Wstęp: Głos wyraża psychikę i osobowość człowieka. Zaburzenia jakości głosu o charakterze psychogennym określa się mianem Phononeurosis (fononeurozy). Częstą przyczyną zaburzeń głosu jest nerwica, depresja lub konflikty rodzinne, zawodowe i społeczne. Najczęstszą postacią kliniczną jest dysfonia czynnościowa o charakterze hiperfunkcjonalnym, rzadziej hipofunkcjonalnym. Cel pracy: Celem pracy jest analiza jakości głosu i mowy oraz diagnostyka postaci klinicznej dysfonii psychogennej. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 50 pacjentów z zaburzeniami głosu i mowy (grupa badana) leczonych w roku 2017 oraz grupę 30 osób z głosem fizjologicznym (grupa kontrolna). W diagnozowanej grupie 60% pacjentów było leczonych z powodu nerwicy, 12% z powodu depresji, pozostali zgłaszali istnienie sytuacji konfliktowych w otoczeniu. W diagnostyce postaci klinicznej dysfonii psychogennej zastosowano percepcyjną skalę oceny jakości głosu – GRBAS, oceniono maksymalny czas fonacji (MPT), tor oddechowy, dokonano wizualizacji krtani techniką HSDI. Przeprowadzono parametryczną ocenę akustyczną głosu. Wyniki: Najczęstszą postacią kliniczną dysfonii psychogennej była dysfonia hiperfunkcjonalna, rzadziej hipofunkcjonalna i głos przedsionkowy rzekomy. Dysfonia występowała najczęściej u kobiet w okresie największej aktywności zawodowej. W diagnostyce postaci klinicznej szczególnie przydatna była technika szybkiego filmu w sekwencji cyfrowej (HSDI) pozwalająca na wizualizację rzeczywistych drgań fałdów głosowych i obiektywne różnicowanie postaci hiperfunkcjonalnej i hipofunkcjonalnej. Analiza akustyczna głosu potwierdziła obiektywnie obecność składowych nieharmonicznych – szumów generowanych w regionie głośni w dysfonii hipofunkcjonalnej. Zaburzenie sposobu i toru oddechowego powodowały nieprawidłowości koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej.
Wstęp: Głos wyraża psychikę i osobowość człowieka. Zaburzenia jakości głosu o charakterze psychogennym określa się mianem Phononeurosis (fononeurozy). Częstą przyczyną zaburzeń głosu jest nerwica, depresja lub konflikty rodzinne, zawodowe i społeczne. Najczęstszą postacią kliniczną jest dysfonia czynnościowa o charakterze hiperfunkcjonalnym, rzadziej hipofunkcjonalnym. Cel pracy: Celem pracy jest analiza jakości głosu i mowy oraz diagnostyka postaci klinicznej dysfonii psychogennej. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 50 pacjentów z zaburzeniami głosu i mowy (grupa badana) leczonych w roku 2017 oraz grupę 30 osób z głosem fizjologicznym (grupa kontrolna). W diagnozowanej grupie 60% pacjentów było leczonych z powodu nerwicy, 12% z powodu depresji, pozostali zgłaszali istnienie sytuacji konfliktowych w otoczeniu. W diagnostyce postaci klinicznej dysfonii psychogennej zastosowano percepcyjną skalę oceny jakości głosu – GRBAS, oceniono maksymalny czas fonacji (MPT), tor oddechowy, dokonano wizualizacji krtani techniką HSDI. Przeprowadzono parametryczną ocenę akustyczną głosu. Wyniki: Najczęstszą postacią kliniczną dysfonii psychogennej była dysfonia hiperfunkcjonalna, rzadziej hipofunkcjonalna i głos przedsionkowy rzekomy. Dysfonia występowała najczęściej u kobiet w okresie największej aktywności zawodowej. W diagnostyce postaci klinicznej szczególnie przydatna była technika szybkiego filmu w sekwencji cyfrowej (HSDI) pozwalająca na wizualizację rzeczywistych drgań fałdów głosowych i obiektywne różnicowanie postaci hiperfunkcjonalnej i hipofunkcjonalnej. Analiza akustyczna głosu potwierdziła obiektywnie obecność składowych nieharmonicznych – szumów generowanych w regionie głośni w dysfonii hipofunkcjonalnej. Zaburzenie sposobu i toru oddechowego powodowały nieprawidłowości koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej.
Dysfonią psychogenną określa się zaburzenia jakości głosu i mowy o podłożu emocjonalnym przy braku pierwotnych zmian organicznych w obrębie krtani. Kondycja psychiczna człowieka w istotny sposób wpływa na proces tworzenia głosu, funkcjonowanie mechanizmu oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnego oraz prozodię mowy. Celem pracy jest ocena wizualizacyjna, akustyczna, percepcyjna i samoocena jakości głosu oraz mowy z wykorzystaniem metod subiektywnych i obiektywnych u osób z dysfonią psychogenną. Badaniem objęto grupę 50 pacjentów z dysfonią psychogenną diagnozowanych w Zakładzie Fonoaudiologii Klinicznej i Logopedii UMB, leczonych w Poradni Foniatrycznej USK w Białymstoku w latach 2017–2018. Grupę kontrolną stanowiło 30 osób z głosem eufonicznym. U wszystkich badanych dokonano subiektywnej i obiektywnej oceny jakości głosu i mowy. Wykorzystano skalę GRBAS, wykonano ocenę toru oddechowego, badanie koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej oraz natężenia głosu i mowy. Oceniano również prozodię mowy. Analizie poddano samoocenę głosu pacjentów przeprowadzoną przy użyciu kwestionariusza Voice Handicap Index (VHI). W ocenie obiektywnej narządu głosu przeprowadzono wizualizację wibracji fałdów głosowych przy użyciu techniki szybkiego filmu w sekwencji cyfrowej (High Speed Digital Imaging ; HSDI). Analizę akustyczną jakości głosu wykonano z wykorzystaniem oprogramowania firmy DiagNova Technologies. Określano także maksymalny czas fonacji (maximum phonation time ; MPT). Dysfonia czynnościowa hiperfunkcjonalna jest najczęstszą postacią kliniczną dysfonii psychogennej. Nieprawidłowy sposób i tor oddychania wpływają na skrócenie MPT oraz zaburzenie koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej u pacjentów z dysfonią psychogenną. W zaburzeniach głosu o podłożu emocjonalnym występują nieprawidłowy przebieg konturów intonacyjnych wypowiedzi oraz zaburzenia tempa mowy. Analiza wyników samooceny jakości głosu u większości badanych wskazuje na poczucie małej niesprawności głosu.
Dysfonią psychogenną określa się zaburzenia jakości głosu i mowy o podłożu emocjonalnym przy braku pierwotnych zmian organicznych w obrębie krtani. Kondycja psychiczna człowieka w istotny sposób wpływa na proces tworzenia głosu, funkcjonowanie mechanizmu oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnego oraz prozodię mowy. Celem pracy jest ocena wizualizacyjna, akustyczna, percepcyjna i samoocena jakości głosu oraz mowy z wykorzystaniem metod subiektywnych i obiektywnych u osób z dysfonią psychogenną. Badaniem objęto grupę 50 pacjentów z dysfonią psychogenną diagnozowanych w Zakładzie Fonoaudiologii Klinicznej i Logopedii UMB, leczonych w Poradni Foniatrycznej USK w Białymstoku w latach 2017–2018. Grupę kontrolną stanowiło 30 osób z głosem eufonicznym. U wszystkich badanych dokonano subiektywnej i obiektywnej oceny jakości głosu i mowy. Wykorzystano skalę GRBAS, wykonano ocenę toru oddechowego, badanie koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej oraz natężenia głosu i mowy. Oceniano również prozodię mowy. Analizie poddano samoocenę głosu pacjentów przeprowadzoną przy użyciu kwestionariusza Voice Handicap Index (VHI). W ocenie obiektywnej narządu głosu przeprowadzono wizualizację wibracji fałdów głosowych przy użyciu techniki szybkiego filmu w sekwencji cyfrowej (High Speed Digital Imaging ; HSDI). Analizę akustyczną jakości głosu wykonano z wykorzystaniem oprogramowania firmy DiagNova Technologies. Określano także maksymalny czas fonacji (maximum phonation time ; MPT). Dysfonia czynnościowa hiperfunkcjonalna jest najczęstszą postacią kliniczną dysfonii psychogennej. Nieprawidłowy sposób i tor oddychania wpływają na skrócenie MPT oraz zaburzenie koordynacji oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnej u pacjentów z dysfonią psychogenną. W zaburzeniach głosu o podłożu emocjonalnym występują nieprawidłowy przebieg konturów intonacyjnych wypowiedzi oraz zaburzenia tempa mowy. Analiza wyników samooceny jakości głosu u większości badanych wskazuje na poczucie małej niesprawności głosu.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.