Search results

1

Niefarmakologiczne strategie postępowania w zaburzeniach zachowania towarzyszących otępieniu

100%

Ponichtera-Kasprzykowska M., Pękala K., Sobów T.

Aktualności Neurologiczne

|

2013

|

vol. 13

|

issue 4

302-307

EN

Behavioural and psychological symptoms of dementia (BPSD) are common among demented patients and constitute a serious problem not only because of additional care-related issues and increased caregivers’ burden, but also due to considerable consequences for the patients, including faster progression of cognitive disorder, increased care need and earlier institutionalization, risk of falls and injuries as well as increased mortality. Commonly used drugs (antipsychotics, antidepressants, antiepileptic) have limited efficacy and tolerability. Moreover, antipsychotics use in dementia has been linked to increased risk of cerebrovascular events (like stroke and myocardial infarct) and premature mortality. Non-pharmacological interventions have been proposed as an alternative to drug use. Their efficacy, although also limited, is not inferior to drugs while the risk of side effects is minimal as compared to any drug. Four different theoretical models (genetic-biological, behavioural, stress hypersensitivity and frustrated needs) are used for the development of different management approaches. The resulting, clinically confirmed methods include sensory interventions, structured activities and social activities potentialization. The commonly used behavioural methods, although popular, are surprisingly insufficiently examined in clinical trials. Wider use of non-pharmacological methods for dementia (including BPSD) is compromised by mental barriers of health professionals (including beliefs and habits), low level of knowledge among professionals and caregivers as well as barriers related to health care system and costs of care.

PL

Zaburzenia zachowania i objawy psychotyczne dotyczą większości chorych otępiałych i stanowią poważny problem nie tylko z powodu trudności związanych z opieką i cierpienia opiekunów, ale także niekorzystnych następstw dla chorych, takich jak szybsza progresja dysfunkcji poznawczych, zwiększona potrzeba opieki i wcześniejsza instytucjonalizacja, ryzyko upadków i urazów oraz wyższa śmiertelność. Powszechnie stosowane leki (przeciwpsychotyczne, przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe) cechuje ograniczona skuteczność, występują również problemy z tolerancją, a w przypadku leków przeciwpsychotycznych dodatkowe ryzyko powikłań ze strony układu krążenia i przedwczesnych zgonów. Alternatywą mogą być interwencje niefarmakologiczne, które są względnie dobrze przebadane, cechują się zadowalającą efektywnością wobec przynajmniej niektórych objawów behawioralnych (zwłaszcza pobudzenia, zaburzeń nastroju, zaburzeń snu i apatii) oraz zdecydowanie lepszym bezpieczeństwem stosowania niż jakiekolwiek leki. Stosowane podejścia opierają się na czterech modelach teoretycznych (genetyczno-biologiczny, behawioralny, nadwrażliwości na stres i niezaspokojonych potrzeb), z których wywodzi się specyficzne interwencje, dostosowane do potrzeb chorych z demencją. Do najlepiej przebadanych należą interwencje sensoryczne, ustrukturowane aktywności i metody potencjalizowania kontaktów społecznych. Powszechnie stosowane są także różne interwencje behawioralne, które są jednak niewystarczająco dokładnie przebadane. Wdrożenie metod niefarmakologicznych utrudniają przyzwyczajenia i przekonania oraz inne bariery mentalne, niewiedza personelu fachowego i opiekunów, a także bariery związane z systemem ochrony zdrowia i wysokimi kosztami opieki.

2

Oczekiwania i potrzeby chorych w zakresie leczenia stwardnienia rozsianego a wyniki badania BENEFIT 11

100%

Potemkowski A.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

vol. 15

|

issue 3

119-123

EN

The expectations and needs of patients concerning the treatment of multiple sclerosis focus on the improvement of chances for the pursuit of their life goals. The contemporary patient has an increasing amount of information on the indications for the use of different medicines. Therefore, the conclusions derived from the BENEFIT study summarised results, especially those concerning the last follow-up – after 11 years, have generated knowledge of vital importance to the patients. It was demonstrated that the patients who started their therapy earlier had a longer time to conversion to multiple sclerosis – by 2.7 years compared to the group with postponed treatment. The annualised relapse rate was significantly lower and the time to the next relapse was significantly longer in patients who received treatment early. Only 13.3% of individuals left employment immediately after they were diagnosed with multiple sclerosis and only 12.2% went on disability pension. The results of the BENEFIT 11 study, especially those relating to professional activity, support the idea of starting the treatment as early as possible and are important particularly to those patients for whom work is a value in itself. The knowledge derived from the BENEFIT 11 study that early interferon beta treatment provides a chance for maintaining professional activity, delays the conversion from the relapsing-remitting multiple sclerosis to the secondary progressive form of the disease and minimises the progression of disability, significantly affects the patient’s willingness to comply with the recommendations and treatment regimens, i.e. promotes patient adherence. This knowledge should also be the basis of communication with those individuals who will be diagnosed with multiple sclerosis and who will be asking questions about their future.

