Introduction. Non Hodgkin’s lymphomas quite often present in the head and neck region and after squamous cell carcinoma are the second most common neoplasm of this area. The most predominant localization for extranodal NHL in the head and neck region is the tonsil. The vast majority of NHL at this site are B-cell lymphomas, including diffuse large Bcell lymphoma, follicular lymphoma, mantle cell lymphoma, extranodal marginal zone Bcell of MALT type. Material and methods. The authors presented the case of primary extranodal non Hodgkin’s lymphoma of the right tonsil in patient with the long history of chronic tonsillitis and after bilateral tonsillectomy. The affected tonsil together with enlarged lymph node was surgically removed. The histologic examination detected follicular (nodular) non Hodgkin’s lymphoma, grade 3. The patient was refered to the Hematology and Oncology Department for additional treatment. Results. In the Hematology and Oncology Department staging was conducted recognizing lymphoma – clinical stage I according to Ann Arbor. The patient was treated with R-COP regiment (six cycles rituximab + COP– cyclophosphamid, vincristin, prednisolon). The complete remission was achieved. The patient is in observation period both in Otolaryngology and Hematology Department. Conclusion. Recurrent, non-typical chronic tonsillitis with enlarged neck nodes may be follicular lymphoma’s symptom, especially in older patients.
Increasing number of malignant neoplasms of the oral cavity and facial region as well as lower age of the patients hospitalized were the interest of the authors. Material and methods. Clinical data from the years 2002–2004 were analysed in this paper. In this study the factors as: sex and age of patients, tumor localization, histological examinations, surgical treatment of the tumor and lymph nodes are reported. Results. During the 3 years period there were 346 tumors of the oral cavity treated in Clinic of Maxillofacial Surgery in Poznaƒ. Epidemiologic studies have revealed a increased number of squamous cell carcinomas and other malignant tumors as lymphomas, adenoid cystic carcinomas and sarcomas of the oro-facial region. The staging of the tumors is similar as in previous years. Conclusions. The study shows better knowledge about oral malignancies in dentists and general praticioners. The tumor patients are surgically treated earlyer as in previous years.
Background: Blepharospasm is a movement disorder characterized by involuntary spasms of eye-closing muscles. This second most common adult-onset focal dystonia still raises many doubts among ophthalmologists and neurologists. Aim of the study: To present current knowledge about blepharospasm with historical background of the disease. Methods: Literature review regarding diagnosis, pathophysiology and treatment of blepharospasm. Results: Different types of eye-closing spasms, the spread of dystonia, co-occurrence of eyelid opening apraxia, enhanced blinking, sensory trick and psychiatric disorders define blepharospasm as a heterogeneous condition. Actual genetic, electrophysiological and neuroimaging studies reveal complex and multifocal involuntary movements generators defining blepharospasm and other focal dystonias as a ”communication node disorders” where botulinum toxin acting at the end of all pathways is the first-line treatment. Conclusions: The history of blepharospasm as a neurological condition that affects the eye shows that the most important discoveries regarding the diagnosis, pathophysiology and treatment of this disease have occurred owing to ophthalmologists and neurologists. Therefore, the future of blepharospasm will also depend on this cooperation
PL
Wprowadzenie: Kurcz powiek (blepharospasm) jest zaburzeniem ruchowym charakteryzującym się mimowolnym skurczem mięśni zamykających oczy. Ta druga co do częstości dystonia ogniskowa występująca w wieku dorosłym wciąż budzi wiele wątpliwości zarówno wśród okulistów, jak i neurologów. Cel: Przedstawienie aktualnej wiedzy na temat kurczu powiek na tle rysu historycznego choroby. Metody: Przegląd literatury dotyczącej rozpoznania, patofizjologii i leczenia kurczu powiek. Wyniki: Różne typy skurczów mięśni zamykających oczy, rozprzestrzenianie się dystonii na dolną część twarzy i szyję, współwystępowanie apraksji otwierania powiek, częstego mrugania, trików czuciowych oraz zaburzeń psychiatrycznych definiują kurcz powiek jako heterogenną jednostkę chorobową. Aktualne badania genetyczne, elektrofizjologiczne i neuroobrazowe przynoszą wiedzę na temat złożonych i wieloogniskowych generatorów ruchów mimowolnych definiujących kurcz powiek wraz z innymi dystoniami ogniskowymi jako „chorobę węzła komunikacyjnego”, w której toksyna botulinowa działająca na końcu wszystkich ścieżek patologicznych jest leczeniem z wyboru. Wnioski: Historia kurczu powiek jako choroby neurologicznej dotykającej narządu wzroku pokazuje, że najważniejsze odkrycia dotyczące rozpoznania, patofizjologii oraz leczenia tej choroby miały miejsce zarówno dzięki okulistom, jak i neurologom. Dlatego przyszłość opisywanej choroby również będzie zależała od tej współpracy.
