Search results

1

Podstawowe wskaźniki oceniające skuteczność antybiotykoterapii

100%

Marek E. P., Rafał P.

OphthaTherapy

|

2017

|

vol. 4

|

issue 4

233-236

EN

The aim of this publication is to present, in a synthetic form, the main parameters of evaluation of the effectiveness of antibiotic therapy.

PL

Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie w syntetycznej formie głównych wskaźników oceniających skuteczność antybiotykoterapii.

2

Bezpieczeństwo farmakoterapii u dzieci w aspekcie różnic rozwojowych

88%

Kamińska E.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 4

363-374

EN

Physiological changes during development of neonates, infants and children affect pharmacokinetic and pharmacodynamic properties of many drugs. The immaturity of the organism and its considerable changes over time strongly affect absorption, distribution, biotransformation and excretion of drugs, and thus their efficacy and safety. Children, particularly under 4 years of age, are susceptible to a range of adverse effects observed in adults, but they can also develop additional reactions due to direct drug toxicity on the developing organs. However, only scarce evidence exists on the action of drugs in children since most pharmacokinetic and pharmacodynamic studies have been conducted in adults. In the United States and European Union, also in Poland, off-label and unlicensed use of drugs are allowed and commonly practised, mainly in hospitalised children. This means that a drug can be used in a different way than described in the Summary of Product Characteristics, e.g. doses or intervals between them can be changed, the drug can be used for different indications, the route of administration or age range can be different, etc. The rationale underlying such actions is the necessity of saving life or health or inefficacy of previous treatment. It is estimated that 25–89% of hospitalised children and 69–100% of newborns treated in neonatal intensive care units worldwide have received at least one drug in the off-label manner or as an unlicensed product. Studies and reports on pharmacovigilance have shown that adverse drug reactions in children after off-label use are an important problem. As a response to such signals, the European Medicines Agency issued certain legislative changes in 2007 to enable clinical trials in children and to develop paediatric formulations of drugs, particularly for neonates. The article discusses age-related differences in absorption, distribution, biotransformation and excretion of drugs depending on the route of administration as well as problems associated with off-label and unlicensed use of drugs and adverse effects of drugs in children.

PL

Zmiany fizjologiczne zachodzące w przebiegu rozwoju noworodków, niemowląt i dzieci wpływają na farmakokinetyczne i farmakodynamiczne właściwości wielu leków. Niedojrzałość organizmu i jego duża zmienność w czasie mają istotny wpływ na przemiany zachodzące na etapie wchłaniania, dystrybucji, biotransformacji i wydalania leków, a tym samym na skuteczność i bezpieczeństwo ich stosowania. Dzieci, zwłaszcza w wieku poniżej 4 lat, są podatne na szereg działań niepożądanych występujących u dorosłych, ale mogą u nich też występować dodatkowe działania niepożądane, związane z bezpośrednim oddziaływaniem toksycznym na rozwijające się narządy. Znane są jednak tylko nieliczne dane dotyczące działania leków u dzieci, ponieważ większość badań farmakokinetycznych i farmakodynamicznych prowadzono z udziałem dorosłych. W Stanach Zjednoczonych i Unii Europejskiej, w tym także w Polsce – przede wszystkim u dzieci hospitalizowanych – dopuszczone jest i szeroko praktykowane pozarejestracyjne stosowanie leków (off-label use i unlicensed use). Oznacza ono możliwość podania leku poza wskazaniami określonymi w Charakterystyce Produktu Leczniczego – są to np. inne dawki albo zmieniony odstęp między nimi, inne wskazania, droga podania, przedział wiekowy itp. Podstawą takiego działania jest konieczność ratowania życia lub zdrowia bądź nieskuteczność dotychczasowego leczenia. Szacuje się, że na świecie 25–89% hospitalizowanych dzieci i 69–100% noworodków leczonych na oddziałach intensywnej terapii otrzymało co najmniej jeden lek stosowany pozarejestracyjnie. Badania i raporty z nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii wykazały, że działania niepożądane u dzieci wynikające ze stosowania leków off-label są poważnym problemem. Odpowiedzią Europejskiej Agencji ds. Leków na wysyłane sygnały były zmiany legislacyjne z 2007 roku, ułatwiające prowadzenie badań klinicznych z udziałem dzieci i opracowanie postaci pediatrycznych leków, zwłaszcza dla noworodków. W artykule omówiono związane z wiekiem różnice dotyczące wchłaniania, dystrybucji, biotransformacji i wydalania leków w zależności od drogi podania, a także problemy wiążące się z pozarejestracyjnym stosowaniem leków i działaniami niepożądanymi leków u dzieci.

