Celem pracy było porównanie zjawisk elektrofizjologicznych zachodzących w transponowanym w dno miednicy mięśniu smukłym uda, poddawanym ciągłej elektrostymulacji wszczepionym stymulatorem lub regularnej stymulacji urządzeniem zewnętrznym, jak również odległych wyników czynnościowych przeprowadzonych zabiegów. Materiał i metodyka. Włączono do analizy łącznie 27 pacjentów. Grupa badana składała się z 7 pacjentów po zabiegu graciloplastyki dynamicznej, 11 pacjentów po graciloplastyce z następową stymulacją przezodbytową, 4 pacjentów po graciloplastyce ze stymulacją przezskórną, oraz 5 pacjentów po graciloplastyce bez stymulacji. We wszystkich grupach wykonano powierzchniowe badania elektromiograficzne pętli transponowanego mięśnia smukłego, zapisy u każdego chorego porównywano z zapisem znad mięśnia smukłego pozostawionego na udzie. Ponadto, każdy badany przebył ocenę rezultatów czynnościowych zabiegu, jak również anorektalne badania manometryczne. Wyniki. W badaniu elektromiograficznym częstotliwość potencjałów czynnościowych jednostek motorycznych mięśnia smukłego uda w położeniu in situ wynosiła średnio 64 Hz, a po transpozycji i okresie stymulacji mięśnia – średnio 62 Hz. Nie stwierdzono zatem istotnych statystycznie różnic w częstotliwości potencjałów czynnościowych przed i po zabiegu w żadnej z analizowanych grup, ani też pomiędzy grupami o różnych metodach stymulacji (p>0,05). Stwierdzono natomiast istotną korelację między rezultatem klinicznym po zabiegu graciloplastyki a średnią amplitudą sygnału EMG znad transponowanego mięśnia, oraz między amplitudą sygnału EMG transponowanego mięśnia a ciśnieniem podstawowym w kanale odbytniczym. W ocenie pozostałych parametrów manometrycznych nie stwierdzono istotnych zależności. Wnioski. Pomimo zastosowania różnych metod stymulacji w przebiegu pooperacyjnym, w tym kosztownych wszczepialnych stymulatorów, nie zaobserwowano różnic w funkcjonowaniu transponowanego mięśnia smukłego na poziomie elektrofizjologicznym w porównaniu do mięśnia pozostawionego in situ. Nie wykazano również w niniejszym badaniu przewagi graciloplastyki dynamicznej nad stymulacją mięśnia drogą przezodbytową lub przezskórną.
Wstęp: Elektrostymulacja (ES) jest zabiegiem rekomendowanym w leczeniu odleżyn ale metodyka zabiegów zapewniających najlepsze skutki lecznicze wymaga jeszcze ustalenia. Cel: Porównanie skuteczności ES katodowej i anodowej w leczeniu odleżyn II-IV stopnia. Projekt badawczy: Badanie eksperymentalne z randomizacją. Materiał i metody: 38 osób z odleżynami leczonych w Centrum Rehabilitacji na terenie Górnego Śląska zostało losowo podzielonych do grupy elektrostymulacji anodowej (AG/12 osób; średni wiek 52,83 lata), elektrostymulacji katodowej (KG/13 osób; średni wiek 52,00 lata) i elektrostymulacji placebo (PG/13 osób; średni wiek 54,46 lata). U wszystkich chorych stosowano standardowe leczenie odleżyn. Dodatkowo w AG i KG zastosowano elektrostymulację wysokonapięciową prądem pulsującym (high-voltage monophasic pulsed current − HVMPC) (impulsy podwójne szpiczaste, 154 μs; 100 Hz; 0,36 A; 360 μC/s) przez 50 minut dziennie, pięć dni w tygodniu, przez 8 tygodni. W AG elektrodą leczniczą była anoda, a w KG – katoda. W PG wykonywano symulowaną elektrostymulację. Obie elektrody były układane na wilgotnej gazie. Elektrodę leczniczą układano na powierzchni rany a zamykającą obwód na zdrowej skórze w odległości przynajmniej 15 cm od rany. Pole powierzchni odleżyn było mierzone przed leczeniem oraz po zakończeniu każdego kolejnego tygodnia terapii. Wyniki: W grupach AG i KG powierzchnia odleżyn zmniejszyła się odpowiednio o 73,68% (SD 28,03) i 76,02% (SD 17,51). Wyniki te były znamiennie statystycznie większe niż w PG (44,20%; SD 20,86). Wyniki uzyskane w AG i KG nie różniły się znamiennie statystycznie. Wnioski: ES wysokonapięciowa anodowa i katodowa w podobnym stopniu przyczyniają się do zmniejszenia odleżyn II-IV stopnia.
