Search results

Search:
in the keywords: disease progression

Sort By:

Limit search:

Przerzut raka szyjki do skóry sromu po 9 latach od radykalnego leczenia operacyjnego z uzupełniającą radio- i chemioterapią – opis przypadku

100%

Cieminski A., Wojtylak S., Emerich J.

Current Gynecologic Oncology

2010

vol. 8

issue 4

244-250

Cutaneous metastases of cervical cancer are extremely rare, even in late stage disease. They usually appear up to 10 years after first diagnosis in about 0.1-2.0% of all cases. They most frequently appear in the abdomen, vulva and anterior chest, usually as an isolated lesion; multifocal lesions are rare. We present a case of an isolated cutaneous vulvar metastasis of an adenosquamous cervical cancer, developing 9 years after radical surgical treatment followed by radiotherapy (teleand brachytherapy), 8 years later undergoing surgical excision of recurrent tumor with subsequent chemotherapy. Histological study of both primary cervical and secondary cutaneous lesions excluded vulva as place of origin, confirming metastatic character of adenosquamous tumor. Upon surgical excision of the metastasis, the patient received adjuvant chemotherapy. Unfortunately, rapid progression followed in spite of treatment instituted, as confirmed by imaging studies (multiple round focal lesions in the lungs and liver, bilaterally enlarged inguinal lymph nodes consistent with secondary tumor seeding seen on magnetic resonance imaging and a local intrapelvic lesion visualized by computed tomography). Cutaneous metastases of cervical cancer are considered a ominous prognostic factor, associated with faradvanced terminal phase of the disease or local recurrence with multiple distant metastases, as confirmed by the present case. In this setting, treatment is palliative only, consisting in chemotherapy, radiotherapy and surgical excision of the lesion, used either in combination or alone. Mean survival since diagnosis is only 3-4 months and only about 20% of the patients survive over 1 year.

Przerzuty raka szyjki macicy do skóry nawet w zaawansowanych stadiach choroby występują niezmierne rzadko, zwykle w okresie do 10 lat od pierwotnego rozpoznania, stanowiąc około 0,1-2% wszystkich przypadków. Ich najczęstsza lokalizacja to ściana brzucha, następnie srom i w dalszej kolejności przednia ściana klatki piersiowej. Zazwyczaj rozpoznawane są jako zmiana pojedyncza, rzadziej wieloogniskowo. W pracy przedstawiono przypadek izolowanego przerzutu raka szyjki do skóry sromu o typie histologicznym raka gruczołowo-płaskonabłonkowego po 9 latach od radykalnego leczenia operacyjnego. W okresie od pierwotnego leczenia do rozpoznania przerzutu u chorej zastosowano uzupełniającą radioterapię (tele- i brachyterapię), następnie po 8 latach usunięto chirurgicznie wznowę nowotworu w obrębie jamy brzusznej, umiejscowioną w sieci większej, a także w obrębie jej powłok, oraz przeprowadzono następową chemioterapię. Histopatologiczna ocena zmiany pierwotnej w obrębie szyjki macicy oraz wtórnej w obrębie skóry wykluczyła jej pierwotny punkt wyjścia ze sromu i potwierdziła przerzutowy charakter nowotworu o typie adenosquamosum carcinoma. Po chirurgicznym wycięciu przerzutu u pacjentki zastosowano uzupełniającą chemioterapię. Mimo zastosowania leczenia uzupełniającego odnotowano szybką progresję choroby od momentu rozpoznania przerzutu, potwierdzoną w badaniach obrazowych – MR (krągłe zmiany ogniskowe w płucach i w wątrobie o charakterze zmian wtórnych oraz powiększone patologicznie węzły chłonne pachwinowe obustronnie) i TK jamy brzusznej (obraz wskazujący na zmianę miejscową w miednicy mniejszej). Przerzut raka szyjki do skóry uznaje się za niekorzystny rokowniczo czynnik, związany z zaawansowaną krańcową postacią choroby lub wznową miejscową z licznymi odległymi przerzutami, co potwierdza przedstawiony przypadek. Leczenie ma charakter paliatywny i obejmuje chemio-, radioterapię i chirurgiczne wycięcie zmiany jako metody samodzielne lub skojarzone. Średnie przeżycie od momentu rozpoznania to zaledwie około 3-4 miesiące. Zaledwie 20% chorych przeżywa powyżej 1 roku.

