Search results

1

Analiza składu kamieni moczowych

100%

Brewczyńska A., Lewicki S.

|

vol. 14

|

issue 2

125-132

EN

The presence of stones in the patient’s urinary tract is a sign of a disease process leading to the precipitation of chemical compounds and formation of deposits. It is estimated that kidney stone formation affects up to 10% of population, and the first identified deposit is associated with 25% risk of recurrence within 10 years. Therefore, it is very important from the diagnostic point of view to analyse every spontaneously excreted or surgically removed stone. Precise determination of the structure and chemical composition of stones allows to identify the reasons of their formation, choose appropriate treatment method and modify patient’s diet, and thus prevent recurrence. A number of methods have been developed for the analysis of urinary stones, such as qualitative chemical analysis, polarised light microscopy, scanning electron microscopy, infrared spectroscopy and computed tomography. The paper discusses different analytic techniques for the evaluation of kidney stones, including their advantages and limitations. In the current state of knowledge, infrared spectroscopy seems to be the most effective, rapid and precise measuring technique. It should be noted, however, that a comprehensive approach, i.e. the use of several different techniques, is of key importance in the diagnosis, as only their simultaneous use allows to compare the obtained results and obtain full information about the patient’s condition. Innovative methods for the analysis of kidney stones, such as nanoscale flow cytometry, are currently sought to improve deposit identification and rapid implementation of appropriate treatment. Works to improve the currently used techniques as well as the search for new quicker and more effective methods give rise to hopes that a single unique method for a comprehensive assessment of stones collected from patients will be selected.

PL

Występowanie kamieni w układzie moczowym pacjenta to objaw zachodzącego procesu chorobowego, w efekcie którego dochodzi do wytrącania związków chemicznych i formowania się złogów. Szacuje się, że formowanie się kamieni dotyczy nawet 10% populacji, a znalezienie pierwszego złogu wiąże się z 25-procentowym prawdopodobieństwem nawrotu ich formowania w okresie 10 lat. Wobec tego z punktu widzenia diagnostyki bardzo ważna jest analiza każdego złogu wydalonego samoistnie lub usuniętego operacyjnie. Szczegółowe określenie struktury i składu chemicznego kamieni pozwala ustalić przyczynę ich powstawania, wybrać właściwą metodę leczenia oraz zmodyfikować dietę chorego, a co za tym idzie – zapobiec nawrotom formowania złogów. Znanych jest wiele sposobów badania kamieni moczowych, takich jak: jakościowa analiza chemiczna, mikroskopia polaryzacyjna, skaningowa mikroskopia elektronowa, spektroskopia w podczerwieni i tomografia komputerowa. W niniejszej pracy omówiono techniki analizy kamieni moczowych ze wskazaniem wad i zalet każdej z nich. W obecnym stanie wiedzy najskuteczniejsza wydaje się zwłaszcza spektroskopia w podczerwieni – jako szybka i precyzyjna metoda pomiarowa. Należy jednak pamiętać, że w diagnostyce kluczowe znaczenie ma podejście kompleksowe, a więc stosowanie kilku różnych metod badawczych, gdyż tylko ich równoczesne wykorzystanie pozwala porównać otrzymane wyniki i uzyskać pełną informację o stanie chorego. Współcześnie w celu usprawnienia identyfikacji złogów i szybkiego wdrożenia odpowiedniej terapii badacze poszukują nowych, innowacyjnych metod badania kamieni moczowych, takich jak nanoskalowa cytometria przepływowa. Prace nad udoskonaleniem aktualnie stosowanych oraz poszukiwanie nowych – szybkich i skutecznych – technik badawczych dają nadzieję na wytypowanie jednej unikalnej metody, kompleksowo oceniającej kamień pobrany od pacjenta.

2

Perforacja przełyku – wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Jednoośrodkowa retrospektywna analiza przypadków z lat 2009–2015

100%

Misiak P., Jabłoński S., Piskorz Ł., Dorożała L., Terlecki A., Wcisło S.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(4)

1-4

PL

Wstęp: Perforacja przełyku jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu pacjenta. Ten stan chorobowy charakteryzuje się złożoną etiologią oraz brakiem wytycznych co do standardów postępowania. Poniższa praca stanowi analizę przypadków leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej oraz przegląd piśmiennictwa międzynarodowego dotyczącego tego zagadnienia. Cel badania: Celem badania była retrospektywna ocena i analiza postępowania u pacjentów z perforacją przełyku o zróżnicowanej etiologii, leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej w latach 2009–2015. Z badania wyłączono grupę pacjentów, u których przyczyną perforacji była pooperacyjna nieszczelność w obrębie wykonanego zespolenia chirurgicznego. Materiał: Analizie poddano 16 przypadków perforacji przełyku, które były leczone w klinice w latach 2009–2016. Z analizy wykluczono przypadki nieszczelności chirurgicznych zespoleń u pacjentów poddanych planowym procedurom chirurgicznym zarówno z przyczyn nowotworowych, jak i nienowotworowych. Najczęstszą przyczyną perforacji były powikłania o charakterze jatrogennym (7 pacjentów; 44%), kolejną przyczyną był zespół Boerhaavego (5 pacjentów; 31,2%), perforacja w wyniku urazu tępego (2 pacjentów; 12,5%), perforacja w owrzodzeniu oraz perforacja w obrębie guza (po 1 pacjencie). Dziesięciu chorych leczono operacyjnie, 6 pacjentów poddano pierwotnemu protezowaniu przełyku – w tym w 2 przypadkach zastosowano drenaż śródpiersia i jamy opłucnej. W powyższej grupie chorych doszło do 9 zgonów (56,2%). Wnioski: Leczenie perforacji przełyku stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego. Począwszy od etapu diagnostyki, poprzez wybór metody leczenia pierwotnego, a następnie leczenie ewentualnych komplikacji. Badanie dotyczyło jednego ośrodka i pomimo szerokich ram czasowych retrospektywnie oceniono jedynie 16 przypadków. Pomimo niejednorodnej pod względem etiologii grupy, udało się uzyskać kilka istotności statystycznych niosących za sobą implikacje kliniczne. Większość rozpoznanych perforacji w czasie powyżej 48 godzin dotyczyła dolnego odcinka przełyku (częstsze ryzyko przeoczenia choroby w tym odcinku ze względu na niejasny obraz chorobowy i wyniki badań obrazowych). Rozpoznanie choroby i wdrożenie leczenia po 24 godzinach w naszym materiale wiązało się z wyższym odsetkiem zgonów.

