Results found: 3

Number of results on page

Search results

Search:
in the keywords: gastroskopia

Sort By:

Limit search:

Występowanie przełyku Barretta i raka gruczołowego - doświadczenia jednego ośrodka

100%

Nowicki A., Kula Z., Świerszczyńska A.

Polish Journal of Surgery

2018

vol. 90(3)

19-24

Rozpoznanie przełyku Barretta (Barrett’s Esophagus; BE) jest oparte na badaniu endoskopowym górnego odcinka przewodu pokarmowego i pobraniu wycinków. Ogromne zainteresowanie PB związane jest z ryzykiem rozwoju na podłożu nabłonka metaplastycznego raka gruczołowego. Cel pracy: Celem pracy była ocena występowania oraz wybranych aspektów klinicznych przełyku Barretta i raka gruczołowego dolnej części przełyku na podstawie materiału gastroskopowego. Materiał i metody: Dokonano retrospektywnego przeglądu 10 000 badań endoskopowych górnego odcinka przewodu pokarmowego wykonanych w Zakładzie Endoskopii Centrum Onkologii w Bydgoszczy w latach 2004–2014. Przypadki analizowane były pod względem częstości występowania przełyku Barretta i raka gruczołowego dolnej części przełyku. Wyniki: Badaniom poddano dokumentacje medyczną 5378 kobiet (53,8%) i 4622 mężczyzn (46,2%). Średnia wieku mężczyzn i kobiet wyniosła odpowiednio 62,4 lata i 62,7 lat. Przełyk Barretta stwierdzono u 67 pacjentów w tym u 38 mężczyzn(56,7%). Średnia wieku mężczyzn i kobiet wyniosła odpowiednio 56,9 lat i 60,2 lata. Najczęściej zgłaszaną dolegliwością była zgaga – u 45 osób (67,2%). W trakcie10 lat nadzoru PB wykryto 3 przypadki raków gruczołowych (4,47%). Raka gruczołowego stwierdzono u 46 osób, w tym u 37 u mężczyzn. W przypadku 27 chorych (58,7%) zastosowano leczenie z zamiarem radykalności. Prawdopodobieństwo przeżycia 5-letniego u tych chorych wyniosło dla kobiet 10,2%, a dla mężczyzn 9,2%. Wnioski: Odsetek przełyków Barretta i raka gruczołowego dolnej części przełyku wzrasta odpowiednio o 0,67% na rok oraz 0,46% na rok. Ryzyko rozwoju raka gruczołowego na podłożu przełyku Barretta podczas nadzoru endoskopowego wynosi 4,47%. Prawdopodobieństwo przeżycia 5-letniego chorych na raka gruczołowego dolnej części przełyku – niezależnie od stopnia zaawansowania – wynosi 9,7%.

Przygotowanie pacjentów stosujących leki przeciwzakrzepowe do procedur endoskopowych

88%

Smoliński R., Dudkowiak R., Negrusz-Kawecka M., Poniewierka E.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

2016

vol. 12

issue 4

375-383

Drugs that inhibit platelet aggregation and anticoagulants are widely used in primary and secondary prevention of thromboembolism and treatment of venous thrombosis. The use of these drugs is associated with an increased risk of bleeding during an endoscopic procedure, and their discontinuation leads to an increased risk of a thromboembolic event. The paper presents how to assess risk and how to prepare a patient treated with antiplatelet or anticoagulant drugs for endoscopic procedures. In each case, one should consider indications and planned duration of treatment as well as urgency of the procedure. Diagnostic gastroscopy and colonoscopy do not usually require treatment modification, while the procedures with increased risk of bleeding require a change in therapy. In the case of antiplatelet drugs, it may be needed to stop it at a proper time before endoscopy. In the case of a dual antiplatelet therapy, when there are absolute indications for its use, one should consider postponing the procedure. Patients with increased risk of bleeding, treated with vitamin K antagonists, should have the treatment temporarily stopped and replaced with a bridging therapy with low molecular weight heparin; if the thromboembolic risk is assessed as low, a bridge therapy is not needed. The time to suspend the use of oral anticoagulants which are non-vitamin K antagonists depends on the risk of bleeding and renal function. Decisions concerning treatment may require consultation of a specialist ordering the anticoagulant or antiplatelet therapy as well as the opinion of an endoscopy centre in which the procedure is to be conducted. The doctor performing the examination should be informed about the treatment used by the patient and its modification.

Leki hamujące agregację płytek krwi i antykoagulanty są szeroko stosowane w profilaktyce pierwotnej i wtórnej incydentów zakrzepowo-zatorowych oraz leczeniu zakrzepicy żylnej. Stosowanie tych leków wiąże się ze zwiększonym ryzykiem krwawienia podczas zabiegu endoskopowego, a ich odstawienie – ze zwiększonym ryzykiem incydentu zakrzepowo- -zatorowego. W pracy przedstawiono zasady oceny ryzyka i sposób przygotowania pacjenta leczonego lekami przeciwpłytkowymi lub doustnym antykoagulantem do procedury endoskopowej. W każdym przypadku należy zastanowić się nad wskazaniami i planowanym czasem leczenia oraz pilnością zabiegu. Diagnostyczna gastroskopia i kolonoskopia najczęściej nie wymagają modyfikacji leczenia, natomiast zabiegi zwiększonego ryzyka krwawienia wiążą się z potrzebą modyfikacji stosowanej farmakoterapii. W przypadku leczenia przeciwpłytkowego konieczne może być odstawienie leku w odpowiednim czasie przed zabiegiem. W przypadku podwójnej terapii przeciwpłytkowej w okresie bezwzględnych wskazań do jej stosowania należy rozważyć możliwość odroczenia zabiegu. U pacjentów leczonych antagonistami witaminy K, przy zwiększonym ryzyku krwawienia, trzeba odstawić leki w odpowiednim czasie oraz zastosować terapię pomostową heparyną drobnocząsteczkową – gdy ryzyko zakrzepowo-zatorowe w tej sytuacji zostanie ocenione jako niskie, terapia pomostowa może nie być potrzebna. Czas, w którym powstrzymujemy się od stosowania leków z grupy doustnych antykoagulantów niebędących antagonistami witaminy K, zależy od ryzyka krwawienia i wydolności nerek. Decyzje dotyczące sposobu postępowania mogą wymagać konsultacji specjalisty zlecającego leczenie przeciwzakrzepowe czy przeciwpłytkowe, a także opinii ośrodka, w którym będzie wykonana procedura. Lekarz wykonujący badanie powinien być poinformowany o stosowanym przez pacjenta leczeniu i podjętej modyfikacji.