The number of professions in which voice is the primary work tool is constantly rising. This fact poses new challenges for ENT specialists, phoniatricians and occupational medicine professionals in the scope of certifying, prophylaxis and treatment of occupational voice disorders in Poland. On the basis of multicentre experience in this field, a model for optimization of treatment of occupational dysphonia is proposed, taking into account active participation of occupational voice users in the process of prophylaxis and rehabilitation.
PL
Liczba zawodów wymagających znacznego obciążania narządu głosu systematycznie zwiększa się. Stawia to nowe wyzwania dla lekarzy laryngologów, foniatrów i lekarzy medycyny pracy, którzy powinni zapewnić tej populacji kompleksową opiekę. Przedstawiono aktualny stan prawny w zakresie orzecznictwa, profilaktyki i leczenia chorób zawodowych narządu głosu w Polsce. Na podstawie wieloośrodkowych doświadczeń w tej dziedzinie zaproponowano optymalizację profilaktyki dysfonii zawodowych z uwzględnieniem aktywnego współuczestnictwa osób pracujących głosem w procesie profilaktyki i rehabilitacji.
Fungi, in comparison with other pathogenic factors, have high pathogenecity. The number of fungal species which are able to infect people is over 500. The upper respiratory tract and ear have permanent contact with external environment which makes their ontocenoses open to continuous exchange of microorganisms of which they consist. In etiology of inflammatory processes 21 species which belonging to 3 genera (Zygomycota, Asomycota, Basidiomycota) of fungi play important role. Administration of antifungal drugs can be: prophylactic, empiric preemptive and therapeutic. Physicians may prescribe antibiotics (mainly poliens: amphotericin B, natamycin and nystatin) and chemiotherapeutics (mainly azoles and fluorpirymidins, pigments, chlorhexidine and chlorquinaldol). In ENT practice topical and systemic drugs can be administrated. Topical lozenges include amphotericin B, clotrimazole, chlorhexidine or chlorquinaldol and oral gels: nystatin and miconazole. Some of drugs are in the form of suspension/solution, which can be used for inhalation, into the sinus, for swabbing or for lavage: amphotericin B, natamycin, nystatin, clotrimazol, flucytosine, miconazole, fluconazole, vorykonazole, caspofungin. It should be underlined that only a few of dugs can be absorbed from the digestive tract: flucytosine, fluconazole, itraconazole, ketoconazole, miconazole, vorykonazole.
