014

|

vol. 14

|

issue 57

152-162

EN

Laparoscopic cholecystectomy, which was introduced to the arsenal of surgical procedures in the middle of the 1980s, is a common alternative for conventional cholecystectomy. Its primary advantage is less invasive character which entails shorter hospitalization and faster recovery. Nevertheless, the complications of both procedures are comparable and encompass multiple organs and tissues. The paper presents ultrasound presentation of the surgical bed after laparoscopic cholecystectomy and of complications associated with this procedure. In the first week following the surgery, the presence of up to 60 ml of fluid in the removed gallbladder bed should be considered normal in certain patients. The fluid will gradually absorb. In single cases, slight amounts of fluid are detected in the peritoneal cavity, which also should not be alarming. Carbon dioxide absorbs from the peritoneal cavity within two days. Ultrasound assessment of the surgical bed after cholecystectomy is inhibited by hemostatic material left during the surgery. Its presentation may mimic an abscess. In such cases, the decisive examination is magnetic resonance imaging but not computed tomography. On the other hand, rapidly accumulating fluid around the liver is an alarming symptom, particularly when there is inadequate blood supply or when peritoneum irritation symptoms develop. Depending on the suspected cause of the patient’s deteriorating condition, it is essential to perform urgent computed tomography angiography, celiac angiography or endoscopic retrograde cholangiopancreatography or magnetic resonance cholangiopancreatography. The character of the fluid collection may be determined by its ultrasound-guided puncture. This procedure allows for aspiration of fluid and placement of a drain. Moreover, transabdominal ultrasound examination after laparoscopic cholecystectomy may contribute to the identification of: dropped stones in the right hypochondriac region, residual fragment of the gallbladder with possible concretions, undiagnosed choledocholithiasis, existing cholestasis, pseudoaneurysm of the hepatic artery, portal vein thrombosis and hematoma as well as hernias of the abdominal walls. Moreover, ultrasound examination helps to identify optimal sites in the abdominal integuments, which enables collision-free access to the peritoneal cavity.

PL

Cholecystektomia laparoskopowa, wprowadzona do arsenału leczenia chirurgicznego w połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, uchodzi obecnie za powszechną alternatywę dla cholecystektomii klasycznej. Jej podstawową zaletą jest mniejsza inwazyjność, a przez to skrócenie hospitalizacji oraz szybsza rekonwalescencja. Niemniej jednak powikłania po obu rodzajach operacji są porównywalne i obejmują wiele narządów i tkanek. W pracy przedstawiono obraz ultrasonograficzny tkanek loży po cholecystektomii laparoskopowej i powikłań związanych z tym zabiegiem. W pierwszym tygodniu po operacji za obraz prawidłowy u niektórych pacjentów należy przyjąć obecność do 60 ml treści płynnej w loży po usuniętym pęcherzyku żółciowym, która stopniowo zostaje zresorbowana. W pojedynczych przypadkach stwierdzana jest niewielka ilość płynu w jamie otrzewnej, co zazwyczaj także nie powinno niepokoić. Dwutlenek węgla wchłania się z jamy otrzewnej w ciągu dwóch dób. Ocenę ultrasonograficzną loży po cholecystektomii komplikuje pozostawiony w czasie zabiegu materiał hemostatyczny, obrazem przypominający ropień. W takich przypadkach badaniem rozstrzygającym o rozpoznaniu powinien być rezonans magnetyczny, a nie tomografia komputerowa. Alarmującym objawem będzie gromadzący się w szybkim tempie płyn wokół wątroby, zwłaszcza przy współistniejącej anemizacji chorego lub przy pojawieniu się objawów podrażnienia otrzewnej. W zależności od podejrzewanej przyczyny pogorszenia stanu chorego należy pilnie wykonać tomografię komputerową w wersji angiograficznej lub celiakografię, ewentualnie endoskopową wsteczną cholangiopankreatografię lub cholangiopankreatografię rezonansu magnetycznego. Charakter zbiornika płynu można określić, wykonując jego nakłucie pod kontrolą obrazu ultrasonograficznego. Procedura ta pozwala na aspirację płynu i założenie drenażu. Ponadto ultrasonografia przezpowłokowa po cholecystektomii laparoskopowej może pomóc w rozpoznaniu: wypadniętych kamieni w nadbrzuszu prawym, pozostawionego fragmentu pęcherzyka żółciowego z ewentualnymi złogami, nierozpoznanej kamicy przewodowej, istniejącej cholestazy, tętniaka rzekomego tętnicy wątrobowej, zakrzepicy żyły wrotnej i krwiaka oraz przepukliny powłok brzusznych. Ultrasonografia pozwala ponadto na identyfikację optymalnych miejsc w powłokach brzusznych, co umożliwia bezkolizyjne wniknięcie laparoskopem do jamy otrzewnej.

