Search results

1

Wyniki wycięcia olbrzymich torbieli śledziony

100%

Żyluk A.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(5)

31-36

PL

W niniejszej pracy przedstawiono wyniki leczenia 3 przypadków olbrzymich, niepasożytniczych torbieli śledziony u młodych osób. Zmiany manifestowały się dyskretnymi objawami: pobolewaniami w nadbrzuszu i zmianą obrysu brzucha. Rozpoznanie ustalono na podstawie USG i TK jamy brzusznej. W trakcie operacji udało się wyciąć torbiele z zaoszczędzeniem praktycznie całej śledziony, przy użyciu standardowych narzędzi: noża elektrycznego i noża koagulującego Liga-sure. We wszystkich przypadkach przebieg pooperacyjny był niepowikłany. W badaniu kontrolnym po 4–6 miesiącach wszyscy pacjenci byli zdrowi, a badanie TK nie wykazywało objawów wznowy. Przedstawione wyniki wskazują, że olbrzymie torbiele śledziony można stosunkowo bezpiecznie wycinać z zaoszczędzeniem samego narządu.

2

The negative impact of local recurrence on overall survival in adult patients with extremity localized osteosarcoma

63%

Goryń T., Szostakowski B., Pieńkowski A., Rutkowski P.

|

vol. 87

|

issue 1

8-12

PL

Kostniakomięsak jest najczęstszym pierwotnym nowotworem złośliwym kości u dorosłych i najczęściej lokalizuje się się w kościach długich. Standardowe leczenie obejmuje chemioterapię okołooperacyjną i radykalną resekcję chirurgiczną. W przypadku lokalizacji kończynowej złotym standardem jest operacja oszczędzająca kończynę z wykorzystaniem różnych technik rekonstrukcyjnych. W naszej pracy przeanalizowano 175 dorosłych pacjentów w stadium I-III wg MSTS leczonych w naszej placówce w latach 2000-2017 z powodu kostniakomięsaka w lokalizacji kończynowej. Mediana obserwacji wyniosła 41 miesięcy (3-225 miesięcy). 111 pacjentów poddano operacji oszczędzającej kończynę, 80 pacjentów poddano resekcji guza, a następnie rekonstrukcji z wykorzystaniem endoprotezoplastyki poresekcyjnej, 31 pacjentów poddano resekcji miejscowej bez rekonstrukcji, a 64 pacjentów poddano amputacji. Wskaźniki 5-letniego przeżycia całkowitego (OS) i przeżycia wolnego od choroby (DFS) w grupie badanej wynosiły odpowiednio 62% i 52%, a oczekiwana długość życia 136 miesięcy. Wznowa miejscowa wystąpiła u 34 (19%) pacjentów w całej grupie, w tym 16 (17%) po rekonstrukcji, 11 (35%) po resekcji miejscowej i 7 (10%) po amputacji. W grupie pacjentów z nawrotem miejscowym wskaźnik 5-letniego przeżycia całkowitego (OS) wyniósł 30%, i był istotnie statystycznie gorszy niż pacjentów bez wznowy (5-letnie OS 70%).

EN

Osteosarcoma is the most common primary malignant bone tumour in adults and is usually located in long bones. Standard treatment consists of perioperative chemo-therapy and radical surgical resection. In the case of the extremity location, the gold standard is limb-sparing surgery using various reconstructive techniques. Our study analyzed 175 adult patients in MSTS I-III stage treated for extremity os-teosarcoma at our institution between 2000 and 2017. The median observation was 41 months (3-225 months). 111 patients were treated with limb-sparing surgery, 80 patients had tumour resection followed by endoprosthetic reconstruction, 31 patients had local resection without reconstruction and 64 patients underwent amputation. 5-year OS (overall survival) and DFS (disease-free survival) rates in the study group were 62% and 52%, respectively, and life expectancy was 136 months. Local recurrence occurred in 34 (19%) patients in the whole group, including 16 (17%) patients after reconstruction, 11 (35%) patients after local resection and 7 (10%) patients who had an amputation. In the group of patients with local recurrence, 5-year OS rate was 30%, statistically significantly worse than patients without recurrence (5-year OS 70%).

3

The effect of oncological treatment in breast cancer patients on functional effi ciency of the upper limb and the principles of physiotherapeutic management

63%

Opuchlik A., Włoch A., Biskup M., Ridan T., Wróbel P., Jonak R., Curyło M.

