Search results

1

Postępowanie z przypadkowo znalezionym, niezmienionym uchyłkiem Meckel’a – przegląd piśmiennictwa

100%

Żyluk A.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(6)

41-46

PL

Uchyłek Meckel’a jest najczęstszą wrodzoną anomalią przewodu pokarmowego, o częstości występowania w ogólnej populacji ocenianej na 1–4%. U większości osób stanowi on ukrytą anomalię, niepowodującą żadnych objawów, ale u niektórych może być przyczyną powikłań, takich jak: niedrożność jelit, krwawienia i zapalenia. W piśmiennictwie nie ma jednoznacznych zaleceń co do postępowania z przypadkowo znalezionym, niezmienionym uchyłkiem Meckel’a. Zamierzeniem pracy był przegląd piśmiennictwa w celu ustalenia aktualnego stanu wiedzy w tej kwestii. Na podstawie analizy 17 publikacji określono cechy przemawiające za „profilaktycznym” wycięciem przypadkowo znalezionego, niezmienionego uchyłka Meckel’a. Są to: wiek <50 lat, płeć męska, długość uchyłka >2 cm, makroskopowe cechy wskazujące na obecność ektopowej błony śluzowej i wąska szyja uchyłka. W przypadkach niespełniających tych kryteriów ryzyko powstania powikłań jest minimalne. Pozostawienie uchyłka jest zalecane w sytuacjach zapalenia otrzewnej, dużego urazu narządów jamy brzusznej i w podeszłym wieku. Jednak wskazania do wycinania lub pozostawiania go są względne; chirurg może bezpiecznie wybrać jedną z dwóch możliwości, zależnie od danego przypadku.

2

Wszystkie te przetoki to nie choroba Leśniowskiego-Crohna. Liczne przetoki jelitowo-jelitowe w gruźlicy jelit

100%

Singh H., Mandavdhare H., Sharma V.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(1)

35-37

PL

Gruźlica brzuszna stanowi częsty problem klinicystów pracujących w krajach o klimacie tropikalnym i może przejawiać się różnymi scenariuszami klinicznymi. Gruźlica jelit może wiązać się z owrzodzeniami, zwężeniem jelit, przerostowymi zmianami chorobowymi, takimi jak polipy, a także być zaostrzona przez perforację, krwawienie i niedrożność jelit. Choroba Leśniowskiego-Crohna stanowi czynnik mechanizmu różnicowego w gruźlicy jelit; jej postęp ściśle naśladuje gruźlicę jelit w obrazach: klinicznym, endoskopowym, radiologicznym i histologicznym. Wiadomo, że choroba Leśniowskiego-Crohna występuje także w postaci przetokowej. W niniejszej pracy opisano przypadek 23-letniej kobiety z gruźlicą rozsianą z zajęciem jelit. Zaobserwowano pozorną poprawę po zastosowaniu terapii przeciwnowotworowej (ATT) z objawami wczesnej reakcji zapalnej błony śluzowej po dwóch miesiącach, jednak w trzecim miesiącu u pacjentki wystąpiła niedrożność jelitowa. Rewizja chirurgiczna ujawniła skupienie pętli jelitowej z wieloma przetokami krętniczo-kątnicznymi. Przypadek opisano ze względu na obecność przetok jelitowo-jelitowych, a także dlatego, że okazuje się, iż mimo początkowej poprawy, gruźlica jelit może wymagać interwencji chirurgicznej w wyniku powikłań, takich jak np. niedrożność jelit.

3

Zrosty wewnątrzbrzuszne w ultrasonografii. Część II: Morfologia zmian

63%

Smereczyński A., Starzyńska T., Kołaczyk K., Bojko S., Gałdyńska M., Bernatowicz E., Walecka A.

|

vol. 13

|

issue 52

93-103

EN

Despite their frequent appearance, intra-abdominal adhesions are rarely the subject of clinical studies and academic discussions. For many years the operators have been trying to reduce such unfavourable consequences of interventions in the abdominal structures. The aim of this article is to present the possibilities of intra-abdominal adhesion diagnostics by means of ultrasound imaging based on authors’ own experience and information included in pertinent literature. The anatomy and examination technique of the abdominal wall were discussed in Part I of the article. In order to evaluate intraperitoneal adhesions, one should use a convex transducer with the frequency of 3.5–6 MHz. The article provides numerous examples of US images presenting intra-abdominal adhesions, particularly those which appeared after surgical procedures. The significance of determining their localisation and extensiveness prior to a planned surgical treatment is emphasized. Four types of morphological changes in the ultrasound caused by intra-abdominal adhesions are distinguished and described: visceroperitoneal adhesions, intraperitoneal adhesions, adhesive obstructions as well as adhesions between the liver and abdominal wall with a special form of such changes, i.e. hepatic pseudotumour. Its ultrasound features are as follows: 1. The lesion is localised below the scar in the abdominal wall after their incision. 2. The lesion is localised in the abdominal part of the liver segments III, IV and V. 3. With the US beam focus precisely set, the lack of fascia – peritoneum complex may be noticed. An uneven liver outline or its ventral displacement appears. 4. A hepatic adhesion-related pseudotumour usually has indistinct margins, especially the posterior one, and, gradually, from top to bottom, loses its hypoechogenic nature. 5. In a respiration test, this liver fragment does not present the sliding movement – a neoplastic tumour rarely shows such an effect. The immobility of the liver is a permanent symptom of subdiaphragmatic abscess which needs to be included in the differentiation process. 6. In case of doubts, the suspicious liver area may be examined without the consideration of the scar in the abdominal wall. In the differentiation of visceroperitoneal adhesions, firstly, one needs to exclude the peritoneum infiltration in the course of inflammation and neoplastic spreading, which may be very difficult in patients who have undergone a surgery. Pseudomyxoma peritonei constitutes a source of errors much more rarely.

PL

Mimo częstego występowania zrosty wewnątrzbrzuszne rzadko są przedmiotem rozważań klinicznych i opracowań naukowych. Od wielu lat operatorzy starają się w różny sposób ograniczać takie niekorzystne następstwa interwencji w struktury wewnątrzbrzuszne. Niniejszy artykuł ma na celu zaprezentowanie możliwości ultrasonografii w diagnostyce zrostów wewnątrzbrzusznych w oparciu o własne doświadczenia i dane z piśmiennictwa. Anatomię i technikę badania ultrasonograficznego powłok brzusznych omówiono w I części pracy. Do oceny zrostów wewnątrzotrzewnowych należy wykorzystać głowicę konweksową o częstotliwości 3,5–6 MHz. W artykule zaprezentowano liczne przykłady obrazów ultrasonograficznych zrostów wewnątrzbrzusznych, szczególnie tych powstałych po operacjach, i podkreślono znaczenie określenia ich umiejscowienia i rozległości przed planowanym leczeniem chirurgicznym. Wyróżniono i opisano cztery rodzaje zmian morfologicznych w ultrasonografii spowodowanych przez zrosty wewnątrzbrzuszne: zrosty trzewno-otrzewnowe, zrosty wewnątrzotrzewnowe, niedrożność zrostową oraz zrosty wątroby z powłokami, ze szczególną postacią tych zmian, jaką jest guz rzekomy wątroby. Jego cechy sonograficzne przedstawiają się następująco: 1. Zmiana znajduje się pod blizną w powłokach po ich nacięciu. 2. Lokalizacja zmiany dotyczy brzusznej części segmentów III, IV i V wątroby. 3. Przy dokładnym ustawieniu ogniska wiązki ultradźwiękowej daje się wykazać brak kompleksu powięź – otrzewna, w tym miejscu pojawia się nierówny zarys powierzchni wątroby lub jej dobrzuszne podciągnięcie. 4. Guz rzekomy wątroby zrostopochodny ma zwykle zatarte zarysy, zwłaszcza tylną granicę, i stopniowo od góry do dołu traci swój charakter hipoechogeniczny. 5. W teście oddechowym ten odcinek wątroby nie wykazuje ruchu ślizgowego – guz nowotworowy rzadko powoduje taki efekt. Unieruchomienie wątroby jest stałym objawem w ropniu podprzeponowym, który również należy uwzględnić w różnicowaniu. 6. W przypadku niejasności podejrzaną okolicę wątroby można obrazować z pominięciem blizny w powłokach. W różnicowaniu zrostów trzewno-otrzewnowych należy w pierwszym rzędzie wykluczyć naciek otrzewnej w przebiegu jej zapalenia oraz rozsiew procesu nowotworowego drogą otrzewnej, co może być bardzo trudne u osób wcześniej operowanych. Zdecydowanie rzadziej przyczyną pomyłki jest śluzak rzekomy otrzewnej.