8

The impact of accurate documentation of parotid tumor operative reports on secondary surgical procedure

75%

Piwowarczyk K., Bartkowiak E., Chou J., Kukawska K., Piwowarczyk L., Wierzbicka M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 3

1-7

EN

Aim: The accuracy of primary operative reports (OpR) was assessed based on a tertiary referral department’s experience with reoperations of parotid gland tumors, in order to develop a comprehensive operative report schema. Material and methods: The retrospective cross-sectional study was conducted at the Department of Otolaryngology and Laryngological Surgery, Poznan University of Medical Sciences, Poland. Out of 1154 surgeries performed over a 10-year period, 71 patients underwent reoperation. Their OpR were categorized into accurate and non-accurate, and the reoperation field and reoperation course were categorized as anticipated or unanticipated, according to the defined criteria. The main outcome measure was the impact of accuracy of the first OpR on reoperation course. Results: In this series, OpR were 39% (14/36) accurate, 61% (22/36) non-accurate. Reoperation fields were 16% (11/71) anticipated, 37% (26/71) unanticipated. Reoperation courses were 37% (26/71) anticipated, 63% (45/71) unanticipated. An anticipated reoperation course followed 20% (5/26) of accurate and 20% (5/26) of non-accurate primary OpR. An unanticipated reoperation course followed 20% (9/45) of accurate and 40% (18/45) of non-accurate OpR. There is no significant relationship between the reoperation course and the accuracy of the first OpR [Chi2(1) = 0.69; p = 0.40466]. The most common variable that affected non-accuracy of the OpR was facial nerve function after surgery (6/12). Discussion: The operative report should be based on transparent criteria, a robust classification and a comprehensive protocol. This will improve follow-up and facilitate the planning of reoperation.

9

Wpływ dokładności dokumentacji protokołów operacyjnych guzów ślinianek przyusznych na przebieg reoperacji

75%

Piwowarczyk K., Bartkowiak E., Chou J., Kukawska K., Piwowarczyk L., Wierzbicka M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 3

1-7

PL

Cel: W oparciu o doświadczenie w zakresie reoperacji guzów ślinianek przyusznych w szpitalu klinicznym, dokonano oceny dokładności protokołów z operacji pierwotnych (ROp) w celu opracowania komunikatywnego i wyczerpującego schematu raportu operacyjnego. Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywną, przekrojową analizę zabiegów wykonywanych w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Spośród 1154 operacji wykonanych w ciągu 10 lat, reoperacje przeprowadzono u 71 pacjentów. Raporty z operacji pierwotnych podzielono na: (1) rzetelne i (2) nierzetelne, zaś pole reoperacji i przebieg reoperacji na: (1) zgodne i (2) niezgodne z oczekiwaniami w oparciu o ściśle określone kryteria. Głównym punktem końcowym w ocenie wyników był wpływ rzetelności pierwszego ROp na przebieg reoperacji. Wyniki: W przedstawionej serii przypadków raporty ROp były w 39% (14/36) rzetelne, zaś w 61% (22/36) nierzetelne. Pola reoperacji były w 16% (11/71) zgodne z oczekiwaniem, zaś w 37% (26/71) niezgodne z oczekiwaniem. Przebiegi reoperacji były w 37% (26/71) zgodne z oczekiwaniem, zaś w 63% (45/71) niezgodne z oczekiwaniem. Zgodny z oczekiwaniem przebieg reoperacji miał miejsce w 20% (5/26) przypadków, których raporty z operacji pierwotnej były rzetelne i 20% (5/26) przypadków, których raporty z operacji pierwotnej były nierzetelne. Niezgodny z oczekiwaniem przebieg reoperacji miał miejsce w 20% (9/45) przypadków, których raporty z operacji pierwotnej były rzetelne i 40% (18/45) przypadków, których raporty z operacji pierwotnej były nierzetelne. Nie stwierdzono istotnego związku między przebiegiem reoperacji i rzetelnością pierwszego ROp (χ2(1) = 0,69; p = 0,40466). Zmienną najczęściej związaną z nierzetelnością ROp była czynność nerwu twarzowego po operacji (6/12). Dyskusja: Raport z operacji powinien być sporządzany w oparciu o: przejrzyste kryteria, jednoznaczną klasyfikację i kompleksowy protokół. Takie dokumenty przyczynią się do poprawy obserwacji kontrolnej i lepszego planowania reoperacji.

