Wstęp: Naczyniakowłókniak młodzieńczy to rzadko występujący guz niezłośliwy, wykazujący jednak agresję miejscową i prowadzący do obfitych krwawień z nosa. Cel: Celem niniejszej pracy jest przedstawienie 20-letnich doświadczeń w leczeniu endoskopowym tego guza.Materiał i metoda: Materiał obejmuje 71 chorych leczonych w latach 1985–2019 w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej w Poznaniu. U wspomnianych pacjentów stosowano albo dojście klasyczne od zewnątrz, albo dojście podwójne- -klasyczne z użyciem endoskopów, albo tylko dojście endoskopowe. W całej tej populacji operację od zewnątrz wykonano u 37 chorych, dojście podwójne zastosowano u 8, a endoskopowe u 26 chorych. Wyniki: Całkowitą resekcję guza uzyskano u 51 osób (72%). U pozostałych 20 (28%) stwierdzono guz przetrwały lub wznowę i wszystkich tych chorych poddano ponownej operacji. Wnioski: Dojście endoskopowe z użyciem różnych optyk i nawigacji daje możliwość usuwania nie tylko małych guzów, ale także tych znacznie bardziej zaawansowanych. Niezwykle ważna jest ocena przedoperacyjna badań obrazowych dla uniknięcia niecałkowitego usunięcia guza. Indywidualne opracowanie strategii operacyjnej, szeroki wachlarz optyk i różnych metod chirurgicznych ze wskazaniem na endoskopowe są gwarantem sukcesu terapeutycznego.
Ovarian carcinoma remains a serious clinical challenge. Five-year survival rates in patients with ovarian carcinoma reach merely 46%, while the rate of patients diagnosed with advanced ovarian carcinoma (stage III and IV according to the International Federation of Gynecology and Obstetrics) amounts to 70%. It is very important to establish the correct diagnosis, confirm it histopathologically, and plan treatment in patients suspected of having a malignant ovarian tumor. In the diagnostic process, one should assess whether complete cytoreduction is possible, as this is the only optimal therapy for patients. After surgery, patients usually receive chemotherapy, typically paclitaxel and carboplatin in 6 courses every 3 weeks. In certain cases, intravenous chemotherapy can be combined with intraperitoneal therapy. The latest studies have also shown benefits of adding antiangiogenic agents, such as bevacizumab, to chemotherapy. This modification is associated with prolonged recurrence-free survival by approximately 4 months. The most common complications of antiangiogenic therapy are proteinuria and hypertension. When it is not possible to perform primary cytoreductive surgery in advanced ovarian cancer patients, neoadjuvant chemotherapy, usually including paclitaxel and carboplatin, can be applied. Treatment outcomes are similar to those obtained in patients with suboptimal primary resection, whilst perioperative mortality is significantly lower. Debulking surgery can be reconsidered after 3 courses of chemotherapy. In patients using antiangiogenic agents, such as bevacizumab, it is important to maintain a 6-week drug-free interval before and after surgery, as this drug affects operative wound healing.
PL
Rak jajnika wciąż stanowi poważny problem kliniczny. Odsetek 5-letnich przeżyć w grupie pacjentek z rakiem jajnika sięga zaledwie 46%, a odsetek chorych z zaawansowanym rakiem jajnika (w III i IV stopniu według International Federation of Gynecology and Obstetrics) to aż 70%. U pacjentek z podejrzeniem złośliwego guza jajnika bardzo ważne są postawienie prawidłowej diagnozy, potwierdzenie rozpoznania w badaniu histopatologicznym i zaplanowanie leczenia. W procesie diagnostycznym należy ocenić, czy istnieje możliwość wykonania całkowitej cytoredukcji, gdyż jedynie takie leczenie jest optymalne dla pacjentki. Po leczeniu operacyjnym chora najczęściej otrzymuje chemioterapię według schematu paklitaksel i karboplatyna w 6 kursach co 3 tygodnie. W niektórych przypadkach możliwe jest łączenie chemioterapii dożylnej i dootrzewnowej. Najnowsze badania wykazały również korzyści płynące z dodawania leków antyangiogennych, takich jak bewacyzumab, do chemioterapii, co wiąże się z przedłużeniem przeżycia bez nawrotu choroby średnio o 4 miesiące. Najczęstszymi powikłaniami leczenia antyangiogennego okazały się białkomocz i nadciśnienie tętnicze. Gdy przeprowadzenie pierwotnej cytoredukcji u pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika jest niemożliwe, stosuje się chemioterapię neoadiuwantową, zazwyczaj według schematu paklitaksel i karboplatyna. Wyniki leczenia są podobne do tych uzyskiwanych w grupie chorych poddanych pierwotnej nieoptymalnej resekcji, natomiast umieralność okołooperacyjna jest znacząco mniejsza. Po 3 kursach terapii można rozważyć operację cytoredukcjną. W przypadku stosowania leków antyangiogennych ważne jest zachowanie 6-tygodniowego okresu bez podawania bewacyzumabu przed operacją i po niej – lek ma bowiem negatywny wpływ na gojenie się rany pooperacyjnej.
W niniejszej pracy przedstawiono wyniki leczenia 3 przypadków olbrzymich, niepasożytniczych torbieli śledziony u młodych osób. Zmiany manifestowały się dyskretnymi objawami: pobolewaniami w nadbrzuszu i zmianą obrysu brzucha. Rozpoznanie ustalono na podstawie USG i TK jamy brzusznej. W trakcie operacji udało się wyciąć torbiele z zaoszczędzeniem praktycznie całej śledziony, przy użyciu standardowych narzędzi: noża elektrycznego i noża koagulującego Liga-sure. We wszystkich przypadkach przebieg pooperacyjny był niepowikłany. W badaniu kontrolnym po 4–6 miesiącach wszyscy pacjenci byli zdrowi, a badanie TK nie wykazywało objawów wznowy. Przedstawione wyniki wskazują, że olbrzymie torbiele śledziony można stosunkowo bezpiecznie wycinać z zaoszczędzeniem samego narządu.
Fracture of the odontoid process is the most common type of cervical spine fracture in elderly patients (i.e. population over the age of 70 years), which can lead to disability or death. The therapeutic management depends on imaging findings and patient’s general condition. The authors present a case of a 71-year-old patient diagnosed with odontoid fracture based on cervical spine computed tomography, who received surgical treatment in the Department of Neurosurgery of the Regional Medical Centre in Opole. The problem of odontoid fractures in the elderly has been a subject of a comprehensive discussion.
PL
Złamanie zęba obrotnika to najczęściej występujący rodzaj złamania kręgosłupa szyjnego u starszych pacjentów (tj. u osób powyżej 70. roku życia) – możliwa przyczyna inwalidztwa bądź zgonu. W zależności od wyniku badania obrazowego oraz stanu ogólnego chorego ustalane jest dalsze postępowanie terapeutyczne. Autorzy przedstawiają przypadek 71-letniego pacjenta z rozpoznanym w tomografii komputerowej kręgosłupa szyjnego złamaniem zęba obrotnika, leczonego operacyjnie w ramach Oddziału Neurochirurgii Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu. Problematyka złamania zęba obrotnika u ludzi starszych została przybliżona w obszernym omówieniu.
Introduction: Somatotropinoma is a pituitary adenoma that excessively secretes the growth hormone and gives the symptoms of acromegaly in adults. The laboratory diagnosis is based on the value of the growth hormone (GH) after the oral glucose tolerance test (OGTT) and on the concentration of insulin-like growth factor 1 (IGF-1). The first line treatment is the surgical removal of the tumour. Both adenoma growth within the sella turcica and the surgery can lead to the damage of the pituitary gland and to the disorders of its secretory function. For this reason, in each patient after the tumour removal laboratory tests evaluating the effectiveness of the treatment and also the hormonal function of the pituitary gland are performed. Therefore, the objective of our study was to evaluate the secretory function of the pituitary gland in patients after somatotropinoma surgery. Material and methods: The study group consisted of 40 patients (27 women and 13 men) after somatotropinoma surgery – four patients with reoperation and nine patients with radiotherapy as complementary treatment. The values of GH in OGTT test and IGF-1 level were analyzed as well as the concentrations of other pituitary and adequate peripheral glands hormones. Results: The successful surgical treatment of acromegaly – the normalization of concentrations of GH and IGF–1 was noted mainly with macroadenoma (15/20). Hypopituitarism was observed in 18 patients (mainly plurihormonal – 14/18) and concerned each person after the reoperation, and most patients after radiotherapy. Nearly all (17/18) patients with pituitary hormone deficiency had macroadenoma diagnosed. Conclusion: The surgical treatment of somatotropinoma leads to the cure of acromegaly not in all patients. After removing of adenoma, hypopituitarism is often observed, mainly plurihormonal, and the risk of its occurrence increases in patients re-operated and / or after radiotherapy.
PL
Wstęp: Somatotropinoma to gruczolak przysadki nadmiernie wydzielający hormon wzrostu, który u osób dorosłych prowadzi do rozwoju akromegalii. W diagnostyce laboratoryjnej kluczowe znaczenie mają wartości hormonu wzrostu (GH) w doustnym teście obciążenia glukozą (OGTT) oraz stężenie insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF–1). Zasadniczą metodą leczenia akromegalii jest chirurgiczne usunięcie guza. Zarówno rozrost gruczolaka wewnątrz siodła tureckiego, jak i sam zabieg chirurgiczny może powodować uszkodzenie przysadki oraz zaburzenia jej funkcji wydzielniczej i dlatego u każdego pacjenta po usunięciu guza wykonuje się badania laboratoryjne oceniające nie tylko skuteczność leczenia akromegalii, ale także czynność hormonalną całej przysadki. W związku z tym, celem naszej pracy była ocena funkcji wydzielniczej przysadki u pacjentów operowanych z powodu somatotropinoma. Materiały i metody: Do badania zakwalifikowano 40 osób (27 kobiet i 13 mężczyzn) poddanych operacji guza somatotropowego przysadki, w tym u czterech z nich przeprowadzono reoperację, a u dziewięciu pacjentów zastosowano uzupełniającą radioterapię. Analizie poddano wyniki oznaczeń GH w OGTT oraz IGF–1, a także stężenia pozostałych hormonów przysadkowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Skuteczne leczenie operacyjne akromegalii – normalizację stężeń GH i IFG–1, odnotowano u połowy pacjentów, w większości z makrogruczolakiem (15/20). Pooperacyjną niedoczynność przysadki stwierdzono u 18 osób (głównie wielohormonalną – 14/18). Dotyczyła ona każdej osoby po reoperacji i większości chorych po radioterapii. U prawie wszystkich (17/18) pacjentów z niedoczynnością przysadki, w badaniu obrazowym zdiagnozowano makrogruczolaka. Wnioski: Leczenie operacyjne somatotropinoma nie u wszystkich chorych doprowadza do wyleczenia akromegalii. Po usunięciu gruczolaka dość często dochodzi do niedoczynności przysadki, przeważnie o charakterze wielo– hormonalnym, a ryzyko jej wystąpienia wzrasta u osób reoperowanych i/lub poddanych radioterapii.
Introduction: The first–line treatment of prolactinoma is pharmacotherapy with dopamine agonists. Surgery is performed rarely – if pharmacological treatment is ineffective (lack of normalization of blood prolactin (PRL) level and/or tumor reduction) and/or the patient does not tolerate the medication. The aim of our study was to assess the hormonal function of the pituitary in patients operated for prolactinoma. We analyzed both the efficacy of the treatment and the occurrence of hypopituitarism after surgery. Material and methods: The study group consisted of 26 patients after macroprolactinoma surgery hospitalized in the Department of Endocrinology, Chair of Endocrinology, Medical University of Lodz. The biochemical criterion of cure was the normalization of serum PRL concentration, measured in the morning, in a fasting state. The hormonal function of the pituitary was assessed on the basis of the levels of tropic hormones and adequate peripheral glands hormones. Results: The normalization of PRL concentration was achieved in 19 patients – in two after the surgery and in 17 as a result of post–operative therapy with dopamine agonists. Moreover, in 13/19 patients the imaging study showed the incomplete removal of adenoma, and in 14 patients hypopituitarism occurred. In seven patients, despite continued treatment with dopamine agonists after the surgery, PRL concentration still exceeded the reference values. Four of them had hypopituitarism. Conclusions: Treatment of macroprolactinoma remains a serious therapeutic problem because surgery in many cases does not lead to the removal of the entire tumor mass and quite often causes hypopituitarism. However, the use of postoperative medication with dopamine agonists significantly increases the chance of the normalization of PRL blood concentration and is necessary in majority of patients with macroprolactinoma.