Medical Rehabilitation

|

2018

|

vol. 22(1)

38-48

PL

Wstęp: Rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem złośliwym i drugą, po nowotworach płuc przyczyną zgonów u kobiet w Polsce. Jego terapia obejmuje szereg działań, w tym także leczenie chirurgiczne, których wybór zależy między innymi od postaci histologicznej raka i stopnia zaawansowania choroby. W ostatnich latach radykalne techniki chirurgiczne zostały zastąpione oszczędzającymi, a w odniesieniu do rutynowej resekcji węzłów chłonnych pachowych (limfadenektomii) wprowadzono biopsję tzw. węzła chłonnego wartowniczego (SNB). Nastąpił również szeroki dostęp do zabiegów odtwórczych przeprowadzanych rozmaitymi technikami, z wykorzystaniem tkanek własnych lub materiałów sztucznych (implantów piersi). Cel pracy: Celem pracy jest przedstawienie obecnego stanu wiedzy na temat zasad postępowania w leczeniu onkologicznym nowotworów piersi oraz jego niepożądanych następstw, a także doboru metod fizjoterapeutycznych w zależności od rodzaju dysfunkcji kończyny górnej w wyniku przeprowadzonej operacji. Materiał badań: Materiał badań stanowią chore leczone różnymi metodami chirurgicznymi i onkologicznymi, a także fizjoterapeutycznymi w Świętokrzyskim Centrum Onkologii w Kielcach, w latach od 2014 do 2016 roku. Uzyskano pisemną zgodę Kierownika Kliniki i chorych na opublikowanie ich wizerunku. Autorzy pracy nie wskazują na istnienie konfliktu interesów. Metoda badań: Metodykę badań oparto na prezentacji wybranych chorych leczonych różnymi metodami onkologicznymi i chirurgicznymi z powodu raka piersi, a także scharakteryzowanie metod fizjoterapeutycznych niezbędnych w przywracaniu u tych chorych oczekiwanego stanu funkcjonalnego kończyn górnych. Wnioski: Współczesne metody leczenia nowotworów gruczołu piersiowego powinno być uwarunkowane dobrą współpracą całego zespołu specjalistów z różnych dziedzin klinicznych oraz fizjoterapeutów. Celem takiego postępowania jest uzyskanie wyleczenia chorego, zminimalizowanie występowania powikłań i następstw niepożądanych oraz przywrócenie sprawności funkcjonalnej. Integralną częścią tak pojmowanego leczenia chorych z rakiem piersi jest miedzy innymi ich skuteczna rehabilitacja.

EN

Introduction: Breast cancer is the most common malignant tumour and the second cause of death among women in Poland following lung cancer. Its therapy includes a number of procedures, including surgical treatment, the choice of which depends, among others, on the histological form of the cancer and disease severity. In recent years, radical surgical techniques have been replaced by conserving ones, and in the context of routine resection of the axillary lymph nodes (lymphadenectomy), biopsy was introduced, i.e. sentinel lymph node biopsy (SNB). Also, wide access to reconstructive treatments carried out with various techniques, using patients’ own tissues or artificial materials (breast implants) have been applied. Study aim: The aim of the work is to present the current state of knowledge on the principles of breast cancer treatment and its undesirable consequences, as well as the selection of physiotherapeutic methods depending on the type of upper limb dysfunction as a result of the performed surgery. Research materials: The research materials consist of patients treated using various surgical and oncological methods as well as physiotherapeutic procedures at the Holy Cross Oncology Centre in Kielce, from 2014 to 2016. The written consent of the Clinic Chief and patients for the publication of their image was obtained. The authors of the work do not indicate any conflict of interest. Research Methods: The research methodology was based on the presentation of selected patients treated using various oncological and surgical methods for breast cancer treatment, as well as characterization of the physiotherapeutic methods necessary in restoring expected functional upper limb status in these patients. Conclusions: Modern methods used in breast cancer treatment should be conditioned by good cooperation of an entire team of specialists from various clinical areas and physiotherapists. The purpose of this procedure is to cure the patient, minimize the occurrence of complications and adverse side effects, and restore functional capacity. An integral part of such breast cancer treatment patients is, among others, their effective rehabilitation.

4

Współczesne możliwości oszczędzenia zdolności do rozrodu u kobiet leczonych z powodu nowotworów narządu rodnego

63%

Panek G., Sobiczewski P., Derlatka P., Gmyrek J., Ziółkowska-Seta I.

|

issue 4

230-240

EN

Recent decade saw a significant progress in the diagnosis of prognostically important features of neoplasm, in particular those influencing critically the choice of techniques and protocols of oncological treatment. Principles of therapeutic approach to patients with genital malignancies, which were valid in the past, most often neither took into consideration the age of patients, nor was the issue of preservation of procreative functions considered as clinically important. In recent years, the situation in this area underwent a dramatic change. In patients of procreative age, the measure of therapeutic success is not as much standard parameters, e.g. long-term survival rate or recurrence risk, but rather overall quality of life and in particular preservation of ability to procreate. At present, in most locations of early-stage female genital malignancy, there is a possibility to spare procreative function. Based on reports in recent publications, we undertook a review of current views on management of malignancies of uterine cervix, uterine mucosa and ovary enabling preservation of procreative potential of women involved.

PL

Ostatnie dziesięciolecie to czas, w którym dokonał się znaczący postęp w rozpoznawaniu istotnych prognostycznie czynników charakteryzujących nowotwór, zwłaszcza tych, które w sposób znaczący wpływają na wybór metody leczenia onkologicznego. Obowiązujące w przeszłości zasady postępowania terapeutycznego stosowane w leczeniu nowotworów złośliwych narządu rodnego najczęściej nie uwzględniały wieku pacjentek i możliwości oszczędzenia funkcji rozrodczych jako istotnego klinicznie elementu. Sytuacja w tym zakresie uległa w ostatnich latach zasadniczej zmianie. U chorych w wieku rozrodczym miarą sukcesu terapeutycznego są obecnie nie tylko typowe parametry, jak odsetek wieloletnich przeżyć czy też ryzyko nawrotu, ale również jakość życia – w tym szczególnie zachowanie zdolności do rozrodu. Obecnie w większości lokalizacji wczesnych postaci nowotworów narządów płciowych kobiecych istnieje możliwość oszczędzenia zdolności do prokreacji. Bazując na doniesieniach współczesnego piśmiennictwa, dokonano przeglądu aktualnych stanowisk i opinii na leczenie nowotworów szyjki macicy, błony śluzowej macicy oraz jajnika z oszczędzeniem zdolność do rozrodu.

5

Rak jajnika – czy zawsze chirurgia?

63%

Moszyński R., Sajdak S.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 4

317-325

EN

The paper presents key aspects associated with modern approach to surgical treatment of women with ovarian cancer. It should be emphasized that the best treatment outcomes depend on optimal surgical resection and adjuvant chemotherapy based on taxanes and platinum derivatives. Primary surgical treatment includes determination of clinical stage and total excision of the tumor. If this is impossible, e.g. due to far-advanced disease, the only viable option is maximal cytoreduction. In spite of significant progress in surgical techniques and improved response to first-line chemotherapy, failure of combined treatment over the first 2 years are seen in about 40-50% of the cases. Effectiveness of treatment of recurrent disease is poor and depends on response to first-line treatment, treatment-free survival and patient’s general condition. In exceptional situations, ovarian cancer patients may undergo fertility-preserving sparing procedures. This may be an option with unilateral tumor at FIGO stage IA and IC, patient is young, plans pregnancy and willing to accept close postoperative surveillance. Treatment of ovarian cancer is an area with a tremendous potential for improvement and should remain an ongoing challenge for modern science. In such a complex therapeutic process, surgical treatment still plays a crucial role – it is always indicated in ovarian cancer patients, while its scope and technique depend on individual requirements and condition of women treated.

PL

Artykuł prezentuje najważniejsze elementy związane ze współczesnymi możliwościami leczenia operacyjnego kobiet z rakiem jajnika. Należy podkreślić, że najlepsze wyniki leczenia wiążą się z optymalną chirurgiczną cytoredukcją oraz chemioterapią uzupełniającą w oparciu o taksoidy i pochodne platyny. Pierwotne leczenie chirurgiczne obejmuje określenie stopnia zaawansowania klinicznego i usunięcie nowotworu w całości. Jeżeli nie jest to możliwe, na przykład ze względu na wysoki stopień zaawansowania choroby, jedynym możliwym zabiegiem pozostaje maksymalna cytoredukcja guza. Pomimo postępu w zakresie leczenia chirurgicznego i poprawy odpowiedzi na leczenie cytostatykami pierwszej linii niepowodzenia terapii skojarzonej w trakcie pierwszych 2 lat zdarzają się w około 40-50% przypadków. Skuteczność leczenia nawrotów choroby jest niska i zależy od odpowiedzi na pierwotne leczenie, czasu bez leczenia i stanu ogólnego chorej. W wyjątkowych przypadkach u pacjentek z rakiem jajnika można przeprowadzić zachowujące płodność leczenie oszczędzające. Przeprowadza się je w rzadkich sytuacjach klinicznych, w których guz jest umiejscowiony jednostronnie w stopniu FIGO IA lub IC, choroba dotyczy młodych kobiet, pragnących zajść w ciążę i pozostających pod ścisłą obserwacją pooperacyjną. Leczenie kobiet z rakiem jajnika pozostaje dziedziną, w której bardzo wiele można poprawić, i powinno być ciągłym wyzwaniem dla współczesnej nauki. Leczenie operacyjne w tym złożonym procesie terapeutycznym wciąż odgrywa podstawową rolę – jest zawsze wskazane u chorych z rakiem jajnika, a jego zakres i charakter zależą od indywidualnych warunków i stanu leczonych kobiet.

