Search results

1

Terapia ręki u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD) – Grupa Piratów

100%

Pawlak M., Wnuk B., Kowalicka D., Rosłoniec A.

|

2018

|

vol. 31

|

issue 4

57-67

EN

Introduction Children with cerebral palsy (CP) in the form of spastic hemiplegia experience numerous difficulties concerning an affected upper limb such as reaching for objects, gripping or manipulating them. These limitations affect their everyday activity. Conducting an effective and simultaneously an interesting therapy aimed at meeting the child’s individual needs and improving upper limb function is a challenge for a physiotherapist. The aim of the study was to assess the effectiveness of upper limb therapy carried out within the project titled “The Pirate Group” based on Constraint-Induced Movement Therapy (CIMT) and Bimanual Training (BIT) conducted in a specially arranged environment. Material and methods The research included 16 children with CP in the form of spastic hemiplegia. Mean age of the study participants was 4.23 years. The children underwent a two-week Constraint-Induced Movement Therapy (CIMT) combined with Bimanual Training (BIT). In order to evaluate the effects of the therapy, each child underwent the Assisting Hand Assessment (AHA) prior to the therapy and after its completion. Results Statistical analysis revealed a significant difference (p<0.05) between the results of AHA prior to and after the therapy (t(14)=9.12, p<0.0001). An improvement in the affected upper limb function was noted in all the children participating in the research. Conclusions The project titled “The Pirate Group”, based on CIMT and BIT is an effective therapeutic intervention which improves spontaneous activity of the affected upper limb in children with hemiplegia.

2

Sonographic detection of inferior subluxation in post-stroke hemiplegic shoulders

99%

Idowu B. M., Ayoola O. O., Adetiloye V. A., Komolafe M. A., Afolabi B. I.

Journal of Ultrasonography

|

2017

|

vol. 17

|

issue 69

106-112

EN

Aim of the study: To evaluate the usefulness of ultrasonographic acromion-greater tuberosity distance measurement and Shoulder ratio in detecting post-stroke inferior shoulder subluxation. Material and methods: Forty-five hemiplegic stroke patients and 45 controls underwent shoulder sonography to measure their acromion-greater tuberosity distance. Side-to-side acromion-greater tuberosity distance differences and Shoulder ratios were derived from the acromion-greater tuberosity distance values. The long head of biceps tendon, subscapularis tendon, supraspinatus tendon, and the infraspinatus tendon were also evaluated to exclude full thickness tendon tears. Data were analyzed using the Statistical Package for Social Sciences version 20.0 for windows. Normality of data distribution was checked using the Kolmogorov–Smirnov test. Mann–Whitney U test and Chi-square tests were utilized. Results: Hemiplegic and control shoulders’ acromion-greater tuberosity distance values were 2.8 ± 0.6 cm and 2.4 ± 0.4 cm, respectively (p = 0.001). Hemiplegic and control shoulder ratios were 1.3 ± 0.3 and 1.1 ± 0.1, respectively; p < 0.001. Point biserial correlation showed that the presence of subluxation correlated moderately with higher shoulder ratios in all the hemiplegics (rpb = 0.520; p < 0.001). Conclusion: Our results suggest that acromion-greater tuberosity distance measurement is useful for detecting inferior shoulder subluxation. Shoulder ratio may be of complementary or supplemental value to acromion-greater tuberosity distance difference.