3

Czy słabo nasilone bóle brzucha mogą być jedynym objawem rozwijającej się choroby Leśniowskiego–Crohna? Opis przypadku

100%

Sakson-Słomińska A., Wasielewska Z., Szaflarska-Popławska A., Krogulska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 4

445-450

EN

Crohn’s disease is a condition of multifactorial unclear aetiology and increasing incidence. It can involve any fragment of the gastrointestinal tract and considerably deteriorates quality of life. Typical symptoms include: abdominal pain, chronic diarrhoea with mucus and/or blood, palpable, frequently tender resistance in the abdominal cavity, weight loss, weakness, subfebrile/febrile temperature and perianal changes. Approximately 30% of children with this disease manifest symptoms that are not associated with the gastrointestinal tract, such as growth delay, joint pain, ocular changes and skin lesions. A diversified and sometimes atypical clinical course can pose a number of diagnostic difficulties, delay diagnosis and, consequently, increase the risk of complications, which is of particular significance in patients of developmental age. The aim of this paper is to present a patient who, during the diagnosis for Crohn’s disease, presented a disproportion between very few clinical symptoms and considerable severity of inflammatory changes on endoscopy. The shrewd attitude of the first contact physician enabled a rapid diagnosis and implementation of proper treatment.

PL

Choroba Leśniowskiego–Crohna jest schorzeniem o nieznanej, wieloczynnikowej etiologii i narastającym trendzie występowania. Dotyczy dowolnego odcinka przewodu pokarmowego i powoduje znaczne obniżenie jakości życia. Do typowych objawów należą: bóle brzucha, przewlekła biegunka z domieszką śluzu i/lub krwi, badalny, często tkliwy opór w jamie brzusznej, utrata masy ciała, osłabienie, stany podgorączkowe/gorączka oraz zmiany okołoodbytnicze. Około 30% dzieci z rozpoznaną chorobą rozwija objawy spoza przewodu pokarmowego, do których zalicza się opóźnienie wzrastania, bóle stawów, zmiany w narządzie wzroku i zmiany skórne. Zróżnicowany i czasami nietypowy przebieg kliniczny może sprawiać wiele trudności diagnostycznych, opóźniać rozpoznanie i w konsekwencji zwiększać ryzyko wystąpienia powikłań, co ma szczególne znaczenie w populacji wieku rozwojowego. Celem pracy jest przedstawienie pacjentki, u której w momencie rozpoznania choroby Leśniowskiego–Crohna zwracała uwagę dysproporcja między skąpymi objawami klinicznymi a znacznym nasileniem zmian zapalnych w badaniu endoskopowym. Wnikliwe podejście lekarza pierwszego kontaktu umożliwiło szybkie ustalenie rozpoznania i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

4

Pozytonowa tomografia emisyjna – znaczenie w ginekologii

100%

Jodłowska E., Czepczyński R., Fularz M., Adamiak P., Jarząbek-Bielecka G., Kędzia W., Pisarska-Krawczyk M., Ruchała M.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 4

268-276

EN

Positron emission tomography records radiation emitted during the annihilation of positrons. This method is applied in neurology, cardiology, oncology and for locating inflammation foci; it also has an important role in gynecology. The paper presents the application of positron emission tomography for the diagnosis of ovarian and breast cancer and in cervical cancer. Breast cancer is the most common cancer among women. Endometrial, ovarian and cervical carcinoma are the fourth, fifth and sixth most prevalent cancers, respectively. These diseases are the second (breast cancer), fourth (ovarian cancer), seventh (cervical cancer) and tenth (endometrial cancer) cause of death due to cancer among women. Positron emission tomography combined with computed tomography (PET/CT) using 18F-fluorodeoxyglucose, which is increasingly widely available, allows for disease staging during one scan. In the case of breast cancer PET/CT with 18F-fluorodeoxyglucose is characterized by high sensitivity mainly in triple-negative cancer and in inflammatory cancer. Other forms of breast cancer are characterized by lower glucose metabolism and can give false-negative results. PET/CT ensures higher accuracy in the diagnosis of recurrent breast cancer than other imaging methods. PET/CT is also of high utility for the staging of cervical cancer and detection of its recurrence and, in particular, for radiotherapy planning. The procedure is highly sensitive in the detection of metastatic lymph nodes both in cervical and endometrial cancer. This method is very effective in the assessment of ovarian cancer recurrence with increased tumor marker levels. PET/CT scan results affect therapeutic decisions in a substantial proportion of patients with ovarian cancer.

PL

W pozytonowej tomografii emisyjnej rejestruje się promieniowanie powstające podczas anihilacji pozytonów. Metoda ta jest stosowana w neurologii, kardiologii, onkologii oraz w lokalizowaniu ognisk zapalnych, ma także szczególne znaczenie w ginekologii. W pracy przedstawiono zastosowanie pozytonowej tomografii emisyjnej w diagnozowaniu raka jajnika i gruczołu sutkowego oraz w raku szyjki macicy. Rak piersi jest najczęstszym nowotworem złośliwym wśród kobiet, a nowotwory trzonu macicy, jajnika i szyjki macicy zajmują odpowiednio czwarte, piąte i szóste miejsce według częstości występowania. Wymienione choroby stanowią drugą (rak piersi), czwartą (rak jajnika), siódmą (rak szyjki macicy) i dziesiątą (rak trzonu macicy) przyczynę zgonów z powodu nowotworów złośliwych wśród kobiet. Pozytonowa tomografia emisyjna połączona z tomografią komputerową (PET/CT) z użyciem 18F-fluorodeoksyglukozy, która jest coraz szerzej dostępna, umożliwia ocenę stopnia zaawansowania choroby w trakcie jednego badania. W przypadku raka piersi PET/CT z 18F-fluorodeoksyglukozą wykazuje wysoką czułość głównie w raku potrójnie negatywnym i w postaci zapalnej. Pozostałe postacie charakteryzują się niższym metabolizmem glukozy i mogą dawać wyniki fałszywie ujemne. W diagnostyce nawrotu raka piersi PET/CT zapewnia większą dokładność niż inne metody obrazowania. PET/CT cechuje też duża przydatność w ocenie zaawansowania i wznowy raka szyjki macicy, a w szczególności w planowaniu radioterapii. Zarówno w raku szyjki, jak i trzonu macicy badanie wykazuje wysoką czułość w detekcji przerzutowych węzłów chłonnych. Metoda ta jest bardzo skuteczna w ocenie wznowy raka jajnika przy wzroście stężenia markerów nowotworowych. Wyniki badania PET/CT wpływają na decyzje terapeutyczne u znacznej części chorych z rakiem jajnika.

