Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 2

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  ophthalmic artery
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
Patients with symptoms of thyroid-associated orbitopathy are classified on the basis of the clinical activity score (CAS) proposed by Mourits in 1989. Despite its undoubted clinical usefulness, it has several limitations which can decide about the success or failure of the implemented treatment. Numerous reports mention the presence of hemodynamic changes in orbital and bulbar vessels in the course of an orbitopathy called Graves’ disease. The usage of Doppler sonography in the diagnosis of numerous ophthalmologic vascular diseases suggests that changes in thyroid-associated orbitopathy can correlate with the activity and severity of the disease. This paper presents the overview of the state-of-the-art concerning the usefulness of Doppler imaging in patient selection for the treatment of thyroid-associated orbitopathy. It has been shown that the velocity of blood flow in the superior ophthalmic vein, which is the most susceptible to changes in anatomical conditions in the enclosed orbital space, decreases in a statistically significant way. A decrease in blood flow velocity is closely associated with the active stage of the disease whereas reverse flow or its absence attest to severe orbitopathy and constitute a risk factor of ocular neuropathy. The activity of the inflammatory process in the eyeball is also confirmed by an increase in peak systolic velocity (PSV) in the ophthalmic artery and central retinal artery as well as end-diastolic velocity (EDV) in the ophthalmic artery. Resistance index values decrease in the ophthalmic artery and increase in the central retinal artery mainly in cases with considerable expansion of the extraocular muscles.
PL
Podstawą kwalifikacji do leczenia pacjentów z objawami orbitopatii tarczycowej jest skala aktywności choroby (clinical activity score, CAS), zaproponowana przez Mouritsa w 1989 roku. Mimo jej niewątpliwej przydatności klinicznej cechuje ją kilka ograniczeń, które mogą stanowić o sukcesie lub porażce zastosowanego leczenia. W licznych doniesieniach wykazywano zmiany hemodynamiczne, do jakich dochodzi w naczyniach oczodołu i gałki ocznej w przebiegu orbitopatii związanej z chorobą Gravesa. Wykorzystanie ultrasonografii dopplerowskiej w diagnostyce wielu schorzeń okulistycznych o podłożu naczyniowym pozwala sądzić, że również w orbitopatii tarczycowej zmiany te mogą korelować z aktywnością i ciężkością choroby. W poniższym opracowaniu przedstawiamy przegląd aktualnej wiedzy dotyczącej przydatności ultrasonografii dopplerowskiej w kwalifikacji pacjentów do leczenia orbitopatii tarczycowej. Wykazano statystycznie znamienne obniżenie prędkości przepływu krwi w żyle ocznej górnej, która jest naczyniem najbardziej podatnym na zmianę warunków anatomicznych w zamkniętej przestrzeni oczodołu. Obniżenie prędkości było ściśle związane z aktywną fazą choroby, natomiast przepływ odwrócony lub brak przepływu świadczyły o ciężkiej postaci orbitopatii i stanowiły czynnik ryzyka wystąpienia neuropatii nerwu wzrokowego. Aktywność procesu zapalnego w oczodole potwierdzają również: wzrost prędkości skurczowej (PSV) w tętnicy ocznej i tętnicy środkowej siatkówki oraz prędkości końcoworozkurczowej (EDV) w tętnicy ocznej. Natomiast wartości wskaźnika oporu ulegają obniżeniu w tętnicy ocznej, a rosną w tętnicy środkowej siatkówki, głównie w tych przypadkach, w których dochodzi do znacznego powiększenia objętości mięśni gałkoruchowych.
EN
Diabetes is a metabolic disease characterized by elevated blood glucose level due to impaired insulin secretion and activity. Chronic hyperglycemia leads to functional disorders of numerous organs and to their damage. Vascular lesions belong to the most common late complications of diabetes. Microangiopathic lesions can be found in the eyeball, kidneys and nervous system. Macroangiopathy is associated with coronary and peripheral vessels. Diabetic retinopathy is the most common microangiopathic complication characterized by closure of slight retinal blood vessels and their permeability. Despite intensive research, the pathomechanism that leads to the development and progression of diabetic retinopathy is not fully understood. The examinations used in assessing diabetic retinopathy usually involve imaging of the vessels in the eyeball and the retina. Therefore, the examinations include: fl uorescein angiography, optical coherence tomography of the retina, B-mode ultrasound imaging, perimetry and digital retinal photography. There are many papers that discuss the correlations between retrobulbar circulation alterations and progression of diabetic retinopathy based on Doppler sonography. Color Doppler imaging is a non-invasive method enabling measurements of blood fl ow velocities in small vessels of the eyeball. The most frequently assessed vessels include: the ophthalmic artery, which is the fi rst branch of the internal carotid artery, as well as the central retinal vein and artery, and the posterior ciliary arteries. The analysis of hemodynamic alterations in the retrobulbar vessels may deliver important information concerning circulation in diabetes and help to answer the question whether there is a relation between the progression of diabetic retinopathy and the changes observed in blood fl ow in the vessels of the eyeball. This paper presents the overview of literature regarding studies on blood fl ow in the vessels of the eyeball in patients with diabetic retinopathy.
PL
Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, charakteryzującą się podwyższonym poziomem glukozy we krwi na skutek nieprawidłowego wydzielania lub działania insuliny. Przewlekła hiperglikemia prowadzi do zaburzeń w funkcjonowaniu wielu narządów oraz do ich uszkodzenia. Zmiany w naczyniach należą do najczęściej spotykanych późnych powikłań cukrzycy. Uszkodzenia typu mikroangiopatii występują w gałce ocznej, nerkach i układzie nerwowym. Makroangiopatia dotyczy naczyń wieńcowych oraz obwodowych. Retinopatia cukrzycowa jest najczęstszym powikłaniem z grupy mikroangiopatii, charakteryzującym się zamknięciem drobnych naczyń siatkówki wraz z ich przeciekiem. Mimo intensywnych badań patomechanizm prowadzący do rozwoju i progresji retinopatii cukrzycowej nie został do końca poznany. Techniki badania używane w ocenie retinopatii cukrzycowej zazwyczaj obrazują naczynia gałki ocznej oraz siatkówkę. W tym celu wykorzystywane są angiografi a fl uoresceinowa, optyczna koherentna tomografi a siatkówki, badanie ultrasonografi czne w prezentacji B, perymetria, cyfrowa fotografi a siatkówki. Istnieje wiele prac analizujących zależności pomiędzy zmianami w krążeniu pozagałkowym a progresją retinopatii cukrzycowej, oceniane za pomocą ultrasonografi i dopplerowskiej. Obrazowanie techniką kolorowego dopplera jest nieinwazyjną metodą, pozwalającą na pomiary prędkości przepływów w małych naczyniach oczodołu. Najczęściej oceniane są: tętnica oczna, będąca pierwszym odgałęzieniem tętnicy szyjnej wewnętrznej, tętnica i żyła środkowa siatkówki, tętnice rzęskowe tylne. Analiza zaburzeń hemodynamicznych w naczyniach pozagałkowych może dostarczyć wiedzy na temat krążenia w cukrzycy oraz pomóc odpowiedzieć na pytanie, czy istnieje związek między progresją retinopatii cukrzycowej a zmianami w przepływach w naczyniach oczodołowych. Niniejsza praca zawiera przegląd piśmiennictwa dotyczącego badań nad przepływami w naczyniach oczodołowych u pacjentów z retinopatią cukrzycową.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.