3

Zastosowanie aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży

88%

Cichoń L., Gabryel B., Jelonek I., Krysta K., Janas-Kozik M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 4

373-387

EN

The article is about aripiprazole – an atypical antipsychotic that is registered in Poland for the treatment of schizophrenia in individuals aged ≥15 years, and moderate to severe manic episodes in the course of bipolar disorder type I in adolescents aged ≥13 years in the treatment lasting up to 12 weeks. The paper discusses the mechanism of action, pharmacokinetics, and safety of aripiprazole in the paediatric population. Aripiprazole acts as a partial agonist of the dopamine D2 receptor and the serotonin 5HT1A receptor. Aripiprazole pharmacokinetics in humans is linear and proportional to the dose range of 5–30 mg. In children and adolescents aged 10–17 years, the pharmacokinetic profile is comparable to that observed in adults, after the adjustment for body weight. The article also contains a review of research on the clinical efficacy of aripiprazole in the treatment of psychiatric disorders, such as: schizophrenia, bipolar disorder, hyperkinetic disorder, pervasive developmental disorders, tics and aggressive behaviours in children and adolescents. Aripiprazole evaluated in clinical trials among children and adolescents has shown a good safety and tolerability profile. The incidence and type of side effects of aripiprazole in the paediatric population are essentially similar to those observed in adults. However, by contrast with adults, adolescents treated with aripiprazole may more often develop such side effects as drowsiness, sedation, extrapyramidal symptoms, dry mouth, increased appetite, and orthostatic hypotension. Aripiprazole may play an important role in the treatment of psychiatric disorders in children and adolescents because of its favourable metabolic profile.

PL

Artykuł dotyczy aripiprazolu – atypowego leku przeciwpsychotycznego, który w Polsce jest zarejestrowany w terapii schizofrenii u osób w wieku ≥15 lat oraz epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I u młodzieży w wieku ≥13 lat w leczeniu trwającym do 12 tygodni. Omówiono mechanizm działania, farmakokinetykę oraz bezpieczeństwo stosowania aripiprazolu w populacji dzieci i młodzieży. Aripiprazol działa jako częściowy agonista receptora dopaminowego D2 i serotoninowego 5HT1A. Farmakokinetyka aripiprazolu u ludzi jest liniowa i proporcjonalna do dawki w zakresie 5–30 mg. U dzieci i młodzieży w wieku 10–17 lat profil farmakokinetyczny leku jest porównywalny do obserwowanego u osób dorosłych, po korekcie różnic w masie ciała. Artykuł zawiera także przegląd badań dotyczących skuteczności klinicznej aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychiatrycznych, tj. schizofrenii, zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, zaburzeń hiperkinetycznych, całościowych zaburzeń rozwojowych, tików oraz zachowań agresywnych u dzieci i młodzieży. W próbach klinicznych populacji pediatrycznej lek wykazuje dobry profil bezpieczeństwa i tolerancji. Częstość występowania i rodzaj działań niepożądanych aripiprazolu wśród dzieci i młodzieży są zasadniczo podobne jak w przypadku osób dorosłych. Jednak u młodzieży leczonej aripiprazolem mogą częściej niż u dorosłych pojawiać się efekty uboczne, takie jak senność, sedacja, objawy pozapiramidowe, suchość w jamie ustnej, wzrost apetytu i niedociśnienie ortostatyczne. Wydaje się, że aripiprazol z powodu swojego korzystniejszego profilu metabolicznego może odgrywać istotną rolę wleczeniu zaburzeń psychiatrycznych u dzieci i młodzieży.

