Idiopatyczne porażenie nerwu twarzowego, zwane również porażeniem Bella, może stanowić dla klinicystów duże wyzwanie, jeżeli z objawami niedowładu mięśni twarzy zgłasza się pacjentka w ciąży. Częstość występowania porażenia Bella u kobiet w ciąży jest prawie trzy razy większa, niż w odpowiadającej wiekowo grupie kobiet nieciężarnych. Problem stanowi brak wytycznych leczenia samoistnego porażenia nerwu twarzowego w tej grupie chorych. W randomizowanych badaniach, ale bez udziału ciężarnych pacjentek, potwierdzono większą skuteczność w powrocie funkcji nerwu po wcześnie włączonym leczeniu glikokortykosteroidami, w porównaniu z innymi metodami. Dylemat dotyczący terapii potęguje fakt, iż rokowanie co do powrotu funkcji nerwu twarzowego u ciężarnych są znamiennie gorsze niż w pozostałej populacji, a niedowład mięśni twarzy dotyczy przecież młodej kobiety. W artykule na przykładzie chorej konsultowanej w Klinice oraz na podstawie przeglądu aktualnego piśmiennictwa, przedstawione zostały zalecenia postępowania w samoistnym porażeniu nerwu twarzowego u kobiet w ciąży. Przedstawiono korzyści, zalecane preparaty, dawki, niezbędne środki ostrożności i potencjalne skutki uboczne stosowania kortykosteroidów, które jako jedyne mają potwierdzoną skuteczność w leczeniu porażenia Bella u kobiet będących w ciąży.
Wstęp: Rozstęp mięśni prostych brzucha definiowany jest jako zwiększenie odległości na wysokości pępka pomiędzy dwoma mięśniami prostymi brzucha położonymi po obu stronach kresy białej. Dochodzi do niego u kobiet w ciąży i po porodzie z powodu rozluźnienia kresy białej w przebiegu ciąży pod wpływem hormonów i rozwijającego się płodu. Najczęstsze czynniki ryzyka wystąpienia rozstępu to: duży płód, duża objętość wód płodowych, ciąża mnoga, nadmierna praca mięśni brzucha w trzecim trymestrze ciąży, otyłość oraz zbyt intensywne parcie podczas porodu. Cel pracy: Celem pracy było przedstawienie diagnostyki oraz leczenia operacyjnego i nieoperacyjnego kobiet z rozstępem mięśni prostych brzucha z powodu ciąży i w okresie połogu. Diagnostyka rozstępu obejmuje przede wszystkim badanie palpacyjne, suwmiarką, USG i TK. Materiał i metoda: Prześledzono bazy naukowe takie jak Pubmed, Sciencedirect i Google Scholar, Ebsco. Wyniki: Łącznie zgromadzono 48 doniesień naukowych z baz Pubmed, Sciencedirect i Google Scholar. Wnioski: Rozejście mięśnia prostego brzucha może być leczone zapobiegawczo przez wprowadzenie odpowiedniej profilaktyki, która ma na celu wzmocnienie mięśnia poprzecznego i mięśnia prostego brzucha oraz naukę odpowiedniej postawy i zasad prawidłowego wykonywania czynności takich jak np. podnoszenie ciężkich przedmiotów. W przypadku wystąpienia rozejścia w połogu, można w sposób nieinwazyjny zmniejszyć jego rozmiar lub nawet całkowicie zlikwidować po wprowadzeniu odpowiednich ćwiczeń, wspomagając się w razie konieczności zaopatrzeniem ortopedycznym. Ćwiczenia powinny być indywidualnie dobierane przez terapeutę oraz wykonywane pod jego kontrolą w początkowym etapie treningu aby nauczyć pacjenta prawidłowej aktywacji mięśnia poprzecznego brzucha. Kobiety w ciąży, które nie mają przeciwwskazań do aktywności fizycznej, wykonując odpowiednie ćwiczenia mogą zmniejszyć ryzyko wystąpienia RMPB.
