Search results

1

Sepsis at the sphenoiditis patient

100%

Preś K., Bochnia M., Jaworska M., Kubacka M., Jankowska-Konsur A., Frączek M.

Otolaryngologia Polska

|

2007

|

vol. 61(2)

192-194

EN

Introduction. We present a case of sepsis caused by isolated sphenoiditis. Material and method. The case being described concerns 61-year-old woman treated at the Department of Occupational Diseases of Wroclaw Medical University due to body temperature maintaining for 2 months at above 38°C, leucocytosis reaching 14–16 thousand and weight loss of about 4 kg. Detailed diagnostics did not confirm the preliminary diagnosis of system or neoplastic disease. Bacteriological blood examination revealed the presence of staphylococcus aureus susceptible to Vancomycin and Tienam. The attempt of pharmacological treatment did not produced the expected effect. NMR examination of the facial skeleton proved partial shadowing of the Sphenoidal sinus. The patient was admitted for surgical treatment. After the sphenoidal sinus was cut open, mucopurulent contents was found inside. During microbiological examination, staphylococcus aureus with identical susceptibility was cultured from the mucopurulent contents. After 3-week gui ed antibiotic therapy, permanent temperature regression and permanent improvement of the patient’s condition were achieved. Results. Surgical treatment combined with intensive antibiotic therapy caused the complete regression of symptoms. Conclusion. Isolated sphenoiditis occurs rarely but it still is a serious diagnostic and therapeutic problem. Diagnosis delay and disease progress may lead to life-threatening complications.

2

Ocena efektywności środka antyseptycznego Decasanu w kompleksowym leczeniu martwicy tkanek miękkich

100%

Fuss J., Palii V., Voloboyeva A.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(5)

411-419

PL

Posocznica jest to ciężkie uogólnione zakażenie, powstające najczęściej na skutek zakażenia bakteriami chorobotwórczymi. Często jest przyczyną hospitalizacji i zgonu chorych leczonych na oddziałach intensywnej terapii i innych oddziałach szpitalnych. Ostatnie badania doprowadziły do lepszego zrozumienia mechanizmów chorobotwórczych, nastąpił znamienny rozwój terapii mającej na celu zarówno poprawę ogólnego stanu chorego traktowanego jako podstawę, z uwzględnieniem jako wsparcia – terapii miejscowej. Celem pracy była ocena możliwości wykorzystania roztworu Decasanu w kompleksowym leczeniu pacjentów z martwicą miękkich tkanek. Materiał i metodyka. Materiał kliniczny obejmował 192 pacjentów (K/M 103/89; w śr. wieku 53,35±5,36 lat). Zgodnie z klasyfikacją septycznych stanów (Chikago, 1991) chorych podzieliliśmy na trzy grupy: pierwsza – chorzy z lokalną formą infekcji, druga – z zespółem ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (SIRS), która trwała do 72 godzin i trzecia – pacjenci z różnymi formami posocznicy, u których SIRS trwał powyżej 72 godzin. Wyniki. W rezultacie przeprowadzonych badań u chorych, którym była wykonana sanacja rany roztworem Decasanu otrzymaliśmy: zmniejszenie bólu, zmniejszenie obrzęku tkanek, wcześniejsze oczyszczenie rany i pojawienie się ziarninowania w ranie, skrócenie terminów gojenia się ran. Zaproponowano algorytmy lecznicze różnych form posocznicy, wskazano na istotne elementy, tj.: kompleksowe podejście do leczenia infekcji poprzez wczesną interwencję chirurgiczną, intensywną terapię wspomagającą (resuscytacja płynów), antybiotykoterapię skierowaną na mikroorganizmy wywołujące zakażenia oraz miejscową terapię antyseptykami (roztwór Decasanu). Wnioski. Preparat antyseptyczny Decasan może być bezpiecznie stosowany do odkażania skóry, błon śluzowych i ran w ogniskach zakażeń wywoływanych przez bakterie, grzyby i pierwotniaki.

3

Liszajec zakaźny jako przyczyna sepsy u niemowląt

63%

Moes-Wójtowicz A., Wachnicka-Bąk A., Lipińska-Opałka A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 2

220-226

EN

Impetigo is a fairly common disease of the childhood. This infection exists in two distinct forms: bullous and non-bullous impetigo. In non-bullous impetigo, a tiny vesicle or pustule shows initially and after 4–6 days develops into a honey-coloured crusted plaque. Bullous impetigo is always caused by Staphylococcus aureus, a bacterium that produces exfoliative toxins (ETA and ETB). Infection is limited to the superficial layers of the skin, and skin changes typically occur on the face and limbs. The disease is most prevalent in children aged 2 to 5, but it can occur at any age. The treatment involves topical or systemic antibiotics depending on the severity of symptoms and the patient’s condition. The differential diagnosis of impetigo includes: staphylococcal scalded-skin syndrome, Herpes simplex infection, eosinophilic pustular folliculitis, epidermolysis bullosa, pemphigus and pemphigoid. The differentiation between impetigo and staphylococcal scalded-skin syndrome can be challenging. Both diseases are caused by the same strain of Staphylococcus aureus that produces exfoliative toxins. However, in impetigo toxins are produced only within skin lesions whereas in staphylococcal scalded-skin syndrome, toxins are produced in organs colonised by Staphylococcus aureus and then released systemically. In the course of staphylococcal scalded-skin syndrome severe tenderness of the skin and a positive Nikolsky’s sign are observed. The paper presents two cases of impetigo in infants. In both cases, the correct diagnosis was not established immediately, which delayed appropriate treatment. In one of the cases, due to the imprecise initial diagnosis and the lack of the holistic approach to the patient, a correct diagnosis was established so late, that a systemic infection developed.

PL

Liszajec zakaźny to dość częsta choroba wieku dziecięcego. Wyróżnia się dwie postacie: bezpęcherzową i pęcherzową. W postaci bezpęcherzowej początkowo pojawia się grudka, a następnie szybko powiększająca się nadżerka naskórka, którą po 4–6 dniach pokrywa charakterystyczny, miodowy strup. Przyczyną postaci pęcherzowej jest zawsze Staphylococcus aureus, bakteria produkujący toksyny epidermolityczne ETA i ETB. Zakażenie ogranicza się do powierzchniowych warstw skóry, a zmiany typowo występują na twarzy i kończynach. Najczęściej chorują dzieci między 2. a 5. rokiem życia, chociaż liszajec może wystąpić w każdym wieku. W leczeniu stosuje się antybiotykoterapię miejscową bądź systemową – w zależności od nasilenia objawów i stanu pacjenta. W różnicowaniu należy brać pod uwagę m.in. gronkowcowe złuszczające zapalenie skóry, zakażenia wywołane przez Herpes simplex, eozynofilowe krostkowe zapalenie mieszków włosowych, pęcherzowe oddzielanie się naskórka, pęcherzycę i pemfigoid. Duże trudności może sprawiać różnicowanie liszajca zakaźnego z gronkowcowym złuszczającym zapaleniem skóry. Oba schorzenia wywołuje ten sam szczep, wytwarzający toksyny eksfoliatywne. Podczas gdy w liszajcu pęcherzowym toksyny są wytwarzane jedynie w obrębie zmian skórnych, w gronkowcowym złuszczającym zapaleniu skóry egzotoksyny powstają w miejscach skolonizowanych przez Staphylococcus aureus, a następnie są uwalnianie ogólnoustrojowo. W przebiegu zapalenia obserwuje się nasiloną tkliwość skóry i dodatni objaw Nikolskiego. W pracy przedstawiono dwa przypadki zachorowania na liszajca zakaźnego u niemowląt. U obu pacjentów nie od razu wysunięto podejrzenie liszajca zakaźnego, przez co wdrożenie odpowiedniego leczenia było opóźnione. U jednego z chorych – z powodu nieprecyzyjnego wstępnego rozpoznania i braku holistycznego podejścia – właściwe rozpoznanie zostało ustalone na tyle późno, że doszło do zakażenia uogólnionego.

4

ZMIANY WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOKINETYCZNYCH LEKÓW PRZECIWDROBNOUSTROJOWYCH U PACJENTÓW KRYTYCZNIE CHORYCH

51%

Cios A. M., Wesołowska A.