4

Powikłania ze strony przewodu pokarmowego w trakcie leczenia klozapiną

63%

Wyskoński A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2015

|

vol. 15

|

issue 2

81-85

EN

Clozapine is the ultimate therapeutic option for patients with treatment-resistant schizophrenia. Treatment with clozapine is often associated with gastrointestinal adverse reactions, such as: sialorrhea, constipations, bowel obstruction, liver failure (including fulminant hepatic failure), nausea and vomiting, increased appetite. This paper summarizes data on the incidence, mechanisms as well as preventive and therapeutic methods for sialorrhea, constipations and intestinal obstruction during treatment with clozapine. Several options may be used for the management of sialorrhea: clonidine, amitriptyline, pirenzepine and glycopyrrolate. Regarding constipations and obstruction, proper prevention (diet, physical activity) and the identification of patients at increased risk of these complications are particularly important. Patients receiving clozapine are exposed to a variety of gastrointestinal complications. Some of these (sialorrhea) may adversely affect the attitude towards treatment and lead to non-compliance. Other (e.g. intestinal obstruction) can be life-threatening and require intensive surgical treatment. For this reason, efforts should be made to detect modifiable risk factors, provide an early diagnosis of these complications and implement appropriate treatment.

PL

Klozapina jest ostateczną opcją terapeutyczną w przypadku pacjentów ze schizofrenią oporną na leczenie. Podczas terapii często występują działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego: ślinotok, zaparcia, niedrożność jelit, niewydolność wątroby (również o piorunującym przebiegu), nudności i wymioty, wzmożenie apetytu. W pracy podsumowano informacje na temat częstości występowania, mechanizmów oraz metod profilaktyki i leczenia ślinotoku, zaparć i niedrożności jelit w przebiegu leczenia klozapiną. Gdy występuje ślinotok, stosuje się klonidynę, amitryptylinę, pirenzepinę i glikopirolan. W przypadku zaparć i niedrożności szczególne znaczenie mają: właściwa profilaktyka (dieta, aktywność fizyczna) oraz identyfikowanie pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka. Chorzy przyjmujący klozapinę są narażeni na szereg powikłań ze strony przewodu pokarmowego. Niektóre z nich (ślinotok) mogą niekorzystnie wpływać na nastawienie do leczenia i powodować jego przerywanie, a inne (niedrożność przewodu pokarmowego) – zagrażać życiu i wymagać intensywnego leczenia chirurgicznego. Należy więc podejmować działania mające na celu wykrywanie modyfikowalnych czynników ryzyka, wczesne diagnozowanie powikłań i wdrażanie właściwego leczenia.

Refine search results

2 Polish Journal of Surgery

1 Journal of Ultrasonography

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2 2019

1 2015

1 2013

1 Bernatowicz E.

1 Bojko S.

1 Gałdyńska M.

1 Kołaczyk K.

1 Mandavdhare H.

1 Sharma V.

1 Singh H.

1 Smereczyński A.

1 Starzyńska T.

1 Walecka A.

1 Wyskoński A.

1 Żyluk A.

Postępowanie z przypadkowo znalezionym, niezmienionym uchyłkiem Meckel’a – przegląd piśmiennictwa

Wszystkie te przetoki to nie choroba Leśniowskiego-Crohna. Liczne przetoki jelitowo-jelitowe w gruźlicy jelit

Zrosty wewnątrzbrzuszne w ultrasonografii. Część II: Morfologia zmian

Powikłania ze strony przewodu pokarmowego w trakcie leczenia klozapiną