5

Diagnostyka ultrasonograficzna guzów przydatków – praktyczna przydatność różnych schematów prognostycznych oceny ryzyka onkologicznego

100%

Nowosielski K., Witek A., Kapuśniak E., Stawicka-Ociepka E.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 3

194-217

EN

Adnexal masses are found in women of all ages, both pre- and postmenopausal. A large majority of them are benign and are diagnosed incidentally. Some cases, nonetheless, pose diagnostic and clinical challenges regarding the character of the lesion (whether benign or malignant). Correct preoperative classification is crucial for proper management both in terms of the scope and technique of surgery as well as the choice of the medical center where a given medical procedure is to be held (an gynecologic oncology center/a gynecologic ward). The usefulness of various imaging modalities (each characterized by a given level of sensitivity and specificity) for the diagnosis of ovarian cancer has been analyzed in multicenter studies. Studies by international groups, such as the IOTA, indicate the possibility of applying various diagnostic algorithms, relying on ultrasound assessment (Simple Rules model), complex mathematical models (LR1, LR2), biomarker measurements (ROMA, ROCA, OVERA), or a conjunction of clinical data, serum marker levels and ultrasound findings (ADNEX, RMI). All these models facilitate a differential diagnosis of ovarian tumors and help to triage patients into low-, moderate- or highrisk groups, thus warranting correct classification of patients for further management even when expert diagnosis is not feasible, and optimizing the quality of care provided. This study is a review of the available predictive formulas utilizing ultrasound findings, serum biomarker measurements and complex mathematical models as well as newly proposed diagnostic algorithms, based on the results of the most recent studies and guidelines of various gynecologic and obstetric societies. They may be helpful in day-to-day practice of gynecologists, aiding preoperative classification of adnexal masses as likely benign or malignant.

PL

Guzy przydatków występują u kobiet w różnym wieku, zarówno przed menopauzą, jak i po niej. Zdecydowana większość z nich ma charakter łagodny i jest rozpoznawana przypadkowo. Część zmian przydatków budzi jednak wątpliwości diagnostyczno-kliniczne co do charakteru zmiany (łagodna czy złośliwa). Właściwe rozpoznanie przedoperacyjne warunkuje odpowiednie postępowanie w odniesieniu zarówno do zakresu i techniki operacji, jak i ośrodka wykonującego daną procedurę medyczną (ośrodek ginekologii onkologicznej/oddział ginekologiczny). W wielośrodkowych badaniach dotyczących diagnostyki guzów przydatków analizowane są różne metody obrazowania, z których każda cechuje się odpowiednim poziomem czułości i specyficzności. Prace międzynarodowych grup, w tym grupy IOTA, wskazują na możliwość zastosowania różnych schematów diagnostycznych, opartych na ocenie obrazów ultrasonograficznych (model prostych reguł), złożonych modelach matematycznych (LR1, LR2), markerach biochemicznych (ROMA, ROCA, OVERA) czy wreszcie skojarzeniu danych klinicznych, markerów biochemicznych i cech ultrasonograficznych (ADNEX, RMI). Wszystkie te schematy mają na celu diagnostykę różnicową guzów i ustalenie przynależności do grup niskiego, pośredniego i wysokiego ryzyka. Dzięki takiemu postępowaniu nawet przy braku możliwości oceny dokonanej przez eksperta możliwa staje się właściwa kwalifikacja pacjentek, co z kolei optymalizuje jakość zapewnianej im opieki medycznej. Niniejsza praca ma charakter poglądowy i prezentuje dostępne metody diagnostyki obrazowej guzów przydatków, oparte na ultrasonografii, markerach biochemicznych oraz złożonych modelach matematycznych. Przedstawia również nowe propozycje schematów diagnostycznych guzów przydatków, oparte na wynikach najnowszych opracowań naukowych i wytycznych towarzystw ginekologów i położników. Mogą one być pomocne w codziennej praktyce lekarzy ginekologów w przedoperacyjnej klasyfikacji guzów jako prawdopodobnie łagodnych lub wysokiego ryzyka onkologicznego.

6

Własne doświadczenia w rozpoznawaniu uszkodzeń słuchu za pomocą audiometrii impedancyjnej

100%

Kowalska S., Konopka W., Słomińska R., Olszewski J.

Otolaryngologia Polska

|

2008

|

vol. 62(6)

764-768

PL

Introduction. The aim of this work was to assess the value of impedance audiometry in the differential diagnostics of hearing disorders, especially in patients suffering from tinnitus. Material and methods. The analysis dealt with results of the audiological tests in 198 patients (116 female and 82 male), hospitalised in 2007 due to their hearing deterioration, tinnitus or sudden deafness. The conducted audiological tests covered threshold and suprathreshold pure tone audiometry, speech audiometry, BERA and impedance audiometry. Results of the studies. Women (58.5%) and people over 50 years old (58.6%) constituted the majority of the patients. In 166 (83.8%) patients the conducted tests via impedance audiometry did not prove any deviations from the normal condition, the lesions referred to both ears in 32 (16.9%) patients and one ear in 17 (8.5%) patients. An incorrect tympanogram was found in 23 people, including type As in 11, type Ad in 2, type B in 4 and type C in 6 subjects. Low values of acoustic receptivity of the middle ear were noted in 20 ears, whereas high values in 11 ears. In 3 ears we found low values of the gradient (below 0.3), high values – in 11 ears. The middle ear pressure between –170 and –350 daPa was noticed in 20 ears, and positive values, above +50 daPa up to +75 daPa, in 3 ears. Disorders in the stapedial refl ex registration were observed in 38 (19.1%) patients. The assessment of the conducted subjective and objective audiological examinations allowed to recognise bilateral perceptive hearing injuries in 139 patients, including 49(25,9%) of cochlear origin with OWG, in further 70 patients the hearing loss referred to higher frequencies and was rather slight. Conclusions. The own experiences indicated that the impedance audiometry constitutes the integral part of contemporary audiological diagnostics and still remains an objective method facilitating quick, non-invasive evaluation of the functions of particular elements in the middle ear.

7

Współczesna diagnostyka wczesnego raka głośni

100%

Rzepakowska A.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2020

|

vol. 9(4)

45-50

PL

Niniejszy artykuł stanowi przegląd piśmiennictwa i podsumowanie aktualnych wytycznych w diagnostyce zmian przerostowych fałdów głosowych podejrzanych o złośliwy charakter. Szczegółowo omówiono zarówno etap wstępnej diagnostyki, jak również stosowane metody pogłębionej diagnostyki śródoperacyjnej i propozycje wnikliwej oceny w trakcie badań kontrolnych po leczeniu.