Farmacja Polska

|

2020

|

vol. 76

|

issue 1

33-46

EN

Critically ill patients are at high risk of developing a life-threatening infection leading to severe shock and, as a consequence, multi-organ failure and even death. Optimal antimicrobial therapy, especially in the first 48 hours, is crucial to increasing patients' chances of survival. However, effective drug dosing is problematic because pathophysiological changes associated with the critical state of a disease affect their pharmacokinetic properties, mainly those drugs that are hydrophilic in nature. Concentrations of these drugs may be elevated in critically ill patients, mainly because of decreased renal clearance due to renal failure/damage. Conversely, antimicrobial concentrations may decrease due to increased volume of distribution and increased renal clearance, caused by the systemic inflammatory response syndrome, capillary leakage, reduced drug binding, intravenous fluids and inotropic drugs used. The frequency of simultaneous occurrence of numerous complications that may affect pharmacokinetic properties of drugs is excessively complicated by predicting their therapeutic concentrations. In general, situations where antimicrobial concentrations in serum of critically ill patients are too low dominate in clinical settings. And obtaining inappropriate plasma concentrations of patients is clinically important because it leads to ineffective eradication of pathogenic microorganisms and a lack of clinical improvement. In addition, too low drug levels trigger the development of multi-drug resistance, which is not only a medical but also a socio-economic problem. One of the major solutions to this problem seems to be the widespread use of plasma drug monitoring for individual adjustment of the dosage of antimicrobial drugs in a particular patient's clinical condition. However, despite the successful implementation of the beta-lactam antibiotic monitoring program in critically ill patients in Poland, several problems remain to be solved, such as insufficient documentation of the advantage of such a procedure and its clinical success, the lack of necessary technical preparation and specialist knowledge of medical staff in hospitals, which has an impact for the time of determining the concentration of antibacterial drugs in the patient plasma, even the possibility of monitoring drug concentration therapy does not solve the problem of obtaining the most optimal pharmacokinetic-pharmacodynamic indicators that determine the dosage selection. One solution, though not without its drawbacks, is to use population models to calculate the dosage of antimicrobial drugs. These models should take into account the state of mechanical ventilation, diagnostic category and glomerular filtration of the patient. However, also in such model preparation, there are problems such as the state of patients' kidney function, which may show large fluctuations and require frequent monitoring of creatinine, which is associated with additional work and time input, capillary leak affecting the value of distribution volume. The above pathophysiological changes significantly impede the development of appropriate models that would be adequate for use in optimization of the antimicrobial dosage in critically ill patients.

PL

Krytycznie chorzy pacjenci są narażeni na wysokie ryzyko rozwoju zagrażającej życiu infekcji prowadzącej do ciężkiego wstrząsu i w konsekwencji niewydolności wielonarządowej, a nawet śmierci. Optymalna terapia przeciwdrobnoustrojowa ma kluczowe znaczenie w zwiększaniu szansy tych pacjentów na przeżycie. Jednak skuteczne dawkowanie leków jest problematyczne, ponieważ zmiany patofizjologiczne, związane z krytycznym stanem choroby, wpływają na ich właściwości farmakokinetyczne, głównie tych leków, które wykazują charakter hydrofilowy. Stężenia tych leków mogą być podwyższone u pacjentów krytycznie chorych, głównie z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego spowodowanego niewydolnością/uszkodzeniem nerek. I przeciwnie, stężenia leków przeciwbakteryjnych mogą ulec obniżeniu z powodu zwiększonej objętości dystrybucji i zwiększonego klirensu nerkowego, wywołanego przez zespół ogólnoustrojowej odpowiedzi zapalnej, wyciek kapilarny, zmniejszone wiązanie leku z białkami, podawanie dożylnych płynów oraz leków inotropowych. Częstość jednoczesnego występowania licznych powikłań, które mogą wpływać na właściwości farmakokinetyczne leków, nadmiernie komplikuje prognozowanie ich terapeutycznych stężeń. Zasadniczo, w warunkach klinicznych dominują sytuacje gdy uzyskiwane stężenia leków przeciwdrobnoustrojowych u pacjentów krytycznie chorych są zbyt niskie. A uzyskanie nieodpowiedniego stężenia leków w osoczu pacjentów jest istotne z klinicznego punktu widzenia, ponieważ prowadzi do nieskutecznej eradykacji drobnoustrojów chorobotwórczych i braku poprawy klinicznej. Ponadto, zbyt niskie stężenia leków wywołują rozwój oporności wielolekowej drobnoustrojów, co stanowi problem nie tylko medyczny, ale i społeczno-ekonomiczny. Jednym z zasadniczych rozwiązań tego problemu wydaje się powszechne stosowanie monitorowania stężeniem leku w osoczu, w celu indywidualnego dostosowania dawkowania leków przeciwdrobnoustrojowych do stanu klinicznego pacjenta.

Refine search results

1 Farmacja Polska

1 Otolaryngologia Polska

1 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Polish Journal of Surgery

1 2020

1 2016

1 2015

1 2007

1 Bochnia M.

1 Cios A. M.

1 Frączek M.

1 Fuss J.

1 Jankowska-Konsur A.

1 Jaworska M.

1 Jung A.

1 Kalicki B.

1 Kubacka M.

1 Lipińska-Opałka A.

1 Moes-Wójtowicz A.

1 Palii V.

1 Preś K.

1 Voloboyeva A.

1 Wachnicka-Bąk A.

1 Wesołowska A.

Sepsis at the sphenoiditis patient

Ocena efektywności środka antyseptycznego Decasanu w kompleksowym leczeniu martwicy tkanek miękkich

Liszajec zakaźny jako przyczyna sepsy u niemowląt

ZMIANY WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOKINETYCZNYCH LEKÓW PRZECIWDROBNOUSTROJOWYCH U PACJENTÓW KRYTYCZNIE CHORYCH