Nonsteroidal anti-inflammatory drugs are widely used in ophthalmology. This drugs have anti-inflammatory and analgesic activity by inhibiting two cyclooxygenase (COX) isoforms: COX-1 and COX-2. Therapeutic indications involve reduction of pain and photophobia after refractive surgery, prevention and treatment of inflammation and cystoid macular edema after cataract surgery, inhibition of intraoperative miosis during cataract surgery, treatment of allergic conjunctivitis. Lately they are also used for treatment of the diseases of the posterior part of the eye – diabetic retinopathy and age-related macular degeneration. This article shows the use of NSAIDs in selected eye diseases.
PL
Niesteroidowe leki przeciwzapalne są szeroko stosowane w praktyce okulistycznej. Leki te wykazują działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe poprzez hamowanie aktywności izoenzymów cyklooksygenazy (COX-1, COX-2). Wykorzystuje się je w łagodzeniu dolegliwości bólowych, światłowstrętu po zabiegach laserowej korekcji wad wzroku, w celu ograniczenia stanu zapalnego, zapobieżenia zwężaniu źrenicy i torbielowatego obrzęku plamki po zabiegach usunięcia zaćmy, a także w alergicznym zapaleniu spojówek. W ostatnim czasie znalazły również zastosowanie w leczeniu chorób tylnego odcinka oka – w retinopatii cukrzycowej i zwyrodnieniu plamki związanym z wiekiem. W artykule przedstawiono wykorzystanie NLPZ w wybranych jednostkach chorobowych narządu wzroku.
Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) are one of the most commonly used groups of drugs in ophthalmic pharmacotherapy. Numerous indications for the use of this group of drugs as well as the role of prostaglandins in the pathomechanism of the formation of eye diseases make this group of drugs still developing. The ophthalmologist has several NSAIDs available, which differ mainly in pharmacokinetic parameters. The choice of NSAIDs should be individualized to select the most effective and safest drug for a particular patient.
PL
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ, non-steroidal anti-inflammatory drugs) są jedną z najczęściej wykorzystywanych grup leków w farmakoterapii okulistycznej. Zarówno liczne wskazania do stosowania NLPZ, jak i rola prostaglandyn w patomechanizmie chorób narządu wzroku sprawiają, że grupa tych leków wciąż się rozwija. Lekarz okulista ma do dyspozycji kilka NLPZ, które różnią się między sobą głównie parametrami farmakokinetycznymi. Ich wybór powinien być zindywidualizowany, w każdym odrębnym przypadku należy wdrożyć najskuteczniejszy i najbezpieczniejszy lek.
Non-opioid analgesics play an important role in the treatment of postoperative pain. They can be used alone to relive postoperative pain of low to moderate intensity. They are also often used as a component of multimodal analgesia – usually combined with opioids. The use of non-opioid analgesics can reduce the dose of opioids in postoperative period, and thus the incidence of side effects associated with them. The non-opioid analgesics used in the postoperative period include: paracetamol, metamizol, and nonsteroidal anti-inflammatory drugs. Paracetamol is one of the often used non-opioid analgesic in postoperative pain treatment. Its popularity is connected with the fact, that this drug rarely cause side effects and can be used in intravenous route of administration, which is preferred to treat pain in the postoperative period. Another frequently used, effective in the treatment of acute pain, including post-operative pain, and available in intravenous form is metamizol. In the postoperative period the non-steroidal anti-inflammatory drugs are also used. The use of traditional (classical) non steroidal anti-inflammatory drugs should be very careful, because of the number of adverse events associated with their administration. The safer for the gastrointestinal tract activity profile have selective COX–2 inhibitors (coxibs), but intravenous preparations are not available in our country.
PL
Analgetyki nieopioidowe odgrywają znaczącą rolę w leczeniu bólu pooperacyjnego. W bólu o małym i umiarkowanym natężeniu mogą być stosowane samodzielnie. Są także często składową analgezji multimodalnej – łączone najczęściej z opioidami. Zastosowanie analgetyków nieopioidowych pozwala w tym przypadku zmniejszyć zużycie opioidów w okresie okołooperacyjnym, a tym samym częstość występowania objawów niepożądanych z nimi związanych. Do leków nieopioidowych stosowanych najczęściej w okresie okołooperacyjnym należą: paracetamol, metamizol i niesteroidowe leki przeciwzapalne. Często stosowanym okołooperacyjnie analgetkiem nieopioidowym jest paracetamol. Jego popularność wiąże się z tym, że rzadko powoduje objawy niepożądane, a także z możliwości stosowania drogi dożylnej, preferowanej w leczeniu bólu w okresie okołooperacyjnym. Innym często stosowanym preparatem dostępnym na naszym rynku w formie dożylnej jest metamizol, który jest skuteczny w leczeniu bólu ostrego, w tym również pooperacyjnego, dzięki dostępności formy dożylnej. W okresie okołooperacyjnym stosowane są także leki z grupy niesteroidowych przeciwzapalnych. Zastosowanie klasycznych preparatów powinno być jednak bardzo rozważne ze względu na wiele objawów niepożądanych związanych z ich podawaniem. Selektywne inhibitory COX–2 (koksyby) mają lepszy profil bezpieczeństwa w zakresie wpływu na przewód pokarmowy, jednak w naszym kraju nie są dostępne preparaty dożylne.
Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) are commonly used in the management of acute and chronic pain. Conditions treated in this way include rheumatic diseases, and particularly degenerative disease, which is the third most common chronic disease in the general population. Selection of a NSAID requires consideration of several factors, e.g. patient’s age, type of pain (acute or chronic), coexisting diseases and concomitant medication. The incidence of degenerative disease increases with age, reaching 50–60% in persons over 75. In this age group, a frequent occurrence are comorbidities and comedications, which may considerably limit or even preclude systemic administration of NSAIDs. These patients may require – as first-line agents – topically administered NSAIDs. Ketoprofen gel provides the strongest analgetic and anti-inflammatory effect and a favourable safety profile. As concentration of the active substance in the skin, cartilage and meniscus is high and low in blood serum, ketoprofen is also recommended in the treatment of trauma pain.
PL
Niesteroidowe leki przeciwzapalne są bardzo często stosowane w leczeniu bólu ostrego i przewlekłego. Wśród chorób, w których znajdują zastosowanie, wymienia się między innymi choroby reumatyczne, a szczególnie chorobę zwyrodnieniową, która jest trzecią co do częstości chorobą przewlekłą występującą w populacji ogólnej. Przy wyborze niesteroidowych leków przeciwzapalnych należy brać pod uwagę wiele czynników, takich jak wiek pacjenta, rodzaj choroby, rodzaj bólu (ostry, przewlekły), występowanie schorzeń współistniejących oraz leki przyjmowane przez chorego. Częstość choroby zwyrodnieniowej wzrasta z wiekiem – występuje ona u około 50–60% osób >75. roku życia. W tej grupie wiekowej często występują również inne schorzenia i przyjmowane są leki, które w istotny sposób mogą ograniczać lub uniemożliwiać stosowanie ogólne niesteroidowych leków przeciwzapalnych. U takich chorych zalecane są przede wszystkim – w pierwszej linii – niesteroidowe leki przeciwzapalne podawane miejscowo. Ketoprofen w żelu cechuje największa siła działania przeciwbólowego i przeciwzapalnego oraz duży profil bezpieczeństwa. Ponieważ stężenie tego leku w postaci żelu w skórze, chrząstce stawowej i łąkotce jest duże, a w surowicy krwi małe, ketoprofen jest również zalecany w bólach urazowych.
Starczowzroczność jest fizjologicznym procesem postępującej utraty akomodacji, który powoduje pogarszanie zdolności skupiania wzroku na obiektach znajdujących się w różnych odległościach. Obecnie uważa się, że jest on bezpośrednią konsekwencją dwóch zjawisk: konstrukcji przezroczystej soczewki i sposobu, w jaki musi ona zmieniać kształt, aby umożliwić skupianie, oraz niestabilności białek w bardzo długim czasie. W ostatnich latach intensywnie badane są różne substancje, które, zwężając czasowo źrenice, powodują efekt otworkowy i umożliwiają poprawę ostrości widzenia do bliży. Najczęściej badany jest 1,25% roztwór pilokarpiny. Sama substancja znana jest od ponad 100 lat i ma dobrze udokumentowane działanie hipotensyjne oraz liczne działania niepożądane. Jednak zmniejszone stężenie oraz rzadsze dawkowanie, a także obecnie badane dodawanie leków o działaniu przeciwzapalnym pozwalają mieć nadzieję na skuteczność w leczeniu starczowzroczności. Wyniki dotychczasowych badań są obiecujące. Badacze wskazują na poprawę ostrości wzroku do bliży i mały odsetek działań niepożądanych, w większości łagodnych. W przyszłości dowiemy się, czy optymistyczne obserwacje, głównie w badaniach krótkoterminowych, przełożą się na skuteczność i zastosowanie również w szerokiej praktyce.
EN
Presbyopia is a physiological process of progressive loss of accommodation, which leads to a deterioration in the ability to focus vision on objects at different distances. This is now thought to be a direct consequence of two causes: the design of the transparent lens and the way it has to change shape to allow focusing, and the instability of proteins over very long periods of time. In recent years, various substances that temporarily narrow the pupil, causing a pinhole effect, have been intensively investigated to allow improved near vision acuity. The most commonly researched is 1.25% pilocarpine solution. The substance itself has been known for more than 100 years, with a well-documented hypotensive effect and numerous side effects. However, the reduced concentration and less frequent dosing, as well as the addition of drugs with anti-inflammatory effects currently being studied, offer hope for efficacy in the treatment of presbyopia. The results of the studies so far are promising. Researchers point to improved near visual acuity and a low rate of mild side effects. In the future, we will find out whether the optimistic observations mainly in short-term studies will also be effective and applicable in broad practice.