Fungi, in comparison with other pathogenic factors, have high pathogenecity. The number of fungal species which are able to infect people is over 500. The upper respiratory tract and ear have permanent contact with external environment which makes their ontocenoses open to continuous exchange of microorganisms of which they consist. In etiology of inflammatory processes 21 species which belonging to 3 genera (Zygomycota, Asomycota, Basidiomycota) of fungi play important role. Administration of antifungal drugs can be: prophylactic, empiric preemptive and therapeutic. Physicians may prescribe antibiotics (mainly poliens: amphotericin B, natamycin and nystatin) and chemiotherapeutics (mainly azoles and fluorpirymidins, pigments, chlorhexidine and chlorquinaldol). In ENT practice topical and systemic drugs can be administrated. Topical lozenges include amphotericin B, clotrimazole, chlorhexidine or chlorquinaldol and oral gels: nystatin and miconazole. Some of drugs are in the form of suspension/solution, which can be used for inhalation, into the sinus, for swabbing or for lavage: amphotericin B, natamycin, nystatin, clotrimazol, flucytosine, miconazole, fluconazole, vorykonazole, caspofungin. It should be underlined that only a few of dugs can be absorbed from the digestive tract: flucytosine, fluconazole, itraconazole, ketoconazole, miconazole, vorykonazole.
Infantile colic is one of the most common functional gastrointestinal disorders in infants, usually occurring between 2 weeks to 4 months of age. According to the definition, infantile colic is characterised by episodes of inconsolable crying, generally observed in the evening. Although these symptoms usually resolve spontaneously in the first six months of life, they often cause parental anxiety, leading to repeated medical appointments in search for help. Despite 40 years of research, the causes of this disorder are still unclear; hypersensitivity to cow’s milk protein, lactose intolerance, impaired gut microbiota, immaturity of the nervous system, the negative impact of tobacco smoke, inappropriate childcare techniques and psychosocial factors are believed to be involved in the pathogenesis. The treatment involves behavioural methods, i.e. reducing infant exposure to external stimuli. Breastfeeding mothers are advised to eliminate caffeine and hot spices from their diet and, in some cases, switch to a dairy-free diet. For formula-fed infants, it is recommended to use hydrolysates with a high degree of hydrolysis. Simethicone is commonly used in the pharmacological treatment as it reduces the surface tension of intestinal gases, enabling their easier elimination. The Rome III Diagnostic Criteria recommend to appropriately continue any method if considered effective by the parents, provided that there are no harmful consequences.
PL
Kolka niemowlęca to jedno z najczęstszych zaburzeń przewodu pokarmowego występujących u dzieci w początkowym okresie życia, zwykle od 2. tygodnia do 4. miesiąca. Zgodnie z przyjętą definicją jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, na ogół obserwowany w godzinach wieczornych. Dolegliwości zazwyczaj ustępują samoistnie w pierwszym półroczu życia dziecka, jednak nierzadko na tyle niepokoją rodziców, że wielokrotnie zgłaszają się oni do lekarza pediatry w poszukiwaniu pomocy. Pomimo 40 lat badań przyczyny zaburzenia nadal nie są jasne; w patogenezie rozważa się m.in. nadwrażliwość na białko mleka krowiego, nietolerancję laktozy, zaburzenia mikrobioty przewodu pokarmowego, niedojrzałość układu nerwowego, negatywny wpływ dymu papierosowego, nieprawidłowe techniki pielęgnacyjne oraz czynniki psychospołeczne. W leczeniu stosuje się metody behawioralne: ograniczenie narażenia niemowlęcia na bodźce zewnętrzne i pozostawienie dziecka w spokoju. Kobietom karmiącym piersią zaleca się wyeliminowanie z diety kofeiny i ostrych przypraw, ewentualnie przejście na dietę bezmleczną. W przypadku niemowląt karmionych sztucznie rekomendowane są hydrolizaty o znacznym stopniu hydrolizy. W leczeniu farmakologicznym powszechnie stosuje się preparat simetikonu, który zmniejsza napięcie powierzchniowe gazów jelitowych, pozwalając na łatwiejszą ich dyspersję w luźnym stolcu, a następnie wydalenie. Kryteria Rzymskie III podają jako właściwe kontynuowanie każdego postępowania, które zostanie uznane przez rodziców za skuteczne, pod warunkiem że nie ma ono szkodliwych następstw.
