Celem badania było sprawdzenie, czy i w jakim stopniu zgodność pomiędzy psychiczną kobiecością i męskością partnerów oraz partnera idealnego i realnego wiąże się z satysfakcją ze związku. Dodatkowo weryfikowano, jaki typ płci psychologicznej partnera i partnerki w związku wskazywany jest jako idealny. W badaniu udział wzięło 60 par heteroseksualnych. Do pomiaru płci psychologicznej realnej i idealnej użyto Skali Męskości i Kobiecości (Lipińska-Grobelny, Gorczycka, 2011), a do oceny satysfakcji ze związku użyto Kwestionariusza Jakości Związku (Acker, Davis, 1992). Analizy wykazały, że satysfakcja ze związku była większa, jeśli istniała zgodność między płcią psychologiczną partnerów w związku oraz partnera realnego i idealnego. Niemniej najsilniejszym, ujemnym predyktorem satysfakcji u kobiet okazał się czas trwania związku, podczas gdy u mężczyzn – predyktorem dodatnim – natężenie ich psychologicznej męskości. Jako partnerzy idealni najczęściej wskazywane były osoby o tożsamości androgynicznej, a najmniej preferowanym typem płci psychologicznej u partnera idealnego była płeć nieokreślona i krzyżowo określona.
Powszechne korzystanie z mediów społecznościowych przez osoby będące w okresie wczesnej dorosłości umożliwia nabywanie doświadczeń w rzeczywistości wirtualnej, które mogą oddziaływać na romantyczne relacje, dlatego też zdecydowano się na zbadanie związków między stylami użytkowania Facebooka, postawami wobec miłości a płcią psychologiczną. W celu zweryfikowania powyższych związków przeprowadzono badania pośród 200 osób będących w romantycznych relacjach należących do generacji Y oraz Z. W badaniu wykorzystano Kwestionariusz Intensywności Użytkowania Facebooka (Kuś, Szulżycki, 2014), Inwentarz do Oceny Płci Psychologicznej (Kuczyńska, 1992) oraz Skalę Postaw wobec Miłości (Love Attitudes Scale; Hendrick, Hendrick, 1986). Wykazano istnienie różnic generacyjnych w zakresie użytkowania Facebooka oraz kobiecości. Jednak postawy wobec miłości nie różnicowały osób należących do generacji Y i Z. Uzyskane rezultaty wskazały natomiast na istnienie wyższego związku między preferowaniem określonych stylów użytkowania Facebooka a postawami wobec miłości pośród przedstawicieli generacji Y.
INTRODUCTION: Gender is a combination of psychological characteristics ascribed by culture to men or women. It is unrelated to biological sex but affects one’s experiences, reactions and behavior. The aim of the study was to compare the psychological gender of women involved in different forms of physical activity. MATERIAL AND METHODS: We examined 112 adult women who have been practicing yoga (Group A) or other group activities (Group B) at least once monthly for at least 1 month. We used the Sex Role Inventory (SRI) and short version of the International Physical Activity Questionnaire (IPAQ). RESULTS: There were no statistically significant differences between Group A and Group B with regard to age, body mass, BMI, or duration of physical activity per week (p > 0.05). The mean IPAQ score was high in both groups (> 1500 MET); the difference between the groups was not significant (p > 0.05). The majority of subjects from Group A displayed feminine gender (57.14%) as measured by the SRI, followed by undetermined (28.57%), androgynous (10.71%), and masculine (3.57%). The majority of subjects from Group B exhibited androgynous (35.71%) gender, followed by undetermined (33.93%), masculine (23.21%), and feminine (7.14%). The differences between the groups were significant in that regard (p < 0.001). No relationship between the results of the SRI and IPAQ questionnaire was noted (p > 0.05). CONCLUSIONS: Women practicing yoga differ with respect to the type of psychological gender from women involved in other physical activities. Feminine gender dominates in the first group, while androgynous is most common in the latter.
PL
WSTĘP: Płeć psychologiczna jest zbiorem cech psychicznych, kulturowo przypisywanych mężczyźnie lub kobiecie. Nie ma związku z płcią biologiczną, ale wpływa na sposób przeżywania, reagowania i zachowania człowieka. Celem badania było porównanie płci psychologicznej kobiet uprawiających jogę oraz inne formy grupowej aktywności fizycznej. MATERIAŁ I METODY: Zbadano 112 dorosłych kobiet, które przynajmniej od 1 miesiąca uprawiały minimum 1 raz w tygodniu jogę (grupa A) lub inną grupową formę aktywności fizycznej (grupa B). Zastosowano Inwentarz Płci Psychologicznej (IPP) oraz Skrócony Międzynarodowy Kwestionariusz Aktywności Fizycznej (IPAQ). WYNIKI: Między grupą A i B nie wykazano różnic istotnych statystycznie w zakresie: wieku, masy ciała, BMI, czasu aktywności fizycznej w tygodniu (p > 0,05). W kwestionariuszu IPAQ średni wynik w obu grupach był wysoki (> 1500 MET), różnica między grupami nie była istotna (p > 0,05). W inwentarzu IPP najwięcej badanych z grupy A prezentowało płeć psychologiczną kobiecą (57,14%), następnie nieokreśloną płciowo (28,57%), androgeniczną (10,71%) i męską (3,57%). W grupie B najwięcej badanych miało płeć psychologiczną androgeniczną (35,71%), następnie: nieokreśloną (33,93%), męską (23,21%) i kobiecą (7,14%). Różnica między grupami była w tym zakresie istotna (p < 0,001). Nie potwierdzono zależności między wynikami inwentarza IPP i kwestionariusza IPAQ (p > 0,05). WNIOSKI: Kobiety uprawiające jogę różnią się w zakresie płci psychologicznej od kobiet uprawiających inne formy aktywności fizycznej. W pierwszej grupie dominuje płeć psychologiczna żeńska, w drugiej zaś androgeniczna.
Tendencje bigorektyczne widoczne są coraz częściej nie tylko w populacji mężczyzn, ale także młodych kobiet. Celem badań było ustalenie związku między skłonnością do rozwinięcia bigoreksji u kobiet trenujących siłowo a ich płcią psychologiczną i obrazem własnego ciała. Do pomiaru kluczowych zmiennych wykorzystano Inwentarz do Oceny Płci Psychologicznej Alicji Kuczyńskiej, Skalę Zadowolenia z Poszczególnych Części i Parametrów Ciała Alicji Głębockiej oraz Kwestionariusz do Badania Zaburzeń Odżywiania oraz Obrazu Własnego Ciała u Mężczyzn (KBZOM II) Beaty Pawłowskiej, Zofii Stankiewicz i Emilii Potembskiej. Grupę właściwą stanowiło 60 kobiet w stadium wczesnej dorosłości trenujących siłowo, a grupę kontrolną 60 kobiet w stadium wczesnej dorosłości trenujących sporty estetyczne (tu: fitness). Wykazano, że w grupie kobiet trenujących siłowo występuje: 1) istotnie większa tendencja do rozwijania bigoreksji niż u kobiet trenujących fitness; 2) częstsze występowanie płci psychologicznej o charakterze androgynicznym. Ponadto udowodniono, że tendencje do bigoreksji pozostają w związku ze stosunkiem badanych do własnego ciała.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.