Wrośnięty PEG – powikłanie żywienia dojelitowego

63%

Adamiec C., Dryla P., Gil J., Saracyn M., Nowak T., Wołyńska-Szkudlarek A., Bobula M.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

2015

vol. 11

issue 3

315-320

Good nutritional status of the patient is very often key to successful medical intervention. For patients capable of safe and efficient swallowing, the modification of diet or introduction of oral nutritional supplements is sufficient. In patients with swallowing disorders, regardless of their aetiology, artificial nutrition access is required. In the case of long-term nutritional therapy, percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG) insertion is considered the gold standard. The procedure of inserting a PEG feeding tube is not difficult to perform and is widely used. As any invasive medical procedure, PEG tube insertion involves the risk of complications. Typical complications that may follow this common procedure include dislodgement, dysfunction, skin infection in the area of PEG catheter placement and aspiration of gastric contents. A rare or rather rarely diagnosed complication that may result from PEG tube placement is the migration of the internal bumper under the gastric mucosa, or even deeper. This can result in the covering of the internal bumper with granulation tissue and gradual loss of its functionality. Correct prevention and treatment allows to keep the catheter functionality and protect against other serious, often life-threatening, complications such as extensive phlegmon infection of the anterior abdominal wall. The best prophylaxis is the education of caregivers providing long-term care of the PEG outside of hospital. Early recognition of the complication allows for preservative treatment and maintenance of a fully functional nutrition access. In the case of extensive and deep migration and the site being fully covered with mucosa, PEG removal and insertion of a new one is often necessary. In some cases, it is possible to use the existing, mature PEG canal with well-defined edges; however, in the case of severe infection a new PEG tube is inserted at another site.

Właściwy stan odżywienia pacjenta bardzo często decyduje o sukcesie całego procesu leczniczego. W przypadku chorych, którzy samodzielnie połykają, wsparcie żywieniowe może być realizowane przez zmianę diety lub dołączenie doustnych suplementów pokarmowych. Pacjenci z zaburzeniami połykania (niezależnie od ich etiologii) muszą mieć wytworzony sztuczny dostęp do przewodu pokarmowego. W razie konieczności żywienia długoterminowego złotym standardem jest wytworzenie przezskórnej gastrostomii metodą endoskopową (percutaneous endoscopic gastrostomy, PEG). Założenie sondy żywieniowej tego typu nie jest technicznie trudne, jednak – jak każda procedura inwazyjna – wiąże się z ryzykiem powikłań. Typowe powikłania związane z obecnością PEG to wypadnięcie, zatkanie, aspiracja treści pokarmowej oraz infekcja skóry w miejscu założenia cewnika. Rzadziej występującym (albo raczej rzadziej rozpoznawanym) powikłaniem jest jego stopniowe zagłębianie się w błonie śluzowej, z następowym obrośnięciem tkanką ziarninową i stopniową utratą funkcji. Właściwe postępowanie zapobiegawcze i odpowiednie leczenie pozwalają zachować funkcjonalność cewnika i chronią przed wystąpieniem innych – często groźnych dla życia – powikłań, m.in. rozległej ropowicy przedniej ściany jamy brzusznej. Najlepszą profilaktykę powikłań stanowi edukacja osób zajmujących się PEG w warunkach pozaszpitalnych. Wczesne rozpoznanie problemu pozwala na wdrożenie postępowania zachowawczego i utrzymanie dojścia żywieniowego. Rozpoznanie w stadium zaawansowanym wymaga często usunięcia cewnika i założenia nowego. Istnieje możliwość wykorzystania już wysztancowanego kanału przetoki, ale w przypadku dużego odczynu zapalnego wprowadza się nowy cewnik w sąsiedztwie.

Refine search results

2 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Polish Journal of Surgery

1 2018

1 2016

1 2015

1 Adamiec C.

1 Bobula M.

1 Dryla P.

1 Dudkowiak R.

1 Gil J.

1 Kula Z.

1 Negrusz-Kawecka M.

1 Nowak T.

1 Nowicki A.

1 Poniewierka E.

1 Saracyn M.

1 Smoliński R.

1 Wołyńska-Szkudlarek A.

1 Świerszczyńska A.

Search results

Występowanie przełyku Barretta i raka gruczołowego - doświadczenia jednego ośrodka

Przygotowanie pacjentów stosujących leki przeciwzakrzepowe do procedur endoskopowych

Wrośnięty PEG – powikłanie żywienia dojelitowego