Podróże do krajów rozwijających się związane są z niebezpieczeństwem zarażenia różnymi chorobami, w tym pasożytniczymi. Schorzenia te stają się istotnym problemem diagnostycznym i terapeutycznym. Biorąc pod uwagę towarzyszące im objawy, laryngolog może być specjalistą, który jako pierwszy przystąpi do ich diagnostyki. Jedną z tych chorób może być leiszmanioza, klasyfikowana jako jedna z Tropikalnych Chorób Zaniedbanych (NTD – Neglected Tropical Disease) i występująca w strefie klimatu tropikalnego, subtropikalnego oraz Europie Południowej. W części przypadków jej przebieg jest bezobjawowy, natomiast w objawowej leiszmaniozie wyróżnia się trzy postacie: skórną (CL), trzewną (VL) i śluzówkową (ML). W pracy opisano objawy podmiotowe i przedmiotowe, różnicowanie, diagnostykę oraz leczenie poszczególnych postaci leiszmaniozy.
Blastocystis hominis is one of the most common parasites present in the human gastrointestinal tract. Transmission usually occurs via food and water contaminated with cystic forms or via the faecal-oral route. The prevalence of infection is approximately 30–50% in developing countries and about 1.5–10% in developed ones. Blastocystis hominis was long considered as a large intestine commensal due to asymptomatic infestation, possibly characterised by temporary or permanent gastrointestinal carrier state, in some cases. Currently, this protozoan is considered pathogenic as symptoms develop in the course of infestation, especially in infected immunocompromised individuals. The importance of Blastocystis hominis as a factor responsible for enteral and parenteral symptoms is underestimated in clinical practice, and the infestation with this parasite is underdiagnosed. We present a case of a 5-year-old boy infected with Blastocystis hominis, who developed gastrointestinal symptoms and urticaria.
PL
Blastocystis hominis to jeden z najczęściej stwierdzanych pierwotniaków bytujących w przewodzie pokarmowym człowieka. Do zarażenia człowieka dochodzi najczęściej drogą fekalno-oralną lub pokarmową przez zanieczyszczony cystami pierwotniaka pokarm lub wodę. Częstość występowania Blastocystis hominis w krajach rozwijających się wynosi około 30–50%, zaś w krajach rozwiniętych – w granicach 1,5–10%. Przez długi okres Blastocystis hominis uznawany był za komensala jelita grubego, ponieważ w niektórych przypadkach inwazja może przebiegać asymptomatycznie, a cechować ją może przejściowe lub trwałe nosicielstwo w przewodzie pokarmowym. Obecnie jednak pierwotniak uznawany jest za gatunek pasożytniczy, gdyż objawy występują zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością, zarażonych tym patogenem. Znaczenie Blastocystis hominis jako czynnika odpowiedzialnego za objawy jelitowe i pozajelitowe jest niedoszacowane w praktyce klinicznej, a zarażenie tym pasożytem nie jest w pełni diagnozowane. W pracy przedstawiono przypadek 5-letniego chłopca, u którego zarażenie Blastocystis hominis wywołało objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz pokrzywkę.