Ocena przyrostu całkowitej objętości nerek u dzieci i młodych dorosłych z wielotorbielowatością nerek o autosomalnie dominującym typie dziedziczenia w trakcie 12-miesięcznej obserwacji – doniesienie wstępne

100%

Pawlak-Bratkowska M., Afshari S., Grzelak P., Podgórki M., Wosiak A., Młudzik A., Michalak K., Kostrzewa M., Faltin K., Tkaczyk M.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

2017

vol. 71

109-115

WSTĘP: Autosomalna dominująca wielotorbielowatość nerek (ADPKD – autosomal dominant polycystic kidney disease) to najczęstsza z dziedziczonych monogenowo chorób nerek. Stanowi przyczynę schyłkowej niewydolności nerek u 5–10% dorosłych leczonych nerkozastępczo. Dawniej uważana była za chorobę ludzi dorosłych, lecz od czasu upowszechnienia badań ultrasonograficznych zaczęto obserwować jej występowanie także u dzieci. MATERIAŁ I METODY: Grupę badaną stanowiło 19 pacjentów z prawidłową czynnością nerek (w wieku 1,8–18,8 roku w trakcie kontroli, 12 dziewczynek, 7 chłopców) chorujących na ADPKD. Spośród pacjentów 15 spełniało ultrasonograficzne kryteria rozpoznania choroby, a 4 nie spełniało kryteriów, przy czym były to dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku ADPKD, a w USG stwierdzono minimum 2 torbiele. Całkowita objętość nerek (TKV), określona jako suma objętości obu nerek, została odniesiona do powierzchni ciała pacjenta (TKV/BSA). Dzieci badane były średnio co 12 miesięcy. WYNIKI: W badanej grupie stwierdzono istotny statystycznie roczny przyrost całkowitej objętości nerek (w 2015 r. 296,71 ± 178,67 cm3 vs. 350,38 ± 195,86 cm3 w 2016 r.; p = 0,019) oraz także TKV w odniesieniu do powierzchni ciała (w 2015 r. 191,23 ± 86,29 cm3/m2 vs. 221,15 ± 96,99 cm3/m2 w 2016 r.; p = 0,037). Nie uwidoczniono różnic w tempie przyrost całkowitej objętości nerek w zależności od płci (dziewczynki 32,45 ± 51,88 cm3/m2/rok vs. chłopcy 25,56 ± 71,00 cm3/m2/rok; p = 0,81) oraz ze względu na zaawansowanie choroby, ocenianej jako liczba stwierdzonych w badaniu ultrasonograficznym torbieli w obrębie nerek (< 5 torbieli 30,77 ± 61,6 cm3/m2/rok vs. ≥ 5 torbieli 29,41 ± 58,22 cm3/m2/rok; p = 0,96). WNIOSKI: U dzieci i młodych dorosłych z ADPKD można zaobserwować zwiększenie względnej całkowitej objętości nerek (w odniesieniu do BSA) już w trakcie 12-miesięcznej obserwacji.

INTRODUCTION: Autosomal dominant polycystic kidney disease (ADPKD) is the most common type of monogenic kidney disease. It is the cause of ESRD in 5–10% of adult patients who undergo renal replacement therapy. Owing to the increasing use of ultrasonography, occurrence of the disease has been observed among children. MATERIAL AND METHODS: The research group consisted of 19 patients with normal kidney function (12 girls and 7 boys aged 1.8–18.8 at the moment of examination) who suffered from ADPKD. 15 patients met the ultrasonographic criteria of the diagnosis. Although the remaining 4 patients did not meet the criteria, they had a strong family history of ADPKD and underwent USG which revealed at least 2 cysts. For each patient, the Total Kidney Volume (TKV), defined as the sum volume of both kidneys, was juxtaposed with BSA. The children underwent the examination approximately every 12 months. RESULTS: The members of the research group manifested a statistically significant annual increase in TKV (in 2015, 296.71 ± 178.67 cm3 versus 350.38 ± 195.86 cm3 in 2016, p = 0.019), as well as TKV in relation to body surface (in 2015, 191.23 ± 86.29 cm3/m2 versus 221.15 ± 96.99 cm3/m2 in 2016, p = 0.037). There were no apparent differences in the rate of total TKV increase which would depend either on the patient's gender (girls 32.45 ± 51.88 cm3/m2/year versus boys 25.56 ± 71.00 cm3/m2/year, p = 0.81), or on the number of renal cysts revealed by USG (< 5 cysts 30.77 ± 61.6 cm3/m2/year versus ≥ 5 cysts 29.41 ± 58.22 cm3/m2/year, p = 0.96). CONCLUSION: In children and young adults with ADPKD, the increase in total kidney volume (in relation to BSA) can be observed after a 12-month observation.

Refine search results

1 Annales Academiae Medicae Silesiensis

1 Current Gynecologic Oncology

1 2017

1 2010

1 Afshari S.

1 Cieminski A.

1 Emerich J.

1 Faltin K.

1 Grzelak P.

1 Kostrzewa M.

1 Michalak K.

1 Młudzik A.

1 Pawlak-Bratkowska M.

1 Podgórki M.

1 Tkaczyk M.

1 Wojtylak S.

1 Wosiak A.

Search results

Przerzut raka szyjki do skóry sromu po 9 latach od radykalnego leczenia operacyjnego z uzupełniającą radio- i chemioterapią – opis przypadku

Ocena przyrostu całkowitej objętości nerek u dzieci i młodych dorosłych z wielotorbielowatością nerek o autosomalnie dominującym typie dziedziczenia w trakcie 12-miesięcznej obserwacji – doniesienie wstępne