4

Tryptany w migrenowych bólach głowy – bilans korzyści i ryzyka

88%

Jastrzębski K.

Aktualności Neurologiczne

|

2017

|

vol. 17

|

issue 2

104-114

EN

Migraine is a very common problem affecting ca. 15–18% of women and 6% of men. Chronic migraine occurs in ca. 2% of the general population and is associated with the abuse of analgesics. There is a small number of medicines which have a proven prophylaxis effect in episodic and chronic migraine. Such a large market resulting from the epidemiology has been interesting for pharmaceutical companies for years which has led to the inventing of a group of medications referred to as triptans. This group owes its name to the presence of tryptamine in the molecule. Triptans are agonists of serotonin receptors – 5-HT1, mainly of the subtype B and D (5-HT1B, 5-HT1D), and they cause the constriction of vessels in the central nervous system. The result of the research carried out until now by pharmaceutical companies is the introduction of seven triptans into the market. Undoubtedly, they have achieved clinical and commercial success, however, over time it was found that they are not effective in every patient and that they induce specific adverse effects. The paper shortly discusses the pharmacokinetic aspect and the adverse effects and it more thoroughly presents particular triptans in terms of their effectiveness in comparison with the nonsteroidal anti-inflammatory drugs (if such papers have been published) and with other triptans. The conclusion includes several observations which the author deems worth attention and memorizing: 1) The biological/clinical effect of the new group of drugs referred to as triptans is similar to the effect of nonsteroidal anti-inflammatory drugs used for years. 2) The analysis of the data related to the safety of use indicates that these medications are not as safe as was thought. 3) In case of the failure of the therapy performed using one triptan another triptan should be applied because the resistance to one type of triptan does not imply the resistance to the remaining ones.

PL

Migrena jest bardzo powszechnym problemem, dotyczącym około 15–18% kobiet i 6% mężczyzn. Migrena przewlekła występuje u około 2% populacji ogólnej i wiąże się z nadużywaniem leków przeciwbólowych. Istnieje niewielka liczba leków o udowodnionym działaniu profilaktycznym w migrenie epizodycznej i przewlekłej. Tak ogromny rynek, wynikający z epidemiologii, interesuje firmy farmaceutyczne od lat, co doprowadziło do odkrycia grupy leków zwanych tryptanami. Grupa ta zawdzięcza swą nazwę obecności tryptaminy w cząsteczce. Tryptany są agonistami receptorów serotoniny – 5-HT1, głównie podtypu B i D (5-HT1B, 5-HT1D), i powodują obkurczanie się naczyń w ośrodkowym układzie nerwowym. Rezultatem dotychczasowych badań naukowych realizowanych przez firmy farmaceutyczne jest wprowadzenie na rynek siedmiu tryptanów. Niewątpliwie odniosły one sukces kliniczny i komercyjny, jednak z biegiem czasu okazało się, że nie u wszystkich pacjentów są skuteczne i że wywołują specyficzne działania niepożądane. W pracy pokrótce omówiono aspekt farmakokinetyczny i działania niepożądane, szerzej zaś poszczególne tryptany pod względem skuteczności w porównaniu z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (jeśli takie prace opublikowano) i innymi tryptanami. W podsumowaniu sformułowano kilka wniosków, które według autora są godne uwagi i zapamiętania: 1) Efekt biologiczny/kliniczny nowej grupy leków zwanych tryptanami jest podobny do efektu stosowanych od lat niesteroidowych leków przeciwzapalnych. 2) Analiza danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania wskazuje, że leki te nie są tak bezpieczne, jak sądzono. 3) W razie niepowodzenia terapii pierwszym tryptanem należy zastosować inny, gdyż oporność na jeden rodzaj tryptanu nie warunkuje oporności na pozostałe.