10

Analiza powikłań pooperacyjnych wymagających ponownego zabiegu w materiale Kliniki Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii w Warszawie z lat 2009–2014

75%

Wyględowski J., Osuch B., Maździarz A., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2015

|

vol. 13

|

issue 3

147-153

EN

The paper presents the frequency of conducting relaparotomies and discusses indications for reoperations after primary gynecologic surgeries due to oncological diseases. Operations and reoperations were conducted in the Department of Gynecologic Oncology of Maria Skłodowska-Curie Institute of Oncology in Warsaw, Poland from 2009 to 2014. In total, 3,917 procedures due to reproductive organ neoplasms were conducted in the investigated period. The main indications were ovarian carcinoma, endometrial cancer and cervical cancer. Repeated urgent surgical interventions were needed in 116 patients, which constitutes 2.96% of all operated women. The frequency of repeated surgeries within the peritoneal cavity in gynecology, as reported in the literature, ranges from 1% to 4.7% and concerns primary indications resulting from non-malignant pathologies of the reproductive organs. The analysis involved early and urgent reoperations conducted within 48 hours after the primary procedure. Patients reoperated because of sudden progression of the diseases and those who underwent exploratory laparotomy within 60 days or who had a palliative surgery were excluded from the study. The main indication for a necessary urgent intervention was peritoneal bleeding. Other indications included: obstruction, peritonitis, bowel perforation, abdominal wall hematoma, intestinal anastomosis dehiscence and urinary complications. The mortality in the group of patients who required relaparotomy was 4.31%. An early diagnosis of complications requiring a repeated surgical intervention and implementation of appropriate management affect the outcome considerably and significantly decrease treatment-associated mortality.

PL

W pracy przedstawiono częstość relaparotomii i wskazania do jej przeprowadzenia po pierwotnych operacjach ginekologicznych ze wskazań onkologicznych. Operacje i reoperacje wykonano w latach 2009–2014 w Klinice Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii – Instytutu im Marii Skłodowskiej-Curie. W analizowanym okresie przeprowadzono 3917 operacji z powodu nowotworów narządu rodnego. Głównymi wskazaniami do leczenia chirurgicznego były nowotwory jajnika, trzonu macicy i szyjki macicy. Ponownych nagłych interwencji chirurgicznych wymagało 116 chorych leczonych operacyjnie, co stanowi 2,96% ogólnej liczby operowanych pacjentek. Przedstawiana w literaturze częstość ponownych interwencji w jamie otrzewnowej w ginekologii waha się od 1% do 4,7% i dotyczy pierwotnych wskazań do leczenia wynikających z niezłośliwych patologii narządu rodnego. Analizie poddano wczesne, nagłe reoperacje – przeprowadzone w ciągu 48 godzin od pierwotnego zabiegu. Z badania wyłączono pacjentki, które wymagały reoperacji związanej z gwałtowną progresją choroby, mające w czasie 60 dni laparotomię zwiadowczą czy operację paliatywną. Głównym wskazaniem wymagającym pilnej interwencji było krwawienie do jamy otrzewnowej. Inne wskazania to niedrożność, zapalenie otrzewnej, perforacja jelita, krwiak powłok, rozejście się zespolenia jelitowego i powikłania urologiczne. Śmiertelność w grupie pacjentek wymagających relaparotomii wyniosła w naszym materiale 4,31%. Wczesne rozpoznanie powikłań wymagających ponownego leczenia operacyjnego i wdrożenie właściwego postępowania mają istotny wpływ na ostateczne wyniki oraz znacznie zmniejszają śmiertelność związaną z zabiegiem chirurgicznym.