EN
Introduction: Electrical stimulation (ES) is a treatment recommended for pressure injuries (PIs), but an optimal protocol methodology for wound treatment has not yet been established. Objective: Comparing the effectiveness of cathodal and anodal ES in the treatment of category II-IV pressure injuries. Research project: Experimental trial with randomization. Material and methods: 38 individuals with pressure wounds treated at the Rehabilitation Centre in the region of Upper Silesia were randomly divided into the anodal ES group (AG/12 people, mean age 52.83 years), cathodal ES group (CG/13 people, average age 52.00 years) and the ES placebo group (PG/13 people, average age 54.46 years). Standard pressure injury treatment was implemented in all patients. Additionally, in the AG and CG, ES with high-voltage monophasic pulsed current (HVMPC; twin-peak impulses; 154 μs; 100 pps; 0.36 A; 360 μC/s) was applied for 50 minutes a day, fi ve days a week, for 8 weeks. In the AG group, the healing electrode was an anode, while in the CG, cathodes were used. In the PG, sham ES was performed. Both electrodes were placed on moist gauze. The electrode for treatment was placed on the surface of the wound and the return electrode was positioned on healthy skin at least 15 cm from the PI edge. The surface area of the PIs was measured before and after each subsequent week of therapy. Results: In the AG and CG, the surface of the pressure injuries decreased by 73.68% (SD 28.03) and 76.02% (SD 17.51), respectively. These results were statistically signifi cantly higher than in the PG (44.20%, SD 20.86). The results obtained in AG and CG did not signifi cantly differ statistically. Conclusions: High-voltage anodal and cathodal ES cause a decrease in category II-IV pressure injuries to a similar extent.
Electrical stimulation is an undisputable, effective and wide‑spreading method of treating heart rhythm disorders. Currently there are 5 millions people living with implantable heart pacemakers. Electrical stimulation initializes electric activity in case of the absence of heart’s own activity. Basic pacemakers are single or dual chamber and also it is possible to program very specific parameters of stimulation. The number of people living with implanted cardioverter‑defibrillator (ICD) increases recently, in cases of primary or secondary prevention of sudden cardiac death. ICD recognizes brady‑ and tachyarrhythmias, terminates ventricular arrhythmias by means of cardioversion or defibrillation, ICD is able to stimulate cardiac rhythm and also enables the ECG recording during arrhythmia. The main clinical problems associated with pacemaker or ICD are function disorders of the device, infective complications, damage caused by the electromagnetic field and anxiety disorders. The patient qualified to implantation pacemaker or ICD should gain detailed information about indications for electrical stimulation, benefits but also restrictions connected with the therapy. It is very important to stay under the care of specialized medical unit, undergo necessary controls and be aware of basic rules in daily life, such as avoiding exposure on electromagnetic interferences, because they may influence the pacemaker or ICD. There is no doubt in effectiveness and legitimacy of implanted cardioverters‑defibrillators, but still exists the problem of the patient’s intolerance for hurtful, unpleasant interventions witch may achieve high energy. The patient’s anxiety should be reduced by precise and reliable information and permanent cooperation between doctor and patient.
PL
Elektrostymulacja jest niekwestionowaną skuteczną i coraz bardziej powszechną metodą leczenia zaburzeń rytmu i przewodzenia. W tej chwili na świecie żyje około 5 milionów ludzi z wszczepionym kardiostymulatorem. Ta forma terapii inicjuje czynność elektryczną serca w razie braku właściwej aktywności własnego rozrusznika. Podstawowe układy stymulujące są jedno‑ lub dwujamowe, istnieje także możliwość bardzo precyzyjnego dobrania parametrów pracy urządzenia. W ostatnich latach rośnie liczba pacjentów z wszczepionym kardiowerterem‑defibrylatorem (implantable cardioverter‑defibrillator, ICD – wszczepialny kardiowerter‑defibrylator) w prewencji pierwotnej i wtórnej nagłej śmierci sercowej. ICD rozpoznaje tachy‑ i bradyarytmie, przerywa tachyarytmie komorowe kardiowersją lub defibrylacją, posiada funkcję stymulacji, a także umożliwia odtworzenie EKG w czasie incydentu arytmii. Problemy kliniczne związane z kardiostymulatorem lub ICD to zaburzenia pracy urządzenia, powikłania infekcyjne, uszkodzenia związane z narażeniem na pole elektromagnetyczne, a także zaburzenia lękowe u pacjenta. W przypadku ustalenia u chorego wskazań do implantacji układu stymulującego serce lub ICD należy udzielić mu wyczerpujących informacji na temat wskazań, korzyści, ale i ograniczeń, z jakimi się zetknie. Po wszczepieniu kardiostymulatora lub kardiowertera‑defibrylatora konieczne są stała opieka poradni specjalistycznej, regularne kontrole pracy urządzenia i przestrzeganie najważniejszych zasad w życiu codziennym, m.in. unikanie narażenia na interferencje elektromagnetyczne, które mogą wpływać na pracę stymulatora lub ICD. Skuteczność i zasadność wszczepiania kardiowerterów‑defibrylatorów nie budzi wątpliwości, nie eliminuje to jednak problemu, jakim jest dla chorego ograniczona tolerancja odczuwania wyładowań osiągających energię do kilkudziesięciu dżuli. Obawy chorego należy eliminować poprzez dokładną i rzetelną informację oraz stałą współpracę pomiędzy pacjentem a lekarzem.
Wstęp: Celem pracy jest przedstawienie wyników kompleksowych badan z zakresu elektromiografii globalnej (EMG) oraz elektroneurografii (ENG, badanie fali M) włókien ruchowych nerwu twarzowego u 25 chorych z objawami obwodowego pora8enia nerwu twarzowego oraz algorytmu usprawniania tych chorych za pomocą zabiegów fizykoterapeutycznych (elektroterapia włókien ruchopalwych nerwu twarzowego) wspomaganych równie8 ukierunkowana kinezyterapia. W tych przypadkach wczesna i obiektywna diagnostyka, jak i natychmiastowe wdrożenie leczenia, pozwalają na uzyskanie szybszej poprawy funkcji ruchowej mięśni twarzy. Metoda: Testy diagnostyki neurofizjologicznej objęły obustronne badania elektromiografii globalnej wybranych mięśni twarzy (EMG; m. czołowy, m. dźwigacz skrzydła nosa, m. okre8ny ust) oraz badania elektroneurograficzne przewodnictwa eferentnego nerwu twarzowego (ENG, fala M). Na podstawie diagnozy lekarza prowadzącego, badanych chorych (n=25) podzielono ze względu na przyczynę porażenia: stan zapalny (n=8), rekonstrukcja chirurgiczna (n=7), idiopatyczne pora8enie typu Bella (n=10). Analogicznymi badaniami objęto grupę 25 zdrowych ochotników. Na ich podstawie stworzono wzorzec prawidłowych parametrów badan EMG i ENG nerwu twarzowego dla osób, u których nie stwierdza się żadnych zaburzeń ze strony układów nerwowego i mięśniowego. W wyniku prowadzonych powtarzalnych testów neurofizjologii klinicznej, ustalone zostały odpowiednie, indywidualne dla ka8dego chorego parametry elektrostymulacji, monitorowane po 10 i po 20 zabiegach fizjoterapeutycznych. Wyniki i wnioski: Badania neurofizjologiczne po dwóch etapach leczenia wykazały poprawę sprawności jednostek ruchowych badanych mięśni twarzy oraz przewodnictwa włókien ruchowych nerwu twarzowego. Otrzymane porównawczo wyniki badan EMG i ENG poprzez analizę parametrów częstotliwości rekrutacji jednostek ruchowych oraz nate8enia prądu stosowanego do wywołania fali M pozwoliły na określenie optymalnych parametrów elektrostymulacyjnych nerwu twarzowego. Kompleksowe badania neurofizjologiczne pozwalają na oszacowanie postępów leczenia zachowawczego oraz ukierunkowanie zabiegów fizykoterapii prowadzącej do wyraźnej poprawy czynności rehabilitowanych mięśni twarzy.
EN
Aim: The aim of the study was to show the results of complex electromyography (global EMG) and electroneurographic (ENG, M wave) studies of motor fibres of the facial nerves in 25 patients with symptoms of peripheral facial nerve palsy as well as to evaluate a therapeutic algorithm involving therapy with physical agents (electrotherapy of motor fibres in the facial nerve) supplemented with focused kinesitherapy. In such cases, early and objective diagnosis and immediate introduction of treatment allow one to obtain better results in the motor function of the face muscles.Method: Neurophysiological tests included bilateral recordings of global electromyography from selected facial muscles (EMG; the frontal muscle, the levator alae nasi muscle, the orbicularis oris muscle) and electroneurographic motor conduction studies (ENG, M wave). Based on the diagnosis established in the treated patients (n=25) by the attending physician, the patients were divided into three groups, depending on the cause of palsy: inflammation (n=8), surgical reconstruction (n=7), idiopathic Bell’s palsy (n=10). Twenty-five healthy volunteers were studied using similar methods for comparison. Results from these studies in persons without any disturbances of the muscle-skeletal system served as a pattern of normal parameters in EMG and ENG studies. Repeated clinical neurophysiologic tests were fundamental for ascertaining the parameters of electrostimulation patterns determined individually for each patient and they were monitored after 10 and 20 physiotherapeutic procedures.Results and conclusions: Neurophysiological examinations following two phases of treatment showed an improvement in the motor units activity of the facial muscles and in motor nerve transmission. The obtained results from EMG and ENG examinations, in particular the analysis of frequency parameters in recruitment of the muscle motor units and applied current intensity to evoke the M wave allowed us to determine optimal parameters for facial nerve stimulation. Complex neurophysiological studies enable an estimation of the progress of conservative treatment and allow one to direct therapy with physical agents towards better improvement in the activity o rehabilitated facial muscles.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.