PL

Oczekiwania i potrzeby chorych związane z leczeniem stwardnienia rozsianego odnoszą się do poprawy szans na realizację założonych celów życiowych. Współczesny pacjent ma coraz więcej informacji na temat wskazań do stosowania poszczególnych preparatów. Dlatego wnioski z podsumowań wyników badania BENEFIT, a zwłaszcza ostatniej obserwacji – po 11 latach, przyniosły wiedzę mającą zasadnicze znaczenie dla chorych. Wykazano, że pacjenci, którzy wcześniej rozpoczęli terapię, wykazywali dłuższy czas konwersji do stwardnienia rozsianego – o 2,7 roku w porównaniu z grupą z odroczonym leczeniem. Wśród chorych wcześnie leczonych roczny wskaźnik rzutów był istotnie niższy, a czas do wystąpienia kolejnego rzutu – znamiennie dłuższy. Jedynie 13,3% osób zrezygnowało z pracy bezpośrednio po rozpoznaniu stwardnieniu rozsianego, a tylko 12,2% przeszło na rentę. Wyniki BENEFIT 11, zwłaszcza te odnoszące się do aktywności zawodowej, przekonują do jak najszybszego rozpoczęcia leczenia i są istotne szczególnie dla pacjentów, dla których praca stanowi wartość samą w sobie. Wynikająca z BENEFIT 11 wiedza o tym, że wczesne leczenie interferonem beta daje szansę na utrzymanie aktywności zawodowej, opóźnia konwersję z postaci rzutowo-remisyjnej do wtórnie przewlekle postępującej i minimalizuje postęp niepełnosprawności, znacząco wpływa na przekonanie chorego do przestrzegania zaleceń i schematów leczenia, czyli sprzyja adherencji. Wiedza ta powinna być także podstawą komunikacji z osobami, u których dopiero zostanie zdiagnozowane stwardnienie rozsiane i które będą pytać o swoją przyszłość.

3

Studium kliniczne udaremnienia rozwoju psychoseksualnego u kobiety z zespołem Downa

80%

Lessing J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2006

|

vol. 6

|

issue 3

147-150

EN

This work presents, in the form of a clinical study, materials from diagnostic and therapeutic meetings with a 23-year-old woman with Down syndrome. She was applied to the Academic Centre of Psychological Help with concerns for her surroundings the symptom – under controlled shouts and with psychiatric diagnosis of obsessive-compulsive disorder and hyperactivity disorder. All symptoms coincided in the time of the patient’s entry in her adolescent period, until this time her development ran correctly. The goal of the study is the analysis of wide conditioning of psychopathological symptoms presented by patient within perspective of clinical psychology. Interpretation of the patient’s symptoms was based on theory of psychosexual development by Kooecielska, the theory of attachment by Bowlby and the regulative theory of temperament by Strelau. It was put the thesis about development of psychopathological symptoms as a result: of the patient’s basic needs deprivations, frustration of psychosexual development, interrupted attachment and specific interactions between the mental handicap as a result of Down syndrome and the temperament, heightening the patient’s clinical pathological presentment. In the face of the impossibility of practical verification of the thesis put forth, in result of a lack of social and family support, the therapeutic meetings were suspended.

PL

Praca prezentuje w formie studium klinicznego materiał ze spotkań diagnostyczno-terapeutycznych z 23-letnią kobietą z zespołem Downa. Pacjentka zgłosiła się do Akademickiego Centrum Pomocy Psychologicznej z objawem uciążliwego dla otoczenia krzyku, nad którym nie miała kontroli, oraz z diagnozą psychiatryczną zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego oraz nadpobudliwości psychoruchowej. Wszystkie symptomy chorobowe zbiegły się w czasie z wejściem pacjentki w okres dojrzewania, do tego momentu rozwój przebiegał prawidłowo. Studium ma na celu analizę szerokich uwarunkowań prezentowanych przez pacjentkę objawów psychopatologicznych z perspektywy psychologii klinicznej. Interpretację symptomów oparto na teorii rozwoju psychoseksualnego Kościelskiej, teorii przywiązania Bowlby’ego oraz regulacyjnej teorii temperamentu Strelaua. Postawiono tezę o rozwoju symptomów psychopatologicznych w wyniku niezaspokojenia podstawowych potrzeb pacjentki, udaremnienia rozwoju psychoseksualnego, zaburzonej więzi oraz specyficznej interakcji upośledzenia umysłowego w wyniku zespołu Downa i temperamentu, potęgujących patologiczny obraz kliniczny chorej. W obliczu niemożności praktycznej weryfikacji postawionej tezy, w wyniku braku wsparcia społecznego i rodzinnego zawieszono spotkania terapeutyczne.