PL

Cel badania: Ocena przydatności ultrasonograficznego pomiaru odległości między wyrostkiem barkowym łopatki a guzkiem większym kości ramiennej oraz wskaźnika barkowego w diagnostyce poudarowego podwichnięcia barku w kierunku dolnym. Materiały i metody: Czterdziestu pięciu pacjentów z porażeniem połowiczym w przebiegu udaru mózgu oraz 45 osób z grupy kontrolnej poddano badaniu ultrasonograficznemu w celu zmierzenia odległości między wyrostkiem barkowym a guzkiem większym kości ramiennej. Na podstawie wartości odległości między wyrostkiem barkowym a guzkiem większym kości ramiennej obliczono różnice między stronami ciała w odniesieniu do odległości między wyrostkiem barkowym a guzkiem większym kości ramiennej oraz wskaźnik barkowy. Dokonano również oceny ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia, ścięgna podłopatkowego, ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego i ścięgna mięśnia podgrzebieniowego w celu wykluczenia zerwania ścięgna na całej jego grubości. Dane analizowano z zastosowaniem Statistical Package for Social Sciences wersja 20.0 dla systemu Windows. Normalność rozkładu danych weryfikowano z zastosowaniem testu Kołmogorowa–Smirnowa. Wykorzystano testy U Manna–Whitneya i χ2. Wyniki: Odległość między wyrostkiem barkowym a guzkiem większym kości ramiennej u pacjentów z porażeniem połowiczym i w grupie kontrolnej wyniosła odpowiednio 2,8 ± 0,6 cm i 2,4 ± 0,4 cm (p = 0,001). Wskaźnik barkowy u pacjentów z porażeniem połowiczym i w grupie kontrolnej wynosił odpowiednio 1,3 ± 0,3 i 1,1 ± 0,1 (p < 0,001). Korelacja dwuszeregowa punktowa wykazała, że obecność podwichnięcia umiarkowanie korelowała z wyższym wskaźnikiem barkowym u wszystkich pacjentów z porażeniem połowiczym (rpb = 0,520; p < 0,001). Wniosek: Uzyskane przez nas wyniki sugerują, że pomiar odległości między wyrostkiem barkowym a guzkiem większym kości ramiennej jest przydatny w wykrywaniu podwichnięcia barku w kierunku dolnym. Wskaźnik barkowy może mieć dodatkową lub uzupełniającą wartość w pomiarze różnicy w odległości między wyrostkiem barkowym a guzkiem większym kości ramiennej. Artykuł w wersji polskojęzycznej jest dostępny na stronie http://jultrason.pl/index.php/wydawnictwa/volume-17-no-69

3

Evaluation of the upper extremity functions of the non-affected side in hemiplegic patients during one month follow-up

99%

Küçük N., Özden A. V., Alptekin K.

|

2020

|

vol. 35

|

issue 1

17-23

EN

Introduction The aim of this study was to investigate the functional changes in the upper extremity of the intact side of hemiplegic patients within 0-12 months after stroke. Material and methods The study included 32 individuals with Stage 3 and Stage 4 progression according to Brunnstrom stages, whose right side was dominant. The age range of the individuals in the study was 45-80 years. This research was a prospective study planned according to the single group pretest-post test pattern. There was no control group. Results As a result of the study, it was determined that pain increased in the shoulder region of the non-affected side during the one-month follow-up period and therefore, upper extremity functionality decreased. After one month, strength values of grip, shoulder flexion (left intact), shoulder extension, shoulder abduction (right intact), shoulder internal rotation, shoulder external rotation (left intact), elbow flexion, elbow extension, and wrist extension increased. Furthermore, during this follow-up period upper extremity functionality decreased, pain values increased in the shoulder area, and hand grip strength values increased in individuals whose disease duration was 0-6 months and 7-12 months. Conclusions The non-affected upper extremity of a stroke patient plays an important role in helping them throughout the activities of their daily life. This study concluded that, upper extremities of the non-affected side of hemiplegic patients are also affected in terms of muscle strength, pain and functionality.

4

Aktualne poglądy na temat etiologii i leczenia zespołu odpychania

85%

Mikołajewska E.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2012

|

vol. 66

|

issue 4

29-33

EN

Pusher syndrome is classically described as a disorder of body orientation in the frontal plane. Pusher behaviour is characterized by a tilt towards the contralesional paretic side and resistance to external attempts to rectify it. Despite the fact that it mainly occurs in stroke patients, non-stroke causes have been described as well. The author describes on the basis of the literature and his own research, the symptoms and methods of treatment of pusher syndrome.

PL

Zespół odpychania jest klasycznie definiowany jako zaburzenie postrzegania orientacji ciała w płaszczyźnie czołowej. Pacjenta z zespołem odpychania charakteryzuje wychylenie w stronę porażoną i opór na zewnętrze próby przywrócenia do pionu. Mimo że w większości przypadków zdarza się u pacjentów po udarze, zostały opisane również inne jego przyczyny. Na podstawie piśmiennictwa oraz badań własnych autorka przedstawiła główne przyczyny, objawy i metody leczenia zespołu odpychania.

Refine search results

2 Advances in Rehabilitation

1 Annales Academiae Medicae Silesiensis

1 Journal of Ultrasonography

1 2020

1 2018

1 2017

1 2012

1 Adetiloye V. A.

1 Afolabi B. I.

1 Alptekin K.

1 Ayoola O. O.

1 Idowu B. M.

1 Komolafe M. A.

1 Kowalicka D.

1 Küçük N.

1 Mikołajewska E.

1 Pawlak M.

1 Rosłoniec A.

1 Wnuk B.

1 Özden A. V.

Terapia ręki u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD) – Grupa Piratów

Sonographic detection of inferior subluxation in post-stroke hemiplegic shoulders

Evaluation of the upper extremity functions of the non-affected side in hemiplegic patients during one month follow-up

Aktualne poglądy na temat etiologii i leczenia zespołu odpychania