8

Kolki niemowlęce

100%

Rurarz A., Ratajczak K., Feleszko W.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 4

413-418

EN

Infantile colic is one of the most common functional gastrointestinal disorders in infants, usually occurring between 2 weeks to 4 months of age. According to the definition, infantile colic is characterised by episodes of inconsolable crying, generally observed in the evening. Although these symptoms usually resolve spontaneously in the first six months of life, they often cause parental anxiety, leading to repeated medical appointments in search for help. Despite 40 years of research, the causes of this disorder are still unclear; hypersensitivity to cow’s milk protein, lactose intolerance, impaired gut microbiota, immaturity of the nervous system, the negative impact of tobacco smoke, inappropriate childcare techniques and psychosocial factors are believed to be involved in the pathogenesis. The treatment involves behavioural methods, i.e. reducing infant exposure to external stimuli. Breastfeeding mothers are advised to eliminate caffeine and hot spices from their diet and, in some cases, switch to a dairy-free diet. For formula-fed infants, it is recommended to use hydrolysates with a high degree of hydrolysis. Simethicone is commonly used in the pharmacological treatment as it reduces the surface tension of intestinal gases, enabling their easier elimination. The Rome III Diagnostic Criteria recommend to appropriately continue any method if considered effective by the parents, provided that there are no harmful consequences.

PL

Kolka niemowlęca to jedno z najczęstszych zaburzeń przewodu pokarmowego występujących u dzieci w początkowym okresie życia, zwykle od 2. tygodnia do 4. miesiąca. Zgodnie z przyjętą definicją jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, na ogół obserwowany w godzinach wieczornych. Dolegliwości zazwyczaj ustępują samoistnie w pierwszym półroczu życia dziecka, jednak nierzadko na tyle niepokoją rodziców, że wielokrotnie zgłaszają się oni do lekarza pediatry w poszukiwaniu pomocy. Pomimo 40 lat badań przyczyny zaburzenia nadal nie są jasne; w patogenezie rozważa się m.in. nadwrażliwość na białko mleka krowiego, nietolerancję laktozy, zaburzenia mikrobioty przewodu pokarmowego, niedojrzałość układu nerwowego, negatywny wpływ dymu papierosowego, nieprawidłowe techniki pielęgnacyjne oraz czynniki psychospołeczne. W leczeniu stosuje się metody behawioralne: ograniczenie narażenia niemowlęcia na bodźce zewnętrzne i pozostawienie dziecka w spokoju. Kobietom karmiącym piersią zaleca się wyeliminowanie z diety kofeiny i ostrych przypraw, ewentualnie przejście na dietę bezmleczną. W przypadku niemowląt karmionych sztucznie rekomendowane są hydrolizaty o znacznym stopniu hydrolizy. W leczeniu farmakologicznym powszechnie stosuje się preparat simetikonu, który zmniejsza napięcie powierzchniowe gazów jelitowych, pozwalając na łatwiejszą ich dyspersję w luźnym stolcu, a następnie wydalenie. Kryteria Rzymskie III podają jako właściwe kontynuowanie każdego postępowania, które zostanie uznane przez rodziców za skuteczne, pod warunkiem że nie ma ono szkodliwych następstw.

9

Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego

100%

Wacławek M., Pietkiewicz P., Niewiadomski P., Olszewski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 2

21-27

PL

Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.

10

Rozszerzona diagnostyka jaskry

100%

Mulak M.

OphthaTherapy

|

2019

|

vol. 6

|

issue 2

71-77

EN

Glaucomatous neuropathy diagnosis is based on recognizing typical changes in the optic disc image, the visual field, and imaging tests. A necessary part of the process is also an intraocular pressure examination (with a Goldmann applanation tonometer) and gonioscopy. In some particularly ambiguous cases, e.g., preperimetric glaucoma, low-tension glaucoma, high concomitant myopia, or difficult to evaluate atypical optic disc images (drusens, myelinated nerve fibres), routine examinations may not suffice. The following article presents less common diagnostic methods which may be useful in determining the patient’s condition and further treatment

PL

Rozpoznanie neuropatii jaskrowej opiera się na stwierdzeniu typowych zmian w obrazie tarczy nerwu II, polu widzenia oraz badaniach obrazowych. Koniecznymi elementami badania są także pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego tonometrem aplanacyjnym Goldmanna i wykonanie gonioskopii. W niejasnych przypadkach, np. jaskry przedperymetrycznej, jaskry normalnego (niskiego) ciśnienia, towarzyszącej wysokiej krótkowzroczności czy też trudnych do oceny atypowych tarcz (druzy, natarczowe włókna rdzenne), rutynowe badania mogą się okazać niewystarczające. W niniejszym artykule przedstawiono rzadziej stosowane metody diagnostyczne, które mogą być pomocne w ustaleniu rozpoznania i dalszym prowadzeniu pacjenta.

11

Własne doświadczenia w rozpoznawaniu uszkodzeń słuchu za pomocą audiometrii impedancyjnej

100%

Kowalska S., Konopka W., Słomińska R., Olszewski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2008

|

vol. 62

|

issue 6

764-768

EN

Introduction. The aim of this work was to assess the value of impedance audiometry in the differential diagnostics of hearing disorders, especially in patients suffering from tinnitus. Material and methods. The analysis dealt with results of the audiological tests in 198 patients (116 female and 82 male), hospitalised in 2007 due to their hearing deterioration, tinnitus or sudden deafness. The conducted audiological tests covered threshold and suprathreshold pure tone audiometry, speech audiometry, BERA and impedance audiometry. Results of the studies. Women (58.5%) and people over 50 years old (58.6%) constituted the majority of the patients. In 166 (83.8%) patients the conducted tests via impedance audiometry did not prove any deviations from the normal condition, the lesions referred to both ears in 32 (16.9%) patients and one ear in 17 (8.5%) patients. An incorrect tympanogram was found in 23 people, including type As in 11, type Ad in 2, type B in 4 and type C in 6 subjects. Low values of acoustic receptivity of the middle ear were noted in 20 ears, whereas high values in 11 ears. In 3 ears we found low values of the gradient (below 0.3), high values – in 11 ears. The middle ear pressure between –170 and –350 daPa was noticed in 20 ears, and positive values, above +50 daPa up to +75 daPa, in 3 ears. Disorders in the stapedial refl ex registration were observed in 38 (19.1%) patients. The assessment of the conducted subjective and objective audiological examinations allowed to recognise bilateral perceptive hearing injuries in 139 patients, including 49(25,9%) of cochlear origin with OWG, in further 70 patients the hearing loss referred to higher frequencies and was rather slight. Conclusions. The own experiences indicated that the impedance audiometry constitutes the integral part of contemporary audiological diagnostics and still remains an objective method facilitating quick, non-invasive evaluation of the functions of particular elements in the middle ear.

12

Zespół Guillaina–Barrégo – najczęstsza, ale trudna do rozpoznania polineuropatia nabyta

100%

Jaszczura M., Morawiecka-Pietrzak M., Woźny Ł., Adamczyk B.

|

vol. 14

|

issue 3

271-276

EN

Guillain–Barré syndrome, an acute autoimmune inflammatory polyneuropathy, is the most frequent cause of acute onset flaccid paresis. Various sources report its incidence of 1–4/100,000 individuals per year. A triggering factor in most cases is a previous respiratory or gastrointestinal tract infection. Apparently, via the molecular mimicry mechanism, antibodies against bacterial or viral antigens are formed and bind with similar epitopes in the peripheral nervous system. The clinical picture is highly diversified and may range from slight muscle weakness within the feet to full-blown tetraplegia with respiratory failure. The typical course of the disease consists of the progressive phase, the plateau phase and the recovery phase, lasting even 6–14 months. The diagnosis is based on the criteria published in 1978. They encompass clinical signs and symptoms as well as electrophysiological and pathomorphological parameters. A crucial sign leading to the diagnosis is progressive flaccid paresis of more than one limb with the absence or reduction of tendon reflexes. The treatment involves plasma exchange and intravenous immunoglobulin. The use of glucocorticosteroids, interferon beta, rituximab and eculizumab requires further investigation. Moreover, symptomatic treatment, kinesiotherapy, respiratory physiotherapy, thromboembolic prophylaxis, nutritional therapy and pain management are also very important. Prognosis is in most cases favourable, but mortality ranges from 4 to 15% despite appropriate treatment and intensive care. The aim of this article is to sum up current information about Guillain–Barré syndrome and to emphasise the relevance of this disease, which requires further investigation in both paediatric and adult patients.

PL

Zespół Guillaina–Barrégo, ostra zapalna polineuropatia o charakterze autoimmunologicznym, jest najczęstszą przyczyną wiotkiego niedowładu kończyn o ostrym początku. Według różnych źródeł zapadalność wynosi 1–4/100 000 ludności na rok. Czynnikiem wyzwalającym w większości przypadków jest przebyta wcześniej infekcja układu oddechowego lub przewodu pokarmowego. Prawdopodobnie na drodze mimikry molekularnej dochodzi do powstawania przeciwciał przeciwko antygenom bakteryjnym lub wirusowym, które wiążą się z podobnymi epitopami w obwodowym układzie nerwowym. Obraz kliniczny jest niezwykle różnorodny, waha się od niewielkiego osłabienia siły mięśniowej w obrębie stóp aż do pełnej tetraplegii z niewydolnością oddechową. Typowy przebieg choroby obejmuje okres narastania objawów, plateau i fazę zdrowienia trwającą nawet 6–14 miesięcy. W rozpoznaniu stosuje się kryteria opublikowane w 1978 roku, które obejmują objawy kliniczne, kryteria elektrofizjologiczne i patomorfologiczne. Objawem koniecznym do rozpoznania jest postępujący wiotki niedowład więcej niż jednej kończyny ze zniesieniem lub osłabieniem odruchów ścięgnistych. W leczeniu stosuje się plazmaferezę oraz dożylne wlewy immunoglobulin. Natomiast zastosowanie glikokortykosteroidów, interferonu beta, rituksymabu i ekulizumabu wymaga dalszych badań. Niezwykle istotne są również: leczenie objawowe, kinezyterapia, fizjoterapia oddechowa, profilaktyka zakrzepowo-zatorowa, leczenie żywieniowe oraz postępowanie przeciwbólowe. W większości przypadków rokowanie jest dość dobre, ale śmiertelność, pomimo prawidłowego leczenia w warunkach intensywnego nadzoru, wynosi 4–15%. Poniższa praca ma na celu podsumowanie bieżących informacji na temat zespołu Guillaina–Barrégo oraz podkreślenie istotności zagadnienia, które wymaga dalszych badań zarówno w populacji pacjentów pediatrycznych, jak i dorosłych.

13

Dysfagia jako problem interdyscyplinarny. Trudności diagnostyczne dysfagii w przebiegu wrodzonej wady naczyniowej pod postacią prawostronnego łuku aorty z lewostronną atreria lusoria (opis przypadku)

100%

Maciejewska B., Kania K., Kowal P., Wiskirska-Woźnica B.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(1)

51-58

PL

Dysfagia jest niedocenianym problemem zdrowotnym, jednocześnie będąc stanem potencjalnie zagrażającym życiu. Dysfagia u młodych dorosłych jest rzadka i rzadko opisywana. Wady naczyniowe należą do znacznie rzadszych przyczyn dysfagii niż patologie strukturalne układu pokarmowego, zmiany jatrogenne czy przyczyny neurologiczne. W pracy przedstawiono przypadek 21-letniej kobiety z narastającą dysfagią w przebiegu wrodzonej wady naczyniowej pod postacią prawostronnego łuku aorty z towarzyszącym nieprawidłowym przebiegiem lewej tętnicy podobojczykowej uciskającej na przełyk. W pracy zwrócono uwagę na późną symptomatologię wady wrodzonej, przyczyny długotrwałego procesu diagnostycznego, rolę badania laryngologiczno-foniatrycznego w wykluczeniu przyczyn ustno- -gardłowych. Przedstawiono diagnostykę różnicową oraz możliwości postępowania leczniczego.

14

Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego

100%

Wacławek M., Pietkiewicz P., Niewiadomski P., Olszewski J.

|

PL

Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.

15

Nieprawidłowy rozwój psychomotoryczny dzieci. Część II: diagnostyka elektroencefalograficzna

100%

Kurowska K.

|

vol. 14

|

issue 2

151-156

EN

In paediatric neurology, various pathological conditions, including psychomotor retardation, are assessed in electroencephalography (EEG). This examination is inexpensive, non-invasive and can be repeated multiple times. Moreover, there are no significant contraindications to its performance. The examination consists in registration of brain bioelectrical function with electrodes placed on the surface of the patient’s head in accordance with the international 10–20 system created by Dr Herbert Jasper from the Montreal Neurological Institute. The electrodes are fixed to the patient’s head using conductive gel (applied in order to facilitate the transition of ionic current from the skin surface to the electrode), head band or a special rubber cap which additionally helps with proper location of the electrodes on the patient’s head. In the 10–20 system, even numbers in the electrode markings refer to the right hemisphere, while odd numbers refer to the left hemisphere. The cerebral function recorded during an EEG examination is a result of the motion of electrical loads present in neuronal membranes. The EEG signal recorded during the examination with the use of electrodes is transferred to an electroencephalograph (where it is enhanced) and then, in the digital form, to a computer. Several types of waves are distinguished in EEG: delta, theta, alpha, beta, gamma, mi and lambda. Children are characterised by the variability in the occurrence, range, shape and amplitude of brain waves. EEG involves the use of various activation methods, such as hyperventilation, photic stimulation and sleep deprivation. They are useful in making a proper diagnosis and can be factors that elicit abnormalities that could not be otherwise visualised. Psychomotor retardation is often strictly associated with structural and functional central nervous system abnormalities.

PL

W neurologii dziecięcej do diagnostyki różnych stanów patologicznych, w tym także opóźnienia psychomotorycznego, wykorzystuje się badanie elektroencefalograficzne (EEG). Jest to badanie tanie, nieinwazyjne i może być wielokrotnie powtarzane. Nie ma też znaczących przeciwwskazań do jego wykonania. Polega na rejestracji czynności bioelektrycznej mózgu na powierzchni głowy pacjenta, na której rozmieszcza się elektrody według międzynarodowego układu elektrod 10–20, którego twórcą był dr Herbert Jasper z Instytutu Neurologicznego w Montrealu. Elektrody mocuje się do głowy pacjenta przy użyciu żelu przewodzącego (nakładanego w celu ułatwienia wędrówki prądu jonowego z powierzchni skóry do elektrody), taśmy lub specjalnego gumowego czepka, który jednocześnie umożliwia prawidłowe umieszczenie elektrod na głowie. Liczby parzyste w oznaczeniu elektrod według systemu 10–20 odnoszą się do prawej półkuli, a liczby nieparzyste – do lewej. Czynność mózgowia, która jest rejestrowana podczas zapisu EEG, wynika z ruchu ładunków elektrycznych znajdujących się w błonach neuronalnych. Uzyskany podczas badania EEG sygnał pochodzący z elektrod jest przesyłany do elektroencefalografu (gdzie zostaje wzmocniony), a następnie – w formie cyfrowej – do komputera. W badaniu EEG wyróżnia się kilka rodzajów fal – delta, theta, alfa, beta, gamma, mi oraz lambda. U dzieci zauważalna jest zmienność w występowaniu, zakresie, kształcie i amplitudzie fal mózgowych. W badaniu EEG stosuje się różne metody aktywacji zapisu: hiperwentylację, fotostymulację, a także deprywację snu – pomocne przy stawianiu właściwej diagnozy i mogące być czynnikami wyzwalającymi nieprawidłowości, które nie zostaną uwidocznione bez zastosowania wywołującej je metody aktywacyjnej zapisu. Opóźnienie psychomotoryczne często wiąże się ściśle z nieprawidłowościami w budowie oraz funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego.

16

Wizualna skala analogowa – proste narzędzie do codziennego monitorowania leczenia alergicznego nieżytu nosa

100%

Sybilski A. J.

|

vol. 14

|

issue 3

277-281

EN

In patients with allergic rhinitis, continuous assessment and monitoring of symptom severity, their nature and changes depending on the place, time and situation in which they occur are essential. Symptoms of allergic rhinitis are often subjective, and difficult to assess and verify. Individualised therapy and continuous monitoring of the disease create the need for a simple and effective tool. Visual analogue scale (VAS) is an instrument that can be used in daily practice. VAS is usually a horizontal 100 mm long scale with two opposing descriptors at its end points. Patients with allergic rhinitis specify a point on the scale that best corresponds to the severity of their symptoms. Symptoms of allergic rhinitis can be assessed globally or separately on different scales (nasal obstruction, rhinorrhoea, itching, sneezing). Advantages of VAS include: possibility to distinguish minimal differences in symptom severity, simplicity and easy interpretation, which translate into reproducibility, uniform evaluation system and high patient acceptance. VAS is well correlated with the Allergic Rhinitis and its Impact on Asthma classification, and a score of 50 (in a 100 mm scale) indicates moderate and severe allergic rhinitis. It has been shown that, irrespective of a baseline VAS score, a 23 mm improvement indicates that treatment has been effective, while a 30 mm improvement is associated with an improvement of the quality of life parameters. The scale is particularly useful for the purposes of documentation of allergic rhinitis severity and disease control in everyday practice due to its simplicity, timeeffectiveness and low susceptibility to errors, especially when combined with modern communication technologies, such as smartphone applications.

PL

W prowadzeniu pacjenta z alergicznym nieżytem nosa niezbędne są stała ocena i monitorowanie nasilenia objawów, ich charakteru oraz zmiany w zależności od miejsca, czasu i sytuacji, w której występują. Objawy alergicznego nieżytu nosa są często subiektywne, trudne od oceny i weryfikacji. Indywidualizacja terapii i możliwie stałe kontrolowanie choroby wymuszają konieczność posiadania prostego, łatwego w użyciu i skutecznego narzędzia. Takim „urządzeniem” do codziennego stosowania jest wizualna skala analogowa (visual analogue scale, VAS). VAS to zazwyczaj pozioma linia o długości 100 mm ze skrajnymi określeniami na obu końcach. Pacjenci z alergicznym nieżytem nosa zaznaczają punkt na linii, który najlepiej odpowiada nasileniu ich objawów. Symptomy alergicznego nieżytu nosa można oceniać zbiorczo lub każdy objaw osobno na oddzielnej skali (blokada nosa, wodnisty wyciek, świąd, kichanie). Do zalet VAS należą między innymi: możliwość odróżnienia minimalnych różnic w nasileniu objawów, prostota i szybkość w użyciu i interpretacji, co pozwala na powtarzalność, ujednolicony system oceny i duża akceptacja pacjentów. Skala VAS dobrze koreluje z klasyfikacją Allergic Rhinitis and its Impact on Asthma, a wynik 50 (w skali 100 mm) wskazuje na umiarkowany i ciężki alergiczny nieżyt nosa. Dla alergicznego nieżytu nosa wykazano, że niezależnie od wyjściowego wyniku VAS poprawa o 23 mm świadczy o skutecznym leczeniu, a poprawa o 30 mm zawsze wiązała się z poprawą parametrów jakości życia. Skala jest szczególnie przydatna do dokumentowania nasilenia i ciężkości objawów alergicznego nieżytu nosa oraz kontroli choroby w codziennym postępowaniu, z uwagi na prostotę, oszczędność czasu i niską podatność na błędy, zwłaszcza w połączeniu z nowoczesnymi technologiami komunikacyjnymi, takimi jak aplikacje na smartfony.