5

Ogólnoustrojowa farmakokinetyka leków anty-VEGF podawanych doszklistkowo w leczeniu wysiękowego AMD

75%

Misiuk-Hojło M., Czajor K.

|

EN

Modern therapy of wet forms of AMD is based on administration of medications in the form of intravitreal injections: bevacizumab, ranibizumab and aflibercept. The population of people exposed to a long-term effect of anti-VEGF preparations is continuously increasing. Due to the penetration of the preparations administered intravitreously into the blood circulation, the knowledge of the activity of the available preparations is particularly important in deciding about the commissioned treatment. They differ in molecular structure, binding affinity of VEGF and pharmacokinetics. Ranibizumab is characterized by a fast clearance from circulation and a short-term systemic exposure. A slower bevacizumab and aflibercept circulation clearance is related to the presence of the Fc fragment in the molecular structure. Further research on the effects of the reduction of VEGF concentration in serum is essential in the course of a long-term anti-VEGF intravitreal preparation therapy, which may affect decisions about the administered medication and the dosing regimen.

PL

Nowoczesna terapia wysiękowej postaci AMD opiera się na stosowaniu leków w formie iniekcji doszklistkowych: bewacyzumabu, ranibizumabu oraz afliberceptu. Populacja osób poddanych długotrwałej ekspozycji na działanie preparatów anty-VEGF stale rośnie. Ze względu na przenikanie leków podawanych doszklistkowo do krążenia ogólnego znajomość właściwości dostępnych preparatów jest szczególnie ważna w podejmowaniu decyzji o ordynowanym leczeniu. Różnią się one między sobą budową cząsteczki, powinowactwem wiązania VEGF oraz farmakokinetyką. Ranibizumab charakteryzuje się szybkim klirensem z krążenia i krótkotrwałą ogólnoustrojową ekspozycją. Wolniejszy klirens z krążenia bewacyzumabu i afliberceptu jest związany z obecnością fragmentu Fc w budowie cząsteczki. Niezbędne są dalsze badania nad efektami obniżenia stężenia VEGF w surowicy w przebiegu długotrwałej terapii doszklistkowymi preparatami anty-VEGF, które mogą wpłynąć na podejmowane decyzje o wyborze leku i schematu dawkowania.

6

Topiramat – przegląd wybranych artykułów

63%

Klimek A.

Aktualności Neurologiczne

|

2013

|

vol. 13

|

issue 2

88-95

EN

Epilepsy is one of the most wide spread and serious paroxysmal disorders as well as 30% cases of resistant epilepsy. Topiramate (TPM) is one of many drugs of the second generation. Topiramate, a sulfonatesubstituted derivative of the monosacharide D-fructose, has been associated with a broad spectrum of antiepileptic activity. The precise mechanism of TPM is unknown, is considered that TPM produce antiepileptic effects through enhancement of GABA-erge activity, inhibition of kainate/AMAP glutamate receptors, inhibition of voltage- sensitivite sodium and calcium channel, increases in potasium conductance and inhibition of carbonic anhydrase. Oral TPM is rapidly absorbed in patients with epilepsy with a relative bioavailability of near 80%. In many clinical trials, appeareddosages (i.e. 200 mg b.d.) of topiramate as monotherapy or adjunctive therapy were effective in reducing the frequency of seizures in patients with primary generalised tonic-clonic seizures, partial seizures. The cost-utility analysis included direct medical and social services cost in the UK, TPM was predicted to be cost-effective relative to standard treatment with valproic acid in adults with generalised or unclassified epilepsy cross a range of thresholds for the cost per quality-adjusted life-year (QALY) gained as was preferred over lamotrigine. However, in adults with partial epilepsy, lamotrigine appeared to be cost-effective relative to standard treatment with carbamazepine over gabapentin and topiramate. Treatment with topiramate is commonly associated with adverse events, among others especially with weight-loss and cognitive dysfunction. The carbonic anhydrase inhibitory effects of TPM may result in metabolic acidosis, renal calculi and hypohidrosis.

PL

Padaczka stanowi poważny problem epidemiologiczny z powodu znacznego rozpowszechnienia, a także terapeutyczny ze względu na odsetek przypadków lekooporności wynoszący 30%. W związku z tym położono nacisk na proces zsyntetyzowania nowych leków przeciwpadaczkowych (LPP), które będzie cechować większa skuteczność niż dotychczasowych. Pomimo wprowadzenia do obrotu ponad dziesięciu LPP drugiej generacji odsetek przypadków padaczki lekoopornej nie uległ zmianie, aczkolwiek u pojedynczych chorych wykazały one wyższość nad preparatami stosowanymi tradycyjnie. Do leków przeciwpadaczkowych drugiej generacji należy między innymi topiramat (TPM), cechujący się unikalną budową chemiczną (pochodna fruktopiranozy). W Polsce został wprowadzony do obrotu w 1998 roku. W niniejszej pracy opisano właściwości farmakokinetyczne, jak również zastosowanie TPM jako terapii dodanej w napadach padaczkowych uogólnionych i napadach częściowych oraz jako monoterapii w tego typu napadach. Topiramat ma wielokierunkowy mechanizm działania. Jest silnym blokerem kanałów sodowych, a także wpływa na kanały wapniowe, zwiększa aktywność receptorów GABA, blokuje typ kainowy/AMPA receptorów glutaminowych, jest słabym inhibitorem anhydrozy węglanowej. Omówiono dodatkowo możliwości zastosowania TPM w status epilepticus. Zwrócono uwagę na koszt leczenia topiramatem w porównaniu z takimi lekami, jak kwas walproinowy, oraz wpływ na jakość życia w porównaniu na przykład z lamotryginą. Opisano objawy uboczne, przyglądając się bliżej przyczynie spadku wagi przy zastosowaniu TPM oraz możliwości wystąpienia kwasicy metabolicznej, kamicy nerkowej oraz zmniejszonej potliwości. Podkreślono zalety stosowania topiramatu na tle innych LPP.

7

ZMIANY WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOKINETYCZNYCH LEKÓW PRZECIWDROBNOUSTROJOWYCH U PACJENTÓW KRYTYCZNIE CHORYCH

51%

Cios A. M., Wesołowska A.

Farmacja Polska

|

2020

|

vol. 76

|

issue 1

33-46

EN

Critically ill patients are at high risk of developing a life-threatening infection leading to severe shock and, as a consequence, multi-organ failure and even death. Optimal antimicrobial therapy, especially in the first 48 hours, is crucial to increasing patients' chances of survival. However, effective drug dosing is problematic because pathophysiological changes associated with the critical state of a disease affect their pharmacokinetic properties, mainly those drugs that are hydrophilic in nature. Concentrations of these drugs may be elevated in critically ill patients, mainly because of decreased renal clearance due to renal failure/damage. Conversely, antimicrobial concentrations may decrease due to increased volume of distribution and increased renal clearance, caused by the systemic inflammatory response syndrome, capillary leakage, reduced drug binding, intravenous fluids and inotropic drugs used. The frequency of simultaneous occurrence of numerous complications that may affect pharmacokinetic properties of drugs is excessively complicated by predicting their therapeutic concentrations. In general, situations where antimicrobial concentrations in serum of critically ill patients are too low dominate in clinical settings. And obtaining inappropriate plasma concentrations of patients is clinically important because it leads to ineffective eradication of pathogenic microorganisms and a lack of clinical improvement. In addition, too low drug levels trigger the development of multi-drug resistance, which is not only a medical but also a socio-economic problem. One of the major solutions to this problem seems to be the widespread use of plasma drug monitoring for individual adjustment of the dosage of antimicrobial drugs in a particular patient's clinical condition. However, despite the successful implementation of the beta-lactam antibiotic monitoring program in critically ill patients in Poland, several problems remain to be solved, such as insufficient documentation of the advantage of such a procedure and its clinical success, the lack of necessary technical preparation and specialist knowledge of medical staff in hospitals, which has an impact for the time of determining the concentration of antibacterial drugs in the patient plasma, even the possibility of monitoring drug concentration therapy does not solve the problem of obtaining the most optimal pharmacokinetic-pharmacodynamic indicators that determine the dosage selection. One solution, though not without its drawbacks, is to use population models to calculate the dosage of antimicrobial drugs. These models should take into account the state of mechanical ventilation, diagnostic category and glomerular filtration of the patient. However, also in such model preparation, there are problems such as the state of patients' kidney function, which may show large fluctuations and require frequent monitoring of creatinine, which is associated with additional work and time input, capillary leak affecting the value of distribution volume. The above pathophysiological changes significantly impede the development of appropriate models that would be adequate for use in optimization of the antimicrobial dosage in critically ill patients.

