Search results

Search:
in the keywords: gadolinium

Sort By:

Limit search:

Toxicological and cytophysiological aspects of lanthanides action.

100%

Pałasz A., Czekaj P.

2000

vol. 47

issue 4

1107-1114

Lanthanides, also called rare-earth elements, are an interesting group of 15 chemically active, mainly trivalent, f-electronic, silvery-white metals. In fact, lanthanides are not as rare as the name implies, except for promethium, a radioactive artificial element not found in nature. The mean concentrations of lanthanides in the earth's crust are comparable to those of life-important elements like iodine, cobalt and selenium. Many lanthanide compounds show particular magnetic, catalytic and optic properties, and that is why their technical applications are so extensive. Numerous industrial sources enable lanthanides to penetrate into the human body and therefore detailed toxicological studies of these metals are necessary. In the liver, gadolinium selectively inhibits secretion by Kupffer cells and it decreases cytochrome P450 activity in hepatocytes, thereby protecting liver cells against toxic products of xenobiotic biotransformation. Praseodymium ion (Pr3+) produces the same protective effect in liver tissue cultures. Cytophysiological effects of lanthanides appear to result from the similarity of their cationic radii to the size of Ca2+ ions. Trivalent lanthanide ions, especially La3+ and Gd3+, block different calcium channels in human and animal cells. Lanthanides can affect numerous enzymes: Dy3+ and La3+ block Ca2+-ATPase and Mg2+-ATPase, while Eu3+ and Tb3+ inhibit calcineurin. In neurons, lanthanide ions regulate the transport and release of synaptic transmitters and block some membrane receptors, e.g. GABA and glutamate receptors. It is likely that lanthanides significantly and uniquely affect biochemical pathways, thus altering physiological processes in the tissues of humans and animals.

Nefropatia pokontrastowa

72%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

2010

vol. 6

issue 1

39-43

Contrast-induced nephropathy (CIN) is a well known side-effect of the administration of radiocontrast media. It could be defined as occurrence of signs of acute kidney injury de novo, or worsening of renal function in patient with chronic kidney disease, after administration of IV contrast. Its clinical manifestation is often poor, usually reversible, but it can lead to serious adverse outcomes. In general population CIN occurs with 1% frequency. In case of patients with risk factors its frequency rise up to 50%. It is the third leading cause of acute kidney injury in hospitalised patients and substantially increases mortality, morbidity and length of hospitalisation. Direct pathophysiological mechanisms of CIN are not well known. In most cases of contrast administration we use iodinated agents. In MR imaging gadolinium based agents are used. There is no specific treatment of CIN. The best mode of proceeding is prevention. In patients with normal renal function we should simply avoid volume depletion. We present here a variety of preventive measures in patients with CIN risk factors.

Nefropatia pokontrastowa (NK) jest znanym powikłaniem stosowania dożylnych środków kontrastowych. Możemy ją zdefiniować jako pojawienie się cech ostrego uszkodzenia nerek (AKI) de novo lub pogorszenie się funkcji nerek u pacjenta z przewlekłą chorobą nerek (PChN) po podaniu radiologicznego środka cieniującego. Uszkodzenie funkcji nerek tego typu przebiega zwykle bez skąpomoczu i wyraźnych objawów klinicznych, może jednak znacząco wpływać na dalsze losy chorego. W populacji ogólnej częstość występowania nefropatii pokontrastowej jest niska – odnotowywana jest u około 1% chorych poddawanych procedurom z użyciem kontrastu dożylnego. Sytuacja zmienia się w przypadku pacjentów obarczonych czynnikami ryzyka – w tej szczególnej populacji NK może pojawić się z częstością sięgającą 50%. Nefropatia pokontrastowa stanowi trzecią w kolejności przyczynę epizodów ostrego uszkodzenia nerek u pacjentów hospitalizowanych. Wpływa znacząco na chorobowość, śmiertelność oraz długość pobytu w szpitalu. Przyczyny powstawania NK nie są w pełni jasne. Przy wykonywaniu większości badań i procedur używane są jodowe środki kontrastowe. Do diagnostyki przy zastosowaniu techniki rezonansu magnetycznego (MR) używane są z kolei związki chelatowe gadolinu. W przypadku wystąpienia nefropatii kontrastowej nie dysponujemy żadnymi specyficznymi metodami leczenia. W związku z tym najwłaściwszym sposobem postępowania przy zagrożeniu wystąpieniem NK jest postępowanie prewencyjne. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek sprowadza się ono do dbałości o prawidłowe nawodnienie. Artykuł prezentuje sposoby postępowania w przypadku konieczności podania dożylnego środka cieniującego u chorych obarczonych czynnikami ryzyka.

Refine search results

1 Acta Biochimica Polonica

1 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2010

1 2000

1 Czekaj P.

1 Jobs K.

1 Jung A.

1 Pałasz A.

Search results

Toxicological and cytophysiological aspects of lanthanides action.

Nefropatia pokontrastowa