Introduction. Surgical treatment of OSAS is focused on removal of narrowing that increase airway resistance in upper respiratory tract. Nd:YAG laser beam penetrates deeper into tissue than CO2 laser followed by superior scarification ability. In this study we investigate efficacy of surgery with Nd:YAG laser assisted uvuloplasty (LAUP). Material and methods. The subject was 51 patients with OSAS treated in Department of Otolaryngology, Medical University of Gdansk during the 2004–2005 period. All patients underwent all-night PSG and the ESS (Epworth Sleepiness Scale) score was used to assess the daytime sleepiness. Surgery treatment was performed and all patients underwent LAUP and additionally lingual base laser vaporization, tonsillectomy and nasal surgery where needed. The postoperative control ENT examination including ESS and all-night PSG was performed after 6 months. Results. Success was found in 29 patients, they achieved AHI<10 and ESS<12. In another 22 patients improvement at PSG parameters and ESS score were evaluated but they were still beyond normal range. Success was obtained in 14/16 patients with preoperative AHI I degree, 10/19 AHI II, and 4/16 AHI III. Nasal surgery for enlargement of airway passage was performed more frequently (25/32) in the group with success then in the group with partial improvement (9/19). Preoperative PSG parameters were better in patients with nasal obstruction. Patients with BMI≥30 succeeded rarely (10/22) in compare with patients with BMI<30 (success in 24/29). Preoperative PSG parameters were better in patients with BMI<30. Conclusion. LAUP with Nd:YAG laser wit additional tonsillectomy, lingual base surgery and nasal surgery were needed is successful method for surgery at light and medium stage of OSAS in nonobese patients.
Pilomatrixoma (PMT), inaczej nabłoniak wapniejący Mahlerbego, jest stosunkowo rzadkim nowotworem pochodzenia ektodermalnego wywodzącym się z komórek macierzy włosa. Nabłoniak wapniejący zwykle prezentuje się jako pojedynczy, twardy, przesuwalny względem skóry i podłoża guzek o średnicy 1–5 cm. Pokrywająca go skóra często jest niebieskawo przebarwiona. Guzek zwykle nie daje objawów, bolesność pojawia się w przypadku owrzodzenia lub zapalenia. Większość pilomatrixoma nie powoduje powikłań klinicznych, jednak odnotowano złośliwe transformacje, szczególnie u osób w starszym wieku. W tym przypadkach nowotwór daje przerzuty do płuc, kości, mózgu, skóry. Istnieje także złośliwa postać nazywana pilomatix carcinoma. Diagnostyka różnicowa powinna obejmować guzy ślinianki przyusznej, nowotwory skóry, reakcje na ciało obce, krwiaka, osteochondromę. Autorzy prezentują przypadek 56-letniego pacjenta ze zmianą guzowatą okolicy przedusznej prawej. Zmiana miała charakter mezofityczny, z centralnym owrzodzeniem i wyciekiem treści śluzowo-ropnej. Po pobraniu klinowego wycinka i weryfikacji histopatologicznej diagnoza została potwierdzona: pilomaxitroma.
Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.
Wstęp: Nieszczelność przewodu pokarmowego należy do najtrudniejszych problemów w chirurgii przewodu pokarmowego. Związana jest ona z: wysoką chorobowością i licznymi powikłaniami, dużym ryzykiem zgonu, przedłużoną hospitalizacją oraz zwielokrotnieniem kosztów leczenia. Cel: Zadaniem zespołu było opracowanie zaleceń dotyczących leczenia przetok przewodu pokarmowego zgodnie aktualną wiedzą medyczną w celu ograniczenia śmiertelności oraz chorobowości związanej z leczeniem. Materiały i metody: Opracowanie niniejszych zaleceń oparto na przeglądzie dostępnego piśmiennictwa z baz PubMed, Medline i Cochrane Library z okresu od 1.01.2010 do 31.12.2020, ze szczególnym uwzględnieniem przeglądów systematycznych oraz zaleceń klinicznych uznanych towarzystw naukowych. Zalecenia sformułowano w formie dyrektywnej i poddano je ocenie metodą Delphi. Wyniki i wnioski: Przedstawiono 9 zaleceń wraz z omówieniem oraz uwagami ekspertów. Leczenie powinno być prowadzone w oparciu o zespół wielodyscyplinarny (chirurg, anestezjolog, specjalista żywienia klinicznego/dietetyk, pielęgniarka, farmaceuta, endoskopista).