17

Objawy i trudności diagnostyczne jaskry pierwotnej wrodzonej

100%

Matusiak D.

OphthaTherapy

|

2015

|

vol. 2

|

issue 3

170-176

EN

Primary congenital glaucoma (PCG), although rare, is the most frequent type of pediatric glaucoma. It is genetically determined, mostly sporadic, but also has family tendency with an autosomal recessive heredity pattern. It is characterized by a congenital anomaly of the anterior chamber angle, obstruction of the aqueous humor outflow pathways leading to elevation of the intraocular pressure and serious damage of the entire eye. The purpose of this article is to share information, observations and experience relating to patients with PCG to encourage readers to carefully examine the youngest patients. Our goal is not to miss signs and symptoms of this devastating illness.

PL

Jaskra pierwotna wrodzona (JPW), chociaż występuje rzadko, jest najczęstszą formą jaskry stwierdzaną u dzieci. To choroba o podłożu genetycznym – mutacje mają najczęściej charakter sporadyczny, ale udowodniono również dziedziczenie w sposób autosomalny recesywny. Do rozwoju schorzenia dochodzi w wyniku wrodzonych zaburzeń rozwojowych kąta przesączania, powodujących wzrost oporu odpływu cieczy wodnistej z gałki ocznej i wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, czego konsekwencją są zaburzenia anatomiczne w całej gałce ocznej. W artykule przedstawiono informacje, spostrzeżenia i doświadczenia dotyczące diagnozowania pacjentów z jaskrą pierwotną wrodzoną. Celem pracy jest także zachęcenie czytelników do szczególnie dokładnego badania najmłodszych pacjentów, aby nie przeoczyć objawów tej niszczącej wzrok choroby.

18

Nieginekologiczne nowotwory u kobiet w ciąży

88%

Stupak A., Kwaśniewska A.

Current Gynecologic Oncology

|

2018

|

vol. 16

|

issue 2

126-136

EN

Cancer in pregnancy is defined as the diagnosis of a malignant tumor in the period between becoming pregnant and 12 months after delivery. Diagnostic and therapeutic procedures must take into account the preservation of proper development and maximum protection of the fetus as well as effective therapy and maintenance of reproductive capacity in the mother. For these reasons, anticancer treatment in pregnant women should be conducted by experienced, multidisciplinary teams of specialists. Recently, a significant increase in the frequency of detection of tumors in pregnancy has been observed. Due to the non-specific nature of cancer symptoms, the diagnosis is made relatively late, even though diagnostic biopsies are not contraindicated during pregnancy. The most preferred treatment is surgery performed in the second or third trimester of pregnancy. Chemo- and radiotherapy are associated with a large number of contraindications and complications. The article presents the most frequently occurring non-gynecologic cancers in pregnancy such as melanoma, renal cell carcinoma, lung cancer, leukemia and others. The article ends with case reports of pregnant patients diagnosed with cancer hospitalized at the Department of Obstetrics and Pathology of Pregnancy and the Department of Hematooncology of the Medical University of Lublin, Poland.

PL

Pojęcie choroby nowotworowej w okresie ciąży obejmuje rozpoznanie nowotworu złośliwego u pacjentki od momentu zajścia w ciążę do 12 miesięcy po porodzie. Postępowanie diagnostyczno-lecznicze musi uwzględniać dbałość o prawidłowy rozwój i maksymalną ochronę płodu, jak również skuteczną terapię i zachowanie zdolności rozrodczych matki. Z tych względów leczenie przeciwnowotworowe kobiet w okresie ciąży powinno być prowadzone przez doświadczone i wielodyscyplinarne zespoły specjalistów. W ostatnim czasie obserwuje się znaczny wzrost częstotliwości wykrywania nowotworów u kobiet ciężarnych. Z uwagi na niecharakterystyczne objawy choroby nowotworowej diagnoza zostaje postawiona dość późno, choć biopsje diagnostyczne nie są przeciwwskazane w ciąży. Najkorzystniejszym sposobem leczenia jest zabieg chirurgiczny wykonany w II lub III trymestrze ciąży, z kolei chemio- czy radioterapia wiążą się z dużą liczbą przeciwwskazań i powikłań. W artykule zaprezentowano najczęstsze nowotwory nieginekologiczne występujące w okresie ciąży, takie jak czerniak, rak nerki, rak płuca czy białaczka. W ostatniej części artykułu zamieszczono opisy przypadków pacjentek ciężarnych z rozpoznaną chorobą nowotworową hospitalizowanych w Klinice Położnictwa i Patologii Ciąży oraz Klinice Hematoonkologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

19

Rola ultrasonografii w ocenie powikłań po laparoskopowym usunięciu pęcherzyka żółciowego

88%

Smereczyński A., Starzyńska T., Kołaczyk K., Kładny J.

Journal of Ultrasonography

|

2014

|

vol. 14

|

issue 57

152-162

EN

Laparoscopic cholecystectomy, which was introduced to the arsenal of surgical procedures in the middle of the 1980s, is a common alternative for conventional cholecystectomy. Its primary advantage is less invasive character which entails shorter hospitalization and faster recovery. Nevertheless, the complications of both procedures are comparable and encompass multiple organs and tissues. The paper presents ultrasound presentation of the surgical bed after laparoscopic cholecystectomy and of complications associated with this procedure. In the first week following the surgery, the presence of up to 60 ml of fluid in the removed gallbladder bed should be considered normal in certain patients. The fluid will gradually absorb. In single cases, slight amounts of fluid are detected in the peritoneal cavity, which also should not be alarming. Carbon dioxide absorbs from the peritoneal cavity within two days. Ultrasound assessment of the surgical bed after cholecystectomy is inhibited by hemostatic material left during the surgery. Its presentation may mimic an abscess. In such cases, the decisive examination is magnetic resonance imaging but not computed tomography. On the other hand, rapidly accumulating fluid around the liver is an alarming symptom, particularly when there is inadequate blood supply or when peritoneum irritation symptoms develop. Depending on the suspected cause of the patient’s deteriorating condition, it is essential to perform urgent computed tomography angiography, celiac angiography or endoscopic retrograde cholangiopancreatography or magnetic resonance cholangiopancreatography. The character of the fluid collection may be determined by its ultrasound-guided puncture. This procedure allows for aspiration of fluid and placement of a drain. Moreover, transabdominal ultrasound examination after laparoscopic cholecystectomy may contribute to the identification of: dropped stones in the right hypochondriac region, residual fragment of the gallbladder with possible concretions, undiagnosed choledocholithiasis, existing cholestasis, pseudoaneurysm of the hepatic artery, portal vein thrombosis and hematoma as well as hernias of the abdominal walls. Moreover, ultrasound examination helps to identify optimal sites in the abdominal integuments, which enables collision-free access to the peritoneal cavity.

PL

Cholecystektomia laparoskopowa, wprowadzona do arsenału leczenia chirurgicznego w połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, uchodzi obecnie za powszechną alternatywę dla cholecystektomii klasycznej. Jej podstawową zaletą jest mniejsza inwazyjność, a przez to skrócenie hospitalizacji oraz szybsza rekonwalescencja. Niemniej jednak powikłania po obu rodzajach operacji są porównywalne i obejmują wiele narządów i tkanek. W pracy przedstawiono obraz ultrasonograficzny tkanek loży po cholecystektomii laparoskopowej i powikłań związanych z tym zabiegiem. W pierwszym tygodniu po operacji za obraz prawidłowy u niektórych pacjentów należy przyjąć obecność do 60 ml treści płynnej w loży po usuniętym pęcherzyku żółciowym, która stopniowo zostaje zresorbowana. W pojedynczych przypadkach stwierdzana jest niewielka ilość płynu w jamie otrzewnej, co zazwyczaj także nie powinno niepokoić. Dwutlenek węgla wchłania się z jamy otrzewnej w ciągu dwóch dób. Ocenę ultrasonograficzną loży po cholecystektomii komplikuje pozostawiony w czasie zabiegu materiał hemostatyczny, obrazem przypominający ropień. W takich przypadkach badaniem rozstrzygającym o rozpoznaniu powinien być rezonans magnetyczny, a nie tomografia komputerowa. Alarmującym objawem będzie gromadzący się w szybkim tempie płyn wokół wątroby, zwłaszcza przy współistniejącej anemizacji chorego lub przy pojawieniu się objawów podrażnienia otrzewnej. W zależności od podejrzewanej przyczyny pogorszenia stanu chorego należy pilnie wykonać tomografię komputerową w wersji angiograficznej lub celiakografię, ewentualnie endoskopową wsteczną cholangiopankreatografię lub cholangiopankreatografię rezonansu magnetycznego. Charakter zbiornika płynu można określić, wykonując jego nakłucie pod kontrolą obrazu ultrasonograficznego. Procedura ta pozwala na aspirację płynu i założenie drenażu. Ponadto ultrasonografia przezpowłokowa po cholecystektomii laparoskopowej może pomóc w rozpoznaniu: wypadniętych kamieni w nadbrzuszu prawym, pozostawionego fragmentu pęcherzyka żółciowego z ewentualnymi złogami, nierozpoznanej kamicy przewodowej, istniejącej cholestazy, tętniaka rzekomego tętnicy wątrobowej, zakrzepicy żyły wrotnej i krwiaka oraz przepukliny powłok brzusznych. Ultrasonografia pozwala ponadto na identyfikację optymalnych miejsc w powłokach brzusznych, co umożliwia bezkolizyjne wniknięcie laparoskopem do jamy otrzewnej.

20

Wartość prognostyczna wskaźnika indeksu neutrofilno-limfocytarnego u pacjentów z oparzeniami dla diagnozy sepsy i bakteriemii

88%

Fuss J., Voloboyeva A., Poliovyj V.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

13-16

PL

Wstep. Obecnie, pomimo postępów w leczeniu oparzeń, wskaźnik śmiertelności wśród ciężko chorych pozostaje wysoki. Głównymi przyczynami śmiertelnych przypadków z rozległymi i głębokimi oparzeniami są uogólnione powikłania infekcyjne, których główną przyczyną jest posocznica. Według autorów od 25 do 85% zmarłych w późniejszych okresach oparzeń umiera z powodu sepsy. Częstotliwość i ciężkość powikłań infekcyjnych u pacjentów z oparzeniami wymaga dokładnej diagnozy infekcji, która określi taktykę terapeutycznego i chirurgicznego leczenia takich pacjentów (Di Lonardo A. i wsp., 1993). Jednak kliniczne rozpoznanie zakażenia rany u pacjentów z oparzeniami jest dość trudne. Materiały i metody. Materiał kliniczny stanowi 188 pacjentów z oparzeniami. Średni wiek pacjentów wahał się od 20 do 59 lat. Mężczyźni - 98 (52,1%), kobiety - 90 (47,9%). Badania przeprowadzono od kwietnia 2014 r. do lipca 2016 r. Wyniki. Naszym zdaniem, neutrofilno-limfocytarny indeks (NLR) (stosunek limfocytów do neutrofili) jest możliwy do zastosowania parametrem, o ile jest prostym w użyciu, na odmine do już dostępnych biomarkerów (liczba neutrofilów i liczba limfocytów). Dlatego neutrofilno-limfocytarny indeks jest łatwy do zintegrowania w praktyce klinicznej i opłacalny. Wniosek. Zastosowanie NLR do diagnozy sepsy u pacjentów z oparzeniami jest opcją z wyboru, ponieważ jej wyznaczenie wymaga jedynie ogólnego badania krwi.

Refine search results

Analiza składu kamieni moczowych

Perforacja przełyku – wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Jednoośrodkowa retrospektywna analiza przypadków z lat 2009–2015

Czy słabo nasilone bóle brzucha mogą być jedynym objawem rozwijającej się choroby Leśniowskiego–Crohna? Opis przypadku

Pozytonowa tomografia emisyjna – znaczenie w ginekologii

Diagnostyka ultrasonograficzna guzów przydatków – praktyczna przydatność różnych schematów prognostycznych oceny ryzyka onkologicznego

Własne doświadczenia w rozpoznawaniu uszkodzeń słuchu za pomocą audiometrii impedancyjnej

Współczesna diagnostyka wczesnego raka głośni

Kolki niemowlęce

Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego

Rozszerzona diagnostyka jaskry

Własne doświadczenia w rozpoznawaniu uszkodzeń słuchu za pomocą audiometrii impedancyjnej

Zespół Guillaina–Barrégo – najczęstsza, ale trudna do rozpoznania polineuropatia nabyta

Dysfagia jako problem interdyscyplinarny. Trudności diagnostyczne dysfagii w przebiegu wrodzonej wady naczyniowej pod postacią prawostronnego łuku aorty z lewostronną atreria lusoria (opis przypadku)

Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego