Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 10

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  dysfonia
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Wstęp: Najczęstszą przyczyną porażeń krtani są urazy jatrogenne. Pacjenci z objawami porażenia krtani trafiają do specjalisty zwykle po kilku tygodniach a nawet miesiącach. W literaturze brakuje informacji dotyczących zaburzeń głosu u pacjentów w pierwszych dobach porażenia krtani o podłożu jatrogennym. Cel pracy: Ocena jakości głosu u pacjentów w pierwszych dobach od wystąpienia porażenia krtani o podłożu jatrogennym. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 25 pacjentów z jatrogennym porażeniem krtani, które zgłaszały się na konsultację foniatryczną do Katedry i Kliniki Otolaryngologii WUM od maja 2015 do grudnia 2016. Pacjenci byli badani w 1-2 dobie od momentu wystąpienia zaburzeń głosu. U wszystkich wykonano wideolaryngostroboskopię krtani, na podstawie której oceniono: ruchomość fałdów głosowych, obecność przesunięcia brzeżnego, zwarcie fonacyjne, jednoczasowość oraz amplitudę drgań fonacyjnych fałdów głosowych. Przeprowadzono analizę akustyczną i na jej podstawie oceniono parametry akustyczne takie jak: DSI, F0, Shimmer, Jitter, NHR. Ponadto, oceniano maksymalny czas fonacji dla głoski [a] (MPT a) oraz przeprowadzono analizę percepcyjną głosu przy pomocy skali GRBAS. Pacjenci dokonali samooceny głosu posługując się 10-cio stopniową skalą VAS. Wyniki: Na podstawie badania wideolaryngostroboskopowego obserwowano występowanie niedomykalności fonacyjnej oraz asymetrii drgań fonacyjnych fałdów głosowych. W ocenie percepcyjnej głosu z wykorzystaniem skali GRBAS obserwowano chrypkę, głos chuchający oraz osłabienie głosu w stopniu lekkim lub średnim. U przeważającej większości osób uzyskano wyraźnie skrócony maksymalny czas fonacji dla głoski [a]. wszyscy pacjenci prezentowali odchylenia w ocenianych parametrach badań akustycznych. Żadna z badanych osób nie określiła, przy pomocy skali VAS swojego głosu jako całkowicie prawidłowy.
EN
Introduction. Stress is one of the important factors affecting the voice organ. Aim. The aim of the study was to estimate and compare the level of stress and voice handicap in patients with dysphonia and healthy subjects, as well as to assess the relationship between stress and the Voice Handicap Index (VHI). Material and methods. The study comprised 60 subjects – 35 patients with dysphonia (study group) and 25 healthy individuals (control group), with age range: 22-78 years. Patients with dysphonia were treated in the Phoniatric Outpatient Clinic, the Medical University of Warsaw. The study was conducted in 2017. The exclusion criterion was age below 18 and over 80 years. All participants completed two questionnaires: the Stress Sensation Questionnaire (KPS) and the Voice Handicap Index (VHI). Results. Patients with dysphonia and healthy individuals showed a low level of stress. The VHI was significantly higher in patients with dysphonia (p=0.000). A statistically significant correlation was found between the KPS and the VHI (p<0.005). Patients with dysphonia received statistically significantly higher scores on KPS Lumbar Subscale as compared to healthy subjects (p=0.008). Female patients with dysphonia more often than healthy people presented a higher need for social approval. Conclusions. Higher voice handicap (in particular regarding self assessment of physical and emotional voice handicap) correlates with a higher sense of stress. This relation requires further research.
PL
Wprowadzenie. Jednym z istotnych czynników wpływających na wydolność narządu głosowego jest stres. Cel pracy. Zbadanie oraz porównanie poziomu poczucia stresu i niepełnosprawności głosu u pacjentów z dysfonią i osób zdrowych, a także sprawdzenie występowania związku między poczuciem stresu, a samooceną niepełnosprawności głosu. Materiał i metody. Badaniem objęto 60 osób, w tym 35 pacjentów z dysfonią (grupa badana) i 25 osób bez dysfonii (grupa kontrolna) w wieku 22-78 lat. Kryterium wyłączenia był wiek poniżej 18 i powyżej 80 lat. W badaniu wykorzystano dwa narzędzia – Kwestionariusz Poczucia Stresu (KPS) oraz Skalę Samooceny Niepełnosprawności Głosu (VHI). Wyniki. Pacjenci z dysfonią i osoby zdrowe wykazywały poczucie stresu na poziomie niskim. Niepełnosprawność głosu była istotnie statystycznie wyższa u pacjentów z dysfonią (p=0,000) w porównaniu z grupą osób z grupy kontrolnej. Ponadto wykazano istotną statystycznie korelację między poczuciem stresu a niepełnosprawnością głosu (p<0,005). W grupie badanej pacjentów z dysfonią wykazano istotnie statystycznie wyższe wyniki na Skali Kłamstwa w KPS w porównaniu z grupą kontrolną (p=0,008). Pacjentki z dysfonią częściej niż osoby z grupy kontrolnej prezentowały wyższą potrzebę aprobaty społecznej. Wnioski. Wyższa niepełnosprawność głosu (w szczególności dotycząca samooceny niepełnosprawności stanu fizycznego i emocjonalnego głosu) koreluje z wyższym poczuciem stresu. Zależność ta wymaga dalszych badań.
PL
Wstęp: Współwystępowanie zaburzeń połykania z dolegliwościami ze strony głosu jest tematem rzadko podejmowanym w literaturze. Szczególną uwagę zwraca się na aspekt czynnościowej dysfunkcji w obrębie mięśni gardła i krtani. C el: Celem niniejszej pracy była analiza przypadków pacjentów z dysfonią pod kątem współwystępowania dysfunkcji procesu połykania. Materiał i metoda: Materiał pracy stanowiło 515 pacjentów hospitalizowanych z powodu zaburzeń głosu w roku 2018. Chorzy, których wywiad wskazywał na dolegliwości związane z połykaniem, zostali poddani dodatkowej diagnostyce w kierunku dysfagii (FEES, rozszerzone badanie logopedyczne, SEMG). Wyniki: 11,8% osób wymagających leczenia z powodu zaburzeń głosu zgłaszało współwystępowanie problemów z połykaniem. Na podstawie przeprowadzonych badań dysfagię rozpoznano u 9,3%. Odsetek osób ze stwierdzoną dysfunkcją połykania różnił się w zależności od rodzaju choroby zasadniczej i był najwyższy w grupie z zaburzeniami neurologicznymi. Analiza korelacji pomiędzy nasileniem dysfagii (zgodnie z ocenionym stopniem, wynikami DHI, EAT-10) a nasileniem stopnia niepełnosprawności głosowej VHI pokazała: słabą korelację pomiędzy VHI i EAT-10 (p = 0,1) oraz istotne statystycznie korelacje pomiędzy: VHI a RSI u osób z rozpoznaną chorobą neurologiczną; VHI a DHI u osób z dysfonią hiperfunkcjonalną; VHI a BMI i EAT-10 u osób z przewlekłym zapaleniem krtani. Ponadto uzyskano istotne statystycznie korelacje pomiędzy stopniem nasilenia dysfagii a EAT-10 i DHI (p < 0,05). Badanie logopedyczne przeprowadzone u pacjentów wskazało na współistniejący problem występowania nienormatywnego wzorca połykania. Badanie elektromiograficzne wykazało największe średnie różnice pomiędzy stronami w zapisie średniej i maksymalnej amplitudy z mm. żwaczy. Wnioski: Opieka nad pacjentami z zaburzeniami głosu musi mieć charakter interdyscyplinarny. Wywiad w kierunku zaburzeń połykania u tych osób powinien stanowić dopełnienie wywiadu odnoszącego się do zaburzeń głosu. Zaburzenia połykania występujące u osób z dysfonią mają różny charakter w zależności od przyczyny zaburzeń głosu, a ich współwystępowanie dotyczy średnio 9,3% pacjentów. Współwystępowanie czynnościowych zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu wymaga oddzielnego protokołu diagnostycznego. Procedura logopedyczna w interdyscyplinarnej opiece nad osobami z zaburzeniami czynnościowymi połykania powinna być elementem obowiązkowym.
PL
Wstęp: Najczęstszą przyczyną porażeń krtani są urazy jatrogenne. Pacjenci z objawami porażenia krtani trafiają do specjalisty zwykle po kilku tygodniach a nawet miesiącach. W literaturze brakuje informacji dotyczących zaburzeń głosu u pacjentów w pierwszych dobach porażenia krtani o podłożu jatrogennym. Cel pracy: Ocena jakości głosu u pacjentów w pierwszych dobach od wystąpienia porażenia krtani o podłożu jatrogennym. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 25 pacjentów z jatrogennym porażeniem krtani, które zgłaszały się na konsultację foniatryczną do Katedry i Kliniki Otolaryngologii WUM od maja 2015 do grudnia 2016. Pacjenci byli badani w 1-2 dobie od momentu wystąpienia zaburzeń głosu. U wszystkich wykonano wideolaryngostroboskopię krtani, na podstawie której oceniono: ruchomość fałdów głosowych, obecność przesunięcia brzeżnego, zwarcie fonacyjne, jednoczasowość oraz amplitudę drgań fonacyjnych fałdów głosowych. Przeprowadzono analizę akustyczną i na jej podstawie oceniono parametry akustyczne takie jak: DSI, F0, Shimmer, Jitter, NHR. Ponadto, oceniano maksymalny czas fonacji dla głoski [a] (MPT a) oraz przeprowadzono analizę percepcyjną głosu przy pomocy skali GRBAS. Pacjenci dokonali samooceny głosu posługując się 10-cio stopniową skalą VAS. Wyniki: Na podstawie badania wideolaryngostroboskopowego obserwowano występowanie niedomykalności fonacyjnej oraz asymetrii drgań fonacyjnych fałdów głosowych. W ocenie percepcyjnej głosu z wykorzystaniem skali GRBAS obserwowano chrypkę, głos chuchający oraz osłabienie głosu w stopniu lekkim lub średnim. U przeważającej większości osób uzyskano wyraźnie skrócony maksymalny czas fonacji dla głoski [a]. wszyscy pacjenci prezentowali odchylenia w ocenianych parametrach badań akustycznych. Żadna z badanych osób nie określiła, przy pomocy skali VAS swojego głosu jako całkowicie prawidłowy.
PL
Wstęp: Współwystępowanie zaburzeń połykania z dolegliwościami ze strony głosu jest tematem rzadko podejmowanym w literaturze. Szczególną uwagę zwraca się na aspekt czynnościowej dysfunkcji w obrębie mięśni gardła i krtani. C el: Celem niniejszej pracy była analiza przypadków pacjentów z dysfonią pod kątem współwystępowania dysfunkcji procesu połykania. Materiał i metoda: Materiał pracy stanowiło 515 pacjentów hospitalizowanych z powodu zaburzeń głosu w roku 2018. Chorzy, których wywiad wskazywał na dolegliwości związane z połykaniem, zostali poddani dodatkowej diagnostyce w kierunku dysfagii (FEES, rozszerzone badanie logopedyczne, SEMG). Wyniki: 11,8% osób wymagających leczenia z powodu zaburzeń głosu zgłaszało współwystępowanie problemów z połykaniem. Na podstawie przeprowadzonych badań dysfagię rozpoznano u 9,3%. Odsetek osób ze stwierdzoną dysfunkcją połykania różnił się w zależności od rodzaju choroby zasadniczej i był najwyższy w grupie z zaburzeniami neurologicznymi. Analiza korelacji pomiędzy nasileniem dysfagii (zgodnie z ocenionym stopniem, wynikami DHI, EAT-10) a nasileniem stopnia niepełnosprawności głosowej VHI pokazała: słabą korelację pomiędzy VHI i EAT-10 (p = 0,1) oraz istotne statystycznie korelacje pomiędzy: VHI a RSI u osób z rozpoznaną chorobą neurologiczną; VHI a DHI u osób z dysfonią hiperfunkcjonalną; VHI a BMI i EAT-10 u osób z przewlekłym zapaleniem krtani. Ponadto uzyskano istotne statystycznie korelacje pomiędzy stopniem nasilenia dysfagii a EAT-10 i DHI (p < 0,05). Badanie logopedyczne przeprowadzone u pacjentów wskazało na współistniejący problem występowania nienormatywnego wzorca połykania. Badanie elektromiograficzne wykazało największe średnie różnice pomiędzy stronami w zapisie średniej i maksymalnej amplitudy z mm. żwaczy. Wnioski: Opieka nad pacjentami z zaburzeniami głosu musi mieć charakter interdyscyplinarny. Wywiad w kierunku zaburzeń połykania u tych osób powinien stanowić dopełnienie wywiadu odnoszącego się do zaburzeń głosu. Zaburzenia połykania występujące u osób z dysfonią mają różny charakter w zależności od przyczyny zaburzeń głosu, a ich współwystępowanie dotyczy średnio 9,3% pacjentów. Współwystępowanie czynnościowych zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu wymaga oddzielnego protokołu diagnostycznego. Procedura logopedyczna w interdyscyplinarnej opiece nad osobami z zaburzeniami czynnościowymi połykania powinna być elementem obowiązkowym.