6

Leczenie systemowe guzów jajnika o granicznej złośliwości – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

63%

Świetlik A., Sobiczewski P., Kowalska M., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2015

|

vol. 13

|

issue 1

44-50

EN

In the classification of the World Health Organization from 1973, borderline tumors were classified as a separate group of epithelial ovarian tumors. The most important characteristics of such tumors include: the absence of destructive stromal invasion and a buildup of epithelial cells as well as moderate mitotic activity and nuclear atypia. Surgery, which can be fertility-sparing in younger women who plan pregnancy, is the basic treatment of borderline tumors. Adjuvant therapy is, however, a debatable issue. In selected cases, chemotherapy is implemented but treatment protocols are not uniform and vary in different centers. The indications for adjuvant treatment and the number of cycles are determined by the experience of an oncological center. Doubts usually concern patients with invasive implants and advanced forms of the disease. The aim of the paper was to present a rather special case of a 25-year-old patient with bilateral borderline ovarian tumors with invasive implants in the peritoneum and greater omentum. The patient underwent a sparing surgery, due to her decision to retain fertility, followed by chemotherapy. The patient has not presented any signs of relapse for two years. The article also presents a review of available literature on adjuvant treatment of borderline tumors and new recommendations of experts and oncological societies. Most of the studies indicate that systemic treatment is ineffective. In the case presented, however, a remission was achieved after six cycles of chemotherapy, which suggests the need for individualizing treatment in certain cases.

PL

W klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia z 1973 roku guzy o granicznej złośliwości wyodrębniono jako oddzielną grupę nabłonkowych nowotworów jajnika. Najważniejszymi cechami tych nowotworów są: przede wszystkim brak destrukcyjnego naciekania podścieliska, a także nawarstwianie komórek nabłonka oraz umiarkowana aktywność mitotyczna i atypia jądrowa. Podstawowym sposobem leczenia guzów granicznych jest chirurgia – u kobiet młodych, planujących ciążę może być oszczędzająca. Leczenie uzupełniające pozostaje przedmiotem dyskusji. W wybranych przypadkach stosuje się chemioterapię, chociaż protokoły leczenia nie są jednolite i różnią się w zależności od ośrodka. Wskazania do leczenia uzupełniającego i liczbę jego kursów determinuje doświadczenie ośrodka onkologicznego. Wątpliwości dotyczą głównie pacjentek z wszczepami inwazyjnymi i zaawansowaną postacią choroby. Celem pracy była prezentacja szczególnego przypadku 25-letniej kobiety z obustronnymi guzami granicznymi jajników oraz wszczepami inwazyjnymi w otrzewnej i sieci większej. Pacjentkę leczono chirurgicznie oszczędzająco, ze względu na chęć zachowania płodności, a następnie uzupełniająco chemioterapią. Czas obserwacji bez cech nawrotu wynosi dwa lata. W artykule dokonano analizy dostępnego piśmiennictwa na temat leczenia uzupełniającego w guzach granicznych oraz najnowszych zaleceń ekspertów i towarzystw onkologicznych. Większość badań wskazuje na brak skuteczności leczenia systemowego. W opisanym przypadku uzyskano jednak remisję choroby po sześciu cyklach chemioterapii, co sugeruje konieczność indywidualizacji leczenia w części przypadków.

Refine search results

Wyniki wycięcia olbrzymich torbieli śledziony

The negative impact of local recurrence on overall survival in adult patients with extremity localized osteosarcoma

The effect of oncological treatment in breast cancer patients on functional effi ciency of the upper limb and the principles of physiotherapeutic management

Współczesne możliwości oszczędzenia zdolności do rozrodu u kobiet leczonych z powodu nowotworów narządu rodnego

Rak jajnika – czy zawsze chirurgia?

Leczenie systemowe guzów jajnika o granicznej złośliwości – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa