Search results

1

Stanowisko grupy ekspertów na temat aktualnej praktyki i perspektyw leczenia złożonych przetok okołoodbytniczych w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna

100%

Banasiewicz T., Eder P., Rydzewska G., Reguła J., Dobrowolska A., Durlik M., Wallner G.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(1)

38-46

PL

Przetoki okołoodbytnicze w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna (ChLC) stanowią istotny problem w tej grupie chorych. Obserwuje się je u zdecydowanej większości pacjentów z zajęciem przez proces zapalny odbytnicy. Przetoki okołoodbytnicze w ChLC stanowią duże wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne z uwagi na nasilone objawy kliniczne oraz gorsze rokowanie niż w przypadku przetok pochodzenia odkryptowego. Warunkiem wdrożenia skutecznego leczenia przetok okołoodbytniczych w przebiegu ChLC jest prawidłowa diagnostyka, która określi anatomię przetok, obecność potencjalnych zwężeń i stanu zapalnego w obrębie przewodu pokarmowego. Leczenie przetok okołoodbytniczych jest trudne i wymaga ścisłej współpracy chirurga kolorektalnego z gastroenterologiem. Połączenie leczenia operacyjnego z farmakologicznym jest skuteczniejsze niż samo leczenie chirurgiczne, a także niż sama farmakoterapia. W leczeniu zachowawczym niewielkie znaczenie mają aminosalicylany czy steroidy, znajdują natomiast zastosowanie chemioterapeutyki, antybiotyki oraz tiopuryny. Największą skuteczność wykazują przeciwciała neutralizujące TNF-alfa, jak m.in. infliksymab (IFX), adalimumab (ADA) czy certolizumab (CER). Leczenie chirurgiczne może mieć charakter doraźny – w takich sytuacjach zalecane są zabiegi drenażowe, najczęściej z pozostawieniem luźnego setonu. Zabiegi planowe polegają na wycięciu przetok (przetoki proste) lub wykonaniu procedur bardziej złożonych, takich jak przemieszczenie płatów błony śluzowej czy podwiązanie międzyzwieraczowej części kanału przetoki. Działania chirurgiczne mogą być wspomagane techniką wideo (video-asssisted anal fistula treatmnet; VAAFT) czy zastosowaniem terapii podciśnieniowej. W skrajnych przypadkach konieczne może być wyłonienie stomii. W leczeniu przetok okołoodbytniczych stosowane są również kleje oraz tzw. zatyczki. Duże nadzieje wiąże się z wprowadzeniem do praktyki klinicznej komórek macierzystych, czyli podawaniem multipotencjalnych komórek linii niehematopoetycznej w okolicę przetok w celu indukcji zjawiska immunomodulacji i gojenia tkankowego.

2

Nowe kierunki w diagnostyce molekularnej i terapii osłoniaków nerwu przedsionkowego (Vestibular Schwannoma)

86%

Litwiniuk M., Makuszewska M., Bartoszewicz R., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2020

|

vol. 9(4)

55-59

PL

W ostatnich latach poznano molekularne podłoże powstawania i wzrostu nerwiaków osłonkowych nerwu przedsionkowego (ang. vestibular schwannoma; VS). Opisano: główne aberracje genetyczne i epigenetyczne, zmiany ekspresji genów oraz specyficzne szlaki sygnałowe, które biorą udział w patogenezie VS sporadycznych oraz związanych z neurofibromatozą typu II (NF2). Odkrycia te pozwoliły na poszukiwanie potencjalnych markerów prognostycznych VS oraz punktów uchwytu dla terapii biologicznych. Poniższa praca podsumowuje główne kierunki badań w zakresie diagnostyki molekularnej oraz terapii farmakologicznej VS, opartej na lekach biologicznych.

3

Choroba Leśniowskiego-Crohna – diagnostyka i leczenie

72%

Hebzda A., Szczeblowska D., Serwin D., Wojtuń S., Hebzda Z., Grys I.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 2

98-103

EN

Crohn’s disease is a chronic disease that may occur in any part of digestive tract, causing significant lowering of quality of life and declining of fitness of patients. Most common symptoms are: abdominal pain, diarrhoea, blood in stool, palpable (often tender) mass in abdomen, weight loss, weakness, fever and feverishness. Those symptoms are often accompanied by perianal lesions such as fistulae, fissures and abscesses, and also other enterocutaneous fistulae. Diagnosis is based on endoscopy with biopsies, histopathology and radiological techniques with use of barium contrast. In spite of improving recognition of Crohn’s disease and better accessibility to diagnostic procedures some cases are diagnosed during surgery because of ileus or wrong diagnosis of appendicitis. Typical treatment includes 5-aminosalicilates, glicocorticoids and thiopurines. At the moment there are two monoclonal anti-TNF-α antibodies registered in Poland for biological treatment of Crohn’s disease. Conventional and biological therapy doesn’t always allow us to prevent surgical treatment. In years of observation, most of the patients undergo at least one surgery. Recent publication demonstrate purposefulness of early biologic and immunosuppressive therapy (top-down strategy). The chance to change course of disease is tempting, but possibility of complications (esp. infectious) suggest cautious approach, until further data are known. Those complications also incline us to leave this kind of treatment to experienced sites.

PL

Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłym schorzeniem, które może dotyczyć dowolnego odcinka przewodu pokarmowego (najczęściej końcowego odcinka jelita cienkiego), powodującym znaczne obniżenie jakości życia oraz upośledzenie sprawności chorego. Najczęstsze objawy to ból brzucha, biegunka, krew w stolcu, badalny (często tkliwy) opór w jamie brzusznej, utrata masy ciała, osłabienie, stany podgorączkowe i gorączka. Często towarzyszą im zmiany okolicy odbytowej – przetoki, szczeliny i ropnie, a także przetoki jelitowo-skórne. Rozpoznanie opiera się na endoskopii z pobraniem wycinków, histopatologii oraz metodach radiologicznych z użyciem kontrastu. Pomimo coraz lepszego rozpoznawania i łatwiejszego dostępu do diagnostyki część przypadków jest diagnozowana w trakcie zabiegu z powodu niedrożności lub mylnie rozpoznanego zapalenia wyrostka robaczkowego. W leczeniu najczęściej stosuje się preparaty 5-aminosalicylanów, glikokortykosteroidy oraz tiopuryny. Obecnie w Polsce zarejestrowane są dwa przeciwciała anty-TNF-α, stosowane w terapii biologicznej. Leczenie metodami klasycznymi oraz lekami biologicznymi nie zawsze pozwala uniknąć interwencji chirurgicznej. Z dłuższej obserwacji wynika, że większość chorych przechodzi przynajmniej jeden zabieg operacyjny. Nowe doniesienia coraz śmielej wskazują na celowość wczesnego włączania terapii biologicznej i immunosupresyjnej (strategia top-down). Choć szansa zmiany przebiegu choroby w wyniku agresywnego leczenia od momentu rozpoznania jest kusząca, ze względu na możliwość wystąpienia powikłań takiej terapii, zwłaszcza infekcyjnych, należy zachować ostrożność, dopóki nie będziemy mieli więcej danych. Powikłania te wymuszają również, aby leczeniem tym zajmowały się ośrodki referencyjne, mające duże doświadczenie w tej dziedzinie.

4

Zastosowanie przezczaszkowej stymulacji magnetycznej w psychiatrii

72%

Magierski M., Kłoszewska I.

Aktualności Neurologiczne

|

2007

|

vol. 7

|

issue 1

32-39

EN

Transcranial magnetic stimulation (TMS) is rapidly developing as a powerful, non-invasive tool for studying the human brain. TMS is currently a target of interest of both basic science investigators and clinicians. In this procedure a pulsed magnetic field generated extracranially induces focal intracranial electrical discharges that can temporarily excite or inhibit specific brain areas. In this way there is possible to alter the functioning of the brain beyond the time of stimulation, offering potential for therapy. TMS has been used in the investigation of neurological and neuropsychiatric disorders, and more recently has emerged as a tool in the study and treatment of depressed mood. TMS is being evaluated as a possible alternative to electroconvulsive therapy for the treatment of refractory depression. This review examines the basic principles underlying transcranial magnetic stimulation. Published studies in this field are summarized and paper reviews TMS as an investigational and treatment tool in schizophrenia, affective disorders and anxiety disorders. It concludes by discussing safety issues, limitations, and directions for future research.

PL

Przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (transcranial magnetic stimulation; TMS) stanowi przykład szybko doskonalonej techniki służącej badaniu mózgu. Obecnie TMS jest obiektem zainteresowania zarówno badaczy zajmujących się naukami podstawowymi, jak i klinicystów. Pod wpływem TMS dochodzi do zmian czynnościowych w OUN. W zależności od stosowanej częstotliwości stymulacji jest to pobudzenie bądź hamowanie aktywności kory w stymulowanym obszarze, co znajduje zastosowanie w terapii. Skuteczność TMS w leczeniu była oceniana w badaniach nad chorobami neurologicznymi oraz neuropsychiatrycznymi, a ostatnio zwłaszcza chorobami afektywnymi. Oceniano między innymi TMS jako potencjalnie alternatywną metodę dla terapii elektrowstrząsowej w leczeniu depresji lekoopornej. W publikacji omówiono podstawy teoretyczne i techniczne stymulacji magnetycznej. Zostały także przedstawione wyniki badań nad skutecznością leczenia z wykorzystaniem TMS w schizofrenii, chorobach afektywnych i zaburzeniach lękowych. W końcowej części pracy dyskutowane są kwestie bezpieczeństwa i potencjalnych objawów niepożądanych oraz kierunki przyszłych badań.

Refine search results

1 Aktualności Neurologiczne

1 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Polish Journal of Surgery

1 Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

1 2021

1 2019

1 2011

1 2007

1 Banasiewicz T.

1 Bartoszewicz R.

1 Dobrowolska A.

1 Durlik M.

1 Eder P.

1 Grys I.

1 Hebzda A.

1 Hebzda Z.

1 Kłoszewska I.

1 Litwiniuk M.

1 Magierski M.

1 Makuszewska M.

1 Niemczyk K.

1 Reguła J.

1 Rydzewska G.

1 Serwin D.

1 Szczeblowska D.

1 Wallner G.

1 Wojtuń S.

Stanowisko grupy ekspertów na temat aktualnej praktyki i perspektyw leczenia złożonych przetok okołoodbytniczych w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna

Nowe kierunki w diagnostyce molekularnej i terapii osłoniaków nerwu przedsionkowego (Vestibular Schwannoma)

Choroba Leśniowskiego-Crohna – diagnostyka i leczenie

Zastosowanie przezczaszkowej stymulacji magnetycznej w psychiatrii