PL
Wstęp: Leczeniem z wyboru prolactinoma jest farmakoterapia z zastosowaniem agonistów receptorów dopaminergicznych. Zabieg chirurgiczny wykonuje się dość rzadko – w przypadku braku skuteczności leczenia farmakologicznego (normalizacji stężenia prolaktyny (ang. prolactin – PRL) i/lub zmniejszenia masy nowotworu) i/lub złej tolerancji leków. Celem naszej pracy była ocena czynności hormonalnej przysadki u chorych operowanych z powodu prolactinoma. Analizie poddano zarówno skuteczność leczenia, jak i wystąpienie po zabiegu niedoczynności przysadki. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 26 pacjentów po operacji macroprolactinoma hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Katedry Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Za biochemiczne kryterium wyleczenia przyjęto normalizację stężenia PRL w surowicy krwi oznaczonej na czczo w godzinach porannych. Czynność wydzielniczą przysadki oceniono na podstawie stężeń hormonów tropowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Normalizację stężenia PRL uzyskano u 19 pacjentów – w tym u dwóch po samej operacji, a u 17 dodatkowo w wyniku pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy. Ponadto u 13/19 osób w badaniu obrazowym stwierdzono niecałkowite usunięcie gruczolaka, a u 14 chorych odnotowano niedoczynność przysadki. U siedmiu pacjentów, mimo kontynuacji leczenia agonistami dopaminy po operacji, stężenie PRL nadal przekraczało granice wartości referencyjnych. U czterech z nich stwierdzono niedoczynność przysadki. Wnioski: Leczenie makrogruczolaków prolaktynowych przysadki stanowi nadal poważny problem terapeutyczny, bowiem zabieg chirurgiczny w wielu przypadkach nie pozwala na usunięcie całej masy nowotworu i dość często powoduje niedoczynność przysadki. Jednakże, zastosowanie pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy znacznie zwiększa szansę na normalizację stężenia PRL we krwi i jest niezbędne u większości pacjentów z macroprolactinoma.
Wrodzone zwichnięcie stawu kolanowego jest rzadką deformacją o nieznanej etiologii. Leczenie tej wady rozwojowej zależy od stopnia jej zaawansowania i obejmuje zarówno podejście zachowawcze, jak i zabiegi chirurgiczne. Celem pracy jest ocena wyników leczenia pacjenta z wrodzonym zwichnięciem kolana prawego i innymi licznymi nieprawidłowościami narządu ruchu oraz podejrzeniem zespołu Aperta. W latach 2005–2019 pacjent z wrodzonym zwichnięciem stawu kolanowego był leczony chirurgicznie w dwóch ośrodkach ortopedycznych. Autorzy przeprowadzili analizę retrospektywną dostępnych danych z archiwów szpitalnych. Pacjent zgłosił się po raz pierwszy do autorów pracy w wieku 9 miesięcy. W badaniach obrazowych stwierdzono całkowite zwichnięcie kolana prawego, typ III wg Leveufa oraz deformację końsko-szpotawą stóp z brakiem strzałek w obrębie obu goleni. Celem etapowego leczenia operacyjnego było umożliwienie choremu samodzielne poruszanie się: w pierwszym etapie przeprowadzono repozycję wrodzonego zwichnięcia stawu kolanowego prawego wg Curtisa i Fishera. Kolejnym etapem było leczenie operacyjne stóp – najpierw lewa, potem prawa. W wieku 5 lat chory podczas badania kontrolnego był bardzo aktywny – samodzielnie chodził, biegał, z prawidłowym ustawieniem stóp. W ciągu kolejnego roku zaobserwowano stopniowe narastanie zaburzeń rotacyjnych w obrębie obydwu podudzi. W 6. roku życia wykonano osteotomie derotacyjne obu kości piszczelowych. Następnie w 12. roku życia z powodu pojawienia się zaburzeń kątowych wielopłaszczyznowych wykonano w obrębie lewej kończyny dolnej zablokowanie chrząstki wzrostowej dystalnej kości piszczelowej od przodu płytką 8-plate oraz w obrębie prawej kończyny dolnej zablokowanie chrząstki wzrostowej kości piszczelowej w części bliższej od przodu dwoma płytkami 8-plate. Płytki z kości piszczelowej lewej usunięto w 14. roku życia. Ostatnie badanie kontrolne miało miejsce w 14. roku życia chorego: był w 100% sprawny fizycznie i mógł samodzielnie chodzić. Wielokrotne operacje, w tym leczenie wrodzonych zwichnięć stawu kolanowego, mogą przynieść dobry efekt funkcjonalny w złożonych deformacjach kończyn dolnych.
EN
Congenital dislocation of the knee is a rare deformity, with an unknown etiology. The treatment of this malformation depends on its extensiveness and applies both conservative approach and surgical procedures. The aim of this study is to evaluate treatment outcomes obtained in the patient with congenital dislocation of the right knee and other multiple abnormalities of the motor system as well as the suspicion of Apert syndrome. Between 2005 and 2019, patient with congenital knee dislocation was treated surgically in two medical centers. Authors performed a retrospective analysis of available data from medical archives. The patient first presented to the authors of this study at the age of nine months. Imaging diagnostics revealed complete luxation of the right knee, grade III according to Leveuf and club feet with no fibula bones in the lower legs. The objective of the multi-stage surgical treatment was to enable the patient to walk. Stage one involved a reposition of the congenital right knee dislocation following the Curtis and Fisher technique. The next stage involved a foot surgery – first the left one and then the right. At the age of 5, during the follow-up, the patient was very active: he kept walking, running and jumping and both his feet were in the right position. However, in the following year, a gradual increase of rotation disorders was observed in both lower legs. When the child was 6 years, he underwent derotation osteotomies in both tibia bones. Next, at the age of 12, he underwent anterior femoral hemiepiphysiodesis around right knee with two 8-plates. Plates were removed when he was 14. The last follow-up took place when the patient was 14. The patient is 100% able-bodied and can walk on his own. To sum up, patients with congenital knee dislocation make up a highly complex group that requires multidisciplinary care and frequently also multistage treatment.
The anatomical structure of urogenital system contributes to high risk of mechanical injuries. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work. The authors present the medical and surgical treatment after renal injuries. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The most of renal injuries involves the medical treatment. However, it is often needed the surgical intervention. The indications for surgical treatment are haemodynamic instability, necessity of surgical verification of concomitant injuries, expanding or throbbing perirenal haematoma confirmed in laparotomy, grade 5 injury. The patients with the serious renal injury should undertake necessary medical examinations to determine a range of injury and to undertake the appropriate treatment. Furthermore, the longterm medical controls are recommended. The contemporary treatment’s approaches, especially AAST scale, are going to medical treatment of blunt renal injuries. The injuries of 1–3 grade are usually treated conservatively and in case of grade 4 and 5, a surgical procedure is needed. Conservative treatment of grade 1–3 injuries does not relate to a risk of late complications. The renal-vascular injuries of 5 grade are treated as an absolute indication for exploratory surgery.
PL
Budowa anatomiczna układu moczowo-płciowego naraża go na liczne urazy mechaniczne. Grupę szczególnie wysokiego ryzyka stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy. Autorzy omawiają postępowanie zachowawcze i operacyjne po urazach nerek. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Choć w przeważającej liczbie przypadków urazy nerek są leczone zachowawczo, dość często konieczna jest interwencja chirurgiczna. Wskazaniami do leczenia operacyjnego są: hemodynamiczna niestabilność, konieczność weryfikacji operacyjnej urazów towarzyszących, powiększający się lub pulsujący okołonerkowy krwiak stwierdzony podczas laparotomii, V stopień urazu. Pacjenci z poważnym urazem nerki powinni być poddawani niezbędnym badaniom kontrolnym w celu określenia zakresu urazu i wprowadzenia stosownego leczenia. Ponadto zaleca się im podjęcie kontroli długoterminowych. Współczesne algorytmy postępowania, zwłaszcza skala AAST, preferują zachowawcze leczenie tępych urazów nerek. Urazy I–III stopnia leczone są zwykle zachowawczo, w przypadku urazów IV i V stopnia wymagana jest eksploracja chirurgiczna. Leczenie zachowawcze urazów I–III stopnia nie niesie ze sobą ryzyka późnych powikłań. Urazy nerkowo-naczyniowe V stopnia są traktowane jako absolutne wskazanie do leczenia chirurgicznego.
The paper presents key aspects associated with modern approach to surgical treatment of women with ovarian cancer. It should be emphasized that the best treatment outcomes depend on optimal surgical resection and adjuvant chemotherapy based on taxanes and platinum derivatives. Primary surgical treatment includes determination of clinical stage and total excision of the tumor. If this is impossible, e.g. due to far-advanced disease, the only viable option is maximal cytoreduction. In spite of significant progress in surgical techniques and improved response to first-line chemotherapy, failure of combined treatment over the first 2 years are seen in about 40-50% of the cases. Effectiveness of treatment of recurrent disease is poor and depends on response to first-line treatment, treatment-free survival and patient’s general condition. In exceptional situations, ovarian cancer patients may undergo fertility-preserving sparing procedures. This may be an option with unilateral tumor at FIGO stage IA and IC, patient is young, plans pregnancy and willing to accept close postoperative surveillance. Treatment of ovarian cancer is an area with a tremendous potential for improvement and should remain an ongoing challenge for modern science. In such a complex therapeutic process, surgical treatment still plays a crucial role – it is always indicated in ovarian cancer patients, while its scope and technique depend on individual requirements and condition of women treated.
PL
Artykuł prezentuje najważniejsze elementy związane ze współczesnymi możliwościami leczenia operacyjnego kobiet z rakiem jajnika. Należy podkreślić, że najlepsze wyniki leczenia wiążą się z optymalną chirurgiczną cytoredukcją oraz chemioterapią uzupełniającą w oparciu o taksoidy i pochodne platyny. Pierwotne leczenie chirurgiczne obejmuje określenie stopnia zaawansowania klinicznego i usunięcie nowotworu w całości. Jeżeli nie jest to możliwe, na przykład ze względu na wysoki stopień zaawansowania choroby, jedynym możliwym zabiegiem pozostaje maksymalna cytoredukcja guza. Pomimo postępu w zakresie leczenia chirurgicznego i poprawy odpowiedzi na leczenie cytostatykami pierwszej linii niepowodzenia terapii skojarzonej w trakcie pierwszych 2 lat zdarzają się w około 40-50% przypadków. Skuteczność leczenia nawrotów choroby jest niska i zależy od odpowiedzi na pierwotne leczenie, czasu bez leczenia i stanu ogólnego chorej. W wyjątkowych przypadkach u pacjentek z rakiem jajnika można przeprowadzić zachowujące płodność leczenie oszczędzające. Przeprowadza się je w rzadkich sytuacjach klinicznych, w których guz jest umiejscowiony jednostronnie w stopniu FIGO IA lub IC, choroba dotyczy młodych kobiet, pragnących zajść w ciążę i pozostających pod ścisłą obserwacją pooperacyjną. Leczenie kobiet z rakiem jajnika pozostaje dziedziną, w której bardzo wiele można poprawić, i powinno być ciągłym wyzwaniem dla współczesnej nauki. Leczenie operacyjne w tym złożonym procesie terapeutycznym wciąż odgrywa podstawową rolę – jest zawsze wskazane u chorych z rakiem jajnika, a jego zakres i charakter zależą od indywidualnych warunków i stanu leczonych kobiet.
Nausea and vomiting are symptoms occurring in 70% of patients treated for late-stage cancer, exerting a tremendous impact on their quality of life and everyday activity. Severity of nausea and vomiting depends on the following factors: type and dose of cytostatic agent, treatment protocol and way of administration, as well as on the patient’s age, gender and alcohol abuse. Novel antiemetic drugs include EMEND, containing aprepitant as active substance. It acts by blocking neurokinin 1 receptor (NK1). In vivo, NK1 receptor is activated by binding substance P, which results in feeling of nausea and vomiting. EMEND blocks this reaction by preventing binding of substance P to the NK1 receptor. Furthermore, this agent does not show any affinity to serotonin-, dopamine- or corticosteroid-associated receptors. In spite of a noticeable progress in cancer chemotherapy, no worthwhile improvement has been obtained in the treatment of nausea and vomiting – well known adverse effects of cytostatics, considerably compromising the patients’ quality of life. Therefore, in 2009, representatives of two scientific societies – the European Society for Medical Oncology (ESMO) and the Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – have met in Perugia, Italy, in order to develop a consensus concerning preventive and therapeutic management in this group of patients. This meeting has produced recommendations for prevention and treatment of chemotherapy-associated nausea and vomiting. These guidelines, depending on goal of prevention, are presented in the paper.
PL
Nudności i wymioty to objawy występujące u 70% leczonych pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, mające ogromny wpływ na ich jakość życia i codzienną aktywność. Nasilenie nudności i wymiotów zależy od następujących czynników: rodzaju chemioterapeutyku, dawki leku, programu leczenia oraz drogi podania leku, a także od wieku, płci, nadużywania alkoholu. Do nowych leków przeciwwymiotnych należy EMEND, którego substancją czynną jest aprepitant. Charakteryzuje się on działaniem antagonistycznym do receptora neurokininy 1 (NK1). In vivo receptor NK1 jest pobudzany przez połączenie z substancją P i to związanie powoduje wystąpienie uczucia nudności oraz wymioty. EMEND, wykazując działanie blokujące tę reakcję, uniemożliwia przyłączenie się substancji P do receptora NK1. Jednocześnie aprepitant nie wykazuje powinowactwa do receptora serotoninowego, dopaminowego ani dla kortykosteroidów. Pomimo ogromnego rozwoju w zakresie leczenia chemioterapeutycznego chorych na nowotwory złośliwe nie dokonał się znaczny postęp w zakresie leczenia nudności i wymiotów – objawów niepożądanych leczenia cytostatykami istotnie obniżających jakość życia pacjentów. Z tego względu w roku 2009 przedstawiciele dwóch towarzystw naukowych – European Society for Medical Oncology (ESMO) oraz Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – spotkali się w Perugii w celu wypracowania konsensusu w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. W trakcie spotkania doprowadzono do przedstawienia zaleceń w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. Zalecenia te w zależności od celu profilaktyki przedstawiono w poniższym tekście.
Objectives: The aim of the study was to evaluate the effectiveness of applied rehabilitation program and compare sensation levels with functional possibilities of the operated hand in a group of patients after surgery due to carpal tunnel syndrome. Material and methods: Fourty patients who underwent rehabilitation were admitted to the hand rehabilitation centre after surgical release of the median nerve within the carpal tunnel. Fifty hands were treated and evaluated. The rehabilitation program was established on an individual basis for each patient and included patient’s education, home exercises and physiotherapy treatment in outpatient centers. Skin sensation of the hands was evaluated by static two-point discrimination test. Based on this examination, sensibility indices for the median and ulnar nerves were calculated. Final results were compared to the Alderson-McGall Hand Function Questionnaire for Patients with Carpal Tunnel Syndrome.Results: After rehabilitation, skin sensation in the area of the median nerve improved, as measured by the sensibility index. Improvement was observed for most of the evaluated functions of the rehabilitated hands, while a different degree of improvement was noted. Sensibility index showed weak correlation with functional status and was observed only for some functions. Conclusion: In patients operated because of carpal tunnel syndrome, improvement in skin sensibility and functional abilities are observed in the operated hands after a rehabilitation program involving education, home exercises and outpatient sessions.
Vesicoureteral reflux (VUR) is the phenomenon of retrograde urine flow from the bladder towards the kidney. The term is in use from the end of XIX century, nevertheless reasons of its formation and treatment modalities are still discussed. We still do not have treatment standard as well. Aggressive methods are nowadays less popular and we can find in the literature opinions about lack of advantage from VUR surgical treatment. What’s more some authors have doubts if we should use any treatment at all. The aim of the study is retrospective analysis of results of three treatment methods in grade III-V VUR in terms of reflux disappearance. We analysed 68 children treated in our centre between 2005-2008. Three methods are compared: conservative by which we mean antibiotic prophylaxis, endoscopic and open surgery. Forty patients were treated conservatively, 16 by endoscopic injection and 12 by open surgery. At the beginning of treatment and at the end of observation period all children had correct renal function and normal blood pressure. Mean observation time was 18 months. Improvement, by which we understand VUR disappearance or reducing it to I grade, we do not observed in 14% of conservatively treated and 8% of endoscopic treated patients. In all children treated by open surgery improvement was achieved. Although the differences are statistically significant, it is worth of notice that there were so many conservatively treated children, in which improvement of VUR was obtained.
PL
Termin odpływ pęcherzowo-moczowodowy (OPM) oznacza zjawisko cofania się moczu z pęcherza do moczowodu. Mimo że pojęcia OPM używa się od końca XIX wieku, nadal dyskutuje się nad przyczyną powstania tego zjawiska oraz najwłaściwszymi metodami leczenia. Do tej pory nie został opracowany standard postępowania. Agresywne niegdyś podejście do leczenia ulega zmianie i ostatnio pojawiły się w piśmiennictwie głosy na temat braku korzyści stosowania metod zabiegowych. Co więcej, dyskutuje się nawet nad tym, czy warto wdrażać jakiekolwiek postępowanie. Celem pracy jest retrospektywna analiza wpływu metody postępowania na ustępowanie odpływów pęcherzowo-moczowodowych III-V stopnia u leczonych w naszym ośrodku dzieci. Analiza obejmuje 68 pacjentów pozostających pod opieką ośrodka w latach 2005-2008. Porównywane są trzy metody leczenia: operacyjne, endoskopowe oraz postępowanie zachowawcze, przez które rozumiano stosowanie profilaktyki przeciwbakteryjnej dla utrzymania jałowości moczu. Do leczenia zachowawczego zakwalifikowano 40, do leczenia endoskopowego 16, a do leczenia operacyjnego 12 dzieci. W momencie zakwalifikowania do leczenia i w końcowym okresie obserwacji wszyscy badani mieli prawidłową czynność nerek i prawidłowe ciśnienie tętnicze. Średni okres obserwacji wynosił 18 miesięcy. Poprawy, przez którą rozumiano ustąpienie lub zmniejszenie stopnia odpływu do I, nie uzyskano u 14% pacjentów leczonych zachowawczo i 8% leczonych endoskopowo. Obserwowano ją natomiast u wszystkich leczonych operacyjnie. Chociaż różnice te są statystycznie znamienne, zwraca uwagę duża liczba dzieci z wysokim stopniem odpływu, u których poprawa nastąpiła bez interwencji zabiegowej.
Leczenie operacyjne złamań patologicznych i zagrażających złamań kości długich oraz wczesna rehabilitacja zmniejszają dolegliwości bólowe, poprawiają komfort życia i umożliwiają wykonywanie codziennych czynności. Przedstawiono przypadek pacjenta ze złamaniem patologicznym kości ramiennej na skutek choroby nowotworowej. U pacjenta wykonano zespolenie operacyjne złamania i rozpoczęto rehabilitację, którą kontynuowano w warunkach domowych.
EN
Surgical treatment of pathological fractures and impending long bone fractures as well as early rehabilitation reduce pain, improve life comfort and enable everyday activities. The study showed a case of a patient with a pathological fracture of the humerus due to cancer. The patient underwent surgical ostheosyntesis of the fracture followed by rehabilitation which was continued when the patient returned home.
Introduction: Damage to the tendon of the flexor pollicis longus (FPL) is a very frequent sequel of injuries in the region of the thumb. The mechanism of injuries can be very different; most often, these are cuts by sharp tools. Damage to other tissues frequently accompanies these injuries. In such cases, surgical junction of a lesioned tendon is the treatment of choice followed by specialistic rehabilitation.Aim of paper: The aim of this study is to present a therapy program and the results of rehabilitation treatment in patients after surgical FPL junction.Material and methods: The study involved patients with damage to FPL tendon, who were treated in the Malopolskie Hand Rehabilitation Centre of the L. Rydygier Hospital in Krakow. The investigation method included physiotherapeutic diagnostic studies comprising measurements of the range of movements, dynamometric measurements of muscle strength, examination of sensation and the NHP test of manipulative capacity. For the assessment of hand function, Swanson’s methodology was applied.Results: Based on twice repeated assessments (at the beginning and at the end of rehabilitation) and their analysis, effectiveness and correctness of applied rehabilitation program were confirmed. Conclusions: Surgical treatment FPL damage requires the immediate introduction of rehabilitation. A broad selection of resources and physiotherapeutic methods applied during such therapy increase the effectiveness of treatment.
Worldwide, cervical cancer is the second most common genital malignancy in the females. Estimated number of women affected therewith reaches 1.4 million. In Poland, cervical cancer is the fourth most common cancer, preceded by breast cancer, lung cancer and endometrial cancer, and the fifth most common cause of cancer-related mortality. Cervical cancer usually affects women aged 45-59. Current standards of treatment of cervical cancer include surgery (still the basic modality at stages 0, IA, IB and IIA), radiotherapy, chemotherapy and radiochemotherapy, which are implemented at stages IB-IVB. Surgical treatment of cervical cancer patients is classified as follows: primary treatment, treatment of coexisting genital conditions prior to planned radiochemotherapy, treatment of recurrent cervical cancer and palliative treatment. Low efficacy of radiotherapy and chemotherapy as the sole treatment modalities in cervical cancer resulted in increased interest in radiochemotherapy, i.e. a technique combining radiation with cytotoxic drugs. Randomized trials revealed an improvement of 3-years’ survival by 10-18% and the drug used most often was cisplatin administered alone or combined with a 96-hours’ infusion of fluorouracil. Cervical cancer is currently considered one of the tumors, where multimodal treatment is a therapeutic standard.
PL
W skali świata rak szyjki macicy jest drugim co do częstości występowania nowotworem narządów płciowych u kobiet. Szacuje się, że liczba kobiet chorych na raka szyjki macicy na świecie sięga 1,4 miliona. W Polsce rak szyjki macicy zajmuje czwarte miejsce – po raku sutka, płuc i endometrium – oraz piąte miejsce jako przyczyna zgonów wśród kobiet z powodu nowotworów złośliwych. Rak szyjki macicy najczęściej rozwija się u kobiet pomiędzy 45. a 59. rokiem życia. Współczesne standardy leczenia raka szyjki macicy obejmują: leczenie chirurgiczne, które wciąż jest podstawą w stopniu 0, IA, IB, IIA, radioterapię, chemioterapię oraz radiochemioterapię, które stosuje się w stopniach od IB do IVB. Leczenie chirurgiczne u chorych z rakiem szyjki macicy dzieli się na następujące typy: leczenie pierwotne, leczenie współistniejących patologii narządów płciowych przed planowaną radiochemioterapią, leczenie nawrotów raka szyjki macicy i leczenie paliatywne. Niska skuteczność radioterapii i chemioterapii stosowanych samodzielnie w raku szyjki macicy spowodowała wzrost zainteresowania radiochemioterapią, czyli metodą łączącą leczenie promieniami i lekami cytotoksycznymi. W badaniach randomizowanych stwierdzono poprawę 3-letniego przeżycia o 10-18%, a lekiem najczęściej stosowanym jest cisplatyna podawana oddzielnie lub w skojarzeniu z 96-godzinnym wlewem fluorouracylu. Rak szyjki macicy należy obecnie do nowotworów, w których leczenie skojarzone stanowi standard terapeutyczny.
Surgical treatment still remains the cornerstone of treatment of vulvar cancer. Several large-scale studies indicate that prognosis in vulvar cancer patients depends on depth of infiltration and invasion of regional inguinal-femoral lymph nodes. Due to considerable radicality of surgical procedures in vulvar cancer, women undergoing such procedures experience early and delayed complications, resulting in prolonged hospital stay and psychosexual alterations, stemming from the sense of mutilation. For the past few years, we are witnessing attempts at limiting the extent of surgical resection. Introduction of the concept of sentinel node in the treatment of vulvar cancer to oncologic gynecology will hopefully contribute to reduction of extent of surgical procedures in the future, i.e. refrain from inguinal-femoral lymphadenectomy, as metastatic lesions are not universally present in this part of the lymphatic system. The paper presents techniques enabling identification of a sentinel node. Based on quoted papers reporting on two multicenter studies encompassing patients with vulvar cancer, in a selected group of patients with negative sentinel node, departure from inguinal-femoral lymphadenectomy is justified. Contrariwise, detection of tumor cells in sentinel nodes warrants radical excision of regional inguinal-femoral lymphatic system, independent of the size of metastatic lesions (micro- or macroscopic). To date, departure from inguinal-femoral lymphadenectomy in vulvar cancer is permissible only if stromal invasion does not exceed 1 mm and tumor diameter is less than 2 cm (FIGO IA1, T1AN0M0).
PL
W leczeniu raka sromu niezmiennie obowiązuje zasada operacyjnego postępowania. Na podstawie bogatej literatury autorzy wykazali, że rokowanie u chorych na raka sromu uzależnione jest od głębokości inwazji, a także od zajęcia regionalnych węzłów pachwinowo-udowych. Z uwagi na dużą radykalność zabiegów operacyjnych w raku sromu u operowanych kobiet występują wczesne i późne powikłania, które są powodem długiej hospitalizacji, jak również zmian psychoseksualnych czy poczucia okaleczenia. W ostatnich latach zaczęto poszukiwać sposobów ograniczenia radykalności w postępowaniu operacyjnym. Wprowadzenie do ginekologii onkologicznej koncepcji węzła wartownika w leczeniu raka sromu daje nadzieję, że w przyszłości będzie można ograniczyć rozległość zabiegu operacyjnego, czyli zrezygnować z limfadenektomii pachwinowo-udowej, gdyż w tym regionie układu limfatycznego nie zawsze występują zmiany przerzutowe. W pracy przedstawiono sposoby identyfikacji węzła wartownika. Na podstawie cytowanej literatury omawiającej dwa wieloośrodkowe badania obejmujące chore na raka sromu wykazano, że w wybranej grupie pacjentek przy negatywnym węźle wartowniczym można odstąpić od usuwania węzłów pachwinowo-udowych. Z kolei przy stwierdzeniu obecności przerzutów nowotworowych w węzłach wartowniczych obowiązuje zasada usuwania regionalnego układu limfatycznego pachwinowo-udowego bez względu na wielkość zmian przerzutowych (mikro- czy makroskopowych). Jak dotąd odstąpienie od usuwania węzłów chłonnych pachwinowo-udowych w raku sromu możliwe jest przy inwazji podścieliska poniżej 1 mm i wielkości guza mniejszej lub równej 2 cm (FIGO IA1, T1AN0M0).
Background. Damage to peripheral pectoralis major muscle tendon is a rare type of musculoskeletal system injury. So far two cases of the simultaneous, bilateral and total rupture of pectoralis major tendon have been noted. Material and methods. Based on the description of the 31 year old body builder’s case, the authors present the methods of diagnosing and treatment of such injuries. Results. After the clinical assessment and additional tests (x-ray, ultrasound), the patient was qualified for surgical reconstruction of distal pectoralis major tendon. The surgery was performed using titanium anchors. After postoperative rehab and a three month period the patient returned to strength training. Conclusions. The increased popularity of body building using high loads has resulted in a higher prevalence of attachment injuries in such muscles as pectoralis major. So far, however, the reference sources lack case reports on simultaneous bilateral peripheral rupture of pectoralis major tendon and its surgical correction. In the reported case, the initial diagnosis revealed a typical muscle function asymmetry and a typical change in picture of the thorax. The surgical procedure was in this case the treatment of choice.
PL
Wstęp. Uszkodzenie obwodowych przyczepów mięśnia piersiowego większego jest rzadkim urazem narządu ruchu. Dotychczas opisano dwa przypadki jednoczasowego, obustronnego całkowitego oderwania tych przyczepów. Materiał i metody. Autorzy, na podstawie opisu przypadku 31-letniego kulturysty, przedstawili sposoby rozpoznawania i leczenia takiego urazu. Wyniki. Pacjent po badaniu klinicznym oraz badaniach dodatkowych (RTG, USG), zakwalifikowany został do operacyjnej rekonstrukcji przyczepów dalszych mięśni piersiowych większych. Zabieg przeprowadzono przy użyciu kotwic tytanowych. Po operacji przeszedł program rehabilitacyjny, po 3 miesiącach zezwolono na powrót do treningu siłowego. Wnioski. Wzrost popularności kulturystki oraz stosowanie dużych obciążeń powoduje zwiększenie częstotliwości uszkodzeń przyczepów takich mięśni, jak piersiowy większy. Jak dotąd jednak w piśmiennictwie polskim brak jest opisanego przypadku obustronnego jednoczasowego uszkodzenia obwodowego mięśni piersiowych większych leczonego operacyjnie. Przy wstępnej diagnozie opisywanego pacjenta charakterystyczny był brak asymetrii – odnośnie funkcji mięśnia i typowej zmiany wyglądu klatki piersiowej. Postępowanie operacyjne było w tym przypadku rozwiązaniem preferowanym.
Introduction. Multiplane axial deformities, leg length discrepancy and body disproportion are most common deformities in skeletal dysplasias patients. All of these pathologies are good indication for external Þ xation treatment with use both monolateral and circular frames. Aim of the study is to analyze results of bone deformities treatment with external fixation in patients with bone dysplasias. Material and methods. Material consists of 25 patients with different types of bone dysplasias (Ollier disease - 10, Blount disease - 7, vitamin-D resistant rickets - 2, Elis van Creveld syndrome - 2 and other - 4). Total number of 45 bone segments were treated (30 tibias, 15 femurs). Age at the beginning of treatment ranged from 7 to 20 years (mean 13,5). The main indication for treatment was axial deformity in 39 segments and LLD in 31. Mean value of deformity was 18° ranged from 8 to 43. In 6 patients short stature was additional indication for surgical treatment. Follow up ranged from 6 months to 10 years (mean 4 years, 8 months). All patients were divided into two groups according to etiology: 1. - Ollier disease, 2. other bone dysplasias. Results. Complete axial correction was achieved in all treated segments. In segments with shortening mean 5,4cm lengthening was achieved (ranged from 3 to 9). Lengthening index ranged from 1,0 to 2,2 cm/month (mean 1,43) and was statistically different in groups: 1. - 1,28 and 2. - 1,68 month/cm. Conclusions. Ilizarov distraction method is save and effective treatment of deformity correction in bone dysplasias with low rate of complications. It allows simultaneous multilevel corrections. In Ollier patients healing index is lower than in other types of bone dysplasias.
Aim of paper: Analysis of clinical material included 116 patients with vulvar cancer treated at the Cracow Division of the Centre of Oncology since 1990 thru 2003, aiming at assessment of treatment outcome and determination of prognostic factors. Material and methods: The patients’ mean age was 67 years. Microscopic study revealed highly differentiated tumour in 34.5%, medium differentiated tumour in 37.1% and non-differentiated tumour in 28.4%. In 57.7% of patients, inguinal lymph nodes were clinically unaffected, while 42.3% of patients presented with unilateral or bilateral clinically evident lymph node metastases. 54.3% of patients had non advanced disease (I and II in the TNM scale), while the remaining 45.7% had advanced disease (III and IVA degree). One hundred four patients (89.7%) underwent primary surgical treatment, while the remaining 12 (10.3%) received radiotherapy only. Probability of survival was estimated using the Kaplan-Meier method and impact of selected factors on the patients’ survival was estimated using the Cox’s proportional hazard model. Results: Cumulative 5-year survival rate was 40.5%. For TNM clinical stages I-IVA this was 60.9%, 55%, 26.5% and 10.5%, respectively. For age groups under 70 and above 70 this was 52.9% and 22.9%, respectively, while considering inguinal lymph node status N0, N1 and N2 this was 52.2%, 30.0% and 15.8%, respectively. For histological tumour grades G1, G2 and G3, 5-year survival rates were 65%, 39.5% and 12.1%, respectively. Conclusions: Statistically significant unfavourable impact on 5-year symptom-free survival rate had: age above 70 years, poorly differentiated tumour (G3), clinically evident lymph node metastases and clinical stages III and IVA. Multivariate analysis by Cox revealed that independent prognostic factors for 5-year survival were patients’ age, clinical status of inguinal lymph nodes and TNM clinical stage of vulvar cancer.
PL
Cel pracy: Analiza materiału klinicznego obejmującego 116 chorych na raka sromu leczonych w COOK w latach 1990-2003 w celu oceny wyników leczenia i czynników prognostycznych. Materiał i metody: Średni wiek chorych wynosił 67 lat. U 34,5% chorych stwierdzono raka wysokozróżnicowanego, u 37,1% średniozróżnicowanego i u 28,4% niskozróżnicowanego. U 57,7% chorych węzły chłonne pachwinowe były klinicznie niezmienione, a u 42,3% stwierdzono kliniczne przerzuty jednostronne lub obustronne. U 54,3% stwierdzono niezaawansowany proces nowotworowy (I i II wg TNM), u pozostałych 45,7% - zaawansowany (III i IVA). U 104 (89,7%) chorych zastosowano pierwotne leczenie chirurgiczne, a pozostałych 12 (10,3%) chorych leczono wyłącznie napromienianiem. Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana i Meiera, a dla oceny wpływu wybranych czynników na przeżycia chorych posłużono się modelem proporcjonalnego hazardu Coksa. Wyniki: Prognozowane 5-letnie przeżycia całkowite wyniosły 40,5%. Dla stopni zaawansowania I-IVA według TNM wyniosły odpowiednio: 60,9%, 55%, 26,5% i 10,5%. Dla wieku <70 lat i >70 lat było to 52,9% i 22,9%, a dla stanu klinicznego pachwinowych węzłów chłonnych - 52,2% dla N0, 30,0% dla N1 i 15,8% dla N2. Dla stopnia zróżnicowania raka G1 5-letnie przeżycia wyniosły 65%, dla G2 - 39,5% i dla G3 - 12,1%. Wnioski: Znamienny statystycznie niekorzystny wpływ na 5-letnie przeżycia całkowite miały: wiek >70 lat, niski (G3) stopień zróżnicowania raka, kliniczna obecność przerzutów w węzłach chłonnych pachwinowych oraz stopień III i IVA zaawansowania według TNM. W analizie wielocechowej metodą Coksa niezależnymi czynnikami prognostycznymi dla 5-letnich przeżyć były: wiek chorych, stan kliniczny węzłów chłonnych pachwinowych oraz zaawansowanie raka sromu wg TNM.
Introduction: Pancreatic pseudocysts are frequent complications after acute and chronic pancreatitis. They are diagnosed in 6–18% of patients with the history of acute pancreatitis and in 20–40% cases with chronic pancreatitis. The aim of the study was to analyse early results of surgical treatment of pancreatic acute and chronic pseudocysts based on our experience. Material and methods: The retrospective analysis was based on early results of surgical treatment of 46 patients aged between 20 and 78 (33 males and 13 females) who underwent treatment of acute (n = 26) and chronic (n = 20) pancreatic pseudocysts from November 2005 to July 2011 at the Second Department of General and Gastrointestinal Surgery and Surgical Oncology of the Alimentary Tract in Lublin. Results: The choice of a surgical method of treatment depended on the size, localisation, thickness of pseudocystic wall and changes in the main pancreatic duct. We used the following surgical methods: cystogastrostomy (Jurasz procedure) was conducted in 22 patients (47.8%), Roux-en-Y cystojejunostomy was performed in 19 cases (41.3%), complete excision of the pseudocyst was possible in two patients (4.3%) and cystoduodenostomy – in one case (2.1%). Also, in single cases external drainage (2.1%) and cystopancreaticojejunostomy of Puestow (2.1%) were applied. Forty-four patients (95.6%) were cured. Early postoperative complications were observed in 2 patients (4.4%). Two reoperations (4.4%) were required. Early postoperative mortality was 0%. Conclusions: Classic internal drainage procedures, known since the 19th century, are still effective methods of treatment in acute and chronic pancreatic pseudocysts.
PL
Wprowadzenie: Torbiele rzekome trzustki stanowią częste powikłania ostrego oraz przewlekłego zapalenia trzustki. Rozpoznawane są u 6–18% pacjentów diagnozowanych z powodu przebytego ostrego zapalenia trzustki oraz u 20–40% diagnozowanych z powodu przewlekłego zapalenia tego narządu. Celem pracy jest retrospektywna analiza wczesnych wyników leczenia chirurgicznego ostrych i przewlekłych torbieli rzekomych trzustki na podstawie własnego materiału. Materiał i metody: Analizę przeprowadzono, opierając się na retrospektywnej ocenie wczesnych wyników leczenia chirurgicznego 46 pacjentów w wieku 20–78 lat (33 mężczyzn oraz 13 kobiet) leczonych z powodu torbieli ostrych (n = 26) oraz torbieli przewlekłych trzustki (n = 20) od listopada 2005 do lipca 2011 roku w II Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Nowotworów Układu Pokarmowego w Lublinie. Wyniki: Wybór metody operacyjnej uzależniony był od wielkości, lokalizacji i grubości ściany torbieli oraz obecności zmian w obrębie przewodu Wirsunga. Zastosowano następujące metody leczenia chirurgicznego: cystogastrostomię sposobem Jurasza – u 22 chorych (47,8%), cystojejunostomię sposobem Roux-en-Y – u 19 (41,3%), wyłuszczenie torbieli – u 2 (4,3%), zespolenie torbieli z dwunastnicą – cystoduodenostomię – u 1 pacjenta (2,1%); również w pojedynczych przypadkach wykonano drenaż zewnętrzny (2,1%) oraz pankreatojejunostomię sposobem Puestowa (2,1%). Wyleczenie uzyskano u 44 operowanych (95,6%). Wczesne powikłania pooperacyjne zaobserwowano u 2 chorych (4,4%). Wykonano 2 reoperacje (4,4%). Wczesna śmiertelność pooperacyjna wynosiła 0%. Wnioski: Klasyczne zabiegi drenażu wewnętrznego, znane od XIX wieku, są w dalszym ciągu skutecznymi metodami leczenia ostrych oraz przewlekłych torbieli rzekomych trzustki.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.