Lekami z wyboru w umiarkowanych lub ciężkich napadach migreny są tryptany. Szacuje się, że nie są one skuteczne u jednej trzeciej chorych. Ponadto tryptany są przeciwwskazane u chorych ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego. Peptyd związany z genem kalcytoniny (calcitonin gene-related peptide, CGRP) jest neuropeptydem składającym się z 37 aminokwasów. Sugeruje się, że odgrywa istotną rolę w patofizjologii migreny. Opisano zwiększenie stężenia CGRP podczas napadów migreny oraz klasterowego bólu głowy. Ponadto wykazano, że dożylne podanie CGRP wywołuje migrenopodobne bóle głowy u podatnych osób. Podanie tryptanów normalizuje podwyższone stężenie CGRP. Na podstawie powyższych danych sformułowano hipotezę, zgodnie z którą blokowanie receptora CGRP może skutecznie przerwać napad migreny. Pierwszym badanym u chorych na migrenę antagonistą receptora CGRP był olcegepant. Chociaż potwierdzono jego skuteczność, to prace nad dalszym jego rozwojem wstrzymano z uwagi na trudności z opracowaniem formy doustnej. Pierwszym antagonistą CGRP dostępnym w postaci tabletek był telcagepant. Pomimo obiecujących danych klinicznych prace nad nim wstrzymano z uwagi na obawy dotyczące jego toksycznego wpływu na wątrobę. W tym roku opublikowano wyniki badania trzeciej fazy nowego antagonisty receptora CGRP – ubrogepantu. Jego skuteczność porównywalna jest z tryptanami, a profil działań niepożądanych porównywalny z placebo. Nie odnotowano poważnych objawów ubocznych u leczonych nim chorych. Antagoniści receptora CGRP nie obkurczają naczyń i mogą być stosowani u chorych ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego, u których przeciwwskazane jest stosowanie tryptanów. Wyniki badań skuteczności oraz bezpieczeństwa stosowania antagonistów CGRP są obiecujące i jest nadzieja, że w przyszłości poszerzą możliwości skutecznego doraźnego leczenia migreny.
PZNZP u dzieci może przebiegać łagodnie i mało charakterystycznie. Etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa, co wymaga wszechstronnego i wielospecjalistycznego podejścia. Leczenie PZNZP u dzieci jest trudne, zakażenia często nawracają, a stosowane metody lecznicze są często nieskuteczne. U dzieci rzadko wykonuje się zabiegi operacyjne, tj. tylko w przypadku, gdy metody zachowawcze zawiodą. Pierwszą linię leczenia chirurgicznego stanowi adenoidektomia. Czynnościowa endoskopowa chirurgia zatok przynosowych (FESS) może być rozważona, gdy nie zaobserwowano poprawy stanu pacjenta po wykorzystaniu wszystkich możliwości leczenia zachowawczego.
Introduction. Surgical treatment of OSAS is focused on removal of narrowing that increase airway resistance in upper respiratory tract. Nd:YAG laser beam penetrates deeper into tissue than CO2 laser followed by superior scarification ability. In this study we investigate efficacy of surgery with Nd:YAG laser assisted uvuloplasty (LAUP). Material and methods. The subject was 51 patients with OSAS treated in Department of Otolaryngology, Medical University of Gdansk during the 2004–2005 period. All patients underwent all-night PSG and the ESS (Epworth Sleepiness Scale) score was used to assess the daytime sleepiness. Surgery treatment was performed and all patients underwent LAUP and additionally lingual base laser vaporization, tonsillectomy and nasal surgery where needed. The postoperative control ENT examination including ESS and all-night PSG was performed after 6 months. Results. Success was found in 29 patients, they achieved AHI<10 and ESS<12. In another 22 patients improvement at PSG parameters and ESS score were evaluated but they were still beyond normal range. Success was obtained in 14/16 patients with preoperative AHI I degree, 10/19 AHI II, and 4/16 AHI III. Nasal surgery for enlargement of airway passage was performed more frequently (25/32) in the group with success then in the group with partial improvement (9/19). Preoperative PSG parameters were better in patients with nasal obstruction. Patients with BMI≥30 succeeded rarely (10/22) in compare with patients with BMI<30 (success in 24/29). Preoperative PSG parameters were better in patients with BMI<30. Conclusion. LAUP with Nd:YAG laser wit additional tonsillectomy, lingual base surgery and nasal surgery were needed is successful method for surgery at light and medium stage of OSAS in nonobese patients.