EN
Introduction: Diastasis recti abdominis (DRA) is defined as the increase between two abdominal rectal muscles located on both sides of the linea alba at the height of the navel. It occurs in pregnant and postpartum women due to the loosening of the linea alba during pregnancy under the influence of hormones and the developing foetus. The most common risk factors for dehiscence are: large foetus, large volume of foetal waters, multiple pregnancy, excessive abdominal muscle overload during the third trimester, obesity and too intense pressure during delivery. Study aim: The aim of the study was to present diagnostics and surgical as well as non-operative treatment for women with abdominal muscle diastasis due to pregnancy and during the puerperium period. Diagnosis of dehiscence primarily includes palpation, calliper measurements, ultrasound and CT scan. Materials and methods: Scientific bases such as Pubmed, Sciencedirect, Google Scholar and Ebsco were searched. Results: A total of 48 scientific reports from Pubmed, Sciencedirect and Google Scholar were collected. Conclusions: Diastasis of the rectus abdominis muscle can be treated preventively by introducing appropriate prophylaxis, which aims to strengthen the transverse and the rectus abdominis muscles, as well as learning the right posture and principles of proper performance of activities such as lifting heavy objects. In the event of diastasis occurring in the puerperium period, its size can be reduced in a non-invasive manner or even completely eliminated after introducing appropriate exercises, being supported with orthopaedic equipment if necessary. Exercises should be individually selected by a therapist and performed under his/her supervision at the initial stage of training to teach the patient to properly activate the transverse abdominal muscle. Pregnant women who do not have contraindications to physical activity can reduce the risk of the DRA by performing appropriate exercises.
Cel pracy: Rozejście mięśni prostych brzucha to poszerzenie kresy białej i rozsunięcie brzuśców mięśni prostych na boki. Problem ten najczęściej dotyczy kobiet w ciąży i po porodzie. Celem pracy było sprawdzenie częstości występowania rozstępu mięśni prostych brzucha u kobiet we wczesnym połogu oraz odpowiedź na pytanie, czy istnieje zależność pomiędzy szerokością kresy białej a liczbą przebytych porodów. Metody: W pracy wykorzystano dane z wywiadu oraz wyniki testu na rozpoznanie rozejścia mięśni prostych brzucha wykonanego u 52 kobiet będących między trzecią a piątą dobą po porodzie. Do zbadania zależności między zmiennymi wykorzystano test niezależności chi2 Pearsona. Do określenia siły związku pomiędzy cechami zastosowano współczynnik korelacji rangowej Spearmana. Wyniki: U 33 z 52 kobiet (63%) stwierdzono rozejście mięśni prostych brzucha na wysokości pępka. Analiza statystyczna wykazała umiarkowaną dodatnią zależność pomiędzy szerokością kresy białej a liczbą przebytych porodów (r = 0,4; p < 0,05). Rozejście mięśni prostych brzucha dotyczyło 14 z 28 pierworódek (50%) oraz 19 z 24 wieloródek (79%; p < 0,05). Wnioski: Wyniki niniejszej pracy wskazują, że problem rozejścia mięśni prostych brzucha dotyczył ponad połowy kobiet we wczesnym połogu. U wieloródek może istnieć większe ryzyko wystąpienia rozejścia mięśni prostych niż u pierworódek.
EN
Aim of study: Diastasis recti abdominis is a widening of the linea alba leading to separation of the recti muscles. This abnormality concerns mainly women during their perinatal period. The objective of this study is to determine the incidence of diastasis recti abdominis in women during their early postpartum period. We also attempted to verify the relationship between the women’s linea alba width and the number of their deliveries. Methods: In this study, data from medical interviews as well as the results of a diastasis recti test among 52 women between their 3rd and 5th day after delivery were analysed. Pearson’s Chi2 and Spearman’s correlation tests were used to search for relationships between variables. Results: Among the 52 women, 33 (63%) demonstrated increased separation of recti muscles (a positive diastasis recti test at the level of the umbilicus). Statistical analysis indicated a moderate positive correlation between the width of linea alba and the number of deliveries (r = 0.4; p < 0.05). Diastasis recti abdominis occurred in 14 of the 28 primigravidas (50%) and in 19 of the 24 multigravidas (79%; p < 0.05). Conclusions: The results of this study indicate that over half of the women in the early postpartum period had diastasis of the recti abdominis muscles. In multiparous women, there may be a higher risk of diastasis recti abdominis occurrence.