11

Wpływ czynników konstytucyjnych i środowiskowych zależnych od pacjenta na wczesne wyniki terapii skojarzonej raka przełyku

75%

Pudło K., Błotniak A., Skoczylas T., Dąbrowski A., Szawłowski A., Kozłowski M., Lampe P., Wallner G.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(5)

448-463

PL

Wśród wielu różnych czynników wpływających na wyniki leczenia raka można wyróżnić czynniki zależne od pacjenta, czynniki zależne od guza nowotworowego oraz czynniki zależne od leczenia. Wpływ czynników zależnych od pacjenta na wyniki terapii skojarzonej raka przełyku zwykle pozostawał poza zakresem dotychczasowych prac badawczych. Celem pracy była analiza wpływu czynników konstytucyjnych i środowiskowych związanych z pacjentem na wczesne wyniki terapii skojarzonej płaskonabłonkowego raka przełyku. Materiał i metodyka. Przeanalizowano prospektywnie gromadzone dane 84 pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym przełyku leczonych w ramach wieloośrodkowego badania klinicznego z randomizacją do leczenia skojarzonego. Oceniano związek między wczesnymi efektami terapii neoadiuwantowej (objawami toksycznymi ogółem, poważnymi objawami toksycznymi, śmiertelnością związaną z leczeniem, kliniczną i patologiczną odpowiedzią na leczenie) oraz wczesnymi wynikami leczenia chirurgicznego (powikłaniami i zgonami pooperacyjnymi, częstością resekcji leczniczej R0) a czynnikami konstytucjonalnymi (wiek, płeć, wzrost, wskaźnik masy ciała, współczynnik sprawności w skali Karnofsky’ego – KPS, grupę krwi) i środowiskowymi zależnymi od pacjenta (miejsce zamieszkania, czas i intensywność palenia, częstość i ilość spożywania alkoholu oraz narażenie zawodowe). Wyniki. Istotną różnicę w częstości zgonów związanych z terapią neoadiuwantową stwierdzono u pacjentów z gorszym stopniem sprawności (KPS 70‑80 vs 90‑100; p=0,0016). Co ciekawe, znacznie więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0034) i powikłań pooperacyjnych (p=0,0293) obserwowano u pacjentów niepalących. Podobnie, więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0029) i wyższą śmiertelność pooperacyjną (p=0,0405) stwierdzono u chorych spożywających umiarkowane ilości alkoholu. Wnioski. Palenie tytoniu i spożywanie nadmiernej ilości alkoholu może osłabiać działanie toksyczne terapii neoadiuwantowej i leczenia chirurgicznego u chorych leczonych z powodu raka przełyku. Informacje dotyczące tych uzależnień nie powinny być przyczyną odstępowania od prób radykalnego leczenia choroby podstawowej.

12

Ocena ultrasonograficzna wybranych patologii nerwów obwodowych. Część III: Urazy i ocena pooperacyjna

51%

Kowalska B., Sudoł-Szopińska I.

|

vol. 13

|

issue 52

82-92

EN

The previous articles of the series devoted to ultrasound diagnostics of peripheral nerves concerned the most common nerve pathologies, i.e. entrapment neuropathies. The aim of the last part of the series is to present ultrasound possibilities in the postoperative control of the peripheral nerves as well as in the diagnostics of the second most common neuropathies of peripheral nerves, i.e. posttraumatic lesions. Early diagnostics of posttraumatic changes is of fundamental importance for the course of treatment and its long-term effects. It aids surgeons in making treatment decisions (whether surgical or conservative). When surgical treatment is necessary, the surgeon, based on US findings, is able to plan a given type of operative method. In certain cases, may even abandon the corrective or reconstructive surgery of the nerve trunk (when there are extensive defects of the nerve trunks) and instead, proceed with muscle transfers. Medical literature proposes a range of divisions of the kinds of peripheral nerve injuries depending on, among others, the mechanism or degree of damage. However, the most important issue in the surgeon-diagnostician communication is a detailed description of stumps of the nerve trunks, their distance and location. In the postoperative period, ultrasound is used for monitoring the operative or conservative treatment effects including the determination of the causes of a persistent or recurrent neuropathy. It facilitates decision-making concerning a repeated surgical procedure or assuming a wait-and-see attitude. It is a difficult task for a diagnostician and it requires experience, close cooperation with a clinician and knowledge concerning surgical techniques. Apart from a static assessment, a dynamic assessment of possible adhesions constitutes a crucial element of postoperative examination. This feature distinguishes ultrasound scanning from other methods used in the diagnostics of peripheral neuropathies.