PL
Wstęp: Rak krtani i jego leczenie wiążą się z krótko- i długoterminowymi powikłaniami, wpływającymi na funkcję krtani i jakość życia. Materiały i metody: Analiza retrospektywna dokumentacji medycznych pacjentów leczonych operacyjnie lub zachowawczo z powodu raka krtani z oszczędzeniem krtani. Wyniki: Po zakończeniu leczenia najwięcej pacjentów ze złą jakością głosu obserwowano w grupie chorych na raka głośni (wczesnego lub zaawansowanego). Zaburzenia połykania występowały natomiast częściej w grupie osób z guzami przezgłośniowymi. W porównaniu do stanu sprzed leczenia odsetek pacjentów z zaburzeniami głosu (zła jakość głosu lub jego utrata) początkowo malał we wszystkich grupach (z wyjątkiem guzów nadgłośniowych), a w czasie pierwszego roku obserwacji rósł lub nie zmienił się. Liczba pacjentów bez zaburzeń połykania wzrosła w grupie z guzami: nadgłośniowymi, podgłośniowymi i przezgłośniowymi. Dyskusja: Uważamy za konieczne wprowadzenie standardowych badań kontrolnych przed- i pooperacyjnych głosu i połykania u pacjentów leczonych z powodu raka krtani.
PL
Przewlekłe drażnienie błony śluzowej krtani przez czynniki zewnętrzne może prowadzić do rozwoju dyfonii o charakterze: chrypki, zmiany barwy głosu lub osłabienia jego siły. Chorzy zgłaszający dodatkowo objawy alarmowe, takie jak: duszność, dysfagia lub odynofagia, wymagają pilnej diagnostyki i leczenia. Wieloletnie narażenie na czynniki drażniące może prowadzić do rozwoju licznych, nawracających zmian przerostowych krtani, wymagających stałej opieki otorynolaryngologicznej oraz wielokrotnych zabiegów operacyjnych, tak jak to miało miejsce w prezentowanym przypadku.
PL
W pracy oceniono przydatność kliniczną współczynników otwarcia uzyskanych za pomocą wybranych metod bezpośredniej i pośredniej oceny fali śluzówkowej fałdów głosowych. Analizowano wartości parametrów w zależności od rozpoznania klinicznego. Przedstawiono algorytm oparty na bezpośrednich i pośrednich metodach pomiaru fali śluzówkowej, który pozwala na zróżnicowanie zaburzeń głosu o podłożach organicznym i czynnościowym. Opracowana metoda, służąca obiektywizacji funkcji głośni w różnych patologiach głosu, cechowała się wysoką czułością i swoistością.
PL
W pracy oceniono przydatność kliniczną współczynników otwarcia uzyskanych za pomocą wybranych metod bezpośredniej i pośredniej oceny fali śluzówkowej fałdów głosowych. Analizowano wartości parametrów w zależności od rozpoznania klinicznego. Przedstawiono algorytm oparty na bezpośrednich i pośrednich metodach pomiaru fali śluzówkowej, który pozwala na zróżnicowanie zaburzeń głosu o podłożach organicznym i czynnościowym. Opracowana metoda, służąca obiektywizacji funkcji głośni w różnych patologiach głosu, cechowała się wysoką czułością i swoistością.
PL
Wstęp: Rak krtani i jego leczenie wiążą się z krótko- i długoterminowymi powikłaniami, wpływającymi na funkcję krtani i jakość życia. Materiały i metody: Analiza retrospektywna dokumentacji medycznych pacjentów leczonych operacyjnie lub zachowawczo z powodu raka krtani z oszczędzeniem krtani. Wyniki: Po zakończeniu leczenia najwięcej pacjentów ze złą jakością głosu obserwowano w grupie chorych na raka głośni (wczesnego lub zaawansowanego). Zaburzenia połykania występowały natomiast częściej w grupie osób z guzami przezgłośniowymi. W porównaniu do stanu sprzed leczenia odsetek pacjentów z zaburzeniami głosu (zła jakość głosu lub jego utrata) początkowo malał we wszystkich grupach (z wyjątkiem guzów nadgłośniowych), a w czasie pierwszego roku obserwacji rósł lub nie zmienił się. Liczba pacjentów bez zaburzeń połykania wzrosła w grupie z guzami: nadgłośniowymi, podgłośniowymi i przezgłośniowymi. Dyskusja: Uważamy za konieczne wprowadzenie standardowych badań kontrolnych przed- i pooperacyjnych głosu i połykania u pacjentów leczonych z powodu raka krtani.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.