PL

Krytycznie chorzy pacjenci są narażeni na wysokie ryzyko rozwoju zagrażającej życiu infekcji prowadzącej do ciężkiego wstrząsu i w konsekwencji niewydolności wielonarządowej, a nawet śmierci. Optymalna terapia przeciwdrobnoustrojowa ma kluczowe znaczenie w zwiększaniu szansy tych pacjentów na przeżycie. Jednak skuteczne dawkowanie leków jest problematyczne, ponieważ zmiany patofizjologiczne, związane z krytycznym stanem choroby, wpływają na ich właściwości farmakokinetyczne, głównie tych leków, które wykazują charakter hydrofilowy. Stężenia tych leków mogą być podwyższone u pacjentów krytycznie chorych, głównie z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego spowodowanego niewydolnością/uszkodzeniem nerek. I przeciwnie, stężenia leków przeciwbakteryjnych mogą ulec obniżeniu z powodu zwiększonej objętości dystrybucji i zwiększonego klirensu nerkowego, wywołanego przez zespół ogólnoustrojowej odpowiedzi zapalnej, wyciek kapilarny, zmniejszone wiązanie leku z białkami, podawanie dożylnych płynów oraz leków inotropowych. Częstość jednoczesnego występowania licznych powikłań, które mogą wpływać na właściwości farmakokinetyczne leków, nadmiernie komplikuje prognozowanie ich terapeutycznych stężeń. Zasadniczo, w warunkach klinicznych dominują sytuacje gdy uzyskiwane stężenia leków przeciwdrobnoustrojowych u pacjentów krytycznie chorych są zbyt niskie. A uzyskanie nieodpowiedniego stężenia leków w osoczu pacjentów jest istotne z klinicznego punktu widzenia, ponieważ prowadzi do nieskutecznej eradykacji drobnoustrojów chorobotwórczych i braku poprawy klinicznej. Ponadto, zbyt niskie stężenia leków wywołują rozwój oporności wielolekowej drobnoustrojów, co stanowi problem nie tylko medyczny, ale i społeczno-ekonomiczny. Jednym z zasadniczych rozwiązań tego problemu wydaje się powszechne stosowanie monitorowania stężeniem leku w osoczu, w celu indywidualnego dostosowania dawkowania leków przeciwdrobnoustrojowych do stanu klinicznego pacjenta.

8

Lewetiracetam i leczenie padaczki w szczególnych sytuacjach klinicznych

45%

Jastrzębski K., Kacperska M. J.