Increasing number of people suffering from chronic blepharitis makes that there is need for effective treatment and prevention of recurrence of the disease. The disease often causes a lot of discomfort in everyday life, making it difficult to work as well. Patients in whom surgery is planned (such as cataract surgery), and suffering from chronic blepharitis require proper eyelid preparation. Often, they are disqualified from the operations against recurrent blepharitis, which carries the risk of transfering infection into the eye bulb. Increasingly, it is referred and pointed the need to carry out regular eyelid hygiene, as the most effective method of treatment and prevention of recurrent inflammation of anterior segment of the eye.
PL
Rosnący odsetek osób cierpiących z powodu przewlekłych stanów zapalnych brzegów powiek sprawia, że konieczne staje się skuteczne leczenie oraz zapobieganie nawrotom tego schorzenia. Choroba często powoduje duży dyskomfort w życiu codziennym, m.in. utrudniając pracę zawodową. Stanowi też utrudnienie dla oczekujących na okulistyczny zabieg operacyjny (np. operację usunięcia zaćmy). Cierpiący na przewlekłe zapalenie brzegów powiek wymagają odpowiedniego przygotowania, a nierzadko są nawet dyskwalifikowani z operacji, ponieważ stan zapalny brzegów powiek niesie ryzyko wprowadzenia infekcji do wnętrza oka. Coraz częściej wskazuje się na konieczność przeprowadzania regularnej higieny brzegów powiek jako najskuteczniejszej metody leczenia i profilaktyki nawracających stanów zapalnych przedniego odcinka oka.
Retinopathy of prematurity belongs to the group of proliferative retinopathies. It affects preterm infants with very low birth weight, treated with high concentrations of oxygen. It is estimated that retinopathy of prematurity leads to blindness in approximately 50,000 children per year worldwide. There were two epidemics of retinopathy of prematurity in the 50s and 70s of the last century. Another increase in the incidence, referred to as the third epidemic in the literature, has been observed in recent years in developing countries. So far, high oxygen concentrations used in adjuvant oxygen therapy have been considered to be the major risk factor for retinopathy of prematurity. There are, however, reports on the development of the disease in patients who received no oxygen therapy. Low birth weight and early gestational age are well-known risk factors for retinopathy of prematurity. Other important risk factors include sex, multiple pregnancy, intraventricular haemorrhage and blood transfusions. The disease can be prevented by screening performed by an ophthalmologist within a few weeks after birth. Laser retinal photocoagulation, which is primarily aimed to inhibit fibrovascular proliferation, is the standard therapy in infants with retinopathy of prematurity. Surgical treatment is necessary in the case of disease progression despite laser photocoagulation. Attempts are also made to use vascular endothelial growth factor blockers. The aim of the paper is to present the pathomechanism and the main factors involved in the development of retinopathy of prematurity as well as the current therapeutic approaches for this disease. This information is intended to help family doctors update their knowledge on retinopathy of prematurity.