Clinically, three phenotypes of intolerance to aspirin and other nonsteroidal anti-inflammatory drugs are distinguished: bronchospastic phenotype, urticaria/oedema and chronic hyperplastic eosinophilic sinusitis. Recently, the term aspirinexacerbated respiratory disease has been proposed for an aspirin-intolerant respiratory disease. The bronchospastic phenotype of aspirin sensitivity, called aspirin-intolerant asthma, occurs only in patients with asthma. In these individuals, the symptoms of aspirin sensitivity include dyspnoea and extrabronchial symptoms, such as: watery rhinorrhoea, conjunctivitis and lacrimation, flushing of the face and neck, oedema of the larynx, fall in blood pressure and even death. Aspirin-intolerant urticaria/angioedema occurs mainly in patients with chronic or recurrent urticaria and angioedema. The typical features of aspirin-intolerant asthma are nasal and paranasal polyps. They occur almost in 80% of patients with aspirin-intolerant asthma, and in only 3% of those with aspirin-intolerant urticaria. Bronchial and nasal mucosae are inflamed mainly with eosinophils. Aspirin-intolerant asthma and urticaria/angioedema can occur at any age, but they especially affect women between 30 and 50 years of age. In about 50% of aspirin-intolerant asthmatics, atopic features were found. The clinical course of aspirin-intolerant asthma is usually severe, but total or partial control can be achieved with the use of inhaled corticosteroids and long-acting β2-agonists. The authors assume that anamnesis plays the major role in the detection of intolerance to aspirin. Oral challenge tests should be applied only with the use of acetylsalicylic acid, administered at low, increasing doses at intervals not shorter than 24 hours. The majority of nonsteroidal anti-inflammatory drugs elicit dyspnoea in patients with aspirin-intolerant asthma and skin eruptions in those with aspirin-intolerant urticaria. Sometimes nasal and inhalation tests with lysine aspirin are performed. These tests are safer, but less sensitive and for that reason, oral challenge with acetylsalicylic acid is treated as “the gold standard.” In patients with aspirin-intolerant asthma and aspirin-intolerant urticaria, tolerance to acetylsalicylic acid is achieved by using increasing doses of aspirin.
PL
Klinicznie wyróżnia się trzy rodzaje nadwrażliwości: bronchospastyczną, pokrzywkowo-obrzękową i hiperplastyczne zapalenie błony śluzowej zatok z eozynofilią. Ostatnio nadwrażliwość dróg oddechowych określono jako chorobę dróg oddechowych zaostrzającą się po aspirynie. Bronchospastyczny typ nadwrażliwości na aspirynę, zwany astmą aspirynową (ASA-astma), występuje tylko u pacjentów chorych na astmę. U tych chorych objawy nadwrażliwości na aspirynę to duszność oraz pozaoskrzelowe objawy nadwrażliwości, takie jak wodnisty wyciek z nosa, zmiany spojówkowe i łzawienie, zaczerwienienie twarzy i szyi, obrzęk krtani, spadek ciśnienia tętniczego krwi, a nawet zgon. Pokrzywka wywołana przez aspirynę występuje przede wszystkim u osób z przewlekłą lub nawracającą pokrzywką. Typowym obrazem ASA-astmy są polipy nosa i zatok. Dotyczą one 80% chorych na astmę aspirynową, a tylko 3% z pokrzywką aspirynową. Błona śluzowa oskrzeli i nosa nacieczone są głównie eozynofilami. ASA-astma i ASA-pokrzywka pojawiają się w każdym wieku, ale szczególnie dotyczą kobiet między 30. a 50. rokiem życia. U około 50% chorych na ASA-astmę stwierdzono cechy atopii. Kliniczny przebieg ASA-astmy jest zazwyczaj ciężki, lecz stosując wziewne glikokortykosteroidy i długo działających β2-agonistów, można osiągnąć całkowitą lub częściową kontrolę choroby. Wywiad stanowi ważną część diagnozowania nadwrażliwości. Doustny test ekspozycyjny powinien być stosowany tylko z kwasem acetylosalicylowym, we wzrastających dawkach, podawanych w przynajmniej 24-godzinnych odstępach. W wielu badaniach prowokacyjnych udowodniono, że większość niesteroidowych leków przeciwzapalnych wywołuje duszność u chorych na ASA-astmę oraz zmiany skórne u pacjentów z ASA-pokrzywką. Czasami mogą być wykonywane donosowe i wziewne testy z lizynową aspiryną – są one bezpieczniejsze, ale mniej czułe, dlatego doustny test z kwasem acetylosalicylowym traktowany jest jako „złoty standard”. U chorych na astmę aspirynową i pokrzywkę aspirynową stan tolerancji na kwas acetyloaspirynowy osiąga się poprzez zastosowanie wzrastających dawek aspiryny.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.