Wprowadzenie: W leczeniu nieprzemieszczonych, pozastawowych złamań dystalnego odcinka kości promieniowej istnieją wybory terapeutyczne, będące przedmiotem pewnych kontrowersji. Cel: W niniejszej pracy podjęto próbę zbadania dwóch metod leczenia nieprzemieszczonych, pozastawowych złamań dystalnego odcinka kości promieniowej. Matody: Opisywane badanie było prospektywne, randomizowane, kliniczne, przeprowadzone w 2015 r. u pacjentów (n = 62) z nieprzemieszczonym, pozastawowym złamaniem dystalnego odcinka kości promieniowej. Pacjentów losowo przypisano do grup, w których procedura gojenia złamań opierała się o zastosowanie odlewu ortopedycznego (n = 32) lub bandaża (n = 30). Badanych poddawano obserwacji kontrolnej po jednym, dwóch, trzech i sześciu tygodniach od zastosowania leczenia. Ocenę prowadzono przy użyciu kwestionariusza DASH i skali VAS. U wszystkich osób wykonywano badania radiograficzne jako metodę oceny ewentualnych powikłań. Wyniki: Badanie ukończyło odpowiednio 30 i 32 pacjentów z grup opatrywanych bandażem i odlewem ortopedycznym. Analizy statystyczne wykazały, że średni wynik DASH w grupie opatrywanej bandażem był istotnie wyższy po upływie 1 tygodnia, jednak różnica ta uległa zmniejszeniu przed upływem dwóch tygodni, zaś po 3 tygodniach wynik w grupie z opatrunkami odlewowymi był znacznie wyższy niż w grupie z opatrunkiem bandażowym. Po 6 tygodniach wartości DASH w obu grupach nie różniły się w istotnym stopniu. Nie stwierdzono istotnych różnic między wynikami VAS wykazywanymi przez obie grupy badane we wszystkich badaniach kontrolnych. W grupie opatrunków bandażowych stwierdzono skrócenie czasu powrotu do aktywności zawodowej, a także zmniejszenie kosztów leczenia. Wniosek: Bandażowanie stanowi bardziej odpowiednią opcję leczenia nieprzemieszczonych, pozastawowych złamań dystalnego odcinka kości promieniowej.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.