Aktualności Neurologiczne

|

2013

|

vol. 13

|

issue 4

258-266

EN

Epilepsy is a chronic, frequently encountered neurological disease, demanding long-term treatment with antiepileptic drugs (AEDs). It involves high treatment expenses. Epilepsy is a complex pathophysiological process, the numerous and complex symptoms are the result of various disorders of the brain. In the treatment of epilepsy, there is no one standard way to proceed. The main and primary goal of epilepsy treatment is complete seizure control and getting the least side effects during treatment with antiepileptic drugs. It is vital that individual adjustment of the drug for each patient. The drug should be adapted to the type of seizure or seizure team, the frequency and severity of seizures. The emergence of a new generation of drugs gave them a certain advantage over the older generation drugs. Levetiracetam is one of the antiepileptic drugs – the pharmacokinetic profile of levetiracetam has been evaluated in many populations. Overall, levetiracetam has a very favourable pharmacokinetic profile, with rapid absorption following oral administration, excellent bioavailability, quick achievement of steady-state concentrations, linear kinetics, minimal plasma protein binding and without important hepatic metabolism. The mechanism of actions is still unclear. It may be used as monotherapy in patients with newly diagnosed epilepsy, to treat seizures with focal onset with secondary generalization or without secondary generalization. Levetiracetam may also be used supplementary to other antiepileptic drugs in the treatment of seizures of focal onset with secondary generalization or without secondary generalization, myoclonic seizures or primary generalized tonic-clonic seizure. This medicine is very useful tool for clinicians.

PL

Padaczka (epilepsia) to przewlekłe i częste schorzenie neurologiczne, wymagające długotrwałego stosowania leków przeciwpadaczkowych. Liczne i złożone objawy tego skomplikowanego procesu patofizjologicznego są wynikiem różnych zaburzeń funkcji mózgu. W leczeniu padaczki nie występuje jeden standardowy sposób postępowania. Głównym i podstawowym celem leczenia padaczki jest całkowita kontrola napadów i zminimalizowanie objawów niepożądanych spowodowanych terapią lekami przeciwpadaczkowymi. Ogromne znaczenie ma indywidualne dopasowanie leku do każdego pacjenta. Lek powinien być dostosowany do typu napadu lub zespołu padaczkowego, częstości i ciężkości napadów. Pojawienie się leków nowej generacji dało im pewną przewagę w stosunku do leków starszej generacji. Jednym z dostępnych na rynku leków przeciwpadaczkowych jest lewetiracetam, występujący w postaci podłużnych tabletek. Można go stosować w monoterapii u pacjentów od 16. roku życia z nowo rozpoznaną padaczką, w leczeniu napadów padaczkowych o początku ogniskowym z wtórnym uogólnieniem lub bez wtórnego uogólnienia. Lewetiracetam można również dodawać do terapii innymi lekami przeciwpadaczkowymi, w leczeniu m.in. napadów padaczkowych o początku ogniskowym z wtórnym uogólnieniem lub bez wtórnego uogólnienia u dzieci od 1 miesiąca życia, drgawek mioklonicznych (u pacjentów w wieku powyżej 12 lat z młodzieńczą padaczką miokloniczną) czy pierwotnych uogólnionych napadów toniczno-klonicznych u pacjentów powyżej 12 lat z idiopatyczną padaczką uogólnioną. Lek ten między innymi pomaga w stabilizowaniu aktywności elektrycznej w mózgu i zapobiega napadom.

Refine search results

3 Aktualności Neurologiczne

2 OphthaTherapy

1 Farmacja Polska

1 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2020

1 2018

2 2017

2 2016

2 2013

2 Jastrzębski K.

1 Cichoń L.

1 Cios A. M.

1 Czajor K.

1 Gabryel B.

1 Janas-Kozik M.

1 Jelonek I.

1 Kacperska M. J.

1 Kamińska E.

1 Klimek A.

1 Krysta K.

1 Marek E. P.

1 Misiuk-Hojło M.

1 Rafał P.

1 Wesołowska A.

Podstawowe wskaźniki oceniające skuteczność antybiotykoterapii

Bezpieczeństwo farmakoterapii u dzieci w aspekcie różnic rozwojowych

Zastosowanie aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży

Tryptany w migrenowych bólach głowy – bilans korzyści i ryzyka

Ogólnoustrojowa farmakokinetyka leków anty-VEGF podawanych doszklistkowo w leczeniu wysiękowego AMD

Topiramat – przegląd wybranych artykułów

ZMIANY WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOKINETYCZNYCH LEKÓW PRZECIWDROBNOUSTROJOWYCH U PACJENTÓW KRYTYCZNIE CHORYCH

Lewetiracetam i leczenie padaczki w szczególnych sytuacjach klinicznych