PL
Retinopatia wcześniaków należy do grupy retinopatii proliferacyjnych. Występuje u wcześniaków z bardzo niską masą urodzeniową, leczonych tlenem o wysokim stężeniu. Szacuje się, że jest przyczyną upośledzenia widzenia u około 50 000 dzieci rocznie. Lata 50. i 70. ubiegłego wieku to okresy wystąpienia dwóch epidemii retinopatii wcześniaków. W ostatnich latach w krajach rozwijających się następuje kolejny wzrost zachorowań, który w literaturze określa się mianem trzeciej epidemii. Wysokie stężenie tlenu w uzupełniającej tlenoterapii uważano dotychczas za główny czynnik ryzyka rozwoju retinopatii wcześniaków. Istnieją jednak doniesienia o pojawieniu się tej choroby u pacjentów, u których nie zastosowano terapii tlenem. Niska masa urodzeniowa i wczesny wiek ciążowy są dobrze znanymi czynnikami ryzyka rozwoju retinopatii wcześniaków. Do innych ważnych czynników należą płeć, ciąża mnoga, krwawienie dokomorowe i transfuzje krwi. Wystąpieniu tej choroby można zapobiegać dzięki badaniom przesiewowym wykonywanym przez okulistę w okresie kilku tygodni po urodzeniu. Za standardowe leczenie retinopatii wcześniaków uznaje się laserową fotokoagulację siatkówki, której zasadniczym celem jest zahamowanie rozwoju proliferacji włóknisto-naczyniowych. W przypadku wystąpienia progresji choroby pomimo zastosowania fotokoagulacji laserowej konieczne jest leczenie operacyjne. Podejmowane są również próby zastosowania leków blokujących czynniki wzrostu nieprawidłowych naczyń. Celem pracy jest przedstawienie patomechanizmu i czynników odgrywających ważną rolę w rozwoju retinopatii wcześniaków oraz opis aktualnych metod leczenia tej choroby. Informacje te mają pomóc pediatrom i lekarzom rodzinnym zaktualizować wiedzę na temat retinopatii wcześniaków.
Wstęp: Guz Warthina jest niezłośliwym nowotworem występującym w dużych gruczołach ślinowych. Diagnostyka obejmuje badanie podmiotowe, przedmiotowe oraz badania dodatkowe – ultrasonografię, badanie tomografii rezonansu magnetycznego, biopsję aspiracyjną cienkoigłową. Metodą leczenia pozostaje chirurgiczna resekcja guza, której zakres obejmuje techniki od zewnątrztorebkowego usunięcia guza do pełnego wachlarza parotidektomii. Materiał i metody: Dokonano retrospektywnej analizy dostępnej dokumentacji medycznej 53 chorych leczonych chirurgicznie w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w latach 2009–2016. U każdego chorego wykonano badanie podmiotowe, przedmiotowe oraz zlecono rutynową ocenę ultrasonograficzną. Uzyskane wyniki leczenia 57 guzów poddano analizie. Wyniki: Niniejsze badanie wykazało, że w przypadku zastosowania techniki zewnątrztorebkowego usunięcia guza w leczeniu guzów Warthina dolnego bieguna płata powierzchownego ślinianki przyusznej u 57 chorych nie obserwowano powikłań pod postacią: trwałego niedowładu czy porażenia nerwu twarzowego, torbieli ślinowych, objawów zespołu Łucji-Frey czy defektu kosmetycznego twarzy. U 8 (14%) chorych w badaniu ultrasonograficznym uwidoczniono zmiany wymagające dalszej diagnostyki lub okresowej ultrasonograficznej kontroli.
Metoda komputerowej dynamiki płynów (Computational Fluid Dynamics; CFD) to dział mechaniki płynów wykorzystujący metody numeryczne do rozwiązywania zagadnień przepływu płynów. W niniejszej pracy dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego zastosowania metody CFD w ocenie przepływu powietrza przez górne drogi oddechowe (GDO), ze szczególnym uwzględnieniem krtani. Metoda ta staje się obecnie bardzo przydatnym narzędziem nie tylko do analizy schematów przepływu powietrza i mechanizmu osadzania się cząstek w krtani, ale także do uzyskania informacji dotyczących zmian temperatury, ciśnienia, naprężeń ścinających w GDO. Jest ona narzędziem, z użyciem którego można bezpiecznie zaplanować leczenie operacyjne, jak również przewidzieć jego potencjalne skutki.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.