4

Potrzeby i możliwości rehabilitacji chorych na stwardnienie rozsiane w Polsce

80%

Potemkowski A., Opara J.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

vol. 15

|

issue 2

74-79

EN

The nature of multiple sclerosis makes the rehabilitation of patients suffering from the disease one of the most challenging tasks neurologic rehabilitation is faced with. The numerous multiple sclerosis symptoms considerably impair the quality of life of the approx. 40,000 Polish multiple sclerosis patients. Even though rehabilitation does not significantly affect the relapse frequency, or prevent the progression of the disease, still, when adequately carried out, making use of contemporarily available options, it manages to improve not only the objective indicators, but also the patients’ subjective sense of well-being and self-esteem, resulting with patients’ more positive self-image. The needs of Polish patients are huge, yet the availability of rehabilitation options remains scarce. Therefore, it is crucial to optimize the quality of rehabilitation regime the patients follow independently on at-home basis. Hence, the patient’s knowledge concerning the impact of rehabilitation on their disease and the available forms of therapy, as well as their awareness of the potential outcome of neglecting this aspect of treatment, become of utmost importance. Multiple sclerosis, regardless of its form, leads to impaired function/disability and affects very adversely the quality of patients’ life, limiting one’s independence, putting them at risk of losing employment, and making daily life activities increasingly more difficult. The role of therapeutic rehabilitation teams, ones including neurology and rehabilitation specialist as well as physiotherapists, is therefore crucial, and these should be found at every single outpatient centre specialising in multiple sclerosis-related diagnostics and treatment. The effects that the disease’s progression has on patients’ lives could be curbed with such teams available to patients to establish the extent of the sustained loss of function, and determine the therapy objectives and a detailed therapy plan.

PL

Specyfika stwardnienia rozsianego sprawia, że rehabilitacja pacjentów cierpiących na tę chorobę jest jednym z najtrudniejszych zadań rehabilitacji neurologicznej. Liczne objawy stwardnienia rozsianego znacznie obniżają jakość życia około 40 000 chorych żyjących w Polsce. Choć rehabilitacja nie zmniejsza istotnie częstości rzutów ani nie zatrzymuje progresji choroby, to – jeśli jest odpowiednio, nowocześnie prowadzona – poprawia nie tylko obiektywne wskaźniki, lecz także subiektywne samopoczucie i samoocenę, a w rezultacie daje możliwość wytworzenia pozytywnego obrazu siebie. Potrzeby polskich chorych są duże, ale dostępność rehabilitacji (zarówno ambulatoryjnej, jak i stacjonarnej) jest wysoce niesatysfakcjonująca. W związku z tym powinno się optymalizować jakość rehabilitacji prowadzonej przez chorych samodzielnie, w warunkach domowych. Duże znaczenie mają zatem wiedza pacjenta na temat wpływu rehabilitacji na chorobę i możliwych form leczniczych, jak również świadomość skutków zaniechania tej formy leczenia. Stwardnienie rozsiane, niezależnie od postaci, prowadzi do niepełnosprawności i obniżenia jakości życia, a to ogranicza samodzielność, niesie ze sobą ryzyko utraty pracy, utrudnia samoobsługę i swobodę w zakresie aktywności dnia codziennego. Istotna staje się rola rehabilitacyjnych zespołów terapeutycznych (specjaliści neurologii i rehabilitacji plus fizjoterapeuta), które powinny istnieć w każdej poradni diagnostyki i leczenia stwardnienia rozsianego. Ustalenie przez taki zespół ubytków funkcji oraz określenie celów i planu postępowania pozwoliłyby na zmniejszanie skutków postępu choroby.

Refine search results

3 Aktualności Neurologiczne

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2 2015

1 2013

1 2006

2 Potemkowski A.

1 Lessing J.

1 Opara J.

1 Ponichtera-Kasprzykowska M.

1 Pękala K.

1 Sobów T.

Niefarmakologiczne strategie postępowania w zaburzeniach zachowania towarzyszących otępieniu

Oczekiwania i potrzeby chorych w zakresie leczenia stwardnienia rozsianego a wyniki badania BENEFIT 11

Studium kliniczne udaremnienia rozwoju psychoseksualnego u kobiety z zespołem Downa

Potrzeby i możliwości rehabilitacji chorych na stwardnienie rozsiane w Polsce