PL

W poprzednich dwóch artykułach z serii poświęconej diagnostyce ultrasonograficznej nerwów obwodowych zostały przedstawione najczęstsze patologie, jakimi są neuropatie uciskowe. Celem kończącej cykl III części jest przedstawienie możliwości ultrasonografii w ocenie drugich co do częstości neuropatii obwodowych, tj. zmian pourazowych, oraz w kontroli pooperacyjnej nerwów obwodowych. Wczesna diagnostyka zmian pourazowych ma fundamentalne znaczenie dla przebiegu leczenia oraz jego odległych wyników. Ułatwia chirurgowi podjęcie decyzji o rodzaju postępowania (operacyjnym bądź zachowawczym). W przypadku konieczności leczenia operacyjnego chirurg w oparciu o wynik badania ultrasonograficznego może zaplanować rodzaj metody operacyjnej. W niektórych sytuacjach może nawet odstąpić od zabiegu naprawczego czy rekonstrukcyjnego (przy rozległych ubytkach pni nerwowych) na rzecz transferów mięśniowych. Literatura medyczna proponuje szereg podziałów uszkodzeń nerwów obwodowych, między innymi w zależności od mechanizmu czy stopnia uszkodzenia. Najważniejszy w komunikacji pomiędzy chirurgiem a diagnostą jest jednak szczegółowy opis obrazu kikutów pni nerwowych, ich odległości oraz miejsca położenia. W okresie pooperacyjnym diagnostyka ultrasonograficzna jest wykorzystywana w celu monitorowania efektów leczenia operacyjnego bądź zachowawczego, w tym do określenia przyczyn utrzymującej się bądź nawrotowej neuropatii. Pozwala na podjęcie decyzji o ponownym zabiegu operacyjnym lub przyjęciu postawy wyczekującej. Jest to dla diagnosty trudne zadanie, wymagające doświadczenia, ścisłej współpracy z klinicystą oraz znajomości technik operacyjnych. W ocenie pooperacyjnej bardzo ważny element badania, poza oceną statyczną, stanowi ocena dynamiczna pod kątem ewentualnych zrostów; jest to cecha wyróżniająca badanie ultrasonograficzne spośród innych metod diagnostyki neuropatii obwodowych.

Refine search results

Porównanie kryteriów do wykonywania planowej tracheostomii w chirurgii raka głowy i szyi

Wpływ przygotowania jelita na powikłania pooperacyjne w leczeniu chirurgicznym nowotworów jelita grubego

Zapalenie wnętrza gałki ocznej – obraz kliniczny i aktualne schematy postępowania

Ocena czynników ryzyka powikłań pooperacyjnych u chorych na raka odbytnicy

Rehabilitacja chorych na nowotwory układu oddechowego

Zespół rozdęcia torebki soczewki – rzadkie powikłanie po operacji zaćmy

Rola ultrasonografii w ocenie powikłań po laparoskopowym usunięciu pęcherzyka żółciowego

The impact of accurate documentation of parotid tumor operative reports on secondary surgical procedure

Wpływ dokładności dokumentacji protokołów operacyjnych guzów ślinianek przyusznych na przebieg reoperacji

Analiza powikłań pooperacyjnych wymagających ponownego zabiegu w materiale Kliniki Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii w Warszawie z lat 2009–2014

Wpływ czynników konstytucyjnych i środowiskowych zależnych od pacjenta na wczesne wyniki terapii skojarzonej raka przełyku

Ocena ultrasonograficzna wybranych patologii nerwów obwodowych. Część III: Urazy i ocena pooperacyjna