Search results

Search:
in the keywords: narcolepsy

Sort By:

Limit search:

Ocena stanu psychicznego chorej z narkolepsją. Studium przypadku

100%

Tabała K.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2013

vol. 13

issue 2

132-134

The aim of this article is to assess the psychological state of a narcolepsy patient whose emotional state and life quality deteriorated despite the accurate diagnosis and pharmacological treatment. Narcolepsy symptoms are: excessive daytime sleepiness, cataplexy, sleep paralysis, hypnagogic hallucinations, and disrupted nocturnal sleep. Despite the proper pharmacological treatment, the illness strongly influences social, professional and mental functioning. The first symptom, i.e. Excessive daytime sleepiness, was observed by the patient during adolescence, but the first medical examinations took place at the age of 27, after the occurrence of the first cataplexy symptoms. After a few unsuccessful diagnoses, narcolepsy was diagnosed. The patient maintained her lifestyle, but due to feeling excessively tired and encumbered with duties at work, she decided to take a long-term sick leave. This change was self-assessed by the patient as beneficial for her psychophysical state: the stress level was lower and offered the possibility to adjust her daily schedule to the illness. The following methods were used: Beck Depression Scale, The Short Form (36) Health Survey and My Eating Habits Questionnaire. The results showed a medium severity of depression, lowered life satisfaction and tendency to emotional overeating. This may be a result of not fully developed stress and negative emotions coping strategies. The patient describes her social relations and professional functioning as not satisfactory due to the illness, which may result in depressed mood. Due to such results, there may be a need to expand treatment with psychoeducation, psychotherapy and antidepressant pharmacotherapy.

Celem pracy jest ocena stanu psychicznego chorej na narkolepsję, której stan emocjonalny i jakość życia, pomimo trafnej diagnozy i podjęcia leczenia farmakologicznego, uległy pogorszeniu. Objawami choroby są nadmierna senność, katapleksja, omamy hipnagogiczne, paraliż przysenny oraz zakłócony sen nocny. Niejednokrotnie, pomimo prawidłowego leczenia, choroba w znaczny sposób wpływa na funkcjonowanie zawodowe, społeczne, psychiczne. Pierwsze objawy (nieznaczna senność) pojawiły się u pacjentki w wieku młodzieńczym, jednak pierwsze badania chora podjęła około 27. roku życia, kiedy do senności dołączyły objawy katapleksji. Po początkowo nietrafnych diagnozach ostatecznie zdiagnozowano narkolepsję z katapleksją. Chora utrzymywała swój styl funkcjonowania, jednak czując się przemęczona i nadmiernie obciążona pracą zawodową, rozpoczęła starania, w wyniku których przyznano jej rentę, co oceniła jako sprzyjające jej stanowi psychofizycznemu, ponieważ poziom stresu był niższy, a możliwość dostosowania cyklu dnia do choroby – dowolna. W badaniu wykorzystano: Skalę Depresji Becka, Kwestionariusz Oceny Jakości Życia SF-36 i kwestionariusz Moje Zwyczaje Żywieniowe. Uzyskane wyniki ujawniły obecność zaburzeń depresyjnych o średnim nasileniu, obniżone poczucie satysfakcji z życia i skłonność do emocjonalnego przejadania się. Takie wyniki mogą wskazywać na nie w pełni ukształtowane sposoby konstruktywnego radzenia sobie ze stresem oraz negatywnymi emocjami. Badana osoba ocenia swoje relacje towarzyskie oraz sytuację zawodową jako niesatysfakcjonujące, co ma być skutkiem choroby i może stanowić przyczynę obniżenia nastroju. Wskazuje to na potrzebę poszerzenia leczenia chorej o działania psychoedukacyjne lub psychoterapeutyczne oraz podjęcie farmakoterapii przeciwdepresyjnej.

Narkolepsja – nowe możliwości rozpoznawania i leczenia

100%

Klimek A.

Aktualności Neurologiczne

2008

vol. 8

issue 1

10-15

Narcolepsy is well known disease from many years. Its diagnosis in Poland is rarely in the contrary to western countries or United States where its frequency is estimated from 5 to 10 cases per 10 000 people. Narcolepsy is characterised by excessive and repetitive daytime sleepiness, catalepsy, sleep paralysis and hypnagogic hallucinations. In healthy people the sleep is beginning from non-REM phases, but in the narcoleptic patients is immediately beginning from the REM phase of sleep. The association of narcolepsy with HLA DR2 and recently with HLA DQB1*0602 has been found. In humans, the hypocretin deficiency in the cerebrospinal fluid and a loss of the hypocretin neurons in the brain hypothalamus post mortem has been found. The prostaglandin D2 takes part in the process of sleep, which are synthetised in the human brain by the synthetase of prostaglandins. Many years ago in the treatment of narcolepsy were used amphetamine or ephedrine. Broughton et al. in 1988 year start with modafinil in the treatment of narcolepsy with very good results. Recently were trials of narcolepsy with GABA derivates, for example Xyrem, unfortunately this drug

Narkolepsja jest chorobą znaną od dawna. Częstotliwość jej występowania szacowana jest przez niektórych japońskich autorów na 5-10 przypadków na 10 000 osób. W Polsce jest rozpoznawana znacznie rzadziej. Na obraz kliniczny składają się: wzmożona i powtarzająca się senność, katapleksja, napady czuwania (czyli porażenia przysenne) oraz halucynacje przysenne (czyli omamy hipnagogiczne). Mimo że zapis snu nie należy do obrazu klinicznego, stwierdza się u tych chorych brak fazy snu NREM, a sen zaczyna się u nich od razu od fazy REM. Niedawno wykryto w podwzgórzu neuropeptyd zwany hipokretyną (oreksyną). W narkolepsji ilość produkowanej hipokretyny jest zmniejszona. Neurony hipokretynowe posiadają połączenia neuronalne z środkami zaangażowanymi w stan czuwania, a zatem z układem adrenergicym, serotoninergicznym, dopaminergicznym, histaminergicznym, cholinergicznym i glutaminergicznym. Stwierdzono w procesie zasypiania także udział prostaglandyny, zwłaszcza D2, która powstaje w mózgu dzięki syntazie prostaglandynowej. Uprzednio w leczeniu narkolepsji stosowano leki pobudzające, np. efedrynę czy amfetaminę. Wprowadzenie przez Broughtona i wsp. modafinilu do leczenia narkolepsji okazało się nad wyraz skuteczne. Obecnie są podejmowane próby leczenia przy pomocy pochodnych kwasu GABA; ich skuteczność jest wysoko oceniana, niemniej autorzy zwracają uwagę na możliwie wysoce niepożądane objawy uboczne – jako tzw. pigułka gwałtu. Wzwalczaniu objawów katapleksji niezmiennie dobrą skuteczność wciąż wykazują tzw. trójcykliczne leki przeciwdepresyjne – imipramina, klomipramina czy amitryptylina. Można też zalecać leki z grupy SSRI.

Refine search results

1 Aktualności Neurologiczne

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2013

1 2008

1 Klimek A.

1 Tabała K.

Search results

Ocena stanu psychicznego chorej z narkolepsją. Studium przypadku

Narkolepsja – nowe możliwości rozpoznawania i leczenia