Pregnancy and labor, though a physiological and natural time in a woman’s life, are associated with many changes to the woman’s body. The overall blood volume, cardiac output and heart rate of a pregnant woman differ significantly from pre-pregnancy time. This again has a significant effect on the electrical activity of the heart. Abnormal electric activity of the heart might be confused with an ongoing or commencing heart disease. Moreover, pregnancy, labour and especially the post partum period are also known to increase the risk of cardiac events including arrhythmia, myocardial infarction or even sudden cardiac death, especially in women with a present cardiac disease like LQTS (Long QT Syndrome). In order to reduce the occurrence of adverse cardiac events and enable their early detection and diagnosis, there is a need for a more thorough understanding of electrocardiographic changes occurring during pregnancy. Unfortunately, data regarding changes of the electric activity of the heart during pregnancy are scarce. The aim of this work is to give an outline on the electric activity changes of the heart of a pregnant woman. The available data confirm that intense changes in the cardiovascular system caused by pregnancy strongly affect the electrical activity of the heart.
PL
Ciąża i poród, choć należą do fizjologicznego i naturalnego czasu w życiu kobiety, wiążą się z wieloma zmianami w jej organizmie. Całkowita objętość krwi, rzut serca i tętno u kobiet w ciąży znacznie odbiegają od wartości przedciążowych. Zmiany te mają znaczący wpływ na aktywność elektryczną serca. Zmieniona aktywność elektryczna serca może być mylona z trwającą lub nowo powstałą chorobą serca. Ponadto w okresie ciąży, porodu, a również połogu w sposób istotny zwiększa się ryzyko zdarzeń sercowych, w tym zaburzeń rytmu, zawału serca lub nawet nagłej śmierci sercowej, zwłaszcza u kobiet z chorobą serca w wywiadzie, takich jak LQTS (zespół wydłużonego odcinka QT). W celu zmniejszenia występowania niepożądanych zdarzeń sercowych oraz umożliwienia ich wcześniejszego wykrywania i diagnostyki istnieje potrzeba bardziej dogłębnego zrozumienia zmian elektrokardiograficznych zachodzących w okresie ciąży. Niestety, dane dotyczące zmian elektrokardiograficznych w ciąży są nieliczne. Celem naszej pracy poglądowej jest przedstawienie zarysu zmian elektrycznej aktywności serca u kobiety ciężarnej. Dostępne wyniki badań dowodzą, że intensywne zmiany w układzie krążenia spowodowane ciążą silnie wpływają na aktywność elektryczną serca.
Celem artykułu jest wskazanie problemu rozstępu mięśni prostych brzucha u kobiet w ciąży i po porodzie oraz zaproponowanie postępowania fizjoterapeutycznego w oparciu o dostępną literaturę. Do rozstępu mięśni prostych brzucha dochodzi najczęściej w ostatnim trymestrze ciąży. Po porodzie mięśnie proste nie zawsze samoistnie powracają do prawidłowego położenia. Pozostają one znacznie osłabione, a ich funkcja jest zaburzona, co może prowadzić do nieprawidłowej postawy ciała i przewlekłych bólów krzyża. Aby zmniejszyć ryzyko takich powikłań, zaleca się rutynowe stosowanie testu na rozpoznanie rozstępu mięśni prostych brzucha w ciąży i w połogu. W przypadku stwierdzenia rozstępu bardzo ważne są zalecenia odnośnie do wykonywania codziennych czynności, jak również odpowiedni dobór ćwiczeń w postępowaniu fizjoterapeutycznym. W artykule zawarte są wskazówki dotyczące modyfikacji ćwiczeń mięśni brzucha oraz opis ćwiczenia terapeutycznego zalecanego w przypadku rozstępu mięśni prostych brzucha po porodzie.
EN
The purpose of this article is to show the problem of diastasis of the rectus muscles of abdomen during pregnancy and after birth in women and to suggest physical therapy based on the available literature. Diastasis of the rectus muscles of abdomen usually appears in the last trimester of pregnancy. After birth the rectus muscles do not always return to normal. The abdominal muscles remain significantly weakened and their functioning is impaired what may lead to incorrect body posture and chronic low back pain. In order to reduce the risk of such complications it is recommended to routinely perform the test for diastasis of the rectus muscles of abdomen in pregnancy and postpartum. If diastasis of the abdominal muscles is found, the indications regarding everyday life activities and a proper selection of exercises are very important in the physiotherapeutic programme. The article includes instructions regarding modifications of the exercises of the abdominal muscles as well as a description of the therapeutic exercise recommended in diastasis of the rectus muscles of abdomen after giving birth.
Treating women with psychiatric disorders during pregnancy is a challenge for numerous reasons. Balancing the risk and benefits of the treatment is particularly important during pregnancy because both medication and maternal illness may have adverse effects on the fetus. Psychiatrists can prepare management decisions by reviewing the current literature. In the recurring disturbances, and with a risk of a serious relapse, it is often safer to continue the treatment, rather than to withdraw it. The physician and patient should discuss the known teratogenicity data, as well as acknowledge the unknown or non-quantifiable risks. The lowest effective doses should always be used (divided into several portions throughout the day); polytherapy should be avoided; doses should be adjusted to the period of pregnancy; preparations counteracting the toxic effect of the medication should be used (vitamin K, folic acid). In the prepartum period, the dose of the drug should be maximally reduced. The paper reviews the literature on the characteristic features of psychiatric illness during pregnancy and postpartum period and presents updated knowledge on teratogenicity, neonatal and neurobehavioural effects for different psychotropic drugs (SSRI, TCA, other antidepressants, mood stabilizers, neuroleptics, novel antipsychotics, benzodiazepines), and ECT.
PL
Leczenie kobiet ciężarnych z zaburzeniami psychicznymi wymaga uwzględnienia ryzyka związanego z chorobą i jej nieleczeniem oraz wynikającego z działania leków na rozwój i zdrowie dziecka. Decyzja o leczeniu musi uwzględniać aktualne dane z literatury. W zaburzeniach nawracających i z ryzykiem ciężkiego nawrotu często utrzymanie leczenia jest bezpieczniejsze niż odstawienie leku. Lekarz i pacjentka powinni omówić znane dane o ryzyku działania teratogennego leku, jak również inne dane o efekcie zaniechania i prowadzenia leczenia. Zawsze należy stosować najniższe skuteczne dawki, dzielone na kilka porcji w ciągu doby, unikać politerapii, dostosowywać dawki do okresu ciąży, podawać preparaty zapobiegające toksycznemu działaniu leków (witamina K, kwas foliowy). W okresie przed porodem należy maksymalnie zredukować dawkę podawanego leku. W pracy przedstawiono aktualne dane o zaburzeniach psychicznych w ciąży i połogu oraz o działaniu teratogennym i wpływie na kondycję dziecka i jego rozwój różnych leków psychotropowych (TLPD, SSRI i innych leków przeciwdepresyjnych, klasycznych neuroleptyków i nowych leków przeciwpsychotycznych, stabilizatorów nastroju, benzodiazepin) i elektrowstrząsów.
Multiple sclerosis is a chronic, demyelinating disease of the central nervous system, which is nearly two times more common in women. It mainly occurs between 2. and 4. decade of life, which is a period of maximum fertility of patients. The social stigma of disease, fear of disability and the lack of sufficient information on the impact of pregnancy on the course of multiple sclerosis, make a decision about having the baby particularly difficult. Meanwhile, available data clearly confirm the beneficial effect of motherhood on the course of multiple sclerosis. Pregnancy, is the only physiological state, which strongly reduces the rate of the disease relapses and at the same time delays appearing of a significant disability in patients with relapsing-remitting multiple sclerosis. All women with diagnosed multiple sclerosis, which are planning to have a baby should also get comprehensive information about the increase in the likelihood of occurring of disease relapse during a period of puerperium. In the first three months after delivery, one third patients have a relapse. This knowledge can help mother to organize earlier the assistance in infant care. A number of issues, including, among other things effect of lactation on clinical activity and the impact of the disease-modifying drugs for multiple sclerosis on motherhood requires further research.
PL
Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest przewlekłą, demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, która występuje blisko dwa razy częściej u kobiet. Szczyt zachorowań odnotowuje się między 2. a 4. dekadą życia, co przypada na okres największej zdolności rozrodczej pacjentek. Społeczny stygmat choroby, lęk przed niepełnosprawnością oraz brak dostatecznej informacji o wpływie ciąży na przebieg SM powoduje, że podjęcie decyzji o posiadaniu dziecka staje się szczególnie trudne. Tymczasem dostępne dane jednoznacznie potwierdzają korzystny wpływ macierzyństwa na przebieg SM. Ciąża jako jedyny stan fizjologiczny zdecydowanie zmniejsza wskaźnik rzutów choroby, a jednocześnie opóźnia okres osiągnięcia znaczącej niepełnosprawności u pacjentek z rzutowo-remitującą postacią SM. Wszystkie kobiety z rozpoznanym SM, które planują urodzenie dziecka, powinny również uzyskać wyczerpującą informację o wzroście prawdopodobieństwa rzutu choroby w okresie połogu. Jedna trzecia pacjentek doświadcza bowiem rzutu choroby w ciągu pierwszych trzech miesięcy po porodzie. Wiedza ta może pomóc we wcześniejszym zorganizowaniu pomocy przy opiece nad noworodkiem. Wiele kwestii, w tym – między innymi – wpływ laktacji na aktywność kliniczną SM oraz wpływ leków modyfikujących przebieg choroby na macierzyństwo, wymaga jednak dalszych badań.
OBJECTIVES: The aim of the work was to assess the level of physical activity of women before and during pregnancy and to determine whether physical exercise influences the course and duration of labor and the postpartum period. MATERIAL AND METHODS: The study encompassed 63 pregnant women aged 19–36, with a mean pregnancy weight gain of 7–27 kg, no contraindication to physical activity, and term birth. Physical activity was assessed at three stages: before and during pregnancy, and during the postpartum period, with the use of the seven-day international IPAQ questionnaire. The respondents’ physical condition in the postpartum period was assessed with an original 26-item questionnaire. RESULTS: The self-assessed level of physical activity before pregnancy was moderate in most respondents (60.3%); only 12.7% of the respondents declared a low level of physical activity. During pregnancy the level of physical activity decreased in 25.4% of the respondents and significantly reduced in 11%. Women who were inactive before pregnancy remained inactive during pregnancy. The mean duration of the second stage of labor in women with moderate and high levels of physical activity was 43.61 min. The length of the entire postpartum period was the shortest (four weeks) in active women. CONCLUSIONS: Physical activity before and during pregnancy has an impact on the duration of labor and the postpartum period.
PL
CEL PRACY: Celem pracy była ocena poziomu aktywności fizycznej kobiet przed i w trakcie ciąży oraz ustalenie, czy aktywność fizyczna wpływa na trwanie porodu i okres połogu. MATERIAŁ I METODY: Badania przeprowadzono na 63 kobietach w ciąży w wieku 19–36 lat bez przeciwwskazań do aktywności fizycznej, u których odnotowano przyrost ciężaru ciała pomiędzy 7–27 kg. Poziom aktywności fizycznej mierzono trzykrotnie: przed i w trakcie ciąży oraz podczas połogu. W tym celu użyto kwestionariusza IPAQ – wersji siedmiodniowej oraz dodatkowo autorskiego kwestionariusza ankiety składającego się z 26 pytań. WYNIKI: Poziom aktywności fizycznej przed ciążą był u większości badanych kobiet umiarkowany (60,3%), tylko 12,7% kobiet deklarowało niski poziom aktywności fizycznej. W trakcie trwania ciąży poziom tej aktywności obniżył się w 25,4% przypadków i istotnie zmniejszył w 11%. Kobiety, które były nieaktywne przed ciążą, pozostały nieaktywne również w okresie jej trwania. Średni czas II etapu porodu u kobiet o średnim i wysokim poziomie aktywności fizycznej wynosił 43,61 min. Długość okresu połogu była krótsza u kobiet aktywnych i twała średnio 4 tygodnie. WNIOSKI: Aktywność fizyczna przed ciażą i w trakcie jej trwania ma wpływ na fazy porodu oraz długość okresu połogu.
Wstęp: Trening mięśniowy to jeden z głównych elementów terapii zachowawczej poporodowych dysfunkcji mięśni dna miednicy (MDM). Celem badania było sprawdzenie, jaka część położnic potrafi wykonać prawidłową aktywację MDM oraz potwierdzenie zasadności wprowadzenia wczesnego instruktażu dotyczącego aktywacji tych struktur, już w trakcie pobytu w szpitalu. Materiał i metody: Analizie poddano 591 kart z fizjoterapeutycznego badania MDM wykonywanego na oddziale położnicznym. Do badania włączono karty pacjentek po porodach siłami natury, w wieku od 18 do 45 lat (średnio 31,03, SD 4,42). Na podstawie badania wykonywanego według schematu PERFECT oceniano umiejętność i jakość samodzielnej aktywacji MDM. Wyniki: Świadome napięcie MDM uzyskano u 68% badanych. Prawidłową, izolowaną aktywację MDM, w koordynacji z oddechem uzyskano u 54%. Wśród 13% badanych, oprócz świadomego napięcia MDM, zanotowano również aktywację innych mięśni. U 32% nie uzyskano początkowo świadomej aktywacji MDM: 25% uruchamiało inne grupy mięśniowe, 6% parło, u 1% nie zanotowano żadnej reakcji. Prawie 20% badanych zgłosiło, że nie wie czym są MDM. Wcześniejszy trening MDM zadeklarowało 55% badanych – 22,5% z nich nie wykonało świadomego napięcia MDM. Wnioski: Kobiety we wczesnym okresie połogu mają zbliżoną zdolność do samodzielnej aktywacji MDM co kobiety nie będące we wczesnym okresie poporodowym. Ze względu na częste błędy podczas samodzielnych prób uruchomienia mięśni dna miednicy potrzebny jest instruktaż dotyczący prawidłowej ich aktywacji.
EN
Introduction: One of the main elements in the conservative treatment of postpartum pelvic floor dysfunctions is muscle training. The aim of the study was to verify the ability to contract pelvic floor muscles (PFM) among Polish puerperae and to confirm the rationale to implement early instructions already during the hospital stay. Material and methods: Analysis included 591 reports from PFM physiotherapeutic examination carried out at maternity wards. The reports of patients aged 18 to 45 (mean 31.03, SD 4.42) after vaginal delivery were included in the study. Based on the examination conducted according to the PERFECT scheme, the ability to perform and the quality of PFM contraction were assessed. Results: Conscious PFM contraction was noted in 68% of the participants. Proper isolated PFM contraction coordinated with breathing was observed in 54% of the subjects. In 13% of the women, apart from conscious contraction of PFM, contraction of additional structures was also noted. In 32% of the participants, initial lack of conscious PFM contraction was noted. Among them, 25% contracted other muscle groups, 6% pushed, while for 1% of the subjects, no reaction was observed. Nearly 20% of the participants reported that they did not know what PFMs are. Previous PFM training was declared by 55% of the study participants, while 22.5% of them did not perform conscious PFM contraction. Conclusions: During early postpartum stage, women are able to activate the PFMs similarly to those not shortly after labour. Implementing instructions on how to contract pelvic floor muscles appropriately at the early postpartum phase is needed due to the existing large number of errors related to this action.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.